Monday, 25 November 2013

Saint Theophan The Recluse-What is Grace-Filled Awakening?


                        Saint Theophane The Recluse

It is natural to ask: What is grace-filled awakening? Into what state does it put the sinner? And how does this state differ from other similar states? It is necessary to know the characteristic traits of awakening in order not to let it go by fruitlessly, and so that you might not accept some natural state in its place.
The state of the soul awakened by grace can be discerned by comparing it to the opposite state of a soul lost in the sleep of sin.

The Feeling of Dependence on God Returns

Sin separates man from God. A person who has left God for sin does not perceive his dependence on God, lives as he pleases, as though he is not God's and God is not his. He is like a self-willed slave who is running from his master. Now his barrier is broken. The feeling of dependence on God returns. The person clearly realizes his total subservience to God and his absolute responsibility to Him. Before, heaven for him was just a heavy, copper lid stretched over his head; but now some rays of light pass through this dark veil, showing him God the Master and Judge. Within him is powerfully awakened the perception of the Divinity in all His perfection, and the Divinity irresistibly inhabits the soul, filling it entirely. This is the foundation and potentiality for the future spiritual life.

One Sees all his Ugliness within.

Sin first enveloped man in blindness, insensitivity and indolence. At the moment of grace's influence, this three-layered, crystallized millstone falls from his fettered soul. The person now sees well all his ugliness within, and not only sees it, but also feels it. He also realizes the danger of his condition, begins to be ashamed of himself and takes care for his fate. Not only does shame fall into the soul, but with the feeling of responsibility for himself before God, fear, agony, and disappointment begin to powerfully attack his heart. His conscience gnaws at him.

One Feels a Certain Sweetness in Godly Life.

Now he feels a certain sweetness in godly life. Sensing all the futility of a sinful life and nursing a revulsion for it as for a sea of evil, he also has a presentiment that joy and consolation are hidden in the realm of goodness, which is now being revealed to his spiritual eye. It comes into his view like the promised land, as a most blessed haven from all disquiet. This presentiment in a sinful soul is ultimately a manifestation that man himself cannot produce. It is God's blessing and is subject to His authority. Thinking about it is not the same as feeling it. God Himself leads man's spirit into His treasure-house and allows man to taste its blessings.

Freed from the Reign of Sin the Soul is Free to Choose.

Notice how necessary this action of grace is on the path of freeing the soul from the reign of sin. The goal of awakening grace and its power extricates man from the jaws of sin and places him on the point of indifference between good and evil. The scales of our will, on which the will leans toward one side or the other, should now be evenly weighted. But this cannot happen if the sinner is not given at least a foretaste of the sweetness of goodness. If this were not given, then the sweetness of sin, as we pointed out before, would attract him more strongly to itself than to goodness; and the choice would fall to the former, as happens with those who have contrived to change their lives without grace-filled awakening. For this is a general law: ignoti nulla cupido, that is, what you do not know you will not desire. But when grace-filled awakening allows him to taste the sweetness of goodness, it attracts him to itself, as we said, consciously and perceptively. The scales are even. Now complete freedom to act is in the person's hands.

Everything is Illumined by this Grace-Filled Awakening.

In this manner, as in a flash of lightning, everything within and around the person is illuminated by this grace-filled awakening. For one instant it introduces the heart to that state from which sin has been cast out, and places man into that chain of creation from which he voluntarily exiled himself through sin. That is why this act of grace is always signified by a sudden fright and jolt, like the way the abrupt sound of the word "stop!" jolts a person walking quickly but lost in thought. If you look at this state from a psychological point of view, it is nothing other than an awakening of spirit. It is natural for our spirit to acknowledge Divinity, and the higher world or order of things, to raise man above everything sensual, and carry him away to the purely spiritual realm. But in the sinful state our spirit loses its strength and commingles with psychological emotionality, and through it with sensuality to the point of practically disappearing into it. Now through grace it is extricated from this and placed as if on a candle stand within our inner temple, and it sheds light upon everything dwelling within and is visible from within.

Source-Excerpts from "The Path to Salvation" by Saint Theophane The Recluse

Ἡ μετάνοια τῆς Ζαμφίρας τῆς τσιγγάνας


Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ.Δημοκρατία της Μολδαβίας). Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Με βοηθούν κάποιοι κρατούμενοι ως εθελοντές.Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να προετοιμάσουν τους κρατουμένους που θα συμμετάσχουν στην Ακολουθία της επομένης ημέρας δινοντάς τους να διαβάσουν είτε το Ωρολόγιο είτε κάποιο από τα βιβλία που έχουμε στην μικρή μας βιβλιοθήκη.
Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.
Οι φυλακές Προύνκου.είναι οι μοναδικές φυλακές-νοσοκομείο στο οποίο βρίσκονται και άντρες και γυναίκες. Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόνταν και η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Όταν ένας από τους εθελοντές πήγε στο κελί για να ρωτήσει ποιός θα συμμετείχε στην ακολουθία της επομένης ημέρας η Ζαμφίρα του είπε:«Εγώ θα έρθω αλλά δεν έχω ανάγκη τα βιβλία σου». Η Ζαμφίρα ήταν περίπου 36 ετών, όμορφή και απ’όσα είχα καταλάβει ”ελαφρών ηθών”.Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της αλλά και γιά άλλα σοβαρά παραπτώματα.
Την επομένη λοιπόν η Ζαμφίρα ήρθε στην ακολουθία στο παρεκκλήσι. Την ημέρα εκείνη διαβάσαμε τον Ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό,την Παράκληση της Παναγίας και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως. Η Ζαμφίρα όμως στο πίσω μέρος του ναού απαντούσε σε κάθε προσευχή κοροιδευτικά και έκανε άσχημες χειρονομίες. Φυσικά ενοχλούσε και εμένα αλλά και τους άλλους κρατουμένους οι οποίοι ήταν περίπου 35, άνδρες και γυναίκες. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση επειδή είχε ένα κάποιο ”κύρος”στον υπόκοσμο. Παρότι ήταν 36 ετών ήταν ψηλά στην ιεραρχία κάτι που όλοι οι κρατούμενοι σέβονταν απολύτως.Έδωσε ολόκληρη παράσταση και κάποιους τους διασκέδαζε με τα αστεία της. Την άφησα ήσυχη,μόνο την ρώτησα:
«Πώς σε λένε»; «Ζαμφίρα»μου απάντησε.Της είπα να ησυχάσει. «Καλά»μου απάντησε αυτή,συνέχισε όμως τα ίδια.
Μετά την ακολουθία τους εξομολόγησα όλους. Σε μια γυναίκα – η οποία ζούσε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα – είπα: «Δε μπορώ να σε κοινωνήσω τώρα. Θα κάνεις τον κανόνα που θα σου δώσω και θα έρθεις σε δύο εβδομάδες να κοινωνήσεις». Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε.
Τότε την ρώτησα: «Εσυ θα εξομολογηθείς;
-Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη.(σ.σ.αργκώ των φυλακισμένων).
-Τότε γιατί ήρθες στην εκκλησία αφού ούτε εξομολογείσαι, ούτε προσεύχεσαι, ούτε ακούς την ακολουθία.Ήρθες για βόλτα;
-Όχι ήρθα για να δω πόσο όμορφος είσαι.
Σε όλα απαντούσε πολύ απότομα. Τότε είπα : «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου»
Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα έναν εθελοντή στην γυναικα στην οποία είχα βάλει κανόνα και η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να της θυμίσει ότι θα κοινωνήσει και να ετοιμαστεί. Πάει ο εθελοντής στο κελί και της λεει «Ο ιερέας είπε πως επειδή αύριο θα κοινωνήσετε να ετοιμαστείτε και να διαβάσετε την προσευχή προ της Θείας Μεταλήψεως» Της έδωσε ένα Ωρολόγιο και αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα,
-«Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην εκκλησία.
-«Όχι δεν θα πας επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη» της είπε ο εθελοντής.
-«Σε παρακαλώ, θέλω να πάω» επέμενε η Ζαμφίρα. «Δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω».
Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:
«Πάτερ η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της»
-«Δηλαδή,τι θέλεις να πεις»; ρώτησα εγώ.
-«Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε. Δεν ξέρω τι διάβασε αλλά έκλαιγε πάρα πολύ.
Αφού τους εξομολόγησα όλους πήγα στην Ζαμφίρα.Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία.Φαινόνταν κλαμμένη. Δεν έλεγε τίποτα.
-«Θέλεις να εξομολογηθείς;
-«Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι.
-«Πες μου πώς θέλεις».
-«Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή,μπροστά σε όλους.»
Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια!
Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. ”Να την κοινωνήσω”; Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.
Αυτό που κατάφερα να μάθω ήταν πως η γιαγιά της την είχε βαπτίσει όταν ήταν μικρή αλλά ποτέ δεν είχε κοινωνήσει. Συνεπώς θα ήταν η πρώτη φορά.
Δεν είχε φάει τίποτα εκείνο το πρωινό. Σκεφτόμουν τι θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση προσευχόμενος ως εξής: «Κύριε εαν την κοινωνώ αναξίως παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα.Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε ”Αλληλούια”. Βρισκόνταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς και σε χριστιανούς που ζουν ελευθεροί στον κόσμο.
Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ,η Ζαμφίρα πέθανε»μου λέει»!
Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της,τι συνέβη και μου είπε:
«Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόνταν στο Θεό, μου μιλούσε για το Θεό, για την μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά της οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά,κάτι έχω».
Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε,έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί» (σ.σ.Σε άλλες ορθόδοξες χώρες όταν κάποιος ξεψυχάει πάντα κρατούν δίπλα του ένα αναμμένο κερί). Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!
Την επομένη ημέρα οι γιατροί έκαναν συμβούλιο.Έπρεπε να χειρουργηθεί για κοίλη αλλά δεν έβρισκαν μια αιτία για τον ξαφνικό θάνατό της. Εγώ πιστεύω πως ο Θεός περιμένει τον καθένα να επιστρέψει κοντά Του και όταν αυτό γίνει και είναι καθαρός τότε ο Θεός κρίνει εαν θα τον πάρει δίπλα Του.

Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου-Κίσιβο
 
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
Από το περιοδικό ”Familia Ortodoxa”τεύχος 39 Απρίλιος 2012
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...