Sunday 23 March 2014

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ


Η γλυκύτατη φυσιογνωμία της Θεοτόκου, Μητέρας του Κυρίου και του κόσμου, δεσπόζει παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το μήνα Αύγουστο. Οι λαμπροί και πάνδημοι εορτασμοί σ' ολόκληρη τη χριστιανοσύνη δημιουργούν μια θερμή ατμόσφαιρα για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες στη μορφή της Θεοτόκου, μεσίτριας των πονεμένων ανθρώπων.
Η Παναγία είναι το ασάλευτο θεμέλιο του Γένους σ' όλες τις καταπτώσεις και κλυδωνισμούς του, η ευλογία, η πίστη και η ελπίδα δια την ανόρθωση και τη νίκη.
Σ' αυτή τη μεγάλη Μητέρα καταφεύγει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος των πιστών στις δύσκολες ώρες. Είναι η αγία των αγίων, η καταφυγή των καταπονουμένων, η μεσίτρια προς τον Θεό, της οποίας η αγιότητα ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο μέτρο.
Η επίγεια ζωή της Θεοτόκου υπήρξε μια πορεία ολοκληρωτικής προσφοράς προς τον Θεό. Απόλυτη υπακοή στο θεϊκό θέλημα, βαθιά πίστη, ανείπωτη ηθική καθαρότητα και αγιότητα ήταν η δική της συμμετοχή στην εύνοια του Θεού. Τα μεγέθη αυτά αποτελούν απλησίαστα επίπεδα αρετής για κάθε εποχή ιδιαίτερα δε για τη δική μας.
Διερωτάται κανείς κατά πόσο η αγιότητα του Θεού μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τον σύγχρονο άνθρωπο, όταν ακούγοντας τη λέξη αγιότητα γελάει και ειρωνεύεται;
Mήπως όμως είναι μια πρόκληση για τη σημερινή λογοκρατούμενη κοινωνία, που αναζητά εύκολες λύσεις, που αδιαφορεί για τέτοια μεγέθη, που προτιμά το χάος και τη σύγχυση των αξιών και των ιδεών; Είναι εύκολο στην εποχή μας ν' απαλλαγούμε από τις ποικίλες δεσμεύσεις και αναγκαιότητες και με ηρωισμό και τόλμη να αρνηθούμε τον υλιστικό κόσμο;
Τα ερωτήματα αυτά αποκαλύπτουν τον σκεπτικισμό που γέννησε η μονομερής προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά και η απομάκρυνση μας από τον κόσμο του πνεύματος, μέσα στον οποίο αναπνέει αυτό που ονομάζουμε αγιότητα.
Ο σύγχρονος κόσμος αναζητά εναγωνίως τις φαντασιώσεις του πολιτισμού τις νέες μορφές χαράς, νέες πηγές αισθησιακής απόλαυσης και νέες εμπειρίες συγκινήσεων. Προτιμά την άνευ όρων παράδοση στις κοινωνικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές συμβατικότητες, ακόμα κι΄ όταν γνωρίζει, ότι τα επιτεύγματα αυτά τον αλλοτριώνουν ολοκληρωτικά.
Η πραγματική διέξοδος από το φαύλο κύκλο του παραλόγου βρίσκεται εκεί, όπου δυναμικά πρότυπα μας φανερώνουν τρόπους ζωής γεμάτους απλότητα αρετής, αγωνιστική πορεία για τη διαρκή βελτίωση και πληρότητα της κενωτικής προσφοράς για τον συνάνθρωπο.
Ένα τέτοιο πρότυπο είναι η Θεοτόκος. Παράδειγμα πρόκλησης και πρόσκλησης αγιότητας. Με τη μορφή της η Παναγία ως πρότυπο και παράδειγμα, δυναμώνει και γιγαντώνεται η αδυναμία της φύσεως μας και μειώνονται σιγά-σιγά οι πτώσεις και οι αμφιβολίες.
Οι γήινες και κοινωνικές δεσμεύσεις παύουν να μας εξουσιάζουν δυναστικά, οι αναζητήσεις της ψυχής αποκτούν προτεραιότητα και το θέλημα του Θεού φωτίζει τις επιλογές μας.
Έτσι αρχίζει η πορεία της αγιότητας. Με τον τρόπο αυτό η Θεοτόκος προσέλκυσε την εύνοια του Θεού και δυναμώθηκε στον προσωπικό αγώνα της για την αγιότητα.
Αν παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο πρότυπο αυτό που μας προσφέρει η Θεοτόκος Μητέρα η πορεία της αρετής και της αγιότητας δεν θα είναι ουτοπία, γιατί η μορφή της Παναγίας που καθοδήγησε και στήριξε αναρίθμητους πιστούς, θα καθοδηγεί και θα στηρίζει και τις δικές μας προσπάθειες.

Elder Paisios -On Demons and the Power of the Cross

Elder Paisios The Athonite
 
 Elder Paisios was asked the following regarding demons (called "tagalakia" by some Greeks) and the power of the Cross:
 
- Elder, my thoughts tell me that the devil, especially nowadays, has a lot of power.

- The devil has evil and hatred, not power. The love of God is all-powerful. Satan tries to appear all-powerful, but he does not succeed. He seems strong, but he is completely weak. Many of his destructive plans are spoiled before they even begin to be manifested. Would a very good father allow some punks to hit his children?

- Elder, I'm afraid of tagalakia(Demons).

- What is there to fear? Tagalakia have no power. Christ is all-powerful. Temptation is rotten to the core. Don't you wear a Cross? The devil's weapons are weak. Christ has armed us with His Cross. Only when we discard our spiritual weapons, then the enemy has power. An Orthodox priest showed a small Cross to a magician, which made the demon he invoked through his magic tremble.

- Why is he so afraid of the Cross?

- Because when Christ accepted the beatings, the slaps and the blows, the kingdom and power of the devil was crushed. By which way did Christ conquer? "With the rod the rule of the devil was crushed," says a Saint. That is, with the last blow of the rod to His head, then the power of the devil was crushed. Patience is the spiritual defense and humility is the greatest weapon against the devil. The greatest balm of Christ's sacrifice on the Cross is that the devil was crushed. After the Crucifixion of Christ he is like a snake with its poison removed or a dog with its teeth removed. The poison of the devil has been removed, the teeth of the dogs, the demons, have been removed, and now that they are disarmed we are armed with the Cross. The demons can do nothing, nothing, to those who have been formed by God when we do not give them the right. They only cause a commotion because they have no power.

One time I was in the Cell of the Honorable Cross, and I had a very beautiful vigil. During the night many demons had collected on the ceiling. At first they were beating heavy and making noise, as if they were dragging large tree trunks.  I made the sign of the Cross towards the ceiling and chanted: "We venerate Your Cross Master...." When I finished, the dragging of the logs continued. "Now," I said, "we will form two choirs. In one you will do the dragging above and I will do the other below." When I began, they stopped. First I chanted "We venerate Your Cross...", then "Lord, Your Cross you gave to us as a weapon against the devil...." I had the most pleasant night chanting and, when I stopped for a bit, they continued the entertainment! Every time they present a different work.

- When you chanted the first time, they didn't leave?

- No. Once I was done, they began. Yes, both choirs had to complete the vigil! It was a beautiful vigil! I chanted with longing! I had good days!

- Elder, what does the devil look like?

- You know how "beautiful" he is? Something else! If only you could see him! And how the love of God does not allow people to see the devil! O, the majority would die from their fear! Imagine if they saw him act, if they saw the "sweetness" of his form! Again, some would be greatly entertained. You know what kind of entertainment? How do they call it? Cinema? For anyone to see such work, they would have to pay a lot of money, but even then they would not be able to see him.

- Does he have a horn, a tail?

- Yes, all the accessories.

- Elder, did the demons become so ugly when they fell and the angels became demons?

- Well, of course! Even now it's as if lightning struck them. If lightning strikes a tree, will not the tree immediately become a black stump? They are the same way, as if they've been struck by lighting. At one time I told the tagalakia: "Come so I can see you, that I may not fall into your hands. Now that I am looking at you, your appearance shows how evil you are. If I fall into your hands, what evil I will suffer!"
 
Source-proskynitis.blogspot.gr
 
 

Νίψη και πνευματική ζωή.Μία διδακτική ιστορία στην πνευματική έρημο του κόσμου.

…Σ’ ένα σπουδαίο βιβλίο, «Το Νέον Μητερικόν», πού περιέχει «φοβερές ιστορίες από τον πόλεμο των πειρασμών στην πόλη και στην έρημο», βρήκα διηγήσεις οί οποίες έχουν τόση σχέση με το θέμα μου και θα μου δώσουν την ευκαιρία να διατυπώσω μερικές σκέψεις.

Τις μεταφέρω εδώ, όπως τις έχει μεταφράσει ο καθηγητής και λογοτέχνης Π. Β. Πάσχος.
 
«Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:
-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.
 

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν ή μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και ή άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:
—Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν, να μου πείτε ποια είναι ή πνευματική σας εργασία και οί αρετές, πού αγωνίζεστε ν’ ασκείτε.
 

Εκείνες απαντούν, με πολλή απλότητα
-Πίστεψε μας, άγιε Γέροντα, πώς δεν μένουμε έξω από τα κρεβάτια των συζύγων μας• ποια εργασία πνευματική λοιπόν, περιμένεις από μας;
 

Όμως, ο Γέροντας τους έβαλε μετάνοια και τις παρακάλεσε να του φανερώσουν την αρετή τους.
 

Βλέποντας τότε την πολλή υπομονή του, είπαν στον άγιο Γέροντα
—Εμείς είμαστε ξένες για τούτο τον κόσμο, κ’ έτυχε να παντρευτούμε συζύγους, πού ήταν αδέλφια κατά σάρκα’ Από τότε, πού ζούμε σε τούτο το σπίτι με τους άνδρες μας, δεν θυμούμαστε να ‘ χουμε μαλώσει ποτέ μεταξύ μας, ούτε να πούμε άσχημη κουβέντα ή μια στην άλλη• πάντα μας ζούμε, όλα τα χρόνια με ειρήνη και ομόνοια, αγαπημένες. Κάποτε μας ήρθε ένας περίεργος λογισμός: Να εγκαταλείψουμε τους άνδρες μας και να πάμε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι να ζήσουμε. Κάναμε αγώνα και παρακαλέσαμε πολύ τους άνδρες μας να αφήσουν να φύγουμε. Μα δεν τα καταφέραμε να τους πείσουμε. Έτσι, καθώς δεν πετύχαμε αυτό το σκοπό μας, κάναμε μια συμφωνία (οι δυο μας με το Θεό): να μη βγει ποτέ απ’ το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος, αδιαφόρετος.
 

Ακούγοντας τούτα τα λόγια ό άγιος εκείνος Γέροντας, θαύμασε και είπε:
—Αληθινά δεν παίζει κανένα ρόλο το ν’ ακολουθεί κανείς τον παρθενικό βίο ή τον έγγαμο, το νά’ ναι μοναχός ή κοσμικός, για να του χαρίσει ό Θεός το πνεύμα του και το έλεος του’ εκείνο, πού μονάχα ζητάει από μας είναι ή προαίρεση.
 

Ό Γέροντας οικοδομήθηκε πνευματικά πολύ από την αρετή τους κ’ επέστρεψε στο κελί του, στην έρημο δοξάζοντας το Θεό».
 

Ό μέγας Μακάριος ήταν ενάρετος. Ήταν ό ασκούμενος και προσευχόμενος. Διέτρεχε, όμως, τον πνευματικό κίνδυνο να δεχτεί ότι έχει φτάσει στην ανώτατη κλίμακα των αρετών. και αυτό θα ήταν μεγάλη πτώση. Ή άνωθεν φωνή τον προτρέπει να πάρει το πνευματικό μάθημα από δυο γυναίκες, πού ζούσαν στον κόσμο. Δεν του υπέδειξε κάποιον συνασκητή του ή κάποιον φημισμένο για την αγιότητα του όσιο. Το σχέδιο του Θεού ήταν να παραμείνει ό Γέροντας στην ταπείνωση, να είναι μετριοπαθής και προπαντός ν’ αποφεύγει την περιφρόνηση των εν τω κοσμώ αδελφών του. Οι δυο γυναίκες ήταν άγνωστες στον πολύ κόσμο. Κανένας δεν γνώριζε τον καρποφόρο πνευματικό τους αγώνα και οί ίδιες δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν αποκτήσει γνήσια αγάπη, με την οποία απέφευγαν τους κοσμικούς λόγους, τη χυδαιολογία και την κατάκριση. Σύμφωνα με τη φωνή του Θεού, ό Γέροντας δεν είχε αποκτήσει την αγάπη, πού είχαν δυο γυναίκες ούτε και τον έλεγχο των λόγων του, παρόλο, πού εκείνες ζούσαν οικογενειακή ζωή και οί σύζυγοι τους δεν συμμερίζονταν τον αγώνα τους. Ό Θεός γνώριζε την αγαθή τους προαίρεση και ήθελε ό ασκητής Μακάριος να διαπιστώσει μόνος του ότι ή προαίρεση είναι πού σώζει τον άνθρωπο,
 

Ή επιθυμία των δυο γυναικών να ζήσουν σε μοναστήρι δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Οί σύζυγοι τους, τους έκοψαν την επιθυμία αυτή. Αυτές, όμως, επιδόθηκαν σ’ άλλες αρετές και πέτυχαν εκείνο, πού δεν είχε κατορθώσει ο Μακάριος με την πολύχρονη άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή. Οί γυναίκες, που ζούσαν στον κόσμο, αποτέλεσαν φωτεινό παράδειγμα στον μέγα Μακάριο, ό όποιος ζούσε στην αγιοτόκο έρημο! 

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

Λόγος Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως


Λόγος εις την Κυριακήν της Σταυροπροσκυνήσεως – Αγίου Λουκά Αρχιεπ. Συμφερουπόλεως της Κριμαίας.
«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν Μου εφ' υμάς και μάθετε απ' Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν» (Ματθ. ΙΑ.28 – 30).
Μεγάλη είναι η αγκαλιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους από τις θλίψεις και τις στενοχώριες. Τί βάθος έχει η καρδιά Του και πόσο δυνατή είναι η αγάπη Του, αφού μπορεί όλους αυτούς που κοπιάζουν και είναι φορτωμένοι να τους αναπαύσει, να τους παρηγορήσει και να τους δώσει δύναμη να υπομένουν τις θλίψεις και να μην απελπίζονται όταν αδικούνται στη ζωή τους!
Είναι όμως παράξενος ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να το κάνει! Μας προτείνει να αφήσουμε τον ανυπόφορο για πολλούς ζυγό της ζωής και να σηκώσουμε επάνω μας έναν άλλο ζυγό: άγνωστο στον κόσμο, απαλό, αγαθό και ελαφρό, δικό του ζυγό. Όταν λέμε ζυγό, εννοούμε κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας δούλος. Την κατάσταση βέβαια αυτή δεν την θεωρούμε καθόλου ευχάριστη. Τον δικό του όμως ζυγό ο Κύριος τον ονομάζει απαλό και ελαφρό.
Πώς να το καταλάβουμε; Γιατί είναι απαλός και ελαφρός ο ζυγός του Χριστού; Μήπως επειδή ζυγό ονομάζει τον θείο νόμο της αγάπης του τον οποίο δίνει στον κόσμο, στον κόσμο ο οποίος σχεδόν καθόλου δεν σκέφτεται την αγάπη; Ή επειδή ο δικός του λόγος της αγάπης άνοιξε για την ανθρωπότητα, που ζούσε χωρίς αγάπη, έναν καινούριο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο λάμπει το θείο φως της αγάπης, που διαλύει το οποιοδήποτε σκοτάδι; Δεν είναι μεγάλη χαρά να βγούμε από το σκοτάδι στο φως; Δεν θα σκιρτήσει η καρδιά του ανθρώπου όταν θα βγει από το σκοτάδι και θα καταλάβει ότι ο ίδιος ο Κύριος τον κρατά στην αγκαλιά Του;
Αλλά τί επιτέλους σημαίνει ζυγός του Χριστού; Σημαίνει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του. Να είμαστε ταπεινοί και πράοι, να διψάμε και να πεινάμε την υψίστη αλήθεια. Να είμαστε ελεήμονες και καθαροί τη καρδία. Να μας κακολογούν και να μας διώκουν για την πίστη στον Υιό του Θεού και για την αγάπη του. Ναι, αυτό και μόνο αυτό σημαίνει ο απαλός ζυγός του Χριστού και το ελαφρό φορτίο του. Τη δύναμη για να τα σηκώσουμε μας τη δίνει ο Σταυρός του Χριστού, που υψώνεται πάνω από τον κόσμο και τον φωτίζει, ο Σταυρός πάνω στον οποίο ο Υιός του Θεού υπέφερε τα πάθη και έδωσε την ζωή Του για να ζει ο άνθρωπος.
Ας προσκυνήσουμε το υποπόδιο του Σταυρού του Χριστού με όλη την ψυχή μας. Αυτός είναι ο απαλός ζυγός του Χριστού, να ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Ας ακολουθήσουμε τον Σωτήρα μας και ας θυμόμαστε πάντοτε ότι Αυτός που είναι αληθινός Θεός λέει για τον εαυτό Του ότι είναι πράος και ταπεινός τη καρδία. Να είμαστε και εμείς πράοι και ταπεινοί για να τον ακολουθήσουμε στον δρόμο προς την Βασιλεία της αιώνιας Δικαιοσύνης και του ανεσπέρου Φωτός. Αμήν.

Από την συλλογή: «Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες που εκφωνήθηκαν στην Συμφερούπολη κατά την περίοδο 1955-1957.» τόμος Α. Σελ. 100 – 102.
Μετάφραση από τα ρωσικά.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» Θεσσαλονίκη.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...