ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ;;;

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό.
Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα.
Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.
Καθώς ο άνδρας ανέβαινε, γλίστρησε λίγο πριν την κορυφή του βουνού και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο που έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.
Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου, ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του, σκεφτόταν τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σχοινί που ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά.
Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα, μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό.
Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
- Θεέ μου, βοήθησέ με....
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
*Τί θέλεις να κάνω..;
-Σώσε με, Θεέ μου.
*Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε Σώσω..;
-Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς..!*Τότε, κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου...
Στο σημείο αυτό σκέφτηκα:
Θεέ μου, τι Ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του Ζητάς να κόψει το σχοινί, το μόνο πράγμα που τον κρατάει ζωντανό..;
Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.
Αλήθεια, εγω τί θα έκανα;;;
Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ''μόνο 3 μέτρα'' πάνω από το έδαφος.... Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο σχοινί μας....;
Συμβουλη από ένα φίλο σε σενα που το διαβασες:
''Η πίστη είναι εσωτερική δύναμη, το ισχυρό αντίδοτο στ' αρνητικά συναισθήματα που παραλύουν τη ζωή μας κι εμποδίζουν την ανάπτυξή μας''
Η ζωή φέρνει πάντα δυσκολίες...
Εάν ήταν μια συνεχόμενη λιακάδα θα μετατραπόταν σε έρημο... Έτσι είναι η ζωή...
Όταν ζητάς δυνάμεις, σου Δίνει δυσκολίες για να γίνεις πιο δυνατός...
Όταν ζητάς σοφία, σε Γεμίζει με προβλήματα για να τα λύσεις...
Η ζωή μπορεί να μην σου δίνει όλα αυτά που θα ήθελες, αλλά σου δίνει όλα τα απαραίτητα για να αποκτήσεις αυτά που χρειάζεσαι...

Η ΤΡΙΧΑ...

Ένας άνθρωπος είχε ωραία και πλούσια μαλλιά. Κάθε πρωί τα χτένιζε με προσοχή και τα καμάρωνε! Όμως, κάποια στιγμή τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν! Όχι βέβαια όλα μαζί! Λίγες τρίχες κάθε φορά.

Με αποτέλεσμα: Όλο και λιγόστευαν. Έτσι μετά από λίγο καιρό, άρχισε να φαίνεται η φαλάκρα του. Και τέλος τα μαλλιά του έπεσαν όλα! Και ο άνθρωπός μας έμεινε με μία μόνο τρίχα στο κεφάλι του. Και για
να παρηγορείται, αυτήν την μία τρίχα, κάθε πρωί την «χτένιζε» με θρησκευτική ευλάβεια!
Μια ημέρα όμως... έγινε το κακό! Μόλις έβγαλε το καπέλο του, τι να δει! Η μοναδική τρίχα της κεφαλής του είχε μείνει μέσα. Κολλημένη στο καπέλο! Κούνησε το κεφάλι του πικραμένος. 
Και είπε:Τι έπαθα! Έμεινα φαλακρός!
Θα απορείτε. Μα δεν έβλεπε την φαλάκρα του τόσον καιρό;
Την έβλεπε. Αλλά του άρεσε να έχει μαλλιά. Και έτσι καλλιεργούσε μέσα του την ψευδαίσθηση ότι έχει μαλλιά. Έστω και αν αυτά τα μαλλιά ήσαν μία μόνο τρίχα!
Ίσως γελάμε εις βάρος του. Αλλά γιατί; Μήπως το ίδιο δεν κάνουν και οι σημερινοί άνθρωποι; 
Αδιαφορούν οι γονείς για την Χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους. Και λοιπόν; Όταν οι νεαροί βλαστοί τους στα δεκαοκτώ τους χρόνια γίνουν ναρκομανείς, υψώνουν οι γονείς φωνή απογνώσεως:
-Γιατί Θεέ μου; Όλα πήγαιναν καλά. Το παιδί μεγάλωνε φυσιολογικά! Πήγαινε όπου ήθελε. Διασκέδαζε όπως ήθελε.
Αλήθεια όμως. «Πήγαιναν όλα καλά»; Η απλώς αυτοί αγαπώντας το παιδί τους έμοιαζαν με τον γέρο, που καλό χτένιζε τις λίγες τρίχες πρώτα και την μία και μοναδική στο τέλος, δίνοντας κουράγιο
και παρηγοριά στον εαυτό του, ότι είχε μαλλιά;
Δυστυχώς, τα μάτια μας ανοίγουν μόνο όταν το κακό προχωρεί τόσο που δεν μας επιτρέπει πια, να τα κλείνουμε και να βλέπουμε νοερά ψεύτικους κόσμους όμορφους!
Και λοιπόν;
Λοιπόν χρειαζόμαστε κατεπειγόντως «επέμβαση» στο μυαλό! Για διόρθωση. Και θεραπεία. Πως θα γίνει;
Να, ο άνθρωπος προχωράει πάντοτε σιγά-σιγά. Από τα μικρά πάει στα μεγάλα. 

Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά ένα δεκαπεντάχρονο παλληκάρι ο Ιωάννης από την Μονεμβασία. Βρέθηκε με τη μάνα του αιχμάλωτος σ’ ένα Τούρκο. Και βάλθηκε ο αγάς να τον τουρκέψει. Και όταν έφθασε
η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, ο Τούρκος δεν του έδινε νηστίσιμα φαγητά, για να χαλάσει ο νέος την νηστεία της Παναγίας. Και να αρχίσει να γίνεται πλαδαρή η συνείδησή του. Αλλά ο Ιωάννης δεν
υποχώρησε δεν κάμφθηκε. Έμεινε δύο και τρεις μέρες νηστικός. Η μητέρα του έλεγε:
-Φάγε, παιδάκι μου! Να μην πεθάνεις. Ο Θεός συγχωρεί! Αφού δεν το κάνεις με την θέλησή σου. Άφησε προσωρινά την νηστεία. Είναι μικρό πράγμα. Την πίστη να μην χάσουμε. Αυτή είναι το μεγάλο!
-Τι λες μάνα! Αν δεν κρατούμε τα μικρά, πως θα κρατήσουμε τα μεγάλα;
Μπορείς να μην θαυμάσεις την σοφία του μικρού Ιωάννη;
Μπορείς να μην λυπηθείς, για εκείνους που έχουν τετραπλάσια τα χρόνια του, αλλά ούτε το μισό μυαλό του;
Μετά από λίγο ο αγάς θανάτωσε τον Ιωάννη (21 Οκτωβρίου 1773). Και έτσι έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας του Χριστού. Μεγάλος ενώπιον Θεού και ανθρώπων.