Sunday, 9 February 2014

ST.Theophylact of Ochrid - Commentary on Sunday of the Publican and the Pharisee

 

Luke 18:10-14

From the Explanation of the Gospel of St. Luke

by Blessed Theophylact, Archbishop of Ochrid and Bulgaria


10-14. Two men went up into the temple to pray; the one a Pharisee, and the other a publican. The Pharisee stood and prayed thus within himself, God, I thank Thee, that I am not as other men are, extortioners, unjust, adulterers, or even as this publican. I fast twice in the week, I give tithes of all that I possess. And the publican, standing afar off, would not lift up so much as his eyes unto heaven, but smote upon his breast, saying, God be merciful to me a sinner. I tell you, this man went down to his house counted righteous rather than the other: for every one that exalteth himself shall be humbled; and he that humbleth himself shall be exalted. The Lord ceaselessly purges the passion of pride in many ways. This passion, more than any other, disturbs our thoughts, and for this reason the Lord always and everywhere teaches on this subject. Here He is purging the worst form of pride. For there are many offshoots of self-love. Presumption, arrogance, and vainglory all stem from this root. But the most destructive of all these kinds of self-love is pride, for pride is contempt of God. When a man ascribes his accomplishments to himself, and not to God, this is nothing less than denial of God and opposition to Him. Therefore, like enemy to enemy, the Lord opposes this passion which is opposed to Him, and through this parable He promises to heal it. He directs this parable towards those who trust in themselves and who do not attribute everything to God, and who, as a result, despise others. He shows that when righteousness—which is marvelous in every other respect and sets a man close to God—takes pride as its companion, it casts that man into the lowest depths and makes demonic what was God-like just a short time before.
The words of the Pharisee at first resemble the words of a grateful man. For he says, God, I thank Thee. But the words that follow are full of foolishness. He does not say, “that Thou hast made me to depart from extortion and iniquities,” but Instead, “I thank Thee that I am not an extortioner or worker of iniquity.” He attributes this accomplishment to himself, as something done by his own strength. How can a man who knows that what he has, he has received from God, compare other men to himself unfavorably and judge them? Certainly, if a man believed that he had received as a gift good things that in truth belong to God, he would not despise other men. He would instead consider himself just as naked as his fellow men in regards to virtue, except that by the mercy of God his nakedness has been covered with a donated garment. The Pharisee is proud, ascribing his deeds to his own strength, and that is why he proceeds to condemn others. By saying that the Pharisee stood, the Lord indicates his haughtiness and lack of humility. In the same way that a humble-minded man is likewise humble in his demeanor, this Pharisee by his bearing displays his pride. Although it is also said of the publican that he stood, note what follows: he would not lift up so much as his eyes unto heaven, so that he was stooped in posture. But the eyes of the Pharisee, together with his heart, were lifted up to heaven in boastful exaltation. Nevertheless, the manner in which the Pharisee arranged the words of his prayer can still instruct us. First he says what he is not, and then he declares what he is. After stating, God, I thank Thee, that I am not as other men are, pointing to the failings of others, then he declares his good deeds, that he fasts twice a week and gives tithes of all that he possesses. The order of his prayer shows us that we must first refrain from wickedness, and then set our hand to virtue. One must not only turn away from evil, but also do good (Ps. 33:14). It is the same for a man who wants to draw pure water from a muddy spring: only after he has cleaned out the mud can he draw pure water.

Consider this as well: the Pharisee did not say, “I thank Thee that I am not an extortioner or an adulterer, as other men are.” He could not endure even the association of his name with such vile terms, and so he uses them in the plural, casting these terms at other men, and avoiding the singular, which might associate him with sin. Having said, I thank Thee, that I am not as other men are, by contrast he points to himself, saying, I fast twice in the Sabbath, meaning, twice in the week, for the week was called “the Sabbath,” deriving its name from the last day of the week, the day of rest. The day of rest was called Sabbat, and the week was called Sabbata, being the plural form of Sabbat. Whence it is that mian Sabatton is the first day of the week, which we call “the Lord’s Day” (Sunday). Among the Hebrews mian means the same thing as first.

There is also a more profound explanation of this parable. Against the passion of adultery, the Pharisee boasted of his fasting, for lustful desires arise from eating and drinking to excess. By restraining his body through fasting on Mondays and Thursdays, as was the practice of the Pharisees, he kept himself far from such passions. He also resisted extortion and injustice by giving tithes of all his possessions. “I am so opposed to extortion and to wronging others,” he says, “that I give alms of everything I have.” Some believe that a simple and single tithe is prescribed by the law; but those who carefully examine the law will find three forms of tithing prescribed. You may learn this from Deuteronomy if you apply yourself diligently (Dt. 12:11,17).
So much for the Pharisee. Now we turn to the publican and observe that he is the Pharisee’s exact opposite. He stood afar off, and kept himself at a great distance, not only in physical location, but in his demeanor, in his words, and by his compunction of heart. He was ashamed to lift up his eyes to heaven, for he considered his eyes unworthy of heavenly vision because they had desired to see and enjoy the good things of earth. And he smote upon his breast, striking his heart, as it were, because of its evil designs, and awakening it because it had been sleeping. The publican said no other words than, God be merciful to me a sinner. By doing this he went down to his house counted righteous, rather than the other. For every proud heart is unclean in the Lord’s eyes, and the Lord resisteth the proud but He giveth grace to the humble (Prov. 3:34, I Pet. 5:5).

But one might wonder why it is that the Pharisee is condemned for speaking a few boastful words, while Job receives a crown for speaking many such words (Job 29). The answer is that the Pharisee stood and spoke these vain words under no compulsion, and he condemned others for no reason. But with Job, his friends pressed him and bore down upon him more fiercely than did his own calamities, telling him that he was suffering these things because of his sins. Job was compelled to enumerate his good deeds, but he did so for the glory of God, and so that men would not be misled from the path of virtue. For if men came to hear that Job was suffering because what he had done was sinful, they would not act as Job had. As a result they would become haters of strangers instead of hospitable to strangers, merciless instead of merciful, and unrighteous instead of righteous; for such were the good deeds of Job. Therefore Job enumerated his virtues so that others would not be misled and harmed, and this was why he spoke as he did. Shall we not say that his words, which may seem boastful, in fact are radiant with humility? Oh that I were as in months past, he said, wherein God preserved me! (Job 29:2) Do you see that he attributes everything to God and does not judge others? Instead he is judged by his friends. But condemnation rightly falls upon the Pharisee, who attributed everything to himself and not to God, and judged others for no reason whatsoever. For every one that exalteth himself shall be humbled and condemned by God; and he that humbleth himself when he is condemned by others shall be exalted and counted righteous by God. The Lord is saying, “You, 0 Christian, be the first to tell your sins, so that you may be counted righteous.”

Το Τριώδιο...


Του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας,
Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου


Η λέξη "Τριώδιο" για τον πολύ κόσμο έχει αποσυνδεθεί από το πραγματικό της νόημα και περιεχόμενο και έχει ταυτιστεί με την διασκέδαση, το φαγητό, το ξεφάντωμα, τις μεταμφιέσεις, τους χορούς, πράγματα που περιέχουν μέσα τους την υπερβολή και γι' αυτό είναι ξένα προς το πνεύμα και τις παραδόσεις της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις αποτελούν κατάλοιπα και συνέχεια της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής εποχής και θρησκείας, της λατρείας του Βάκχου, της Κυβέλης και άλλων τέτοιων θεοτήτων και των συνακολούθων τους τελετών, μυστηρίων και εκδηλώσεων, κατά τις οποίες προέβαλλε μέσα από τις διάφορες εκδηλώσεις ένας ανεύθυνος, άλογος, αμαρτωλός, αχαλίνωτος, ακόλαστος ψυχισμός. Πρόκειται για μια ισχυρή συνήθεια, που, αν και αταίριαστη με το πνεύμα του Χριστιανισμού, συνέχισε και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να υφίσταται και να εκδηλώνεται αυτές τις ημέρες, με όλες τις ψυχοφθόρες συνέπειες της αμαρτίας που την συνοδεύουν. Οι Αγιοι Πατέρες ανέκαθεν τόνιζαν την ασυμβατότητα αυτών των ξεφαντωμάτων με την προσωπικότητα του πιστού. Όλα αυτά αποτελούν σοβαρότατο ολίσθημα, πνευματικό ξεπεσμό, ξέφτισμα του βιώματος της εν Χριστώ ζωής, απόδειξη επιφανειακής, μη συνειδητοποιημένης Πίστεως, φαιδρά προσωπικότητα. Και όλα αυτά σε μια περίοδο του έτους που η Εκκλησία μας μάς εισάγει σε άλλα νοήματα και σε υψηλότερες πνευματικές σφαίρες.

Για να αποκαταστήσουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε τί σημαίνει η λέξη "Τριώδιον". Από τα δύο συνθετικά της λέξης, το αριθμητικό "τρία" δεν χρειάζεται εξήγηση. Η Ωδή (εκ του ρήματος άδω = τραγουδώ) είναι ένα σύστημα εμμέτρων στροφών που απαγγέλλονται εμμέλως. Οκτώ συνήθως ομάδες ομοίων στροφών αποτελούν τον λεγόμενο Κανόνα. Οι Κανόνες αποτελούν τμήμα της Ιεράς Ακολουθίας του Όρθρου, και όταν πρωτοεμφανίστηκαν αντλούσαν το περιεχόμενό τους από γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης. Σύντομα όμως χρησίμευσαν για την περιγραφή του βίου και τον εγκωμιασμό των Αγίων. Κατά την περίοδο λοιπόν που εγκαινιάζει η Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου στον Όρθρο ψάλλονται και κάποιοι Κανόνες που αποτελούνται από τρεις ωδές και το περιεχόμενό τους μας εισάγει στο πνεύμα της μετανοίας, της προσευχής και της νηστείας. Εδώ οφείλει την ονομασία του το βιβλίο που περιέχει τις ακολουθίες αυτής της περιόδου, αλλά και η ίδια η περίοδος: Τριώδιον. Όταν λέμε λοιπόν πως άνοιξε το Τριώδιο, εννοούμε ακριβώς πως άνοιξε το βιβλίο αυτό που περιγράψαμε και ταυτόχρονα όλη η μεγάλη περίοδος του αγώνα και της περισυλλογής μέχρι το Πάσχα, και όχι βέβαια η περίοδος της αμαρτίας και της ακολασίας.

Ειδικότερα οι πρώτες, οι παρεξηγημένες εβδομάδες που προηγούνται της νηστείας, μάς μεταφέρουν ένα μεγάλο πνευματικό μήνυμα. Όπως κατά τον ερχομό του Κυρίου μας επί της γης ο Πρόδρομος προετοίμασε το έδαφος, έτσι συμβαίνει και στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία είναι περίοδος άκρως πνευματική, περίοδος πνευματικού αγώνος, όπου πυκτεύουμε τον διάβολο και τα πάθη μας. Προηγείται αυτή η περίοδος για να μας εισαγάγει ομαλότερα στην άσκηση της νηστείας, την εγκράτεια, την προσευχή, την αγρυπνία κ.λ.π., μέσω των οποίων γνωρίζουμε τον εαυτό μας και την πνευματική μας κατάσταση. Διότι το καλό και το κακό δεν απέχουν και πολύ: το φαγητό επί παραδείγματι, είναι απαραίτητο για τη διαβίωσή μας, η πολυφαγία όμως είναι αμαρτία που υπονομεύει την ψυχική αλλά και τη σωματική μας υγεία. Ο ύπνος που ξεκουράζει το σώμα, όταν μετατρέπεται σε πολυυπνία προξενεί ραθυμία, ακηδία κ.λ.π. Επομένως το νόημα αυτής της περιόδου είναι η προετοιμασία μας για το μεγάλο στάδιο της Τεσσαρακοστής, ούτως ώστε κεκαθαρμένοι να κατανοήσουμε το νόημα της προσωπικής μας Αναστάσεως, τη θέση μας μέσα στην Εκκλησία, ώστε να αποκτήσουμε την αυτοσυνειδησία μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Ας ρίξουμε το βλέμμα μας στο μήνυμα που μεταφέρουν οι Κυριακές αυτές. Την πρώτη Κυριακή, μέσα από την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, διδασκόμαστε την αξία της προσευχής και της ταπεινώσεως. Αλλωστε η ταπείνωση δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα μιας έντονης αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Ο Τελώνης δεν ζητούσε την ευσπλαχνία του Θεού για κάποια συγκεκριμένη αμαρτία. Πιθανόν να μην τον βάραινε κάποια.

Αισθανόταν όμως την μικρότητά του έναντι της μεγαλωσύνης του Θεού, σε αντίθεση με τον "καθαρό" Φαρισαίο. Αλλωστε, αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πως όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε κάποια από τις δύο αυτές κατηγορίες, των ταπεινών και των υπεροπτών. Μέσα πάλι από την παραβολή του Ασώτου μαθαίνουμε για το μέγεθος της μετανοίας και τους καρπούς της γνήσιας μεταστροφής και της ειλικρινούς συγγνώμης. Διακρίνουμε και εδώ το διαχωρισμό των ανθρώπων σε δύο κατηγορίες. Των ενάρετων και των αμαρτωλών, και τον μεταξύ τους συσχετισμό: ο εγωισμός προξενεί την αποξένωση και την πτώση, η δε ειλικρινής μετάνοια την πνευματική ανόρθωση και αποκατάσταση. Τι να πει κανείς για την φρικτή εκείνη διήγηση της Κρίσεως κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας! Αποτελεί μια ευκαιρία για μια βαθιά επισκόπηση των πράξεων και των προθέσεών μας, ένα μεγάλο ράπισμα και ταρακούνημα στην ναρκωμένη και επαναπαυμένη συνείδησή μας, την οποία έχουμε πείσει πως είμαστε σωστοί και ενάρετοι μέσα από τις συμβατικές, τυπικές, αβαθείς όμως και άνευ περιεχομένου ενέργειές μας. Αποδεικνύεται λοιπόν πως η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σε αυτούς που εσφράγισαν το σύνολο των αρετών τους με τη γνήσια σφραγίδα της αληθινής, αδιάκριτης, ανιδιοτελούς, έμπρακτης αγάπης.

Εύχομαι αυτά τα υψηλά και πνευματικά νοήματα να κυριαρχήσουν αυτές τις άγιες μέρες του Τριωδίου στις καρδιές όλων μας, αντί των "πατροπαράδοτων" γλεντιών και εκδηλώσεων, που, αντί να οικοδομούν, γκρεμίζουν.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...