Showing posts with label Άγιος Ισαάκ ο Σύρος-Saint Isaac The Syrian. Show all posts
Showing posts with label Άγιος Ισαάκ ο Σύρος-Saint Isaac The Syrian. Show all posts

Wednesday, 28 January 2015

Pearls from Saint Isaac the Syrian

 Saint Isaac the Syrian

( Commemorated on January 28)

This Holy Father of the 7th century, was born in the region of Qatar on the western shore of the Persian Gulf. Gifted with a keen intellect, he thirsted also for spiritual knowledge, and, when still quite young, entered a monastery with his brother. He gained considerable renown as a teacher and came to the attention of the Katholikon Giwargis (George), who ordained him bishop of Ninevah, the former capital of Assyria some distance to the north. For reasons not entirely clear, he requested to abdicate after only five months, and went south to the wilderness of Mount Matout, a refuge for anchorites. There he lived as a solitary for many years, in strict asceticism, eating only three loaves a week with some uncooked vegetables. His constant study of the divine writings strained his eyes, and eventually blindness and old age forced him to retire to the monastery of Shabar, where he died and was buried.
       It was already towards the end of his life in the wilderness that, out of love for his neighbor, he felt compelled to share the experience he had gained. The result was a collection of incomparable texts on the spiritual life, from which we have gathered the following pearls. 
  • What salt is for any food, humility is for every virtue. To acquire it, a man must always think of himself with contrition, self-belittlement and painful self-judgment. But if we acquire it, it will make us sons of God.
  • Let us love silence till the world is made to die in our hearts. Let us always remember death, and in this thought draw near to God in our heart--and the pleasures of this world will have our scorn.
  •  Walk before God in simplicity, and not in subtleties of the mind. Simplicity brings faith; but subtle and intricate speculations bring conceit; and conceit brings withdrawal from God.
  • As a man whose head is under water cannot inhale pure air, so a man whose thoughts are plunged into the cares of this world cannot absorb the sensations of that new world.
  • It is a spiritual gift from God for a man to perceive his sins.
  • Ease and idleness are the destruction of the soul and they can injure her more than the demons.
  • The purpose of the advent of the Savior, when He gave us His life-giving commandments as purifying remedies in our passionate state, was to cleanse the soul from the damage done by the first transgression and bring it back to its original state. What medicines are for a sick body, that the commandments are for the passionate soul.
  • A life of spiritual endeavor is the mother of sanctity; from it is born the first experience of perception of the mysteries of Christ--which is called the first stage of spiritual knowledge.
  • To bear a grudge and pray, means to sow seed on the sea and expect a harvest.
  • A small but persistent discipline is a great force; for a soft drop tailing persistently, hollows out hard rock.
  • The key to Divine gifts is given to the heart by love of neighbor, and, in proportion to the heart's freedom from the bonds of the flesh, the door of knowledge begins to open before it.
  • Dispassion does not mean that a man feels no passions, but that he does not accept any of them.
  • This life has been given to you for repentance; do not waste it in vain pursuits.

Other texts by Saint Isaac can be found in Early Fathers from the Philokalia, Faber & Faber 1954; The Ascetical Homilfies of Saint Isaac the Syrian, Holy Transfiguration Monastery 1984; and On Ascetical Life, SVS Press 1990.

Wednesday, 15 October 2014

Saint Isaac The Syrian-FAITH IS THE DOOR TO MYSTERIES...


Wednesday, 2 July 2014

Άγ.Ισαάκ ο Σύρος-Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό


Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό, σημαίνει να μην κυριεύεσαι πλέον από καμιά αγωνία η φόβο, να μην βασανιστείς ξανά από κανέναν λογισμό, από καμιά σκέψη πώς δεν έχεις κανέναν για να σε φροντίσει.
Όταν ο νους εκπέσει από αυτήν την εμπιστοσύνη, ο άνθρωπος αρχίζει να πέφτει μέσω των λογισμών σε χιλιάδες πειρασμούς.
Όπως λέγει ο μακάριος ερμηνευτής (ενν. ο Θεόδωρος Μοψουεστίας) στο βιβλίο του για τον Ευαγγελιστή Ματθαίο,«όλη η μέριμνα του Σατανά είναι να πείσει τον άνθρωπο πώς ο Θεός δεν ενδιαφέρεται γι» αυτόν».
Γιατί ξέρει πώς. όσο έχουμε την ακριβή γνώση της Πρόνοιάς Του στερεωμένη μέσα μας, οι ψυχές μας θα κατοικούν στην απόλυτη ειρήνη. Κι επιπλέον θ» αποκτήσουμε την Αγάπη του Θεού και θα μεριμνάτε για καθετί πού Τον ευχαριστεί. Αυτόν τον λογισμό προσπαθεί να μας τον αποσπάσει ο σατανάς.

Η παντελής ανάθεση τον ανθρώπου στη θεία πρόνοια και η ανταπόκριση της θείας Χάρης
Άμα ό άνθρωπος απορρίψει για τον εαυτό του κάθε αισθητή βοήθεια και κάθε ανθρώπινη ελπίδα, όπως συμβαίνει με τους ησυχαστές, και αφιερωθεί στο Θεό με εμπιστοσύνη και καθαρή καρδιά, αμέσως ακολουθεί ή θεία χάρη και του αποκαλύπτει τη δύναμη της βοηθώντας τον με πολλούς τρόπους.


Tuesday, 3 September 2013

Ἡ εὐγένεια, τοῦ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου


Για την ευγένεια.


Μεγάλο κεφάλαιο η ευγένεια για τον πιστό άνθρωπο.

Συνήθως όμως, η συμπαθητική αυτή αρετή της ευγενείας, μπαίνει από τους πολλούς στο περιθώριο, και θεωρείται μια υπόθεση ξεπερασμένη, που για να σταθής σήμερα, πρέπει να σε διακρίνει το θράσος, η ελευθεροστομία και η αναίδεια.

Η ευγένεια, θεωρείται σήμερα, νόμισμα απηρχαιωμένο, που θέση δεν έχει στην σύγχρονη ζωή.

Ωστόσο, οι αντιλήψεις αυτές προδίδουν παρακμή και εκφυλισμό στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις.

Η ευγένεια ποτέ δεν ξεπέφτει, όπως κι’ η μάνα που τη γέννησε, η αγάπη, γιατί γνήσιο παιδί της αγάπης είναι.

Η ευγένεια συγκαταλέγεται στο σύνολο των χριστιανικών αρετών και είναι δείκτης της πνευματικής καλλιέργειας.

Η διατήρηση της ευγενείας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική ζωή είναι κάτι αρκετά δύσκολο.
Λίγοι άνθρωποι μπορούν να καυχηθούν ότι διατηρούν την ευγένειά τους και στον ιδιωτικό και απόλυτα προσωπικό τους βίο.

Ένας τέτοιος στάθηκε ο Απόστολος Παύλος.

Φυλακισμένος στη Ρώμη, γράφει στη Β΄του Επιστολή στον Τιμόθεο: «Σύ παρηκολούθηκάς μου τη διδασκαλία τη αγωγή, τη προθέσει» (γ 10).

Εσύ παιδί μου, του γράφει, έζησες την διαγωγή μου και αντελήφθης τις εσώτατές μου προθέσεις.

Σπάνιο πράγμα, να μπορεί κανείς να προβάλει στους συνεργάτες του, σε κείνους μάλιστα που τόσο καιρό έζησαν μαζί του, μια ζωή αγία που να λαμπυρίζει μέσα από το κρύσταλλο της ευγενείας του. Θα πρέπει, όσοι πλησίαζαν τον Απόστολο, να έφευγαν διαφορετικοί.

Είχε ένα κάτι, που αιχμαλώτιζε τους συνομιλητές του. Ή καλύτερα, ήταν ο ίδιος κάτι. Ήταν ευγενής.

Η ευγένεια πάντοτε καλλιεργήθηκε από τα γνήσια χριστιανικά αναστήματα.

Αντικαθρεπτίζει δε πάντοτε, την εσωτερική ομορφιά της ψυχής.

Ευγένεια, δεν είναι η υψηλή καταγωγή, αλλά η καλλιεργημένη ψυχή. Μπορεί κανείς να είναι ευγενής στην καταγωγή και δούλος στην ψυχή.

Η ευγένεια δεν κάνει διακρίσεις. Είναι η ίδια για όλους. Συμπεριφέρεται καλά, τόσο στον διάσημο άνθρωπο, όσο και στον άσημο. Στον μικρό, εξ’ ίσου και στον μεγάλο.

Όπως η αγάπη «ού ζητεί τα εαυτής», έτσι και η ευγένεια δεν ζητά τα ίσα για να προσφερθεί. Προσφέρεται ότι κι αν συναντήσει μπροστά της. Πουθενά δεν συναντάς την αληθινή αγάπη χωρίς την ευγένεια. Και ποτέ δεν βρίσκεις την αληθινή ευγένεια χωρίς την αγάπη.

Η ευγένεια είναι ένας από τους πιο όμορφους ανθούς της αγάπης.

Είναι το ξεχείλισμα, ότι ωραίου υπάρχει μέσα στην καρδιά.

Κατορθώνει, ότι δεν πετυχαίνει η βία και η αγένεια. «Μια σταγόνα μέλι, μαζεύει πιο πολλές μύγες, παρά ένα βαρέλι ξύδι», λέει μια ξένη παροιμία.

Η ευγένεια ακόμη, είναι και μεταδοτική.

Υποβάλλει, υποχρεώνει, εμπνέει, επιβάλλεται. Η παρουσία της σου δίδει το αίσθημα ότι βρίσκεσαι στο χώρο της Βασιλείας του Θεού. Η ευγένεια, πραγματικά κατέχει το μυστικό της κοινωνικής κατακτήσεως.

Χαρακτηριστικά της ευγενείας είναι η πραότης, η εξυπηρετηκότης, η ανοικτή καρδιά, η φιλοξενία, το καλόκαρδο μειδίαμα, η απλοχεριά, η ευγνωμοσύνη, η ειλικρίνεια, η αγάπη, η διακριτικότης.

Το «ευχαριστώ», εγκάρδιο και ειλικρινές, είναι το «σήμα κατατεθέν» της.

Η Αγία Γραφή προσφέρει μερικές συμπυκνωμένες προτροπές γι’ αυτήν:

«Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος, ειδέναι πώς δεί υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι» (Κολ. δ΄ 6).

«Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. Ιβ΄10)

«Ευχάριστοι γίνεσθε» (Κολ. γ΄15).

«Άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε» (Α΄Πέτρ. α΄ 15).

«Τύπος γίνου των πιστών, εν λόγω, εν αναστροφή… εν αγάπη» (Α΄Τιμ. δ ΄12).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, βαθειά καλλιέργησαν την ευγένεια.

Η έρημος που κατοικήθηκε από Ασκητές, μετεβλήθη σ’ ένα απέραντο σαλόνι από ανθρώπους αληθινά ευγενείς και ανωτέρους.

Ευγένεια δεμένη, με όλο τον πλούτο της χριστιανικής των καρδιάς.

Μερικά δείγματα γραμμένα από μια γνήσια ψυχή της ερήμου, τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, φανερώνουν το βάθος και την έκταση αυτής της λαμπρής αρετής.

Με την παράθεση μερικών απ’ αυτά, θα κλείσωμε και το θέμα μας.

«Έχε την γλώσσα σου καλή και ατιμία δεν θα σε συναπαντήσει».

 «Απόκτησε χείλη γλυκά, και όλους φίλους θα τους έχεις».

«Μίκρυνε τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθείς πάνω απ’ όλους τους άρχοντας τούτου του κόσμου».

«Πρότρεχε όλους στον χαιρετισμό και θα τιμηθείς πιο πολύ από κείνους που προσφέρουν πολύτιμο χρυσάφι».

«Καταφρόνησε την τιμή για να τιμηθείς, και μη την αγαπήσεις για να μην ατιμασθείς».

«Μη αηδιάσεις την δυσοσμία των αρρώστων και μάλιστα των πτωχών, γιατί και συ σώμα φέρεις».

«Όταν συναντήσεις κάποιον, ανάγκασε τον εαυτό σου να τον τιμήσει πιο πάνω απ’ ότι αξίζει. Χαιρέτισε τον θερμά. Παίνεσε τον. Όταν απομακρυνθεί, πες γι’ αυτόν κάθε καλό και τίμιο λόγο.

Με τον τρόπο αυτόν θα τον κάνεις καλύτερον απ’ ότι είναι. Πάντοτε ο τρόπος αυτός να σε χαρακτηρίζει. Να είσαι δηλαδή ευπροσήγορος πάντοτε και να αποδίδεις την τιμή σε όλους».

«Μη διακόψεις τον συνομιλητή σου για να πεις τη γνώμη σου σαν αμαθής και απαίδευτος».

«Μη ξεγυμνώνεσαι μπροστά στους άλλους».

«Απομακρύνσου από την παρρησία (την υπερβολική οικειότητα) σαν από τον θάνατο».

«Μη φτύσεις μπροστά σε άλλους. Όταν θες να βήξεις, στρέψε το πρόσωπό σου πίσω».

«Με σωφροσύνη φάγε και πιές όπως αρμόζει σε παιδιά του Θεού».

«Μην απλώσεις το χέρι σου να πάρεις κάτι μπροστά από τους άλλους, με αναίδεια».

«Εάν φιλοξενήσεις κάποιον, πρότρεψε τον μία και δύο φορές να φάγει, καθισμένος και συ συνεσταλμένα μαζί του στο τραπέζι».

«Όταν χασμουριέσαι, βάλε μπροστά το χέρι σου. Κρατώντας την αναπνοή σου θα σου περάσει».

«Όταν μπεις στο σπίτι εκείνου που σε φιλοξενεί μη στρέφεις από δω κι από κει τα μάτια σου εξετάζοντας τα γύρω αντικείμενα».

«Μη μπεις αιφνίδια σε ξένο σπίτι ή δωμάτιο, αλλά να κρούσεις προηγουμένως απ’ έξω, κι αφού προτραπείς να μπεις, τότε πέρασε με πολλή ευλάβεια».

«Με ηρεμία άνοιξε και κλείσε, τόσο τη δική σου πόρτα όσο και την ξένη».

«Μη περπατάς άτακτα και τρεχαλέα, εκτός αν βιάζεσαι πολύ».

«Κουβέντιαζε με όλους ήρεμα».

«Με σωφροσύνη κοίταξε τους άλλους, και τα μάτια σου μη τα χορτάσεις από το κοίταγμα ξένου προσώπου».

«Όταν βαδίζεις με ανωτέρους σου, μη τους προσπερνάς στο βάδισμα».

«Κάθε σου φυσική ανάγκη με ευλάβεια να την υπηρετήσεις ντρεπόμενος τον Φύλακα σου Άγγελο».

«Φυλάξου από τα μικρά για να μη πέσεις στα μεγάλα».

«Να θεωρείς ξένο τον εαυτό σου όπου κι αν βρεθείς, για να μπορέσεις να απαλλαγείς από τη ζημιά που κάνει η παρρησία».


Εκ του περιοδικού “Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία”

Thursday, 16 May 2013

Saint Isaac The Syrian-THE DISTINCTION BETWEEN DIFFERENT KINDS OF KNOWLEDGE 2

Saint Isaac The Syrian
------------------------------------------------------------
YET ANOTHER DISTINCTION BETWEEN DIFFERENT KINDS OF KNOWLEDGE
------------------------------------------------------------


Knowledge which is concerned with the visible, or which receives through the senses what comes from the visible, is called natural. Knowledge which is concerned with the power of the immaterial and the nature of incorporeal entities within a man is called spiritual, because perceptions are received by the spirit and not by the senses. Because of these two origins (perceptions of the visible and of the spiritual) each kind of knowledge alike comes from without. But the knowledge bestowed by Divine power is called supranatural; it is more unfathomable and is higher than knowledge. Contemplation of this knowledge comes to the soul not from matter, which is outside it, as is the case of the first two kinds of knowledge; it manifests and reveals itself in the innermost depths of the soul itself, immaterially, suddenly, spontaneously and unexpectedly, since, according to the words of Christ 'the kingdom of God is within you' (Luke 17:21). It does not feed hope with any image in advance, nor can its coming be observed: but within the image imprinted in the hidden mind, it reveals itself by itself, without thought. The first kind of knowledge results from constant and diligent work of learning; the second results from right living and rational faith; the third is given only to the faith, which sets aside knowledge and puts an end to actions.

------------------------------------------------------------
EXPERIENCE VERSUS BOOK KNOWLEDGE
------------------------------------------------------------


Accept without fail words spoken from experience, even if the speaker is not learned in books. For though royal treasures may be the greatest of all on earth, yet they do not despise adding an obol taken from a beggar; and rivers are swollen by small streams to become mighty in their flow.

Memory of good things and memory of bad things show us, like a pointing finger, either the shamefulness of our thoughts, or the height of our life, and each, according to its nature, strengthens in us thoughts and movements belonging either to the right or to the left. Our traffic with them is in the secrecy of our mind; but this mental traffic depicts our life and in it we can see ourselves.

There is a love like a small lamp, fed by oil, which goes out when the oil is ended; or like a rain-fed stream which goes dry, when rain no longer feeds it. But there is a love, like a spring gushing from the earth, never to be exhausted. The first is human love; the second - is Divine, and has God as its source.

----------------------------------------------------------
LITURGICAL PRAYERS AND RITUALS
----------------------------------------------------------

Do not doubt the power of our prayers in established services, if it happens that prayers or hourly reading are not followed by strong stimulation and constant contrition.
 
Do you wish to enjoy the words of your services and to understand the meaning of the words of the Spirit that you utter? Then disregard completely the quantity of verses, take no account of your skill in giving rhythm to the lines, abandon the customary loud chanting, but let your mind sink deep into study of the words of the Spirit, till your soul is roused to heights of understanding and thereby is moved to glorify God or to salutary mourning. There is no peace for the mind in slavish work (in merely reading the set prayers); and disturbance of mind deprives it of the taste of the meaning and of understanding and disperses thoughts. Disturbance may truthfully be called the devil's chariot, for it is Satan's practice to drive the mind like a charioteer, and, carrying with him a load of passions, to enter the luckless soul and plunge it into confusion.

------------------------------------------------------------
MANAGING THOUGHTS FROM THE EVIL ONE
------------------------------------------------------------
Do not oppose the thoughts, which the enemy sows in you, but rather cut off all converse with them by prayer to God. We have not always strength enough so to oppose hostile thoughts as to stop them; on the contrary, in such attempts they frequently inflict us with a wound that is long in healing. Despite all your wisdom and all your good intentions, the enemies will succeed in dealing you a blow. But even if you conquer them, the filth of such thoughts will pollute your mind and their stench will long cling in your nostrils. But if you use the first method, you will be free of all this and of fear; for there is no help but God. 

from E. Kadloubovsky and G. E. H. Palmer, "Early Fathers from the Philokalia," (London: Faber and Faber, 1981), pp. 196 - 198

Wednesday, 8 May 2013

-Saint Isaac The Syrian-ON THE THREE MODES OF KNOWLEDGE

 
---------------------------------------------------------
THE THREE MODES OF KNOWLEDGE
---------------------------------------------------------
 These are the three modes of knowledge. From the time a man begins to distinguish good from evil, and until he leaves this world, the knowledge of his soul remains within these three degrees. The fullness of all wrong and impiety, and the fullness of righteousness, and the probing of all the depths of the mysteries of the spirit, all these are produced by one single knowledge in these three degrees; in it is contained every movement of the mind, whether it ascends or descends, in good, in evil, or in something between the two. These three degrees are called by the fathers: natural, contranatural and supranatural knowledge. They are the three directions along which the memory of a rational soul travels up and down, either when, as has been said, a man acts rightly from his own nature, or when by memory he is ravished on high, above his nature, in supranatural contemplation of God, or when he goes out to herd swine, having squandered the riches of good judgment, slaving with a multitude of demons.

----------------------------------------------------------------------------------
HOW DIFFERENT DEGREES OF KNOWLEDGE AFFECT THE SOUL
----------------------------------------------------------------------------------

-- The first degree of knowledge renders the soul cold towards efforts to walk according to God. The second warms the soul, hastening its progress towards that which is on the level of faith. The third is rest from activity, enjoying the mysteries of the future life, in a single striving of mind. But since our being is as yet unable entirely to transcend its state of lifelessness and the burden of the flesh, so, while a man lives in the body, he remains in a constant state of changing from one to another. Now, like a miserable beggar, his soul begins its service in the second, the middle degree of virtue; now, like those who have received the spirit of sonship in the mystery of liberation, he rejoices in the quality of spiritual grace which corresponds to its Giver; then again he returns to his humble works performed with the help of the body. For there is no perfect freedom in this imperfect life.

-- In the second degree, the work of knowledge consists in long- drawn exercise and labor. Work in the third degree is the doing of faith, performed not through actions, but through spiritual representations in the mind, in an activity which is purely of the soul, since it transcends the senses. By faith we mean not faith in relation to the distinctions of the Divine Hypostases we worship, or the miracle of dispensation through Incarnation in man's nature, although this faith is also very lofty; we mean that faith, which is kindled in the soul from the light of grace and which fortifies the heart by testimony of the mind, giving it the certainty of hope which is free from all doubt. This faith manifests itself not through increased hearing fo the ears, but through spiritual eyes, which see the mysteries hidden in the soul, that invisible Divine treasure, which is hidden from the sight of sons of the flesh and is revealed by the Spirit to those who receive their food from Christ's table and learn His laws. As the Lord said: if ye keep my commandments, I will send you a Comforter, "even the Spirit of truth; whom the world cannot receive . . . he shall teach you all things" (John 14:17, 26).


from E. Kadloubovsky and G. E. H. Palmer, "Early Fathers from the Philokalia," (London: Faber and Faber, 1981), pp. 195 - 196

Friday, 29 March 2013

Saint Isaac the Syrian on Fasting



The man who during his whole life loves the conversation of this yoke-mate fasting is a friend of chastity. Just as the satisfaction of the belly is the source of all evils, and as the slackness of sleep kindles the lust of fornication, so fasting, vigil, and wakefulness in God’s service by withstanding the sweetness of sleep through crucifying the body throughout the day and night, are God’s holy pathway and the foundation of every virtue. Fasting is the champion of every virtue, the beginning of the struggle, the crown of the abstinent, the beauty of virginity and sanctity, the resplendence of chastity, the commencement of the path of Christianity, the mother of prayer, the well-spring of sobriety and prudence, the teacher of stillness, and the precursor of all good works. Just as the enjoyment of light is coupled with healthy eyes, so desire for prayer accompanies fasting that is practiced with discernment.
When a man begins to fast, he straightway yearns in his mind to enter into converse with God. For the body that fasts cannot endure to sleep upon its pallet all the night through. Fasting naturally incites wakefulness unto God, not only during the day, but also at night. For the empty body of a faster is not greatly wearied by the battle against sleep. And even if his senses are weakened, his mind is wakeful unto God in prayer. It is better for a man to desist from his liturgy because of weakness due to fasting, than because of sloth due to eating. When the seal of fasting is set upon a man’s lips, his thought reflects with compunction, his heart pours forth prayer, gloom lies upon his countenance, shameful thoughts are far removed from him, cheer cannot be detected in his eyes, and he is an enemy of lusts and vain conversations. No one has ever seen a discerning faster enslaved by evil desires. Fasting with discernment is a spacious mansion for every good thing; but he who neglects fasting makes every good totter. For fasting was the commandment that was given to our nature in the beginning to protect it with respect to the tasting of food, and in this point the progenitor of our substance fell. There, however, where the first defeat was suffered, the ascetic strugglers make their beginning in the fear of God as they start to keep His laws.
And the Saviour also, when He manifested Himself to the world in the Jordan, began at this point. For after His baptism the Spirit led Him into the wilderness and He fasted for forty days and forty nights. Likewise all who set out to follow in His footsteps make the beginning of their struggle upon this foundation. For this is a weapon forged by God, and who shall escape blame if he neglects it? And if the Lawgiver Himself fasts, who among those who keep the law has no need of fasting? This is why the human race knew no victory before fasting, and the devil had never experienced defeat from our nature; but this weapon has made him powerless from the outset. Our Lord was the firstborn Leader of victory, so as to set the first crown of victory upon the head of our nature. When the devil, that foe and tyrant, sees a man bearing this weapon, he is straightway frightened and he recollects and considers that defeat which he suffered in the wilderness at the hands of the Saviour; at once his strength is shattered and the very sight of this weapon, given us by our Commander-in-chief, burns him. What weapon is more powerful and gives more boldness to the heart in the time of battle against the spirits of wickedness, than hunger endured for Christ’s sake? For the more the body toils and endures hardship when the phalanx of the demons encompasses a man, the more his heart is given succour by the power of confidence. He who has armed himself with the weapon of fasting is afire with zeal at all times. Elias the zealot also pursued the work of fasting when he was zealous for God’s law. Furthermore, fasting reminds the faster of the commandments of the Spirit and it is an intermediary between the old Law and the grace given us by Christ. He who is negligent with respect to fasting is slothful, heedless, and feeble in the other ascetical struggles as well and he manifests an inception and an evil token of slackness in his soul, thus giving his antagonist an opportunity for defeating him. It is evident that he who enters naked and unarmed into the struggle will retreat from it without gaining the victory; for his limbs were not shielded with the warmth of fasting’s hunger. Such is the nature of fasting, that whoever perseveres in it will possess an unshakeable mind, one ready to encounter and repel all the troublesome passions.
It is said concerning many of the martyrs, that when they foreknew, either by revelation or by information received from one of their friends, the day on which they were to receive the crown of martyrdom, they did not taste anything the preceding night, but from evening till morning they stood keeping vigil in prayer, glorifying God in psalms, hymns, and spiritual odes, and they looked forward to that hour with joy and exultation, waiting to meet the sword in their fast as ones prepared for the nuptials. Therefore let us also be vigilant, we who are called to an unseen martyrdom so as to receive the crowns of sanctification, so that we may never give our enemies a sign of denial with any member or part of our body. 

St Isaac the Syrian, First Collection, from Homily 37.

Wednesday, 27 February 2013

Αββάς Ισαάκ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΠΡΟΚΟΠΗΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 
ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΞΥΠΝΙΖΟΜΕΝΗΣ ΕΝ ΗΜΙΝ
ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ
Πρώτη έννοια η εκ της φιλανθρωπίας του Θεού εμπί­πτουσα εν τω ανθρώπω, η οδηγούσα την ψυχήν εις την ζωήν, περί της εξόδου της φύσεως ταύτης εμπί­πτει τη καρδία. Τούτω τω λογισμώ ακολουθεί φυσικώς η καταφρόνησις του κόσμου, και εκ τούτου έρχεται εν τω ανθρώπω πασά κίνησις αγαθή, η οδηγούσα αυτόν εις την ζωήν. Και ώσπερ θεμέλιον τίνα τίθησιν εν τω ανθρώπω η θεϊκή δύναμις η ακολουθούσα αυτώ, ότε θελήσει φανερώσαι εν αυτώ την ζωήν. Ταύτην την έννοιαν, ην ειρήκαμεν, εάν μη σβέση αυτήν ο άνθρωπος εν ταίς συμπλοκαίς ταίς βιωτικαίς και τη ματαιολο­γία, αλλά αύξηση ταύτην την έννοιαν εν ησυχία και διαμένη εν αυτώ θεωρών και σχολάζων εν αύτη, προς την θεωρίαν την βαθείαν την μη δυναμένην εκφρασθήναι υπό τίνος άγει αυτόν. Τούτον τον λογισμόν ο σατανάς πολλά μισεί και εν πάση δυνάμει αυτού πολεμεί εκτίλαι αυτόν εκ του ανθρώπου, και ει δυνατόν ην, εδίδου αυτώ την βασιλείαν όλου του κόσμου, μόνον ίνα τω περισπασμώ απαλείψη εκ της διανοίας του ανθρώπου τον τοιούτον λογισμόν. Και ει εδύνατο, ως είρηται, εποίει τούτο προθύμως. Γινώσκει γαρ ο δόλιος, ότι, εάν ο λογισμός ούτος διαμείνη εν τω ανθρώπω, ουκ έτι η διάνοια αυτού εν τη γη ταύτη της πλάνης ίσταται, και αι μηχαναί αυτού προς αυτόν ουκ εγγίζουσι.
Ουχί περί του πρώτου εκείνου λογισμού του κινούντος εν ημίν την μνήμην του θανάτου εν τη υπομνήσει αυτού λογισόμεθα τούτον, αλλά περί του πληρώματος του πράγματος τούτου, του εντιθεμένου εν τω ανθρώπω την μνήμην αυτού αχωρίστως και εν τη αδολεσχία αυτού εις το θαυμάσαι αυτόν συνιστώντος αυτόν πάντοτε. Εκείνος γαρ ο λογισμός εστί σωματικός, ούτος δε θεωρία εστί πνευματική και χάρις θαυμα­στή. Και εννοίαις λαμπραίς η θεωρία αύτη ενδεδυμένη εστί, και ο έχων αυτήν, τον κόσμον τούτον πάλιν ουκ εξετάζει και προς το σώμα αυτού ουκ εμμένει.
Αληθώς όντως, ώ αγαπητοί, ει αφήκεν ο Θεός την αληθή ταύτην θεωρίαν προς τους ανθρώπους ολίγον καιρόν, είχεν αν ο κόσμος ούτος διαμείναι αδιάδοχος. Αύτη η θεωρία δε­σμός εστίν, ούτινος έμπροσθεν η φύσις ου δύναται στήναι, και τω λαμβάνοντι ταύτην την αδολεσχίαν εν τη ψυχή αυτού, χάρις εστίν εκ του Θεού ισχυρότερα πασών εργασιών των ιδικών, ήτις δίδοται τοις εν τη τάξει τη μέση ούσι, τοις εν ευθύτητι καρδίας επιθυμούσι την μετάνοιαν. Και δίδοται ακριβώς οίς γινώσκει ο Θεός, ότι πρέπει αυτούς αναχωρήσαι αληθώς εκ του κόσμου τούτου προς την κρείττονα ζωήν, δια το θέλημα αυτών το αγα­θόν, όπερ εύρεν εν αυτοίς, αυξάνει δε και διαμένει προς αυτούς εν τη οικήσει τη αναχωρητική και ιδιαζούση.
Ταύτην εν ευχαίς αιτησώμεθα, υπέρ ταύτης αγρυπνίας μα­κράς ποιήσωμεν, και ως χάριν μη έχουσαν ομοίωσιν, μετά δακρύων παρά του Κυρίου, ίνα παράσχη αυτήν ημίν αιτήσωμεν, και ουκ έτι πάλιν ατονήσωμεν εν τω μόχθω του κόσμου τούτου. Αύτη η αρχή των λογισμών της ζωής, η τελείουσα εν τω ανθρώπω το πλήρωμα της δικαιοσύνης.

Friday, 1 February 2013

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος - Τι είναι η ανθρώπινη απάθεια;

Ερώτηση. Τι είναι ή ανθρωπινή απάθεια; Απόκριση. Απάθεια είναι, όχι το να μη αισθάνονται οί αγωνιστές τα πάθη, αλλά το να μη τα δέχονται. Λόγω των πολλών και ποικίλων αρετών πού απέκτησαν, φανερών και κρυφών, ασθένησαν τα πάθη μέσα τους και δεν μπορούν να επαναστατήσουν εύκολα κατά της ψυχής. Και ή διάνοια δεν χρειάζεται πάντοτε να προσεχή σ' αυτά διότι είναι πάντοτε γεμάτη από αισθήματα πού προέρχονται από την μελέτη και την κοινωνία των αρίστων σκέψεων οί όποιες κινούνται με σύνεση στον νου. Και όταν τα πάθη αρχίσουν να κινούνται, ξαφνικά ή διάνοια αρπάζεται από κάποια σκέψη πού συλλαμβάνεται από τον νου και φεύγει από κοντά τους έτσι τα πάθη μένουν αργά.
Όπως είπε ο μακάριος Μάρκος ο νους που με την χάρη του Θεού επιτελεί πράξεις ενάρετες και πλησιάζει στην γνώση, λίγη αίσθηση λαμβάνει από το άλογο μέρος της ψυχής διότι ή γνώσις του ανθρώπου αρπάζεται στα ύψη και τον αποξενώνει από όλα τα πράγματα του κόσμου, λόγω της αγνείας, της λεπτότητας, της ελαφρότητας και της οξύτητας του νου της. Και λόγω της ασκήσεως των, καθαρίζεται ο νους των και γίνεται διαυγής, επειδή ή σάρκα τους ξηραίνεται από την επίδοση στην ησυχία και την εμμονή σ' αυτήν. Έτσι εύκολα και γρήγορα επέρχεται στον καθένα τους ή θεωρία και τους οδηγεί στην έκσταση. Από τότε γίνονται γεμάτοι θεωρία, ή διάνοια τους δεν στερείται σύνεση ποτέ, αντιθέτως μάλιστα έχουν όλα εκείνα πού τους φέρει ο καρπός του Πνεύματος.

Με την πολυχρόνια συνήθεια εξαλείφονται οι αναμνήσεις της καρδίας των, πού ανακινούν στην ψυχή τα πάθη και ή δύναμις της εξουσίας του Διαβόλου. Πράγματι, όταν ή ψυχή δεν επικοινωνεί με τα πάθη, μελετώντας τα, διότι ασχολείται διαρκώς με άλλη φροντίδα, τότε ή δύναμις των ονύχων των παθών δεν μπορεί να κυριάρχηση στις πνευματικές της αισθήσεις.

Monday, 28 January 2013

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος-Τι είναι πνευματική προσευχή; και πως μπορεί να αξιωθεί αυτήν ο αγωνιζόμενος;




Πνευματική προσευχή είναι οι ψυχικές κινήσεις, που ενεργούνται δια του αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς που έχουν την ακρίβεια της αγνότητα και της καθαρότητα. Ένας στους δέκα χιλιάδες αξιώνεται να λάβει αυτή την προσευχή, που είναι μυστήριο της μέλλουσας ζωής. Διότι μέσω αυτής υψώνεται ο αγωνιστής, και η φύση του μένει ανενέργητη, αφού ούτε κινείται ούτε θυμάται τα πράγματα του κόσμου. Και τότε δεν προσεύχεται, αλλά η ψυχή αισθάνεται, με τη δική της αίσθηση, τα πνευματικά πράγματα του μέλλοντος αιώνος, που υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντίληψη. Μόνο με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος μπορούν να κατανοηθούν. Και τούτο που είπα είναι η νοητή όραση και κίνηση, που είναι το ζητούμενο της προσευχής. Γι’ αυτό και μερικοί, που είναι σ’αυτά τα μέτρα, έχουν φτάσει ήδη στην τέλεια καθαρότητα. Και δεν υπάρχει γι’αυτούς μια ώρα, που να μην προσεύχονται από μέσα τους. Και όταν το Πνεύμα το άγιο, που τους δίνει τη χάρη του, σκύψει για να τους δει, τους βρίσκει πάντοτε σε κατάσταση προσευχής. Και από αυτή την προσευχή τους βγάζει και τους οδηγεί στη θεωρία, η οποία λέγεται πνευματική


όραση. Δε χρειάζονται τότε ούτε προσευχή μεγάλης διάρκειας, ούτε πνευματική εργασία που να τη διακρίνει ιδιαίτερη στάση και τάξη. Αρκεί σ’ αυτούς η μνήμη του Θεού, και αμέσως αιχμαλωτίζονται στην αγάπη του. Ψστόσο δεν παραμελούν και τη στάση της προσευχής πέρα για πέρα, και στέκονται όρθιοι τις ορισμένες ώρες της προσευχής, εκτός του χρόνου της αδιάλειπτης προσευχής.
Παράδειγμα ο άγιος Αντώνιος, που στεκόταν όρθιος στην προσευχή της ενάτης ώρας, και αισθάνθηκε ότι αρπάχτηκε ο νους του σε έκσταση. Άλλος πάλι από τους πατέρες, ενώ έκαμνε την καθιερωμένη προσευχή του, έχοντας την αρμόζουσα στάση και έχοντας απλωμένα τα χέρια του στο Θεό, ήρθε σε έκσταση για τέσσερις ημέρες. Και άλλοι πολλοί, την ώρα της προσευχής τους, από την πολλή ενθύμηση του Θεού και από την αγάπη του αιχμαλωτίζονταν και έφταναν σε έκσταση. Και αξιώνεται αυτή την έκσταση ο άνθρωπος, όταν αποβάλλει την εσωτερική και την εξωτερική αμαρτία του, με το να τηρεί τις εντολές του Κυρίου. Αυτές τις εντολές, εάν τις αγαπήσει και τις φυλάξει με υπακοή και με ακρίβεια, απαλλάσσεται εξάπαντος από τη δουλεία των ανθρωπίνων πραγμάτων, και λησμονεί όχι την ανθρώπινη φύση, αλλά τις ανάγκες της. Είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο, που μιμείται τον τρόπο της ζωής του νομοθέτη Φριστού και τηρεί τις εντολές του, να παραμένει στην αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Κύριος υποσχέθηκε στο ευαγγέλιο ότι θα κατοικήσει σ’ αυτόν που φυλάττει τις εντολές του (Ιω. 14, 23). (347 – 8).

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ από την εμπειρία του Άγιου ΙΣΑΑΚ του Σύρου.





Tuesday, 8 January 2013

St Isaac the Syrian- On Repentance(Homily 10)

The encouragement which the Fathers give in their divine writings and the help for repentance which is found in the writings of the apostles and the prophets must not be employed by us as an aid for sinning and for breaking the Lord’s inviolable decrees. For by the power of God these things were decreed from ancient times through the mouth of all the saints in all their writings and legislations in order to abolish sin. But the fact that repentance furnishes hope should not be taken by us as a means to rob ourselves of the feeling of fear, so that one might more freely and fearlessly commit sin. For behold how God in every wise preached fear in all the Scriptures and showed Himself to be a hater of sin. Why indeed was the generation of men in the days of Noe drowned in the deluge? Was it not because of their lasciviousness when they raved over the beauty of the daughters of Cain? At that time there was no avarice, no idolatry, no sorcery, no wars. Why were the cities of the Sodomites consumed by fire? Was it not because they gave their members over to lust and impurity, such that it dominated over all of them in every abominable and unnatural act, even as they willed? Was it not because of the fornication of one man that in one instant five and twenty thousand of the sons of Israel, the firstborn of God, fell and died? Why was the mighty man Samson rejected by God, he who was set apart and consecrated to God while still in the womb; whose birth was announced by an angel, like John, the son of Zacharias; who was granted great power and worked great wonders and who by the supernatural strength which God poured into his body smote a thousand men with a jawboen of an ass and became a saviour and judge unto Israel? Was it not because he defiled his holy members by union with a harlot? For this reason God departed from him and surrendered him to his enemies. And David, who was a man after God’s own heart, who because of his virtues was found worthy to generate from his seed the promise of the Fathers, and to have Christ shine forth from himself for the salvation of all the world, was he not punished because of adultery with a woman, when he beheld her beauty with his eyes and was pierced in his soul by that arrow? For it was because of this that God raised up a war against him from within his own household, and he who came forth from his loins pursued him. These things befell him even after he had repented with many tears, such that he moistened his couch with his weeping, and after God had said to him through the prophet, “The Lord hath forgiven thy sin.”
I wish also to bring to mind certain men before David. For what reason did wrath and death come upon the house of the priest Eli, the righteous elder who was eminent for forty years in his priesthood? Was it not because of the iniquity of his sons? For neither did he sin, nor did thy with his assent, but it was because he did not have the zeal to demand from them the Lord’s vindication and he love dthem more than the statutes of the Lord. Lest anyone surmise that the Lord manifests His wrath only upon those who pass all the days of their life in iniquities, behold how for this unseemly sin He manifests His zeal against His genuine servants, against priests, judges, rulers, men consecrated to Him, to whom He entrusted the working of miracles, and He in no wise overlooks the transgressions of His statutes, as it is written in Ezekiel, “I said to the man whom I commanded to go into Jerusalem with an invisible sword: Begin at My sanctuary, and have no mercy upon the old man and the youth.” Thus he showed that His true servant and friends are those who walk before Him in fear and reverence and do His will, since virtuous deeds and purity of conscience are things holy and beloved of God. But when men repudiate His paths, the Lord repudiates them, casts them away from His face, and takes from them His grace. For why was the sentence against Baltasar issued so swiftly and why did it strike him down, as it were, by the form of a hand? Was it not because he acted with audacity toward the untouchable vessels of offering which he seized from Jerusalem, drinking out of them, both he and his concubines? In the same manner, those who have consecrated their members to God, but are so audacious as to use them once more for worldly deeds, the same perish, being smitten by an invisible blow.
Therefore, let us not disregard the oracles and threats of God by reason of our confidence in repentance and the good courage given us by the divine Writings, and so to make Him wrothful by our wicked deeds and defile our members that have been consecrated once and for all for the service of God. For lo, we have consecrated ourselves to Him, as Elias, Elisseus, the sons of the prophets, and all the other saints and virgins, who worked great wonders and spoke to God face to face. And further, as all those who came after them: John the Virgin, the holy Peter, and the other heralds and preachers of the New Testament, who consecrated themselves to the Lord, from Whom they received the knowledge of mysteries—some from His very mouth, others through revelation—and who became intercessors between God and men and receptacles of His revelations, and preachers of the Kingdom to the whole world.

St Isaac the Syrian. First Collection: Homily Ten

Wednesday, 5 December 2012

Άγ.Ισαάκ ο Σύρος-Για ποιους λόγους παραχωρούνται οι πειρασμοί


 
" Γι΄αυτό παραχωρεί ο Κύριος στους αγίους, που τον αγαπούν, αιτίες για ταπείνωση και για συντριβή της καρδιάς, η οποία επιτυγχάνεται με επίπονη προσευχή, για να πλησιάσουν κοντά του με ταπείνωση. Και πολλές φορές τους προκαλεί φόβο με τα σωματικά παθήματα, και με ολισθήματα στις αισχρές και βρομερές ενθυμήσεις, με ονειδισμούς και προσβολές και ραπίσματα, και άλλοτε, με αρρώστιες και αδυναμίες σωματικές ή με τη φτώχεια, με έλλειψη των αναγκαίων για τη συντήρηση του σώματος και, ακόμη, με τρομερό φόβο και εγκατάλειψη, και με φανερό πόλεμο του διαβόλου. Μερικές φορές τους ανθρώπους του ο Κύριος τους κάνει να ταπεινωθούν και με διάφορα άλλα πράγματα. Όλα αυτά γίνονται, για να μη νυστάξουν και πέσουν στην αμέλεια, ή μπορεί να συμβαίνουν, για να βρει την ψυχική του υγεία ο αγωνιστής, την οποία έχασε εξαιτίας των αμαρτιών του, ή για να προφυλαχθεί φοβούμενος τα μελλοντικά δεινά. Ώστε η ανάγκη είναι που φέρνει τους πειρασμούς στους ανθρώπους και τους κάνει ωφέλιμους. Δε λέω όμως, ότι πρέπει ο άνθρωπος να χαυνωθεί με τη θέλησή του από τους αισχρούς λογισμούς, για να τους ενθυμείται και να βρει, έτσι, πρόφαση για ταπείνωση, ούτε λέω να ζητήσει να εισέλθει στους διάφορους άλλους πειρασμούς. Αλλά θέλω να πω ότι πρέπει ο άνθρωπος, ενώ κάνει το καλό, να είναι πάντοτε προσεκτικός, και να φυλάει την ψυχή του από την αμαρτία, και να συλλογίζεται ότι είναι κτιστός και, επομένως, εύκολα μπορεί να πέσει. Κάθε κτιστός (άνθρωπος) χρειάζεται τη δύναμη του Θεού να τον βοηθήσει, και όποιος χρειάζεται τη βοήθεια του άλλου, έχει κάποια φυσική αδυναμία. Και όποιος έχει συναίσθηση της ασθένειας και της αδυναμίας του, είναι ανάγκη να ταπεινωθεί και να ζητήσει, για να πάρει αυτό που του χρειάζεται απ΄αυτόν πού έχει να του το δώσει. Εάν λοιπόν από την αρχή ήξερε και έβλεπε την ασθένειά του, ποτέ δε θα τον έπιανε αμέλεια, και άμα δεν είχε αμέλεια, δε θα κοιμόταν ξένοιαστος, και δε θα παραδινόταν στα χέρια αυτών που τον πληγώνουν με τις θλίψεις, για να τον ξυπνήσουν τελικά από την αμέλειά του.

Λοιπόν, ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις πού τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας μην εγκαταλείψει το στάδιο και τον αγώνα, αλλ΄ ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλαδή να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό πού είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας. Ας είναι δοξασμένο το όνομά του εις τους αιώνας. Αμήν. (85-6) "
.

«Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου»

Wednesday, 21 November 2012

Άγ.Ισαάκ ο Σύρος-Θέλεις να κάνεις το καλό; Ετοιμάσου για πειρασμό...

 
ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΛΟΥ ΕΡΓΟΥ, ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πει­ρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου. Γιατί ο ε­χθρός, όταν δει κάποιον ν' αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ' αυτούς ο άν­θρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση. Και παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε πειρασμό για να χτυπήσεις επίμονα τη θήρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν' αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. Και θα μά­θεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει. Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου που σ' έπλασε και σε δυ­ναμώνει και σε προστατεύει. Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δεν γίνεται ό­μως ορατή παρά μόνο σ' εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ' αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας. γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.
Μερικοί, που είδαν αυτή (τη βοήθεια) και με τα σωμα­τικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστω­σαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ' αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για το Χριστό. Σ' αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έ­χοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προε­τοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας. Αλλά και στους πατέρες, που έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ' αυ­τούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, που οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους ό­σοι Τον επικαλούνται (Αββάς Ισαάκ).
 
ΠΑΡΕΝΕΣΕΙΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Friday, 16 November 2012

An Orthodox Understanding of Hell


“I also maintain that those who are punished in Gehenna are scourged by the scourge of love. Nay, what is so bitter and vehement as the torment of love? I mean that those who have become conscious that they have sinned against love suffer greater torment from this than from any fear of punishment. For the sorrow caused in the heart by sin against love is more poignant than any torment. It would be improper for a man to think that sinners in Gehenna are deprived of the love of God. Love is the offspring of knowledge of the truth which, as is commonly confessed, is given to all. The power of Love works in two ways: it torments sinners, even as happens here when a friend suffers from a friend; but it becomes a source of joy for those who have observed its duties. Thus I say that this is the torment of Gehenna: bitter regret. But love inebriates the souls of the sons of Heaven by its delectability.” 

- St. Isaac the Syrian, The Ascetical Homilies, xlvii – xlviii

Sunday, 4 November 2012

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος-Η λύπη για τις αμαρτίες μας

Όταν γλιστρήσουμε και πέσουμε σε κάποιο αμάρτημα να μη λυπηθούμε, όταν επιμένουμε σ’ αυτό το αμάρτημα. Γιατί συμβαίνει πολλές φορές και στους τέλειους να πέσουν. Όμως το να επιμένει ο άνθρωπος στην αμαρτία, χωρίς να ελέγχεται από τη συνείδησή του, είναι τέλεια νέκρωση της ψυχής. Η λύπη, τώρα, που νιώθουμε για τα αμαρτήματά μας, λογαριάζεται από τη χάρη του Θεού ως καθαρή εργασία. Όμως, αυτός που πέφτει για δεύτερη φορά με την πονηρή ελπίδα ότι θα μετανοήσει, χωρίς να δείχνει ίχνη πραγματικής μετάνοιας, αυτός πορεύεται ενώπιον του Θεού από το κακό στο χειρότερο, με πανουργία και δολιότητα, και του’ ρχεται ξαφνικά ο θάνατος, και δεν προλαβαίνει, όπως ήλπιζε, να μετανοήσει αληθινά και με ανάλογα έργα. (243 – 4 ).
47. Ο Τιός του Θεού υπέμεινε σταυρό για τους αμαρτωλούς. Όλοι οι αμαρτωλοί, λοιπόν, ας πάρουμε θάρρος στην μετάνοιά μας. Γιατί αν το σχήμα μόνο της μετάνοιας του βασιλιά Αχαάβ μετέβαλε την οργή του Θεού για τις αμαρτίες του, πολύ περισσότερο θα εξιλεώσουμε το Θεό, αν η μετάνοιά μας είναι αληθινή, και δεν περιορίζεται μόνο σε καμώματα. Και αν το σχήμα μόνο της ταπείνωσης απομάκρυνε την οργή του Θεού από
αυτόν, που η μετάνοια του δεν ήταν αληθινή, πόσο μάλλον η δική μας, που λυπούμαστε πραγματικά για τα αμαρτήματά μας; Η βαθιά λύπη που έχουμε μέσα μας για τις αμαρτίες μας, είναι αρκετή να μας σώσει, κι ας μην καταβάλουμε σωματικούς κόπους. (240 – 1).


Tuesday, 30 October 2012

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος -Πώς ενεργεί η αληθινή αγάπη

Όποιος έχει μνήμη Θεού και τιμά κάθε άνθρωπο, αυτός βρίσκει βοήθεια από κάθε άνθρωπο, που δέχεται μυστικά μέσα του την εντολή του Θεού να βοηθήσει. Όποιος πάλι απολογείται για να σώσει τον αδικούμενο, βρίσκει το Θεό να τον υπερασπίζεται. Όποιος δίνει το χέρι του να βοηθήσει τον πλησίον του, λαμβάνει τη βοήθειά του από το χέρι του Θεού. Όποιος κατηγορεί τον αδελφό του κινούμενος από κακία, βρίσκει το Θεό κατήγορό του.
 Όποιος διορθώνει τον αδελφό του κρυφά από τους άλλους, γιατρεύει την κακία του και όποιος κατηγορεί κάποιον μπροστά στους άλλους, κάνει πιο οδυνηρά τα τραύματά του. Όποιος θεραπεύει κρυφά από τους άλλους, τον αδελφό του, κάνει φοβερή τη δύναμη της αγάπης του, ενώ αυτός που τον ντροπιάζει μπροστά στους φίλους, αποδεικνύει τη δύναμη του φθόνου που φωλιάζει μέσα του. 
Ο φίλος που ελέγχει κρυφά, είναι σοφός γιατρός, ενώ αυτός που γιατρεύει μπροστά στα μάτια των άλλων, στην πραγματικότητα εξευτελίζει τον άρρωστο. Συμπάθεια θα πει να συγχωρείς κάθε σφάλμα του άλλου. Τι πονηρό φρόνημα φαίνεται όταν αντιμιλάς στον αμαρτήσαντα. Αυτός που διορθώνει τον άλλον αποβλέποντας πραγματικά στην ψυχική του υγεία, τον διορθώνει με αγάπη, ενώ αυτός που ζητάει να εκδικηθεί, είναι κούφιος από αγάπη.
 Ο Θεός παιδεύει και διορθώνει τον άνθρωπο με αγάπη, χωρίς εκδίκηση, και ζητάει να γιατρέψει την εικόνα του, χωρίς να κρατάει την οργή του για τις κακίες του ανθρώπου πολύν καιρό. Αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευθύς και δεν παρεκκλίνει στην εμπαθή εκδίκηση. Ο δίκαιος και σοφός άνθρωπος είναι όμοιος με το Θεό, γιατί δεν παιδεύει καθόλου το συνάνθρωπό του με εκδικητικότητα για την κακία του, αλλά τον παιδεύει ή για να διορθωθεί ο ίδιος, αν το θελήσει, ή για να φοβηθούν οι άλλοι. Η παιδεία που δεν είναι όπως την περιέγραψα, δεν είναι αληθινή παιδεία.
 (284-5) «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ από την ασκητική εμπειρία του Αγίου ΙΣΑΑΚ του Σύρου»

Tuesday, 23 October 2012

Saint Isaac The Syrian-Be at Peace With Your Own Soul


Be at peace with your own soul
then heaven & earth will be at peace with you.

Enter eagerly into the treasure
house that is within you,

And you will see the things that are in heaven,
for there is but one single entry to them both.

The ladder that leads to the Kingdom
is hidden within your soul...

Dive into yourself and in your soul
and you will discover the stairs
by which to ascend.

St Isaac the Syrian (7th century)

Sunday, 21 October 2012

Πότε η ελπίδα στον Θεό είναι ψεύτικη;

Κάποιος έχει ελπίδα στο Θεό που στηρίζεται στην εγκάρδια πίστη. Αυτή είναι γνήσια, γιατί δημιουργήθηκε με τη διάκριση και τη γνώση. Κι ένας άλλος έχει ελπίδα διαφορετική, που γεννιέται από την αφροσύνη και την οκνηρία. Αυτή είναι ψεύτικη.

Ο άνθρωπος βέβαια που καθόλου δεν φροντίζει για τα φθαρτά πράγματα, αλλά αφού πρόσφερε ολόκληρο τον εαυτό του στο Θεό, διαθέτει ακατάπαυστα, νύχτα και μέρα, όλο του το χρόνο και το ζήλο στη λατρεία και την ευαρέστηση Εκείνου, παραμελώντας έτσι την εκπλήρωση των υλικών του αναγκών, αυτός καλά και γνωστικά ελπίζει στον Κύριο. Ότι θα του εξασφαλίσει όσα του χρειάζονται.
Και είναι δίκαιο να δείξει ο Θεός σε έναν τέτοιο άνθρωπο όλη Του τη φροντίδα και να του δώσει άκοπα ό,τι έχει ανάγκη, γιατί είναι υπηρέτης Του γνήσιος και τηρεί την εντολή Του που λέει: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ' 33).

Η ελπίδα λοιπόν του ανθρώπου αυτού είναι καλή και έλλογη, και για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκπληρωθεί.


Εκείνος όμως που έχει ακόμα κολλημένο το νου του στη γη, εκείνος που έχει προσπάθεια (δηλαδή εμπαθή προσκόλληση) στα επίγεια,
εκείνος που τρώει χώμα σαν το φίδι, παραδίνοντας τον εαυτό του σε μετεωρισμούς και δε αιχμαλωσίες της καρδιάς και σε αργολογίες, εκείνος που τεντώνει τεμπέλικα τα πόδια του λέγοντας : «Πιστεύω πως ο Θεός θα μου εξασφαλίσει ό,τι μου χρειάζεται», αυτός θα ακούσει οπωσδήποτε τα λόγια που του απευθύνει ο Θεός με το στόμα του προφήτη: «Εγγίζεις μοι εν τω στόματί σου, η δε καρδία σου πόρρω απέχει απ' εμού» (πβ. Ησ. κθ' 13). Αλλά και ο αδελφόθεος Ιάκωβος θα του πει: «Ει πιστεύεις τω Θεώ, καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Η πίστη όμως χρειάζεται και έργα, γιατί «άνευ έργων νεκρά εστί» (πβ. Ιακ. β' 19, 26).

Μην πλανιέσαι ασύνετε!
Πριν από την ελπίδα στο Θεό, χρειάζεται ο κόπος και ο ιδρώτας για το Θεό στην καλλιέργεια των αρετών. Αν λοιπόν κι εσύ πιστεύεις ότι ο Θεός φροντίζει για τα πλάσματά Του και είναι παντοδύναμος, δείξε κι εσύ εργασία τέτοια, που να ταιριάζει στην πίστη σου. Και τότε θα έχεις το Θεό έτοιμο να σε ακούσει, να σου παρέχει άκοπα όλα όσα χρειάζεσαι, και ακόμα να σε φυλάει από κάθε κίνδυνο και από κάθε βλάβη και θλίψη.

Γιατί ο Θεός πρόσταξε όλους τους άλλους ανθρώπους να τακτοποιούν τις υποθέσεις τους
με διάκριση, και μαζί με την πρόνοια του Θεού να σμίξουν και τη φρόνηση, που έλαβαν από Αυτόν. Όποιος όμως αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Θεό και φροντίζει μόνο για την ευαρέστηση Εκείνου, δεν έχει ανάγκη από αυτή τη φρόνηση για τη ρύθμιση της ζωής του. Γιατί, αντί για αυτή, έχει την πίστη, με την οποία ανατρέπει «παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β' Κορ. ι' 5). Και λογισμούς ανθρώπινους ή φυσικούς δεν παραδέχεται, γιατί ανέβηκε ψηλότερα από τη φύση και προσκολλήθηκε στο Θεό με την αδίστακτη και ακλόνητη πίστη, με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα – όχι για να πειράξει τον Κύριο. Αλλά γιατί έχει το θάρρος του σ' Αυτόν και είναι πάνοπλος με την ακατανίκητη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για έναν τέτοιον άνθρωπο, πραγματικά, είναι που λέει ο Θεός: «Μετ' αυτού ειμί εν θλίψει. Εξελούμαι αυτόν και δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριόν μου» (Ψαλμ. 90 15-16).

 Αββάς Ισαάκ ,Μικρός Ευεργετινός

Saturday, 20 October 2012

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος-Να εξισώσεις όλους τους ανθρώπους στην ελεημοσύνη και στην τιμή..

Αδελφέ μου ασκητή, αν σου περισσεύει κάτι απ’ αυτά που σου χρειάζονται για σήμερα, δωσ’ το στους φτωχούς και πήγαινε να προσφέρεις τις προσευχές σου στο Θεό με παρρησία. Μίλησε δηλ. με το Θεό σαν γιος με πατέρα. Σίποτε δεν μπορεί να φέρει την καρδιά μας κοντά στο Θεό, όσο η ελεημοσύνη. Και τίποτε δεν προκαλεί στο νου τόσο γαλήνη, όση η θεληματική φτώχεια. Καλύτερα να σε λένε οι πολλοί άνθρωποι αμαθή για την απλότητα των τρόπων σου, παρά να δοξάζεσαι ως σοφός και πανέξυπνος. Εάν ένας άνθρωπος είναι πάνω σε άλογο και απλώσει προς το μέρος σου το χέρι του για να πάρει ελεημοσύνη, μην τον αφήσεις να φύγει με άδεια χέρια, διότι οπωσδήποτε εκείνη την ώρα είναι ενδεής, όπως ένας φτωχός. Όταν λοιπόν δίνεις, να δίνεις μεγαλόψυχα, και με ιλαρό πρόσωπο, και να δίνεις περισσότερο απ’ όσο σου ζητάνε. Διότι λέει ο λόγος του Θεού: «΢τείλε το ψωμί σου στο φτωχό και σε λίγο θα βρεις την ανταπόδοση». Μην ξεχωρίσεις τον πλούσιο από το φτωχό και μη θέλεις να μάθεις ποιος είναι άξιος και ποιος ανάξιος, αλλά να είναι για σένα όλοι οι άνθρωποι ίσοι, προκειμένου να τους κάνεις το καλό. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσεις να ελκύσεις στο καλό και αυτούς που δεν αξίζουν να τους ελεήσεις. Διότι η ψυχή γρήγορα έλκεται από τις σωματικές ευεργεσίες στο φόβο του Θεού. Ο Κύριος καθόταν και έτρωγε στα τραπέζια με τους τελώνες και τις πόρνες, και δεν ξεχώριζε τους ανάξιους, για να τους ελκύσει όλους, με το έλεός του, στο φόβο του Θεού, και για να μπορέσουν να πλησιάσουν στα πνευματικά μέσω των υλικών αγαθών. Γι’ αυτό το λόγο, στην ελεημοσύνη και στην τιμή, εξίσωσε όλους τους ανθρώπους, είτε είναι κάποιος Ιουδαίος, είτε άπιστος, είτε φονιάς, και μάλιστα διότι είναι αδελφός σου και έχει την ίδια ανθρώπινη φύση με σένα και πλανήθηκε από την αλήθεια χωρίς να το καταλάβει.
Όταν κάνεις ένα καλό σε κάποιον, μεν περιμένεις ανταμοιβή από μέρους του και, έτσι, θα λάβεις αμοιβή από το Θεό και για τα δύο: και για το καλό που έκανες και γιατί δε ζήτησες αναγνώριση. Και αν σου είναι δυνατό, ούτε για τη μέλλουσα ανταμοιβή να κάνεις το καλό, γιατί η αληθινή αγάπη του Θεού δε γνωρίζει τι θα πει ανταμοιβή.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...