Ο συγκεκριμένος παράλυτος άνθρωπος ήταν πολύ-πολύ άρρωστος. Μια
αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ μέρες, στους ανθρώπους μοιάζει
ατέλειωτη. Τί να πούμε τώρα για μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ
χρόνια; Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει η αρρώστια, εξαρτάται από τη δική
μας στάση, από τη δική μας διάθεση. Οι χαρούμενες ώρες έχουν φτερά,
περνάνε γρήγορα. Οι ώρες του πόνου όμως είναι άπτερες, συχνά δεν έχουν
ούτε πόδια και περνάνε πολύ αργά. Για έναν παράλυτο άνθρωπο, φαίνεται να
‘χει παραλύσει κι ο ίδιος ο χρόνος. Ο χρόνος για εκείνον μοιάζει
ακίνητος, όπως είναι κι ο ίδιος. Αν το χρόνο αυτό των τριάντα οκτώ ετών
τον πολλαπλασιάσεις τουλάχιστο με το τρία, θα πλησιάσεις περίπου το
χρόνο του ανθρώπου που είναι υγιής, κινητικός, δημιουργικός και
χαρούμενος. Ο παραλυτικός είχε ζήσει τόσο όσο ζει ο υγιής άνθρωπος, για
έναν αιώνα, και μάλιστα κατάκοιτος, στο κρεβάτι του. Αντί να τον
κυνηγάει ο χρόνος, τον κυνηγούσε αυτός, τον έσπρωχνε. Τί ηρωική υπομονή
είχε ο άνθρωπος αυτός! Τί υπεράνθρωπες προσπάθειες θα κατέβαλε για να
συρθεί ως την κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος του Θεού τάραζε το
νερό! Τί σταθερή ελπίδα είχε στη θεραπεία του από μέρα σε μέρα, από
χρόνο σε χρόνο, ακόμα κι από δεκαετία σε δεκαετία! Μ’ όλο που ο άνθρωπος
αυτός υπέφερε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, δεν μπορούμε παρά να τον
θαυμάζουμε. Όταν τον φέρνουμε στο νου μας, δεν μπορεί παρά να
σκεφτόμαστε τόσους αδύναμους χαρακτήρες -άνδρες και γυναίκες, νέους και
νέες- στις μέρες μας που, αν και υφίστανται πολύ λιγότερη πίεση,
σηκώνουν τα χέρια τους, παραιτούνται από τη ζωή κι αναχωρούν για την
άλλη αυτόχειρες.
«Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον ρώτησε ο μοναδικός φίλος που έσκυψε
ποτέ κοντά του, στο κρεβάτι του, τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια. «Κύριε,
άνθρωπον ουκ έχω», του απάντησε ο άρρωστος. Ο τυφλός έχει κάποιον οδηγό,
ο ανάπηρος έχει συγγενείς, ο αδύνατος έχει φίλους. Εγώ δεν έχω κανέναν
στον κόσμο ολόκληρο να με λυπηθεί και να με βάλει στο νερό τη στιγμή που
παίρνει τη θεραπευτική δύναμη. Την ώρα που προσπαθώ να συρθώ στο νερό
άλλος προλαβαίνει, μπαίνει πρώτος και θεραπεύεται κι εγώ πρέπει να
ξανακάνω την ίδια επώδυνη προσπάθεια για να γυρίσω στο κρεβάτι μου. Κι
αυτό γίνεται για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα. Δεν έχω ούτε χρήματα
ούτε υπηρέτη.
