Thursday, 20 March 2014

Γιά ὅσους κοινωνοῦν ἀνεξομολόγητοι.


Ἕνα συγκλονιστικό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Εὐγενίου
Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα.
Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.
Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα-μέρα, από φόβο μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο. 
Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη.
Κάποτε όμως έκανε και μία φρικτή ασέβεια. Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομόφυλους του, επισκέφθηκε μία εκκλησία.
Εκεί, μολονότι αβάπτιστος και ακάθαρτος, τόλμησε να πλησιάσει στο άγιο ποτήριο την ώρα της θείας μεταλήψεως και να κοινωνήσει! Την ίδια όμως στιγμή παραδόθηκε στους απάνθρωπους δαίμονες, που άρχισαν από τότε να τον βασανίζουν αλύπητα.
Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έφτασε στην Τραπεζούντα. Οι σύντροφοί του, μαθαίνοντας για τα πολλά θαύματα του αγίου Ευγενίου, τον έφεραν στο ναό του. Στο μεταξύ η σατανική λεγεώνα τον έκανε να σπαράζει και ν’ αφρίζει.
Πώς τόλμησες, τον φοβέριζαν τα δαιμόνια, να μεταλάβεις το Χριστό, αφού είσαι δικός μας; Θα σ’ εξαφανίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο! Κανένας δεν Θα σε γλιτώσει απ’ τα χέρια μας!…
Ενώ όμως κόμπαζαν και απειλούσαν οι μιαροί δαίμονες, τί κάνει ο γρήγορος βοηθός των ανθρώπων, ο ένδοξος Ευγένιος;
Παρακαλεί τον φιλάνθρωπο Δεσπότη να σπλαχνιστεί το πλάσμα Του και να το απαλλάξει από την τυραννία του σατανά.
Και με τις παρακλήσεις του λυγίζει τον πολυέλεο Κύριο.
Καθώς στεκόταν λοιπόν ο δαιμονισμένος μπροστά στο λείψανο του αγίου, ήρθε σε έκσταση. Του φάνηκε πως είδε το Χριστό να κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στην εκκλησία.
Εκεί, αφού του θύμισε τις βέβηλες πράξεις, που από νέος είχε κάνει, άρχισε να τον ελέγχει αυστηρά
Μ’ όλες τούτες τις παρανομίες σου, κατέληξε ο Κύριος, με λύπησες πάρα πολύ, δεν είσαι άξιος ελέους, για χάρη όμως του αγαπητού μου Ευγένιου σε λυπήθηκα και θα σ’ ελεήσω. Και γυρίζοντας στο μάρτυρα, που στεκόταν δίπλα Του ικετευτικά, συνέχισε: Γιάτρεψέ τον, Ευγένιε, αφού κατέφυγε στην προστασία σου.
Αμέσως ο Ιησούς εξαφανίστηκε. Ο άγιος είπε τότε στον δαιμονισμένο: Αυτό το κακό το έπαθες επειδή κοινώνησες τα άχραντα Μυστήρια, ενώ ήσουν αβάπτιστος και βουτηγμένος στις αμαρτίες.
Ο Σκύθης συνήλθε από την έκσταση.
Είδε τότε, αισθητά πια, να βγαίνει φωτιά από τα άγια λείψανα, να μπαίνει στο στόμα του και να κατακαίγει – έτσι του φάνηκε – τα σωθικά του.
Όσοι ήταν εκεί κοντά μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δύναμη του αγίου Ευγενίου, που βασάνιζε και τιμωρούσε εξουσιαστικά τους πονηρούς δαίμονες, διώχνοντάς τους βίαια μέσ’ από τον ταλαίπωρο άνθρωπο.
Άφριζε και ίδρωνε και χτυπιόταν ο Σκύθης, ώσπου ελευθερώθηκε εντελώς από τ’ ακάθαρτα πνεύματα.
Ειρηνικός πια και ανενόχλητος, σιχάθηκε την παλιά του ζωή, και δεν έπαψε ποτέ να ευχαριστεί τον θαυματουργό μάρτυρα που τον ευεργέτησε.

 Πηγή-iliaxtida.wordpress.com

THE PRACTICAL EXPRESSION OF LOVE TOWARDS THE LORD


(On the feast day of Saint Paul of Thebes and John Kalyvitis)
  
 Elder Joseph of Vatopaidi      
 Our Church honours the two great saints, Paul of Thebes and John Kalyvitis. Their life stories are a little strange but quite fitting for us, monks. The former was among the first people to become monks, since he had truly forsaken the world and went to the desert all alone. Both lived alone with the Lord, something which was unheard of those days and rare. In a sense they were the pioneers of this way of life. The latter, (John Kalyvitis) lived later than Paul. He was a young child when he left home to become a monk, burning with zeal. A few years later, he left his monastery and returned to his home, but stayed only at the front step, fighting struggles beyond human power and ended his life there.
           One marvels sometimes. What gave them such vigour to carry out such superhuman struggles? This is what really concerns us. We end up wondering sometimes: ‘Why can’t we do this?’How could they do it?’ We even study the cases of martyrs, who were human like us, to find out how they could endure such horrifying trials; this shocks us even just hearing about them! Can anyone say that these stories were blown up? Woe, we cannot even think that! What is their secret, therefore? In whose name did these human beings made of flesh, manage to accomplish such achievement?
          Obviously, the first explanation is that they have accomplished such feats through Divine Grace. But then again, we wonder: ‘Ok. Was the Lord assisting only those? Is He absent in other generations? Is the Lord biased? Does He chose some people, whom He strengthens and promotes and gives others a miss?’ Such questions are always appropriate.  The Lord is the One who gives His grace and accomplishes ‘signs and wonders’ but it is man who causes Grace to operate. Thereafter, this same man with the assistance of Grace accomplishes these tasks which are beyond human nature. Therefore, what is the main reason behind all these?  What is the reason which causes this kind of Grace to operate? We will find the answer in the writings of our holy Fathers.  Once, St Paul of Thebes was having a conversation with Saint Antony the Great. St Paul asked St Antony: ‘How come your name is better known than mine, since I have fought more fierce battles than you?’ Obviously their conversation was not so much for their benefit as for ours, when we were going to learn of it later. St Antony teasingly replied: ‘It is simply because I love the Lord more than you. My name has become better known only because I love the Lord more than you’.
          Now the mystery has begun to unravel. He who accomplishes more is the one who loves the Lord more and Divine Grace influences him more. This is the key! In practice how are we to love the Lord more so that Grace increases in us and assists us in overcoming our despicable ways which hamper our spiritual progress? This is the most appropriate question for us, as monks.
          If we are to show how much we love the Lord in practice, we ought to obey His commands. ‘Whoever does not love me does not keep my words’ (John 14, 24). Also ‘whoever has my commandments and keeps them, he is the one who loves me’ (John 14, 20). I can safely say that to a great extent what causes this outcome is the expression of our love towards the Lord; we have also heard this from our Fathers and it is worth keeping. Such an expression (of love) begins with the memory of the Lord.  Someone, who says that he loves the Lord but does not remember Him is like someone who is not telling the truth. We all have such an experience. Our mind sticks on the subject of our love or on what has captured our attention. If we truly wish to love the Lord, we are obliged to force ourselves to keep remembering Him constantly. We must do what St Gregory the Theologian says: ‘It is better to remember the Lord rather than breathe’.
          These are the keys; one after the other. The mysteries, which may have been unfathomable, now unravel in front of us. Obviously earlier fathers had more dedication towards hard work and more muscle. They themselves reveal that they had entered into the struggle with such commitment towards hard work and lived through such harsh conditions, that not only they did not submit to any pleasure or vanity, but they did not even obey the laws of necessity. Having such passion for hard work it was obvious that they would find Someone whose memory they would hold on to.  For this reason, they particularly concentrated on the issues of the mental prayer and inwardness and held the former to a high esteem. This issue was handed down to us and it is very consoling and pleasurable. Indeed we, more than our forefathers, are weak and have neither selflessness nor any ability. However, we do wish to be saved. Thus we have a double issue here.  We wish to be saved- and we most certainly must be saved- but our passions are more powerful since we are weak and have no selflessness. Unfortunately we also commit more sins.  Therefore, we must get rid of the passions since their existence hampers our deliverance. Thus, we must hasten to cause the influence of Grace, so that she can help us, free us from the bondage of our passions and from our weaknesses and guide us to our salvation.
          Thus, we, more than our predecessors, need to locate Divine Grace operating inside us, both in quality and quantity. We are only required to express our love towards the Lord through this means, namely His memory. Therefore, we ought to force ourselves to recite the mental prayer.  If someone wishes to keep remembering the Lord there is no better way than this.  All virtues are somehow the paths, the routes which lead us towards the Lord, towards His memory and towards our relationship with Him. But there is no better virtue than the mental prayer which leads us directly and actively towards the memory of the Lord. It is for this reason that our Fathers, with whom we lived, have insisted on this issue. And if you ask me, I also say to you that as monks, we ought to adhere to this prayer on top of all the other promises we have given. We may make some allowances for other things but not on this. We are all able to stick with this, if we want to. Whether standing, or sitting, whether we are sick or working, walking or eating or whatever else we are doing, we must recite the prayer for as long as we are awake so that we even recite it in our sleep. To those who have made some progress, the mental prayer operates in their sleep. You must be attentive and keep trying. You must not give up in any way. Let’s go to our cells now and get on with it. We will meet with resistance and temptation, of course. We know these things.  It is possible to make progress and feel at peace for one or two nights, a week or a fortnight. This cannot possibly continue; it will be interrupted. Sleepiness will come or slumber or various thoughts and a thousand other predicaments, of which we all have had experience. It is irrational to be scared since we know who will come and from where and what he is looking for. However, we also know that our goal is to preserve on the memory of the Lord and on this we will insist. Won’t he let us stand? Let us sit down. Won’t he let us sit but brings on sleepiness? We will get up again. Will he not allow us to stand? Let us walk. He comes and pressurizes us. We are overwhelmed by various thoughts. We stop for a second and somehow talk with ourselves or rather we tell the one who is opposing us: ‘What do you want from me? I will not give up. I did not come here by chance. I am fully aware of my mission and I know very well that I am a monk. I will not retreat. This is my duty. I love my Jesus, who has called me to follow Him and I will continue to pursue Him. I will not allow you to stop me’.
            In his way we fortify our determination, we receive some courage and continue on our way. Doesn’t the mind stay on the prayer? Is it confused and stressed by various thoughts? Never mind. The lips are praying. The lips will not stop. They will continue reciting the prayer and will call out: ‘Yes, Devil. You will not allow the mind to concentrate on the prayer? I will call out with my lips. My Lord knows even the movements of my hands. I insist and I will call upon Him and He will come to my rescue. ‘Raise the war cry you nations, and be shattered! Listen all you distant lands. Prepare for battle, and be shattered! Prepare for battle, and be shattered! Devise your strategy, but it will be thwarted; propose your plan, but it will not stand, for God is with us’ (Isaiah 8, 9-10).
          If we insist in this way, be certain that we will succeed since our lives are entirely programmed by the Lord’s providence and this cannot possibly be forged. Aren’t we offended  how a child,  12- 13 years old as Saint John Kalyvitis was when he became a monk, returned and crashed Satan’s power with such selflessness, which horrifies us even to hear of it? What kind of child was he? Was he like ourselves, who were farmers and laborers and have had experience of the harsh life? What did he know of life other than how to live in opulence? And look what he had achieved! He provoked Divine Grace with his selflessness and she awarded him with so many trophies.
          We are also looking to acquire this same Grace. St Paul of Thebes had acquired it from the very first time without realizing it. He dared leave for the desert alone without company, counsel, experience or knowledge and fought with the battalions of demons without any fear in the face of such unrelenting temptations. He did not turn back. He had faith in the Lord and was saying to himself: ‘It is not possible. I have started this for the sake of the Lord. It is not possible for Him to abandon me’. And indeed he has succeeded.

source: Translated by Olga Konari Kokkinou from the Greek edition: Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Διδαχές από τον Άθωνα, ΕκδόσειςΤο Αγιον Όρος’, Θεσσαλονίκη, 1989.

«Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός!»


Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κογκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!

Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθεται έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.

Μα, γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός; ψελλίζει με παράπονο. Τι κι αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαπτιστώ Ορθόδοξος! «Όχι», είπε όμως ο ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. «Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».

Το βράδυ, γύρω απ’ τη φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι όλα του τα παιδιά. Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα, που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.

Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του. Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του.

Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Φοβερό το δίλλημα! Ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Από την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν' αποφασίσει ποια απ’ τις δύο ν' απαρνηθεί.

Έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα του: «Ποια ν' απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».

Άφωνα τα παιδιά μαζεύτηκαν στη γωνιά τους κι έγειραν τούτη τη νύχτα όχι μόνο νηστικά ως συνήθως, αλλά και πικραμένα, για να κοιμηθούν.

- Ποια τύχη θα είχε άραγε αυτή η ιστορία;

Ο γερό-Ζαϊρινός στριφογύριζε όλη τη νύχτα στα χορτάρινα στρωσίδια.

Ξαφνικά ξαλάφρωσε η καρδιά του, λες και του έπαψε η τρικυμία, άρχισε να κοπάζει κι ο ανεμοστρόβιλος!

Στο μυαλό του τριγυρίζει η κατηγορηματική άρνηση του Ιεραποστόλου, που αποτελεί και απαράβατο νόμο της Ορθοδοξίας μας. Και τώρα κλαίει με λυγμούς απαρηγόρητος. Τα χείλη του ασυναίσθητα ψιθύρισαν για πρώτη φορά μία προσευχή στον γλυκύ μας Ιησού, που, όπως έδειξαν τα πράγματα, έσκυψε πλάι του, αφουγκράστηκε τις επιθυμίες του και έσπευσε να τον βοηθήσει. Οι συντρόφισσές του ξαγρυπνούσαν έξω από την καλύβα, κάτω από το φως του φεγγαριού, χωρίς να παίρνουν την μεγάλη απόφαση, ποια από τις δύο θα φύγει. Η νεότερη, γερμένη κάτω από τον φοίνικα, απελπισμένη και δακρυσμένη, αποκοιμήθηκε ελαφρά και ανάμεσα σε όνειρο και οπτασία είδε την απαστράπτουσα μορφή του Εσταυρωμένου. Αυτού του Άγνωστου γι’ αυτήν μέχρι τότε Ιησού, που της είπε γλυκά και αποφασιστικά:

- Μάθε στη ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία. Γι' αυτό βλέπεις και μένα πάνω στο Σταυρό. Ο Χριστιανός και η Ορθοδοξία μας ζητούν να σταυρώσουμε τα πάθη μας, τις λανθασμένες επιθυμίες μας. Το «εγώ» και το «θέλω» πρέπει να υποτάσσονται στο «πρέπει». Φύγε, εσύ, που τον αγαπάς πιο πολύ, φύγε! Εγώ θα είμαι κοντά σου! Θα ευλογήσω τα βήματα σου! Θα σε προστατέψω! Μέγιστη θα είναι η ανταμοιβή σου γι' αυτή τη θυσία, και ας μη με γνωρίζεις! Θα είσαι και εσύ κάποτε κοντά μου ... εν τω Παραδείσω...

Ξύπνησε αναστατωμένη η Ζερμέν. Πετάχτηκε πάνω αποφασισμένη. Είχε αρχίσει ν' αχνοφέγγει. Μπήκε μέσα στην καλύβα, σκούπισε βιαστικά τα δάκρυα της με τις μαύρες ροζιασμένες παλάμες της και σκούντησε απαλά τον μέχρι τότε σύντροφο της που μισοκοιμόταν.

- Φεύγω, του είπε, γιατί έτσι πρέπει. Δεν μπορώ να αντισταθώ σ' εκείνη τη φοβερή δύναμη, που εκπέμπει ο Χριστός που αγαπάς και θέλεις να γίνεις ακόλουθός Του ... Φεύγω οριστικά! Γενηθήτω το θέλημά Του, ψιθύρισε η αγνή, ολόλευκη ψυχή της.

Δάκρυα χαράς και λύπης συνόδευσαν τον αποχωρισμό. Πήρε τα παιδιά της και χάθηκε μέσα στα δάση• εξαφανίστηκε. Τί δύναμη απόφασης! Τί μεγαλείο! Τί πανάκριβο δώρο κατέθεσε στα πόδια του Χριστού μας εκείνη την ώρα, χωρίς να το καταλάβει αυτή η γυναίκα, που έσφιξε την καρδιά της και έφυγε στο άγνωστο, απαρνούμενη την ήσυχη οικογενειακή εστία!

Χαρούμενος ο γέροντας Ζαϊρινός, με αλαφρωμένη την καρδιά, έτρεξε στον Ιεραπόστολό μας και του ανακοίνωσε τα συμβάντα. Ύστερα από μετάνοια και εξομολόγηση, δέχτηκε το Άγιο Βάπτισμα και ύστερα μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια. Η μεγάλη του επιθυμία είχε πραγματοποιηθεί. Αναγεννημένος πνευματικά, αποφάσισε να ζήσει με το Νόμο του Θεού.

Την επομένη της βάπτισης έγινε και ο Ορθόδοξος γάμος. Χαρές και ξεφαντώματα οι ιθαγενείς στο χωριουδάκι του Ζαΐρ!

'Όμως οι βουλές του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστες! Τρεις ημέρες μετά τη βάπτισή του, ξαφνικά ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του στους ουρανούς. Κοιμήθηκε εν Κυρίω! «Μακάριοι οι εν Κνρίω αποθνήσκοντες ...».

Σαν βόμβα έσκασε σε όλο το αφρικανικό χωριό η είδηση. Έφυγε τόσο ξαφνικά ... εντελώς απροσδόκητα ... Απίστευτο! Εντύπωση έκανε σε όλους εκείνη η γλυκιά, ήρεμη, γελαστή μορφή του νεκρού νεοφώτιστου. Άγγελοι πήραν στα χέρια τους, προς καταισχύνη των δαιμόνων, εκείνη την ωραία ψυχούλα και την οδήγησαν στο θρόνο του Θεού, να ζήσει αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών.

Μαθαίνοντας το περιστατικό, επέστρεψε η δεύτερη σύζυγος με τα παιδιά της. Και έτσι, όλοι μαζί πια, βαπτίστηκαν Χριστιανοί και έζησαν ευτυχισμένοι, ακολουθώντας το δρόμο, που τους χάραξε ο Χριστός μας. Το Άγιο Φώς, που άναψε εκείνη τη μεγάλη νύχτα της απόφασης πάνω απ’ την καλύβα τους, δεν έσβησε ποτέ. Έγινε ο φάρος της ελπίδας και της σωτηρίας τους.

Περιοδικό «Ορθόδοξη Ιεραποστολική Πορεία Αγάπης»
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...