Saint( Elder) Porphyrios-What is the Church?

 Saint (Elder) Porphyrios

“The Church is without beginning, without end and eternal, just as the Triune God, her founder, is without beginning, without end and eternal. She is uncreated just as God is uncreated. She existed before the ages, before the angels, before the creation of the world – before the foundation of the world, as the Apostle Paul says (Eph. 1:4). She is a divine institution and in her dwells the whole fullness of divinity (Col. 2:9). She is an expression of the richly varied wisdom of God. She is the mystery of mysteries. She was concealed and was revealed in the last of times. The Church remains unshaken because she is rooted in the love and wise providence of God.

The three Persons of the Trinity constitute the eternal Church. The angels and human beings existed in the thought and love of the Triune God from the beginning. We human beings were not born now, we existed before the ages in God’s omniscience.

The love of God created us in His image and likeness. He embraced us within the Church in spite of the fact that He knew of our apostasy. He gave us everything to make us gods too through the free gift of grace. For all that, we made poor use of our freedom and lost our original beauty, our original righteousness, and cut ourselves off from the Church. Outside the Church, far from the Holy Trinity, we lost Paradise, everything. But outside the Church there is no salvation, there is no life. And so that compassionate heart of God the Father did not leave us exiled from His love. He opened again for us the gates of Paradise in the last of times and appeared in the flesh.

With the divine incarnation of the only-begotten Son of God, God’s pre-eternal plan for the salvation of mankind was revealed again to men. In his epistle to Timothy the Apostle Paul says, ‘Incontrovertibly, the mystery of faith is great. God was revealed in the flesh, justified in the Spirit, seen by angels, preached among Gentiles, believed in throughout the world, taken up in glory’ (1 Tim. 3:16). The words of the Apostle Paul are dense in meaning: divine, heavenly words!

God in His infinite love united us again with His Church in the person of Christ. On entering into the uncreated Church, we come to Christ, we enter the realm of the uncreated. We the faithful are called to become uncreated by grace, to become participants in the divine energies of God, to enter into the mystery of divinity, to surpass our worldly frame of mind, to die to the ‘old man,’ and to become immersed in God. (Cf. Col. 3:9, Rom. 6:6, Eph. 4:22) When we live in the Church, we live by Christ. This is a very fine-drawn matter, we cannot understand it. Only the Holy Spirit can teach us.

The head of the Church is Christ and we humans, we Christians, are the body. The Apostle Paul says: He is the head of the body, of the Church. (Col 1:18)

The Church and Christ are one. The body cannot exist without its head. The body of the Church is nourished, sanctified and lives with Christ. He is the Lord, omnipotent, omniscient, everywhere present and filling all things, our staff, our friend, our brother: the pillar and sure foundation of the Church. He is the Alpha and the Omega, the beginning and the end, the basis – everything. Without Christ the Church does not exist. Christ is the Bridegroom; each individual soul is the Bride.

Christ united the body of the Church with heaven and with earth: with angels, men and all created things, with all of God’s creation with the animals and birds, with each tiny wild flower and each microscopic insect. The Church thus became the fullness of Him who fills all in all, (Eph. 1:23) that is, of Christ. Everything is in Christ and with Christ. This is the mystery of the Church.

Christ is revealed in that unity between His love and ourselves: the Church. On my own I am not the Church, but together with you. All together we are the Church. All are incorporated in the Church. We are all one and Christ is the head. One body, one body of Christ: You are the body of Christ and individually members of it. (1 Cor. 12:27) We are all one because God is our Father and is everywhere. When we experience this we are in the Church. This is our Lord’s wish for all the members of the Church as expressed in His great high-priestly prayer: that they may be one. (John 17:11,22) But that’s something you can only understand through grace. We experience the joy of unity, of love, and we become one with everyone. There is nothing more magnificent!

The important thing is for us to enter into the Church – to unite ourselves with our fellow men, with the joys and sorrows of each and everyone, to feel that they are our own, to pray for everyone, to have care for their salvation, to forget about ourselves, to do everything for them just as Christ did for us. In the Church we become one unfortunate, suffering and sinful soul.

No one should wish to be saved alone without all others being save. It is a mistake for someone to pray for himself, that he himself may be saved. We must love others and pray that no soul be lost, that all may enter into the Church. That is what counts. And it is with this desire one should leave the world to retire to a monastery or to the desert.

When we set ourselves apart from others, we are not Christians. We are true Christians when we have a profound sense that we are members of the mystical body of Christ, of the Church, in an unbroken relationship of love – when we live united in Christ, that is, when we experience unity in His Church with a sense of oneness. This is why Christ prays to His Father saying, that they may be one. He repeats the prayer again and again and the apostles emphasise it everywhere. This is the most profound aspect, the most exalted meaning, of the Church. This is where the secret is to be found: for all to be united as one person in God. There is no other religion like this; no other religion says anything of this sort. They have something to say, but not this mystery, this exquisite point of the mystery which Christ demands and tells us that this is how we must become, that he wants us to be His.

We are one even with those who are not close to the Church. They are distant on account of ignorance. We must pray that God will enlighten them and change them so that they too may come to Christ. We see things in a human light, we move on a different plane and imagine that we love Christ. But Christ, who sends rain on the righteous and on the unrighteous, (Matt. 5 :45) tells us: Love your enemies (Matt. 5:44). We need to pray that we may all be united, united in God. Then, if we live out this prayer, we will achieve corresponding results; we will all be united in love.

For the people of God there is no such thing as distance, even if they be thousands of miles apart. However far away our fellow human beings may be, we must stand by them. Some people regularly telephone me from a town on the edge of the Indian Ocean – Durban is what it’s called, if I am pronouncing it correctly. It’s in South Africa, two hours drive from Johannesburg. Indeed, a few days ago they came here. They were taking a sick person to England and they came here first to ask me to read a prayer. I was very moved.

When Christ unites us, distances don’t exist. When I leave this life it will be better. I’ll be closer to you.”

Lust, Born from Thoughts

“A brother overcome by lust went to see a great old man and besought him, saying, ‘Be so good as to pray for me, for I am overcome by lust.’ And the old man prayed to God for him. A second time he went to the old man and said the same thing, and once more the old man did not omit to beseech God for him, saying, ‘Lord, reveal to me the manner of life of this brother and whence comes this action of the devil, for I have already besought you and he has not found peace’. Then God revealed this to him about the brother: he saw him sitting with the spirit of lust beside him and an angel, sent to his aid, was standing beside him and becoming angry with him because he did not fall down before God but, taking pleasure in his thoughts, delivered up his spirit completely to the action of the devil. So the old man knew that the cause came from the brother, and he told him, ‘It is you who are consenting to your thoughts.’ Then he taught him how to resist thoughts, and the brother, restored by the old man’s prayer and teaching, found rest.”

 -From the Desert Fathers

Saint Nikolai Velimirovich-God Hears Only Fervent Prayer

“Prayer consisting of words alone does not help if the heart does not participate in prayer. God hears only a fervent prayer. Abba Zoilus of Thebaid was once returning from Mt. Sinai and met a monk who complained to him, that they are suffering much from drought in the monastery. Zoilus said to him: ‘Why don’t you pray and implore God?’ The monk replied: ‘We have prayed and have implored, but there is no rain.’ To this, Zoilus replied: ‘It is evident that you are not praying fervently. Do you want to be convinced that it is so?’ Having said this, the elder raised his hands to heaven and prayed. Abundant rain fell to the earth. Seeing this, the astonished monk fell to the ground and bowed before the elder, but the elder, fearing the glory of men, quickly fled. The Lord Himself said: ‘Ask and it will be given you’ (St. Luke 11:9). In vain are mouths full of prayer if the heart is empty. God does not stand and listen to the mouth but to the heart. Let the heart be filled with prayer even though the mouth might be silent. God will hear and will receive the prayer. For God only listens to a fervent prayer.”

 - St. Nicholai of Zhicha(Velimirovich)

ELDER AIMILIANOS-On The State That Jesus Confers

If you wish to see God, my beloved children,there's only one thing to do:go to church filled with longing to see His face,filled with divine and heavenly desire to be able,somehow,to feel the presence of your Helper and Defender.When you do this,your soul will experience an initially strange feeling;it is God touching your heart.And what will the heart do in response?Will it laugh and rejoice?No.It will be filled with a blessed,godly grief,and begin to weep and lament.In the presence of the Lord,you'll feel your heart-which is like a useless sack-filling to the brim with the sense of its own emptiness and thereby overflowing with tears.And these tears will be its secret cry,saying:Where are You,Lord?Have mercy on me."
"Where are You,Lord?"That is the heart's first cry.But it immediately realizes that it's not able to see God,and that,if it did,it would lose its life(cf.Ex 33.20)correcting its mistake,it continues:"Grant me Your mercy.You are my mercy.Yours is mercy,I am Yours,and You alone can have mercy upon me; You alone can bring me up from the pit of tribulation,from the depths of Your absence and my absence-Your absence from me,and mine from Your own spiritual life."

When the soul begins to cry-and it cries to God,my beloved,very easily indeed,because God,in a sense,is the soul's only surviving relative,and what could be more natural than that it should seek Him,and that it should cry when it realizes that it cannot see Him?When you allow your soul to cry,when you reject everything that cuts off the flow of your tears,then you'll have a feeling of much greater intimacy with God.You'll understand that now someone else governs your life.You'll sense that now someone else has grasped the tiller,someone else has taken hold of the wheel(indeed of your own hands) and is now directly guiding you Himself.You become someone guided by the grace of God.

We are guided by God's grace,to which you can surrender yourself in all confidence.Indeed,it is impossible for you to do the slightest thing without it.Consider the glory of the stars,the magnificence of the heavens,and the wonders of the earth:none of these can give you anything at all.The only thing that can fashion a new heart within you(cf.Ezek 11.19),rendering the old one utterly useless,is the power of God's grace.

When you surrender yourself to God,moreover,your soul will experience three things:contemplation,prayer,and theology.
To begin with,you will contemplate all things in the church spiritually-and you will even be able to do so with your physical eyes,although that kind of seeing is acquired only after many struggles.In the meantime,you contemplate things spiritually.Your eyes have adjusted.The darkness dissipates and the shadows disappear.You contemplate the One Who Is(Ex 3.14) coming towards you.You contemplate the depths of your soul being kneaded by grace,like dough being kneaded into bread.
Your soul is now a malleable lump kneaded by the hands of God.You see your soul being worked on,passing through His fingers,and you're happy,so happy,at being in His hands,and watching them at work.Do you see His Face?Not yet.His back parts?(cf.Ex 33.23)No,for that would require the power and holiness of Moses.All you see is His hand,as we see it in certain icons,emerging from a cloud in order to bless the saint standing below it.And now you are standing next to God.watching His hand as it kneads you soul.

Not only do you contemplate,but you also begin to pray.Whatever you've done up until now,whatever you've said,even if you were praying,was nothing more than childish prattle,the nursery songs and infantile outbursts of your soul(cf.1 Cor 13.11).They were expressions of your ego,and as such did not enable you to ascend to God.But now you are praying,and this prayer is given to you,placed within your heart,by the Holy Spirit,Who intercedes with sighs too deep for words(Rom 8.26).Now grace itself,God Himself,places prayer within your soul,in the mouth of your soul.Now you are praying.

It is terrible to think that even if a man prays in the morning and at night,as much as seven times a day(Ps 118.164).his prayer may remain earth-bound,nothing more than a little jump just a few inches off the ground.How horrifying it is indeed when the words of our prayers are not the words of God,through which alone we are able to pray.

But now we truly pray,because previously we had truly contemplated:our spiritual vision was true.Now we can pray because contemplation unites us with everything.For example,now I see you,and thus I can embrace you.So too do we see the hand of God and take hold of it, so too do we lay hold of His grace.Now we're able to pray to him,because we know Him.Can you speak to an unknown God?What will you say to Him?But now that you see Him kneading your soul in His hands,you can say."Dear God,relax Your grip a little,"or"Dear God,pummel me.because my heart is still like a stone,"or"Stop a bit,Lord,I'm tired," and again,"Take me up,Lord,I can stand it:this is what I want,what I desire."There is so much that you can say,and your words are a prayer,and your prayer becomes theology.
You see,you pray,and you theologize:these are the three things we do when we leave the world and enter the church.

"You Theologize." what does that mean?You begin to think about God,so that, within yourself,you begin to speak about Him.You begin to understand God based on real,experiential knowledge of Him.You become a person who knows God.You theologize.And that means that your words, tempered by knowledge,begin to express the truth of your experience.When I see you,and recognize you,I say:"Ah,its you!"That's how it is.Previously your soul was trying to say something but you couldn't understand what it was.But now it cries out Abba,Father!(cf.Rom 8.15;Gal 4.6) and with those words you become a theologian; you discover that your mind is in God,that your word is God.You've captured God in the most delicate fibers of your heart and spirit.
Now you can understand and come to know God.and you can talk to Him.What more could you possibly desire?Now you understand that to know God means to taste God.The knowledge of God is my nourishment.I have eaten God.This is why,when the Holy Scriptures and the Church Fathers talk about the word of God,they say:"Eat and drink it"(cf.Mt4.4;Lk 4.4).

An excerpt from ARCHIMANDRITE AIMILIANOS OF SIMONOPETRA "THE WAY OF THE SPIRIT"Reflections on Life in God.

ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ-Ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού!

Με άλλο τρόπο δεν μπορεί ο άνθρωπος να φυλάξει την πρώτη και μεγάλη εντολή, δηλαδή το «να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη τη ψυχή σου και με όλη τη δύναμή σου και με όλη τη διάνοιά σου», καθώς μας προστάξει ο Κύριος (Λουκ. 3, 27), παρά με το μέσον της νοεράς προσευχής.

Νοερά και καρδιακή προσευχή, κατά τους Αγίους Πατέρες που ονομάζονται Νηπτικοί, είναι κυρίως το να συμμαζεύει ο άνθρωπος το νου του μέσα στην καρδιά του, και χωρίς να λαλεί με το στόμα, αλλά μόνο με τον «ενδιάθετο λόγο», ο οποίος λαλείται μέσα στην καρδιά, να λέγει τη σύντομη αυτή και μονολόγιστη προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», κρατώντας και λίγο την αναπνοή.

Έτσι μέσα στα ίδια τα βάθη της καρδιάς του επικαλείται το πανάγιο όνομα του Κυρίου, ζητεί με επιμονή το έλεός Του προσέχοντας αποκλειστικά και μόνο στα λόγια της προσευχής και τίποτε άλλο δεν δέχεται ούτε από μέσα ούτε απ’ έξω, διατηρώντας τη διάνοιά του εντελώς ασχημάτιστη, χωρίς καμία εικόνα. Την δε αφορμή και το περιεχόμενο αυτής της εργασίας την πήραν όσοι ασχολούνται μ’ αυτήν από την ίδια τη διδασκαλία του Κυρίου, ο οποίος σε κάποιο σημείο λέγει: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 21), και σε κάποιο άλλο: «Υποκριτή, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πίατου, για να γίνει και το εξωτερικό καθαρό» (Ματθ. 23, 26).

Και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «γι’ αυτό γονατίζω, μπροστά στον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρακαλώ να ενισχύει πλουσιοπάροχα και δυναμικά με το Πνεύμα του, τον εσωτερικό σας άνθρωπο, να κατοικήσει ο Χριστός στις καρδιές σας με την πίστη» (Εφεσ. 3, 14).

Τί σαφέστερο θα μπορούσε να υπάρχει από αυτή τη μαρτυρία; Ότι τούτο είναι απαραίτητο, το διδάσκει το Πνεύμα το Άγιο σε κάθε ευσεβή και σε μύριες όσες άλλες σελίδες της Νέας Γραφής, όπως μπορούν να διαπιστώσουν όσοι τις ερευνούν προσεκτικά.

Από αυτή την πνευματική και επιστημονική εργασία, όταν συνοδεύεται από την όσο το δυνατόν ακριβέστερη πραγματοποίηση των αρετών, από την θέρμη που δημιουργείται στη καρδιά και από την πνευματική ενέργεια που ακολουθεί την επίκληση του Παναγίου ονόματος, καταστρέφονται τα πάθη ο νους και η καρδιά σιγά-σιγά καθαρίζονται και ενώνονται μεταξύ τους, όποτε οι σωστικές εντολές κατορθώνονται ευκολότερα… Και για να ειπώ με συντομία, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε γρηγορότερα να επανέλθουμε στην τελεία χάρη του Πνεύματος που μας δόθηκε στην αρχή, η οποία υπάρχει μέσα μας, άλλα σαν την σπίθα που κρύβεται στη στάχτη έχει καταχωθεί κι αυτή μέσα στα πάθη, και να την δούμε να λάμπει δυνατά και να φωτίζει το νου μας και στη συνέχεια να τελειωθούμε και να θεοθούμε με τον κατάλληλο τρόπο.

Εάν δε κάποτε μερικοί ξέφυγαν λίγο, τί το θαυμαστό; Αυτό το έπαθαν τις περισσότερες φορές από οίηση, όπως λέγει ο Σιναΐτης Γρηγόριος. Εγώ νομίζω ότι το κύριο αίτιο της παρεκτροπής τους είναι το ότι δεν ακολούθησαν με ακρίβεια τη διδασκαλία των Πατέρων για την εργασία αύτη· δεν ευθύνεται η ίδια η εργασία, για όνομα του Θεού.

Επειδή αυτή είναι αγία και με αυτήν παρακαλούμε να απαλλαγούμε από όλη την πλάνη· επειδή και η εντολή του Θεού η οποία οδηγεί στη ζωή, όπως λέει ο Παύλος, «βρέθηκε να κοστίσει σε μερικούς τον θάνατο, αυτό όμως δεν έγινε εξαιτίας της εντολής. Και πώς να γίνει, αφού αυτή είναι αγία και δίκαιη και αληθινή;» (Ρωμ. 7, 10-12). Αλλά έγινε εξαιτίας της μοχθηρίας εκείνων που την έπραξαν κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας. Τί λοιπόν να κάνουμε; Να καταδικάσουμε τη θεία εντολή για την αμαρτία μερικών; Και να παραμελήσουμε μία τέτοια σωτηριώδη εργασία εξαιτίας της παρεκκλίσεως μερικών; Με κανένα τρόπο. Ούτε εκείνη, ούτε αυτή. Αλλά μάλλον έχοντας θάρρος σ’ Εκείνον που είπε «Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6) με πολλή ταπεινοφροσύνη και πενθική διάθεση ας επιχειρήσουμε το έργο. Γιατί όταν κάποιος είναι απαλλαγμένος από την οίηση και την ανθρωπαρέσκεια, ακόμη κι αν ολόκληρη η στρατιά των δαιμόνων συγκρουστεί μαζί του, ούτε να τον πλησιάσει δεν θα μπορέσει, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων.

Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδίας σου· ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου· και ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι τρεις μεγάλες εκείνες και θεολογικές αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η ψυχή η οποία αγαπά τον Ιησού, επειδή ο Ιησούς είναι στους ουρανούς και δεν είναι ορατός, ώστε να τον βλέπει και να τον απολαμβάνει, με άλλο τρόπο δεν μπορεί να παρηγορεί την αγάπη της προς Αυτόν παρεκτός με την συνεχή ενθύμηση του αγίου Του ονόματος, με το να βοά πάντοτε με αγάπη και δάκρυα και πόνο καρδιάς: Ιησού μου, Ιησού μου αγαπημένε!

 πηγή: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη, «Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος

Γ. ΕΦΡΑΙΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ-Η Ορθοδοξία είναι η βασιλική οδός του Ευαγγελίου

 

                          Αγαπητά μου παιδιά,

…Είμεθα Ορθόδοξοι και ουσιαστικά δεν γνωρίζου με το ύψος, το βάθος, το πλάτος της Ορθοδοξίας. Θα πρέπει να την δούμε σε όλη την αγιότητα της.

Τι είναι Ορθοδοξία; Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, το ορθό δόγμα περί του Θεού, περί του ανθρώπου και περί του κόσμου, όπως μας την έδωσε ο Ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός με την υπέροχη διδασκαλία Του, με την αγία ζωή Του και με την λυτρωτική θυσία Του, όπως την διετύπωσε κατόπιν η θεόπνευστος διάνοια και καρδία του Αποστόλου Παύλου, όπως την «ζωντάνεψε» ο μαθητής της αγάπης και οι άλλοι Ευαγγελισταί και Απόστολοι με το ουράνιον φως του Άγιου Πνεύματος, όπως την παρέδωσαν και σε μας οι πνευματοκίνητοι Πατέρες της Αλεξανδρείας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Καππαδοκίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και του Αγίου Όρους αργότερα. Όλοι αυτοί από τον Ιερό Πολύκαρπο, τον μαθητή των Αποστόλων, μέχρι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο όποιος εκοιμήθη στις αρχές του 19ου αιώνος, με την σοφία τους και την αγιότητα τους, με τις θυσίες και τους αγώνες τους μας παρέδωκαν την παρακαταθήκη της ορθής πίστεως και ζωής, τον θησαυρό της ορθοδόξου παραδόσεως.

Ορθοδοξία είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεσις δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως. Ορθοδοξία είναι ακόμα εκείνο που διετύπωσαν επισημότερα αι Σύνοδοι, τα οικουμενικά εκείνα ευλογημένα συνέδρια της ανά τον κόσμον Εκκλησίας του Χρίστου. Τότε οι θεοφόροι Πατέρες «όλην συγκροτήσαντες την της ψυχής επιστήμην και τω θείω πνεύματι συνδιασκεψάμενοι» απεφάνθησαν για τα μεγαλύτερα προβλήματα, που απασχολούν τον πνευματικό άνθρωπο και έθεσαν τα βάθρα, τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, που είναι ο πραγματικός πνευματικός πολιτισμός.

Την Ορθοδοξία επεσφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών όλη η ιερή στρατιά των εκατομμυρίων ηρώων και ομολογητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών με το τίμιο αίμα τους. Από τα αμφιθέατρα της Ρώμης μέχρι τα στρατόπεδα της Ρωσίας, απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά η αλήθεια και η ζωή ο ωραιότερος ηρωισμός, η νίκη κατά της ωμής βίας και της υλικής δυνάμεως, η επικράτησις και η βασιλεία του πνεύματος.

Ήρθε κατόπιν να ύμνηση την Ορθοδοξία η λατρεία με την υπέροχη ποίησι και την εμπνευσμένη υμνογραφία της, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το υπερφυσικό, τα εγκόσμια με τα επουράνια, την ατομικότητα με την κοινωνικότητα, την οικειότητα και τον βαθύ σεβασμό, το εύληπτο και το μυστήριο.

Μέσα στον ναό σε κάθε Λειτουργία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανατάσεως και ιερότητος τελείται η Θυσία του Θεανθρώπου, όπου συμμετέχουν όλοι οι πιστοί. Εκεί επίσης υμνούνται και προβάλλονται τα κατορθώματα των γιγάντων της πίστεως με επικεφαλής του χορού αυτού την Θεοτόκο Μαρία. Εκεί εξυμνείται το δόγμα, όχι μόνον ως αληθές, αλλά και ως ανταποκρινόμενο στις ανθρώπινες εφέσεις….

Ένα άλλο γνώρισμα της Ορθοδοξίας ήταν πάντοτε ο ηρωισμός που τον είδαμε στο μαρτύριο, ο όποιος δεν σταμάτησε μόνον στην θυσία του αίματος. Τα τέκνα της Ορθοδοξίας πάντα έδειξαν σθένος και γενναιότητα μπροστά σε κάθε είδος αυθαιρεσίας, είτε προερχόταν από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, είτε από τους αρειανούς και μονοφυσίτες, είτε από τους εικονομάχους και λατινόφρονες μοναχούς. Η φάλαγγα αυτή των ηρώων της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν περιλαμβάνει μόνον τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, ηγούμενο της του Στουδίου Μονής με όλους τους μοναχούς του, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον μέγα ήρωα, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και άπειρο πλήθος ομολογητών και υπερασπιστών της πίστεως μας….

Η Ορθοδοξία εβάδισε πάντοτε την βασιλική οδό του Ευαγγελίου. Εκράτησε ανόθευτο, γνήσιο το πνεύμα του χριστιανισμού έναντι του σκοτεινού μυστικισμού των ανατολικών αιρέσεων, της παποκαισαρικής συγκεντρωτικότητος των Λατίνων και του ορθολογιστικού υποκειμενισμού των Προτεσταντών. Πάντοτε εκράτησε το μέτρο και την αρμονία, δεν είχε τίποτε το λάθος, διότι οι Πατέρες ήταν πνευματοκίνητοι, αγιοπνευματικώς οδηγούμενοι.

Δεν περιφρόνησε η Ορθοδοξία τον άνθρωπο, ούτε την σοφία, ούτε την φύσι, ούτε την τέχνη, δεν υπήρξε απάνθρωπος. Όλα τα εξηγίασε και δημιούργησε πολιτισμό. «Την φύσιν», κατά το τροπάριον των Τριών Ιεραρχών «των όντων ετράνωσε, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησε».
Η Ορθοδοξία είναι η πορεία του ολοκληρωμένου ανθρώπου προς τον Πλάστη του, προς την θέωσι. Οδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη ανάπτυξί του εν τω Χριστώ και για τον Χριστό. Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η κατ’ εξοχήν θεολογία, αλλά είναι συγχρόνως και η αληθινή ψυχολογία, ο γνήσιος ανθρωπισμός και κοινωνισμός. Είναι ένα πολύεδρο διαμάντι, το όποιον από όλες τις πλευρές παρουσιάζει νέες αντανακλάσεις της αληθείας.

Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, την Ορθοδοξία μας. Όχι θεωρητικά. Ας την αισθανθούμε και ας την ζήσουμε σε όλο το βάθος και το πλάτος της. Ετσι μόνο θα μπορού με να την προβάλουμε και να την αξιοποιήσουμε.

Διότι η Ορθοδοξία μας δεν είναι μουσείο και παρελθόν, αλλά ζωή, δημιουργία και ακτινοβολία. Είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους μας, είναι η χρυσή ελπίδα της σω­τηρίας μας, είναι το καύχημα μας εν Χριστώ. Ας την κηρύττουμε με ηρωισμό και γενναιότητα ως τέκνα γνήσια των μεγάλων ηρώων της.

Πανέμορφη Ορθοδοξία, αιματοστόλιστη νύμφη του Χριστού, ποτέ, ποτέ να μη σε αρνηθούμε οι ανάξιοι, αλλά αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, αξίωσε μας, ω φίλη, δια σε να χύσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Αμήν.

 

 (Αποσπάσματα από το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, τόμος Α’, εκδ. Ι. Μ. Φιλόθεου 2004
Η ομιλία αυτή έγινε το 1984 εις Αμερική από τον Γέροντα Έφραίμ

πηγή http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_7704.html