Tuesday, 21 January 2014

Qualities of a true Spiritual Father

St. Arsenios of Paros (1800-1877)


By Dr. Constantine Cavarnos


The Holy Elder Philotheos (Zervakos) points out the qualities of the good Confessor or Spiritual Father using St. Arsenios of Paros (1800-1877) as his exemplar. These qualities are particularly the following: humility, gentleness, patience, discernment, compassion and love. These virtues, he says, Father Arsenios eminently possessed. Thus, he remarks:

“St. Arsenios received all with love and paternal affection, and gave to all with understanding and discernment the ‘medicines’ necessary for the therapy of their souls. Besides other necessary ‘medicines’ he used to give to all two common ones: the medicine of repentance and the medicine of God’s compassion and love. He exhorted all to repent sincerely, and not to despair on account of their many sins, but to have hope in God’s immeasurable compassion, realizing that God accepts sinners when they repent. As proof of God’s great compassion he cited the examples of the Prodigal Son, the Thief, the Harlot, the Publican, and many others. Through love and gentleness Arsenios led many to repentance and salvation.”

Father Philotheos Zervakos goes on to give a very moving example of how St. Arsenios the New acted as a Confessor. It is as follows:

“A certain girl from the island of Syros (One of the Cyclades Islands, not far from Paros.) went to the Convent of the Transfiguration of Christ on Paros to visit her sister, who was a nun there. The latter had previously been informed that her sister had deviated from the right path; and when she was notified that her sister was outside the gate of the convent and wanted to see her, she at once began to scream and say: ‘Go away, go far away from the convent, because you are defiled and will defile the convent of the nuns.’ “And taking along with her as helpers some other nuns, she went outside the convent. When she saw her sister waiting outside the gate, instead of feeling compassion for her for having been wounded by the soul-destroying enemy, instead of sharing her pain, embracing the kissing her, and taking care to heal her wounds, and leading her to repentance and confession, thereby saving her, she dashed against her like a lioness. And aided by other nuns, she struck her in the face, on the head, wounded her seriously, and with wild shouts and threats drove her away. ‘Go away,’ she kept telling her, ‘you foul harlot, who came here to the convent, to this holy place to defile it also. Go away, I will kill you, to wash away the shame you have brought to our family.’ She replied: ‘I erred, forgive me, my sister, don’t you share my pain?’—’No,’ she replied, ‘you are not my sister, you are a harlot.’— ‘Where shall I go?’ asked her sorrowful sister. ‘Go and drown yourself, go and kill yourself,’ replied the other.

“The miserable girl fled from the convent full of wounds and bloodstained. When she was about 800 yards away, she sat down by the road, weeping bitterly; and groaning painfully she said: ‘What shall become of me the wretch? Where shall I go, when even my sister, to whom I hastened to seek help and consolation, drove me away, wounded me, and filled me with despair? There remains nothing for me now but to go and drown myself in the sea! O my God, help me the wretch.’

“Through the dispensation of God, Who does not want the death of the sinner but his repentance, it happened that St. Arsenios was going up to the convent. When he saw the girl crying and wounded, he felt compassion for her, and approaching her he said: “What is the matter, my child? Why are you weeping? Who has caused you the wounds?’—’My sister, Elder,’ she replied, ‘together with some nuns.’— ‘And why did they wound you?’— ‘Because, Elder, some corrupt men and women led me astray, and I became a harlot. But I realized that I did not do well and I came to the convent to seek protection, help, from my sister. And behold, Father, what they did to me. Is that the way nuns act, having fled from the world in order to save their souls? What do you, Father, counsel me? To go to the sea and drown myself, or to go and hurl myself down a precipice?’ T, my child, do not give you such counsel. I love you as my child, and if you wish I shall take you with me and heal the wounds of your soul and body.’—’And where are you going to take me, Elder?’—’To the convent, my child.’—T beg you not to take me to that convent, where my sister is together with those wicked nuns, because they will kill me—they declared this to me clearly, and if I insisted on remaining there they would certainly have killed me. You, Elder, are a good Father, but those nuns are criminals.’

“Come, my dear child, and be not afraid, they will not kill you, because I shall turn you over to Christ, and no one will be able to harm you.’—’In that case, Elder, since you are going to turn me over to Christ, I am not afraid of them, because Christ is much more powerful than they.’

“After he had encouraged and consoled her, St. Arsenios took her by the hand and led her up to the convent. And like another good Samaritan, by means of fatherly and affectionate words he exhorted her to repentance and confession. When she had repented sincerely and confessed candidly, he cleaned and dressed the wounds of her body and soul. Having clothed her with clean garments, those of repentance, he introduced her into the spiritual fold of the convent and included her with his other rational sheep.

She made such progress in the monastic life — in fasting, self-control, vigils, prayer, temperance and the rest of the virtues, and in the keeping of the Commandments of God — that she surpassed all the other nuns. Thus there was fulfilled the saying of the divine herald Paul the Apostle: “Where sin abounded, grace did much more abound.”

Wishing to correct the nuns who had acted wrongly towards her, the Saint called all the nuns into the church of the convent and sharply rebuked those who wounded her, especially her sister, saying: “The good father of the parable, upon seeing from afar his prodigal son — who had spent his whole life living prodigally — returning to him, hastened to meet him, embraced him, kissed him, took him to his house, removed his old garments and clothed him with new ones and new shoes. He rejoiced greatly, because his son was dead, and was alive again, he was lost and was found. Christ came down from Heaven not in order to save the righteous, who have no need, but sinners. He came to save the lost sheep. He mingled, conversed and ate with publicans, harlots, sinners, towards whom he showed His love and affection. In this manner, that is, through His love, He saved them. But you did the opposite. Although you knew that the incorporeal wolf, the devil, had seriously wounded her soul, instead of feeling sorry for her, and running to embrace and kiss her, to rejoice, to save her from the danger of further sin, you felt hatred for her and ran to kill her. And because you were unable to kill her, you incited her to go and kill herself, to drown herself in the sea. Now learn from me, your Spiritual Father, that you are not nuns, you are not Christians, you are not even human beings. If you had a sheep and saw that it was at a precipice and was in danger of perishing, I think you would have hastened to save it. Why? Because it is an animal. If you show so much concern for an animal, should you not have shown concern for your sister, who is not an animal, but a human being, has a soul, which is worth more than the whole world? She was on the precipice of perdition, and although she came to seek your help, you pushed her so that she might fall down faster.

“Therefore, you are devoid of compassion, devoid of affection, devoid of sympathy; you are murderesses. For this reason I impose upon you the penance of not receiving Holy Communion for three years, if you do not recognize the great sin which you inconsiderately fell into. Repent, confess your sin, sigh, weep bitterly, and ask for forgiveness from God, from me, your Spiritual Father, and from those sisters who did not agree to your sinful act.”

Inasmuch as the nuns became aware of their sin, repented and wept bitterly, St. Arsenios forgave them and moderated their epitimia. Upon the sister, he imposed the penalty of not receiving Holy Communion for a year, because she provided the occasion and cause of the sin, while upon the others, that of not partaking of Holy Communion for six months, because they shared in the responsibility.

This story appears in Blessed Philotheos Zervakos’ book Life, Conduct, and Miracles of Our Father Arsenios the New, which was first published in 1960 and has been reprinted many times. I translated the story into English for inclusion in my book St. Arsenios of Paros, and present it here because it constitutes a very instructive and powerful lesson for priests with regard to the extremely important Mysterion of Confession and to imposing the proper penance on sinners for their spiritual therapy.

In another book of his, Blessed Philotheos has this to say about a good Confessor:

“The good Confessor’s manner, the cheerfulness of his face, the fatherly affection with which he receives the sinner, the sweet language of his teaching, the courage which he gives to the shy, the consolation which he offers to those who have committed many sins and are in despair, citing the example of any who repented and were saved—all these are conducive to sincere repentance and confession of the sinner…. It is to such Spiritual Fathers and physicians of the soul that the sinner ought to entrust the therapy of his soul.”

One cannot speak adequately about priests serving as confessors without saying something about the possibility of their being adversely affected thereby. In the Old Testament we read: “With a holy man thou shalt become holy, with the perfect man thou shalt be perfected, and with a perverted man thou shalt become perverted.”

We may call the principle involved here “the Principle of Assimilation.” Contemporary psychoanalysis terms it the “Principle of Identification,” and calls attention to instances where this principle operates in a negative manner.

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΧΩΡΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΡΛΙΚΟΒΑ.


Υπήρχε ένας χωρικός, γύρω στα 1930, πού ήταν και ψάλτης στο χωριό Καρλίκοβα. Αυτός λοιπόν πήγαινε κάθε πρωί στην Εκκλησία και το βράδυ στον Εσπερινό, μαζί με τον παπά. Άφηνε όποια δουλειά είχε είτε στα χωράφια είτε άλλου και πήγαινε. Φιλόξενος, ελεήμων και συμπονετικός. Όποιος χωρικός αρρώσταινε, πήγαινε αυτός να οργώσει το χωράφι του, να σπείρει, να θερίσει, να του μαζέψει ξύλα. Το όνομα του ήταν Νικόλας.
Αυτός λοιπόν, ένα βράδυ, όπως έκανε προσευχή, βλέπει ξαφνικά να ανοίγουν τα ουράνια, να κατεβαίνουν Άγγελοι και να του βάζουν ένα στεφάνι στο κεφάλι! Βέβαια ό άνθρωπος είχε γαλήνη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία μέσα του… αλλά είχε και απορία: τι να ήταν αυτό;
-Τέλος πάντων, ας το ξεχάσω, είπε. Ας πω ότι ήταν όνειρο.
Την άλλη νύχτα πάλι το ίδιο «όνειρο». Τρέχει λοιπόν την άλλη ήμερα στον παπά.
-Παπά-Μιχάλη, του λέει, το και το.
-Τίνα σου πω; είπε ό παπά-Μιχάλης. Ίσως είναι του Θεού, ίσως είναι και του διαβόλου. Πρόσεξε, γιατί αυτός μπορεί να σε κοροϊδέψει, να σε ρεζιλέψει και να σε κάνη «ρεντίκουλο» στον κόσμο. Ξέχασε το καλύτερα. Πήγαινε σπίτι σου και ασχολήσου με τίποτα άλλο.
Είπε μέσα του όμως ό παπάς: «Μήπως και από το πολύ το ψάλσιμο και το πολύ το διάβασμα, πού κάνει ό μπάρμπα-Νικόλας, του σάλεψε το μυαλό;»
Δεν πέρασαν μερικές ήμερες, αρρωσταίνει ό Νικόλας και το πρώτο πράγμα πού ζήτησε ήταν να εξομολογηθεί στον παπά-Μιχάλη και να κοινωνήσει των άχραντων Μυστηρίων.
Μέχρι δε την τελευταία του στιγμή έδινε τις καλές του χριστιανικές και πατρικές συμβουλές, πού ήταν γεμάτες από αγάπη και θεία ευλογία.
Όταν πέθανε, όλο το χωριό βρέθηκε στην κηδεία του, γιατί ήξεραν την καλοσύνη του και γιατί πληροφορήθηκαν τις κρυφές του ελεημοσύνες και σχεδόν όλες τις κρυφές του εργασίες, και τον έθαψαν με πολλή συγκίνηση, μακαρίζοντας την άγια του ζωή, παρά τις επιφυλάξεις του παπά-Μιχάλη.
Ύστερα από δύο χρόνια πέθανε ό πατέρας του παπά-Μιχάλη. Ό ιερεύς με δύο συγγενείς μετέβησαν στο νεκροταφείο του χωριού και άρχισαν να σκάβουν ένα λάκκο δίπλα από τον τάφο του μπάρμπα-Νικόλα. Όσο έσκαβαν και κατέβαιναν προς τα κάτω, από το πλάι και από την μεριά του τάφου του μπάρμπα-Νικόλα, άρχισε να βγαίνει μια παράξενη ευωδία, πολύ γλυκεία! Σαν να υπήρχαν χιλιάδες λουλούδια με έντονη μυρωδιά. Μυρίπνοα, ουράνια άνθη. Τόση άρρητη ευωδία έβγαινε από κει μέσα!
Συγκλονίσθηκε ό παπά-Μιχάλης και είπε φωναχτά:
-Τον αδίκησα τον άνθρωπο. Αυτός πράγματι ήταν άγιος!…σάν τούς Αγίους πού προσκυνάμε στην Εκκλησία. Και φεύγοντας για το σπίτι του το διέδωσε παντού.
Άρχισαν αμέσως να καταφθάνουν οι χωρικοί, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, οι περισσότεροι όμως από περιέργεια, για να δουν τί το παράξενο συμβαίνει.
Όταν όμως έφθαναν στον τάφο, θαύμαζαν έκπληκτοι την πρωτοφανή ευωδία πού έξήρχετο τόσο άφθονη από τον τάφο του μπάρμπα-Νικόλα και δεν χόρταιναν νάτην απολαμβάνουν, δοξάζοντας τον Θεό «του διδόναι τοιαύτα τοις ανθρώποις».


ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.
ΠΑΤΗΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ποιά εἶναι ἡ αἰτία πού οἱ δίκαιοι ἔχουν θλίψεις σ’ αὐτόν τόν κόσμο καί οἱ ἁμαρτωλοί ἄνεση


Αγαπίου Μοναχού του Κρητός
«Μή παραζήλου ἐν πονηρευομένοις, μή δέ ζήλου τούς ποιοῦντας τήν ἀνομίαν, ὅτι ὡσεί χόρτος ταχύ ἀοξηρανθήσονται » , λέει ο προφήτης Δαβίδ. Πολλές αδικίες και ανομίες γίνονται σήμερα στον κόσμο. Και αυτοί που τις πράττουν φαίνονται να έχουν ευτυχία και μακαριότητα. Αντίθετα, οι ευλαβείς και ενάρετοι φαίνονται να έχουν διάφορες θλίψεις και βάσανα. Όμως, μην απορείς με αυτό, άνθρωπε, και ζηλεύεις τον πονηρό και προτιμάς το μέρος των αμαρτωλών νομίζοντας ότι τάχα αυτοί είναι καλότυχοι· γιατί τους αγαπά ο κόσμος και τους δίνει πρόσκαιρο πλούτο και μακαριότητα. Σχετικά με αυτό απορούσε και ο προφήτης Αββακούμ και έλεγε: «Γιατί, Κύριε, οι ασεβείς καταδυναστεύουν τους δικαίους και εσύ δεν τους βοηθάς;» Το ίδιο έλεγε και ο προφήτης Ιερεμίας και άλλοι: «Γιατί, Κύριε, έχουν οι άνομοι τόση ευτυχία στη ζωή τους;
Από πού αποκτάει τόσα αγαθά κάποιος που ζει κακώς;» Αυτά είπαν οι προφήτες, όχι επειδή δεν ήξεραν ότι είναι δίκαιες οι κρίσεις του Θεού αλλά για να μας φανερώσουν πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στη σοφία του Θεού και σε τούτη την ανθρώπινη, η οποία δεν μπορεί να κατανοήσει την πάνσοφη οικονομία του Πανάγαθου, ο οποίος δε δίνει θλίψεις στους ανόμους εδώ, για να τους κολάσει αιώνια, και παιδεύει περισσότερο αυτούς που αγαπά, για να τιμηθούν πιο πολύ στην ουράνια Βασιλεία και να λάβουν ανώτερο στέφανο. Τα βόδια που σχεδιάζουν να τα σφάξουν στο σφαγείο τα αφήνουν και βόσκουν όπου θέλουν, για να παχύνουν, τα εργατικά, όμως, που τα φυλάνε για δουλειά, τα κρατάνε κοντά τους και τα βασανίζουν.
Έτσι και ο Θεός, αφήνει στη ζωή τούτη και παχαίνουν οι μοχθηροί με τις ηδονές της σάρκας και τις απολαύσεις, γιατί είναι προορισμένοι για την αιώνια κόλαση· όμως, τους δίκαιους τους πειράζει και τους βασανίζει, για να τους έχει παντοτινά στο ουράνιο παλάτι του. Τα κάρπιμα δέντρα, που δίνουν όφελος και κέρδος, τα ραβδίζουν οι άνθρωποι κάθε χρόνο και τα μαστιγώνουν και τα κλαδεύουν, για να βγάλουν καρπό· τα άκαρπα όμως, που δε δίνουν καμία ωφέλεια, αν και δε τα ραβδίζουν, όπως τα εύκαρπα, αλλ ‘ όμως, όταν μεγαλώσουν, τα κόβουν και τα ξεριζώνουν εντελώς, και τα καίνε επειδή είναι άχρηστα.Έτσι και οι ενάρετοι, που δίνουν όφελος με τα έργα τους, έχουν στον κόσμο θλίψεις και μάστιγες· αντίθετα, τους αμαρτωλούς δεν τους τιμωρεί εδώ ο δίκαιος Κριτής, αλλά τους φυλάει για να τους κάψει αργότερα στο πυρ της κολάσεως. Λέει το βιβλίο των «Βασιλειών» ότι τις πέτρες με τις όποιες έχτιζαν το Ναό του Σολομώντος τις πελεκούσαν και τις λέπταιναν έξω από τον Ναό και αφού τις έφτιαχναν και τις έκαναν ίσιες με πολλή επιμέλεια, τις τοποθετούσαν στη θέση τους χωρίς πρόβλημα και χωρίς να χτυπάνε και να έχουν φύρα ούτε χρειάζονταν άλλο εργαλείο. Έτσι ακριβώς, και όσοι πρόκειται να τοποθετηθούν ως πολύτιμοι λίθοι στη θεία οικοδομή της επουράνιας Ιερουσαλήμ είναι ανάγκη να πελεκηθούν εδώ έξω σε τούτο τον κόσμο με σφυριές τιμωριών και θλίψεων γιατί σε κείνο τον θειο οίκο δεν υπάρχει καμία θλίψη ή σύγχυση ή πείνα ή δίψα ή τιμωρία ή βάσανο, όπως λέει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Αυτή, λοιπόν, είναι η αιτία για την οποία αφήνει τους φίλους του και πάσχουν εδώ διάφορες θλίψεις, με τις οποίες πρέπει να έχουμε μεγάλη χαρά όταν έρχονται, να τις υποδεχόμαστε ως δώρο και χάρισμα και ως γιατρειά που μας στέλνει με πολλή αγάπη ο Πατέρας μας ο ουράνιος.
Εάν ο Κύριος, όταν ήθελε ο Πέτρος να εμποδίσει το Πάθος του με τη μάχαιρα, τον καταδίκασε λέγοντας: «Βάλε τη μάχαιρα στη θήκη. Το ποτήριο που μου έδωσε ο Πατήρ δεν θέλεις να το πιω;» , ονομάζοντας ποτήριο σταλμένο από τον Πατέρα τους εμπαιγμούς, τις τιμωρίες και το θάνατο που έμελλε να πάθει για τη σωτηρία μας, γιατί να μην πούμε και εμείς το ίδιο και να μην πιστεύουμε ότι όλες οι θλίψεις και οι συμφορές που μας έρχονται είναι θεραπευτικό ποτήριο και γιατρειές που μας στέλνει ο επουράνιος ιατρός με πατρική αγάπη για τη σωτηρία μας; Να, λοιπόν, χριστιανέ, μια παρηγοριά που μπορείς να έχεις πιστεύοντας ότι όλες οι θλίψεις, είτε έλθουν από επήρεια δαιμόνων είτε από ανθρώπους είτε από κάποια άλλη περίσταση, είναι μια ωφέλιμη θεραπεία που σου στέλνει ο ουράνιος Πατέρας για να καθαριστεί η ψυχή σου· και αν αισθάνεσαι πικρότητα στη γεύση, όταν το πίνεις, μην απελπιστείς, γιατί η πικρότητα αυτή θα σου φέρει την ποθούμενη υγεία, όπως τα φάρμακα και τα γιατρικά του σώματος, που φτιάχνουν οι γιατροί, είναι άνοστα και πικρότατα. Πολλές φορές μάλιστα βγάζουν και αίμα, και καίνε και κόβουν τα άχρηστα και μολυσμένα μέλη και τα αφαιρούν, και όλα αυτά προκαλούν πολύ πόνο και οδύνη στον πάσχοντα, αλλά τα υπομένει με καρτερία γνωρίζοντας ότι έτσι θα αποκτήσει την υγεία που ποθεί- έτσι και όλες οι θλίψεις και οι συμφορές που μας έρχονται σε τούτη τη ζωή είναι γιατρειές πνευματικές που στέλνονται από τον ουράνιο γιατρό για την ωφέλεια της ψυχής μας.
Αυτό προτύπωνε η χολή εκείνη που έβαλε στα μάτια του ο Τωβίτ και με την οποία απέκτησε το φως του. Με την πικρία των θλίψεων λυτρώνεται ο αμαρτωλός από την ψυχική τυφλότητα, σύμφωνα με τον μέγα Γρηγόριο, που λέει ότι τα μάτια που είναι τυφλωμένα από την αμαρτία φωτίζονται με την τιμωρία. Όταν έριξαν τον Ιωσήφ οι αδελφοί του στο ξεροπήγαδο, δεν συναισθάνθηκαν το βάρος της αμαρτίας τους μέχρι που έστειλε ο Θεός τη μεγάλη θλίψη, και τότε ομολόγησαν: «Δικαίως τα παθαίνουμε όλα αυτά για την αμαρτία που κάναμε εναντίον του αδελφού μας». Βλέπεις πόση ωφέλεια δίνει η θλίψη, που φωτίζει τους τυφλούς και δίνει σύνεση στους ανόητους; Δεν ήθελε ο Πέτρος να του νίψει τα πόδια ο Κύριος, γιατί δεν καταλάβαινε τότε την πάνσοφη γνώμη του δασκάλου του, όπως του είπε: « Εκείνο που κάνω εγώ εσύ δεν το καταλαβαίνεις τώρα, αλλά ύστερα θα το καταλάβεις». Όταν όμως του είπε ότι εάν δεν του πλύνει τα πόδια δεν θα είναι μαζί του, σταμάτησε με πολύ φόβο και του τα έπλυνε. Έτσι και συ, δε γνωρίζεις τώρα την αιτία γιατί σε πλένει ο Κύριος με τα ύδατα των θλίψεων, αλλά όταν θα δεις τη λαμπρότητα που θα πάρει η ψυχή σου από τούτον το νιπτήρα των θλίψεων, θα ευχαριστείς το Δεσπότη, γιατί εάν δεν σε ένιπτε, δε θα ήσουνα μαζί του στη Βασιλεία του. Όσο είχε ο άσωτος γιος τον πατρικό πλούτο , ξόδευε, έτρωγε, έπινε, έκανε τα θελήματα του και δε μετανοούσε ποτέ, αλλά όταν τον έκαψε ο πάνσοφος γιατρός με το πυρ της φτώχειας, της πείνας και της υπόλοιπης ταλαιπωρίας, άφησε τις ηδονές της σάρκας και επέστρεψε σωφρονισμένος στο πατρικό σπίτι. Ό,τι κάνει ο κόπανος στο σιτάρι, το ρινί και η λίμα στο σίδερο, και η κάμινος στο χρυσό, το ίδιο κάνει και η θλίψη στον άνθρωπο, δηλαδή τον καθαρίζει από κάθε ασχήμια και τον λαμπρύνει.
Αν, λοιπόν, μας ωφελούν οι θλίψεις και μας προξενούν τόσο κέρδος, γιατί να τις μισούμε οι άφρονες και να μην ευχαριστούμε τον επουράνιο γιατρό που τις δίνει για υγεία μας, όπως ευχαριστούμε και το σωματικό γιατρό και τον πληρώνουμε με χαρά; Όσοι έχουν το παραμικρό φως και φόβο Θεού πιστεύουν ότι όλα εκείνα που τους συμβαίνουν έρχονται από το θεό, γιατί οι άνομοι δε θα είχαν καμία εξουσία πάνω στους δίκαιους εάν δεν τους την είχε παραχωρήσει ο Θεός, όπως είπε ο Κύριος στον Πιλάτο: « Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν ἐν ἐμοί, εἰ μή ἦν σοί δεδομένον ἄνωθεν ». Και αυτό δεν είναι μόνο για τους ορατούς εχθρούς βέβαιο, αλλά και για τους αόρατους· γιατί, αν και προσπαθεί ο δαίμονας πάντα να πειράζει τους δίκαιους και να τους θλίβει, όμως όλη του η βία και η δύναμη είναι μάταιη αν δεν του δώσει την εξουσία ο Κύριος. Αυτό, λοιπόν, γνωρίζοντας οι πιστοί πιέζουν τον εαυτό τους να νικήσουν τον πειρασμό με τη δύναμη του Θεού και δεν παραπονιούνται για το μέσο που τους θλίβει ούτε κοιτάζουν το όργανο που προκαλεί τη ζημιά. Δεν το λένε τύχη ή ριζικό αλλά τα δέχονται όλα ευχαρίστως οικονομούμενα από το χέρι του Κυρίου προς το συμφέρον. Δε θυμώνουν με αυτούς που τους θλίβουν ή με τα αλλά κτίσματα, αλλά τους αγαπούν πάρα πολύ ως αιτία της σωτηρίας τους. Όπως και ο Ιώβ ο μακάριος, όταν έπαθε τόσες συμφορές, δεν είπε ότι αυτά τα αγαθά μου τα έδωσαν οι γονείς μου, αυτά τα παιδιά τα γέννησε η σύζυγος μου, και οι κακοί άνθρωποι, η φωτιά, οι δυνατοί άνεμοι και οι δαίμονες μου τα στέρησαν, αλλά είπε: « Ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος τα πήρε. Όπως αποφάσισε ο Κύριος, έτσι έγινε. Ευλογημένο να είναι το όνομά του». Ομοίως και όταν ήταν ασθενημένος και πληγωμένος σε όλο του το σώμα, έλεγε: «Τα καλά τα δεχτήκαμε από το χέρι του Κυρίου και τα κακά να μην τα υπομείνουμε;».
Έτσι και ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος, ξέροντας ότι ήταν θεϊκή απόφαση να πάθει εκείνο που του έκαναν οι αδελφοί του, δε σκανδαλίστηκε καθόλου ούτε προσπάθησε να αμυνθεί σ’ αυτούς. Οι φιλόσαρκοι και ατελείς άνθρωποι, που εξαιτίας της μικροψυχίας τους, δεν έχουν ποτέ ειρήνη, δε γνωρίζουν την ωφέλεια της θλίψεως ούτε νιώθουν την αιτία αλλά μόνο θυμώνουν εναντίον εκείνων που τους θλίβουν και αμύνονται. Όπως ο σκύλος, όταν του ρίξει κάποιος πέτρα, τον αρπάζει και τον δαγκώνει από το θυμό του, έτσι και αυτοί οι ανόητοι δε βλέπουν το Θεό, που τους τιμωρεί, αλλά πολεμούν τα όργανά του, και εξαιτίας της ανυπομονησίας τους, δε βγάζουν από τη θλίψη κάποια ωφέλεια. Ο γνωστικός μαθητής, όταν τον δέρνει ο δάσκαλος η ο πατέρας του, δεν κοιτάζει το ραβδί, δεν αμύνεται εναντίον του (επειδή αυτό δεν κινείται από μόνο του), αλλά μόνο παρακαλεί αυτόν που τον χτυπάει να τον λυπηθεί και να τον τιμωρήσει ελαφρύτερα. Έτσι και ο ευγνώμων χριστιανός δεν κοιτάζει ποτέ εκείνον που τον θλίβει, εάν είναι μεγαλύτερος η μικρότερος, εάν δικαίως ή αδίκως τον έβλαψε, αλλά ζητάει βοήθεια από το Θεό λέγοντας από μέσα του τα εξής: «Σου αξίζει αυτό, αμαρτωλέ, και άλλο χειρότερο. Είναι ευλογημένοι αυτοί που σε διώκουν». Και έτσι μεμφόμενος τον εαυτό του και παρακαλώντας υπέρ του πλησίον νικάει το διάβολο και την υπερηφάνεια της σάρκας. Και αν δει ότι ο Σταυρός και η θλίψη αυξάνει περισσότερο, την υποδέχεται με ευλάβεια γνωρίζοντας ότι αυτή είναι ο Κύριος. Τον ευχαριστεί για την αγία του βοήθεια και έτσι την ελαφραίνει πολύ και μένει νικητής και τροπαιούχος και απολαμβάνει μισθό αναρίθμητο. Ω θαυμαστής και αήττητης δύναμης του Σταυρού, και μακάριος όποιος τον γνωρίζει και τον υποδέχεται ευχαρίστως, επειδή είναι σταλμένος από προσώπου Κυρίου για τη σωτηρία του.
 

Αγαπίου Μοναχού του Κρητός, Αμαρτωλών Σωτηρία, εκδ. Γνόφος, Αθήνα 2009, σελ. 128-132.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...