Ο μονόλογος του Θεού...

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωί.

 

Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα.

Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου.

Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!

Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος.

Για να δεις ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών.

Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου. 

Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα.

Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια.

Όταν γυρνούσες από τη δουλειά είδα τη κούραση και το στρες σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας.

Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.

Ως αντάλλαγμα όμως στενοχωρημένος, με έβρισες .

Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις.

Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη.

Άνοιξες μετά την τηλεόραση, και όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα.

Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και για άλλη μια φορά δεν με θυμήθηκες.

Βλέποντας σε τόσο κουρασμένο κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού για να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι πίσσα.

Άφησα ξάγρυπνα για σένα πλήθος από αστέρια.

Ήταν τόσο όμορφα, κρίμα που δεν τα παρατήρησες…αλλά δεν πειράζει!

Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ για σένα.

Έχω περισσότερη υπομονή από ότι εσύ μπορείς ποτέ να φανταστείς.

Θέλω να σου το δείξω αυτό, για να το δείξεις και εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου.

Σ’ αγαπώ τόσο πολύ ώστε θα σε ανέχομαι.

 
Τώρα από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσεις πάλι.

Δεν μου μένει παρά να σ’ αγαπώ και να ελπίζω ότι τουλάχιστον σήμερα θα Μου χαρίσεις λίγο χρόνο από το χρόνο σου…

Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com 

Ποιός εἶναι ὁ Χριστιανός;

Ὁ Χριστιανός εἶναι ἕνας μικρός Χριστός ἐπάνω στήν γῆ. Ναί!

Ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι μιά σμικρογραφία τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως, ὅταν ἀποσπάσουμε μιά σταγόνα νεροῦ ἀπό τήν θάλασσα, ἔχουμε στά χέρια μας μία σμικρογραφία τῆς θαλάσσης, ἔτσι καί ὅταν ἀποσπάσουμε ἕναν Χριστιανό ἀπό τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε μία σμικρογραφία Χριστοῦ…

Γιά νά εἶναι κάθε Χριστιανός ἕνας μικρός Χριστός, ὀφείλει νά ἀποκτήση νοῦ Χριστοῦ, μάτια Χριστοῦ, γλῶσσα Χριστοῦ, χέρια Χριστοῦ, καρδιά Χριστοῦ.

Νοῦ Χριστοῦ, πού νά εἶναι πάντα φωτεινός, πού νά μήν φιλοξενῆ σκέψι κακή, νά μήν σκέπτεται καί νά μήν σχεδιάζη τό κακό.

Μάτια Χριστοῦ, πού νά μήν βλέπουν τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλά τήν αἰωνιότητα τοῦ οὐρανοῦ. Μάτια καθαρά, βλέμμα ἁγνό, γεμᾶτο συμπόνια καί καλωσύνη.

Γλῶσσα Χριστοῦ, πού νά ὑπηρετῆ τήν ἀλήθεια, νά ὑπερασπίζεται τήν δικαιοσύνη καί νά εἶναι ἄγρυπνος φρουρός τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ.

Χέρια Χριστοῦ, πού νά μήν διαπράττουν κλοπή, πού νά μήν παλαμίζουν τό Εὐαγγέλιο, νά μή χειροδικοῦν καί καθίστανται δολοφονικά.

Καρδιά Χριστοῦ, πού νά ἀγαπᾶ χωρίς ὑπολογισμούς. Μιά καρδιά πού νά χωροῦν ἀκόμη καί οἱ πλέον ἄσπονδοι ἐχθροί. Μιά καρδιά, πού νά μή σείεται ἀπ’ τό κακό, πού νά μήν πληγώνεται ἀπό τόν πονηρό· μιά καρδιά γεμάτη ἀπό θεϊκή ἀγάπη.

Αὐτός εἶναι ὁ Χριστιανός. Ναί, αὐτό θά πῆ Χριστιανός.

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «Γρηγορεῖτε» τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΤΕΥΣΑΝ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γιατί οι άνθρωποι πίστευσαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ενώ τον έβλεπαν σαν άνθρωπο; Μια σύντομη απάντηση δίνει ο Μέγας Αθανάσιος στο έργο του Περί Ενανθρωπήσεως, παραγ. 15:
«Επειδή οι άνθρωποι απεμακρύνθησαν από την ορθήν αντίληψιν περί Θεού και είχον εστραμμένα προς τα κάτω τα μάτια, σαν να είχον βυθισθεί εις βυθόν, ανεζήτουν τον Θεόν εις την δημιουργίαν και τα αισθητά, κατεσκεύασαν ως θεούς των ανθρώπους θνητούς και δαίμονας˙ διά τούτο ο φιλάνθρωπος και κοινός Σωτήρ όλων, ο Λόγος του Θεού, λαμβάνει διά τον εαυτόν του σώμα, και με τους ανθρώπους ως άνθρωπος συναναστρέφεται και βοηθεί τας αισθήσεις όλων.
Έτσι και εκείνοι που σκέπτονται ότι ο Θεός είναι σωματικός, διά των έργων τα οποία ο Κύριος κάνει με το σώμα, δι’  αυτών να εννοήσουν την αλήθειαν και δι’  αυτού να σκεφτούν τον Πατέρα.
Επειδή δε ήσαν άνθρωποι και έβλεπον τα πάντα ως άνθρωποι, όσα και αν υπέπιπτον εις τας αισθήσεις των, έβλεπον να βοηθούνται δια των αισθήσεων, ώστε με όλα να διδάσκονται την αλήθειαν.
Είτε ελάτρευον με φόβον την κτίσιν, όμως την έβλεπον να ομολογή Κύριον τον Χριστόν. Είτε ήτο η διάνοιά των προκατειλημμένη από ανθρώπους, ώστε να τους θεωρή θεούς, από τα έργα όμως του Σωτήρος, που ήσαν μοναδικά συγκρινόμενα προς πάντα, απεδεικνύετο μεταξύ των ανθρώπων ο Σωτήρ μόνον Υιός του Θεού, διότι οι άνθρωποι δεν έκαναν τόσο σπουδαία έργα, σαν αυτά που έκανεν ο Λόγος του Θεού.
Αν και ήσαν προκατειλημμένοι και με τους δαίμονας, βλέποντες όμως να διώκωνται αυτοί υπό του Κυρίου, αντελαμβάνοντο ότι μόνον αυτός είνε ο Λόγος του Θεού και ότι οι δαίμονες δεν είνε θεοί.
Αν και είχε κυριευθή ο νους των από νεκρούς, ώστε να λατρεύουν τους ήρωας και τους θεούς που αναφέρουν οι ποιηταί, βλέποντες την ανάστασιν του Σωτήρος, ωμολογούν ότι εκείνοι είνε ψευδείς και μόνον ο Κύριος είνε αληθινός, ο Λόγος του Πατρός, ο οποίος κυριαρχεί και επί του θανάτου».
Και στην παράγραφο 19 συμπληρώνει:
«Έκρινε ο Σωτήρ ότι καλόν ήτο να τα κάνη όλα αυτά, ώστε οι άνθρωποι, αφού ηγνόησαν την περί πάντων πρόνοιάν του και δεν κατενόησαν διά της κτίσεως την Θεότητά του, να αναβλέψουν έστω και εκ των έργων τα οποία διά του σώματος εξετέλει, και δι’  αυτού να εννοήσουν τον Πατέρα, αναλογιζόμενοι, όπως, προηγουμένως είπον, την πρόνοιαν αυτού δι’ όλα.
Διότι, ποιος αφού είδε την εξουσίαν του έναντι των δαιμόνων, ή είδε τους δαίμονας να ομολογούν ότι αυτός είνε Κύριός των, θα έχη ακόμη αμφιβόλους λογισμούς εάν αυτός είνε ο Υιός του Θεού και η σοφία και η δύναμις;»
(μετ. Στέργιου Σάκκου, Μεγ. Αθανασίου Έργα, εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1973, τομ. 1 σσ.265-6 & 275). 

πηγή-http://www.agioritikovima.gr-megas-athanaios

Η γενεαλογία του Κυρίου..

 

Στις ακολουθίες περί την εορτή των Χριστουγέννων αναγιγνώσκεται επανειλημμένως η περικοπή της γενεαλογίας του Κυρίου από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο. Στον ακροατή και πολύ περισσότερο στον αναγνώστη της περικοπής αυτής γεννώνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα:

(α) Γιατί ο ευαγγελιστής Ματθαίος αρχίζει το βιβλίο του με τη γενεαλογία του Κυρίου;

(β) Γιατί γενεαλογείται ο Ιωσήφ, ο οποίος δεν υπήρξε στην πραγματικότητα πατέρας του Κυρίου, ενώ δεν γενεαλογείται η μητέρα του, η οποία τον συνέλαβε ασπόρως;

(γ) Ποιά έννοια έχει ο αριθμός των δεκατεσσάρων γενεών, οι οποίες μεσολαβούν από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ, από τον Δαβίδ μέχρι τη βαβυλώνια αιχμαλωσία και από το γεγονός αυτό μέχρι τη γέννηση του Χριστού;

(δ) Γιατί στην τρίτη περίοδο, από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία μέχρι τον Χριστό, αναφέρονται δεκατρείς και όχι δεκατέσσερις γενεές;

(ε) Γιατί διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία ο ευαγγελιστής Ματθαίος από τη γενεαλογία που παραδίδει ο ευαγγελιστής Λουκάς;

(στ) Τέλος, γιατί αναφέρονται μόνο τέσσερις γυναίκες και γιατί επιλέγονται συγκεκριμένα οι: Θάμαρ, Ραχάβ, Ρουθ και Βηρσαβεέ;

Ασχολούμενοι με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο πρέπει να έχουμε υπ’όψη μας ότι ο συγγραφέας του προόριζε το έργο του κυρίως για Χριστιανούς εξ Ιουδαίων και γι’ αυτό, σύμφωνα με αρχαιότατη εκκλησιαστική παράδοση, το κείμενο του ευαγγελίου συνεγράφη αρχικά στα αραμαϊκά, δηλαδή στη γλώσσα που μιλούσαν οι Εβραίοι της Παλαιστίνης κατά την εποχή της Καινής Διαθήκης. Ήταν επόμενο λοιπόν να θέλει ο ευαγγελιστής Ματθαίος ήδη από την αρχή του βιβλίου του να καταδείξει ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν, ως απόγονος του Αβραάμ και των λοιπών Πατριαρχών του Ισραηλιτικού λαού, γνήσιος Εβραίος και να στηρίξει επί πλέον τη μεσσιανικότητα του Κυρίου στην καταγωγή του από τον Δαβίδ. Αυτό, διότι σύμφωνα με τη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης ο μεσσιανικός βασιλεύς και λυτρωτής του Ισραήλ επρόκειτο να είναι απόγονος του Δαβίδ. Για το λόγο αυτό επιγράφει ο Ματθαίος το ευαγγέλιο του ως έξης: «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ» και συνεχίζει αμέσως με τη γενεαλογία του Ιησού Χρίστου, προκειμένου να αποδείξει το αληθές της φράσεως αυτής.

Η επιλογή του Ματθαίου να γενεαλογήσει τον Ιωσήφ και όχι την Παναγία εξηγείται με βάση τα ισχύοντα στην κοινωνία της εποχής. Για τους Εβραίους σημασία είχε στις γενεαλογίες πάντοτε ο άνδρας και σε ελάχιστες περιπτώσεις εθεωρείτο αξιομνημόνευτη μια γυναίκα, όπως π.χ. στις περιπτώσεις της Σάρας, της Ρεβέκκας, της Λείας και της Ραχήλ, που αναφέρονται συχνά σε ιουδαϊκές γενεαλογίες.

Η ένσταση που μπορεί να προβληθεί είναι ότι δια της γενεαλογήσεως του Ιωσήφ δεν αποδεικνύεται η κατά το ανθρώπινο καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ, αφού ο Ιωσήφ δεν υπήρξε πραγματικός πατέρας του Ιησού. Σύμφωνα όμως με το νομικό καθεστώς της εποχής η αναγνώριση ενός τέκνου ως νομίμου, ανεξαρτήτως καταγωγής, του προσέδιδε όλα τα κληρονομικά και γενεαλογικά προνόμια ενός φυσικού τέκνου, ενώ αντιστρόφως η αποποίηση ενός φυσικού τέκνου το στερούσε από αυτά.

Επομένως, για τα ιουδαϊκά δεδομένα η δαβιδική καταγωγή του Ιησού θεμελιώνεται κάλλιστα στη γενεαλόγηση του δαβιδίδη Ιωσήφ, ο οποίος τον αναγνώρισε ως νόμιμο τέκνο του, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε φυσικός του πατέρας. Η κατά το ανθρώπινο δαβιδική καταγωγή του Κυρίου μάλιστα δεν τίθεται εν αμφιβόλω, ακόμη και αν υποτεθεί ότι η Παναγία δεν είχε η ίδια δαβιδική καταγωγή – πράγμα το οποίο δεν διασαφηνίζεται στα ευαγγέλια -, διότι, όπως ήδη αναφέραμε, στη γενεαλογία έχουν σημασία κατά κανόνα μόνο οι άνδρες πρόγονοι.

Ο αριθμός των δεκατεσσάρων γενεών βοηθά τον ευαγγελιστή Ματθαίο να χωρίσει την ισραηλιτική ιστορία σε τρεις ισόχρονες περιόδους και να τη θεωρήσει υπό το πρίσμα του σχεδίου του Θεού. Κύριος στόχος του ευαγγελιστή είναι η απόρριψη του τυχαίου στην ερμηνεία της πορείας και της καταλήξεως της ιστορίας του περιούσιου λαού. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ως σταθμούς στην ιστορική πορεία του Ισραήλ επισημαίνει ο ευαγγελιστής τη βασιλεία του Δαβίδ, που αποτελεί την κορύφωση της ισχύος και της δόξας του λαού του Θεού, και τη βαβυλώνια αιχμαλωσία, που αποτελεί τη χειρότερη ιστορική του στιγμή.

Η νέα περίοδος που αρχίζει με τη γέννηση του Χριστού είναι ωστόσο η πιο σημαντική. Εδώ σταματά πλέον να μονοπωλεί το ενδιαφέρον η ισραηλιτική ιστορία. Ο Μεσσίας, όπως γράφει στο τέλος του ευαγγελίου του ο Ματθαίος, είναι σωτήρας και λυτρωτής των εθνών και η εμφάνισή του έχει καθοριστική σημασία για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας («πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν»).

Όσον αφορά στο πρόβλημα της αναφοράς από τον ευαγγελιστή δεκατριών και όχι δεκατεσσάρων γενεών στην τελευταία ιστορική περίοδο, η πιθανότερη εξήγηση που έχει δοθεί είναι ότι ως ιδιαίτερη γενεά πρέπει να θεωρηθεί και η περίοδος της βαβυλωνίου αιχμαλωσίας.

Ως προς τη διαφοροποίηση σε αρκετά σημεία της γενεαλογίας του Ματθαίου από εκείνη του Λουκά αναφέρουμε τα εξής: Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, που γράφει το ευαγγέλιο του κυρίως για Χριστιανούς εξ Ιουδαίων, είναι φυσικό, όπως σημειώσαμε και προηγουμένως, να τονίζει ιδιαίτερα την καταγωγή του Κυρίου από τον Αβραάμ και τον Δαβίδ. Αντίθετα ο Λουκάς, που απευθύνει το ευαγγέλιο του κυρίως σε Χριστιανούς εξ εθνών, ενδιαφέρεται να παρουσιάσει την καταγωγή του Χριστού μέχρι και τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, για να καταδείξει τη συγγένειά του με ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Σχετικά με τις επί μέρους διαφορές στα ονόματα των δύο γενεαλογιών μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Σύμφωνα με μια άποψη ο ευαγγελιστής Ματθαίος χρησιμοποίησε δημόσιους καταλόγους, οι οποίοι όμως, λόγω της προηγηθείσης καταστροφής τους από τον Ηρώδη τον Μέγα και της ανασυντάξεώς τους από διάφορες πηγές, είχαν πολλές ελλείψεις. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ο Ματθαίος χρησιμοποιεί μέχρι τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τα ονόματα που αναγράφονται στο Α’ Βιβλίο των Παραλειπομένων. Αντίθετα ο Λουκάς ενδέχεται να χρησιμοποίησε ιδιωτικούς καταλόγους και γι’ αυτό άλλωστε η γενεαλογία του τρίτου ευαγγελίου περιλαμβάνει 77 ονόματα, πολύ περισσότερα από τα 42 που παραδίδει ο Ματθαίος. Κατά την άποψη του Ευσεβίου Καισαρείας ο Ματθαίος, αντίθετα από ό,τι ο Λουκάς, «ου διαδοχάς, αλλά γενεάς αριθμήσαι προύθετο», δηλ. ότι ο Λουκάς είχε πρόθεση να καταγράψει γενεές και όχι διαδοχές γενεών.

Τέλος, κατά μια άλλη άποψη, σε ορισμένες περιπτώσεις ο ένας ευαγγελιστής χρησιμοποιεί το όνομα του φυσικού πατέρα, ενώ ο άλλος το όνομα του νομικού πατέρα. Πάντως η διαφοροποίηση αυτή των δύο ευαγγελιστών ως προς τη γενεαλόγηση του Κυρίου δεν μπορεί ασφαλώς να αποτελέσει λόγο αμφισβητήσεως της θεοπνευστίας της Καινής Διαθήκης. Σημειώνει σχετικά ο Ιερός Χρυσόστομος ότι οι διαφορές μεταξύ των ευαγγελίων επί δευτερευόντων ζητημάτων, όπως αυτό της γενεαλογίας του Κυρίου, δεν αποτελούν αντιφάσεις, αλλά διαφορετικά και αλληλοσυμπληρούμενα μέρη του όλου, διότι, εάν επρόκειτο όντως περί αντιφάσεων, θα είχε καταρρεύσει η αλήθεια του ευαγγελίου.

Οι τέσσερις γυναίκες που αναφέρονται στη γενεαλογία του Κυρίου παρουσιάζουν όλες τους συμπεριφορά ηθικώς επιλήψιμη. Η Θάμαρ γέννησε τους γιους του πατριάρχη και πεθερού της Ιούδα· η Ραχάβ, πριν από τη μεταστροφή της στην πίστη του Ισραήλ, υπήρξε πόρνη· η Ρούθ ήταν Μωαβίτισσα και παντρεύτηκε τον Βοόζ με ηθικά επιλήψιμο τρόπο, ενώ η Βηρσαβεέ, που γέννησε στον Δαβίδ τον Σολομώντα, ήταν σύζυγος του Ουρία. Φαίνεται ότι εδώ ο ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να υπογραμμίσει την άκρα συγκατάβαση του αγίου Θεού, ο οποίος γίνεται άνθρωπος τοποθετώντας τον εαυτό του στο τέλος μιας γενεαλογικής αλυσίδας, από την οποία δεν απουσιάζει η αμαρτία. Όπως πολύ σοφά σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος, «τω γαρ υψηλώ δόξα πολλή, το δυνηθήναι ταπεινωθήναι σφόδρα» ( διότι θεωρείται μεγάλη δόξα για έναν που υπερέχει, το να μπορέσει να ταπεινωθεί υπερβολικά). Και συμπληρώνει ο ιερός πατήρ: «Διά γαρ τούτο ήλθεν, ουχ ίνα φύγη τα ονείδη τα ημέτερα, αλλ’ ίνα αυτά ανέλη».( Γι’ αυτό ήλθε στο κόσμο όχι για να αποφύγει τις δικές μας αμαρτίες, αλλά για να τις καθαρίσει).

(Χρήστου Κ. Καρακόλη, «Ερμηνευτικές Προσεγγίσεις». Εκδ. Αποστολική Διακονία. Αθήνα 2002)

 

 Πηγή: vatopaidi.wordpress.com