“When our dear Lord refuses to grand us something we persistently request of Him….”. One of Father(Saint) Porphyrios teachings

 Saint Porphyrios

Our Dear Lord Jesus will satisfy the requests of the members of His holy church, when He deems that the outcome will only be for our own good. Therefore we should not be demanding, and similarly, we should not be impatient. We should ask politely and with perfect abandon. We will receive if, and when, HE knows, this is to our own true and eternal advantage.

“When the Lord does not give us something we persistently request of Him, then one of two things may be happening. He does not wish to give us something which is not for our own good, or we are unable to see when, and especially how, we should be asking. And these are not mutually exclusive; that is, both may be happening.

Regarding the first case, no one may discover the Lord’s wishes. And this is because no one is able to know the Mind of God. That is why I shall refrain from making a comment.

Regarding the second case, however, I could say a lot. First and foremost, when we are asking something from God we should refrain from digging our heels in and retort… “I must absolutely have this right now..”. Because this response is not just absurd; but also constitutes a great disrespect towards our Maker. Who are you, or, if you prefer, who am I, that I can demand things of the Lord? And not only that, but I am also prepared to tell Him exactly when He is supposed to satisfy these demands.

-But.., dear grandpa.., I have not demanded anything, and I haven’t set any time limits either. This you are already aware of, very well. And I am only asking because my problem has now become age-old…

….An Image of the Trinity

                          

  Introduction

 
 The Sacrament of Marriage does not unite a man and a woman. Rather, it is the Church’s recognition of a union that God has already begun to work in their lives. As long as the union remains within the reality of this world, it will be subject to sin, pain, and death.  But, through the sacrament, the union enters at the same time into a new reality: that of God’s Kingdom. In Christ, marriage is restored to its initial perfection and in the sacrament, this union is made open to the possibility of what God intended marriage to be from the beginning: an eternal life of joy in union with Him.
Thus, marriage goes beyond a legal contract. There is no exchange of vows – the two have freely and coequally committed to one another and consented to God’s presence in their union. There is no phrase “’til death do us part”. If marriage is brought into the Kingdom of God, death, as a separation, is powerless over it. Christ has destroyed death by His Cross and Resurrection; therefore, the union of man and woman in Christ is eternal.

The Exchange of the Rings 

 
The Orthodox Sacrament of Marriage actually consists of two parts: The Exchange of Rings and The Crowning.
This first part of the wedding service can be equated with the ‘civil service’. It takes place in the vestibule (entry) of the church; that area seen by the Church as the closest to the ‘outside’ world.  In this service the Church first prays for the couple.  Here the Church recognizes and blesses a union which has begun “in the world” yet awaits fulfillment in the world to come. After being blessed by the priest, the rings are placed on the right hand, the hand with which promises and/or oaths are traditionally made and the hand with which the presence of God is recognized through the sign of the Cross.  The rings, of course, are the symbol of betrothal, agreement, authority, and stewardship from the most ancient times.  The exchange of the rings gives expression to the fact that in marriage the spouses will constantly be complementing each other.  Each will be enriched by the union. The exchange of rings represents a pledge to share and exchange both their physical and spiritual goods, a pledge of eternal love and devotion.

The Procession 

 
After the Exchange of the rings the priest leads the couple in procession into the middle of the church. The priest chants Psalm 128, “Blessed is everyone who fears the Lord, who walks in His ways…” This psalm is one of the “Psalms of Ascent” sung by Jewish pilgrims on the way to the Jerusalem Temple. This point in the service most clearly reveals the “action” of the sacrament. The couple brings themselves, each other, their lives, and all that fills their lives, to the altar as an offering to God. As the couple enters into the midst of the Church, their relationship enters into the new reality of God’s Kingdom.

Declaration of Intent and Lighting of Candles 

 
Having processed into the church, the couple must individually proclaim, before the assembly, that they have come freely, without constraints or prior commitment, to be joined by God as husband and wife.
The bride and groom are then handed candles which are held throughout the service.  The candles represent the couple’s faith and willingness to follow the Light of Truth, Jesus Christ, and that they will have their way through life lighted by the teachings of the Church.

            

The Crowning 

 
After prayers are offered on their behalf, the groom and bride are crowned by the priest “In the Name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit”.  These crowns have two meanings.  First, they reveal that the man and woman, in their union with Christ, participate in His Kingship.  Second, as in the ancient Church, crowns are a symbol of martyrdom.  The word “martyr” means witness. The common life of the bride and groom is to bear witness to the Presence of Christ in their lives and in the world. Martyrdom is usually associated with death.  So the reality of God’s Kingdom in the life of the husband and wife will necessarily take the form of dying to one’s self, to one’s will, and the giving of one’s life totally to the other, and through the other, to Christ.

The Epistle 

 
The epistle is taken from St. Paul’s letter to the Ephesians (5:20-33). It presents the cornerstone of the Christian vision of marriage: the love of man and woman parallels the love of Christ and the Church. As Christ gives Himself totally to and for His Church, so the husband is to give himself totally to and for his wife. As the Church, in turn, is subject to Christ, so the wife subjects herself to her husband. Thus the two become one in a life of mutual love and mutual subjection to each other in Christ.

The Gospel 

 
The gospel, from John (2:1-11), is the familiar account of the Wedding Feast at Cana where Christ turns the water into wine. A person must drink water simply to survive.  Wine, on the other hand, is more than just a drink that quenches thirst and continues life.  Wine is associated with joy, with celebration, with life as being more than mere survival.  By His presence at this wedding He changes the union of man and woman into something new.  Marriage becomes more than a mere human institution, existing for whatever purpose a society assigns it.  It becomes, like the Church Herself, a sign that God’s Kingdom has already begun in our midst.

 The Common Cup and the Dance of Isaiah 

 
After more prayers, a common cup of wine is blessed and shared by the couple as a sign of their common life together, a sharing of joys and sorrows, successes and failures, hopes and fears.
This is followed by the triple procession around the center table: the Dance of Isaiah. The hymns return once more to the theme of martyrdom and union with Christ. These are the hymns that, since ancient times, the Church has used to emphasize God’s blessings.  They are the same ones sung at ordinations into clergy orders and signify that this couple has been set apart from the mundane world to live a life in Christ.
Throughout the service things are done in threes in remembrance of the Trinity.  Man is made in the image and likeness of God. Marriage is intended by God to be an image of the Trinity.  It is the union of three persons, not two.  Man and woman are one with each other and one with the person of Jesus Christ.

Removal of the Crowns 

 
At the end of the service, the crowns are removed and the priest prays that God will receive these crowns into His Kingdom. The reality of the Kingdom into which the bride and groom have entered is not completely fulfilled, but only begun. Husband and wife must receive God’s Kingdom and make it both a present reality and a challenge and goal of their common life.  Completion and fulfillment will come when Christ returns in power and glory to complete the establishment of His Kingdom in this world by filling all things with Himself.

The Greeting of the Couple 

 
At the end of the service, the couple stands at the foot of the altar. From the beginning, at the back of the church, they have now progressed to the forefront. Only the eternal Kingdom of Jesus Christ, as signified by the Altar, remains ahead of them. Their final act is to turn and face the assembled Church. Through this sacrament, they have become an icon of the Church and icon of Christ and the assembly comes up to congratulate them and share in their joy.

Source:Pravmir.com

Η απίστευτη ιστορία του Dobri Dobrev..

 Γέροντας Ντόμπρη (Dobri Dobrev) 

Ο 99χρονος άντρας έχασε την ακοή του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο…
Ντυμένος στα χειροποίητα ρούχα του, περπατάει 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα, από το σπίτι του στο χωριό μέχρι την πόλη της Σόφιας. Εκεί περνάει τη μέρα του “ζητιανεύοντας”.
Αν και γνωστός, εδώ και πολλά χρόνια, για τις ευχαριστίες του σ’ όλους τους ανθρώπους που του δίνουν λεφτά, πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι δώρισε κάθε δεκάρα που είχε μαζέψει -πάνω από 40,000 ευρώ- υπέρ αποκατάστασης Βουλγαρικών μοναστηριών και εκκλησιών, καθώς και για εξόφληση λογαριασμών ορφανοτροφείων. Ζει με την κρατική σύνταξη των 80 ευρώ.

Ο Γέροντας Ντόμπρη (Dobri Dobrev) συμπληρώνει τα 99 του χρόνια φέτος και συνεχίζει μεγαλόψυχα να μοιράζει στους ανθρώπους γύρω του την μοναδική του περιουσία, την καλοσύνη και την ανθρωπιά. Ακόμη και στην προχωρημένη αυτή ηλικία, ίσως τον συναντήσετε στους δρόμους της πρωτεύουσας να αναζητά γενναιόδωρους ανθρώπους να τον βοηθήσουν στο θεάρεστό του έργο.
Ο Γέροντας Ντόμπρη εδώ και δεκαετίες συγκεντρώνει χρήματα για την αναπαλαίωση χριστιανικών ναών σε ολόκληρη την Βουλγαρία. Απτόητος από το κρύο και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αδιαφορώντας αν θα μείνει νηστικός… Ακτινοβολεί καλοσύνη, έτοιμος να φιλήσει το παιδικό χεράκι, που θα ρίξει στον ‘κουμπαρά’ του ένα κέρμα, έτοιμος να συζητήσει για την Θεία Χάρη με τούς περαστικούς. Ο Γέροντας Ντόμπρη ωστόσο δεν είναι ζητιάνος! Δεν ζητάει από του περαστικούς να τον βοηθήσουν να επιβιώσει, αποζητά, αντιθέτως, να σώσει τις ψυχές τους. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ζητιάνο, άνθρωπο, που έχει απαρνηθεί τις υλικές του ανάγκες και συγκεντρώνει χρήματα για το θεάρεστό του σκοπό.
Να δωρίσεις χρήματα για έναν Ναό σημαίνει να δωρίσεις ελπίδα, πίστη, αξίες στις επόμενες γενιές, να τους προετοιμάσεις να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι! Σε αυτό το μέλλον ελπίζει ο Γέροντας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους δημοσιογράφους!
Αντιλαμβάνεται πόσο εγωιστικά σκέφτεται η σημερινή κοινωνία, σέβεται τους συνανθρώπους του, δεν το βάζει κάτω και ευελπιστεί να αποτελέσει παράδειγμα για τους ανθρώπους, που θα ακολουθήσουν τον δρόμο του!
Με τα αυθεντικά του σκισμένα ρούχα και παπούτσια, τα μακριά του άσπρα μαλλιά και γένια, ο Γέροντας φαντάζει για πολλούς, οδοιπόρος από το παρελθόν. Σαν να έρχεται να μας θυμίσει εποχές που η πίστη, η καλοσύνη, η αγάπη αποτελούσαν βασικές, αληθινές αξίες.
Ο Γέροντας Ντόμπρη είναι οδοιπόρος…ακούραστος, γεμάτος ενέργεια, ταξιδεύει από την γενέτειρά του σε ολόκληρη την χώρα, εκπληρώνοντας την θεάρεστη αποστολή του, την διατήρηση της εκκλησιαστικής, πνευματικής κληρονομιάς. ‘Οντας νεότερος, ο Γέροντας ήταν σε θέση να διανύσει πεζός την απόσταση Μπάηλοβο – Σόφια , περισσότερα από 25 χιλιόμετρα. Τα γερασμένα, ταλαιπωρημένα του άκρα δεν τον κρατούν πλέον και χρησιμοποιεί λεωφορείο.

Η τωρινή κατοικία του Γέροντα βρίσκεται δίπλα στο σπίτι-μουσείο του συντοπίτη του Ελίν Πελίν. Ο «Άγιος» από το Μπάηλοβο, εδώ και χρόνια είναι αληθινός ασκητής και έχει παραχωρήσει τις ανέσεις του σπιτιού του στους συγγενείς και διαδόχους του. Ο ίδιος κατοικεί σε ένα δωματιάκι-παράπηγμα στην αυλή της εκκλησίας Άγιος Κύριλλος και Μεθόδιος. Παρόλο που διαθέτει κρεβάτι, προτιμά να κοιμάται στο πάτωμα, αρνούμενος πεισματικά τις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Στο τραπέζι του σεμνού του δωματίου, ένα κομμάτι ψωμί και μια ντομάτα, του αρκούν για την ημέρα που έρχεται…

 Πηγή-imverias.blogspot.ca

Ταπείνωση: Το Κλειδί της πόρτας του Ουρανού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
 
Λοιπόν, ἀδελφέ, ἂν ἀγαπᾷς τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθης σ᾿ αὐτὴν ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ταπεινώσεως (γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλη εἴσοδος σ᾿ αὐτὴν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ταπείνωσι). 
Γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς ὅμως τὴν ταπείνωσι, πρέπει νὰ ἀγωνισθῇς καὶ νὰ κοπιάσης (καὶ ἰδιαιτέρως στὴν ἀρχή) στὸ νὰ ἀγκαλιάσης ὅλες τὶς θλίψεις καὶ ἐναντιότητες ὡς ἀγαπητές σου ἀδελφές, στὸ νὰ ἀποφεύγῃς κάθε δόξα καὶ τιμή, ἐπιθυμώντας νὰ καταφρονῆσαι ἀπὸ τὸν καθένα καὶ νὰ μὴν ὑπάρχη κανένας ποὺ νὰ σὲ ὑπερασπίζεται καὶ νὰ σὲ παρηγορῆ, παρὰ μόνον ὁ Θεός σου. 
Βεβαίωσε καὶ στήριξε τὸ λογισμὸ αὐτὸ στὴν καρδιά σου, ὅτι δηλαδὴ μόνον ὁ Θεός σου εἶναι τὸ καλό σου, τὸ μόνο σου καταφύγιο, καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα εἶναι γιὰ σένα τέτοια ἀγκάθια, τὰ ὁποῖα, ἂν τὰ βάλῃς στὴν καρδιά σου, θὰ σὲ ζημιώσουν μὲ τὸν θάνατο. Ἂν σὲ ντροπιάση κάποιος, δὲν πρέπει νὰ λυπηθῇς, ἀλλὰ νὰ ὑποφέρῃς μὲ χαρὰ τὴν ντροπή, ὄντας βέβαιος ὅτι τότε ὁ Θεὸς εἶναι μαζί σου. Καὶ μὴ ζητᾶς ἄλλη τιμή, οὔτε τίποτε ἄλλο νὰ γυρεύῃς, παρὰ νὰ ὑποφέρῃς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ προξενεῖ μεγαλύτερη δόξα.
Ἀγωνίζου νὰ χαίρεσαι ὅταν κάποιος σὲ βρίσῃ ἢ σὲ ἐλέγξῃ ἢ σὲ καταφρονήσῃ, διότι κάτω ἀπὸ αὐτὴ τὴ σκόνι καὶ τὴν ἀτιμία βρίσκεται κρυμμένος μεγάλος θησαυρός. Καὶ ἂν τὸν δεχθῇς μὲ τὴν θέλησί σου, γρήγορα θὰ γίνῃς πλούσιος, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζῃ οὔτε ἐκεῖνος ποὺ σοῦ προξενεῖ αὐτὸ τὸ χάρισμα, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ σὲ ἀτιμάζει. Μὴ ζητήσῃς ποτὲ νὰ σὲ ἀγαπᾷ κάποιος στὴ ζωὴ αὐτή, οὔτε νὰ σὲ τιμᾶ, γιὰ νὰ μπορέσῃς νὰ ἀφήνεσαι νὰ ὑποφέρῃς μαζὶ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ καὶ κανένας νὰ μὴ σὲ ἐμποδίζῃ ἀπὸ αὐτό. Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό, σὰν ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ ποὺ ἔχεις. Μὴν ἀκολουθῇς τὴν θέλησί σου, οὔτε τὸν νοῦ σου, οὔτε τὴν γνώμη σου, ἂν θέλῃς νὰ μὴ χαθῇς.
Γι᾿ αὐτὸ πάντοτε νὰ κρατᾷς τὰ ὅπλα, γιὰ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Καὶ ὅταν ἡ θέλησίς σου θέλῃ νὰ κλίνῃ σὲ κάποιο πρᾶγμα, ἔστω καὶ ἅγιο, ἀπόμονωσέ την πρῶτα καὶ ἀπογύμνωσέ την καὶ τοποθέτησέ την μόνη της μπροστὰ στὸν Θεό σου, παρακαλώντας νὰ γίνῃ τὸ δικό του θέλημα καὶ ὄχι τὸ δικό σου. Καὶ αὐτὸ μὲ ἐγκάρδιες ἐπιθυμίες, χωρὶς καμμία ἀνάμιξι φιλαυτίας, γνωρίζοντας ὅτι δὲν ἔχεις τίποτε ποὺ νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, οὔτε μπορεῖς νὰ κάνῃς τίποτε.
Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ φέρνουν μαζί τους μορφὴ ἁγιότητος καὶ ζήλου ποὺ δὲν ἔχει διάκρισι, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγει σχετικὰ ὁ Θεός: «Νὰ προσέχετε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες ποὺ ἔρχονται πρὸς ἐσᾶς μὲ ἐνδυμασία προβάτου, ἐνῷ ἀπὸ μέσα εἶναι λύκοι ἁρπακτικοί. Ἀπὸ τοὺς καρπούς τους θὰ τοὺς ἀναγνωρίσετε» (Ματθ. 7,15). Καὶ οἱ καρποί τους εἶναι ἡ ὅποια ἀνησυχία καὶ ἐνόχλησι ποὺ ἀφήνουν στὴν ψυχή. Γιατὶ ὅλα αὐτὰ σὲ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ταπείνωσι καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία, μὲ ὅποιο χρῶμα καὶ σχῆμα κι ἂν εἶναι. Αὐτὰ εἶναι οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ ὁποῖοι ὄντας ντυμένοι μὲ σχῆμα προβάτου, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑπόκρισι τοῦ ζήλου, χωρὶς διάκρισι, γιὰ νὰ ὠφελήσουν τὸν πλησίον, εἶναι πράγματι λύκοι ἁρπακτικοί, ποὺ ἁρπάζουν τὴν ταπείνωσί σου καὶ ἐκείνην τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἡσυχία, ποὺ εἶναι τόσο ἀπαραίτητα σὲ ὅποιον θέλει νὰ ἔχῃ σίγουρη πρόοδο πνευματική.
Καὶ ὅσο ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ ἔχει ἐξωτερικὰ περισσότερη ἐπιφάνεια καὶ χρῶμα ἁγιότητος, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ τὸ ἐξετάζῃς, καὶ αὐτό, ὅπως λέχθηκε, πρέπει νὰ γίνεται, μὲ πολλὴ ἠρεμία καὶ ἐσωτερικὴ ἡσυχία. Ἂν ὅμως καμμία φορὰ κάτι σοῦ λείψῃ ἀπὸ αὐτά, μὴ συγχυσθῇς, ἀλλὰ ταπεινώσου μπροστὰ στὸν Θεό σου καὶ γνώρισε τὴν ἀδυναμία σου καὶ στὸ ἑξῆς νὰ γνωρίζῃς καλά, γιατὶ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτρέπῃ ὁ Θεὸς ἴσως γιὰ νὰ ταπεινώσῃ κάποια σου ὑπερηφάνεια, ποὺ βρίσκεται κρυμμένη μέσα σου καὶ δὲν τὸ γνωρίζεις.
Ἂν πάλι αἰσθανθῇς καμμιὰ φορὰ νὰ κεντᾶται ἡ ψυχή σου ἀπὸ κάποιο δυνατὸ καὶ φαρμακερὸ ἀγκάθι, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιο πάθος καὶ λογισμό, μὴν ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ δεῖξε μεγαλύτερη προσοχή, γιὰ νὰ μὴν περάση στὰ σπλάγχνα σου. Γύρισε πίσω τὴν καρδιά σου καὶ μὲ εὐχαρίστησι βάλε τὴν θέλησί σου μέσα στὸν τόπο τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἡσυχίας, φυλάττοντας καθαρὴ τὴν ψυχή σου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο θὰ βρίσκῃς πάντοτε στὰ σπλάγχνα σου καὶ στὴν καρδιά σου γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς γνώμης σου, ὄντας βέβαιος ὅτι τὸ κάθε τί συμβαίνει γιὰ νὰ σὲ δοκιμάσῃ, γιὰ νὰ μπορῇς νὰ καταλάβης τὸ συμφέρον σου καὶ γιὰ νὰ εἶσαι ἄξιος του στεφάνου τῆς δικαιοσύνης, ποὺ σοῦ εἶναι ἑτοιμασμένος ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ.
 
 πηγή:orthodox fathers

The Struggle for Holiness

  Saint Paul

Fr. Tryphon.

We are powerless to change those bad habits that dominate our lives without help from God. However we may attempt to change behavior, we can not do battle with the passions unless we surrender ourselves in humility to God, for such change can only come about by God’s grace. Struggle as we may, our flesh will resist until that moment we seek help from the Lord of Mercy, Who is quick to hear our plea for help.

Many years ago, while teaching, I worked with another instructor who was arrogant, and condescending to anyone whom he felt was beneath him. There was a wonderful black woman who served as the head cook in the school’s cafeteria, a woman of wisdom, and with whom I enjoyed countless conversations (I was the disciplinarian during the two lunch periods in an all boys high school). I’d often sit with the cook, enjoy a cup of coffee, along with her wonderful home made cookies. This other teacher walked into the cafeteria to ask me about one of the students, and while speaking to me he totally ignored the cook. Race had nothing to do with it, for he was also black.

As he walked away, I found myself apologizing for his behavior, only to have the cook tell me that she loved him regardless of his treatment of her, for she knew Jesus loved him. “He doesn’t have to love me, for me to love him”, she told me. The cook was the only one on the staff who seemed to like him, and she was the one he totally ignored. This was a lesson I’ve never forgot. I don’t always succeed in loving everyone, and there are certain people that I sometimes find myself wishing I could avoid, but the cook’s words linger in my heart, and I try to love everyone, and try to return good for evil.

The holy Apostle Paul tells us, “I can do all things through Christ who strengthens me (Philippians 4:13)”, for he said of himself, “For that which I do I know not: for what I would, that do I not; but what I hate, that do I (Romans 7:15).” He said of himself,  “I am crucified with Christ: nevertheless I live; yet not I, but Christ lives in me: and the life which I now live in the flesh I live by the faith of the Son of God, who loved me, and gave himself for me (Galatians 2:20).”

When Christ is invited into our hearts, it is important that we keep His commandments, and follow His example. To expect Christ to change our behavior, without making an effort of our own, is to invite failure. The Christian life is one of ascetic struggle, and not just in regards to keeping the fasts, and standing in prayerful vigil. If we are to be transformed by the power of the Holy Spirit, we must live the Gospels, and must put the message of the Gospels into practice.

If there is someone we don’t like, we must put on Christ, interacting with this person as though we do love them, for by being obedient to Christ, we will find that we can, indeed, love them. If we find ourselves being jealous of another person, say an office co-worker who’s received a promotion, we must congratulate them, and offer our support. Even if others are telling us we should have been the one who received the promotion, we embrace the decision of office management, as though it came from God, and as an opportunity to grow in humility.

It is easy to compartmentalize our Christian faith, reserving the “spiritual” for times spent in church. However, it is in the day to day, often mundane, moments that we can find the opportunities to grow in Christ. These are the moments when we must put into action what we’ve received during the services, knowing that Christ is providing us the means by which we can attain the sanctification that makes us one with Him. If we think our journey into the heart should be easy, we are fooling ourselves.

By Fr. Tryphon, Abbot of All-Merciful Savior Monastery

This article originally appeared in The Morning Offering on March 15, 2012 and was posted here with permission.

Source-Pemptousia.com

Το ναι και το όχι του Θεού!(Ιερομονάχου Βενεδίκτου Αγιορείτου)

A΄ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Το ναί και το όχι

Ένα όχι ή ένα ναί μεταξύ των ανθρώπων προϋποθέτει μία συνάντηση και μία συζήτηση, μία  συνομλία. Προϋποθέτει μάλιστα και συζήτηση έντονη, μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια πάντα, που μπορεί  να καταλήξει και σε διαξιφισμούς. Που ο ένας από τους δύο μπορεί να ακούσει και τα παρακάτω: Δεν σου δίνω αυτό που θέλεις, δεν μπορεί να γίνει αυτό που ζητάς, δε σε συμφέρει να γίνει αυτό γι’ αυτό και γι’ αυτό το λόγο, όχι δεν μπορεί να γίνει αυτό, υπάρχουν προβλήματα και συνέπειες.

Αυτά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα μιάς συναντήσεως και συζητήσεως, χωρίς να αποκλείωνται βέβαια και τα θετικά σημεία πάντοτε, και μάλιστα όταν η συζήτηση γίνεται με αγάπη και κατανόηση και νηφαλιότητα.

Μία συνάντηση με τον Θεό είναι και η προσευχή. Και αυτό προϋποθέτει έναν ακούοντα, τον Θεό και έναν λέγοντα, τον άνθρωπο. Έτσι ονομάζει την προσευχή ο ι. Χρυσόστομος. Ο Ευάγριος θα μας πεί ότι είναι ανάβασις του νού και ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος αρπαγή του νού πρός το Θεό.

Αυτή η συνάντηση όμως, η ανάβαση και η αρπαγή σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη μπορεί να έχει πολλές φορές και πολύ δυσμενείς επιπτώσεις στον άνθρωπο. Διότι είναι συνάντηση δύσκολη.

Και δεν είναι μόνο συνάντηση. Είναι και σχέση μαζί. Μία σχέση βαθειά που δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε σε μάς, ούτε στον Θεό. Το γεγονός ότι ο Θεός μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία Του ή μπορεί να μας αφήσει με την αίσθηση της απουσίας Του, είναι απόδειξη της ζωντανής αυτής και πραγματικής σχέσεως. Εάν μπορούσαμε να Τον παρασύρουμε μηχανικά σε μία συζήτηση, να Τον αναγκάσουμε δηλαδή να μας συναντήσει , απλά και μόνο επειδή εμείς διαλέξαμε τη στιγμή αυτή να Τον συναντήσουμε, δεν θα υπήρχε ούτε σχέση ούτε συνάντηση.

Είναι λοιπόν συνάντηση αλλά και σχέση μαζί η προσευχή αλλά και συνομιλία με τον Θεό. Η σνάντηση αυτή μπορεί να έχει και ως αποτέλεσμα να σκούσει κανείς, ανθρώπινα μιλώντας, αυτά που λέχθηκαν παραπάνω. Όχι με τον ίδιο τρόπο βέβαια. Με τον τρόπο που γνωρίζει ο Θεός και που είναι διαφορετικος στον καθένα μας.

Μερικές φορές έχουμε εμείς οι ίδιοι κάποια αίσθηση της απουσίας του Θεού. Στεκόμαστε μπροστά στο Θεό και φωνάζουμε δυνατά σε ένα άδειο ουρανό από τον οποίο δεν έρχεται καμμία απάντηση γυρίζουμε πρός όλες τις κατευθύνσεις και Εκείνος δεν φαίνεται πουθενά.

Έτσι ακούμε πολλές φορές από συνανθρώπους μας λόγια σαν αυτά: Προσευχήθηκα πολύ, έκλαψα πάνω στον πόνο μου, παρακάλεσα τους αγίους, την Παναγία μας, πήγα και σε προσκυνήματα διάφορα, δεν έγινε τίποτα. Η απάντηση από το Θεό ήταν αρνητική. Είπε όχι ο Θεός.

Λέει  όχι ο Θεός;

 Πότε όμως ο Θεός λέγει όχι στον άνθρωπο;

Η φράση ή το άκουσμα ακόμα ΟΧΙ από τον Θεό, είναι μία πρόκληση για όλους τους ανθρώπους. Και η πρόκληση αυτή μεταβάλεται σε σκάνδαλο μετά τις αλεπάλληλες διαβεβαιώσεις του Θεού για την εκπλήρωση και χορήγηση κάθε αιτήματος εκείνου που προσεύχεται. Ποιά έννοια θα είχε η καθαρή δήλωση του Κυρίου ‘’Πάντα όσα αν αιτήσητε εν τω ονόματι μου λήψεσθε’’, ό,τι θα ζητήσετε στο όνομα μου θα το λάβετε’’, ή το ‘’αιτείτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται…’’, αν υπήρχε πιθανότητα έστω κάποιας αρνητικής απαντήσεως εκ μέρους του Θεού στον αγωνιώντα και προσευχόμενο άνθρωπο;

Και πώς θα μπορούσε να ερμηνευτούν αυτές οι κατηγορηματικές υποσχέσεις του Κυρίου, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν δεν είναι μοναδική η διαβεβαίωση του Κυρίου για το θέμα αυτό;

Το πρώτο πρόβλημα που προκύπτει, είναι αν πραγματικά ο Θεός απαντά ή όχι στις προσευχές μας. Αν υπάρχουν αναπάντητες προσευχές εκ μέρους του Θεού. Αν δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις που χριστιανοί ζήτησαν διάφορα πράγματα στην προσευχή τους από τον Θεό και δεν έλαβαν καμμία απάντηση ή συνέβη το εντελώς αντίθετο από αυτό που περίμεναν. Δηλαδή η απάντηση του Θεού ήταν αρνητική.

Ο Μ. Βασίλειος διατυπώνει την εξής ερώτηση: ‘’Γνωρίζει ο Θεός την καρδιά εκείνων που προσεύχονται. Ποιά ανάγκη έχει ο Θεός της διατυπώσεως των αιτημάτων από τους πιστούς, αφού γνωρίζει εκείνα που έχουν ανάγκη και μας χορηγεί πλούσια αυτά που είναι απαραίτητα για την συντήρηση μας;’’ Και απαντά ο ίδιος. Ναι, γνωρίζει ο Θεός τις ανάγκες των ανθρώπων και ‘’πάντα τα σωματικά πλουσίως παρέχει ημίν, οίον την βροχήν επί δικαίους και αδίκους’’, αλλά συμπληρώνει·  ‘’την πίστη και τα κατωρθώματα της αρετής και την βασιλείαν των ουρανών , εάν μη αιτήσεις μετά καμάτου και παραμονής πολλής ου λαμβάνεις’’,  ‘’αν δεν τα ζητήσεις με κόπο και επιμονή δεν τα παίρνεις’’. (Ασκητικές διατάξεις). Εδώ έχουμε μία πιθανή αναπάντητη προσευχή, επειδή δεν τηρήθηκαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Διότι λέγει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο άγιος: ‘’Δει γαρ πρότερον ποθήσαι, ποθήσαντα δε ζητήσαι εξ αληθείας εν πίστει και υπομονή τα παρ’ εαυτού εισφέροντα, εν μηδενί κρινόμενος υπό του ιδίου συνειδότος ως αμελώς ή ραθύμως αιτούντος, και τότε λαβείν, ότε θέλει ο Κύριος…’’. ‘’Πρέπει δηλαδή πρώτα να επιθυμήσει κανείς κάτι, κατόπιν να το ζητήσει πραγματικά με πίστη και υπομονή κάνοντας και το ίδιος ότι μπορεί, χωρίς να κατακρίνεται για τίποτε απο τη συνείδηση του ότι προσεύχεται με αμέλεια ή με ραθυμία, και τότε θα πάρει αυτό που ζήτησε, όταν θέλει ο Κύριος…’’.

Υπάρχει αίτηση και αίτηση· υπάρχει αίτηση θεοφιλής και αίτηση που δεν εγκρίνεται από τον Θεό. Έτσι λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος.

Πολλές φορές οι προσευχές που αναφέρονται στα υλικά παραμένουν αναπάντητες, ενώ εισακούονται όλες οι προσευχές που αναφέρονται στα πνευματικά θέματα. ‘’Επι μεν των βιοτικών πολλάκις ζητήσαντες ούχ εύρομεν· επί δε των πνευματικών ούκ ένι τι τοιούτον, αλλά ανάγκη πάσα τον ζητούντα ευρείν…’’.

Πάντως όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ομολογούν ότι όντως υφίσταται το πρόβλημα των αναπάντητων προσευχών ή της αρνήτικής απαντήσεως στην προσευχή εκ μέρους του Θεού.

Για τον αγ. Ιωάννη της Κλίμακος το ότι ‘’ο Θεός ου παρέχει τοις αιτούσι τας χάριτας’’, δεν εκπληρώνει δηλαδή τα αιτήματα εκείνων που ζητούν κάτι, είναι καθαρά θέμα οικονομίας του Θεού. ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ στους αιτούντας να ικανοποιηθεί το αίτημα τους και για τον λόγο αυτό ο Θεός δεν το ικανοποιεί.

Υπάρχει όμως και άλλη εξήγηση στο θέμα μας: Τονίζει ο σοφός Ωριγένης: ‘’Ει δε ο αιτών λαμβάνει’’ και τα εξής, ο μη λαμβάνων ουκ αιτεί ει και δοκεί τι αιτείν , και ο μη ευρίσκων ουκ εζήτησεν τω μη ορθώς, μωρώς δεν ζητείν και λογομαχείν επ’ ουδέν χρήσιμον, ω τε ούκ ανοίγεται , ου κρούει καν τοίχους ή τα έξω της θύρας κρούει’’. Δηλαδή · ‘’αν, αυτός που ζητεί , λαμβάνει σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, αυτός που δεν λαμβάνει δεν ζητεί, μολονότι φαίνεται ότι ζητεί, και αυτός που δεν ευρίσκει κάτι, δε ζήτησε κάτι χρήσιμο, και εκείνος που χτυπούσε την πόρτα, δεν την χτυπούσε, αν και φαινόταν ότι καθόταν έξω από την πόρτα και δίπλα στους τοίχους και χτυπούσε να τον ανοίξουν’’. Το επιχείρημα βασίζεται την υπόσχεση και την αξιοπιστία του Θεού. Εφ’ όσον ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα εκπληρώσει τα αιτήματα του προσευχόμενου και εφ’ όσον ο Θεός είναι κατά πάντα αξιόπιστος, αυτό σημαίνει ότι αν αυτός που προσευχήθηκε δεν έλαβε απάντηση, στην πραγματικότητα δεν ζήτησε. Απλώς είχε την αυταπάτη ότι ζητά ή κρούει την θύρα του ελέους, αλλά στην πραγματικότητα ‘’ελογομάχει μωρώς επ’ ουδενί χρήσιμον’’. Κατά τον Ωριγένη λοιπόν η αναπάντητη προσευχή δεν είναι καν προσευχή. Διότι κανένας από εκείνους που δεν έλαβαν, δεν προσευχήθηκε. Διότι δεν είναι σωστό να ισχυρισθούμε ότι ψεύδεται εκείνος που λέγει ‘’πας ο αιτών λαμβάνει’’. Δεν υπάρχει λοιπόν απάντηση στις προσευχές , που δεν είναι προσευχές, μονολότι φαίνεται ότι είναι προσευχές.

Σε ποιές προσευχές ο Θεός απαντά αρνητικά

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας-Μνήμη Θανάτου

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας-Μνήμη Θανάτου

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου-Πῶς νά σηκώνουμε τήν συκοφαντία

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

 

Σας συκοφάντησαν. Δεν είστε ένοχος. Οφείλετε, ωστόσο, να υπομείνετε τη συκοφαντία μεγαλόψυχα. Και η υπομονή σας αυτή θα είναι ο κανόνας, το θεραπευτικό επιτίμιο, για παράπτωμα που διαπράξατε και για το οποίο είστε ένοχος. Μέσα στη συκοφαντία, επομένως, είναι κρυμμένο το έλεος του Θεού.

Μολονότι δεν είναι εύκολο, πρέπει οπωσδήποτε να συμφιλιωθείτε με τους συκοφάντες σας. Με μίσος στην καρδιά, δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Γι΄αυτό οφείλουμε να αντιδρούμε με αυταπάρνηση στα εμπαθή αισθήματά μας. Έτσι εξαφανίζονται και οι θλίψεις. Η εμπάθεια, βλέπετε, είναι που γεννάει τη θλίψη.

Γνωρίζω πόσο δύσκολα υποφέρεται η συκοφαντία. Είναι λάσπη -μα λάσπη ιαματική. Υπομονή! Αργά ή γρήγορα θα λήξει η δοκιμασία. Ο Γιατρός των ψυχών θα αφαιρέσει το τσουχτερό κατάπλασμα.

Συκοφαντούσαν και τον Κύριο: «Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. 11:19). «Δαιμόνιον έχει και μαίνεται» (Ιω. 10:20). Τι μεγάλη δόξα, να μετέχουμε στα παθήματα του Χριστού!

Σηκώστε ταπεινά κι αγόγγυστα το σταυρό σας. Μη λιποψυχείτε. Αν η συνείδησή σας δεν σας κατακρίνει, μπορείτε να υψώνετε πάντα με θάρρος το βλέμμα σας στο Θεό και να στέκεστε με παρρησία μπροστά Του. Τι πιο σπουδαίο απ’ αυτό;.
Να ζείτε και να φέρεστε φυσιολογικά. Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη. Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά-καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 18-19)

The Good Unbelief of Thomas

  

Monk Moisis the Hagiorite

In one of its hymns, our Church calls the unbelief of Thomas “good”. Understandably one would wonder – is there good and bad unbelief? There seems to be, because humans are not purely good or evil. In one who has a clean conscience, good heart and humble thought, everything is clear. In one infected with the virus of unbelief, all is dark and troubled. If only we had the good unbelief of the Apostle Thomas!

We would say that doubt, hesitation and little faith, it is normal to a man who seeks God with the mind.

The Apostles of Christ begged Him to add faith to their existing faith. Unbelief, however, is a serious spiritual illness. Faith is beyond reason and unbelief is unreasonable. Unbelief is often dense, comes from frivolity and shallowness of thought, and from a volatile life and confused consciousness.

The case of Thomas, who was absent at the onset of the appearance of the Risen Christ to His disciples, is typical. It is a fact that Thomas doubted, and did not disbelieve, but asked for evidence to confirm his faith.

Well known for his enthusiasm in other moments, Thomas is not a skeptic who is isolated and disadvantaged. He dares, he searches, he investigates, he inquires. He asks for the truth, to have direct contact with it. Christ did not have problem offering it to him. He came back to meet him. He comes back to everyone of us.

The faith of many Christians sometimes is lukewarm, colder than unbelief. We have faith as an armor and good outfit to beat others with, but not to take the beating; to be appreciated, admired and be watched. We do not dare to look ever deeper into the beliefs of our faith, we do not in any way want to challenge it, and perhaps expose it. Strong faith gives spiritual health, balance, sturdiness, empowerment, hope and trust in God. Sometimes, let’s not be afraid to admit it, our faith has much evidence of secret ego-pathologies and morbid sentimentality. It reaches even to the point of a mistaken belief in an antisocial skepticism, which offers a pretty bad example to others. Seeking God while being this way, is to backtrack.

Thomas surely was not of bad faith, nor did he believe easily. He was careful, outspoken, genuine, solid, honest and true. It was who he was. His good unbelief made Christ come to him. Christ offered Himself to him for his sincerity. He did not rebuke him, who asked to see Him, to touch Him. But eventually He blessed those who will not see and yet believe.

Unbelief is of course a free choice of each of us. Unbelief says that they base themselves only on what they see and grasp and understand with logic. This is coercion and tiresome easiness. Faith, we would say, comes with difficulty, hazard, risk and daring. This is why He blessed those who believe without tangible evidence. The strongest evidence is the confirmation of our hearts. The hard-to-believe Thomas is our brother, he is weak, but definitely sympathetic.

On Mount Athos this day we all have an all-night vigil, because on such a day we were liberated from the Turkish yoke. As we have learned, the world during the Paschal holidays was more than ever in the churches. This means that faith is not extinguished. But it can become deeper and warmer. Thomas is not for the unbelievers, but for the skeptical, for those with little faith, and finally for the faithful. May his good unbelief trouble us to fertilize us.

 Translated by John Sanidopoulos

 

Source-Pemptousia.com

 

 

Θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

(Επισκόπου Anthony Bloom)

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνει τελείως έξω από την ζωή μας, είναι έτοιμος να το σηκώσει αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνει απλώς ένα μέρος της ζωής μας.

Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;

Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.

Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωση μου». Βρίσκουμε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίση του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!

Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ.

Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώσει ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθείτε την θέρμη, το βάθος και την ένταση που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.

Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθιά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάσταση που σας στεναχωρεί και μετά στραφείτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώσει η διάθεση σας, τι άλλαξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρση, όλη η ένταση της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστη σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθηση της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεση, και όχι για τον Θεό.

Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνει κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.

Για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάσταση η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;

Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω.

Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για να αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι»

Metropolitan Anthony of Sourozh-At the heart of the storm

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

I should like to begin with the words of Saint Paul. He tells us that we all who have heard the life-giving, the creative word of God are building our lives on a sure foundation, not only on the teaching of Christ, but on His presence, both invisible, and communicable in the Sacraments. This is a sure foundation of all life — ours, and that of the whole creation. But what do we build on this foundation? Some, the heroes of the spirit, the Patriarchs, the Prophets, the Apostles, the Martyrs, the Saints that cannot be shaken even by the storms of the History. Others have build of gold and silver that rust cannot destroy, that rust cannot spoil.

But do we belong to these? Or are we not rather those who are building on the foundation of Christ Who is a column and a pillar of truth and of life — are we not building of wood and of straw? As long as we live, as long as a storm doesn’t come, both wood and straw seem to be so secure; but then, comes a hurricane, then fire comes — and what is left of it? And it is not only physical fire and physical hurricanes that destroy: History is made of fire, a fire of judgement; and remember the words that the judgement of God begins within His Church, and this Judgement is the judgement by fire. And History is like a storm...

What is left then — is it there any hope for us? There is! Because Paul who has given us a very stern warning lest we lightmindedly built on a Foundation which is Holy something which is unholy, unworthy of this foundation, he tells us, Yes, your works may go up in flames, but you may stay... And why? How can we? Aren't we judged simply by the final reckoning on our life, on what we have built? Perhaps today's Gospel can give us some vision of what may happen.

The Apostles left Christ to cross the sea of Genesareth. The weather was good, the sea was calm, they hoped for a safe crossing. And then the wind came down, and the storm abated, and the waves rose, and they felt that the little skiff in which they were crossing the Lake had become a possible grave for them, a cold, watery grave. They fought as they could; but they could do nothing against the raging sea and the furious wind.

And at that moment they saw Christ walking on the sea, walking on the waters, at the very heart of the storm, in the eye of the hurricane. And they cried out in horror because they thought, This could be nothing but a ghost — God could not be in the midst of the storm, a storm that spelt death to them, destruction. If God was there, there should be peace, stillness, safety for themselves... And yet, God was at the heart of the storm, as He is at the heart of all the historical storm which rages all around us and tosses us about, and frightens us so much, and brings us to the brink of death.

And they cried in terror. And then, they heard a voice; a voice that unmistakably that of Christ: It is I! — don't be afraid!

And a degree of peace came upon them; and Peter turned to Christ, and said, If it is Thou — let me come to You on the waves!.. And Christ said, ‘Come! Enter into the storm, don’t try to escape it, don’t look for safety in this small, frail skiff that can be broken to pieces by the waves, drowned — don't count on that! Walk into the storm, walk on the raging waves!..

And as long as Peter was looking at nothing but Christ, to be with Him wherever Christ found Himself, he could walk. But he became aware of himself; at that moment he became aware of the storm, he was aware of the fact that he could die in a moment, helpless, drowned. And terror seized him, and he cried to Christ again, ‘Lord, save me !’— and the Lord stretched out His hand.

In another passage of the Gospel we are told, ‘And at that moment they discovered that they were all near the shore’ — they were at the end of the journey, while terror made them think that they were in the power of death...

Isn't that something which we can learn, each of us, from the circumstances of life? Let us ask ourselves whether on the unshakeable foundation of Christ we are building of stone, of gold, of silver — or only of perishable things? Let us ask ourselves whether it is with Christ, with God that we want to be in the midst of the storm, at the heart of the storm, fearless, because there is the place where He is — or whether we look for salvation in the little boat that is being drowned.

Let us reflect on this; and let us walk again into life with new hope, with a new sense of responsibility, but with the certainty that all things are possible unto us in the power of Christ Who sustains us. Amen.

* All texts are copyright: Estate of Metropolitan Anthony of Sourozh

π.Ανδρέας Κονάνος-ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Εκπομπή Αθέατα Περάσματα του π.Ανδρέα Κονάνου

Όλα τά 'χω! Ευτυχία δεν έχω!

Η αθεΐα, η απιστία ταλαιπωρούν, λυπούν, «αγχώνουν», θλίβουν τον σημερινόν άνθρωπον.

Κάποτε ένας εξαίρετος χειρουργός γιατρός, κληρονομεί μια μεγάλη κλινική από τον πατέρα του, καλοπαντρεύεται με μια ενάρετη χριστιανή και δημιουργεί μια ωραία οικογένεια. Σύντομα τρία παιδάκια συμπληρώνουν την χαρά του.

Όλα τα καλά γύρω του: Χρήματα, κλινική, παιδιά, τα πάντα! Η γυναίκα του, αληθινό διαμάντι αρετής , ταπεινή, γλυκομίλητη, ευσεβέστατη. Το σπίτι τους σχεδόν καθημερινά, μυρίζει λιβάνι, γιατί η κυρά Μαρία συχνά θυμιατίζει, όταν ανάβει κάθε βράδυ το καντηλάκι της.

Τα τρία παιδιά τους, δυό αγόρια, κι ένα κορίτσι, προοδεύουν καταπληκτικά στα γράμματα, στις ξένες γλώσσες, στη μουσική (όλα μαθαίνουν πιάνο), στην αρετή. Η ευσεβέστατη Μαρία, τα οδηγεί στα Κατηχητικά, στην Εκκλησία, στο Χριστό, στις Χ.Μ.Ο. ( Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες ).

Ο γιατρός, ο κ. Παναγόπουλος Νικόλαος κολυμπά μέσα σε πλούσια υλικά αγαθά. Όμως πάντα είναι άκεφος, δύσθυμος, παραπονούμενος! Πότε του φταίει το ένα, πότε το άλλο. Πάντα βρίσκει κάτι να δικαιολογήσει τη μεγάλη στενοχώρια του.

Κάποια μέρα φωνάζει έναν παλιό, παιδικό του φίλο, θεολόγο, και του εξομολογείται:

- Βρε Παναγιώτη, όλα τα καλά του Θεού τα ‘χω! Δεν μου λείπει τίποτε! Ένα δεν έχω: γαλήνη, χαρά, ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα τα βράδυα. Βλέπω τρομερά όνειρα, στριφογυρίζω άυπνος στο κρεβάτι μου!

- Με τη χριστιανική πίστη πώς τα πάμε;

- Θα σου μιλήσω «ξεκάθαρα», ντόμπρα! Δεν πιστεύω στο Θεό! Είμαι άθεος! Ίσως φταίει η Γερμανία, όπου σπούδασα, ίσως ο … Καζαντζάκης ! Έχω διαβάσει, Παναγιώτη μου, πολλά έργα του. Μια σκέψη είναι στο μυαλό μου: η θρησκεία είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Θεός δεν υπάρχει!

- Αγαπητέ Νίκο, μήπως εδώ κρύβεται η αιτία της λύπης σου; Μήπως δεν έχεις γερά στηρίγματα στη ζωή σου; Ο Πασκάλ, ο μεγάλος εφευρέτης, τον ξέρεις, λέγει: «Επειδή έχω μελετήσει αρκετά, έχω πίστη χωρικού, αν μελετήσω περισσότερο θα 'χω πίστη χωρικής». Αρκετοί επιστήμονες ομολογούν δημόσια την πίστη τους. Η χριστιανική πίστη, η λατρεία, η προσευχή, η συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι ουρανόσταλτα δώρα, χαρίζονται από τον Θεό σ’ όλους τους ανθρώπους, για να έχουν χαρά μόνιμη.

- Τότε, αγαπητέ Παναγιώτη, γιατί δεν τα δίνει και σε μένα; Γιατί ζω μέσα στο σκοτάδι, στη λύπη;

- Εσύ τα ζήτησες; Το Ευαγγέλιο, που δεν διαβάζεις, γράφει: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Εσύ, έχεις ζητήσει ποτέ σου τα δώρα του Θεού;

- Όταν ήμουν στο Δημοτικό, η μακαρίτισσα η μητέρα μου μ’ έστελνε στο Κατηχητικό και τότε πίστευα αρκετά. Τώρα δεν πιστεύω τίποτε. «Δεν υπάρχει Θεός, αλλά ύλη», λέγει ο Μπύχνερ. Ο Καζαντζάκης δεν πιστεύει σε τίποτε, είναι ελεύθερος! Έτσι και γω, δεν παραδέχομαι ότι υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη!

- Η απιστία , Νίκο, γεννά ό,τι υπάρχει μέσα σου. Θέλεις να φύγει η λύπη σου;

- Αν θέλω λέει; Πάρα πολύ!!!

- Η λύση πανεύκολη. Ονομάζεται Εξομολόγηση!

- Α! Παναγιώτη! Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με παπάδες, ούτε θέλω να ‘χω. Όλοι τους είναι «ζήτουλες», «τσαρλατάνοι», εκμεταλλευτές του κόσμου! Ζουν με την αφέλεια των πολλών!

- Τότε μείνε μοναχός σου, για να ροκανίζει η λύπη το εσωτερικό σου!

- Ένα λεπτό, Παναγιώτη! Εσύ πιστεύεις ότι, αν εξομολογηθώ, θα ηρεμήσω;

- Απόλυτα! Εκατό τοις εκατό!

- Είσαι σίγουρος;

- Άκου, προσεκτικά! Όσοι εξομολογούνται ειλικρινά, βρίσκουν λύτρωση, χαρά, γαλήνη. Η εξομολόγηση είναι Μυστήριο μεγάλο, ωφελιμώτατο, γιατί το πανάγιο Πνεύμα απομακρύνει όλες τις ενοχές , δροσίζει απαλά κάθε φλεγόμενη καρδιά!

- Διστάζω, Παναγιώτη. Εγώ δεν πιστεύω. Δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ μου. Αλλά και να ‘θελα, πάλι δεν μπορώ.

- Γιατί Παναγιώτη μου;

- Να, εγώ «κοτζάμ γιατρός» κλινικάρχης, ντρέπομαι να πω τ’ αμαρτήματά μου! Ντρέπομαι! Αλλά και να νικήσω τη ντροπή μου, πάλι δεν θα το αποφασίσω! Ξέρεις γιατί;

- Όχι!

- Ποιος με βεβαιώνει ότι ο παπάς δεν θ’ ανοίξει το στόμα του και δεν θα πει παντού τα δικά μου;

- Άκου Παναγιώτη, εγώ εξομολογούμαι σε κάποιο γέροντα πνευματικό, τον π. Κωνσταντίνο, στον άγιο Γεώργιο Καρύτση. Είναι θεολόγος και τάφος. Θέλεις να πάμε;

- Τι να πω Παναγιώτη;

- Ό,τι σε φωτίσει ο Θεός! Αν πεις ό,τι βαραίνει την ψυχή σου, θα φύγει το βάρος, θα κοιμάσαι, σαν παιδάκι!

- Καλά, θα το σκεφτώ.

Ο θεολόγος αναχωρεί ήρεμος από την κλινική . Αμέσως αρχίζει διάλογο θερμό με τον ουρανό.

- Ω! Χριστέ μου, φώτισε το πλανεμένο πρόβατό Σου! Λασπόνερα πολλά έχουν σκεπάσει την πίστη, την ευσέβεια. Φώτισέ τον, οδήγησέ τον στη μάντρα Σου, για να δοξάζει το άγιο όνομά Σου.

Η προσευχή για τον άλλο κάνει θαύματα! Σε μερικές μέρες , ο καλός θεολόγος παίρνει ένα χαρούμενο τηλεφώνημα:

- Παναγιώτη, εξομολογήθηκα! Έχεις απόλυτο δίκιο, φίλε μου! Γαλήνεψα, ηρέμησα, τώρα είμαι χαρούμενος. Τώρα κοιμάμαι, σαν παιδάκι, όπως το είπες! Σ’ ευχαριστώ, Παναγιώτη, γιατί άνοιξες τα μάτια μου!

Ω! ουρανόσταλτη, ατίμητη μάνα! Εσύ έκρυψες στην καρδιά του γιατρού τα πρώτα χριστιανικά σπέρματα. Αυτά βλάστησαν ύστερα από πολλά χρόνια!

Γονείς, γιαγιάδες, παππούδες, σπέρνετε χριστιανικούς σπόρους στις ψυχές των παιδιών, εγγονών σας. Ουδέποτε τα χριστιανικά λόγια πηγαίνουν χαμένα!
Όσοι εξομολογείσθε, όσοι πίνετε ολόδροσα, γάργαρα νερά, οδηγείστε κάποιον γνωστό φίλο σας στη βρυσομάνα, που λέγεται εξομολόγηση!

Πηγή: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»

The Story of a Pious Priest and the Angel Who Served with Him in the Altar

“There once lived a most devout priest; (this incident was narrated to me by the blessed departed Gerontas (Spiritual Elder) Gabriel, who for a great period of time was the Abbott at the Holy Monastery of Dionysios on Mount Athos). Even though he barely knew how to read and write, he was a priest, a clergyman of strong faith, great virtue and of many spiritual struggles. He used to stand up-right for hours during the Proskomedia, despite the fact that the veins of his feet had been affected and were hemorrhaging. There were times when one could see the blood running down since he was standing up-right commemorating the names of numerous people. He was a man of sacrifice to his last breath; in fact, his soul departed just after the Divine Liturgy.

As he barely knew how to read and write, by some misundertsanding he did not place the portions on the Holy Diskos properly.

When we place the portion of the All-Holy (Panagia) Theotokos on top of the Holy Diskos, we say: “The queen stood at thy right hand…” The gerontas priest was under the impression that, since he said “at thy right hand”, the portion of the All-Holy (Panagia) Mother of God must be placed on the right side of the Lamb (as he was looking at the Holy Diskos); in other words, he was placing the portions backwards.

Όταν ο Άγγελος έκλαψε …

Γεμάτα τα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια μέσα και έξω από το καφενείο, γεμάτα από βιαστικούς πελάτες που έρχονται έτσι στα γρήγορα έναν καφέ να πιουν, να στυλωθεί η ψυχή τους, και μετά να ξαναπάνε απέναντι, δίπλα να σταθούν στο δικό τους άνθρωπο, δίπλα ή καλύτερα ένα να γίνουν με τον πόνο και την ανημπόρια, που κατάληψη έχουν κάνει σε όλα τα πατώματα, σε όλα τα δωμάτια του μεγάλου νοσοκομείου και έχουν ποτίσει θαρρείς ολόκληρο το τεράστιο οικοδόμημα.

Ένα καφεδάκι, μια-μια η ρουφηξιά αλλά η σκέψη είναι εκεί, και τα πόδια χορεύουν σαν να βιάζονται να πάνε πάλι κοντά σε αγαπημένο άρρωστο. —Κάτσε εδώ, καλά είναι, τι καφέ θες να πάω να φέρω.

Σε λίγο γύρισε με το δισκάκι, δυο νεράκια και δυο καφεδάκια. Λίγα τα λόγια τους αλλά φανέρωναν την έντασή τους, την έγνοια και την ανησυχία τους. Μια φωνή έκανε και τους δυο να γυρίσουν το κεφάλι. —Με λένε Άγγελο και, αν επιτρέπετε, θα ήθελα να καθίσω μαζί σας.

Βουβά δόθηκε η άδεια και ο Άγγελος έσυρε την καρέκλα του και κάθισε κοντά τους με τους ώμους γερμένους, όχι τόσο από τα χρόνια όσο από τον πόνο που κουβάλαγε μέσα του.

—Επάνω η Ελένη μου πεθαίνει. Πονάει, πεθαίνει. Όλα έγιναν ξαφνικά. Πονάω μου είπε εδώ. Στη θάλασσα ήμασταν. Οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο στο πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν να την ξεγράψω. Έτσι ξαφνικά, όλα, σε ενάμιση μήνα. —Ο Θεός να σας δίνει δύναμη, το καλύτερο να γίνει.

—Ποιος Θεός; Τίποτα δεν υπάρχει, ούτε Θεός ούτε διάβολος. Τι μου λες τώρα; Τίποτα, τίποτα. Χήρα η Αδριανούλα, η κόρη μου και με ένα κάρο αρρώστιες. Εμείς μεγαλώνουμε τη Γιωργίτσα, την εγγονούλα μας. Τι θα κάνω τώρα; Τι θα κάνω; Ένα φίλο είχα κολλητό 35 χρόνια και τώρα που πλούτισε με πούλησε, ούτε να τη δει δεν ήρθε. Φοβάται μήπως του ζητήσω λεφτά. Σκατά, τίποτα δεν υπάρχει…

Και ξεστόμισε βλαστήμιες ο Άγγελος, βλαστήμιες φοβερές. Και ανατρίχιασαν όλοι, όσοι τις άκουσαν. Βλαστημούσε Θεό και Αγίους, τη ζωή του την ίδια. Το πρόσωπό του άγριο γεμάτο θυμό, τα χείλια του πανιασμένα το χρώμα του προσώπου του κατακίτρινο και πελιδνό.

Την είδα να απλώνει το χέρι της και τρυφερά να κρατάει το δικό του, λες και τον γνώριζε χρόνια. —Μη βλαστημάς Άγγελε, μη, σε παρακαλώ. Άκουσέ με, κοίταξέ με στα μάτια και άκουσέ με. Μην τα βάζεις με το Θεό. Φαίνεσαι καλός και έξυπνος άνθρωπος.

—Αν υπάρχει, είναι κακός. Αν ήταν καλός, δε θα είχε φτιάξει έτσι τα πράγματα.

—Άγγελε, σκέψου, πόσο καλά τα έχει φτιάξει. Έφτιαξε τον κόσμο μας όμορφο, αλλά ασχήμια τον γεμίσαμε. Σκέψου ποιος φταίει, σκέψου ποιος μολύνει, ποιος χαλάει του Θεού την πλάση. Ποιος φαρμάκωσε τα τρόφιμα, ποιος τα μετάλλαξε, ποιος πείραξε τα φάρμακα. Εμείς Άγγελε, εμείς καταστρέφουμε τα πάντα. Εμείς κάνουμε τους πολέμους και αδιάκριτα σκορπάμε το θάνατο. Εμείς σκορπάμε την ορφάνια.  Εμείς αδειάζουμε τις αγκαλιές των μανάδων. Εμείς γεμίσαμε όλων των ειδών τους καρκίνους τον κόσμο. Εμείς ευθυνόμαστε για εκατομμύρια θανάτους από πείνα, δίψα και αρρώστιες. Άγγελε, μην τα βάζεις με το Θεό. Μην αρνιέσαι τον Πατέρα σου και ορφανεύεις, τώρα που περισσότερο από ποτέ Τον χρειάζεσαι.

—Ξέρεις σε πόσα μοναστήρια πήγα, πόσα τάματα έχω κάνει; Είπε αυτός και η φωνή του είχε μαλακώσει. Το πρόσωπό του ημέρευε.

—Δε μας χρωστάει ο Θεός. Εμείς χρωστάμε σ’ Αυτόν και στους εαυτούς μας. Είσαι έξυπνος άνθρωπος, μπορείς να καταλάβεις. Σήκωσε ψηλά τα μάτια σου, κοίτα Επάνω. Εκεί θα βρεις δύναμη και παρηγοριά. Θα προσευχόμαστε για σένα, την Ελένη σου την Αδριανή και τη Γιωργίτσα σας. Στο υπόσχομαι.

Το κυρτό του σώμα ίσιωσε, κάλυψε τα μάτια με τα χέρια του και ψιθύρισε ένα ευχαριστώ. Χωρίς να χαιρετίσει κίνησε να πάει απέναντι, να σταθεί κοντά στην Ελένη του, με βήμα πιο σταθερό κι ας άκουγαν όλοι το λυγμό του. Γιατί, όταν ο Άγγελος ίσιωσε το κορμί του και κοίταξε ψηλά, έκλαψε.

Σημείωση: Τα πρόσωπα και η σκηνή είναι πέρα για πέρα αληθινά

Πηγή:diakonima