Jesus Christ—the Model of Moral Life

By Professor M. Olesnitsky, Doctor of Theology (Professor of the Kiev Divinity Academy), St. Petersburg 1907.

For our success in the pursuit of a moral life, abstract law by itself is insufficient; a concrete example is necessary for the attainment of such life.

We have this model in God: Be ye therefore perfect, even as your Father which is in heaven is perfect (Mt 5:48); but still, we need an example that is closer to our nature, which would in turn satisfy the requirements and carry out the moral ideal, under the same conditions in which we live. This model moves into us the faith in the possibility of the true-moral life on the earth; it attracts us to virtues and paves the way to such life. Having lived on earth, we have such a model in the Incarnated, our Lord Jesus Christ.

In the Holy Scripture there are numerous places which call us to the resemblance to Christ. For example, in the Epistle of the Holy Apostle Peter we read: Christ also suffered for us, leaving us an example, that ye should follow his steps (1Pet 2:21). He that saith he abideth in Him ought himself also so to walk, even as He walked (1Jn 2:6). St. Paul calls the Christians to have the same sensations, which were in Christ: Let this mind be in you, which was also in Christ Jesus (Phil 2:5), not to please ourselves… for even Christ pleased not himself (Rom 15:1-3), walk in love, as Christ also hath loved us (Eph 5:2), looking unto Jesus the author and finisher of our faith (Heb 12:2). The Lord said to his disciples after washing their feet: I have given you an example, that ye should do as I have done to you (Jn 13:15); and pointed at his love as to the example of their mutual love: Love one another, as I have loved you (Jn 15:12).

Looking closer at the model presented to us through the life of Jesus Christ, we find that He carried out His earthly life exemplifying the highest level of moral freedom, combined with perfect love. This freedom was manifested in the absence of any sin as well as any other sensation of the sinful burden, in the harmony of His nature, which excludes passions and any fascinations, and in the powerful and independent attitude to the world. Understanding the complete freedom from sin he says: which of you convinceth me of sin? (Jn 8:46) or the prince of this world cometh, and hath nothing in me (Jn 14:30). As the One, Who is sinless (although tempted), the conscience did not burden Him and it did not arise in Him the feeling of separation with the divine will.

The harmonious nature of the Lord Jesus excluded the one-sided predominance in Him of any side of the human personality. For example, we distinguish male and female natures, with the predominance of distinctive qualities. However, in Christ the Savior we see the harmonious combination of male perfections, precisely—incomparable struggle, conquering the world heroism, and female—kindness, limitless devotion, extreme patience, infinite obedience. We distinguish reserved and contemplative, open and active, or practical characters.

However, in Christ the Savior we see the harmonious combination of the contemplation and practical activity. But the absence of fascinations and passions in our Lord the Savior, we see that in Him any emotional state never overcomes the others and the others do not predominate. For example, deep grief is soon changed in Him for sincere happiness, happiness is immediately dissolved by grief (Mk 14:8-9); anger is mitigated by compassion, and compassion passes into anger (Mt 23:39); in humiliation the Lord never forgets His royal sublimity; and possessing it He always remembers that He accepted the image of a slave and came not so that they would serve Him, but in order for Him to serve others. Denying the presence of passions in the Lord, we assert that there was only animation and the strong desire to carry out His destination on the earth in Him. Therefore he says: I am come to send fire on the earth; and what will I, if it be already kindled? (Lk 12:49).

Possessing moral freedom, the Lord Jesus Christ is so free in all his relations with the surrounding world. For example, he was fasting, but he “is eating and drinking” when He finds this necessary. He is out of the family relations, but He accepts the invitation to the marriage. The Son of man hath not where to lay his head, but never asked anybody for alms. He considers Himself free from the payment of tax to the temple; however, He pays tax, finding this necessary for His goal. The Pharisees tempt Him, they want to catch him in the violation of Moses’ law, in the disturbance against the royal authority, but He with a single word exposes all their intrigues and comes out of the temptation as the victory-bearer. People are enraptured with Him and want to proclaim Him the King, but He is higher than any terrestrial honor.

But love the Lord Jesus Christ expressed by leaving the quiet dwelling in Nazareth and stepping onto the thorny way of life, by the fact that He with incredible selflessness and patience worked for the good and salvation of people, He carried their weaknesses and their contradictions and abuse, accepted those despised by everybody publicans and sinners, blessed children, selected the disciples, loved by Him, He was close to His native Israeli people, embraced at the same time the entire world with love and finally voluntarily gave His life for the people. Hereby perceive we the love of God, because he laid down his life for us (1Jn 3:16). Love of Jesus does not arrange touching scenes, it does not invent refined expressions; however, how much inimitable tenderness is manifested in the farewell conversation of the Savior with His Disciples, or in the restoration after the Resurrection of fallen Peter!

The Lord Jesus Christ expressed love for the Heavenly Father by unconditional obedience, complete devotion, accurate performance of the will of the Father, by the internal unity with the Father and sincere prayer, which frequently lasted for the entire night. Even in those hours, in which the Father apparently leaves him (on the cross), His love remains invariably faithful, appealing to the Father.

Imitating Christ: The Grace of the Holy Spirit

Following Christ must not be copying of Christ, not the literal reproduction of all His actions; otherwise we must accomplish all the miracles performed by Him. Jesus is our Savior; our task is in using the fruits of salvation under those conditions, in which we are placed to live on the earth. On the word of the apostle, we must possess the same sensations, the same direction of the will that was in Jesus Christ, the same image or modus operandi that was in Him. Although Jesus Christ was the begotten Son of God among people, He expressed in His life and left to us the specific example of the man, which we must imitate and reproduce in ourselves.

The second inaccuracy in the study about the imitation to Christ, characteristic of the rationalists, consists of the statement, that we (as if) can be the true imitators of Jesus Christ and carry out a truly God-pleasing life without being in the internal, spiritual unity with Him and having Him only as an external model. No, the relation between the personality of Christ the Savior and the personalities of the Christians is not as external as it is between the teacher and his students. It cannot be said that the students must only be taught by the teacher, but they should also derive the example for themselves from his life. Meanwhile the Christians, being taught from the words of the Lord and imitating His example, must at the same time derive the completeness of life from His personality, live His life. This requirement is clearly expressed by the Lord Jesus Christ in the words: Abide in me, and I in you. As the branch cannot bear fruit of itself, except it abide in the vine; no more can ye, except ye abide in me. I am the vine, ye are the branches: He that abideth in me, and I in him, the same bringeth forth much fruit: for without me ye can do nothing (John 15:4-5). It is evident from these words that the Lord is not only the teacher and model for us, but also the source of moral life.

The force, which opens to us this exemplary source and helping us to derive from it and to live on the doctrine and model of Jesus Christ, is the Holy Spirit, His Divine Grace. By the grace of God I am what I am, says the apostle (1Cor 15:10). Has there ever existed a true Christian, who would thank himself for his moral Christian state, but not the Lord Jesus Christ, abundantly sending to him grace through the Holy Spirit? Grace is necessary both for the beginning of the Christian life and for its continuation. The apostle says that without grace not that we are sufficient of ourselves to think any thing as of ourselves (2Cor 3:5), and even we know not what we should pray for as we ought (Rom. 8:26). However, in the Holy Scripture all the Christian virtues are called the fruits of grace (love, joy, peace, long-suffering… Gal 5:22-23), whole blameless spirit and soul (1Thess 5:23).

Have not any Christians experienced that the grace of the Holy Spirit was necessary not only for the first floating of the soul to God, but also later, when emptiness and weakness will begin to overwhelm the soul again?

A Most Glorious Mystery

A homily on the Nativity of our Lord and Savior by Archbishop Philaret (+1985).

A strange and most glorious mystery do I behold: the cave is Heaven; the Virgin, the throne of the Cherubim; the manger, the place wherein lay Christ God Whom nothing can contain…

† † †

With these sacred words, in which the glad tidings of the great mystery of the Son of God are proclaimed, the Holy Church solemnly announces the radiant days of the feast of the Nativity of Christ.

They were heard first long before the feast itself, on the eve of another great feast—the Entrance into the Temple of the Mother of God. And thereby the Church begins quite early on to prepare Her children to greet the Feast of the Nativity in a fitting manner

And if the holy hierarch Gregory the Theologian, speaking of our great feasts, refers to them as mysteries, thereby indicating the richness of their spiritual content and the exalted mysteries of the Faith which are disclosed therein, then perhaps this profound thought of the oecumenical teacher may be even more aptly applied to the feast of the Nativity of Christ, which is called a strange and most glorious mystery. And Paul, the preeminent Apostle, speaking in brief of the essence of our Christian evangelical task, said: Great is the mystery of godliness: God was manifest in the flesh. (I Tim 3:16).

Blessed was the night of the Nativity. In the fields of Bethlehem the flocks grazed peacefully. And round about them were the shepherds, keeping watch over their flocks by night. (Lk 2:8). There is a tradition, according to which these humble and faithful laborers were conversing on the peaceful night about the exact time of the advent of the Messiah, the Saviour of the world. And suddenly the angel of the Lord stood before them, and the glory of the Lord shone round about them.

Man cannot encounter denizens of the world above without experiencing fear and trembling; and the shepherds were sore afraid. Yet with what did the celestial herald begin his good tidings? Fear not; for, behold, I bring you good tidings of great joy, which shall be to all people. (Lk 2:10). And this great, this sacred joy the Church has received, and preserved, and proclaims to Her faithful children yearly during the radiant days of the Nativity of Christ.

Well nigh two thousand years have passed. For two thousand years the Holy Gospel has been proclaimed to the world; and therein the Church, yearly, over and over again, announces the glad tidings of the birth of Christ and takes up the angels’ doxology: Glory to God in the Highest, and on earth peace, good will among men. (Lk 2:14). But does contemporary humanity pay it any heed?

On the night of Christ’s birth when Heaven came down to earth and earth became Heaven, in that God appeared on it incarnate, only the lowly shepherds of Bethlehem heard the angelic doxology and worshipped the Newborn, according to the Gospel. All the rest of mankind slept a deep sleep, unaware of the great event that had taken away our sorrow-filled and trying days; many are those who sleep a sound spiritual sleep from which they do not wake, who do not hearken to the good tidings of the Church! They pay no heed to the angels’ song; it does not touch them. And if it reaches them in church, it leaves no trace in their souls; they are lost in earthly vanity and are not mindful of heaven.

The holy angels sang of peace, and on earth peace... Truly it is thus! For He Whom the Prophet called the Prince of Peace came to earth: He came Who, when He bid farewell to His beloved disciples, said to them; Peace I leave with you; My peace I give unto you. (Jn 15:27). Oh, if only mankind, which has lost peace, yet yearns for it and seeks after it, would but listen to these holy words of the Prince of Peace and ponder on them!

When the faithful Christians see the desperate attempts and efforts of the children and sages of this age to establish peace on earth in our time, they bring to mind the dreadful prophecy of the Prophet: There is NO PEACE, saith my God, for the wicked. (Isa 57:21). Nay, nor shall there be! And pathetic are all the attempts of the lovers of peace to attain an external peace!

It is not for naught that the Lord, after speaking of the peace which He bestows upon His disciples, added: Not as the world giveth, give I unto you. (Jn 14:27). And the Gospel tells us plainly that the Lord has said of the outward (political) peace for which the learned men of this age are striving: Think not that I am come to send peace on earth; I came not to send peace, but a sword. (Mt 10:34). Therefore, in vain are the reproaches of those who maintain that Christianity has "failed," that it has promised men peace, but has not delivered it. For the angels chanted on the night of the Saviour’s birth, and the Saviour Himself spoke, not of an outward peace, but of a spiritual peace, a peace between God and man, the peace of one’s conscience, an inner peace. The Lord never promised an external peace; on the contrary, having foretold wars and rumors of wars, He added: See that ye be not troubled: for all these things must come to pass, but the end is not yet. For nation shall rise against nation, and kingdom against kingdom: and there shall be famines, and pestilences, and earthquakes, in divers places. (Mt 24:6-7). He tells us that on earth there will never be that outward, political peace for which the propagandists are screaming.

The world is blind, has lost its senses, is entangled in its own passions and errors. Oh, if you could now but behold, see the light of knowledge, and understand what advances peace and your salvation.

Yet, alas! This is hidden from your eyes, for over them lies the impenetrable blindfold of vanity and the passions. The light of knowledge of God shines forth from the manger of Bethlehem, yet you do not perceive it; He Whose good pleasure it was to lie in that manger cries out to you: Come unto Me, all ye that labor and are heavy laden, and I will give you rest. (Mt 11:28)--but you pay no heed to this saving call; you follow after your own wise men, of whom the word of God said long ago that professing themselves to be wise, they became fools. (Rom 1:22). And with yet greater and greater clarity, one senses in you the fetid breath of the approach of the one who will rise up before you as the full and dreadful incarnation of evil, sin and opposition to God.

Once, in the early days of the spreading of Christianity, the holy Apostle Peter, warning the first Christians, cried out: Save yourselves from this perverse generation. (Acts 2:40). By perverse generation the Apostle had in mind the implacable foes of Christ among the Jewish nation, as well as the entire pagan world, which to a great extent was depraved and debauched.

Prior to the birth of Christ, paganism had already become obsolete and moribund, having completely lost sight of the true meaning and significance of life. Christianity brought the light of understanding to pagan peoples and gave them new powers—and in Christianity pagans were regenerated spiritually. But what we see now in our own times is incomparably worse and more perilous than what took place of old. Now the Christian world has become depraved. Christians have become depraved—those whom the Saviour commanded to be the light of the world, with the awesome warning: Ye are the salt of the earth, but if the salt has lost its savor, with what shall it be salted? (Mt 5:13).

Is this not taking place in our midst, right before our eyes? Are not today’s Christians turning into salt which has lost its taste?

Flee this dreadful spiritual destruction, O faithful child of the Church! Save yourself from this perverse generation! Lo! In these radiant days the Church commemorates the Nativity of Christ and glorifies the newborn Saviour of the world; make haste in your faith to the manger of Bethlehem, following after the simple shepherds, pure of heart, and the wise magi who laid all their wisdom and knowledge down before that manger. Bring your own gifts to the divine Infant—faith in Him, trust in Him, love for Him—and then in your faithful and devoted heart the wondrous doxology of the angels will sound: Glory to God in the highest, and on earth peace, good will among men! 

Metropolitan Philaret 

Source-http://www.orthodoxheritage.org/MOM%2012%202012.htm

Ο άγιος ιερομάρτυς Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (20 Δεκεμβρίου)

 

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη 

 
«Ο άγιος Ιγνάτιος ήταν διάδοχος των Αποστόλων, δεύτερος μετά τον Εύοδο επίσκοπος της Εκκλησίας των Αντιοχέων, μαθητής του Ιωάννου του Θεολόγου μαζί με τον επίσκοπο της Εκκλησίας των Σμυρναίων Πολύκαρπο. Οδηγήθηκε στον βασιλιά Τραϊανό, όταν αυτός διάβαινε προς τους Πάρθους. Κι αφού ο βασιλιάς συζήτησε επ’ αρκετόν μαζί του και διεπίστωσε το αμετάθετο της πίστεώς του στον Χριστό, αμέσως έδωσε εντολή να τον κτυπήσουν με μολύβδινες σφαίρες. Κι αφού του άπλωσαν τα χέρια, του έβαλαν φωτιά. Του έφλεξαν στη συνέχεια τις πλευρές με αναμμένα ξύλα βουτηγμένα στο λάδι, τον έβαλαν να σταθεί πάνω σε άνθρακες, του έξυσαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια. Επειδή όμως υπερίσχυσε σε όλα αυτά, στάλθηκε δεμένος με συνοδεία δέκα στρατιωτών στη Ρώμη, για να γίνει τροφή των θηρίων. Αφού οδηγήθηκε στη Ρώμη και στήριξε κατά την πορεία του τις Εκκλησίες των πόλεων από τις οποίες διερχόταν, προσευχήθηκε να φαγωθεί από τα θηρία, ώστε, όπως έλεγε, να γίνω καθαρός άρτος στον Θεό.
Γι’ αυτό, όταν ρίχτηκε στο αμφιθέατρο, κατασπαράχθηκε από τα λιοντάρια που τα άφησαν να επιπέσουν εναντίον του, αφήνοντας από αυτόν μόνον τα παχύτερα από τα οστά του, τα οποία μαζεύτηκαν και μεταφέρθηκαν στην Αντιόχεια. Ο άγιος Ιγνάτιος ήταν ο μακάριος εκείνος, τον οποίο, όταν ακόμη ήταν νήπιο, λένε ότι τον αγκάλιασε ο Δεσπότης Χριστός και είπε: Εάν κανείς δεν ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το παιδί αυτό, δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Και όποιος δεχθεί ένα από τα παιδιά αυτά στο όνομά μου, εμένα δέχεται. Για τον λόγο αυτό κλήθηκε και Θεοφόρος. Αυτόν τίμησε με εγκώμια και ο άγιος πατέρας μας Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Τελείται δε η σύναξή του στην αγιότατη Μεγάλη Εκκλησία».
Δεν θα σταθούμε στις όντως εκ φωτός Θεού ποιητικές συλλήψεις του μεγάλου υμνογράφου της Εκκλησίας μας αγίου Ανδρέου Κρήτης για τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο. Δεν θα επιμείνουμε δηλαδή στη σύνδεση που επιχειρεί να κάνει μεταξύ Χριστουγέννων και εορτής του αγίου («Των λαμπρών αγώνων σου η φωτοφόρος ημέρα προκηρύττει άπασι τον εκ Παρθένου τεχθέντα∙ τούτου γαρ διψών εκ πόθου κατατρυφήσαι, έσπευσας υπό θηρίων αναλωθήναι», δηλαδή: η φωτοφόρος ημέρα των λαμπρών αγώνων σου προκηρύσσει σε όλους αυτόν που γεννήθηκε από Παρθένο. Διότι διψώντας να απολαύσεις πάρα πολύ τον Κύριο από πόθο, έσπευσες να φαγωθείς από τα θηρία), ούτε στον παραλληλισμό που επιχειρεί μεταξύ αυτού και του πατριάρχη Αβραάμ, θέλοντας να τονίσει το μέγεθος της θυσίας του και βρίσκοντας και πάλι ευκαιρία να αναφερθεί στο γεγονός της Γέννησης του Χριστού («Αβραάμ μεν ποτε τον υιόν εθυσίαζε, την σφαγήν προτυπών του τα πάντα κατέχοντος, και νυν εν σπηλαίω σπεύδοντος τεχθήναι∙ συ δε θεόφρον, όλον προσήγαγες σαυτόν ώσπερ σφάγιον…τω Κτίστη σου», δηλαδή: Ο Αβραάμ κάποτε θυσίαζε τον υιό του Ισαάκ, προτυπώνοντας έτσι τη σφαγή Αυτού που κατέχει τα πάντα και σπεύδει τώρα να γεννηθεί σε σπήλαιο∙ κι εσύ, θεόφρον, πρόσφερες όλον τον εαυτό σου σαν σφάγιο στον Κτίστη σου). Ούτε όμως ακόμη θα αναφερθούμε στη σπουδαία αφαιρετικής μορφής έμπνευσή του, να δει αφενός ως δημίους του αγίου τα σιαγόνια των λιονταριών, αφετέρου ως τάφο του τα σπλάχνα και τα στομάχια εκείνων: «Οι των θηρών οδόντες μοι, φησί, γενέσθωσαν ξίφη και ρομφαίαι και σφαγαί∙τάφος δε μοι τα των λεόντων σπλάγχνα έστω». (Τα δόντια των θηρίων, λέγει, ας γίνουν για μένα ξίφη και ρομφαίες και σφαγές, ενώ τάφος μου ας είναι τα σπλάχνα των λιονταριών).
Εκείνο που κυρίως αξίζει να τονίσει κανείς περισσότερο από την κατά Χριστόν πολιτεία του αγίου Ιγνατίου είναι ό,τι ο άγιος Ανδρέας Κρήτης σημειώνει, θέλοντας να δείξει τη διπλή διάσταση του έργου του και συνεπώς την προσφορά του στην Εκκλησία: το μαρτύριο και την ποιμαντική του. «Υμνείσθω Ιγνάτιος, ο μέγας Ιερεύς, διττώς στεφανούμενος, ως Μάρτυς και Ποιμήν». (Ας υμνηθεί ο Ιγνάτιος, ο μέγας Ιερέας, με διπλό στεφάνι: ως μάρτυρας και ως Ποιμένας). Γιατί η επικέντρωση κυρίως στο μαρτύριο και την ποιμαντική του; Διότι αφενός ήταν εκείνος ο αποστολικός πατέρας που θεολόγησε περί του μαρτυρίου, ως γεγονότος που αποτελεί απάντηση αγάπης και έρωτος στην αγάπη και τον έρωτα του ίδιου του εν Χριστώ Θεού μας. Το χριστιανικό μαρτύριο δηλαδή, η θυσία του εαυτού χάριν της εμμονής στην πίστη του Χριστού δεν συνιστά μία μονομερή πρωτοβουλία ενός ανθρώπου, έστω και πιστού σε κάτι, αλλά είναι η φυσική στάση του ανθρώπου που ένιωσε στην ύπαρξή του την απειρία αγάπης του Δημιουργού απέναντί του. Είναι αυτό που σημείωνε ο απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο δάσκαλος του αγίου Ιγνατίου: «ημείς αγαπώμεν ότι Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς». Πρώτα μας αγάπησε ο Χριστός, Αυτός πρώτα θυσιάστηκε για εμάς, και εμείς έπειτα με τη δύναμη Εκείνου μπορούμε και Τον αγαπάμε, κι ακόμη και θυσιαζόμαστε για Εκείνον. Το ίδιο εξέφραζε και ο απόστολος Παύλος, όταν τόνιζε ότι οι πιστοί γνωρίζουμε τον Χριστό, δηλαδή στεκόμαστε με αγάπη απέναντί Του – η αγάπη φέρνει τη γνώση – διότι Εκείνος πρώτα μας γνώρισε, δηλαδή μας αγάπη. «Γνόντες τον Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπ’ Αυτού».
Ο τονισμός της αγάπης προς τον Χριστό, ως θερμού έρωτα προς Εκείνον, αποτελεί τον πυρήνα της εν Χριστώ ύπαρξης του αγίου Ιγνατίου. Δεν μιλάμε για μία απλή στροφή του νου και της καρδιάς προς Εκείνον. Δεν μιλάμε για μία συμπάθεια. Τέτοιες καταστάσεις θεωρούνται τα πρώτα σκαλοπάτια, που υποβαθμίζουν πολύ αυτό που ένιωθε ο άγιος Ιγνάτιος. Η αγάπη του προς τον Χριστό, κυριολεκτικά φωτιά πυρακτωμένη στο έπακρον, μπορεί να παραλληλισθεί μόνον με τα ανάλογα αισθήματα και τις πνευματικές εμπειρίες των αποστόλων Ιωάννου και Παύλου. Δεν είναι τυχαίο ότι τον χαρακτήρισαν συνεχιστή των δύο αυτών μεγάλων αποστόλων, που ζούσαν σε σχέση ταύτισης με τον ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό και ο άγιος υμνογράφος δεν παύει να εξυμνεί, στο μεγαλύτερο τμήμα της ακολουθίας που συνέθεσε, ακριβώς αυτόν τον θερμό έρωτα του αγίου προς τον Κύριο.
«Ο τετρωμένος αγάπη τη τελεία, ότε ο πρηστήριος έρως ανέφλεγε σου την ψυχήν, ιερώτατε, προς τον Δεσπότην, σε κατεπείγων, Πάτερ, πορεύεσθαι» (Ιερώτατε Ιγνάτιε, συ που πληγώθηκες από την τέλεια αγάπη, όταν ο φλογισμένος έρωτας σού κατέφλεγε την ψυχή, βιάζοντάς σε να πορευτείς, Πάτερ, προς τον Δεσπότη Κύριο)∙ «Ζέων εις αεί τω πνεύματι, ο ιερομάρτυς, έκραζε συν πόθω, εν μέσω των κινδύνων∙ Χριστόν διώκω χαίρων, Χριστώ συνεσταύρωμαι∙ ζω δε ουκέτι μεν εγώ, ζη δε φησίν, εν εμοί μόνος Χριστός» (Φλογισμένος στο πνεύμα πάντοτε, ο ιερομάρτυς Ιγνάτιος, έκραζε με πόθο, μέσα στους κινδύνους: Με χαρά καταδιώκω τον Χριστό, είμαι σταυρωμένος μαζί με τον Χριστό. Δεν ζω πια εγώ, αλλά, λέγει, ζει μέσα μου αποκλειστικά ο Χριστός)∙ «Χριστού σπεύδω γενέσθαι, Χριστού μόνου ερώ∙ όλος γαρ Χριστού ειμι, εβόας αθλητά∙ Αυτόν διώκω, αυτόν επείγομαι φθάσαι∙ και διά τούτο πυρ και ξίφος και θηρία, πάντα καρτερώ, ίνα τύχω αυτού» (Σπεύδω να γίνω μαθητής του Χριστού. Μόνο τον Χριστό επιθυμώ. Διότι όλος ανήκω σ’ Αυτόν, φώναζες αθλητή. Αυτός είναι η επιδίωξή μου, Αυτόν βιάζομαι να φθάσω. Και γι’ αυτό η φωτιά και το ξίφος και τα θηρία, όλα τα υπομένω, προκειμένου να συναντηθώ μαζί Του).
Κι εκτός από το μαρτύριο ο άγιος Ανδρέας ο Κρήτης τονίζει αφετέρουτην ποιμαντική του ιερομάρτυρα Ιγνατίου. Ο άγιος Ιγνάτιος υπήρξε ο ποιμένας που ακριβώς θεολόγησε προς χάρη του ποιμνίου του. Και βεβαίως ήταν αληθινός ποιμένας, γιατί αυτό που δίδασκε πρώτα το ζούσε, φτάνοντας στο σημείο και της θυσίας του εαυτού του προς χάρη του Χριστού και των πιστών του. Κατά τον λόγο του ίδιου του Κυρίου: «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Κι αυτήν τη θυσιαστική αγάπη του την βλέπουμε αποτυπωμένη στις εξαίσιες και Καινοδιαθηκικού ύψους επιστολές του. Με τις επιστολές που άφησε ο άγιος ιερομάρτυρας, καρπός των τελευταίων ημερών του, στην πορεία του προς τη Ρώμη και το μαρτύριό του, καταθέτει την ίδια την ψυχή του και το βάθος της αγάπης του προς τον Χριστό, όπως είπαμε, και τους εν Χριστώ αδελφούς του. Σ’ αυτές βλέπουμε τον αληθινό μέγα ιερέα Ιγνάτιο, να ιερουργεί τον ίδιο τον εαυτό του, προσφέροντάς τον θυσία στον Χριστό. Σαν το σιτάρι που αλεσμένο από τα δόντια των θηρίων και φλογισμένο στη φωτιά της αγάπης κατατίθεται ως καθαρός άρτος ενώπιον του Χριστού. «Σίτος υπάρχω του Κτίσαντος και δι’ οδόντων δει με θηρίων πάντως αλήθεσθαι, ίνα τω Λόγω καθαρώτατος άρτος φανώ τω Θεώ ημών» (Είμαι σιτάρι του Δημιουργού Θεού και με τα δόντια των θηρίων πρέπει να αλεστώ οπωσδήποτε, προκειμένου να φανώ στον Λόγο Χριστό, τον Θεό μας, καθαρότατος άρτος).

Δεν είναι όμως οι επιστολές του αγίου Ιγνατίου μνημείο μόνο της αγάπης του προς τον Χριστό. Μέσα σ’ αυτές περιέχονται και οι απόψεις του που στήριξαν την Εκκλησία σε εποχή που κινδύνευε αυτή από διαφόρους αρνητές της. «Του Παύλου μιμούμενος τους κατά τόπον κινδύνους Ιγνάτιε, και υπάρχων δέσμιος, ου κατενάρκησας, στηρίζων γράμμασι πυκνοίς τας Εκκλησίας Χριστού». (Μιμούμενος τους κινδύνους που πέρασε στα διάφορα μέρη ο Παύλος, Ιγνάτιε, και όντας δέσμιος, δεν σταμάτησες καθόλου να στηρίζεις με πυκνά γράμματα τις Εκκλησίες του Χριστού). «Ουκ επαύσω και δέσμιος ων στηρίζων τας Εκκλησίας επιστέλλων κατά πόλιν πάσι τοις Χριστού ιεράρχαις θαρρείν». (Δεν έπαυσες και δέσμιος ακόμη να στηρίζεις τις Εκκλησίες, στέλνοντας επιστολές, από κάθε πόλη που περνούσες, σε όλους τους ιεράρχες του Χριστού, και λέγοντάς τους να έχουν θάρρος). Ο άγιος Ανδρέας βεβαίως λόγω της φύσεως του έργου του: να εγκωμιάσει τον άγιο Ιγνάτιο, δεν προσδιορίζει, πέραν της αγάπης του αγίου προς τον Χριστό, και τις άλλες αλήθειες και προτροπές του. Κι αυτά που τόνιζε, πράγματι ήταν στηριγμός που έσωσαν την Εκκλησία από τους κινδύνους των αιρετικών: τη θέση του επισκόπου, ως ορατού κέντρου της Εκκλησίας, την ενότητα επομένως αυτής που υπάρχει από τον επέχοντα θέση Χριστού επίσκοπο, τη συμμετοχή στη μία Θεία Ευχαριστία, την οποία τελεί σε κάθε τόπο ο Επίσκοπος. Η θεολογία του αγίου Ιγνατίου, η πρώτη σοβαρή μετά τους Αποστόλους θεολογία της Εκκλησίας, είναι όντως μεγαλειώδης. Ο άγιος υμνογράφος όμως είπαμε, γνώστης της θεολογίας αυτής, δεν έχει την «πολυτέλεια» να την προσφέρει ως ύμνο στο πλήρωμα των πιστών. Του αρκεί, και αρκεί και σε εμάς βεβαίως, η θερμότητα που εισπράττουμε από τον Θεοφόρο άγιο, ιερομάρτυρα Ιγνάτιο. (Είναι τυχαίο άραγε ότι και το ίδιο το όνομά του: Ιγνάτιος προέρχεται από το λατινικό ignis, που σημαίνει φωτιά;) Ο έρωτάς του για τον Χριστό άλλωστε ήταν τέτοιος, που επικάλυπτε και επικαλύπτει τα πάντα.


Πηγή:Ακολουθείν