Tuesday, 11 June 2013

Our Ascended Lord: The Saving Swallow Who Opened the Way to the Eternal Spring

by the Blessed Bishop Nikolai (Velimirovich) (†1956)
When swallows run short of food and the cold weather is coming, they set off to warm climes, where there is plenty of sun and food. One swallow flies ahead, testing the air and showing the way, while the rest of the flock follows after.
When our souls run short of food in the material world, and when the cold of death draws near—ah, is there a swallow like that one, to take us to a warm place, where there is plenty of spiritual warmth and food? Is there such a place? Is there, oh, is there such a swallow?
Outside the Christian Church, there is no one who can give any sort of reliable answer to this. The Church alone knows, and knows with certainty.
It has seen that part of Paradise for which our souls yearn in the frozen twilight of this earthly existence. It has also seen this blessed swallow, the first to fly to that yearned-for place, dispersing the darkness and cutting through the heavy atmosphere between earth and Heaven with its powerful wings,opening the way to the flock behind it. Apart from this, the Church on earth can tell one of innumerable flocks of swallows that have followed the first Swallow and flown off with it to that blessed land, a land abounding with all good things—the land of eternal Spring.
You will see from this that, by this saving Swallow, I am thinking of the ascended Lord Jesus Christ. 
Has He not said of Himself that He is theWay? Did He not Himself say to His Apostles:“I go to prepare a place for you...and if I go...I will receive you unto Myself”(St. John 14:2–3)? And did He not say to them before this:
“And I, if I be lifted up from the earth, will draw all men unto Me”
(St. John 12:32)? This that He Himself said began to be fulfilled a few weeks later, and has continued to be fulfilled right down to our own day, and shall be to the end of time. That is, being the beginning of the first creation of the world, He became also the beginning of the second creation, or the blessed renewing of the old. Sin clipped Adamʼs wings and those of all his descendants, and they all fell away from God, went off, and were blinded with the dust from which their bodies were created. Christ, as the New Adam, the first Man, the Firstborn among men, was the first to rise up to Heaven on spiritual wings, to the throne of Eternal Glory and power,thus cleaving the way to Heaven and opening all Heavenʼs gates to His followers, with their spiritual wings—as an eagle cleaves the way for its eaglets,as the swallow which goes ahead, showing the flock the way and breaking the airʼs heavy resistance.
“O that I had wings like a dove; for then would I flee away and be at rest”(Psalm 54 [55]:6), the Psalmist cried in distress before Christʼs coming.
Why? He himself explains:“My heart is disquieted within me, and the fear of death is fallen upon me. Fearfulness and trembling are come upon me, and an horrible dread hath overwhelmed me”(vv. 4–5). Such a terrible sense of deathly fear and of the horror of existence in the wastes of this life must,
like a heavy nightmare, have weighed on the whole rational, honest world before Christ. “Who would give me wings, to fly away from this life?”: this must be a question asked by many noble and sensitive souls. But whither will you fly, O sinful human soul? Can you still, as in a dream, feel that place of warmth and light from which you have been driven out? Lo, the gates were closed behind you, and Cherubim with flaming swords were placed there, to forbid your approach. Lo, sin has clipped your wings—not birdʼs wings but Divine wings—and has forced you firmly down to the ground. 
Someone is needed, first to free you from the weight of sin, to wash you and make you stand erect. And then someone is needed to implant and nourish new wings in you, so that you can fly. Then you need someone, someone very strong, for
whom the Cherubim with flaming swords will stand aside, to let you through to your glorious homeland. Lastly, you need someone who will find mercy for you from your grieved Creator, so that He will receive you once more into the lands of His immortal country. This “someone” was unknown to the pre-Christian world. He revealed Himself as our Lord and Savior Jesus Christ,the Son of the living God. From love for you, He bowed down from Heaven to earth and came down on earth, clothed Himself in flesh, became a prisoner for the sake of you prisoners, suffered sweat and frost, endured hunger and thirst, gave His face to spitting and His body to be nailed to the Cross, lay in the tomb as a corpse, went down to Hades to destroy a prison worse than this life, that was intended for you after your parting from the body—and all this in order to save you from the mire of sin, and set you on your feet. He then rose from the dead, by this means to give you wings for flight to Heaven, and finally ascended into Heaven to open the way to you and bring you into the Angelsʼ abode. You do not now have to sigh in fear, trembling and horror as King David did, nor to desire wings like a dove,for the Eagle has appeared,and has shown and cloven a road through. You have only to nurture the spiritual wings that you were given at your Baptism in His name, and to desire with all your strength to climb up there where He ascended. He has done ninety-nine percent of all that is needed for your salvation; will you not striveto do that one remaining percentage point for your own salvation, and this when, for you, an entrance shall be ministered...abundantly into the everlasting Kingdom of our Lord and Savior Jesus Christ(II St. Peter 1:11)?

The Lordʼs Ascension from earth to Heaven is as unexpected to men as His coming down from Heaven to earth and His birth in the flesh was to
the Angels. What event in His life does not represent something unique and uniquely unexpected to the world? As the Angels watched with wonder how God, at the first creation, separated light from darkness and water from dry
land, how He placed the stars in the heavenly vault, and how He brought forth plants and animals from the dust and finally formed man, giving him a living soul, so each one of us must look with wonder at the events of the Saviorʼs life, beginning with the wondrous Annunciation to the most holy Virgin by the Archangel Gabriel in Nazareth, and then through in order to His mighty Ascension on the Mount of Olives. It is all, at first sight, unexpected, but, when they are made aware of the plan for the dispensation of our salvation, all rational men must shout for joy and glorify Godʼs power, His wisdom, and His love for mankind. You can take no single great event out of
Christʼs life and not disfigure the whole, as you cannot cut off a living manʼs arm or leg and not disfigure him, or remove the moon from the heavenly vault or blot out a part of the starry myriads, and not disfigure the order and beauty of the heavens. So do not think of saying: “It was unnecessary for the Lord to ascend!” When some of the Jews were constrained to acknowledge and cry out:“He hath done all things well!” (Mark 7:37), how can we, who are Baptized in His name, not believe that all He did, He did well: devising
and ordering with great wisdom.
And His Ascension is therefore also good,devised and ordered with great wisdom, as are also His Incarnation, Baptism, Transfiguration and Resurrection.
“It is expedient for you that I go away”(St. John 16:7), said the Lord to His disciples. Do you see how He disposes and does everything as is best for me? Every word and act of His have our good as their aim. His Ascension is of boundless good for us all. Were it not so, He would not have ascended.... 

*
Source: [St.] Nikolai (Velimirovich), Bishop of Ohrid, “Homily 27. The
Ascension of the Lord,” in
Homilies
(Birmingham: Lazarica Press, 1996),
Vol. I, pp. 296-299.

Άγιος Λουκάς ο ιατρός -Η δύναμη του καλού λόγου


Αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας 

«Και παράγων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ· ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Μθ. 9, 9). 

Ποιος ήταν αυτός ο Ματθαίος, ο οποίος στη συνέ­χεια έγινε μεγάλος απόστολος και ευαγγελιστής; Ήταν τελώνης και μάζευε φόρους. Ο λαός μισούσε τους τελώνες και τους θεωρούσε αμαρτωλούς, διότι έκαναν πολλές αδικίες προσπαθώντας να κερδίσουν περισσό­τερα χρήματα για τον εαυτό τους. Και αυτόν τον άνθρωπο, που όλοι τον θεωρούσαν άθλιο και τον απο­στρέφονταν, ο Κύριος τον καλεί και του λέει: «Ακο­λούθει μοι».
Μόνο δύο λέξεις, και αυτές έκαναν επανάσταση στην ψυχή του τελώνη. Σηκώθηκε αμέσως, έριξε κά­τω τα χρήματά του και ακολούθησε τον Χριστό.
Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το κάλεσμα του Χριστού μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή του ανθρώ­που επανάσταση. Στους βίους των αγίων υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι επέστρε­ψαν στον Χριστό μετά από έναν λόγο του Ευαγγε­λίου. Από την πείρα μου γνωρίζω ότι ένας καλός λό­γος μπορεί να συνταράξει την ψυχή του αμαρτωλού, όπως συντάραξε την ψυχή του τελώνη Ματθαίου. Άν­θρωποι πνιγμένοι στην αμαρτία, κλέφτες, ληστές και φονιάδες, όταν τους λες έναν καλό λόγο και τους δεί­χνεις την αγάπη σου, την συγκατάβαση και τον σεβα­σμό στο πρόσωπό τους, συγκινούνται πάρα πολύ.
Και εμείς οι αμαρτωλοί, αδύναμοι και ασήμαντοι άνθρωποι με έναν λόγο αγάπης και σεβασμού μπορούμε να συγκινούμε και να συνταράζουμε τις καρδιές των αμαρτωλών, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Να το θυμόμαστε και ποτέ να μην κατακρίνουμε τους αμαρτωλούς, να μην τους στιγματίζουμε, αλλά να τους φερόμαστε με αγάπη, δείχνοντας σεβασμό στο πρόσω­πό τους, αν και οι ίδιοι δεν το σέβονται και το έχουν καταπατήσει.
«Και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ι­δού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού. Και ιδόντες οι Φαρισαίοι είπον τοις μαθηταίς αυτού· διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκα­λος υμών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπεν αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έ­χοντες. Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλ' αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Μθ. 9, 10-13).
Οι φαρισαίοι αγανακτούσαν για το ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός συναναστρεφόταν με τους αμαρτω­λούς, τις πόρνες και τους τελώνες. Περιφρονούσαν αυτούς τους ανθρώπους και θεωρούσαν ακαθαρσία να επικοινωνούν μαζί τους. Ποτέ δεν τους μιλούσαν, άλ­λα τους κακολογούσαν και τους κατέκριναν για την συμπεριφορά τους.
Ξέρουμε ότι οι πόρνες έπλεναν τα πόδια του Κυ­ρίου Ιησού και τα σκούπιζαν με τα μαλλιά τους. Πο­τέ δεν έχουν ακούσει απ' Αυτόν κανένα λόγο επιπληκτικό. Τις συγχωρούσε και τις έλεγε: «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε» (Ίω. 8, 11).
Οι φαρισαίοι ήταν ανίκανοι να καταλάβουν αυτή την συμπεριφορά του Χρίστου και δυσφορούσαν για την στάση του απέναντι στους αμαρτωλούς. Αλλά ο Κύριος τους απαντούσε το εξής: «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έχοντες» (Μθ. 9, 12). Ήλθε για να σώσει τους αμαρτωλούς. Με την α­γάπη του αγκάλιαζε κάθε αμαρτωλό και ζητούσε να τον οδηγήσει στην σωτηρία. Στους φαρισαίους που του παραπονέθηκαν είπε: «Πορευθέντες δε μάθετε τι ε­στίν έλεον θέλω και ου θυσίαν» (Μθ. 9, 13). Οι γραμ­ματείς και οι φαρισαίοι την ελπίδα της σωτηρίας τους στήριζαν στις θυσίες και τις προσευχές τους, και ο Κύριος λέει ότι δεν θέλει θυσία, αλλά έλεος, έλεος στους αμαρτωλούς.
Οι θυσίες χρειάζονταν στην Παλαιά Διαθήκη, διό­τι προεικόνιζαν την Μόνη Θυσία πού πρόσφερε ο Κύ­ριος Ιησούς Χριστός πάνω στον Σταυρό του Γολγο­θά. Όταν δόθηκε αυτή η Θυσία οι άλλες θυσίες έχα­σαν την σημασία και το νόημα τους, γι' αυτό δεν τις προσφέρουμε πια.
Τώρα ο Κύριος δεν περιμένει θυσία αλλά έλεος. Περιμένει από μας την ευσπλαχνία σε όλους τους αμαρτωλούς και τους περιφρονημένους. Η συμπεριφο­ρά μας προς αυτούς τους ανθρώπους να είναι ίδια μ' αυτήν που έδειξε Εκείνος. Να μην περιφρονούμε κα­νέναν, κανέναν να μην θεωρούμε κατώτερο από μας. Να βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλ­λων, να αποκτήσουμε την ταπείνωση και την πραότη­τα, μιμούμενοι την δική Του ταπείνωση και πραότητα. Να αγαπάμε και να ευεργετούμε τους περιφρονημέ­νους και τους ταπεινωμένους, να τους προσφέρουμε πνευματική βοήθεια, δείχνοντας ενδιαφέρον για την σωτηρία τους.
Ο Κύριος λέει όταν κάνουμε τραπέζι να μην κα­λούμε ανθρώπους που μπορούν μετά να καλέσουν και εμάς στο γεύμα, αλλά τους πένητες και τους φτωχούς κουρελιάρηδες. Θέλει να το κάνουμε με αγάπη, και πάντα με συμπόνια να φερόμαστε στους ανθρώπους που ο κόσμος τους περιφρονεί, καλώντας τους βρωμιάρηδες και αχρείους.
Ο Κύριος μας έδωσε παράδοξες και θαυμαστές ε­ντολές. Είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται. Ένα μεγάλο, αμέτρητο πλήθος ανθρώπων περιμένουν κάποιον να τους δείξει ευσπλαχνία, να τους πει ένα λόγο αγάπης και παρηγο­ριάς. Περιμένουν οι άνθρωποι κάποιον να τους δείξει τρυφερότητα και να τους βοηθήσει, και αντί αυτού συναντούν στους γύρω τους ψυχρότητα και αδιαφο­ρία. Αλλά πάνω από αυτά και σε μερικούς ακόμα χρι­στιανούς βλέπουν περιφρόνηση και αποστροφή.
Στα μάτια του Θεού αυτός, που έτσι συμπεριφέρε­ται στους αδελφούς του, πράττει βαριά αμαρτία. Σε ό­λα πρέπει να είμαστε μιμητές του Κυρίου και να ακολουθούμε το παράδειγμα Του. Ας Τον ακολουθήσου­με λοιπόν και ας μην θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτε­ρο από τον πλησίον, όποιος και να είναι αυτός - κλέ­φτης, φονιάς ή ληστής, διότι στα μάτια του Θεού μπο­ρεί να είμαστε χειρότεροι από αυτόν.
Να θυμόμαστε πάντα πώς συμπεριφερόταν ο Κύ­ριος στους αμαρτωλούς, πώς φέρθηκε στον τελώνη Ματθαίο και πώς φερόταν σε άλλους τελώνες, πόρνες και αμαρτωλούς και προκαλούσε μ' αυτό την οργή των φαρισαίων. Να μην είμαστε σαν τους φαρισαίους, αλλά να μιμούμαστε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Α­μήν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Β'
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...