ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ ΠΟΤΗΡΙ...

Διηγούνται, πως κάποιος χριστιανός είχε στο σπίτι του και χρησιμοποιούσε, για την ατομική του χρήση, ένα ποτήρι με σπασμένο το πόδι του, που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να σταθεί και ήτανε υποχρεωμένος πάντοτε να το κρατάει στο χέρι του. Όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, ενώ υπήρχαν και άλλα ποτήρια, απαντούσε πως αυτό του χρειαζόταν να του θυμίζει πως μόνος του ήτανε αδύνατο να σταθεί στην πνευματική θέση που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι' αυτόν και πως έπρεπε να έχει διαρκώς τη συναίσθηση πως, όπως αυτός κρατούσε το ποτήρι στα χέρια του, έτσι και ο Θεός τον κρατούσε διαρκώς στα χέρια Του, γιατί μονάχος του δεν μπορούσε να σταθεί.

Πάντοτε ο Θεός χρησιμοποιεί αυτούς που φαίνονται πολύ μικροί στα μάτια τους. Αυτοί διαθέτουν περισσότερο χώρο για να εργασθεί ο Θεός.

Οι "πτωχοί τω πνεύματι" του κόσμου τούτου, θα είναι εκατομμυριούχοι στην αιωνιότητα.

Το μυστικό της πνευματικής δύναμης είναι να ομολογείς την αδυναμία σου.

Αυτοί που με χαρά εμπιστεύονται τα πάντα στα χέρια του Θεού, βλέπουν το χέρι του Θεού σε όλα τα πράγματα της ζωής.

Είναι μεγάλο δώρο, θεϊκό, να έχει ο άνθρωπος συναίσθηση με ταπείνωση του πόσο εξαρτημένος απόλυτα είναι από το Θεό και να μην κάνει βήμα, χωρίς τέλεια πίστη στο πρόσωπό Του, με το θέλημά Του πάντοτε πάνω απ' όλα και να λέει:

“Κύριέ μου, είμαι ένα κουτσό ποτήρι, όμως στα χέρια Σου τα δοξασμένα μπορώ κι εγώ να αναφωνήσω "τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού". Μη με αφήσεις από κοντά Σου να φύγω μακριά!”

Bishop Augoustinos N. Kantiotes-OnThe House of God

For this holy house . . ., let us pray to the Lord.
The third petition of the great supplication, addressed by the priest to God at the beginning of the Divine Liturgy, asks two things of God: first, that He bless His holy house, and second, that He bless those who attend services in it. Let us concentrate for now on the first of the two requests.
For this holy house. We have mentioned in the past that God as Spirit is everywhere. Whether man climbs the highest mountains or descends into the deepest seas, or even if he flies to the moon and, beyond that, to the stars, God is there, seeing and hearing everything. For this reason the Psalmist says: In every place of His dominion, bless the Lord, O my soul (Ps. 102:21). Even in prison, a man can communicate with God through the secret transmitter called prayer. Anyone who has read the lives of the martyrs knows that those Christians who were arrested for their beliefs and sentenced to death by idolaters, while in prison, awaiting their execution, prayed more fervently, more sincerely, more beautifully than ever before in their lives.
Man's body, as well as the entire universe, is, we are taught by Apostle Paul, the temple of God (1 Cor. 3:16). The soul which abides in this temple, which believes in and reveres God, can pray at every moment. It can pray silently, without being heard by anyone. Its prayer ascends into heaven as if it had angelic wings.
Perhaps someone listening will say to himself: If I can pray to God anywhere and everywhere, then why do I have to go to church? Its sad that so many people have been so strongly influenced by groups like Jehovahs Witnesses. These people never go to church, and don't even cross themselves when passing by a church or chapel.
Our response to them is: Christ, during His ministry on earth, did not preach the abolishment of houses of prayer. Indeed, He did teach us to pray at all times and all places, but He also taught, besides private prayer, the public prayer of many people congregated in one place. He Himself, when He was twelve years old, went to the temple in Jerusalem; He so loved that temple that He stayed there for three days, praying and discussing Mosaic Law with priests and rabbis, eliciting awe and admiration from all who heard Him speak. When His holy Mother, who had lost Him and sought Him for three days, finally discovered Him in the temple, He told her: Didn't you know that I had to be in My Father s house? (Luke 2:49).

Ἐπίσκεψη στόν τόπο τῶν κολασμένων! ( Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός)

 

Ὁ χρόνος πού δόθηκε στόν Ἰωάννη (ἔνας κενόδοξος, ἁμαρτωλός νέος πού γνωρίστηκε μέ τόν Ἅγιο Ἐπιφάνιο πνευματικοπαίδι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα) γιά νά μετανοήσει, συμπληρώθηκε. Καί μιά νύχτα ὁ Ἐπιφάνιος εἶδε σέ ὅραμα ὅτι τόν πῆρε ὁ μακάριος Ἀνδρέας καί τόν ὁδήγησε σέ τόπους δύσβατους, ἀπαίσιους καί ζοφερούς.

 

Κρατοῦσε μιά λαμπάδα, γιά νά φωτίζει τό πυκνό σκοτάδι. Ὁ Ἐπιφάνιος εἶχε τήν αἴσθηση πώς ὅλα αὐτά βρίσκονταν κάτω ἀπό τή γῆ. Ἔβλεπε φυλακές καί ἀμπάρες, δεσμωτήρια ἀποτρόπαια καί σκοτεινά. Σέ ἄλλα ἀπ’ αὐτά ἦταν κλεισμένα ποντίκια, ἀγριόγατες καί ἀλεποῦδες, σέ ἄλλα φίδια, κουροῦνες καί κοράκια, κάθε λογῆς ἀκάθαρτα πουλιά καί ζῶα. Ἦταν πολλά, ἀμέτρητα, σάν τ’ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ.

Ἦρθαν, τέλος, σ’ ἕνα βρωμερό καλύβι, ὅπου δέν ὑπῆρχαν παρά μόνο περιττώματα ἀνθρώπων σκύλων.

-Πές μου, σέ ἱκετεύω, γιατί ἤρθαμε ἐδῶ; ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος τόν ὅσιο. Γι’ αὐτό ἀγνωνιστήκαμε; Γιά νά βρεθοῦμε σέ τέτοια βρωμιά;

-Ὄχι, παιδί μου, ἀλλά γιά νά δεῖς τόν τόπο πού ἑτοίμασε γιά τόν ἑαυτό του ὁ φίλος σου ὁ Ἰωάννης.Οἱ ἀκαθαρσίες, πού βλέπεις, εἶναι τά ἔργα του, ὁ κόπος του καί ὁ ἱδρώτας του. Κοίταξε τί γράφει ἐδῶ!

Ὁ Ἐπιφάνιος εἶδε στόν ἀέρα μιά σκοτεινή ἐπιγραφή πού ἔλεγε: “Αἰώνια κατοικία καί βαριά τιμωρία τοῦ Ἰωάννη, τοῦ γιοῦ τοῦ Κελεστίνου”- αὐτό ἦταν τό ὄνομα τοῦ πατέρα του.

-Ἀλίμονο σ’ ἐμένα, τόν ἁμαρτωλό! ἀναφώνησε ὁ Ἐπιφάνιος. Τέτοια συμφορά οὔτε στούς ἐχθρούς μου! Ἀλλά πῶς μαζεύτηκαν τόσες ἀκαθαρσίες;

-Ὅσοι ἄνδρες καί ὅσες γυναῖκες ἁμαρτάνουν, ὅπως ὁ Ἰωάννης, στοιβάζουν ἐδῶ τίς ἀκαθαρσίες τους, ὥστε, ὅταν πεθάνουν, νά χορτάσουν οἱ ψυχές τους, καθώς θά εἶναι ἁλυσοδεμένες. Ὅταν, ὅμως, γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων, θά παραδοθοῦν στή φωτιά. 

-Καί ὅλα ἐκεῖνα τά ζῶα πού εἴδαμε φυλακισμένα, τά ποντίκια, τά θηρία, τά ἑρπετά, τί εἶναι;

-Εἶναι οἱ ψυχές τῶν ἄσωτων καί ἁμαρτωλῶν.

-Πώ πώ! Ἔτσι εἶναι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων;

-Ὄχι παιδί μου. Ὁ Θεός οἰκονόμησε νά φανοῦν ἔτσι, γιά νά μᾶς δείξει ποιάν ἁμαρτία ἔκανε κάθε ψυχή. Ἄλλες ἀπ’ αὐτές ἀνήκουν σέ φονιάδες, ἄλλες σέ μοιχούς καί πόρνους, ἄλλες σέ σοδομίτες, ἄλλες σέ κλέφτες καί φιλάργυρους, ἄλλες σέ αἱρετικούς, ἄλλες σέ κενόδοξους καί ἄλλες σέ ἄλλους ἁμαρτωλούς. Εἶναι οἱ ψυχές πού “ταυτίστηκαν μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἔγιναν ὅμοιες μ’ αὐτά”(Ψαλμ. 48:13). Γι’ αὐτό ὁ Κύριος τίς ἔκανε νά φαίνονται μέ τέτοιες μορφές. Συγκεκριμένα,

 

οἱ φονιάδες φαίνονται σάν σκορπιοί,

οἱ εἰδωλολάτρες σάν ἀγριοκάτσικα,

οἱ μάγοι σάν φίδια,

οἱ κτηνοβάτες σάν ποντίκια,

οἱ ἀρσενοκοῖτες (ὁμοφυλόφιλοι) σάν βρωμόσκυλα,

οἱ πόρνοι σάν γουρούνια,

οἱ κλέφτες σάν λύκοι, 

οἱ ἀπατεῶνες σάν ἀλεποῦδες, 

οἱ φιλάργυροι σάν ἀγριόγατες,

οἱ ὀργίλοι σάν πάνθηρες,

οἱ μνησίκακοι σάν ὀχιές,

οἱ γαστρίμαργοι σάν ἄλογα,

οἱ προαγωγοί σάν γαϊδούρια,

οἱ βλάσφημοι σάν κουροῦνες,

οἱ συκοφάντες σάν κοράκια,

οἱ αἰσχροί τραγουδιστές σάν βατράχια,

οἱ χορεύτριες σάν ἐρωδιοί,

οἱ πόρνες σάν κατσίκες…

 

Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός (σελ. 173-175)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΠΗΓΗ.ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ