Is Holiness Practical Today?

By Monk Moses the Athonite

All the saints of our Church "ended their lives after a good struggle and keeping the faith".

   The saints are good-conquering strugglers and undaunted confessors. They were visited by the Holy Spirit and graced. They were not just good, kind, noble, smiling, and ethical, but they were icons of Christ. They are the ones that remain always indissolubly united with Christ, who reveal to the world and lead people to Christ. The saints assure us that the gospel is feasible and practicable throughout the centuries and we can if we want strive to unite with Christ. The saints by accepting Christ in their lives unreservedly are made christ-like, and become christ-bearers and christ-seers. In this way they testify, confess, preach, and present everywhere and always Him. They cannot live without Christ. For them He is everything.

Quite often we are given various opportunities to confess Christ. Sometimes we do it promptly and pleasantly, sometimes with difficulty and sometimes out of fear or shame not at all. The true believer confesses Christ always fearlessly, because they keep living in repentance and humility. He feels weak, but trusts fully in Christ and is richly strengthened. He confesses Christ Who is in him. Sometimes it is hard to confess Christ even to those very near and dear to us. Then, according to the Gospel, they become "household enemies of this man". It happens that our own people do not understand us, but shouldn't we make an attempt to discreetly talk about Christ. Or sometimes we go to the opposite end. We talk to them so much about Christ, where in the end we fatigue them, sicken them, and repress them, so they do not even want to hear about Christ. We can never push or dominate or threaten anyone, and even more our own people, to follow Christ.

Christ is freedom and love. He invites, and requires no blackmail. We are called to inspire people to love Christ. When man is self-imprisoned by the mighty "ego", suffering from selfishness, individualism, egopathy and pride, it is difficult to love others, more so God. And thus he is unable to confess in front of people. Whoever does not confess, this means that they don't have love. Whoever does not love is self-sentenced to an icy loneliness, which will begin in this life and continue to eternity. The selfish egoist feels the love of God as fire, and cannot resist it, does not want it, is bothered by it, and it burns him.

...

Today there are Christians who love the saints, study the lives of the saints, running to their feasts, lighting oil lamps to them, venerating their icons, building temples in their honor, as well as shrines, icons, lamps, bread, prosfora, boiled wheat and so on. There also exist those who do not love the saints, and I am not speaking about atheists, the impious and the irreligious, but those influenced by rationalism, from an intellectual modern theology, which considers all these things as sicknesses of non-theological popular piety. Unfortunately much of the Christian world has not fully realized the great value and importance of saints in our lives.

The reverence, piety and fervor of the faithful lovers of saints have not disappeared in our days. One can see and rejoice over houses full of icons, with an unwaning vigil lamp, unquenchable candle and censer; simple grandmothers speaking with tears about the wonderful presence of the saints in their lives, hoping in the intercessions of the saints and the Theotokos to save them and help them to enter into Paradise. The lovers of saints are those who seek also today real saints to be upheld and benefited. They do not create and imagine saints, nor follow those who play a god or false saints, but bow to true and genuine holiness. The lovers of saints are the finest of the congregation in the parishes. They continue the tradition, honor reverently the memories of our saints, are not easily scandalized by false saints and are not affected and ridden by ecclesiastical scandals, real or not. When found in difficult conditions, such as being under a totalitarian regime, they endure bravely, hopeful and victorious.

The saints always remain humble, because they have the certain conviction that what is good has been given from above, and are not their own spoils. So the saints can't boast about their gifts, being given by the Father of Lights. Our saints, in full consciousness of their gifts, give all glory, honor and worship to God the Gift-giver. When they are praised by people they praise the Source of all good, the All-Good God. The more God sees man humble himself, the more He blesses him and graces him, since always "to the humble He gives grace". A charismatic who uses his gifts to his own glory and gain, surely will soon lose it, and be exhibited miserably in the eyes of people he exploited. From this life he will be confused, bewildered and wretched and he will expect eternal hell.

There exists, my beloved, plenty of hidden holiness in our troubled times. Not only in life nameless, unknown, obscure monks in the deserts and monasteries, but also in the world. Spouses who endure the resignation and capricious prodigality of spouses - drunkards, night owls, worthless and indifferent. Who are not led to divorce, but endure and hope and pray and leave a good example for their children. The attitude of the mother teaches the children, she is an excellent example, an incitement to virtue. This course they will not ever forget in their lives. This heroic attitude can convert a violent husband and definitely give you the crown of patience for the long, and sometimes a life of, suffering. We have known such rare heroines of faith, who for many years lived a horrible secret and torment in silence, patience, prayer, tears, humility, trust and hope in God. How can God not grace such beautiful souls?

You see, holiness has many aspects. Those in the world will not be judged because they do not do a lot of prayer, though there are some who do more than monks. St. John Chrysostom said: the laity will be saved by almsgiving. Almsgiving shows a humble soul who knows how to love. In this wicked and challenging era, whoever is humbled, chaste, pure, honorable, honest, fair, righteous and prudent will have much in heaven.

 

  Translated by John Sanidopoulos

 

The Wedding Garment, by Saint Gregory the Dialogist

And when the king came in to see the guests, he saw there a man which had not on a wedding garment. (Matt. 22:11)

What is meant, brethren, by this wedding garment? It cannot signify either baptism or faith, because who can enter this marriage feast without baptism or without faith? Because undoubtedly the mere fact of not believing excludes one from the Church. So what can we understand by this wedding garment but charity? We must suppose then, that this man enters without a wedding garment who is a member of our Holy Church by reason of his faith, but who lacks charity. It is so called with good reason because our Maker wore it when He came as a bridegroom to unite Himself to the Church. There was no other means than God's love by which the Only-begotten could unite the souls of the elect with Himself. This is why John tells us: God so loved the world, that He gave His only-begotten Son (John 3:16). He who came to men for love's sake, calls this love the wedding garment. All of you, then, who are members of the Church and believe in God have indeed come to the marriage, but you are without a wedding garment if you discard the cloak of charity. If any of you is invited to an earthly wedding, he changes his dress so that he may show the groom and bride his participation in their joy; he would be ashamed to appear shabbily dressed among the guests and merry-makers. We assist at God's marriage feast and nevertheless, we are loath to undergo a change of heart. The angels rejoice when they see God's chosen ones admitted into heaven. How do we visualize this spiritual banquet, those of us who lack that festive garment which is the only one that gives us beauty in God's sight?

We must remember that, as a cloth is woven between two wooden frames, one above and the other below, thus also charity is founded on two precepts: the love of God and the love of our neighbor. For it is written: Thou shalt love the Lord thy God with thy whole heart and with thy whole soul and with thy whole mind and with thy whole strength ... and thy neighbor as thyself (Mark 12:30). It is worth noting here that a limit and measure is set to the love of our neighbor , as we read: Thou shalt love thy neighbor as thyself. The love of God, however, is marked by no limit, as we are told: Thou shalt love the Lord thy God with thy whole heart, and with thy whole soul and with thy whole mind and with thy whole strength. We are not told, then, how much we must love, but the manner in which we must do so: with everything we have. For only he truly loves God who does not think of himself. It is necessary to observe these two precepts of charity if we desire to be found wearing the wedding garment. This is what the prophet Ezekiel means when he tells us that the front of the gate of the city built on a mountain measures two cubits (Ezek. 40:9); for undoubtedly we cannot enter the heavenly city if in this church, which is called the gate because it is outside that city, we have no love for God or man. As we see also in the book of Exodus that it is prescribed that the curtains destined for the tabernacle should be dyed twice in scarlet coloring (Ex. 26:1). You, my brethren, you are the curtains of the tabernacle, veiling by virtue of your faith the heavenly mysteries in your hearts. But the curtains of the tabernacle must be twice dyed in scarlet. That is a color like fire. And what is charity, if it is not fire? But this charity must be twice dyed, that is, steeped in the love of God and in the love of our neighbor. The man who loves God so that his contemplation leads him to forget his neighbor has indeed the color of scarlet, but not twice dyed. Again, he who loves his neighbor, but whose love leads him to forget God, has the color of scarlet but with a single dye. In order that your charity may be steeped in both, you must be inflamed with love of God and of your neighbor, so that compassion for your fellow-man does not induce you to abandon contemplation of God, nor an excessive desire for that contemplation make you cast aside all pity. So, every man who lives among other men should seek God, the object of his longings, but in such a fashion as not to abandon his neighbor; and he should help his neighbor in such a way that it will never check his progress towards God to Whom he speeds.

We know that the love which we owe to our neighbor is sub-divided into two precepts, as we read in Scripture: See thou never do to another what thou wouldst hate to have done to thee by another (Tob. 4:16), and Christ tells us: As you would that men should do to you, do you also to them (Matt. 7:12). If we act towards our neighbor as we should like him to act towards us, and avoid doing to others what would be displeasing to us ourselves, then we observe the law of charity. But no one should think that he observes this law merely because he loves his neighbor; he must examine first the motive behind his love. For he who loves others, but not for God's sake, has not charity, even though he may think he has. True charity lies in loving our friend with and in God, and our enemy for God's sake. He loves for God's sake, who loves even those by whom he is not loved. Charity is usually proved only by the opposing trial of hatred. So that our Lord says, Love your enemies. Do good to them that hate you (Luke 6:27). The man who loves his avowed enemies is following this command. Great and sublime are these precepts and often hard to obey; nevertheless they constitute the wedding garment. And that man who is without it has good grounds to fear that the king, at his coming, will cast him out. For we are told: The king went in to see the guests; and he saw there a man who had not on a wedding garment. It is we, brethren, who attend the marriage of the Word: who believe in the Church, are nourished by the Scriptures, and rejoice in the union of God with the Church. I would have you consider very carefully whether you attend the feast in the wedding garment. Weigh your actions in your heart one by one: whether you foster hatred of anyone, whether you envy the good fortune of others or through malice seek to injure them.

See the king entering the feast, see how he scrutinizes the disposition of our heart. To that man whom he finds stripped of charity, he says in rapid anger: "Friend, how camest thou in hither not having on a wedding garment?" It is striking, dearly beloved, that he calls this man "friend" at the same time as he reproves him, as if his real meaning were: Friend and no friend; friend by faith and no friend by his actions. But he was silent, since - with what pain we must say it - in that final judgment no word of excuse can help us, for he who accuses us outwardly is also he who accuses the soul's interior depths, who is a witness of our conscience. And yet we cannot forget that, if anyone has this garment of virtue, although not perfectly woven, he should not despair of obtaining the forgiveness of this merciful king when he comes, since he himself gives us this hope when he says through the Psalmist, Thine eyes did see my imperfect being, and in thy book all shall be written (Ps. 138:16). We have said these words for the consolation of those who have charity, although weak. We must speak now of those who lack it altogether. The Gospel continues:

Then the king said to the waiters: Bind him hand and foot ...  and cast him into outer darkness; there shall be weeping and gnashing of teeth. That rigorous sentence will bind the hands and feet of those who do not restrain themselves now from wicked actions by amending their life. In other words, suffering will bind hereafter those whom guilt binds here. The feet which refuse to visit the sick, the hands which refuse to help the needy, are now voluntarily unbound to any good works. Therefore the willing slave of vice here upon earth will hereafter be the unwilling prisoner of endless torments. It is apt to say that he is cast into the outer darkness. Interior darkness is the blindness of the heart, while the outer darkness belongs to the everlasting night of damnation. That man is damned, then, who is banished into outer, not interior, darkness for he is expelled against his will into the night of condemnation who, in this life, fell willingly into blindness of heart. It is said that there will be weeping and gnashing of teeth; the teeth of those who satiated themselves in their intemperance on earth will be set on edge in hell; their eyes will weep because in life they satisfied them with the sight of unlawful things In this way, each member will suffer a particular torment as here it was used for the satisfaction of a particular vice.

But now that one man has been expelled, one who represents all the various types of evil, a general warning to all is given: Many are called, but few are chosen. This is indeed a terrible sentence, my dear brethren. Consider that all of us have been called, by faith, to the marriage of the Heavenly King. We all believe and confess the mystery of His Incarnation, sharing in the banquet of the divine Word. But at a future date the King of Judgment is to come. We know that we have been called; we do not know whether we have been chosen. It is all the more necessary, therefore, that we abase ourselves with humility, since we have not this certainty. There are some who never tried to do good; there are others who, although they began once, failed to persevere.We see one man pass nearly all his life in wickedness, but as he nears its end he returns to God by repentance and true penance. Another may seem to live the life of a saint, but end his days by falling into error and malice. One begins well and ends better; another plunges into evil from an early age and goes from bad to worse throughout his days. Each man, then, must live in fear, for he does not know what is to come, since we must never forget, but rather often repeat and meditate on the words: Many are called but few are chosen. 

An excerpt from Parables of the Gospel by Saint Gregory the Great

  

Η εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου.

Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν, να φύγη η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση. Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου. Πριν λίγο καιρό, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι. Αν περνούσε από ‘κεί μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό. Δεν θα ήξερε από πού του ήρθε. Μόλις τα είδα, κάνω τον Σταυρό μου και περνώ από μέσα· τα διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του. Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-κάφ» σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρη· έχει δόντια και τον ξεσκίζει. Ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

Ακόμη και όταν πεθάνη κανείς και είναι τακτοποιημένος, την ώρα που η ψυχή του ανεβαίνει στον Ουρανό, είναι σαν να τρέχη ένα τραίνο και άλλα σκυλιά τρέχουν από πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…» και άλλα από μπροστά γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…»· κόβει και κανένα σκυλί το τραίνο. Αλλά, αν δεν είναι τακτοποιημένος, είναι σαν να βρίσκεται σε τραίνο που δεν μπορεί να τρέξη με ταχύτητα, γιατί είναι χαλασμένες οι ρόδες, οι πόρτες ανοικτές και μπαίνουν τα σκυλιά μέσα και δαγκάνουν και κανέναν.

Όταν ο διάβολος έχη αποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στον άνθρωπο και τον έχη κυριεύσει, τότε πρέπει να βρεθή αιτία, για να κοπούν τα δικαιώματα. Αλλιώς, όση προσευχή και να κάνουν οι άλλοι, αυτός δεν φεύγει. Σακατεύει τον άνθρωπο. Οι ιερείς δώσ’ του-δώσ’ του εξορκισμούς, και τελικά τα πληρώνει ο άνθρωπος, γιατί βασανίζεται ακόμη περισσότερο από τον διάβολο. Πρέπει να μετανοήση ο άνθρωπος, να εξομολογηθή, να κοπούν τα δικαιώματα που έχει δώσει, και μετά θα φύγη ο διάβολος· αλλιώς θα ταλαιπωρήται. Μια μέρα, δυό μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε εξορκισμούς, αφού ο διάβολος έχει δικαιώματα, δεν φεύγει.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

«Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών»(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο, ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτός είναι η φύση της γυναίκας, που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης (δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς) και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητάς της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται, αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.

Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους, πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη. Ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο μέγιστος ιεράρχης, προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.

Αυτό, δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα, που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα και τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι πρόγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.

Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του άνθρωπου, ο διάβολος, προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς, όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γέν. 6,3). Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.

Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις-, θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε σαν φίλος και πάντοτε σαν άνδρας της. Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου, που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία, σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του, αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη, εφ’ όσον «έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν». Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλι­σθεί με το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος, απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα. Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του.

Στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1). Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή, να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του, γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.

Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού, που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλων, για τις δύσκολες ώρες είναι: «Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας». Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει.

Υπενθυμίζουμε στους άνδρες το «συνοικούντες κατά γνώσιν, ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω» (Α’ Πέτ. 3,7). Αυτό σημαίνει ότι η παρεκτροπή της συζύγου θεραπεύεται με την αγάπη και την τρυφερότητα, παρά με την επίπληξη και το θυμό. Μην κάνεις παρατήρηση στη σύζυγό σου, σε περίπτωση λάθους, ειδικά την ώρα του πειρασμού και της αιχμής. Εφάρμοσε το λόγο του Δαβίδ: «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού» (Ψαλμ. 37,13). Σε άλλη ώρα, όταν είστε μόνοι σας, μακριά από τα παιδιά, εάν υπάρχουν, πάρε με τρυφερότητα τη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου και πες της. «Αγάπη μου, δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ; Εγώ θέλω να είσαι μια αξιοπρεπής κυρία. Αυτό που έκανες δεν σε τιμά». Τότε μόνο δέχεται το σφάλμα και ζητά συνειδητά συγγνώμη. Αυτά είναι γεννήματα της πείρας. Εάν την ώρα του λάθους ή της ζημιάς, την ελέγξεις, θα πεισμώσει, θα ανταπαντήσει, θα μουτρώσει, θα επικαλε­σθεί προφάσεις και θα πει ψέματα! Η σύνεση προλαμβάνει, εάν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο της αγάπης.

Από τη μικρή ερευνά μας, από όσα ακούσαμε και είδαμε, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι την περισσότερη ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στους γάμους έχουν οι άνδρες, γιατί δεν δείχνουν αγάπη στις συζύγους τους. Αγαπούν, δυστυχώς τις γυναίκες, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Τότε φυτρώνει η ζήλεια και η υποψία -με τα γνωστά αποτελέσματα-, ιδίως όταν και οι γύρω διατείνονται ότι μάλλον κάτι συμβαίνει!

Το γραφικό «άφετε και αφεθήσεται» και το «ανεχόμενοι αλλήλων εν σπλάχνοις Ιησού Χρίστου» πρέπει να επικρατεί απαραιτήτως για να υπάρχει ομαλότητα στην οικογένεια. Πολλά λάθη και σκληρότητα έχουν οι άνδρες. Συνήθως πλεονάζει η απροσεξία και η υποχώρηση στα θέματα ηθικής, που στους καιρούς μας πέρασε τα όρια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στη γυναίκα, τότε ο πέλεκυς της παιδείας και εκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη, γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγός του, αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σιγά-σιγά θα εκλείψουν, ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.

Ο νόμος της επιρροής

Υπάρχει και άλλος λόγος σοβαρότερος, που απορρέει από την έμπρακτη συζυγική αγάπη και ενότητα, σύμφωνα με το νόμο της επιρροής. Αν οι πιστοί σύζυγοι εφαρμόζουν το νόμο της αγάπης μεταξύ τους, τότε η υπερφυσική ενέργεια της αγάπης, που είναι θεία και ζωοποιός, επιδρά οργανικά από τη σύλληψη, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στη διάπλαση του ακέραιου και σωστού χαρακτήρα του παιδιού. Έτσι, πρακτικά και πραγματικά το παιδί αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα που περιείχε η πρώτη «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού ανθρώπινη υπόσταση.

Αν οι σύζυγοι με προσοχή και πίστη εφαρμόζουν στη ζωή τους την εντολή της θείας αγάπης, οι καρποί είναι εμφανείς στην αρμονική και ειρηνική οικογενειακή ζωή καθώς και στο χαρακτήρα των παιδιών που θα γεννηθούν αφού δε θα είναι μόνο γεννήματα και προϊόντα της σάρκας αλλά και του πνεύματος, εφ’ όσον «το γεγεννημένον εκ του πνεύ­ματος πνεύμα έστιν» (Ιω. 3, 6).

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Συζητήσεις στον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά

Ποιος είναι ο λόγος που σήμερα αυξήθηκε τόσο πολύ η αμαρτία;

Σας πληροφορώ, αδελφοί μου, ότι αν όλοι συνεργούμε στη σωτηρία των αδελφών μας, με βεβαιότητα γρήγορα πρόκειται να διορθωθούν οι κακοί, και να ελευθερωθούν οι πολιτείες μας από τα κακά και τις αμαρτίες. Διότι, αν ένας μόνο άνθρωπος, που έχει ζήλο θεϊκό στην καρδιά του και αγάπη αδελφική, μπορεί να διορθώσει έναν ολόκληρο λαό, πόσο μάλλον μπορεί να διορθώσει τους αμαρτωλούς τόσο και τόσο πλήθος Χριστιανών, αρκεί μόνο να θελήσουν να αποκτήσουν ζήλο και αδελφική αγάπη στην ψυχή τους;
Αλήθεια! όλη η αιτία της απώλειας των σημερινών αμαρτωλών, και όλη η αιτία, για την οποία σήμερα αυξήθηκε τόσο και βασίλεψε η αμαρτία και ο διάβολος στον κόσμο, δεν είναι άλλη παρά εμείς. Διότι βλέποντας τους αδελφούς μας να αμαρτάνουν φανερά και να κάνουν τόσες κακίες, δεν επιμελούμαστε να πάμε όλοι να τους διορθώσουμε πότε με αδελφικές συμβουλές, και πότε με ελέγχους επιπληκτικούς. Αλλά άλλος άλλην πρόφασιν προφασιζόμενος, όλοι με μιας σιωπούμε, ησυχάζουμε και αφήνουμε τον καθένα να κάνει εκείνα τα κακά, που θέλει και βούλεται. Αυτό το βεβαιώνει ο Χρυσόστομος Ιωάννης λέγοντας:

«Μη λέμε ότι δε μας ενδιαφέρει για τους άλλους, αλλά να δείχνουμε τη φροντίδα που ταιριάζει σε αδελφούς. Εγώ μάλιστα σας υπόσχομαι επακριβώς και εγγυώμαι σε όλους σας, ότι αν εσείς θελήσετε όλοι, όσοι βρίσκεστε παρόντες εδώ, να μοιραστείτε (τη φροντίδα για) τη σωτηρία όσων κατοικούν σ’ αυτή την πόλη, σύντομα θα τη διορθώσετε ολόκληρη… Ας μοιραστούμε λοιπόν (τη φροντίδα για) τη σωτηρία των αδελφών μας. Αρκεί ένας άνθρωπος πεπυρωμένος με ζήλο για να διορθώσει ολόκληρο δήμο. Όταν λοιπόν αυτός δεν είναι ένας, ούτε δυο-τρεις, αλλά τόσο πλήθος, που μπορεί να φροντίσει για τη διόρθωση όσων αμελούν, τότε λοιπόν δε φταίει τίποτε άλλο, που οι περισσότεροι χάνονται και καταπίπτουν, παρά  μόνο η δική μας ραθυμία, και όχι η αδυναμία μας. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο, όταν μεν βλέπουμε να γίνεται στην αγορά κάποιος καβγάς, να τρέχουμε και να συμφιλιώνουμε τους μαχόμενους -αλλά γιατί να μιλάω για μάχη; Γάιδαρο να δούμε πεσμένο, τρέχουμε να βάλουμε το χέρι μας και να τον σηκώσουμε-, ενώ για τους αδελφούς μας, που χάνονται, να αμελούμε; (Ανδρ. α΄).

Από τη “Χρηστοήθεια των Χριστιανών” του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη,Λόγος ΙΑ΄, μέρος Α