Γέροντας Πορφύριος<< Τό Πνευματικό Χάδι Τής Προσευχής>>

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή. Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: «Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι. 

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα. Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. 

Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί. Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής.

 Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του. Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Πηγή:βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ Ανθολόγιο Συμβουλών» 

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης -Περί πόνων και θλίψεων

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ-Περί ξενιτείας

                                          Περί ξενιτείας
 Ἄς εἶναι γιά σένα πατέρας ἐκεῖνος, πού καί θέλει καί μπορεῖ νά κοπιάσει μαζί σου, γιά νά κάνει ἐλαφρύτερο τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων σου.Ἀδελφός σου, ἄς εἶναι ἐκεῖνος πού κουράζεται καί συναγωνίζεται μαζί σου στό δρόμο, πού ἀνεβάζει στόν οὐρανό. Στόν ὕπνο μας πολλές φορές οἱ δαίμονες «μετασχηματίζονται σέ ἀγγέλους φωτός» καί σέ μορφές ἁγίων Μαρτύρων, τούς ὁποίους παρουσιάζουν νά ἔρχονται πρός τό μέρος μας.
Ἔτσι ὅταν ξυπνήσουμε μᾶς βυθίζουν σέ ὑπερηφάνεια καί χαρά.Τό σημεῖο ἀπ’ τό ὁποῖο μέ βεβαιότητα θά διακρίνεις τήν πλάνη εἶναι αὐτό: Οἱ ἄγγελοι μᾶς δείχνουν μόνο τήν κόλαση καί τήν Κρίση· κι ὅταν ξυπνήσουμε νιώθουμε φόβο καί λύπη.
Ἄν ἀρχίσουμε νά πιστεύουμε στούς δαίμονες, ἐνῶ κοιμόμαστε, τότε θά μᾶς περιπαίζουν κι ὅταν εἴμαστε ξύπνιοι.
Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

ELDER PAISIOS-Sorrow For Our Faults

 -Elder,how can someone be helped to not fall  into the same fault?

-If one truly feels pain for his fault,he will not do it again.There must be an inner contrition with sincere repentance in order for a person to be corrected.This is why Saint Mark the Ascetic says,If one does not feel contrition commensurate to his fault,he will easily fall into the same fault again.In other words,if the mistake is minor,the repentance can also be less severe,but if the mistake is major,then more severe repentance will be required.
When people do not grasp the severity of their sins and do not experience grief commensurate to their fault,then they can easily fall into the same or even greater fault.

-How can we know if our grief is not commensurate to our fault?

-The proof is if you fall again into the same fault.In addition,when you examine yourselves,don't just diagnose your situation.You are constantly carrying out bacterial tests;upon discovering a virus,you assess it and say,"I must kill it"but you don't embark on a healing process.Fine,you have established that you have some disease.At once,you must find a way to treat it.What's the point of constantly
analysing and diagnosing if you don't try to correct yourselves?
You say to yourselves,"I have this ailment,or that ailment,"but you do nothing to cure yourself and you remain idle,lamenting your condition.You only waste your energy and remain useless.You
render your mind and your heart useless.
You get sick from grief over it but do nothing to treat it.
Later,when you get well,you start over again:"Why did i get sick then,and how did i get sick?"Of course,you will carefully observe yourselves; you won't allow your faults to go undetected,but your grief should be contained,only go to a  certain  point! I'm  not suggesting indifference,but you should not go to the other
extreme!
You did something that wasn't right?Did you think about
it?Did you see it?Did you recognise it?Did you confess it?Then
move on.Don't get stuck there.Just keep it in mind so you'll be
careful next time you're faced with a similar situation.
Lamenting over our faults is pointless if we don't also try to correct
them.It's like grieving constantly over someone who's sick without
offering him any help.

-Elder,are we not to grieve even when we rightly suffer because of
our mistake?

-No,you should grieve,but the grief must be commensurate to your
 fault.If you do not suffer,you will remain happy-go-lucky and
careless and will again fall into the same mistake;you will not correct yourself.
But if you move from the sadness of repentance into despair,then it
means that you have grieved more than you should have.
In this case,one needs to give himself a little encouragement and face his faults with a little"positive indifference".

Taken from Elder Paisios of Mount Athos, Spiritual Counsels Vol 3"Spiritual Struggle"