Η προσευχή δεν είναι συνταγή….

Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι…
Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες;
Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή.
Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα..»..

 

π. λίβυος-Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Πηγή-plibyos.blogspot.gr

Is there spiritual life and sanctity today?

By  Archimandrite Kyrillos, Abbot of the Holy Monastery of Essex 

My immediate answer to both parts of this question is a very affirmative ‘Yes’. God does not change. Jesus Christ is the same, yesterday, today, and for ever. And the nature of human beings has not changed either. Since Adam, humans are dignified with such a power over their own destiny that they can to a great degree turn their backs on God, on spiritual life, on the quest for holiness. But until the end of the world, there will always be people who, even if they are in the minority, will call down God’s grace upon the earth and their fellow humans. That the world continues is proof that there is holiness today. Saint Silouan said, ‘I tell you that when there are no more men of prayer on earth, the world will come to an end.’

In other words, spiritual life, and holiness, which is its fruit, do not exist only in the past. We can see holiness in our predecessors and learn from them, but we are not examining spiritual life like an exhibit in a historical museum. It is a living reality to which we are all called. Every human being has a spiritual dimension. God is not partial: He calls each one into existence with personal love, and endows each human with the potential to share His own life. St. Peter using the terminology of his time said that we are called to ‘become partakers of the divine nature’ [2 Peter 1:4]. And that is what holiness is: ‘Be holy, for I am Holy, and I will that you have all that I have, unreservedly.’ This is God’s invitation to us all, whatever our place in society, or our rank in the Church: the rank of the laity, or that of the clergy. St. Silouan writes: ‘Everyone in this world has his task to perform, be he king or patriarch, cook, blacksmith or teacher, but the Lord Whose love extends to everyone of us will give greater reward to the man whose love for God is greater.’  And again: ‘Not everyone can be an emperor or a prince; not everyone can be a patriarch or an abbot, or a leader; but in every walk of life we can love God and be pleasing to Him, and only this is important.’

Spiritual life is life which takes into account the spiritual dimension of human beings. Working at our relationship with God is not like a hobby for a certain category of person, as people say, ‘He or she is the religious type’. It is not an optional extra. It is what makes our life really human. Biology and psychology, when they exclude the divine input into the human make-up, give an incomplete picture. Secular man is merely a superior animal, and actually sub-human. Without spiritual effort we will not cultivate our spirit. It cannot be obliterated, but it can be stifled and atrophied, ignored or denied. Only if we live a life which is spiritual will we ever be fully ourselves, fully reintegrated as persons. Spiritual life includes our psychological and our physical aspects. What I think and do on every level of existence affects my soul. And when my soul is touched by God’s grace, my thinking, my feeling and my body are also blessed.