Monday 12 August 2013

ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της Γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου…
Η Τρέλα, αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί, ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό;».

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με την δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο.

Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μία ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.

Το Ψέμα, πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«..1000» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό για θεολογία.

Ένιωσε το «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε τη Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.

Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει πού να κρυφτεί. Σιγά, σιγά τους βρήκε όλους, εκτός από την Αγάπη.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά, ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου…

Ήταν η Αγάπη που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα της είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός της Αγάπης.

Κι έτσι, από τότε η Αγάπη είναι πάντα τυφλή και η Τρέλα πάντα την συνοδεύει.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης, Ο ασπασμός της Παναγίας



Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Πλησιάζει ξανά η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όλοι οι πιστοί ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν λαμπρά τη μεγάλη θεομητορική πανήγυρη.

Η μνήμη της είναι ιερή, θαυμαστή, εξαίσια και συγκινητική. Εορτή θαυμάσια, δοξασμένη, υπέροχη και λαοφίλητη. Οι πιστοί χαίρονται, παρότι πρόκειται για την κοίμηση της Θεοτόκου, για μετάσταση αγαπητού προσώπου. Χαίρονται που η προστάτισσά τους, η μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, ανέρχεται στους ουρανούς για να πρεσβεύει διηνεκώς υπέρ σύμπασας της πάσχουσας ανθρωπότητος.

Φαίνεται αντιφατικό το σχήμα. Χαρά στη νεκρώσιμη έξοδο; Πρόκειται για χαροποιό πένθος και χαρμολύπη, για την ασκητική και νηπτική γραμματεία. Οι λυπητεροί ύμνοι γίνονται χαροποιοί. Η κηδεία μετατρέπεται σε πανηγυρική εορτή. Φαίνεται παράδοξο εξωτερικά και με πρώτη ματιά. Αν εμβαθύνει κανείς, θα παρατηρήσει ότι πρόκειται για θεϊκή ενέργεια, για θαυματουργό γεγονός. Ο Υιός της Αειπαρθένου Μαρίας με τον θάνατό του νίκησε τον θάνατο. Τα δάκρυα του πένθους, της θλίψης και της στενοχώριας μεταβλήθηκαν σε δάκρυα χαράς, ευφροσύνης, αγαλλιάσεως και ελπίδος. Παραμυθεί η Θεοτόκος τους φίλους της, τους χαρίζει ωραίους λογισμούς, αισιόδοξη σκέψη, γλυκιά παρηγοριά. Η Παναγία μετέβη σε καλύτερη, ανώτερη και ωραιότερη ζωή.



Ήταν αδύνατο ο σκοτεινός Άδης να φυλακίσει την Πανυπέραγνη μητέρα του Εμμανουήλ, τη γεννήσασα τον Φωτοδότη Χριστό, τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον εωθινό αστέρα. Έτσι ο θάνατός της έγινε πύλη της ζωής και του φωτός. Οι πιστοί προσκυνώντας με ευλάβεια τις θαυματουργές θεομητορικές εικόνες λαμβάνουν χάρη και χαρά, κουράγιο και άνεση, ενίσχυση και δύναμη. Τα δάκρυα των πιστών είναι καρδιακά, άκοπα, γλυκά. Δάκρυα χάρης και χαράς, ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, παρακλήσεως και θερμής ικεσίας. Ο ελληνικός λαός είναι θεοτοκοφιλής. Οι λυπηρές εξαιρέσεις παντού και πάντοτε υπάρχουν.

Οι ταπεινοί και ευλογημένοι προσκυνητές των εικόνων της Παντάνασσας καταθέτουν τον πόνο τους, το πρόβλημά τους, το αίτημά τους, τη δυσκολία τους. Η πονεμένη μητέρα Παναγία τους δέχεται όλους, τους ακούει, τους παρηγορεί, τους σφουγγίζει ιδρώτες και δάκρυα, τους ασπάζεται, τους εγκαρδιώνει. Πόνεσε η Πανάχραντη πολύ και γνωρίζει να συμπονά, να συντρέχει, να δέεται συνεχώς. Μονές, εκκλησίες, εκκλησάκια, προσκυνητάρια, θυμίζουν τη χάρη της. Άπειρα τα αφιερώματα δεήσεων. Πλούσια τα δώρα ευχαριστιών. Εικόνες μουλιασμένες στο δάκρυ των ευλαβών προσκυνητών. Κάποτε δακρύζει και η ίδια η εικονιζόμενη Μεσίτρια και Πρέσβειρα όλων των πιστών. Η κάθε εικόνα της έχει μια ιδιαίτερη ιστορία κι ένα ξεχωριστό, χαρακτηριστικό όνομα.

Η μορφή της Παναγίας μένει πάντοτε σεμνή, σοβαρή, σιωπηλή, συνετή και σεβάσμια. Μιλά όμως κι έτσι, με την πλούσια χάρη της, την καθαρότητά της, την ταπείνωσή της. Κρύβει στο ιερό πρόσωπό της ένα υπέροχο ήθος. Δίνει χαρά δίχως να γελά και να αστειεύεται, κηρύττει δίχως λόγια, αλλά με το βιωμένο της παράδειγμα, διδάσκει με την ίδια την ωραία ζωή της. Δίνει αυτό που έχει: αγάπη, υπομονή, υπακοή και καλοσύνη. Νομίζει ο προσκυνητής ότι κάτι του λέει προσωπικό η εικόνα. Αισθάνεται μέσα του να σκιρτά η λησμονημένη αθωότητα, η παιδική λιτότητα, η καρτερικότητα στους πόνους. Ένας άλλος τρόπος ζωής που ανέθρεψε πολλές γενιές με μεγάλες δυσκολίες. Στον εφετινό εορτασμό της ας ασπασθεί όλους τους προσκυνητές της, για να μην αποκάμουν και απογοητευθούν.

Μακεδονία, 12/08/2012

Saint Luke the Surgeon-Homily On the Dormition of the Theotokos


Each of us is tormented with the question: what will happen to us and what awaits us after death? A sure answer to this question we cannot find by ourselves. But the Holy Scripture, and first of all the word of our Lord Jesus Christ reveals the secret to us. It is also revealed by the apolytikion and kontakion of this great feast of the Dormition of the Most-Holy Theotokos, along with the church hymns that we chant at this feast.

I want all of you to understand why the death of the Most-Holy Theotokos and Virgin Mary is called “Dormition”. The great apostle John the Theologian, in the 20th chapter of the Revelation speaks of the first and second death. The first death, which alone is inescapable to all men, also awaits the saints and righteous ones. But the second, the fearsome and eternal death, awaits the great and unrepentant sinners, who denied the love and the righteousness of God and are condemned to eternity in communion with the devil and his angels.

In the Gospel of the same great apostle and evangelist John the Theologian, we read the words of Christ, which are very closely associated with those written in the Revelation: “Truly, truly, I say to you, whoever hears my word and believes him who sent me has eternal life. He does not come into judgment, but has passed from death to life.” (John 5:24).

Do you hear this, do you understand this? I think that this probably strikes you as strange, that all those who are obedient to the word of Christ and believe in the Heavenly Father Who sent Him passes immediately after death to eternal life. There is no reason to judge those who have living faith in God and who follow his commandments.

And to the great twelve apostles, our Lord Jesus Christ said: “Amen, I say to you that you who follow me, in the age to come, when the Son of man sits upon his throne of glory, will also sit upon twelve thrones judging the twelve tribes of Israel” (Matthew 19:28). Judges and condemners the Apostles of Christ will be during the Terrible Judgment of God, and of course, we are totally unable to imagine the Most-Holy Theotokos and Ever-Virgin Mary being judged*, along with the Baptist of the Lord John, the great Prophets of God, Elias and Enoch whom God took to Heaven alive, all the countless mass of martyrs of Christ, the holy hierarchs and wonderworkers who were glorified by God, foremost being St. Nicholas, archbishop of Myra of Lycia.

[*Note: St. Luke is in no way denying Christ's Awesome Judgment of all mankind at His Second Coming, but is saying that all the righteous made worthy of Paradise will join Christ and the Theotokos with body and soul in the New Heaven and New Earth of His eternal Kingdom.]

We are unable to pass the thought from our minds that they would be judged, they who heard from the mouth of Christ: “The kingdom of God is within you” (Luke 17:21). In those great strugglers of Christ, as if in precious temples, dwelt the Holy Spirit. And while they were alive on earth, they were in close communion with God, for thus Christ said: “If anyone loves me, he will keep my word, and my Father will love him, and we will come to him and make our home with him.” (John 14:23)

The Most-Holy Virgin Mary was the spotless temple of the Savior in which dwelt the Holy Spirit, and from her most-holy womb the Son of God received his human body, He Who descended from the Heavens. Because of this, the bodily death is not death, but Dormition, in other words, an immediate passage from the Kingdom of God within to the Kingdom of the Heavens and to eternal life.

Something new just came to mind. In one of the previous sermons, I told you that we have every reason to believe that the body of the Most-Holy Theotokos, through the power of God, remained incorrupt and ascended to the heavens. The kontakion of the great feast of the Dormition of the Theotokos tells us this: “Neither the grave nor death could contain the Theotokos, the unshakable hope, ever vigilant in intercession and protection. As Mother of life, He who dwelt in the ever-virginal womb transposed her to life.”

Note that it says: “neither the grave nor death could contain her”. Think that, as we remember the Holy Scripture writes regarding the death of the greatest prophet of the Old Testement, Moses, in the 34th chaper of the book of Deuteronomy, that he died according to the word of God on Mount Nebo, and was buried in the land of Moab. They grave of this great prophet must have been a place of pilgrimage for the whole people of Israel. However in the Bible we read that: “no one knows of his tomb until the current day” (Deuteronomy 34:6). However, at the Transfiguration of the Lord on Mount Tabor, Moses appeared to his Lord and Master, Jesus, together with the prophet Elias, who was seized alive into heaven.

I think that it would not be a sin to say that the body of the great Moses, as the body of the Most-Holy Theotokos, remained incorrupt.** Because of this his tomb is unknown.

[**Note: As is clear above, St. Luke acknowledges the distinction that the Theotokos (in accordance with Tradition) ascended bodily to Heaven following her Dormition, as opposed to the incorrupt bodies of the Saints, which await the general Resurrection.]

Let us think, brothers and sisters, about the blessed Dormition of the Most-Holy Virgin Mary and remember the words of our Lord Jesus Christ: “Truly, truly, I say to you, whoever hears my word and believes him who sent me has eternal life. He does not come into judgment, but has passed from death to life.” (John 5:24). May God also make us sinners worthy to experience this great joy, through the joy and love for man of our Lord Jesus Christ, to Whom belong all glory and dominion with His beginningless Father and His All-Holy Spirit, unto the ages. Amen.

http://full-of-grace-and-truth.blogspot.gr/
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...