Ανάμεσα στην γνωστή παραβολή του Χριστού για τον ανώνυμο πλούσιο και τον επώνυμο φτωχό Λάζαρο και στην συνάντηση Του με την Χαναναία γυναίκα, περίοπτη θέση κατέχουν και κάποια χαριτωμένα ( αγαπητά σε όλους μας ) κατοικίδια που περιμένουν από τα χέρια μας την τροφή τους …;τα σκυλιά.
Τι σχέση όμως μπορούν να έχουν ο φτωχός Λάζαρος με την Χαναναία γυναίκα και ο ανώνυμος πλούσιος με τα σκυλιά ; Ας μην πάει ο νους καταρχήν αμέσως σε οποιαδήποτε υπαρκτή διαχρονική ταξική διαφορά. Όχι ότι θα το προσπεράσουμε σαν να μην υπήρχε ή να μην υπάρχει ταξική διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους …;αλλά, τα πάντα στην εν Χριστώ ζωή κρίνονται αρχικά με θεολογικά κριτήρια και κατόπιν με κοινωνικά κτλ.
Ο Χριστός αδιάκοπα μιλάει με παραβολές για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα των ανθρώπων ανατρέποντας τα ιδιωτικά – θεολογικά τους κριτήρια, για την υπάρχουσα ζωή και ιδιαίτερα για αυτήν που θα έρθει με την Βασιλεία του, στα έσχατα!
Έτσι για τον ανώνυμο πλούσιο της παραβολής τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του και «τάιζαν» τον φτωχό Λάζαρο, μπορεί να φαίνονταν στα δικά του μάτια ως φιλανθρωπία, κάτι σαν φιλόπτωχο έργο.
Στα ανυπόφορα έσχατα του ο πλούσιος αναγνωρίζει τον φτωχό μα και μακάριο Λάζαρο. Εκεί που όμως θα νόμιζε κανείς ότι ο ανώνυμος πλούσιος θα πονούσε για όλους τους ατάιστους φτωχούς του κόσμου …; το μόνο που τον πονάει είναι η συγγένεια του…οι πέντε αδελφοί του. Ο πλούσιος ενδιαφερόταν να μην χάσουν τα αδέλφια του την σωτηρία τους, τα καλά τους έργα, τον ουράνιο μισθό τους, την παραδείσια μακαριότητά τους …; και ας εξακολουθούν οι υπόλοιποι φτωχοί του κόσμου να πεινάνε. Κοντολογίς η οικογένεια μας να σωθεί δια των καλών μας έργων και οι υπόλοιποι ας είναι πρόβλημα αλλουνού.
Ο Χριστός είναι αυτός που μας γνωρίζει στο εδώ και τώρα και είναι Αυτός ο ίδιος που θα μας ελέγξει στα έσχατα για την (στενάχωρη) πυρηνική οικογενειακή μας σωτηριολογία.
Τα κατοικίδια του πλουσίου μάλλον περνάγανε καλύτερα και το μόνο που τους έλκυε κοντά στον φτωχό Λάζαρο ήταν το αίμα που έβγαινε από τις πληγές του …;προφανώς αν ήταν λίγο παραπάνω πεινασμένα …; ίσως και να τον έτρωγαν ολόκληρο…
Ένα άλλο σκηνικό στην Καινή Διαθήκη δείχνει τον Χριστό να αναχωρεί για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας και να συναντιέται με μια γυναίκα Χαναναία που είχε βγει από τα όρια της περιοχής της και εκλιπαρούσε να θεραπευθεί από δαιμόνιο η κόρη της. Ο Χριστός δεν της απαντούσε, μέχρι που την αποκάλεσε σκυλί. Η πονεμένη Χαναναία δεν αρνιέται την ιδιότητα του σκυλιού και απαντάει ότι περιμένει σαν το σκυλί να πέσουν τα ψίχουλα από τα τραπέζια των κυρίων της ( του λαού Ισραήλ ) για να φάει από τα ψίχουλα και όχι από το καρβέλι. Ο Χριστός στο πρόσωπο της Χαναναίας συναντάει τον μακάριο φτωχό Λάζαρο και για την μεγάλη πίστη της ελευθερώνει την κόρη της από το δαιμόνιο.
Η Χαναναία συντετριμμένη δεν ντροπιάζεται να αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν ένα σκυλί που ζητάει τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των κυρίων, των πλουσίων, των «σωσμένων» παιδιών της Βασιλείας του Θεού. Ο φτωχός Λάζαρος είναι μια θέση ακόμα πιο κάτω από τα σκυλιά και περιμένει να πέσουν τα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου …; του παιδιού του Θεού που έχει τον Νόμο και τους Προφήτες ( θα μπορούσαμε να πούμε το Ευαγγέλιο σήμερα για τους Χριστιανούς ) και αρκείται στην απόδοση μιας ατομικό-οικογενειακής σωτηρίας.
Αν τελικά ο Χριστός δεν έλεγε μόνο το συγκλονιστικό « αν δεν γίνεται σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;» και πρόσθετε επίσης κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό …; « αν δεν γίνεται σαν τα σκυλιά Λάζαρο και Χαναναία δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;» ; Ποιος θα μπορούσε να το αντέξει άραγε; Ευτυχώς όμως, δεν είπε άμεσα κάτι τέτοιο, οπότε μπορούμε να αναπαυόμαστε στην σωτηρία μας και να ονειρευόμαστε την εσχατολογική μακαριότητά μας. Στο αρχικό ερώτημα λοιπόν του τίτλου, για το αν περνάνε καλύτερα τα σκυλιά των πλουσίων από τα παιδιά των φτωχών …; νομίζω ότι η απάντηση γέρνει δραματικά στις μέρες μας υπέρ του πρώτου.
Για το Εκκλησιαστικό Σώμα όμως τα σκυλιά ( όλοι αυτοί που πεινούν και διψούν την δικαιοσύνη του Θεού, το θέλημά του …; ) ταυτίζονται στο εδώ και τώρα με τον Χριστό και στα έσχατα θα εξακολουθούν να ζουν με Αυτόν …;και θα ζουν επίσης με τον Χριστό και όσοι τάισαν αυτούς τους μικρούς και ασήμαντους, τους μη όντες, τους ανύπαρκτους …;όλα αυτά τα «σκυλιά» της Βασιλείας του Χριστού.
Ας μην παραμείνουμε αυτάρκεις στις όποιες φιλανθρωπίες ( που όντως υπάρχουν ) ή στις όποιες πολυτελείς μας ανησυχίες ( που όντως υπάρχουν και αυτές! ) …;γιατί ο Χριστός θα συνεχίζει να ψάχνει μέσα στην νύκτα για να καλύψει τα κενά του εσχατολογικού τραπεζιού …; με του κόσμου τους παρίες.
Γιώργος Κουτσοδιάκος
ΠΗΓΗ.Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία 2008
Τι σχέση όμως μπορούν να έχουν ο φτωχός Λάζαρος με την Χαναναία γυναίκα και ο ανώνυμος πλούσιος με τα σκυλιά ; Ας μην πάει ο νους καταρχήν αμέσως σε οποιαδήποτε υπαρκτή διαχρονική ταξική διαφορά. Όχι ότι θα το προσπεράσουμε σαν να μην υπήρχε ή να μην υπάρχει ταξική διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους …;αλλά, τα πάντα στην εν Χριστώ ζωή κρίνονται αρχικά με θεολογικά κριτήρια και κατόπιν με κοινωνικά κτλ.
Ο Χριστός αδιάκοπα μιλάει με παραβολές για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα των ανθρώπων ανατρέποντας τα ιδιωτικά – θεολογικά τους κριτήρια, για την υπάρχουσα ζωή και ιδιαίτερα για αυτήν που θα έρθει με την Βασιλεία του, στα έσχατα!
Έτσι για τον ανώνυμο πλούσιο της παραβολής τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του και «τάιζαν» τον φτωχό Λάζαρο, μπορεί να φαίνονταν στα δικά του μάτια ως φιλανθρωπία, κάτι σαν φιλόπτωχο έργο.
Στα ανυπόφορα έσχατα του ο πλούσιος αναγνωρίζει τον φτωχό μα και μακάριο Λάζαρο. Εκεί που όμως θα νόμιζε κανείς ότι ο ανώνυμος πλούσιος θα πονούσε για όλους τους ατάιστους φτωχούς του κόσμου …; το μόνο που τον πονάει είναι η συγγένεια του…οι πέντε αδελφοί του. Ο πλούσιος ενδιαφερόταν να μην χάσουν τα αδέλφια του την σωτηρία τους, τα καλά τους έργα, τον ουράνιο μισθό τους, την παραδείσια μακαριότητά τους …; και ας εξακολουθούν οι υπόλοιποι φτωχοί του κόσμου να πεινάνε. Κοντολογίς η οικογένεια μας να σωθεί δια των καλών μας έργων και οι υπόλοιποι ας είναι πρόβλημα αλλουνού.
Ο Χριστός είναι αυτός που μας γνωρίζει στο εδώ και τώρα και είναι Αυτός ο ίδιος που θα μας ελέγξει στα έσχατα για την (στενάχωρη) πυρηνική οικογενειακή μας σωτηριολογία.
Τα κατοικίδια του πλουσίου μάλλον περνάγανε καλύτερα και το μόνο που τους έλκυε κοντά στον φτωχό Λάζαρο ήταν το αίμα που έβγαινε από τις πληγές του …;προφανώς αν ήταν λίγο παραπάνω πεινασμένα …; ίσως και να τον έτρωγαν ολόκληρο…
Ένα άλλο σκηνικό στην Καινή Διαθήκη δείχνει τον Χριστό να αναχωρεί για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας και να συναντιέται με μια γυναίκα Χαναναία που είχε βγει από τα όρια της περιοχής της και εκλιπαρούσε να θεραπευθεί από δαιμόνιο η κόρη της. Ο Χριστός δεν της απαντούσε, μέχρι που την αποκάλεσε σκυλί. Η πονεμένη Χαναναία δεν αρνιέται την ιδιότητα του σκυλιού και απαντάει ότι περιμένει σαν το σκυλί να πέσουν τα ψίχουλα από τα τραπέζια των κυρίων της ( του λαού Ισραήλ ) για να φάει από τα ψίχουλα και όχι από το καρβέλι. Ο Χριστός στο πρόσωπο της Χαναναίας συναντάει τον μακάριο φτωχό Λάζαρο και για την μεγάλη πίστη της ελευθερώνει την κόρη της από το δαιμόνιο.
Η Χαναναία συντετριμμένη δεν ντροπιάζεται να αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν ένα σκυλί που ζητάει τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των κυρίων, των πλουσίων, των «σωσμένων» παιδιών της Βασιλείας του Θεού. Ο φτωχός Λάζαρος είναι μια θέση ακόμα πιο κάτω από τα σκυλιά και περιμένει να πέσουν τα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου …; του παιδιού του Θεού που έχει τον Νόμο και τους Προφήτες ( θα μπορούσαμε να πούμε το Ευαγγέλιο σήμερα για τους Χριστιανούς ) και αρκείται στην απόδοση μιας ατομικό-οικογενειακής σωτηρίας.
Αν τελικά ο Χριστός δεν έλεγε μόνο το συγκλονιστικό « αν δεν γίνεται σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;» και πρόσθετε επίσης κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό …; « αν δεν γίνεται σαν τα σκυλιά Λάζαρο και Χαναναία δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού …;» ; Ποιος θα μπορούσε να το αντέξει άραγε; Ευτυχώς όμως, δεν είπε άμεσα κάτι τέτοιο, οπότε μπορούμε να αναπαυόμαστε στην σωτηρία μας και να ονειρευόμαστε την εσχατολογική μακαριότητά μας. Στο αρχικό ερώτημα λοιπόν του τίτλου, για το αν περνάνε καλύτερα τα σκυλιά των πλουσίων από τα παιδιά των φτωχών …; νομίζω ότι η απάντηση γέρνει δραματικά στις μέρες μας υπέρ του πρώτου.
Για το Εκκλησιαστικό Σώμα όμως τα σκυλιά ( όλοι αυτοί που πεινούν και διψούν την δικαιοσύνη του Θεού, το θέλημά του …; ) ταυτίζονται στο εδώ και τώρα με τον Χριστό και στα έσχατα θα εξακολουθούν να ζουν με Αυτόν …;και θα ζουν επίσης με τον Χριστό και όσοι τάισαν αυτούς τους μικρούς και ασήμαντους, τους μη όντες, τους ανύπαρκτους …;όλα αυτά τα «σκυλιά» της Βασιλείας του Χριστού.
Ας μην παραμείνουμε αυτάρκεις στις όποιες φιλανθρωπίες ( που όντως υπάρχουν ) ή στις όποιες πολυτελείς μας ανησυχίες ( που όντως υπάρχουν και αυτές! ) …;γιατί ο Χριστός θα συνεχίζει να ψάχνει μέσα στην νύκτα για να καλύψει τα κενά του εσχατολογικού τραπεζιού …; με του κόσμου τους παρίες.
Γιώργος Κουτσοδιάκος
ΠΗΓΗ.Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία 2008
No comments:
Post a Comment