St.Theophylact of Ochrid-Second Sunday after Pentecost, Come Follow Me..

St.Theophylact of Ochrid 

 

Second Sunday after Pentecost
Come Follow Me

Matthew 4:18-23

From The Explanation of the Gospel of St. Matthew

by Blessed Theophylact, Archbishop of Ochrid and Bulgaria

18-19. As He was walking by the Sea of Galilee, He saw two brethren, Simon called Peter, and Andrew his brother, casting a net into the sea: for they were fishermen; and He saith unto them. These two had been disciples of John, and while John was still living they had approached Christ. But when they saw John arrested, they returned again to their fishing, and so Christ comes, fishing for them, and says:

19-20. Come follow Me and I will make you fishers of men. And they straightway left their nets, and followed Him. Behold obedient men, who followed Him immediately. From this it is clear that this is the second time that He called them. For they had been taught by Christ on a previous occasion [see Jn. 1:35-42], then left Him, and when they saw Him again followed Him readily.

21. And going on from thence, He saw two other brethren, James the son of Zebedee, and John his brother, in a boat with Zebedee their father. It is the greatest of virtues to care for one's father in his old age, and for the father to be supported by the just labors of his sons. Mending their nets. They were poor and as they were unable to buy new nets, they were stitching together their old ones.

22. And they immediately left the boat and their father, and followed Him. It appears that Zebedee did not believe and it is for this reason that they left him. Do you see when it becomes necessary to leave one's father? When the father becomes an impediment to virtue and reverence for God. When James and John saw the first two follow Christ, they rightly followed Christ as well, imitating their good example.

23. And Jesus went about all Galilee, teaching in their synagogues, and preaching the Gospel of the kingdom. Jesus enters the synagogues of the Hebrews to show that He is not opposed to the law. And healing every disease and every infirmity among the people. He begins with miracles, to give credibility to what He teaches. By disease is meant chronic illness, and by infirmity, a temporary bodily disorder.

Metropolitan Anthony of Sourozh- On being true to oneself

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost. 
 

Time and again I am asked by people on a concrete occasion ‘What is the Will of God for me now, in the nearest future?’ And I always refuse to speak in God's own Name, because I believe that all I, or any priest, can do is to stand before God in awe, and say, ‘Lord, Thou art the Truth, Thou art Life, Thou are also the Way — teach this person; be to this person the Way, enlighten this person with the truth, and bring him to such plenitude of life as no one can either convey or give’.

And yet there are things which can be done. Each of us is a freeman of God, as St. Paul said clearly, He says there was a time when we all were slaves of Satan, slaves of our passions, of our fears, slaves of all the things that press on all sides and do not allow us to be true people. In Christ freedom is granted; not licence, but the freedom to be ourselves, the freedom to grow into the fullness of the stature which God has dreamt for us, to grow into fullness that will make us truly living members of the Body of Christ, partakers of the Divine Nature.

On whatever step of our spiritual development we are, the first thing which is required of us is that we should be true to ourselves: not to try to be anyone except the person we are; not to try to ape any behaviour, to force ourselves into any mould in heart, in mind, in will which could be a lie before God, to lie to ourselves, a deception for others. The first rule is to be true to ourselves; and to be true with all the integrity, all the passion, all the joy of which we are capable. And what does this mean? Apart from what I said a moment ago, it means that we must find who we are not only socially, but at another level. And to do this, we can read the Gospel which is an image of what a true human being is; not a book of commandments, of orders, as it were, given by God, ‘Do this, and you will be right in My sight’ — no: it is a picture of what a real human being thinks, feels, does and is. Let us look into the Gospel as one looks into a mirror, and we will discover that in so many ways we are a distorted image but that in a few ways perhaps, we are a true human being already, at least potentially. Let us mark those passages of which we can say, like Luke and Cleophas on the way to Emmaeus: Does not my heart burn within me when I hear, when I read these words? How beautiful they are! How true! That is life!.. And if you find one passage or another to which you respond this way, rejoice; because at that point God has reached you at the deepest level of your being, revealed to you who you truly are; but at the same time revealed to you Who He truly is, shown you that you and He are in harmony; that if you only become what you already, potentially, truly are, you will become His like, the like of God; a true undistorted image — at least in one or two things.

Then there is another move; if we want to be truly ourselves, we must remember that God does not expect us to be what we are not, but what we are. And that we can stand before God, and say to Him, 'Lord! I have read this and that in the Gospel; I understand it with my mind; I believe in my heart that it must be true; but it does not set my mind aglow, my heart on fire; it does not stir my will, it does not transform me yet. Accept me as I am! I will change — but for the moment I cannot respond to such a commandment, to such an example. There is a passage so beautiful, to me, in the writings of St. Mark the Ascetic in which he says, ‘If God stood before you, and said, Do this, and do that — and your heart could not answer 'Amen' — don't do it; because God does not need your action: He needs your consent, and harmony between Him and you’.

Let us therefore try when we ask ourselves in an attempt to find out what the Will of God is for us, not in the absolute, but now: where do I already stand? What can I already now be and do, and do it wholeheartedly with God? — because in the end, the aim of our spiritual life, of our life and our faith in Christ does not consist in being drilled into doing one thing rather than the other; it is to establish between God and us a relationship of true friendship, of a joy of mutual freedom, and within this freedom, within this friendship, in response to God's love, to God's respect for us, to the faith He has in us, to the hope He has vested in us, and say 'This person has understood that he is not a slave, that he is My friend — and He is our friend. What a joy! And it is a gift of God, which we can give Him as we received it from Him! Amen.

Source:www.mitras.ru/eng/

Το ψάρι του καπετάνιου..

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι . Έφτασε , λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία , έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

 Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας