Friday, 23 May 2014

Elder Paisios the Athonite-ON THE PARENTS

                 Elder Paisios With His Parents


Children should be very attentive in the matter of respecting their parents. When children do not respect their parents and are impertinent towards them, then, first of all, they are deprived of grace and secondly, they become the receptors of demonic influences and energy.

A certain layman said to the elder: “Father, my parents are constantly whining and I can barely tolerate it. What should I do?”

- Well, my blessed one, when you were in your crib, you whined day and night. At that time they took you in their arms and caressed you with great tenderness and love. Would you have liked it, if they had decided to send you to some educational institution so that they could have some rest? God’s truth is now giving you a chance - to some degree - to repay your debt to your parents by treating them in a way similar to the way they had once treated you, - replied the elder.

Many people cannot tolerate trials, but complain constantly. Some even include their parents in this intolerance. And in what way are the parents to blame? People give to their descendants that which they can give as human beings. They give them flesh. And the soul is given by God. And thus let us assume that God creates man through man. So how are the parents guilty when a child is born handicapped?

Do as much good as possible for your grandparents! Most helpful of all, in my opinion, is our spiritual flourishing. When we flourish spiritually, then we help our family members extraordinarily. First of all, because they then receive the right to divine aid. When a person truly shows himself to be virtuous, - then the grandfathers and the great-grandfathers become justified. Secondly, the prayers of a true Christian have great power: our ancestors are helped in this respect, too. But even simply the joy which our ancestors feel as they take pride in us, - this joy is not insignificant! And, conversely, when we live badly, when we turn away from God and do not keep His commandments, then they, our poor ancestors, struggle and suffer… “It would be better for them not to be born!”

Let each one put himself in the place of another. Unfortunately, the prevailing spirit that reigns among us today demands that we seize our place by force, and not have any sympathy towards others. When we put ourselves in the place of others, then everything goes well. For example: if a young woman were to put herself in the place of her old mother-in-law, and were to think that quite soon she herself would become a mother-in-law, and that if her own daughter-in-law would not want to help her and would speak harshly with her, - would she not treat her old mother-in-law with all manner of politeness? You should know that if we do not behave in a spiritual manner, then spiritual laws will go into action. And the following will happen: God will take away His love from the heartless person, in order to make him pay in his life what he owes.

A certain layman complained to the elder about the difficulties he experienced with his family due to his parents’ grumbling, his wife’s oddities and his children’s horrendous behavior.

The elder saw things in a different light: “God allows us to experience difficulties as payment for our own ugly behavior in childhood. We are upset with grandfather and grandmother (our father and mother), but we have forgotten how upset they used to be with us when we were little. We no longer remember how because of us they had no time to sleep or to rest, because they lived in constant worries and concern over us. Now it is our turn to put up with their elderly grumbling and to take care of our parents with the same affection with which they surrounded us in our infancy. God finally gives us the opportunity to ‘cancel out’ our infantile whining. And this is just. If we do not agree to this, we will remain forever in debt. By the way, we suffer from our wives and children in order to pay for our own sins.”

Do not be upset if you have inherited defects, but also do not pride yourself upon inherited virtues, because God will judge the effort each individual has applied towards correcting his inherited nature.


Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ


«Τα δάκρυα είναι ένας τρόπος γνώσης του εαυτού μας. Κλαίμε επειδή έχουμε χάσει την παραδεισιακή μας ταυτότητα, ή επειδή νοσταλγούμε έναν «χαμένο παράδεισο».

Υπάρχει ένα έντονο στοιχείο νοσταλγίας σε αυτό τον όρο: «Ω, πόσο θα θυμούνται αυτοί στη φυλακή τις προηγούμενες επιτυχίες τους!» αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, και αναφέρει τους ψαλμούς «εμνήσθημεν ημερών αρχαίων». Τα δάκρυα είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας συμμετέχει στη μετάνοια, όπως ακριβώς συμμετέχει σε ολόκληρη την ανάβαση της πνευματικής ζωής, και όπως πράγματι είχε συμμετάσχει στην κάθοδο και στην πτώση μας.

Οι μοναχοί στη Συρία ονομάζονταν «πενθούντες» ή «πενθικοί». Για τον Ιωάννη της Κλίμακος, μια μέρα που περνά χωρίς δάκρυα είναι μια σπαταλημένη μέρα, μια μέρα δίχως μετάνοια, αν και ο Ιωάννης δεν θολώνει τη διάκριση ανάμεσα στα δάκρυα ή το πένθος και στη μετάνοια.

Αυτός που δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα τον κλαίει εκεί αιωνίως. Είναι αδύνατο να μην κλαύσει είτε εδώ εκουσίως, είτε εκεί με βάσανα».

Τι σημαίνουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία τα Άγια Λείψανα;


Τι είναι τα Άγια Λείψανα;
Πιστεύουμε πως το σώμα του ανθρώπου, που προσλαμβάνεται στην Εκκλησία, γίνεται δοχείο της άκτιστης θείας ενέργειας, χριστοφόρο και πνευματοφόρο: «Ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστίν;.... η ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστίν, ου έχετε από Θεού, και ουκ έστε εαυτών;... δοξάσατε τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστι του Θεού» (Α' Κορ. στ' 15-20), «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης αγιάσαι υμάς ολοτελείς, και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη. Πιστός ο κάλων υμάς, ος και ποιήσει» (Α' Θεσ. ε' 23-24).
Το ανθρώπινο σώμα εξυψώνεται μέσα στην Εκκλησία και έχει αιώνιο προορισμό. Ο Χριστός θα «μετασχηματίσει», δηλαδή θα μεταμορφώσει το ταπεινό μας σώμα, ώστε να γίνει «σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού», να λάβει την ίδια μορφή προς το ένδοξο σώμα του Κυρίου και αυτό θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία, «με την ενέργειαν, με την οποία δύναται και να υποτάξει τα πάντα εις τον εαυτόν Του» (Φιλιπ. γ' 21).
Η δόξα των αγίων λειψάνων αποτελεί προεικόνιση αυτής της νέας, της δοξασμένης κατάστασης του σώματος. Η τιμή που αποδίδεται σ' αυτά στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί ακόμη μαρτυρία της πίστης μας στην καθολική δόξα τού ανθρώπου (Α' Θεσ. ε' 23-24).
Η αγιαστική χάρη εκφράζεται στα ιερά λείψανα με ευωδία, για την οποία κάνει λόγο η Αγία Γραφή (Β' Κορ. β' 15. Πρβλ. Ήσ. ξστ' 14) και επιτελεί θαύματα (Δ/Β' Βασιλ. ιγ' 20-21). Η ίδια χάρη μεταδίδεται στα αντικείμενα, τα οποία έρχονται σε επαφή με το σώμα των αγίων, με αποτέλεσμα τη θαυματουργία (Δ/Β' Βασιλ. β' 8-14. Ματθ. θ' 20-22. Μάρκ. στ' 13. Πράξ. ιθ' 12).
Με βάση την καταγωγή μας από τον Αδάμ βρισκόμαστε σε διάσταση με τη δημιουργία του Θεού (Γέν. γ' 17-19)-όμως ο άνθρωπος της χάριτος του Θεού ακτινοβολεί ειρήνη και μεταδίδει ευλογία, ακόμη και με τη σκιά του (Πράξ. ε' 15-16).
Ο ίδιος ο Θεός λοιπόν τιμά τα λείψανα των αγίων ανθρώπων και τα εμποτίζει με την άκτιστη θεία Του χάρη. Γι' αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδει τιμή σ' αυτά και τα θέτει κάτω από το ιερό θυσιαστήριο (Εβρ. ιγ' 10), μιμούμενη στο θέμα αυτό το ουράνιο, το αχειροποίητο θυσιαστήριο (Αποκ. Στ' 9), γιατί τα δικά μας θυσιαστήρια, είναι «αντίτυπα των αληθινών», δηλαδή εκείνου του ουράνιου θυσιαστηρίου (Εβρ. θ' 24).

Η πρώτη Εκκλησία τιμούσε τα ιερά λείψανα. Το Μαρτύριο του αγίου Πολυκάρπου (†156) μας πληροφορεί πως θεωρούνταν «τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον» (Μαρτ. Πολυκ.18).

Οι πιστοί συναθροίζονταν στους Τάφους των μαρτύρων, για να τελέσουν τη θεία ευχαριστία και να γιορτάσουν τη μνήμη των αγίων. Αυτό μεταδόθηκε στη μετέπειτα εποχή, δεν υπάρχει μαρτυρία που να μας πληροφορεί πως η τιμή των αγίων λειψάνων δεν ήταν καθολικά αποδεκτή.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390) υπογραμμίζει τα πολλά θαύματα που γίνονταν με τα τίμια λείψανα του αγίου Κυπριανού, «όταν υπάρχη η πίστις», λέγει και προσθέτει πως αυτό το γνωρίζουν «όσοι έλαβαν πείραν και έχουν μεταδώσει το θαύμα και εις ημάς και θα το παραδώσουν και εις το μέλλον» (Λόγος κδ' 18, εις τον άγιον Κυπρ.).
Στον πρώτο στηλιτευτικό του λόγο κατά του Ιουλιανού ο Γρηγόριος αναφέρει για τους αγίους: «αυτών είναι αι μεγάλοι τιμαί και πανηγύρεις. Από αυτούς οι δαίμονες φυγαδεύονται και αι νόσοι θεραπεύονται... αυτών τα σώματα μόνα έχουν την ιδίαν δύναμιν με τας αγίας ψυχάς των, είτε εφαπτόμενα είτε τιμώμενα. Αυτών και αι ρανίδες μόνο αίματος και μικρά αντικείμενα του πάθους των ενεργούν όσα και τα σώματα» (Γρηγ. Θεολ., Λόγος δ' 69).
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπογραμμίζει ότι ακόμη και ο αυτοκράτορας, «ο την αλουργίδα περικείμενος» σπεύδει να προσκυνήσει τους τάφους των αγίων και «έστηκε δεόμενος των αγίων», δηλαδή προσεύχεται στους αγίους «ώστε αυτού προστήναι παρά τω Θεώ», για να σταθούν υπέρ αυτού ενώπιον του Θεού (Χρυσ, Ύπόμν. εις Β' Κορ., Λόγ. κστ' 5).
Ο ίδιος άγιος, εκφράζοντας την πίστη της Εκκλησίας προτρέπει: «επιχωρίαζε σηκοίς μαρτύρων, όπου σώματος υγεία και ψυχής ωφέλεια», δηλαδή να επισκέπτεσαι τους ναούς των μαρτύρων, όπου θα βρεις την υγεία του σώματος και την ωφέλεια της ψυχής (Χρυσ, Υπόμν. Εις Ματθ., Λόγ. λζ' 7). Σε άλλη ομιλία προτρέπει τους χριστιανούς να πηγαίνουν «εις ευκτήριους οίκους, και προς Τας των άγιων μαρτύρων θήκας», δηλαδή στους οίκους της προσευχής και στις λειψανοθήκες των αγίων, «ώστε αφού λάβωμε την ευλογία των, να καταστήσωμε τους εαυτούς μας ακαταβλητους εις τας παγίδας του διαβόλου» (Εις Γεν., Όμιλ. ιε' 6). «τα οστά των αγίων υποτάσσουν δαίμονας και βασανίζουν, και ελευθερώνουν όσους έχουν δεθεί από τα πικρότατα εκείνα δεσμά» (Χρυσ. Υπόμν. Εις Β' Κορ.. Λόγ. κστ' 5).
Σύμφωνα με την πίστη της πρώτης Εκκλησίας η θεία χάρη μεταδίδεται σε καθετί που βρίσκεται σε επαφή με τους αγίους. «Ακόμη και τα ενδύματσ των αγίων είναι σεβαστά σε όλη την κτίση», αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και μνημονεύει τη μηλωτή του Ηλία (Δ/Β' Βασιλ. β' 8-14), τα υποδήματα των τριών παίδων, που κατανίκησαν τη φωτιά (Δαν. γ' 27-28), τη ράβδο του Μωϋση που έκανε τόσα θαύματα, τα ενδύματα του Παύλου (Πράξ. ιθ' 11-12), τη σκιά του Πέτρου (Πράξ. ε 12-J6) κ.ά (Χρυσ., Πρός τους ανδριάντας όμιλ. η' 2).
Ο άγιος Βασίλειος μας πληροφορεί πως το τίμιο λείψανο της αγίας Ιουλίττας αγιάζει την Πόλη και όσους προσέρχονται στον ναό, «η δε γη, η οποία με την εκδημία της μακάριας εδέχθη τας ευλογίας, ανέβλυσεν από τα σπλάγχνα της άγιασμα» που είναι «εις τους υγιείς φυλακτήριον και χορηγία τέρψεως» και στους άρρωστους «παρηγοριά» (Μ. Βασ., όμιλ. 2 είς την μάρτ. Ίουλ. 2).

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδουμε στα Αγία λείψανα τιμή και ευλαβική προσκύνηση, η οποία, όπως αναφέραμε και στην περίπτωση των αγίων, δεν αποτελεί λατρευτική προσκύνηση ή λατρεία. Τούτο γιατί κανείς ποτέ ορθόδοξος χριστιανός δεν ταύτισε στη σκέψη του τα τίμια λείψανα με «θεούς».

Από το βιβλίο «Εγχειρίδιον Αιρέσεων και Παραχριστιανικών ομάδων»
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος