Abbot Tryphon-On The Orthodox Church

The Church as Hospital of the Soul.

Elder Paisios-On The Difference Between Worldly Joy and Divine Joy

              ELDER PAISIOS OF MOUNT ATHOS

  -Elder,When the Apostle Paul writes,The fruit of the Spirit is love,joy...,(Gal 5;22) does he mean that joy is an indication of a proper life?
-Yes,because there is worldly joy,and divine joy.When something is not spiritual,pure there cannot be true joy and peace in the heart.The joy experienced by a spiritual person is not the worldly joy sought by many today.Let's not mix things up.Did the Saints have the kind of joy we are seeking today?

Did Panagia(Mother of God) have such joy?Did Jesus go around laughing?Which Saint has gone through this life without pain?Which Saint had the joy sought by many present-day Christians who do not want to hear anything unpleasant,who do not want to worry or lose their serenity?If i do not want to worry or be troubled so that i may be happy,if i do not want to lose my serenity so that i may be meek,then i am indifferent.

Spiritual meekness and meekness out of indifference are two different things.Some people say,"I must be cheerful because I am a Christian.I must be calm because i am a Christian"Such people are not Christians.
Do you understand?That is indifference,it is worldly joy.One who has these worldly elements is not a spiritual person.
A spiritual person is a mass of pain.That is to say,a spiritual person is pained over circumstances,over people,but is compensated for this pain by divine consolation.He does feel pain,but inside he also feels divine consolation,for God is pouring blessings from Paradise and man is overjoyed with divine love.
This is the joy,the spiritual joy,which is not expressed but,rather,abounds in the heart.

Taken from Elder Paisios of Mount Athos Spiritual Counsels Vol 2 "SPIRITUAL AWAKENING"

Saint Isaac the Syrian -The key to understanding Holy Scripture..

Do not approach the words of the mysteries contained in the Divine Scriptures without prayer and beseeching God for help,but say;Lord grant me to perceive the power in them!
Reckon prayer to be the key to the true understanding of the Divine Scriptures.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος-Ἡ ἐλεημοσύνη μᾶς ἀνοίγει τόν παράδεισο

Πολύ μεγάλη  δύναμη ἔχει  ἡ ἐλεημοσύνη.  Σάν  νά εἶναι ἔνδοξη καί ἀγαπητή βασίλισσα, ἀνεβαίνει μέ μεγάλη ἄνεση στίς οὐράνιες ἀψίδες.
Ὅταν  βλέπουν οἱ ἄγγελοι  πού φυλάγουν τίς  πύλες τῶν οὐρανῶν, ὅτι ἀνεβαίνει ἡ ἐλεημοσύνη, ἀμέσως ἀνοίγουν διάπλατα τίς πύλες.
Ὅταν  ὅμως δοῦν, ὅτι ἔρχονται οἱ ἄλλες ἀρετές χωρίς, νά τίς συνοδεύει ἡ ἐλεημοσύνη, τότε σ’  αὐτές κλείνουν τίς πόρτες.
Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ  βασίλισσα   τῶν  ἀρετῶν,  ἡ ὁποία θά μᾶς γλιτώσει ἀπό τήν αἰώνια τιμωρία. Κανένας δέν μπορεῖ  νά  ἀντισταθεῖ  σ’  ἐκεῖνον  πού  μπαίνει   στόν οὐρανό μαζί της.
Πράγματι τά φτερά της εἶναι ἀνάλαφρα κι ἀνεβαίνει μέ εὐκολία στό βασιλικό θρόνο.   
Αὐτή  κυρίως ἡ ἀρετή μπορεῖ νά ἐξαλείψει ὅλες τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν κόλαση, ἄν ἐμεῖς ἐλεοῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας καί ὄχι γιά νά ἐπιδειχτοῦμε στούς ἀνθρώπους.
 
Χρειάζεται  μόνο ἡ καλή διάθεση   

Ὅταν κάποιος  κάνει  ἐλεημοσύνη,  δέν  χρειάζεται τίποτε  ἄλλο, παρά μόνο καλή  διάθεση. Ἄν  ὅμως λές, ὅτι γιά  νά κάνεις ἐλεημοσύνη, πρέπει  νά ἔχεις  πολλά χρήματα καί σπίτια,  καί νά σοῦ περισσεύουν ροῦχα καί παπούτσια,  τότε διάβασε τά λόγια πού εἶπε ὁ Χριστός στή χήρα καί διῶξε τή σατανική δικαιολογία.
Κι ἄν ἀκόμη εἶσαι πιό φτωχός ἀπό ἐκεῖνον πού ζητιανεύει, ὅταν δώσεις μόνο δύο λεπτά, ἔκανες τό πᾶν.
Κι ἄν ἀκόμη δώσεις ἕνα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί, γιατί μόνο αὐτό ἔχεις, πέτυχες τό σκοπό τῆς ἐλεημοσύνης.
 
Ὑπακοή στό Χριστό ὄχι στό διάβολο

Ὁ  Χριστός  σέ προτρέπει  νά δίνεις σέ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη  καί σοῦ ὑπόσχεται  τήν οὐράνια βασιλεία. Ἐσύ ὅμως προτιμᾶς,  νά κάνεις ὑπακοή  στό διάβολο γιά  νά κολαστεῖς,  παρά νά κάνεις ὑπακοή στό Χριστό καί νά σωθεῖς. Ὑπάρχει χειρότερη παραφροσύνη ἀπό αὐτή;
Ὁ  διάβολος μᾶς ὁδηγεῖ στήν κόλαση καί ὁ Χριστός μᾶς  χαρίζει  τόν  παράδεισο. Ἐσεῖς  ὅμως  ἀφήνετε  τό Χριστό καί τρέχετε κοντά στό διάβολο. Καί αὐτόν πού ἔρχεται  κοντά  σας, τόν διώχνετε,  ἐνῶ αὐτόν πού βρί- σκεται μακρυά σας, τόν προσκαλεῖτε.
Μέ τή  στάση  σας αὐτή,  θυμίζετε  ἕνα παράδειγμα·
«Ἕνας  βασιλιάς πού  φορᾶ τό  στέμμα  του, νά  μήν μπορεῖ νά πείσει, ἐνῶ ἕνας ληστής πού ἀπειλεῖ μέ τό μαχαίρι του, νά μπορεῖ νά πείθει μέ εὐκολία».

Δῶσε μικρά, κέρδισε ἀθάνατα

∆ῶσε ψωμί  καί  πάρε παράδεισο· δῶσε μικρά  καί πάρε μεγάλα· δῶσε φθαρτά καί πάρε ἀθάνατα.
∆ῶσε στό φτωχό, ὥστε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως,  ἄν  ἐσύ δέν ἔχεις  νά  ἐπιδείξεις  ἀρετές, ἀμέτρητα στόματα πού ἐλέησες νά ἀπολογοῦνται γιά σένα.
Ἡ  ἐλεημοσύνη εἶναι  λύτρωση τῆς  ψυχῆς ἀπό  τίς ἁμαρτίες. Ἔπλυνες  τά σωματικά  χέρια μέ νερό; Καθάρισε καί τα χέρια τῆς ψυχῆς σου μέ τήν ἐλεημοσύνη.

Σπεῖρε στή γῆ, θέρισε στόν οὐρανό

Ἐκεῖ χρωστᾶμε πολλά, ὄχι χρήματα, ἀλλά ἁμαρτήματα.
Ἄς δανείσουμε  στό Χριστό χρήματα,  γιά νά πάρουμε τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Ἄς τόν χορτάσουμε   ἐδῶ πού πεινᾶ, γιά νά μᾶς θρέψει καί αὐτός ἐκεῖ.
Ἄς τόν ντύσουμε  ἐδῶ, γιά νά μήν μᾶς ἀφήσει γυμνούς ἀπό τή δική του προστασία.
Ἄν τόν   φιλοξενήσουμε    στά   σπίτια    μας,   θά   μᾶς ἑτοιμάσει πολλούς τόπους διαμονῆς στόν οὐρανό.
Ἄν τόν δεχτοῦμε  σάν ξένο, δέν θά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἄν τόν  ἐπισκεφτοῦμε  ὅταν  εἶναι  ἄρρωστος, τότε  κι αὐτός θά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἀρρώστειες μας.
Ἄς σπείρουμε ἐδῶ στή γῆ τά μικρά καί φθαρτά, γιά νά θερίσουμε στόν οὐρανό τά αἰώνια ἀγαθά τῆς Βασιλείας του.

Νά μᾶς χρωστάει ὁ Θεός!

Κάνε  ὀφειλέτη  σου τό  Θεό καί  τότε  νά ζητήσεις.
∆άνεισε πρῶτα ἐσύ καί ἔπειτα νά ζητήσεις ἀπό τό Θεό, γιά νά πάρεις μέ τόκο.
∆έν εἰσακούεται  κανένας, ὅταν ἁπλῶς  σηκώσει  τά χέρια του. Ἐσύ ἅπλωσε  τά χέρια σου ὄχι στόν οὐρανό, ἀλλά στά χέρια τῶν φτωχῶν.

Ἡ προσευχή χωρίς ἐλεημοσύνη εἶναι ἄκαρπη.

Ἡ μετάνοια  μόνη της, ἄχρηστη!

∆ῶσε στόν πεινασμένο χρήματα  καί  ἔτσι  θά κερ- δίσεις τόν  κριτή,  ἐπειδή  ἡ μετάνοια  χωρίς ἐλεημοσύνη εἶναι νεκρή καί χωρίς φτερά.
Ἡ  μετάνοια δέν μπορεῖ νά πετάξει στόν οὐρανό καί νά γίνει ἀποδεκτή  ἀπό τό Θεό, χωρίς νά ἔχει τά φτερά τῆς ἐλεημοσύνης.

Ἡ Εὐσπλαγνία  ἀπόδειξη ἀγάπης  ἀληθινῆς

Ὁ  Χριστός δέν εἶπε· «ἄν νηστεύετε ἤ ἄν προσεύχεστε, θά εἶστε ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα σας».  Τό καθένα ἀπό αὐτά δέν ἔχει  σχέση μέ τό Θεό, οὔτε καί  ὁ Θεός κάνει κάτι ἀπό αὐτά.
Ἀλλά   μᾶς  εἶπε·  «Νά  εἶστε  σπλαγχνικοί,  ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας». Αὐτό εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ.
Ἄν δέν ἔχεις μέσα σου τήν ἀγάπη  πρός τόν ἀδελφό σου πού ὑποφέρει, ἐσύ πού λογαριάζεις  γιά  καλό χριστιανό τόν ἑαυτό σου, τί θά παρουσιάσεις λοιπόν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως μπροστά στό Θεό;


Ἰωάννης Χρυσόστομος

  πηγή http://www.paterikiorthodoxia.com/2012/09/2213.html

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης-Πῶς πρέπει νὰ πολεμᾷ κανεὶς κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν

Ἐναντίον τῶν σαρκικῶν παθῶν θὰ πολεμᾷς, ἀδελφέ, μὲ ξεχωριστὸ καὶ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Καὶ γιὰ νὰ γνωρίζῃς νὰ πολεμᾷς μὲ τὴν τάξι, πρέπει νὰ σκέφτεσαι ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς χρόνοι καὶ τρεῖς πόλεμοι· πρὶν ἀπὸ τὸν πειρασμό, στὸ καιρὸ τοῦ πειρασμοῦ καὶ ἀφοῦ περάσει ὁ πειρασμός.
Ὁ πόλεμος πρὶν ἀπὸ τὸν πειρασμὸ θὰ εἶναι, κατὰ τῶν αἰτιῶν, ποὺ συνήθως γίνονται ἀφορμὴ αὐτοῦ τοῦ πειρασμοῦ· δηλαδή, πρῶτα, ἐσὺ πρέπει νὰ πολεμᾷς κατὰ αὐτοῦ τοῦ πάθους· ὄχι ἀντιστεκόμενος σ᾿ αὐτό,ὅπως σου εἶπα νὰ κάνῃς στὰ ἄλλα πάθη, ἀλλὰ ἀποφεύγοντας μὲ ὅλη σου τὴ δύναμι ἀπὸ κάθε εἴδους ἀφορμὴ καὶ πρόσωπο, τὸ ὁποῖο σοῦ προξενεῖ πειρασμὸ στὴ σάρκα. Καί, ἐὰν καμιὰ φορὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ μιλήσῃς μὲ κανένα τέτοιον, μίλησε μὲ συντομία καὶ μὲ πρόσωπο σεμνὸ καὶ σοβαρό· μάλιστα, τὰ λόγια σου,ἂς ἔχουν κάποια σκληρότητα περισσότερη, παρὰ γλυκύτητα.

«Μὴν ἔχῃς ἐμπιστοσύνη στὸν ἐχθρό σου ποτέ», λέγει ὁ Σειρὰχ (12,11). Καὶ σύ, μὴν ἔχῃς ἐμπιστοσύνη ποτὲ στὸν ἑαυτό σου. Γιατὶ, καθὼς ὁ χαλκὸς γεννάει ἀπὸ μόνος του τὴν σκουριὰ ἔτσι καὶ ἡ διεφθαρμένη φύσις σου γεννᾷ ἀπὸ μόνη της τὴν κακία· «ὅπως ὁ χαλκὸς σκουριάζει, ἔστι καὶ κακία του» (αὐτόθι)· μὴν ἔχῃς
ἐμπιστοσύνη, πάλι σου λέω, στὸν ἑαυτό σου, καὶ ἂν μπορῇ νὰ εἰπωθῇ ἔτσι ὅτι καὶ ἐσὺ δὲν αἰσθάνεσαι, οὔτε ἀκόμη αἰσθανθῇς τόσο καιρὸ τὶς αἰχμὲς τῆς σάρκας· διότι αὐτὴ ἡ κατηραμένη κακία, ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἔκανε σὲ πολλοὺς χρόνους, τὸ κάνει σὲ μία ὥρα καὶ πολλὲς φορὲς κάνει τὶς ἑτοιμασίες της κρυφὰ καὶ ὅσο
περισσότερο κάνει τὸν φίλο καὶ δίνει λιγωτέρο ὑποψία γιὰ αὐτή, τόσο περισσότερο βλάπτει καὶ ἀθεράπευτα πληγώνει (33).

Γι᾿ αὐτό, πολλὲς φορὲς πρέπει νὰ φοβᾶται κανεὶς περισσότερο (καθὼς ἡ πεῖρα τὸ ἀπέδειξε καὶ τὸ ἀποδεικνύει), ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποῖα νομίζει εὔλογο νὰ συναναστρέφεσαι ἢ γιατὶ εἶναι συγγενεῖς του ἢ γιατὶ εἶναι εὐλαβῆ καὶ ἐνάρετα (34) ἢ γιατὶ εὐεργετήθηκε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ κρίνει σὰν ὑποχρέωσι νὰ τὰ συχνοχαιρετᾶ. Διότι μὲ τὴν ἀπερίσκεπτη αὐτὴ συναναστροφή, ἀνακατώνεται ἡ φαρμακερὴ εὐχαρίστησις τῆς αἰσθήσεως, ὥστε ἀνεπαίσθητα λίγο λίγο διαπερνᾷ ὡς καὶ στὸ νοῦ τῆς ψυχῆς
καὶ σκοτεινιάζει τόσο τὴ λογική, μὲ τρόπο, ποὺ ἀρχίζουν ὕστερα νὰ μὴν ὑπολογίζουν καθόλου τὰ ἐπικίνδυνα αἴτια τῆς ἁμαρτίας· δηλαδή, τὰ ἐρωτικὰ βλέμματα, τὰ γλυκὰ λόγια τοῦ ἕνα καὶ τοῦ ἄλλου μέρους· τὶς ἄσεμνες κινήσεις καὶ μορφασμούς· τὰ πιασίματα τῶν χεριῶν καὶ ἔπειτα καταντοῦν νὰ πέσουν ἢ στὴν ὁλοκληρωτικὴ ἁμαρτία ἢ στὰ ἄλλα διαβολικὰ πάθη, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δύσκολα μποροῦν νὰ ἐλευθερωθοῦν.

Γι᾿ αὐτό, πρέπει, ἀδελφέ, νὰ ἀποφεύγῃς τὴν φωτιά, γιατὶ εἶσαι πανὶ καὶ μὴν ξεθαρρέψης ποτὲ ὅτι εἶσαι στουπὶ βρεγμένο καὶ καλὰ γεμάτο ἀπὸ νερὸ καλῆς καὶ δυνατῆς θελήσεως· ὄχι· ἀλλὰ πὼς εἶσαι στουπὶ ξερὸ καὶ ἀμέσως πλησιάζοντας τὴ φωτιά, κατακαίγεσαι, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει γραφεῖ γιὰ τὸν Σαμψών,ὅτι «ἔσπασε τὰ νεῦρα ὅπως σπάει ἡ κλωστὴ τοῦ στουπιοῦ, ὅταν πλησιάση στὴ φωτιά» (Κρίτ. 16,9), οὔτε νὰ λογαριάσης ὅτι ἔχεις σταθερὴ ἀπόφασι καὶ προθυμία καλύτερα νὰ πεθάνης παρὰ νὰ λυπήσῃς τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἁμαρτία. Γιατὶ, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι εἶσαι στουπὶ βρεγμένο, ἀλλὰ ὅμως μὲ τὴν συχνὴ συναναστροφὴ καὶ τὸ θέαμα, ἡ φωτιὰ μὲ τὴν θερμότητά της ξηραίνει λίγο λίγο τὸ νερὸ τῆς καλῆς σου θελήσεως καὶ ἀνέλπιστα, τόσο θὰ προσκολληθῇς στὸ διαβολικὸ ἔρωτα, ὥστε νὰ μὴν ντραπῆς τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε νὰ
σεβασθῇς συγγένεια ἢ φιλία, οὔτε νὰ φοβηθῇς τὸν Θεό, οὔτε νὰ ὑπολογίσῃς τὴν τιμή, οὔτε τὴν ζωή, οὔτε τὶς τιμωρίες ὅλες τῆς κολάσεως· ἀλλὰ νὰ ἐκτελέσῃς τὴν ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτό, φεῦγε, φεῦγε ὅσο μπορεῖς.

Α´. Ἀπὸ τὶς συναναστροφὲς τῶν προσώπων ποὺ σκανδαλίζουν, ἂν ἀληθινὰ δὲν θέλῃς νὰ πιασθῇς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ θανατωθῇς (35)
Β´. Ἀπόφευγε τὴν ἀνεργία καὶ ὀκνηρία καὶ στάσου ἄγρυπνος καὶ νηφάλιος μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ μὲ τὰ ἔργα, ποὺ ταιριάζουν στὴ στάσι σου.
Γ. Μὴν παρακούσῃς ποτέ σου, ἀλλὰ ὑποτάξου εὔκολα στοὺς προεστῶτες καὶ Πνευματικούς σου Πατέρες,κάνοντας μὲ προθυμία καὶ γρήγορα ἐκεῖνα ποὺ σὲ προστάζουν καὶ μάλιστα, ἐκεῖνα ποὺ σὲ ταπεινώνουν καὶ εἶναι ἀντίθετα τῆς θελήσεώς σου καὶ τῆς φυσικῆς σου κλίσεως.
Δ´. Μὴ κάνῃς ποτὲ κρίσι ἀλαζονικὴ γιὰ τὸν πλησίον σου· δηλαδή, μὴν τὸν κατακρίνῃς καὶ μάλιστα, γι᾿αὐτὴν τὴν ἴδια σαρκικὴ ἁμαρτία, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἂν καὶ εἶναι φανερὰ πεσμένος σὲ αὐτήν, ἀλλὰ συμπάθησέ τον καὶ μὴν ἀγανακτήσῃς ἐναντίον του, οὔτε νὰ τὸν κοροϊδέψης, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ παράδειγμά του, ταπεινώσου ἐσὺ καὶ γνώρισε τὸν ἑαυτό σου, ὅτι εἶσαι ἀσθενὴς καὶ σκόνη καὶ στάχτη λέγοντας· ἐκεῖνος ἔπεσε σήμερα, ἐγὼ θὰ πέσω αὔριο.
 Γιατὶ, ἂν σὺ εὔκολα κρίνεις τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς καταφρονεῖς, ὁ Θεὸς παραδειγματικὰ θὰ σὲ ἐκπαιδεύσῃ, παραχωρώντας νὰ πέσῃς κι ἐσὺ στὸ ἴδιο ἐλάττωμα. «Νὰ μὴν κρίνετε,λέγει, καὶ δὲν θὰ κριθῆτε» (Ματθ.)· γιὰ νὰ γνωρίσῃς μὲ τὸ πέσιμό σου τὴν ὑπερηφάνειά σου καὶ νὰ ταπεινωθῇς καὶ ἔτσι νὰ ζητήσῃς θεραπεία καὶ γιὰ τὰ δυό· καὶ γιὰ τὴν ὑπερηφάνειά σου καὶ γιὰ τὴν πορνεία σου. Ἐὰν ὅμως καὶ σὲ φυλάξη ὁ Θεὸς καὶ δὲν πέσῃς, οὔτε ἀλλάξεις λογισμό, ὅμως πάλι μὴ δώσῃς ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ πάντα νὰ φοβᾶσαι καὶ νὰ ἀμφιβάλῃς γιὰ τὴ στάσι σου.

Ε´. Πρόσεχε καλά, ἐὰν ἀπόκτησες κανένα χάρισμα θεϊκὸ ἢ βρίσκεσαι σὲ καλὴ κατάστασι, νὰ μὴ βάλῃς στὸ λογισμό σου κάποια περιττὴ ἰδέα καὶ φαντασία, πὼς εἶσαι κάποιος καὶ πὼς οἱ ἐχθροί σου δὲν θὰ σὲ πολεμήσουν πιά, μὲ τὸ νὰ φαίνεσαι ὅτι πρὸς τὸ παρὸν τοὺς μισεῖς καὶ τοὺς ἀποστρέφεσαι. Γιατὶ, ἂν σὲ αὐτὸ εἶσαι ἀπροφύλακτος, εὔκολα θὰ πέσῃς.
Αὐτά, λοιπόν, εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ πρέπει νὰ φυλάξης πρὶν ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τοῦ σαρκικοῦ πάθους.
Στὸν καιρὸ ὅμως τοῦ πειρασμοῦ, πρέπει νὰ σκεφθῇς ἀπὸ ποῦ προέρχεται αὐτὸς ὁ πόλεμος· ἀπὸ ἐσωτερικὴ αἰτία, ἢ ἀπὸ ἐξωτερική. Ἐξωτερικὴ αἰτία εἶναι ἡ περιέργεια τῶν ὀφθαλμῶν, τὰ γλυκὰ στὴν ἀκοὴ λόγια καὶ τραγούδια· ἡ ἁπαλότητα καὶ ὁ στολισμὸς τῶν φορεμάτων, τὰ εὐωδιαστὰ μυριστικὰ τῆς ὀσφρήσεως· οἱ συνομιλίες καὶ οἱ κινήσεις καὶ τὰ πιασίματα, ποὺ παρακινοῦν στὴν ἁμαρτία αὐτή· ἡ θεραπεία σὲ αὐτὰ τα
ἀπαντήματα εἶναι· ἡ σεμνότητα καὶ ἡ ταπεινότητα τῶν φορεμάτων, τὸ νὰ μὴ θέλῃς οὔτε νὰ δῇς, οὔτε νὰ ἀκούσῃς, οὔτε νὰ μυρίσῃς, οὔτε νὰ μιλήσῃς ἢ νὰ πιάσης ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ παρακινοῦν σὲ αὐτὴ τὴν κακία καὶ πρὸ πάντων ἡ ἀποφυγὴ τῆς συναναστροφῆς, ὅπως εἴπαμε παραπάνω. 
Ἡ ἐσωτερικὴ αἰτία προέρχεται ἢ ἀπὸ τὴν καλοζωία τοῦ σώματος ἢ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τοῦ νοῦ ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὶς κακές μας
συνήθειες καὶ τὰ πάθη ἢ ἀπὸ τὴν παρακίνησι τοῦ διαβόλου.
Καὶ ἡ μὲν καλοζωία τοῦ σώματος, πρέπει νὰ σκληραγωγῆται μὲ νηστεῖες, ἀγρυπνίες, χαμαικοιτίες καὶ μάλιστα γονυκλισίες καὶ ἄλλες παρόμοιες ταλαιπωρίες· καθὼς ἐξηγεῖ ἡ διάκρισις καὶ ἡ διδασκαλία τῶν θείων Πατέρων τῶν δὲ λογισμῶν, ἀπὸ ὅπου κι ἂν προέρχωνται, οἱ θεραπεῖες εἶναι αὐτές· τὸ νὰ ἀσχολῆσαι μὲ διάφορα γυμνάσματα, ἁρμόδια γιὰ τὴν κατάστασί σου, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ ἀνάγνωσις τῶν ἱερῶν βιβλίων, καὶ μάλιστα, τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ, τῆς Κλίμακας, τοῦ Εὐεργετινοῦ, τῆς Φιλοκαλίας καὶ ἄλλων παρόμοιων, ἡ μελέτη καὶ ἡ προσευχή· ἡ ὁποία ἂς γίνεται ἔτσι. 
Ὅταν ἀρχίσουν αὐτοὶ οἱ λογισμοὶ τῆς πορνείας νὰ σὲ ἐνοχλοῦν, ἀμέσως θυμίσου μὲ τὸν νοῦ σου τὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἐκ βάθους ψυχῆς λέγε· «Ἰησοῦ μου, Ἰησοῦ μου γλυκύτατε, βοήθησέ με γρήγορα, γιὰ νὰ μὴν αἰχμαλωτισθῶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἐχθρό». Καὶ κάποιες φορὲς ἀγκαλιάζοντας (νοερά, ἢ αἰσθητά, ἂν εἶναι παρών), τὸν σταυρὸ στὸν ὁποῖο κρέμεται ὁ Κύριός σου,ἀσπάσου πολλὲς φορὲς τὶς πληγές του, λέγοντας μὲ ἀγάπη· «ὡραιότατες πληγές, πληγὲς ἁγιώτατες πληγὲς ἁγνότατες, πληγώσατε αὐτὴν τὴν ἀθλία καὶ ἀκάθαρτη καρδιά μου καὶ ἐμποδίστε με ἀπὸ τὸ νὰ σᾶς βλάψω».

Ἡ δὲ θεραπεία σου κατὰ τὴν χρονικὴ περίοδο ποὺ πληθαίνουν οἱ λογισμοὶ τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, ἂς μὴ γίνεται κατ᾿ εὐθεῖαν ἐναντίον αὐτῶν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ μερικὰ βιβλία γράφουν ἔτσι (ὅπως εἶναι τὸ νὰ σκεφθῇς τὴν βρῶμα καὶ τὴν ἀηδία τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς· τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως ποὺ θὰ σοῦ προξενήσῃ, τὶς πίκρες ποὺ ἀκολουθοῦν, τοὺς κινδύνους, τὴν φθορὰ τῆς περιουσίας καὶ τῆς παρθενίας σου,τὴν κατηγορία τῆς τιμῆς καὶ ἄλλα παρόμοια)· ἡ μελέτη σου λέω, ἂς μὴν γίνεται σὲ αὐτά, γιατὶ αὐτὴ ἡ
φροντίδα δὲν εἶναι πάντα μέσο ἀσφαλές, γιὰ νὰ νικήσῃς τὸν πειρασμό τῆς σάρκας· μάλιστα μπορεῖ νὰ προξενήσῃ βλάβη. Γιατὶ ἂν καὶ ὁ νοῦς ἀποβάλῃ τοὺς λογισμοὺς προσωρινὰ μὲ τὴν παρόμοια μελέτη, ὅμως μὲ τὸ νὰ εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἐμπαθής, ὅταν τὰ μελετᾷ αὐτά, ἀποτυπώνει καλύτερα τὴν εὐχαρίστησι καὶ
εὐχαριστιέται καὶ συγκατατίθεται σὲ αὐτή. Ὁπότε ἡ ἀληθινὴ θεραπεία τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν εἶναι, τὸ νὰ ἀποφεύγουμε πάντα, ὄχι μόνο ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κάθε τί ἄλλο (ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ἐναντίον τους),ποὺ μᾶς τὶς ὑπενθυμίζει.
 Γι᾿ αὐτό, ἡ μελέτη σου ἂς εἶναι σὲ ἄλλα· δηλαδή, στὴ ζωὴ καὶ τὸ πάθος τοῦ ἐσταυρωμένου μας Ἰησοῦ, στὴ φοβερὴ ὥρα τοῦ θανάτου σου, στὴν τρομερὴ ἡμέρα τῆς Κρίσεως καὶ στὰ διάφορα εἴδη τῆς κολάσεως.
Ἐὰν ὅμως καὶ οἱ σαρκικοὶ αὐτοὶ λογισμοὶ σὲ πολεμοῦνε περισσότερο ἀπὸ τὸ συνηθισμένο (ὅπως αὐτὸ συμβαίνει), μὴ δειλιάσης γι᾿ αὐτό, οὔτε νὰ ἀφήσῃς τὴν μελέτη τῶν παραπάνω, γιὰ νὰ στραφῆς σ᾿ αὐτούς,γιὰ νὰ τοὺς ἀντισταθῇς, ὄχι, ἀλλὰ ἀκολούθησε ὅσο περισσότερο συνοπτικὰ μπορεῖς, τὴν μελέτη σου αὐτή,μὴ φροντίζοντας ἐντελῶς γιὰ τοὺς λογισμοὺς αὐτούς, σὰν νὰ μὴν ἦταν δικοί σου. Γιατὶ, δὲν ὑπάρχει καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ ἀντισταθῇς σ᾿ αὐτούς, ἂν καὶ συνεχῶς σὲ πολεμοῦν, ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς καταφρονῇς καὶ νὰ μὴ θέλῃς καθόλου νὰ τοὺς θυμηθῇς· μετὰ ἀπὸ αὐτά, θὰ τελειώσῃς τὴν ἐνασχόλησί σου, μὲ αὐτὴν (ἢ παρόμοια δέησι).
«Ἐλευθέρωσέ με, πλάστη μου καὶ λυτρωτά μου ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου, στὴν τιμὴ τοῦ πάθους σου καὶ τῆς ἀνείπωτής σου ἀγαθότητας».
 Καὶ μὴ στρέψης τὸ νοῦ σου στὴ σαρκικὴ αὐτὴ κακία. Γιατὶ καὶ μοναχή της ἡ ἐνθύμησί της, δὲν εἶναι χωρὶς κίνδυνο. Ἀλλά, οὔτε νὰ στέκεσαι νὰ συνομιλῇς μὲ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ καὶ νὰ ἐρευνᾷς τὸν ἑαυτό σου ἂν συγκατατέθηκες σ᾿αὐτὲς ἢ ὄχι. Γιατὶ, αὐτὴ ἡ ἔρευνα, ἂν καὶ φαίνεται ὅτι εἶναι καλή, ὅμως στ᾿ ἀλήθεια εἶναι μία πλάνη τοῦ διαβόλου ἢ γιὰ νὰ σὲ ἐνοχλῇ καὶ νὰ σὲ κάνῃ νὰ ἀπελπίζεσαι καὶ νὰ μικροψυχήσῃς ἢ γιὰ νὰ σὲ κρατάη πάντα μπλεγμένο σ᾿ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς καὶ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ σὲ κάνει νὰ πέσῃς καὶ σὲ αὐτὴ ἢ ἄλλη ἁμαρτία.
Γι᾿ αὐτό, σὲ αὐτὸ τὸν πειρασμὸ (ὅταν ἡ συγκατάθεσις δὲν εἶναι φανερή) εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ τὸ ὁμολογήσῃς αὐτὸ μὲ συντομία στὸν πνευματικό σου, ἔχοντας ἀναπαύσει τὴν γνώμη σου, χωρὶς νὰ σκέφτεσαι πλέον τίποτα. Καὶ φανέρωσέ του ἀληθινὰ κάθε σου λογισμὸ σχετικὰ μὲ αὐτό, χωρὶς νὰ σὲ κρατάη ποτὲ καμμία συστολὴ ἢ ντροπή.
 Γιατὶ, ἂν μὲ ὅλους μας τοὺς ἐχθροὺς χρειαζώμαστε τὴν δύναμι τῆς ταπεινώσεως γιὰ νὰ τοὺς νικήσουμε, πόσο μᾶλλον τὴν χρειαζόμαστε στὸ σαρκικὸ αὐτὸ πόλεμο, περισσότερο παρὰ σὲ κάτι
ἄλλο. Ἐπειδὴ καὶ αὐτὴ ἡ κακία εἶναι σχεδὸν πάντα ποινὴ καὶ ἐπακόλουθο καὶ βλάστημα τῆς ὑπερηφάνειας (36). 
Ἔπειτα, ἀφοῦ περάσει ὁ πειρασμός, ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις νὰ κάνῃς εἶναι αὐτό· ὅσο καὶ ἂν σοῦ φαίνεται ὅτι εἶσαι ἐλευθερωμένος ἀπὸ τὸν πόλεμο τῆς σάρκας καὶ γιὰ ὅλα βέβαιος, πρέπει ὅμως νὰ
στέκεσαι μὲ τὸ νοῦ μακρυὰ ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς ὑποθέσεις καὶ τὰ πρόσωπα, ποὺ ἔγιναν αἰτία τοῦ πειρασμοῦ·καὶ μὴ σκεφθῇς ὅτι πρέπει νὰ τὰ συναναστρέφεσαι, γιατὶ εἶναι συγγενῆ ἢ ἐνάρετα ἢ καὶ εὐεργέτες σου·γιατὶ καὶ αὐτὴ εἶναι μία πλάνη τῆς κακῆς φύσεως καὶ παγίδα τοῦ πανούργου μας ἐχθροῦ διαβόλου, ποὺ
μεταμορφώνεται σὲ ἄγγελο φωτός, γιὰ νὰ μᾶς βάλει στὸ σκοτάδι ὅπως εἶπε ὁ Παῦλος (Β´ Κορινθ. 11,14).
ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ "ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ"
Ἀπόδοση στὴ νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος
Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος