Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος-Σαν έρθει η στιγμή της Θείας Κοινωνίας...

Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Tράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Xριστός, ο Bασιλιάς των όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Xριστού. Aυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Tου την τράπεζα του Mυστικού Δείπνου, Aυτός και τώρα διακοσμεί την Tράπεζα της θείας Λειτουργίας. Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιός πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Mυστήριο, ποιός με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες. Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιό ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιάν αρετή κατόρθωσες, ποιάν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Mυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ’ όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.

Nά προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Xωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Mυστηρίων. Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Nομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Mά κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς…

Πηγή: imverias.

St. Nikodemos the Hagiorite On The Attributes of the Soul and the Body

St. Nikodemos the Hagiorite

Why the Senses Were Created and Why Man Is a Macrocosmos in a Microcosmos

You must remember, dear reader, that God first created the invisible world and then the visible, “in order to reveal a greater wisdom and the manifold purposes of nature,” as St. Gregory the Theologian noted.1 God also created last of all man with an invisible soul and a visible body. He, therefore, has created man to be a cosmos, a world unto himself, but not a microcosmos within the greater one, as the philosopher Democritos declared and as other philosophers have upheld. Such philosophers considered man to be a microcosmos, minimizing and restricting his value and perfection within this visible world. God, on the contrary, has placed man to be a sort of macrocosmos—a “greater world” within the small one. He is indeed a greater world by virtue of the multitude of powers that he possesses, especially the powers of reason, of spirit, and of will, which this great and visible world does not have. This is why St. Gregory the Theologian again stated that “God has placed this second cosmos (i.e., man) to be upon earth as a great world within the small one. Even when man is compared with the invisible world of the angels, again he is and is called a “great world,” while the invisible world is by comparison small. Man includes in his world both the visible and the invisible, while the angelic world does not include the elements of the visible world. St. Gregory Palamas2 has noted that this cosmos (i.e., man) adorns both of these worlds, the visible and the invisible. Nemesios has also concluded that man as cosmos draws the two ends of the upper and the lower world together and thus reveals that the Creator of both is one. 

The Body Is Like a Royal Palace and the Soul as a King Who Dwells Therein

In order to have greater understanding of this matter, let me use the following example: The body is likened to a royal palace built by the superb architectural skill of an omniscient Creator. This palace includes the “upper room” which is the head, the innermost chamber which is the heart; the messengers which are the thoughts; the passageways which are the tubelike nerves; and the doors of this palace are the five senses. The soul (or rather the Soul, for a soul that is purified becomes all Soul, according to St. Kallistos), must be understood as a sort of king who is upheld by the three more general powers, that of the spirit, of the Soul, and of the will. This “king” is found in all the parts of the body. St. John Damascene stated that the soul is found in the whole body as fire is found in the whole of a red-hot iron. He wrote that “the whole soul is joined to the whole body and not a part to a part; nor is the soul contained by the body, but rather it contains the body as fire contains iron.”3 Now, in an extraordinary manner, this king has the brain as the organ of his mental activity; his power to reason and to will and in fact his very essence is found in the heart, as we shall see in the chapters ahead. This king also possesses a map, the compass of his imagination, to write down all that enters his Soul from outside through the portals of the senses. 

The Soul Before and After Holy Baptism