Ένας νέος ερωτεύεται...

Ένας χριστιανός νέος ερωτεύεται μια κοπέλα και αρχίζει να την βλέπει συχνά. Επειδή όμως ο νέος αυτός θέλει να κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, δηλαδή δεν θέλει να έχει σαρκικές σχέσεις με κοπέλες πριν απο τον γάμο του, είναι αποφασισμένος να μην προχωρήσει σε σαρκικές σχέσεις με την κοπέλα του, πρίν απο τον γάμο τους. Το πονηρό πνεύμα όμως, του υποβάλλει τον εξής λογισμό : " εάν δεν φθάσεις σε ολοκληρωμένες σχέσεις με την κοπέλα σου, δεν θα της δείξεις οτι πραγματικά την αγαπάς. Εάν δεν της δοθείς ολοκληρωτικά, και εκείνη σε σένα, δεν θα αποδείξετε ο ένας στον άλλο οτι αγαπιέστε αληθινά."

Ποιά θα πρέπει τώρα να είναι η απάντηση και η στάση του χριστιανού νέου στην πρόκληση και υποβολή αυτού του λογισμού;

Εδω θα συμβεί ένα εκ των δύο: ή ο νέος θα αψηφήσει και θα περιφρονήσει την εντολή του Θεού και θα πεισθεί στην προτροπή του πονηρού πνεύματος, οτι δηλαδή μόνο με την ολοκλήρωση των σαρκικών σχέσεων επιτυγχάνεται και αποδεικνύεται η γνήσια αγάπη σε δυο νέους πριν απο τον γάμο, ( χωρίς δηλαδή να είναι απαραίτητη η τέλεση του μυστηρίου του γάμου πρίν αυτές συντελεσθούν ), ή ο νέος αυτός, μένοντας σταθερός στην τήρηση της εντολής του Θεού, δεν αμαρτάνει πρίν από τον γάμο του, και δεν προχωρεί σε σαρκικές σχέσεις με την κοπέλα του.

Στην πρώτη περίπτωση ο νέος θα υποστεί "πτώση", στην δεύτερη όχι. Στην δεύτερη περίπτωση, ο νέος δεν θα χάσει την υγεία και την χαρά της ψυχής του, που προέρχεται από την Χάρη του Θεού, ούτε την δυνατότητα να αγαπήσει αληθινά. 

Στην πρώτη περίπτωση, ο νέος θα χάσει την χαρά της ψυχής του που προέρχεται απο την Χάρη του Θεού, και θα έχει μόνο την φυσική χαρά. Επειδή όμως θα αμαρτάνει,η Χάρη του Θεού που έχει απο το Άγιο Βάπτισμα, θα υποχωρεί συνεχώς, θα συστέλλεται μέσα του, χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται, λόγω της απειρίας του. Η υποχώρηση της χάριτος όμως, σταδιακά θα υποκατασταθεί απο δαιμονική ενέργεια, επειδή το σαρκικό πάθος θα αρχίσει να εδραιώνεται, και επειδή με την διάπραξη της σαρκικής αμαρτίας ο πειρασμός αρχίζει να αποκτά δικαιώματα επάνω στον άνθρωπο. Έτσι ο άπειρος νέος θα αρχίσει να χάνει και την φυσική του χαρά. Θα συμβεί όμως και κατι άλλο. Θα καταστρέψει τον έρωτα, επειδή η πρόοδος στον έρωτα και αυτή εξαρτάται απο την Χάρη του Θεού, απομακρύνοντας έτσι τον εαυτό του όλο και περισσότερο απο την επίτευξη της αληθινής, της γνήσιας αγάπης.

Στην γνήσια αγάπη αυτός ο νέος μπορεί να φτάσει μόνο μετά απο μετάνοια και εδραίωση της σχέσεως του με τον Θεό. Αυτό γίνεται δια της μετανοίας, της εργασίας των εντολών του Θεού και της συμμετοχής στην μυστηριακή ζωή της εκκλησίας.      

Βιβλίο: "Σχέσεις ανδρόγυνου πριν και μετά τον γάμο"

Δαμασκηνού Μοναχού Αγιορείτου.

Η υπομονή σε περιοδους «Άρσης της Χάριτος»

Η υπομονή είναι περιεκτική αρετή και δεν υπόκειται σε προϋποθέσεις και όρια, γιατί είναι «ήθος θεοειδές», «σταυρότυπος στάση ζωής»

«Υπομονή, τέλειον έργον εχέτω» (Ιακ. 1, 4).

Η αρετή της υπομονής δεν έχει περιορισμένα χρο­νικά όρια ούτε νοείται ως επί μέρους αρετή που, ανάλογα με τις περιπτώσεις και τις περιστάσεις, λειτουργείται ή όχι. Για να θεωρηθεί, λέγουν οι άγιοι Πατέρες, ότι κάποιος κοσμείται με την αρετή της υπομονής, θα πρέπει αυτός να τη λειτουρ­γεί αδιάπτωτα και αδιάλειπτα. Υπομονή δηλαδή απαιτείται σε όλες τις περιστάσεις και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και μάλιστα κατά τις πε­ριόδους της «άρσης της Χάριτος».  Γιατί, πέρα από τις θλίψεις και τα βάσανα που βαρύνουν την υλική υπόσταση του ανθρώπου, υπάρχει η βαθμίδα των θλίψεων εκείνων που προέρχονται, όχι από τις εφήμερες απώλειες που αφορούν στα πράγματα και στις καταστάσεις της επίγειας ζωής, αλλά από τη θλίψη που γεννιέται στην ψυχή κατά την περίοδο «της άρσης της Χάριτος».

Ψυχές οι οποίες αγωνίσθηκαν και αξιώθη­καν να γευθούν την παράκληση των ουρανίων δω­ρεών, και στη συνέχεια, κατά Θεία παιδαγωγία, στερήθηκαν πρόσκαιρα αυτή τη Χάρη, υφίστα­νται ανέκφραστες οδύνες και πενθούν γοερά και απαράκλητα. Τα πνευματικά αποθέματα αυτών των ψυχών πρέπει να είναι υπερμεγέθη, ώστε, όντας σε τέτοιον άδη, να καταφέρουν να παραμείνουν «εν υπομονή και εν ευχαριστία», παραδομένοι στο θέλημα του Μεγάλου Παιδαγωγού και Πατέρα.

Γιατί, καθώς μας διαμηνύουν οι Αγιοι προπάτορές μας, τα μεγαλύτερα αποθέματα υπομονής και καρτερίας απαιτούνται, για να αντιμετωπίσει η ψυχή -η οποία ήδη γεύθηκε τη Χάρη και την Αγιοπνευματική κοινωνία- τη «Θεοεγκατάλειψη», την πνευματική δηλαδή οδύνη που συχνά γεννιέται στην ψυχή, μετά από τις «Πασχάλιες» εμπειρίες της (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ). Ψυχές που γεύθηκαν τη Χάρη και απήλαυσαν ουράνια χαρίσματα, αγωνιστές του πνεύμα­τος που είχαν υπερκόσμιες προσπελάσεις και οι οποίες εγκαταλείφθηκαν προς καιρόν -για λόγους Θείας Οικονομίας, που και πάλι η Ίδια η Χάρη λειτουργεί- διηγούνται την απερίγραπτη οδύνη και το απαράκλητο δάκρυ, που τους προκαλεί αυτή η στέρηση. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, λέει χαρακτηριστικά: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από την απώλεια της Χάριτος.

Τότε η ψυχή νοσταλγεί τον Θεό. Και με τί να πα­ρομοιάσω τη νοσταλγία αυτή; Θα την παρο­μοιάσω με το κλάμα της μητέρας που έχασε τον μονάκριβο αγαπημένο γιο της και φωνάζει: “Που είσαι σπλάγχνο μου αγαπημένο, που είσαι χαρά μου;’. Έτσι, και ακόμη περισσότερο, πονά η ψυχή για τον Κύριο, όταν αποστερηθεί τη γλυκύτητα και τη χάρη της αγάπης του Θεού».

Αυτές οι άγιες ψυχές, σαν αυτή του Οσίου Σιλουανού, μπορούν πραγματικά να μας διδάξουν τις ατραπούς του Πνεύματος και τα απροσμέτρητα μεγέθη της υπομονής, που απαιτείται για να αντέξει κανείς την «απέναντι του Παραδείσου» οδύνη. Και παρόλο που αυτά τα γεύονται σ’ αυτή τη ζωή σχε­τικά λίγοι άνθρωποι, εντούτοις πρέπει να κατα­δεικνύονται, ώστε και οι χαμερπείς και αδύναμοι αγωνιστές της καθημερινότητας να προσβλέπουν «εις τα όρη» του πνεύματος, στην κορυφή της υπο­μονής και της ταπείνωσης, «όθεν βοήθεια ήξει».

 

πηγή:imverias