ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

  Μία πνευματική του κατάσταση, μου περιέγραψε κάποιος ιε­ρεύς, πού το συνέβη όλως απρόοπτος στη Λειτουργία της 7 Ια­νουαρίου κάποιας χρονιάς.
Με πήρε κρυφά σε μια γωνιά του αγίου Βήματος και μου είπε πώς του άνοιξε τα μάτια της ψυχής του το βιβλίο "Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία" και έτσι κατάλαβε ότι, όσα έζησε, ήταν αλή­θεια πέρα για πέρα και ότι ήταν του Θεού.
Και για να μην πέσω στην πλάνη θέλω να σας τα περιγράψω, πάτερ μου, μου είπε.
«Την ώρα του Καθαγιασμού των τιμίων Δώρων, πριν σηκωθώ για να πω «και ποίησον τον μεν άρτον τούτον..., το δε εν τω ποτηρίω τούτω...» ένοιωσα την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος μέσα μου, γι' αυτό μου ήλθαν στα χείλη οι φράσεις «και το Πνεύμα σου το Αγιον μη αντανέλης απ’ εμού». Μην μου Το παίρνεις! Άφησε Το να ζήση για πάντα μέσα μου, όπως αύτη τη στιγμή Το νιώθω!
(Παρακαλούμε εκείνη την ώρα εμείς οι ιερείς, ανάξιοι όντες, βρωμεροί και τρισάθλιοι, ων πρώτος ειμί εγώ, να έλθει το Πνεύμα το Αγιον και να σκεπάσει πρώτα εμάς τους ιερείς και υστέρα όλο τον λαό και στη συνέχεια να ποίηση «τον μεν άρτον τούτον...» και «το...εν τω ποτηρίω...».' 
Εκείνη την ώρα κατεβαίνει το Αγιον Πνεύμα και δεν σκεπάζει μόνο την αγία Τράπεζα και τον ιερέα ή τους συλλειτουργούντας ιερείς αλλά και ολόκληρο τον Ναό και τους εκκλησιαζόμενους πιστούς, εσάς, πού είσθε μέσα στον Ναό και βρίσκε­σθε στην Θεία Λειτουργία. Να ξέρετε ότι το Άγιον Πνεύμα είναι παρόν! Είναι σαν Περιστέρι: είναι σαν φλόγες πυρός; είναι σαν φως; σαν άκτιστον φως; Σαν Τι είναι δεν ξέρω!)
Και προσπαθώντας να σηκωθώ όρθιος μπροστά στην αγία Τρά­πεζα, συνέχισε ο ιερεύς, για τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, α­πέναντι μου είδα τον Εσταυρωμένο (πού βρίσκεται πίσω από την Α­γία Τράπεζα) και ένιωσα να ανοίγει την αγκαλιά Του και να μπαίνω μέσα σ' αυτήν την αγκαλιά!... πριν προλάβω να πω τίποτα! Κι εκείνη ή αγκαλιά υστέρα ένιωσα ότι δεν ήταν μόνο ή αγκαλιά του Χριστού αλλά ότι ήταν και ή αγκαλιά του Θεού και Πατρός. Εβίωσα στον Κα­θαγιασμό των τιμίων Δώρων το Μυστήριον της Άγιας Τριάδος! δια Πνεύματος Αγίου!
Όταν δε τελείωσαν οι ιεροψάλτες το εορτάσιμο Θεοτόκιο των Θεοφανείων "Μεγάλυνον, ψυχή μου..Ω των υπέρ νουν...", εντελώς αυθόρμητα και με συντετριμμένη τη φωνή άρχισα να ψάλλω το Κον­τάκιο της Πεντηκοστής: «Ότε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα».
Αυτά τα έκτακτα γεγονότα, όπως αυτό πού σας περιέγραψα, α­ναγκάζουν την ψυχή του ανθρώπου να φωνάξει «αββά ο πατήρ», «είσαι ο Πατέρας μου, ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ»!...«Είσαι ο αποκλειστικός δικός μου Πατέρας, είσαι ο Δημιουργός μου, είσαι ο Θεός μου, είσαι ο Πλάστης μου, είσαι ο Λυτρωτής μου». Αυτά όμως δεν γίνονται κάθε μέρα.

     Από το βιβλίο "Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως",
     ΠΑΤΗΡ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ