St. Dimitry of Rostov-On The Holy Angels

Archangel Micheal 

From the Minea of St. Dimitry of Rostov

The nine orders of the angels are divided into three hierarchies, each of which is divided into three orders: the highest, the intermediate, the lower.

The first hierarch, the highest and closest to the Most Holy Trinity, consists of the SERAPHIM, CHERUBIM, and THRONES.

The God-loving six-winged SERAPHIM stand closer than all before their Creator and Maker, as the prophet Isaiah saw, saying: "And the seraphim stood around Him, each having six wings" (Isaiah 6:2). They are fire-like since they stand before That One of Whom it is written: "For our God is a consuming fire." (Heb. 12:29); "His throne was a flame of fire" (Dan 7:9); "the appearance of the Lord was like a blazing fire" (Ex. 24:17). Standing before such glory, the seraphim are fire-like, as it said: "Who maketh his angels spirits; his ministers a flaming fire" (Ps. 103:4). They are aflame with love for God and kindle others to such love, as I shown by their very name, for "seraphim" in the Hebrew language means: "flaming".

After the seraphim, before the All-knowing God, Who resides in inaccessible light, stand the many-eyed CHERUBIM in ineffable radiance. More than the other lower orders of angels, they are always radiant with the light of the knowledge of God, with the knowledge of the mysteries of God and the depths of His Wisdom; being themselves enlightened, they enlighten others. Their name "cherubim" in translation from the Hebrew language, means: "great understanding" or "effusion of wisdom", because through the cherubim wisdom is sent down to others and enlightenment of the spiritual eyes is given for the seeing of God and knowledge of God.

Thereafter stand the God-bearing THRONES (as St. Dionysius the Areopagite calls them) before Him Who sits on the high and exulted throne, being named "thrones" since on them, as on intellectual thrones (as writes St Maximus the Confessor) God intellectually resides. They are not called "God bearing" according to essence but according to grace and according to their office, as the flesh of Jesus Christ (as St. Basil the Great writes) is called "God-bearing" according to essence since it was indivisibly united with God the Word Himself. The thrones are then called "God-bearing" not according to essence but according to grace, given for their service, which is mystically and incomprehensible to bear God in themselves. Residing on them in an incomprehensible manner, God makes His righteous judgment, according to the word of David: "Thou hast sat upon a throne, O Thou that judgest righteousness." (Ps 9:4). Therefore through them the justice of God is preeminently manifested; they serve His justice, glorifying it and pour out the power of justice onto the thrones of earthly judges, helping kings and masters to bring forth right judgment.

The middle hierarchy also consists of three orders of holy angels: the DOMINIONS, the VIRTUES, and the POWERS.

The DOMINIONS are so named because, being themselves free, they dominate over the rest of the angels which follow behind them. Having abandoned servile fear, as St. Dionysius the Aeropagite says, they voluntarily and with joy serve God unceasingly. Also they send down power for prudent governing and wise management to authorities on the earth set up by God. Further they teach how to control the senses, how to subdue in oneself dissolute desires and passions, how to enslave the flesh to the spirit, and how to rule over one's will and be above all temptations.

The VIRTUES, [the usual translation of the name of this order of angels as "virtues" is readily misleading if the old meaning of the word "virtue" as "power" or "force", especially as regards to divine beings (cf Oxford English Dictionary), is not remembered. Note of translator.] filled with divine strength, quickly fulfill the will of the All-High and Omnipotent Lord, strong and powerful. They both work very great miracles and send down the grace of miracle-working to God's saints, who are worthy of such grace, in order that these may work miracles, such as heal every sickness and foretell the future.

The holy virtues also help people laboring and those overburdened by the bearing of an obedience placed on them by someone.

The POWERS are so called because they have power over the devil, in order to restrain the power of the demons, to repulse the temptations brought upon people by them, and to prevent the demons from harming anyone to the degree that they would wish. The powers strengthen the good ascetics in spiritual struggles and labors, protecting them so that they may not be deprived of the spiritual kingdom. They help those wrestling with passions and vices to cast out evil thoughts and slanders of the enemy and to conquer the devil.

In the lowest hierarchy there are also three orders: the PRINCIPALITIES, the ARCHANGELS, and the ANGELS.

The PRINCIPALITIES are named thus because they have command over the lower angels, directing them to the fulfillment of divine orders. The management of the universe and the keeping of all the kingdoms and princedoms, of lands and all peoples, races and nations, is also entrusted to them since each kingdom, race and people have for themselves a special deeper and manager from the heavenly order called the principalities, for all their country. Further, the service of this angelic order (according to the explanation of St. Gregory the Dialogist) consists in teaching the people to requite each person in authority according to his calling. Finally, the angels of this order raise worthy people to various honorable offices and direct them so that they take power not for the sake of their own gain and benefit, nor for the sake of love of honor and vain renown, but for the sake of honor from God, for the sake of spreading and augmenting of His holy glory, and for the sake of the benefit of their neighbors - as s erving the general needs of all their subordinates.

The ARCHANGELS are called the great heralds of good news, announcing the great and most glorious. Their service (as the great Dionysius the Aeropagite says) consists in revealing prophecies, knowledge, and understanding of God's will which they receive from the higher orders of angels and announce to the lower order, i.e. the angels, and through them, to men. St Gregory the Dialogist says that the archangels strengthen people in the holy faith, enlightening their mind with the light of knowledge of the holy Gospel and revealing the mysteries of devout faith.

The ANGELS are the lowest of all the orders in the heavenly hierarchy and the closest to man. They announce the lesser mysteries and intentions of God and teach people to live virtuously and righteously before God. They are appointed to guard each of us who believe: they sustain virtuous people from fallen, and never leave us though we have sinned, but are always ready to help us, if only we ourselves want it. All of the heavenly orders are also called by the common name " angels". Although they have different names according to their situation and grace given by God (as seraphim, cherubim, thrones and the rest of the orders), yet all in general are called angels, because the word "angel" is not a denomination of essence, but of service, as it is written: "Are they not all ministering spirits, sent forth to minister" (Heb. 1:14). But their service is different and not identical: each order has its own service; for the All-Wise Creator does not reveal the mystery of His design to all to the same degree, but from the one to the others, through the higher He enlightens the lower, revealing to them His will and commanding it to be as in the book of the Prophet Zachariah. There it is said that one angel, after conversing with the prophet, met another angel who ordered him to go again to the prophet and reveal the future fate of Jerusalem: "And behold, the angel that talked with me went forth and another angel went out to meet him, and said unto him, Run, speak to this young man (that is, the prophet Zachariah), saying, Jerusalem shall be inhabited as towns without walls for the multitude of men and cattle therein: For I, saith the Lord will be unto her a wall of fire round about" (Zach. 2:3-5).

Deliberating about this, St. Gregory the Dialogist says, "When one angel says to the other: 'Run speak to this young man' there is no doubt that certain angels send others, that the lower ones are sent, that the higher send" (St. Gregory the Dialogist, Interpretation of the Gospels, #4).

We find exactly the same thing in the prophecy of Daniel, that one angel orders another to interpret the vision to the prophet. From this it is evident that angels of higher orders reveal the divine will and intention of their Creator to angels of the lower orders, that they enlighten them and send them to people. The Orthodox Church militant, being in need of the help of the angels, celebrates the Assembly of all the nine angelic orders with a special supplication, as is fitting, on the eighth day of the month of November (Nov. 21,OS) i.e. the ninth month, since all these nine orders of angels will gather on the day of the Terrible Judgment of the Lord, which the divine teachers of the Church call the eighth day. For they say, at the end of seven thousand years will begin as if an eighth day, "When the Son of man shall in His glory, and all the holy angels with Him" (as the Lord Himself foretold in the Gospel.)

From the November/December 1968 issue of Orthodox Life

π.Ευσἐβιος Βίττης, Ιερομ.: Εμείς και η Αγάπη μας

 π.Ευσἐβιος Βίττης

Αγάπη για τον Ιησού και διά του Ιησού

Αγάπη καθαρή για τον Ιησού και αγάπη προς τους ανθρώπους διά του Ιησού εγγυάται την απαλλαγή της από κάθε εγωιστικό στοιχείο, χωρίς την προσδοκία οποιασδήποτε ωφέλειας, υλικής ή πνευματικής εκ μέρους των άλλων, έστω και ενός «ευχαριστώ», έστω και με είσπραξη πικρίας αντί ευγνωμοσύνης ή ακόμη και προδοτικής συκοφαντίας γιατί αυτό σημαίνει μίμηση της αγάπης του Ιησού, που αγάπησε πρώτος Αυτός την Εκκλησία χωρίς να υπολογίση καθόλου τον εαυτό Του θυσιαζόμενος προς χάριν της.

Μόνον η αγάπη κατά μίμησιν και χάριν του Χριστού μπορεί να είναι απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο ωφελιμισμού εγωιστικού. Ο Ιησούς Χριστός αγάπησε και ως άνθρωπος πλήρως και τελείως τον ουράνιο Πατέρα Του και δέχθηκε την πλήρη υποταγή στο θέλημά Του «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Και με τον τρόπον αυτόν αποτελεί το αιώνιο και ανυπέρβλητο παράδειγμα της τέλειας αγάπης, όχι μόνον ως Θεός Λόγος του Πατρός, αυτό είναι αυτονόητο, αλλά και ως άνθρωπος, έχοντας την τέλεια ανθρώπινη φύση. Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού, πρέπει να μαθητεύουμε πάντα παρά τους πόδας Του για να μαθαίνουμε όλο και περισσότερο και συνεπέστερα να αγαπούμε πάντοτε, όπως Αυτός, ό,τι κι αν μας κοστίση, αφού το έργο αυτό θέλησε να ασκήται αδιάλειπτα και πάντοτε και στη γη και στον ουρανό. Γιατί η «αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α' Κορ. ιγ' 8), αφού είναι αιώνια και ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη (Α' Ιω. δ' 8).

Αγάπη και αυτογνωσία

Ασφαλώς, ως αγωνιζόμενοι χριστιανοί, νιώθουμε μέσα μας τη λαχτάρα για αγάπη προς τους άλλους. Ασφαλώς μας συγκινεί η σκέψη να αγαπούμε τον ένα όπως όλους μαζί και όλους όπως τον ένα. Μεγάλος αυτός ο πόθος, αν υπάρχη μέσα μας και ίσως είναι το πιο μεγάλο επιδιωκτέο τέλος. Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε την πραγματικότητά μας, ποιοι ακριβώς είμαστε, ποια είναι η φυσική μας κατάσταση, προτού επιχειρηθή η εν Χριστώ μεταμόρφωσή μας στο καμίνι της αγάπης για τον ίδιο και διά μέσου Του για τους αδελφούς μας συνανθρώπους.

Συχνά μιλώντας για αγάπη λησμονούμε το έδαφος, στο οποίο αυτή φυτρώνει. Γι' αυτό συμβαίνει ετούτο το παράδοξο, ενώ ο πόθος μας για αγάπη μπορεί να είναι πολύ μεγάλος, όμως ο τόπος, όπου πρέπει να αναπτυχθή, η καρδιά μας δηλαδή, που την πλημμυρίζει αυτός ο πόθος, συμβαίνει να είναι εντελώς ακατάλληλος για ένα τέτοιο ουράνιο φυτό. Με τον τρόπο αυτόν, μπορεί να «ωδίνη όρος και να τίκτη μυν», να παρουσιάζεται δηλαδή μια πολύ μεγάλη δυσαναλογία ανάμεσα σε αυτό, που ποθούμε και σε αυτό, που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Πρώτιστο έργο μας με άλλα λόγια είναι, προκειμένου να εξασκήσουμε έργο αληθινό αγάπης, να αναγνωρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας ποιότητα, ποιοι δηλαδή είμαστε στην πραγματικότητα. Η αληθινή γνώση του εαυτού μας και η ειλικρίνεια έναντί του θα μας πείση, ότι βασικά έχουμε μια σχεδόν ακατανίκητη τάση να αναζητούμε φανερά ή όχι, συνειδητά ή όχι, θεληματικά ή όχι, τον ίδιο τον εαυτό μας διά μέσου της αγάπης προς τους άλλους. Μπορεί να αναζητούμε τη δική μας συναισθηματική ευφορία και μια συγκινησιακή έκσταση, μια ευχαρίστηση προσωπική μόνο μέσω της αγάπης, πράγμα, που άλλοι θα επεδίωκαν με άλλα μέσα. Και το ερώτημα είναι. κάνουμε τα έργα της αγάπης και γενικά αγαπούμε, για να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με το ευάρεστο συναίσθημα, που αυτή δημιουργεί, και αυτό θέλουμε μόνο και όχι τη χαρά και την ευτυχία του άλλου; Και μπορεί έτσι να κάνουμε το έργο της αγάπης π.χ. μόνο για να ακούμε ευχαριστίες, για να μας αναγνωρίζουν ως ευεργέτες, για να κάνουν λόγο για μας, και να αποφεύγουμε δύσκολες περιπτώσεις αγάπης και κόπους και θυσίες, που δεν πρόκειται να αναγνωρισθούν. Γι' αυτό πρέπει να μάθουμε και να κάνουμε φρόνημά μας, πως το κύριο χαρακτηριστικό της αγάπης είναι η αυτολησμοσύνη και το «μη ζητείν τα εαυτής». Γι' αυτό άλλωστε συνιστά ο Κύριος το «μη γνώτω η αριστερά (μας) τί ποιεί η δεξιά» μας και την όσο γίνεται με περισσότερη επιμέλεια «εν τω κρυπτώ» διενέργειά της.

Αγάπη και εσωτερικά πάθη

Η αληθινή αγάπη απαιτεί για την εξάσκησή της κατά το θέλημα του Κυρίου εσωτερική καθαρότητα, με άλλα λόγια απαλλαγή από τα πάθη, που αποτελούν την «παλαιότητα» και την ακαθαρσία της ψυχής και μολύνουν κάθε ενέργειά μας, ακόμη και την πιο ευγενική κατ' άνθρωπον. Και αυτό σημαίνει διαρκή ανίχνευση του εσωτερικού μας και ανακάλυψη όλων των αρνητικών στοιχείων, που κρύβονται επιμελώς μέσα μας. Η αυτοεξέταση θα μας πληροφόρηση για την ύπαρξη των αρνητικών στοιχείων της παλαιότητός μας, όπως είναι η εγωιστικότητα και η αυτοφιλία ή φιλαυτία. Και γι' αυτό έχουμε ανάγκη του θείου φωτισμού, που μας αποκαλύπτει καθαρά το εσωτερικό μας. Έτσι δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε προς μεγάλη μας έκπληξη στοιχεία, που δεν τα φανταζόμασταν να υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό. Αν προσέξουμε με τέτοια διάθεση και εκζήτηση του θείου φωτισμού, θα διαπιστώσουμε π.χ. πόσο εύκολα δεν θέλουμε να μας ενοχλούν οι άλλοι. Πόσο μας είναι δυσάρεστο να μας μιλούν οι άλλοι για τις δυσκολίες τους, τις ανάγκες τους, τις θλίψεις τους, τον πόνο τους, τα ποικίλα προβλήματά τους, μάλιστα, αν υποπτευόμαστε, ότι πιθανόν θα ζητήσουν και τη δική μας συμπαράσταση. Πολύ επιθυμούμε να μη μας χαλάσουν την ησυχία μας κατά τον χρόνο, που θέλουμε απολύτως να τον έχουμε δικό μας. Δεν μας ευχαριστεί να μας ενοχλούν οι άλλοι, μάλιστα αν δεν είναι ευχάριστοι τύποι. Συγκεντρωμένοι στα δικά μας προβλήματα, απορροφημένοι από τις δικές μας δυσκολίες, γινόμαστε σιγά σιγά αναίσθητοι έναντι των άλλων, αδιάφοροι, σκληροί και τελικά ανάπηροι πνευματικά ως προς τους άλλους. Με τον καιρό και με κυρίαρχη αυτήν την κατάσταση μέσα μας, δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μονάχα ό,τι έχει σημασία μόνο για τον εαυτό μας, για ό,τι μας βολεύει και για ό,τι μας κολακεύει φανερά ή κρυφά.

Ακόμη εύκολα περιγελούμε ή ειρωνευόμαστε τους άλλους ή και χαιρεκακούμε στις πτώσεις και ατυχίες τους. Μπορεί να ανακαλύψουμε προκαταλήψεις εις βάρος των άλλων, να είμαστε εύκολοι σε αρνητικές γι' αυτούς πληροφορίες, χωρίς καν να εξετάσουμε, αν ευσταθούν. Όχι σπάνια μπορούν να καμουφλαριστούν μέσα μας ως δήθεν αγάπη καθαρά ψυχολογικά ελατήρια, π.χ. ο θαυμασμός για κάποιους, η εξυπνάδα τους, η ιδιοφυΐα τους τυχόν σε κάποιες περιοχές της επιστήμης, της επιχειρηματικότητος, μάλιστα αν συμβαίνη να έχουν πολλοί την ίδια γνώμη. Και όμως όλα αυτά δεν μπορούν να έχουν καμμιά σχέση με την αγάπη, που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Άλλοτε πάλι θεωρούμε πως ενεργούμε με πολλή πρωτοτυπία, όχι δηλαδή όπως ενεργούν οι άλλοι, αλλά με δικό μας ή και δανεικό από άλλους τρόπο, για να φαινώμαστε ως σπουδαίοι και εντελώς άλλου τύπου, όχι συνηθισμένοι άνθρωποι, ανώτεροι από τους άλλους, που μπροστά μας φαίνονται ασήμαντα ανθρωπάκια, ανάξια του ενδιαφέροντός μας και της δικής μας «μεγαλωσύνης». Και όχι σπάνια ενεργούμε από φόβο μη τυχόν μας επικρίνουν οι άλλοι -τί θα πη για μας ο κόσμος, ένας μπαμπούλας, που κατατρομοκρατεί πολλούς και σπουδαιοφανείς ακόμη ανθρώπους- και επομένως ενεργούμε έτσι, που να διατηρούν οι άλλοι τον θαυμασμό -κι ας είναι συνήθως επίπλαστος και συμβατικός- ή την εκτίμηση για την δήθεν φρονιμάδα μας, τη σοβαρότητά μας και τα όμοια. Όλα αυτά και ό,τι αντίστοιχο και ομόλογό τους μας κάνουν να φερώμαστε σκληρά και αλαζονικά έναντι των άλλων, μάλιστα δε σ' αυτούς που ξεπέφτουν ή βρίσκονται σε κατώτερη θέση από μας.

Εφόσον υπάρχουν στην ψυχή μας τέτοια επιθέματα και την παραμορφώνουν, πώς είναι δυνατόν να είμαστε διαφανείς, διαυγείς και πεντακάθαροι στις εκδηλώσεις αγάπης, αν τυχόν προβαίνουμε και όσες φορές μπορεί να προβαίνουμε σε τέτοιες; Αν είναι γυαλιά μαυρισμένα από την κάπνα των παθών μας, πώς θα διαπεράσουν φωτεινές ακτίνες της καρδιάς για να φωτίσουν άλλες καρδιές και πώς θα μπορούσε να εκπεμφθή θερμότητα για να τις θερμάνη; Πώς μπορεί με άλλα λόγια να είναι αγνή, φωτεινή και θερμουργός η αγάπη μας, όταν έχουμε τόσο καταλερωμένο εσωτερικό;

Αυτές οι διαπιστώσεις επιβάλλουν να ασχολούμαστε αδιάκοπα με την εσωτερική κατάσταση της καρδιάς μας, αν θέλουμε να αποκτήσουμε πραγματική αγάπη, ώστε και να την εξασκούμε σωστά σύμφωνα με τo θέλημα του Κυρίου μας. Και αυτό σημαίνει να ζητούμε την θεία βοήθεια και χάρη, που μόνον αυτή μπορεί να αποκαθάρη το εσωτερικό μας. Γι' αυτό και η προσευχή μας πρέπει να είναι το θείο αίτημα του προφήτου: «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου». Αυτό να μην το ξεχνούμε ποτέ!

Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα. Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν. Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία! Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει. Όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις μας, όσο ανιδιοτελής και αν είναι η θέλησή μας για την επιτυχία κάποιου ωραίου και ευγενικού σκοπού, και δεν αμφιβάλλουμε γι' αυτό, δεν είναι αρκετές αυτές οι διαβεβαιώσεις να προφυλάξουν από την εκλογή λανθασμένου δρόμου, από την υπερεκτίμηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, από τυχόν εκτροχιασμό και κατάληξη από αγάπη σε μη-αγάπη ή, σε αδιαφορία ή ακόμα και μίσος! Πού πήγε η προηγουμένως υποστηριζόμενη αυτάρκειά της; Αυτό δεν καταβοά η θλιβερή πραγματικότητα; Αναφέρω ενδεικτικά τον τρομακτικό αριθμό διαζυγίων και το δράμα των ζευγαριών, που για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιούν το διαζύγιο, αλλά έχουν μεταβάλει την οικογένεια σε ξενοδοχείο παραμονής κάτω από κοινή στέγη, ενώ οι καρδιές απέχουν μίλια μακρυά μεταξύ τους. Κάποτε όμως αυτά τα ζεύγη ξεκίνησαν με ωραίες προοπτικές και ελπίδες, αλλά με μόνα τα δικά τους εφόδια, για να καταλήξουν πολύ σύντομα ή και με παρέλευση κάποιου χρόνου στο δράμα, που λέγεται καταστροφή μιας οικογένειας με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται. Σκοντάβουν όλες αυτές οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ατέλεια και ανεπάρκεια. Αγάπη αληθινή και διαρκή και ανθεκτική στα χτυπήματα των περιστάσεων, μόνον ο Θεός, που είναι η πηγή της αγάπης, μπορεί και να την εμπνέη διαρκώς, να την τροφοδοτή και να ανανεώνη τη φρεσκάδα της και να την κάνη ικανή να νικάη τον χρόνο και την γήρανση του εξωτερικού άνθρωπου. Και ένα πολύ συνηθισμένο μέσο, που χρησιμοποιεί η αγάπη του ουρανίου Πατρός, είναι ο πόνος, ως το πιο αποτελεσματικό φάρμακο εξαγνισμού της καρδιάς, σε άλλους μεν για να αντιληφθούν την ανθρώπινη ανεπάρκεια και σε άλλους για να προαγάγουν την καθαρότητα και την αγνότητα της καρδιάς, που αγαπά.

Αγάπη και λειτουργικότητα της ψυχής

Ο άνθρωπος ως σύνολο ψυχικών δυνάμεων όπως τον έπλασε ο Θεός αρχικά, είχε μια μοναδική λειτουργικότητα. Η λειτουργικότητα του ανθρώπου σύμφωνα με το σοφό σχέδιο της αγαθότητος του Θεού, που τον δημιούργησε, αφορούσε στην εθελούσια αγαπητική φορά του ανθρώπου προς τον Δημιουργό του, ώστε να φτάνη ανεφίκτως, να βυθίζεται αβυθίστως στη Θεότητα και να την προσεγγίζη απροσεγγίστως με όλο και πιο στενή, όλο και πιο βαθειά αγαπητική ένωση μαζί της. Μέσω δε αυτής της ενώσεως με τον Θεό να πετυχαίνη την ένωσή του και με όλα τα άλλα δημιουργήματα είτε λογικά, όπως είναι οι άνθρωποι, κυρίως προς αυτούς, αλλά και με όλα τα άλλα δημιουργήματα, όπως την παρουσιάζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Η χρήση όμως του αυτεξουσίου του ανθρώπου, η όχι σωστή, όπως θα έπρεπε να γινόταν «κατά φύσιν», ανέκοψε αυτήν τη φορά. Ο άνθρωπος ξέπεσε σε μια «παρά φύσιν» λειτουργικότητα. Και αυτό σήμαινε ανάμεσα στα άλλα, ότι οι δυνάμεις της ψυχής ως φορείς αγάπης, δεν χρησιμοποιούν τις ενέργειες των αισθήσεων ως όργανά τους, αλλά χρησιμοποιούνται οι ίδιες από τις αισθήσεις ως όργανά τους. Δηλαδή ανατράπηκαν οι όροι. Σαν να πούμε, ότι δεν τραβούν πια σ' ένα κάρο, τα άλογα τον καροτσέρη, αλλά ο καροτσέρης τα άλογα! Έτσι, αντί να συγκεντρώνη η ψυχή διά των αισθήσεων μέσα της τα διηρημένα από τη φύση τους στοιχεία σε έναν καινούργιο κόσμο, κάνοντας έτσι μια σύνθεση, ένα έργο δημιουργικό κατά το πρότυπο του Δημιουργού της, αφού της έδωσε αυτήν την ικανότητα, υποδουλώνεται η ψυχή στις αισθήσεις της και αιχμαλωτίζεται από τα πράγματα διά μέσου των αισθήσεων. Με τον τρόπο αυτόν δεν είναι η ψυχή αυτή, που επιβάλλεται στα αισθητά και υλικά πράγματα, αλλά τα υλικά πράγματα επιβάλλονται κυριαρχικά σ' αυτήν με συνέπεια να οδηγήται σε «παρά φύσιν» υποταγή της σ' αυτά. Όταν όμως οι δυνάμεις της ψυχής ντυθούν τη μορφή των αισθητών πραγμάτων και μορφοποιηθούν σύμφωνα με αυτά, τελικά υποκύπτουν σ' αυτά και έτσι η ψυχή, αντί να χρησιμοποιή κυριαρχικά και λειτουργικά ελεύθερα τα υλικά πράγματα, κυριαρχείται από αυτά. «Διά μέσης σαρκός, παρατηρεί ένας άγιος, προς την ύλην η ψυχή κινουμένη την χοϊκήν υποδύεται μορφήν», γίνεται δηλαδή και η ίδια χωματένια και συζεύγνυται το άλογο σχήμα, που έχουν τα αισθητά, χάνοντας έτσι τον πνευματικό της χαρακτήρα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, γι' αυτό έχουμε ανθρώπους, που γίνονται σκλάβοι και όχι αφεντικά π.χ. του χρήματος, σκλάβοι του ποτού, σκλάβοι του τζόγου, κ.λπ. κ.λπ.

Καρπός αυτής της υποταγής, της παράλογης αυτής χρήσεως είναι τα τέρατα, που αλλιώς τα ονομάζουμε πάθη. Και είναι επόμενο στην περίπτωση αυτή να εκμηδενίζη η ψυχή τον εαυτό της «θυμούς και επιθυμίας και ηδονάς διά των ειρημένων απρεπείς εφευρίσκουσα». Μια ματιά στον σύγχρονο άνθρωπο και τις εκδηλώσεις της ζωής του μας πείθει για την αλήθεια της απόψεως αυτής. Η ηδονή, για την οποία κάνει λόγο αυτή η πατερική ρήση, είναι τρόπος αισθησιακής ενέργειας, που συνίσταται στην ώθησή της από την άλογη επιθυμία, από παρά φύσιν επιθυμία και όχι κατά φύσιν, που θέλει ο Δημιουργός. Οι αισθήσεις, με άλλα λόγια, κινούνται από τη λειτουργικότητα, από μη λογική επιθυμία και σπρώχνει τον άνθρωπο παίρνοντας στην κατοχή του το υλικό αγαθό να το χρησιμοποιή με την σαρκική και καθαρώς υλική ευχαρίστηση. Π.χ. έχοντας το ποτό στην κατοχή του δεν το χρησιμοποιεί για να ικανοποίηση την ανάγκη να πιη κάτι, αλλά να πίνη για να πίνη και να καταντά τελικά ένας θλιβερός και παθολογικός πότης, με άλλα λόγια αλκοολικός. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα πράγματα, ακόμη και για την υλική τροφή, για την οποία τόσος λόγος γίνεται σχετικά με τις βλαβερές συνέπειές της, όταν τον λόγο έχει όχι η λογική και υγιεινή της χρήση, αλλά η λαιμαργία και η χωρίς μέτρο και γνώση χρήση της.

Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας ακούσουμε τί λέει σχετικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Η ψυχή, λέει, με όργανό της κάθε αίσθηση π.χ., όραση, ακοή, γεύση κ.λπ., σύμφωνα με τους νόμους, που έθεσε ο σοφός Δημιουργός των πάντων, έρχεται σε κατά φύση σχέση με διαφόρους τρόπους με τα αισθητά πράγματα, όταν τα χρησιμοποιή καλά και επειδή χρησιμοποιεί σωστά τις αισθήσεις. Και αυτό, με τη συνείδηση πως πίσω από τα υλικά πράγματα κρύβεται ο ίδιος ο Θεός, που τα δημιούργησε. Αν ενεργήση έτσι, δημιουργεί με την προαίρεσή της μέσα στη διάνοιά της ένα πνευματικόν κόσμο, μια σύνθεση και πλάθει μια σωστή αντίληψη για τον κόσμο, που την περιβάλλει, με αποτέλεσμα να καταλήγη στην δημιουργία μέσα της τη δυνατότητα της αρετής. Διά μέσου της αρετής ενώνεται με τον Θεό, τον Δημιουργό της. Και έτσι βρίσκεται η ψυχή σε θέση να μπορή να αντιλαμβάνεται το Θεό, που με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορεί να γίνη αντιληπτός.

Γιατί λέγονται αυτά, που ασφαλώς είναι λίγο δύσκολα και δεν μας επιτρέπει ο χρόνος να τα αναλύσουμε περισσότερο; Λέγονται, για να μας βοηθήσουν να ερευνούμε τον εαυτό μας, αν είναι ελεύθερος από πάθη, που αυτά με τη σειρά τους δεν μας επιτρέπουν να ασκήσουμε καθαρή αγάπη. Συνειδητοποιώντας όμως τα πάθη μας, μπορούμε να αγωνιστούμε για τη μεταμόρφωσή τους από αρνητικές σε θετικές καταστάσεις και δυνάμεις, ώστε ελεύθεροι από πάθη να μπορούμε να ενεργούμε «κατά φύσιν», δηλαδή όπως θέλει ό Θεός, και σε κάθε ενέργειά μας, αλλά προ πάντων στην εξάσκηση της αγάπης με τον πιο σωστό και θεάρεστο τρόπο. Με την αυτοεξέταση και τη σωστή αυτογνωσία δεν αποκλείεται να διαπιστώσουμε π.χ. ενστικτώδεις αντιπάθειες, απέχθειες, αποστροφές για κάποια πρόσωπα, αρνητικές διαθέσεις έναντί τους, ζήλειες, μίση, σκληρότητα κ.λπ. κ.λπ. Όλα αυτά, μπορούμε να τα ανακαλύπτουμε κάτω από το φως του Χριστού.

Πρέπει ανακαλύπτοντας αυτές τις αρνητικές καταστάσεις να απελπιστούμε και να απογοητευθούμε; Όχι βέβαια. Αν δεν κυριάρχησαν μέσα μας κάποια από αυτά, αν δεν έχουν γίνει πάθη, αλλά είναι απλώς καταστάσεις αρνητικές, πρέπει να πολεμηθούν με τα μέσα, που μας δίνει η Εκκλησία μας, π.χ. τον λόγο του Θεού, την εξομολόγηση και την προσευχή. Έτσι καθαρίζοντας την ψυχή μας από αυτά τα ζιζάνια, θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε σωστά και τα συναισθήματά μας και τις άλλες ψυχικές μας δυνάμεις στην υπηρεσία της κατά Χριστόν αγάπης και ευεργετικότητος.

Χρειάζεται λοιπόν να ανακαλύψουμε τον τρόπο λειτουργίας του εσωτερικού μας κόσμου, χωρίς φόβο και ταραχή, ανακαλύπτοντας τις ιδιοτυπίες της λόγω π.χ. κληρονομικότητος, επιδράσεων του περιβάλλοντός μας άμεσου ή ευρύτερου κ.λπ. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμαστε τέτοιοι, που διαπιστώνουμε για τον εαυτό μας, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε σύμφωνα με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Θεός δεν θα μας κρίνη γιατί υπήρξαμε τέτοιοι, που ήρθαμε στον κόσμο, αλλά γιατί δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν να γίνουμε κατά το θέλημα του Θεού, αφού μας δόθηκαν οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις τυχόν απογοητεύσεις μας και τις απαισιοδοξίες για τις τυχόν αδυναμίες μας. Ας αγαπήσουμε περισσότερο και συνεπέστερα τον Κύριο Ιησού μας. Ας τον επικαλούμαστε συνεχώς με την καρδιακή προσευχή και ας τρέφουμε έτσι την ιερή φλόγα της αγάπης στον Κύριο. Η ακατάπαυστη επίκληση του Ιησού κόμπο τον κόμπο, η χρήση του κομποσκοινιού μας, με στεναγμό στον στεναγμό από τα βάθη της καρδιάς μας, με χτύπο στον χτύπο της «καιομένης καρδίας» μας, θα είναι οι «σταγόνες, αι πέτρας κοιλαίνουσι» πέφτοντας μια μια, αθόρυβα, ασήμαντα, αδύναμα, φαινομενικά σπάζοντας οι ίδιες σε χίλια σταγονίδια καθώς θα πέφτουν στη σκληρή πέτρα. Τελικά όμως θα την υποτάξουν. Θα είναι τα δόντια του πριονιού, που λίγο λίγο τρώνε τον κορμό και του πιο ψηλού και δυνατού δέντρου. Και ό,τι δεν πέτυχαν ανεμοβρόχια, καταιγίδες και θύελλες, το κατορθώνουν τα ασήμαντα αυτά δοντάκια, που σιγά σιγά, αλλά συστηματικά, το ρίχνουν τελικά κάτω. Θα είναι η σιγανή βροχούλα, που πέφτοντας απαλά απαλά στην κατάξερη γη την κάνει γόνιμη και πολύκαρπη και ικανή «του εξαγαγείν άρτον εκ της γης και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων». ικανή να χορτάσουν «τα ξύλα του πεδίου και αι κέδροι του Λιβάνου» οι πελώριες. ικανή να μεταμορφώση «γην έρημον και άβατον και άνυδρον» σε πραγματικό παράδεισο, δηλαδή την καρδιά μας.

Όταν ο Ιησούς εγκατασταθή μέσω της φλογερής μας αγάπης και του θείου έρωτος γι' Αυτόν στην καρδιά μας, τότε από τη φλόγα αυτή θα πετιούνται ένα γύρο και οι θεϊκές σπίθες όλων των εκδηλώσεων αγάπης προς τους άλλους. Και τότε πια δεν θα τίθεται ζήτημα πώς να χρησιμοποιούμε σωστά και τη συναισθηματικότητά μας και όλες τις ψυχικές μας δυνάμεις. γιατί θα μπορούμε να αγαπούμε, το κατά τη δύναμη βέβαια, με την ένταση και την καθαρότητα και τη γνησιότητα, που με αυτήν αγαπούσε ο Ιησούς. Ή, πιο σωστά, θα αγαπούμε με την καρδιά του Ιησού. Και αυτό, γιατί, όταν έτσι αγαπούμε, όταν «ζώντες ουκέτι εαυτοίς», αλλά «τω υπέρ ημών αποθανόντι και εγερθέντι» (Β' Κορ. ε' 15). όταν «ο νυν ζώμεν εν σαρκί, εν πίστει ζώμεν τη του Υιού του Θεού, του αγαπήσαντος ημάς και παραδόντος εαυτόν υπέρ ημών» (Γαλ. β' 20) και αναστάντος ενδόξως, τότε «ουκέτι εαυτοίς» (θα) ζώμεν, αλλά (θα) ζη εν ημίν ο Κύριος Ιησούς (Γαλ. β' 20). Και αυτό θα αποτελή θρίαμβο της αγάπης και αγλαό καρπό της παρουσίας Του μέσα μας.

Αγάπη και συναίσθημα

Η αγάπη, είπαμε, πρέπει να είναι αγάπη πρώτιστα στον Ιησούν και διά Ιησού η έκφρασή της στους αδελφούς μας. Θα πρέπει να αγνοηθή ο ρόλος του συναισθήματος; Θα ήταν λάθος η παραγνώρισή του. Ο άνθρωπος δεν είναι άγγελος, για να αγαπάη σαν άγγελος. Και ως άνθρωπος έχει την ιδιοτυπία του στην έκφραση της αγάπης του. Μιλώντας για αγάπη δεν μπορούμε να αποφύγουμε να μιλήσουμε για τρυφερότητα καρδιάς, για ευαισθησία κ.λπ. Η αγάπη λειτουργεί μέσα μας όχι ως κάτι ξένο προς τον μηχανισμό του ψυχικού μας κόσμου. Όμως η χριστιανική αγάπη δεν είναι μόνο συναισθηματισμός. Είναι χάρισμα του Θεού, στο οποίο καλείται να συμμετάσχη και ο συναισθηματισμός μας εξαγιαζόμενος.

Ο Κύριός μας δεν καταργεί το συναίσθημα, αλλά το εξαγιάζει. Προσέχοντας στο παράδειγμά Του βλέπουμε πόση ανθρωπιά δείχνει, πόσο γλυκός είναι. Τον συγκινούν τα παιδιά, τα οποία παίρνει στην αγκαλιά Του και τα παρουσιάζει ως εικόνες για μια ώριμη και συνετή αθωότητα και παιδικότητα. Στενάζει μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, τον οποίο απαλείφει από πολλές καρδιές. Κλαίει μπροστά στο θέαμα του θανάτου, που θέτει τέρμα στην ομορφιά της ζωής. Και μιλάει λίγο πριν από το θείο πάθος Του, με μια απέραντη τρυφερότητα στους μαθητάς Του, που δεν διστάζει να τους ονομάση «τεκνία» Του. Θυμηθήτε την ωραία και τόσο παραστατική εικόνα, που χρησιμοποιεί απευθυνόμενος με θλίψη στην Ιερουσαλήμ για την άρνησή της να δεχθή την αγάπη Του: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ!... ποσάκις ηθέλησα επισυνάξαι τα τέκνα σου ον τρόπον όρνις την εαυτής νοσιάν υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε!». Πόση θλιμμένη τρυφερότητα δεν κρύβει αυτό το παράπονο!

Και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, που ακολούθησαν τα ίχνη του Κυρίου, δεν παραγνώρισαν τον μεγάλο θησαυρό της ευαισθησίας και της συναισθηματικότητος, προκειμένου να εκφράσουν την πεντακάθαρη αγάπη τους στα παιδιά του Θεού, τα πνευματικά τους αδέρφια. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος απόστολος Παύλος. Πόση ήταν η αγάπη του για τον Κύριο, το γνωρίζουμε καλά. Και δεν μας είναι άγνωστη η υπερβολή της αγάπης του για τους πιστούς, τους οποίους «εγέννησεν εν τω Ευαγγελίω». Έτσι σε μια στιγμή ξεσπάσματος της καρδιάς του αφήνει να ακουστή ετούτη η κραυγή: «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν! Ήθελον δε παρείναι προς υμάς άρτι και αλλάξαι την φωνήν μου!» (Γαλ. δ' 19-20). Και σε άλλη περίπτωση: «Τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β' Κορ. ια' 29), έκραζε με πόνο πολύ. Πώς να μη συγκινήσουν τις καρδιές τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης θεϊκής σε μεγαλείο και ντυμένης τόση ανθρωπιά και κατανόηση;

Ας ακούσουμε και δύο άλλες φωνές, από τις πάμπολλες, μέσα από την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας.

Είναι κλασσικό και ανυπέρβλητο το χωρίο του Ισαάκ του Σύρου, όπου μιλάει για «καύσιν καρδίας». Να, τί λέει, για να το υπενθυμίσω στην αγάπη σας:

«Καρδία ελεήμων εστί καύσις υπέρ πάσης της κτίσεως, υπέρ ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των δαιμόνων και υπέρ παντός κτίσματος. Και εκ της μνήμης αυτών και της θεωρίας ρέουσιν οι οφθαλμοί αυτού δάκρυα. Και εκ της πολλής και σφοδράς ελεημοσύνης και συνεχούσης την καρδίαν και εκ της πολλής καρτερίας σμικρύνεται η καρδία αυτού (=του θεωρούντος και δακρύοντος) και ου δύναται βαστάσαι ή ακούσαι ή ιδείν βλάβην τινά ή λύπην μικράν εν τη κτίσει γινομένην. Διά τούτο υπέρ των αλόγων και υπέρ των εχθρών της αληθείας και υπέρ των βλαπτόντων αυτών εν πάση ώρα ευχήν μετά δακρύων προσφέρει του φυλαχθήναι αυτούς και ιλασθήναι αυτούς. Ομοίως και υπέρ φύσεως των ερπετών εκ της πολλής ελεημοσύνης της κινουμένης εν τη καρδία αυτού αμέτρως κατά την ομοιότητα του Θεού» (Ισαάκ του Σύρου, Τα ευρεθέντα ασκητικά, Λόγος πα'. Έκδ. Σπανού, Αθήναι, σελ. 306).

Και με απλά λόγια: Καρδιά ελεήμων, δηλαδή καρδιά γεμάτη τρυφερή αγάπη είναι τελικά θέρμη καρδιάς, που καίγεται κυριολεκτικά για όλα τα δημιουργήματα, για τους ανθρώπους, για τα πουλιά, για τα ζώα και για τους δαίμονες και γενικά για κάθε κτίσμα. Και στην ανάμνησή τους και στη θέα τους τα μάτια του ανθρώπου, που έχει ελεήμονα καρδιά, πλημμυρίζουν από δάκρυα. Από την πολλή και έντονη αγαπητική διάθεση, που συνέχει την καρδιά του, και από την πολλή καρτερικότητά της γίνεται πολύ ευαίσθητη και δεν μπορεί να ανεχθή ή να ακούση ή να ιδή να συμβαίνη κάποια βλάβη ή κάποια μικρή λύπη στη Δημιουργία. Γι' αυτό και κάθε ώρα και στιγμή προσεύχεται με δάκρυα και για τα χωρίς λογικό δημιουργήματα και για τους εχθρούς της αλήθειας και γι' αυτούς, που του προξενούν ζημιές και βλάβες παρακαλώντας τον Θεό να φυλαχτούν και να συγχωρεθούν. Το ίδιο προσεύχεται ακόμη και για τα ερπετά (που γι' αυτά νιώθει κανένας ενστικτώδη αποστροφή). Και το κάνει αυτό εξαιτίας της άμετρης ευαισθησίας, που έχει στην καρδιά του, όπως ο Θεός.

Ένα άλλο δείγμα ιερής τρυφερότητος αναφέρεται στον διακριτικώτατο και σοφώτατο Αββά Ποιμένα, έναν από τους πιο μεγάλους Αββάδες.

«Παρέβαλόν τινες των γερόντων προς τον Αββάν Ποιμένα και είπον αυτώ. θέλεις, αν ίδωμεν τους αδελφούς νυστάζοντας εις την σύναξιν, ίνα νύξωμεν αυτούς ίνα γρηγορώσιν εις την αγρυπνίαν; Ο δε λέγει αυτοίς. εγώ τέως αν ίδω τον αδελφόν νυστάζοντα, τιθώ την κεφαλήν αυτού επί τα γόνατά μου και αναπαύω αυτόν» (Γεροντικόν, εκδ. «Αστέρος», Αθήναι 1970, σελ. 99, Αββάς Ποιμήν).

Πήγαν, λέει η διήγηση, κάποιοι γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν. επιτρέπεις, αν ιδούμε τους αδελφούς να νυστάζουν την ώρα της ιερής συνάξεως, να τους σκουντήσουμε λιγάκι για να μην κοιμούνται κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας; Ο Αββάς τους αποκρίθηκε. εγώ, αν ιδώ τον αδελφό μου να νυστάζη, του βάζω το κεφάλι στα γόνατά μου και τον ξεκουράζω.

Αλήθεια, τί υπερβολή τρυφερότητος και κατανοήσεως του κόπου ή της αδυναμίας του άλλου!

Η υπερφυσική και ουράνια αγάπη δεν θα μπορούσε να εκφρασθή καλύτερα, εξαγνισμένη και αγιασμένη εν Χριστώ, από τον τρόπο, με τον οποίο εκφράζονται και οι ανωτέρω Πατέρες, αλλά και πάρα πολλοί άλλοι. Γι' αυτό δεν σταυρώθηκε ο Κύριος και δεν ανέστη, για να μεταμορφώση τη φύση μας και να την κάνη από θηριώδη και αγριωπή, λεπτή, τρυφερή, πονετική, γεμάτη κατανοούσα αγάπη; Η μεταμορφώνουσα την «πεπτωκυίαν» φύση μας χάρις χύνεται πλούσια στην ανθρώπινη καρδιά, την ανασταίνει από την σκληρότητα και διαφθορά της, ώστε να μπορή άνετα διά μέσου της να εκφράζωνται τα πλούσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, ένα από τα οποία, το κυριώτερο δε, είναι η αγάπη (Γαλ. ε' 22).

Επομένως, προκειμένου να εκφράσουμε την αγάπη μας προς τα έξω, δεν πρέπει να αλλοιώσουμε αφύσικα την καρδιά μας και να στραγγαλίσουμε την ευαισθησία της, αλλά κυρίως να αφήσουμε τη χάρη του Κυρίου να κατευθύνεται σωστά και να κυριαρχή μεταμορφωμένη στον ίδιο τον εαυτό της, με πλήρη αυτολησμοσύνη της, χάριν του αγαπωμένου, «μη ζητούσα τα εαυτής». Δεν είναι το ίδιο να καταπνίγουμε την καρδιά μας και να τη διαστρέφουμε και να την μικραίνουμε και το ίδιο να τη θέτουμε στην υπηρεσία της πνευματικής αγάπης, να την ευαισθητοποιούμε πιο πολύ, να την κάνουμε πλατειά και ευρύχωρη, ξένη προς κάθε μικρότητα και κάθε φίλαυτη και εγωιστική επιδίωξη, που σ' αυτήν θα μας ωθούσε ευχαρίστως «ο παλαιός ημών άνθρωπος» (Ρωμ. ς' 6).

Δεν αγνοούμε τους κινδύνους, που ελλοχεύουν στο σημείο αυτό. Υπάρχει πάντοτε ο φόβος να προχωρήσουμε στην αντίθετη κατεύθυνση και να υποχωρήσουμε στις κατώτερες κλίσεις μας, αν δεν προσέξουμε. Συνεπώς δεν είναι εύκολος ο δρόμος της αγάπης, υποδεικνύοντας να θέτουμε όλον τον συναισθηματικό μας πλούτο, που μας έδωσε ο Κύριος, και θέτοντάς τον στην υπηρεσία της αγάπης. Χρειάζεται γι' αυτό ολοκληρωτική αυταπάρνηση. Μη λησμονούμε πως η αυταπάρνηση, που είναι ένα είδος ζωντανού θανάτου, μια εκούσια χάριν του Ιησού σταύρωση, δεν αποβλέπει παρά στην ανάσταση, που αρχίζει από τώρα και θα τελειωθή κατά την τελική και οριστική ανάστασή μας. Δύσκολη και ίσως κουραστική η οδός της αγάπης, αλλά πλούσιοι οι καρποί της και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι, όπου θα τελειώσουν οι αγώνες και θα μας χαρισθή μια υπέρ έννοιαν και υπέρ κατανόηση άλλη βιοτή, με άλλο, πνευματικώτατο και μακάριο περιεχόμενο.

ΠΗΓΗ: «ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ» Ιερομ. Ευσεβίου Βίττη ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΜΕΛΕΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Α΄

ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΜΕΛΕΤΗ ΛΓ’

Εἲς τὴν Πεντηκοστήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐνήργησε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον εἰς τοὺς Ἀποστόλους

Α΄. Μεταβολὴ του νοῦ.

            Συλλογίσου ἀγαπητέ, πὼς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἲς τὸ ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσὰν ἔνας σφοδρότατος ἄνεμος καὶ βροντὴ, ἐγέμισεν ὅλον τὸν οἶκον, εἰς τὸν οποίον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καὶ επροσηύχοντο, «καὶ ἐπλήρωσε τὸν οἶκον, οὐ ἦσαν καθήμενοι»(Πραξ. 'β 2) καὶ τὸν ἔκαμεν ὡσὰν μιᾷ κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, δία νᾷ βαπτίσῃ τοὺς Ἀποστόλους με τὴν θείαν χάριν του, περί του ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Κύριος «ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας (Πραξ. α' 5).Ἐπλήρωσε δὲ τὸν οἶκον, οὐ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτὸν ἀπεργαζομένη πνευματικήν, καὶ πληροῦσα τῇ του Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἢν καὶ αὐτὴν ἀναλαμβανόμενος πρὸς αὐτοὺς ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτίσθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ…. Ἀλλὰ καὶ τὴν κλῆσιν ἢν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε δία γὰρ του ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου, ὄντως υιοὶ βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τὴν Πεντηκ.). Τότε δὴ τότε αὐτὸ τὸ πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τοὺς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολὰς (καὶ αὐταὶ αἱ μεταβολαὶ εἶναι κυρίως ὁ καρπὸς καὶ τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

          Ἡ α' μεταβολὴ ήτο του νοὸς τῶν Ἀποστόλων, ἡ ὁποία μετέβαλεν εἰς αὐτοὺς ἐκείνας τὰς πρώτας ἰδέας ὅπου εἶχον περὶ τῶν πραγμάτων του κόσμου τούτου καί τοὺς ἔκαμε νᾷ γνωρίσουν καθαρὰ τὸ ταπεινὸν καὶ μάταιον τῶν παρόντων ἀγαθῶν καὶ ἐξεναντίας νᾷ γνωρίσουν τὸ μεγαλεῖον καὶ αἰώνιον τῶν μελλόντων, ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὅπου ὀλίγον προτήτερα φιλονικοῦσαν αναμεταξύ τοὺς ποῖος ἀπὸ αὐτοὺς νᾷ ήτο ὁ πρῶτος καὶ μεγαλύτερος «ἐγένετο δὲ καὶ φιλονικία ἐν αὐτοῖς τὸ τις αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων» (Λουκ. 'βκ 24). Ὕστερα ἀφ' οὐ έλαβαν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, εμετρούσαν δία μεγάλην εὐτυχίαν, τό νᾷ εἶναι μικρότεροι ἀπὸ ὅλους, τό νᾷ καταφρονοῦνται ἀπὸ ὅλους διὰ τὸν Χριστὸν καί τὸ νᾷ λογίζωνται ἀσθενεῖς, μωροί, ἄτιμοι, ὄνειδος, σκύβαλα καὶ σκουπίδια του κόσμου καὶ τῶν ἀνθρώπων «ἡμεῖς μωροὶ δία Χριστόν, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ἡμεῖς ἄτιμοι, ὡς περικαθάρματα του κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α' Κόρι. Δ' 10).

            Τώρα ἀδελφὲ στοχάσου ἀνίσως έγινε καὶ εἲς εσὲ αὐτὴ ἡ μεταβολὴ του νοὸς διὰ μέσου τούτων τῶν πνευματικῶν γυμνασμάτων ὅπου ανάγνωσες καὶ ἕως εἲς ποῖον βαθμὸν έφθασες, διότι ἀνίσως καὶ ἕως τώρα ενόμισες ἔνα μεγάλο καλόν, τό νᾷ σε τιμοὺν καὶ νᾷ σε ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς ὑπόληψιν, τό νᾷ ζεῖς εἲς τὴν καρδίαν πάντων, ἤγουν τὸ νᾷ σε αγαποὺν ὅλοι, τό νᾷ γυρεύης πάντοτε καινούργιαις ἡδοναῖς καὶ νᾷ εξοδεύης εἰς αὐταῖς τὸν καιρὸν ὅπου σου ἐδόθη δία νᾷ κερδίσης τὰ αἰώνια ἀγαθὰ καί τὸ νᾷ ζῇς με τέλη καὶ ἀντιρρήσεις κοσμικάς, φανερὸν εἶναι ὅτι ὁ νοῦς σου ὡδηγεῖτο ἕως τώρα ἀπό τὸ πνεῦμα του κόσμου καὶ όχι ἀπό τὸ Πνεῦμα του Θεοῦ καὶ πρέπει δία τοῦτο νᾷ λυπήσαι καὶ νᾷ μετανοῇς, διότι ἀπέθανεν ὁ Χριστὸς καὶ ἀνέστη καὶ ἀνελήφθη εἲς τοὺς οὐρανούς, όχι δία νᾷ σου δώσει τὸ πνεῦμα του κόσμου, ἀλλὰ δία νᾷ σου δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ ἰδικόν του καὶ εσὺ με τὴν κακὴν ζωὴν ὅπου έζησες δεν έγινες δεκτικὸς του θείου του Πνεύματος: «ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα του κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ του Θεοῦ» (Α' Κορ. 'β 12). Πρέπει ὅμως ἀπὸ τώρα καὶ ὕστερα νᾷ εἷσαι αποφασισμένος νᾷ κάμνεις ὅλα τὰ ἐναντία, ἤγουν νᾷ ὁδηγήσαι με τὰς διδασκαλίας του Εὐαγγελίου καί του Ἀγίου Πνεύματος καὶ νᾷ μὴ λογιάζεις ἄλλη τιμήν, παρὰ ἐκείνην ὅπου σε μεγαλύνει ἐμπρὸς εἲς τὸν Θεὸν καὶ νᾷ μὴ ψηφὰς ἄλλον καλόν, παρὰ ἐκεῖνο ὅπου σου προξενεῖ τὴν ἀπόλαυσιν του Παραδείσου. Εἶναι καλὸν σημάδι πὼς ἡ χάρις του ἀγίου Πνεύματος άρχισε νᾷ φωτίζει τὸ νοῦ σου καὶ θέλει νᾷ σε μεταβάλλει ἀπὸ ἐκεῖνον ὅπου ήσουν εἲς άνδραν ἄλλον, καθὼς εἶναι γεγραμμένον περί του Σαοὺλ «καὶ ἐφαλεῖται ἐπὶ σε Πνεῦμα Κυρίου, καὶ στραφήσῃ εἲς ἄνδρα ἄλλον» (Α΄Βασιλ. ι 6) καὶ πρέπει δία τοῦτο νᾷ χαίρεις καὶ νᾷ εὐχαριστεῖς τὸν Κύριον, ὅπου σε ἐφώτισε με τὸ Ἅγιον του Πνεῦμα, δία νᾷ μὴ περιπατῇς πλέον ὡσὰν νήπιος, ἀλλὰ ὡσὰν ἄνδρας τέλειος «ὅτε ήμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐφρόνουν ὡς νήπιος ἐλογιζόμην, ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τά του νηπίου» (‘Α Κορ. Ιγ' 11) καὶ δία να μὴ ἀκολουθεῖς πλέον τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ὅπου εἶναι θάνατος ἀλλά τὸ φρόνημα του Πνεύματος ὅπου εἶναι ζωὴ «τό γὰρ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος, τό δὲ φρόνημα του Πνεύματος, ζωὴ καὶ εἰρήνη» (Ρωμ. η' 6).

            Αἰσχύνθητι λοιπὸν δία τὴν περασμένην ζωὴν ὅπου έζησες όχι ὡσὰν οἰκεῖος του Χριστοῦ, ἀλλὰ ὡσὰν ξένος καὶ ἀλλότριος, με τὸ νᾷ μὴ εἶχες τὸ Πνεῦμα του Χριστοῦ, ἐπειδὴ κατὰ τὸν Απόστολο «εί τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὺκ ἔχει οὗτος, οὺκ ἔστιν αὐτοῦ» (Ρωμ. η' 9). Καὶ παρακάλεσαι ταπεινῶς τὸ ἅγιον Πνεῦμα νᾷ μεταβάλλει τελείως τὸν νοῦ σου εἲς τὸ θεῖον του θέλημα, φωτίζωντας τὸν με τὴν χάρη του, όχι κατὰ τὴν ἐπιφάνεια ἀλλὰ κατὰ τὸ βάθος δία νᾷ μὴ ὑστερηθεὶς καὶ εσὺ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν χάρη του καὶ νᾷ λέγεις με τὸν Δαβὶδ «καί τὸ φῲς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ αὐτὸ οὐκ ἔστι μετ' ἐμοῦ» (Ψαλμ. 'ζλ 10) ἀλλὰ μᾶλλον νᾷ λαμβάνεις ἐπάνω εἲς τὸ ἀμυδρότερον φωτισμόν, ἄλλον καθαρώτερον καὶ λαμπρότερον φωτισμὸν καὶ νᾷ λέγεις «ἐν τῳ φωτὶ σου ὀψόμεθα φῲς» (Ψαλμ. λε' 10). Πὼς δὲ νᾷ συγκρατεῖς τὸν φωτισμὸν τοῦτον του Ἀγίου Πνεύματος εἲς τὸν νοῦ σου καὶ πὼς νᾷ μὴ τὸν ἀφήσεις νᾷ σβύσει: « Ἄκουσον τι σου λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, καθὼς τὸ φῲς του λύχνου με τὸ λάδι ἀνάπτει καὶ συγκρατείται και όταν σωθεί τὸ λάδι τότε σβύνει καὶ αὐτὸ, έτσι καὶ ἡ χάρις του ἀγίου Πνεύματος ἀνάπτει καί μας φωτίζει, ὅταν ἔχωμεν καλὰ ἔργα καὶ ἐλεημοσύνην εἲς τὴν ψυχὴ μας. Ὅταν δέ τὰ καλὰ ἔργα λείψουν καὶ ἡ ἐλεημοσύνη, ἀναχωρεῖ ἀπὸ ἡμᾶς καί τὸ φῲς του ἀγίου Πνεύματος «καθάπερ γὰρ τὸ λυχνιαῖον φῲς ἐλαίῳ κατέχεται καὶ ἀναλωθέντος τούτου, κακείνο σβέννυται, οὕτω δὴ καὶ ἡ του Πνεύματος χάρις, παρόντων μὲν ἡμῖν ἔργων ἀγαθῶν, καὶ ἐλεημοσύνης πολλῆς ἐπιχεομένης τῇ ψυχὴ , μένει καθάπερ ελαίω κατεχομένη ἡ φλὸξ ταύτης δὲ οὺκ οὔσης, ἄπεισι καὶ ἀναχωρεῖ». (Τόμ. 'θ λόγος 55). Καθὼς καί τὸ Πνεῦμα Κυρίου ὅπου ἐδόθη εἲς τὸν Σαούλ, ἀνεχώρησεν ἀπὸ λόγου του με τὸ νᾷ μὴ εἶχε γνώμην ὀρθὴν καὶ ἔργα θεάρεστα «Πνεῦμα Κυρίου ἀπέστη ἀπὸ Σαοὺλ» (Ἅ Βασιλ. ἲς 14), δία τοῦτο καὶ ὁ Παύλος παραγγέλει γράφων, τό Πνεῦμα μὴ σβέννυτε» (Ἅ Θεσς. Ε' 19).

            Λέγει γὰρ ὁ μέγας Βασίλειος καὶ καθὼς ἄλλη μὲν θερμότης εὑρίσκεται εἲς τὰ σώματα καθ' ἕξιν πολυχρόνιος, ἄλλη δὲ κατὰ διάθεσιν ολιγοχρόνιος, έτσι καί τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, εἲς ἄλλους μὲν παραμένει καθ' ἕξιν δία τὴν στερεότητα τῆς καλῆς τῶν γνώμης, ὡς ἠκολούθησεν εἲς τὸν Ελδὰδ καὶ Μωδάδ, περὶ τῶν ὁποίων γράφουσιν οἱ ἀριθμοὶ, ὅτι ἐπροφήτευον πάντοτε εἲς ἄλλους δὲ μόνον εὑρίσκεται ὡς διάθεσις, καὶ γρήγορα ἀναχωρεῖ δία τὸ ἀστερέωτον τῆς γνώμης τῶν, ὡς ἠκολούθησεν εἲς τὸν Σαοὺλ καὶ εἲς τοὺς ἑβδομήκοντα πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι μίαν φορὰ μόνον ἐπροφήτευσαν καὶ ὕστερον έχασαν τῆς προφητείας τὸ χάρισμα. Ὡς ἐν σώμασιν ὑγεία, ἤ θερμότης, ἤ ὅλως εὐκίνητοι διαθέσεις, οὕτω καὶ ἐν ψυχὴ πολλάκις ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα, τοῖς δία τό τῆς γνώμης ἀνίδρυτον εὐκόλως ἢν ἐδέξατο χάριν ἀπωθουμένοις οἶος ὁ Σαοὺλ καὶ οἱ πρεσβύτεροι οἱ ἑβδομήκοντα τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, πλὴν του Ελδὰδ καὶ Μωδὰδ «τούτοις γὰρ μόνοις ἐκ πάντων φαίνεται παραμεῖναν τὸ Πνεῦμα καὶ ὅλως είτις τούτοις τὴν προαίρεσιν παραπλήσιος» (Κεφ. 'ςκ περί του ἀγίου Πνεύματος).

ΝΙΚΟΔΕΙΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «Πνευματικὰ Γυμνάσματα»