ΑΓΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ-Τό κουτσομπολιό τυφλώνει τόν ἄνθρωπο

Η καταλαλιά είναι πολύ βαρύ και ολέθριο αμάρτημα. Ωστόσο μερικοί άνθρωποι την έχουν σαν τροφή και ξεκούραση. Εσύ όμως, πιστή στον Κύριο αδελφή, να μη δεχθείς μέσα σου τα ξένα κακά, αλλά να διατηρείς την ψυχή σου αμόλυντη. Γιατί, αν δεχθείς τα βρωμερά λόγια εκείνου που καταλαλεί, θα προξενήσεις στην προσευχή σου, με τους λογισμούς, κηλίδες ακαθαρσίας και θα μισήσεις αδικαιολόγητα αυτούς που σε συναναστρέφονται. Γιατί, όταν τ’ αφτιά σου θα γεμίσουν από την απανθρωπιά αυτών που καταλαλούν, τότε όλους θα τους υποτιμάς και όλους θα τους θεωρείς το ίδιο ακάθαρτους·όπως ακριβώς και το μάτι, όταν θαμπωθεί από δυνατό έγχρωμο φως, δεν μπορεί να διακρίνει καθαρά το σχήμα των αντικειμένων που βλέπει.

Πρέπει λοιπόν να φυλάμε τη γλώσσα μας και τ’ αφτιά μας, ώστε μήτε να λέμε τίποτα κακό για τον πλησίον μας, μήτε ν’ ανεχόμαστε καν ν’ ακούμε κάτι τέτοιο. Γιατί έχει γραφτεί: «Ου παραδέξη ακοήν ματαίαν» (Εξ. 23:1). Και αλλού: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. 100:5). Και σ’ άλλο σημείο πάλι: «Όπως αν μη λαλήση το στόμα μου τα έργα των ανθρώπων…» (Ψαλμ. 16:4). Εμείς όμως μιλάμε ακόμα και για έργα που δεν έκαναν οι άνθρωποι! Γι’ αυτό πρέπει όχι μόνο να μην πιστεύουμε όσα μας λένε και να μην τα παραδεχόμαστε καθόλου, αλλά και να ενεργούμε και να μιλάμε σύμφωνα με το παράδειγμα του προφήτη: «Εγώ δε… εγενόμην ωσεί άνθρωπος ουκ ακούων και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς” (Ψαλμ. 37:15).

Από το βίο της αμμάς Συγκλητικής

Αγία Συγκλητική »Ἄς ἐπιζητήσουμε τά οὐράνια»

Τῆς ἁγίας Συγκλητικῆς

» Σ᾿ αὐτή τή γῆ βρισκόμαστε σάν μέσα σέ δεύτερη μητρική κοιλιά. Ὅπως δηλαδή μέσα στή μήτρα τῆς μάνας μας δέν ζούσαμε ὅπως ζοῦμε τώρα οὔτε ἀπολαμβάναμε τίς στερεές τροφές πού τρῶμε τώρα οὔτε καί μπορούσαμε νά κάνουμε ὅ,τι κάνουμε τώρα – κι αὐτό γιατί ἤμασταν μακριά ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου κι ἀπό κάθε ἄλλο φῶς – καί γενικά, ὅπως τότε στερούμασταν πολλές ἐπίγειες ἀπολαύσεις, ἔτσι καί στόν κόσμο τοῦτο στερούμαστε ὁρισμένα μεγάλα καί θαυμαστά ἀγαθά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Αέναη επΑνάσταση · Επικίνδυνο να διδάσκεις χωρίς αρετή

Ἀφοῦ λοιπόν γνωρίσαμε καλά τά ἐπίγεια, ἄς ἐπιζητήσουμε τά οὐράνια. Τίς ἐδῶ τροφές τίς δοκιμάσαμε, ἄς ἐπιθυμήσουμε τίς θεϊκές. Τό ἐπίγειο φῶς τό ἀπολαύσαμε, ἄς ποθήσουμε τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Ἄς θελήσουμε ν᾿ ἀντικρύσουμε τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, σάν πατρίδα καί μητέρα μας. Τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας ἄς τόν ζήσουμε μέ τήν προσδοκία τοῦ οὐρανοῦ, γιά ν᾿ ἀπολαύσουμε καί τά αἰώνια ἀγαθά.
Ὅπως λοιπόν, τά ἔμβρυα ἀπό ἀτελέστερη τροφή καί μορφή ζωῆς περνοῦν ὕστερα – ἀφοῦ ἀναπτυχθοῦν μέσα στήν μήτρα – σέ τελειότερη (μορφή ζωῆς καί ) διατροφή, ἔτσι καί οἱ δίκαιοι, ἀφοῦ ἀναπτυχθοῦν πνευματικά μέ τόν τρόπο  τῆς ζωῆς τους μέσα στόν κόσμο, προχωρῶντας κατά τήν Γραφή «ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν» (ψαλ. 83 : 8) πηγαίνουν ἔπειτα στήν οὐράνια πολιτεία. Οἱ ἁμαρτωλοί, ἀντίθετα, ὅπως ἀκριβῶς τά ἔμβρυα πού πέθαναν στή μητρική κοιλιά, ἀπό τό ἕνα σκοτάδι παραδίνονται στό ἄλλο, ἐπειδή καί στή γῆ πού βρίσκονται ζοῦν σάν μέσα σέ σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς εἶναι στά γήινα. Ἀλλά καί ὅταν πεθάνουν, σέ πιό σκοτεινούς καί μαύρους τόπους ρίχνονται.Τρεῖς φορές, θά λέγαμε, γεννιόμαστε. Τήν πρώτη, ὅταν βγαίνουμε ἀπό τούς μητρικούς κόλπους, ὁπότε ἀπό γῆ ἐρχόμαστε πάλι σέ γῆ.
Μέ τίς ἄλλες δυό γεννήσεις ὅμως ἀνεβαίνουμε ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Καί ἀπ᾿ αὐτές ἡ μία, πού πραγματοποιεῖται μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, συντελεῖται ἀπό τή θεία Χάρη. Αὐτή τήν ὀνομάζουμε, καί εἶναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή ἀναγέννηση). Ἡ ἄλλη πάλι, συντελεῖται ἀπό τή μετάνοιά μας καί τούς κόπους τῆς ἀρετῆς. Σ᾿ αὐτή βρισκόμαστε τώρα.»

(Μ. Εὐεργετινός)

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!