Monday 18 February 2013

Ἡ δύναμη τῆς πίστης καὶ ἡ ἀδυναμία τῆς ἀπιστίας


 Τοῦ Φώτη Κόντογλου

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν στὴν καρδιὰ τοὺς μεγάλο φόβο μήπως ἀπομείνουν ἀπροστάτευτοι καὶ φτωχοὶ στὴ ζωή τους, καὶ γιὰ τοῦτο, ὁ νοῦς κι’ ὁ λογισμὸς τοὺς εἶναι στὸ νὰ μαζέψουν χρήματα, ἢ ν’ ἀποχτήσουν κτήματα κι’ ἄλλα πλούτη, γιὰ νὰ τὰ΄ χουνε στὴν ἀνάγκη τους.
Καὶ καλὰ γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, καὶ κρεμοῦνε τὴν ἐλπίδα τους στὰ χρήματα καὶ στ’ ἄλλα πλούτη. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖ κανένας γιὰ ἐκείνους ποὺ λέγονται χριστιανοί, ποὺ πᾶνε στὴν ἐκκλησία καὶ παρακαλοῦνε τὸν Θεὸ νὰ τοὺς βοηθήσει στὴ ζωή, καὶ ποὺ λένε πὼς ἔχουνε τὴν ἐλπίδα τους στὸν Χριστό, στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους, κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ εἶναι φιλάργυροι, δὲν δίνουνε τίποτα στ’ ἀδέρφια τους, τοὺς φτωχούς, κι’ ὁλοένα μαζεύουνε χρήματα καὶ πλούτη;
Στὴ ζωή μου εἶδα πὼς οἱ τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι, κι’ ἀπορεῖ κανένας πῶς μποροῦνε νὰ συμβιβάσουν μία ζωὴ συμφεροντολογική, μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ λέει καὶ ξαναλέει: «Μὴ φροντίζετε γιὰ τὸ τί θὰ φᾶτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ πιεῖτε καὶ γιὰ τὸ τί θὰ ντυθεῖτε. Κοιτάξετε τὰ πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, καὶ ὅμως ὁ Πατέρας τοὺς ὁ οὐράνιος τα θρέφει. Κοιτάξετε μὲ πόση μεγαλοπρέπεια εἶναι ντυμένα τὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ κι’ ὁ ἴδιος ὁ Σολομώντας δὲν στολίσθηκε σὰν αὐτὰ τὰ τιποτένια λουλούδια…. Λοιπόν, ἂν γιὰ τὸ χορτάρι τοῦ χωραφιοῦ, ποῦ σήμερα λουλουδίζει κι’ αὔριο τὸ καίουνε στὸ φοῦρνο, φροντίζει ὁ Πατέρας σας ποῦ εἶναι στὸν οὐρανό, πόσο περισσότερο θὰ φροντίσει γιὰ σᾶς, ὀλιγόπιστοι;».
Αὐτὰ εἶναι λόγια καθαρά, ἁπλά, σίγουρα, καὶ δείχνουν πῶς πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιό της διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Γιατί πῶς μπορεῖ νὰ ἔχει πίστη στὸν Χριστὸ ἕνας ἄνθρωπος, καὶ μαζὶ νὰ εἶναι κολλημένος στὰ χρήματα καὶ στὸ συμφέρον, πολλὲς φορὲς μάλιστα περισσότερο κι’ ἀπὸ τοὺς ἄθεους; Θὰ πεῖ πὼς νομίζει πὼς θὰ ξεγελάσει τὸν Θεό. Ἀλλὰ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» δηλ., ὁ Θεὸς δὲν περιπαίζεται.
Καὶ ὅμως, ἡ πονηρὴ γνώμη τοῦ ἀνθρώπου ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ συμβιβάσει: Νὰ εἶναι γαντζωμένος καλὰ στὸ χρῆμα, δηλαδὴ στὸ διάβολο, ποὺ τὸν λέγει ὁ Χριστὸς μαμωνά, θεὸ τῆς φιλαργυρίας, καὶ τὸν ἴδιο καιρὸ νὰ παρουσιάζεται γιὰ χριστιανός, νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησιά, νὰ κάνει σταυροὺς καὶ μετάνοιες, νὰ κλαίει πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ξεγαντζωθεῖ ἀπὸ τὰ λεφτὰ κι’ ἀπὸ τὴ μανία τοῦ παρά. Λογικὴ δὲν χωρᾶ καθόλου σ’ αὐτούς. Εἶναι ὁλότελα ἀναίσθητοι καὶ πονηροί, κι’ ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν γιὰ νὰ τὸ ἔχουν δίπορτο, κι’ ὅ,τι κερδίζουν. «Βάστα γερά, σοὺ λέει, τὰ λεφτά, ποῦ εἶναι χειροπιαστά, ἄναβε καὶ κανένα κερί, κᾶνε καὶ καμιὰ μετάνοια, γιὰ νὰ΄ χεῖς τὸ μέσο καὶ μὲ τὸν Χριστό. Ἂν βγοῦνε ἀληθινά τα λόγια του γιὰ παράδεισο καὶ γιὰ κόλαση, ἔχουμε κι’ ἀπὸ κεῖ τὴ σιγουράντζα. Ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, εἶναι κανένας κερδισμένος».
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἄν, ἐλπίζουμε στὸν Χριστὸ μοναχὰ γιὰ τούτη τὴ ζωή, εἴμαστε οἱ πιὸ ἐλεεινοὶ ἄνθρωποι». Γιατί οἱ ψευτοχριστιανοί, παρακαλοῦνε τὸν Χριστὸ προπάντων γιὰ τὶς ὑποθέσεις τούτου τοῦ κόσμου, γιὰ τὶς δουλειές τους, γιὰ τὴ σωματικὴ ὑγεία τους, γιὰ τὰ παιδιά τους, καὶ μόλις σκοτεινιάσει ἡ κατάσταση, ἀρχίζουν τὰ παράπονα γιατί ὁ Χριστὸς κ’ ἡ Παναγία δὲν τρέξανε νὰ τοὺς βοηθήσουν στὶς δουλειές τους, πολλὲς φορὲς σὲ τέτοιες δουλειὲς ποὺ εἶναι ἀπάνθρωπες καὶ ποὺ τοὺς κάνουν νὰ κακουργοῦν καταπάνω στ’ ἀδέρφια τους.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει πάλι ἀλλοῦ: «Εἶναι καλό, νὰ στερεώνετε τὴν καρδιά σας μὲ τὴν ἐλπίδα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, κι’ ὄχι μὲ φαγητὰ (δηλαδὴ μὲ σαρκικὰ καὶ ὑλικὰ πράγματα), ποὺ μ’ αὐτὰ δὲν ὠφεληθήκανε ὅσοι ἀφιερώσανε τὴ ζωὴ τοὺς σ’ αὐτά, δηλαδὴ στὸ νὰ μαζέψουν χρήματα, ξεγελώντας τὸν ἑαυτό τους πὼς μ’ αὐτὰ ἐξασφαλίζονται». Γιατί «ἐπελθῶν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται».
Δὲν ὑπάρχει κανένα πράγμα πιὸ σίγουρο ἀπὸ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, κανένα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας φανερώνει αὐτὴ τὴν ἀπελπιστικὴ ματαιότητα. Καὶ ὅμως, πόσοι ἄνθρωποι στὸν κόσμο κάθισαν καὶ σκεφθήκανε πάνω σ’ αὐτὸ τὸ φανερότατο καὶ σιγουρότατο φαινόμενο, στὴ ματαιότητα, ποῦ θὰ ΄πρεπε ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ τὸ ΄χεῖ μέρα – νύχτα μπροστά του; Μὰ ἐμεῖς κάνουμε σὰν τὸ καμηλοπούλι (στρουθοκάμηλο), ποὺ χώνει τὸ κεφάλι του στὸν ἄμμο γιὰ νὰ μὴ βλέπει τὸν φονιά του, καὶ θαρρεῖ πὼς κρύφτηκε ἀπὸ αὐτόν.
Πόσο ἀξιολύπητοι σ’ αὐτὸ ἀπάνω εἶναι οἱ σπουδαῖοι ἄνθρωποι τῆς γῆς! Ἐνῶ βλέπουν καθαρὰ πὼς τὸ βάραθρο ποὺ κατάπιε ὅλους τους σπουδαίους ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, καὶ πὼς τ’ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ περιμένει νὰ τοὺς καταπιεῖ κι’ αὐτούς, ἐκεῖνοι δός του καὶ καταγίνονται μὲ «μάταια καὶ ψευδῆ», μὲ πολιτικὲς πονηριές, μὲ πολέμους, μὲ ψευτομεγαλεία παιδιακίσια, καὶ μὲ ἀνοησίες, ποὺ διαλαλιοῦνται σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ώ, ἀνοησία ἐκείνων ποὺ τοὺς λέει ὁ κόσμος σοβαρούς, μυαλωμένους, τετραπέρατους, μεγαλοφυεῖς! Τί φτώχεια ἀληθινὰ ἀπὸ κρίση κι’ ἀπὸ γνώση! Κι’ ἀπὸ τέτοιους κυβερνιέται, ὁ κόσμος. Ἢ οἱ ἄλλοι ποὺ καταγίνονται μὲ μανία στὶς μάταιες φιλοσοφίες καὶ στὶς τέχνες, καὶ τοὺς ἀποθεώνουν οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ ποὺ δὲν ἔχουν κουκούτσι κρίση, ἐνῶ ξέρουν καλὰ πὼς δὲν θὰ περάσει πολὺς καιρὸς ποὺ θὰ σβήσουν ὅλοι ἀπὸ τὸν κόσμο!
Ἡ περηφάνια θολώνει τὴν κρίση. Κι’ ὅπου ὑπάρχει περηφάνια, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει πίστη! Κι’ ἂπ’ ὅπου λείπει ἡ πίστη, λείπει κ’ ἡ ἐλπίδα. Ἂν πιστεύανε οἱ ἄνθρωποι πῶς ἐκεῖνα ποὺ λέει ὁ Χριστὸς εἶναι ἀληθινά, δὲν θὰ κολλούσανε τόσο στὰ ἐπίγεια. Ἀλλά, κατὰ βάθος, τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι καλὰ γι’ αὐτούς, γιὰ νὰ εὐχαριστιοῦνται τ’ αὐτιὰ τοὺς μοναχά. Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος λέει: «Ἂν πιστεύεις πὼς ὁ Θεὸς προνοεῖ γιὰ σένα, τί μεριμνᾶς καὶ φροντίζεις γιὰ τὰ πρόσκαιρα καὶ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς σάρκας σου; Κι’ ἂν πάλι δὲν πιστεύεις πὼς ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ σένα, καὶ γιὰ τοῦτο φροντίζεις, χωρὶς ἐκεῖνον, γιὰ τὶς ἀνάγκες σου, εἶσαι ὁ πλέον ταλαίπωρος ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους. Ρίξε τὴ μέριμνά σου στὸν Κύριο, κι’ ἐκεῖνος θὰ σὲ θρέψει. Καὶ δὲν θὰ φοβηθεῖς ἀπ’ ὅποιον κίνδυνο κι’ ἂν ἔρθει καταπάνω σου». Καὶ συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «Ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρὸ ἡ ψυχή σου σαλεύει μὲ φόβο, τόσο ποὺ νὰ δειλιάζει κι’ ἀπὸ ἕναν ἴσκιο. Γιατί ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ἡ δύναμη ἡ νοητή, ποὺ στηρίζει τὴν καρδιὰ στὸ φῶς τῆς διάνοιας καὶ ποὺ μὲ τὴ μαρτυρία τῆς συνειδήσεως, δίνει στὴν ψυχὴ πολλὴ πεποίθηση, ὥστε νὰ μὴ φροντίζει ἡ ἴδια γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ νὰ κρεμάσει στὸν Θεὸ τὴ φροντίδα της γιὰ ὅλα, χωρὶς νὰ μεριμνᾶ γιὰ τίποτα».
Ὁ Ἅγιος ποὺ τὰ λέει αὐτά, δὲν τὰ εἶπε μοναχά, ὅπως κάνουν οἱ περισσότεροι, ἀλλὰ τὰ ἔκανε στὴν πράξη, γιατί πῆγε κι’ ἀσκήτεψε ἀπὸ νέος στὴν ἔρημό της Μεσοποταμίας, χωρὶς νὰ φροντίσει ὁλότελα γιὰ τὴ συντήρησή του, κι’ ὅπως λέει ὁ ἴδιος, δὲν στερήθηκε τίποτα σ’ ὅλη τὴ ζωή του. Καὶ μάλιστα, σὰν τὸν πῆραν οἱ χριστιανοὶ μὲ τὸ στανιὸ καὶ τὸν κάνανε ἐπίσκοπό της Νινευῆ, δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ γύρισε πίσω στὴν ἀγαπημένη τοῦ ἔρημο, κ’ ἐκεῖ τελείωσε τὴ ζωή του καὶ «ἐκοιμήθη πλήρης ἡμερῶν».
Ἀλλά, θὰ μοῦ πεῖ κανεὶς πὼς αὐτὰ γίνονταν τὸν παλαιὸ καιρό, καὶ πὼς σήμερα δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ τέτοια πίστη. Λοιπὸν τὸν διαβεβαιώνω πὼς ναί. Ὑπάρχουν καὶ στὴ σημερινὴ ἁμαρτωλὴ καὶ σαρκικὴ ἐποχὴ κάποιοι γνήσιοι μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀναθέσανε τὴ φροντίδα τῆς ζωῆς τους στὸν Κύριο. Ἐγὼ γνωρίζω κάμποσους τέτοιους, κ’ ἔχω πληροφορηθεῖ καὶ γιὰ ἄλλους πολλούς. Εἶναι ἀπίστευτο, καὶ ὅμως εἶναι ἀληθινό.
. . .
Λέει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος. «Νὰ μὴν ἀδυνατίσει (νὰ μὴν κλονιστεῖ) ἡ πεποίθησή σου (ἡ ἐμπιστοσύνη σου) στὸν Προνοητή σου, στὸν Θεό. Γιατί τὰ οἰκονομεῖ ὁ Κύριος κατὰ θαυμαστὸ τρόπο, γιὰ τοὺς δικούς του ἀνθρώπους. Ἐπειδὴ καὶ στὴν ἀκατοίκητη ἔρημο ἐξοικονομεῖ ἐκείνους ποῦ κάθονται μὲ τὴν πεποίθηση σ’ Αὐτόν, κι’ ὄχι στὴ βοήθεια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους».

(Φώτης Κόντογλου, Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

ΠΗΓΗ

Μπορεῖ κανείς νά σωθῆ χωρίς πνευματικό καί χωρίς ἐξομολόγηση;


Γέροντος Κλεόπα Ηλίε.
Όχι. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, ούτε λαϊκοί ούτε μοναχοί ούτε κληρικοί, χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών και χωρίς τη λύση από τον πνευματικό, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέει: «λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23). Και σε άλλο χωρίο: «όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ. Και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματθ. 18, 18).
Επομένως, πώς θα μπει κανείς στη βασιλεία των ουρανών, μη όντας λελυμένος στη γη από τις αμαρτίες του; Διότι η εξουσία αυτή δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλαδή στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και στους Ιερείς, και όχι στους λαϊκούς.

Πρέπει όλοι να έχουμε τους πνευματικούς μας και να εξομολογούμεθα τακτικά, ακόμα και εκείνοι οι οποίοι νομίζουν ότι δεν έχουν αμαρτίες. Ετσι μας διδάσκει ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης: «εάν είπωμεν οτι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν. εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ίω. 1, 8-9). Και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης δείχνει λέγοντας: «Όλοι πρέπει να μετανοήσουμε, και λαϊκοί και μοναχοί και ιερείς και αρχιερείς. Να μετανοήσουμε όλοι (να εξομολογηθούμε), για να σωθούμε». Χωρίς εξομολόγηση, κανείς δεν μπορεί να σωθεί, επειδή «πολλά γαρ πταίομεν άπαντες» (Ιακώβου 3, 2). Πας άνθρωπος συλλαμβάνεται και γεννιέται με αμαρτίες (Γεν. 8, 21˙ Ψαλ. 50, 6˙ Ματθ. 7, 11˙ Ρωμ. 3, 11). Η Αγία Γραφή μας δείχνει ότι «η δε αμαρτία γεννά τον θάνατον» (Ιακ. 1, 15) και ότι «τίποτα ακάθαρτο δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών». Να ενθυμούμαστε ότι «αμαρτία είναι η καταπάτηση του νόμου του Θεού και ακαθαρσία ενώπιον Του», και ότι η οργή του Κυρίου έρχεται πάνω στους κακούς και αμαρτωλούς, οι οποίοι πεθαίνουν ανεξομολόγητοι και χωρίς μετάνοια. Οι αμαρτωλοί, δι’ εξομολογήσεως και μετανοίας, στρέφουν την δίκαιη οργή του Θεού και αποκτούν την σωτηρία, των ψυχών τους….

http://orthodox-answers.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

Εκεί που ο φτωχός Λάζαρος συναντιέται με την Χαναναία



Ανάμεσα στην γνωστή  παραβολή του Χριστού για τον  ανώνυμο πλούσιο και τον επώνυμο φτωχό  Λάζαρο  και στην συνάντηση  Του με την Χαναναία γυναίκα, περίοπτη θέση κατέχουν και κάποια χαριτωμένα ( αγαπητά σε όλους μας )  κατοικίδια που περιμένουν από τα χέρια μας την τροφή τους …;τα σκυλιά.
Τι σχέση όμως  μπορούν  να έχουν ο φτωχός Λάζαρος με την Χαναναία γυναίκα και ο ανώνυμος  πλούσιος με  τα σκυλιά ;  Ας μην πάει ο νους καταρχήν αμέσως σε οποιαδήποτε υπαρκτή  διαχρονική ταξική διαφορά. Όχι ότι θα το προσπεράσουμε σαν να μην  υπήρχε ή να μην  υπάρχει ταξική διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους …;αλλά, τα πάντα στην εν Χριστώ ζωή κρίνονται αρχικά  με θεολογικά  κριτήρια και κατόπιν με κοινωνικά κτλ.

Ο Χριστός  αδιάκοπα μιλάει με παραβολές για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα των ανθρώπων ανατρέποντας τα ιδιωτικά – θεολογικά τους κριτήρια, για την υπάρχουσα ζωή και  ιδιαίτερα για αυτήν που θα έρθει με την Βασιλεία του, στα έσχατα!

Έτσι για τον ανώνυμο πλούσιο της παραβολής τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του και  «τάιζαν» τον φτωχό Λάζαρο, μπορεί να φαίνονταν στα δικά του μάτια ως φιλανθρωπία, κάτι σαν φιλόπτωχο έργο.

Στα ανυπόφορα έσχατα του ο πλούσιος  αναγνωρίζει τον φτωχό μα και  μακάριο Λάζαρο. Εκεί που όμως θα νόμιζε κανείς ότι ο ανώνυμος πλούσιος θα πονούσε για όλους τους ατάιστους φτωχούς του κόσμου …; το μόνο που τον πονάει είναι η συγγένεια του…οι  πέντε αδελφοί του. Ο πλούσιος  ενδιαφερόταν να μην  χάσουν τα αδέλφια του την σωτηρία τους, τα καλά τους έργα, τον ουράνιο μισθό τους, την παραδείσια μακαριότητά τους …; και ας εξακολουθούν οι  υπόλοιποι φτωχοί του κόσμου να πεινάνε. Κοντολογίς η οικογένεια μας να σωθεί δια των καλών μας έργων  και οι υπόλοιποι ας είναι πρόβλημα αλλουνού.

Ο Χριστός είναι αυτός που μας γνωρίζει στο εδώ και τώρα και είναι Αυτός ο ίδιος που θα μας  ελέγξει  στα  έσχατα για την (στενάχωρη)  πυρηνική οικογενειακή  μας σωτηριολογία.

Τα κατοικίδια του πλουσίου μάλλον περνάγανε καλύτερα  και το μόνο που τους έλκυε κοντά στον φτωχό Λάζαρο ήταν το αίμα που έβγαινε από τις πληγές του …;προφανώς αν ήταν λίγο παραπάνω πεινασμένα …; ίσως και  να τον έτρωγαν ολόκληρο…

Ένα άλλο σκηνικό  στην  Καινή Διαθήκη  δείχνει τον  Χριστό να  αναχωρεί  για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας και να συναντιέται με μια γυναίκα Χαναναία που είχε βγει από τα όρια της περιοχής της και εκλιπαρούσε να θεραπευθεί  από δαιμόνιο η κόρη της. Ο Χριστός δεν της απαντούσε,  μέχρι που την αποκάλεσε σκυλί. Η πονεμένη  Χαναναία δεν αρνιέται την ιδιότητα του σκυλιού  και απαντάει ότι περιμένει σαν το σκυλί να πέσουν τα ψίχουλα από τα τραπέζια των  κυρίων της ( του λαού  Ισραήλ ) για να φάει από τα ψίχουλα και όχι από το καρβέλι. Ο Χριστός στο πρόσωπο της Χαναναίας συναντάει τον μακάριο φτωχό Λάζαρο και για την μεγάλη  πίστη της   ελευθερώνει  την κόρη της  από το δαιμόνιο.

Η Χαναναία συντετριμμένη δεν ντροπιάζεται να αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν ένα  σκυλί που ζητάει τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των κυρίων, των πλουσίων, των «σωσμένων»  παιδιών της Βασιλείας του  Θεού. Ο φτωχός Λάζαρος είναι μια θέση ακόμα πιο κάτω από τα σκυλιά και περιμένει να πέσουν τα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου …; του παιδιού του Θεού που έχει  τον Νόμο και τους Προφήτες ( θα μπορούσαμε να πούμε το Ευαγγέλιο σήμερα για τους Χριστιανούς ) και αρκείται στην απόδοση μιας ατομικό-οικογενειακής  σωτηρίας.

Αν τελικά ο Χριστός δεν έλεγε μόνο το συγκλονιστικό « αν δεν γίνεται σαν τα  παιδιά  δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;»   και πρόσθετε επίσης κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό …; « αν δεν γίνεται σαν τα σκυλιά Λάζαρο και Χαναναία δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;» ; Ποιος θα μπορούσε να το αντέξει άραγε; Ευτυχώς όμως, δεν είπε άμεσα κάτι τέτοιο, οπότε μπορούμε να αναπαυόμαστε στην σωτηρία μας και  να ονειρευόμαστε την εσχατολογική μακαριότητά μας. Στο αρχικό ερώτημα λοιπόν του τίτλου, για το αν περνάνε καλύτερα τα σκυλιά των πλουσίων  από τα παιδιά των φτωχών …; νομίζω ότι η απάντηση γέρνει δραματικά στις μέρες μας  υπέρ του πρώτου.

Για το  Εκκλησιαστικό Σώμα  όμως τα σκυλιά ( όλοι αυτοί που πεινούν και διψούν  την δικαιοσύνη του Θεού, το θέλημά του …; ) ταυτίζονται στο εδώ  και τώρα με τον Χριστό και στα έσχατα θα εξακολουθούν να ζουν με Αυτόν …;και θα ζουν επίσης με τον Χριστό και όσοι τάισαν αυτούς τους μικρούς και ασήμαντους, τους μη όντες, τους ανύπαρκτους …;όλα αυτά τα  «σκυλιά»  της Βασιλείας του Χριστού.

Ας μην  παραμείνουμε αυτάρκεις  στις όποιες  φιλανθρωπίες ( που όντως υπάρχουν )  ή στις όποιες πολυτελείς μας ανησυχίες ( που όντως υπάρχουν και αυτές! ) …;γιατί ο Χριστός θα συνεχίζει να ψάχνει μέσα στην νύκτα  για να καλύψει τα κενά του εσχατολογικού τραπεζιού …; με  του κόσμου τους παρίες.

Γιώργος Κουτσοδιάκος

ΠΗΓΗ.Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία 2008
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...