Friday, 2 May 2014

Τα δάκρυά σου διαμάντια..

 π Ανδρέας Κονάνος
....Θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε άγιοι άνθρωποι. Και θα κλαις. Να μάθεις να κλαις. Και να μάθεις, όταν κλαις, να κάνεις τα δάκρυά σου διαμάντια στα πόδια του Κυρίου και να λες: "Κύριέ μου, δε κλαίω στο κενό και στο πουθενά. Κλαίω μπροστά σου. Και τα δάκρυά μου μπορεί να πέφτουν στη γη και να γίνεται λάσπη το χώμα, αλλά αυτή η λάσπη μπροστά σου είναι σαν διαμάντι". Γιατί είναι μπροστά στον Κύριο τα δάκρυά σου.
Να μάθεις να κλαις μπροστά στο Χριστό. Κι όχι στο κενό. Να κλαις όχι από τα νεύρα σου και από το πείσμα σου και από το "γιατί" και το "πώς", αλλά να κλαις και να λες: "Κύριε, δίνε μου το όραμα της Βασιλείας σου. Μάθε με να βλέπω μακρυά. Κάτι κρύβεται σ'αυτό το βάσανο. Κάπου το πας. Πού το πας, Κύριε"; Και θα σου πει: "Το πάω κατά τον Παράδεισο. Κατά κει το πάω. Εκεί θέλω να σε πάω. Να σε σώσω θέλω"...
 
απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Δένδρα και κλαδιά....


Ὅταν ἕνα δένδρο τό κόψεις, τά κλαδιά του ξεραίνονται σέ ἐλάχιστο χρόνο. Ὅταν τό περιποιεῖσαι καί τό ποτίζεις, τά κλαδιά του γίνονται ὅλο καί πιό πράσινα, ὅλο καί πιό δροσερά.
Δένδρο εἶναι οἱ γονεῖς. Κλαδιά εἶναι τά παιδιά τους.
Ὅταν λοιπόν οἱ γονεῖς, πού εἶναι ἡ ρίζα καί ὁ κορμός, τρέφονται μέ νηστεῖες, μέ προσευχές, μέ ἐλεημοσύνες, μέ καλά ἔργα, -ὁ Θεός φυλάσσει τά παιδιά· καί προχωρώντας μέ τό παράδειγμά τους γίνονται καλοί χριστιανοί καί καλοί ἄνθρωποι.
Ὅταν οἱ γονεῖς κάνουν ἁμαρτίες, πού κάνουν τό δένδρο τοῦ σπιτιοῦ τους νά ξεραίνεται, καί πρό παντός ὅταν ἐκεῖνοι τό κόβουν μέ τά ἴδια τους τά χέρια, τότε τά παιδιά τους ξεραίνονται πνευματικά· πεθαίνουν ψυχικά· γίνονται ἀπό χίλιες δύο πλευρές προβληματικά πρόσωπα!... Καί ὁ Θεός τότε, τιμωρεῖ τούς γονεῖς ἐκείνους καί τούς βάζει στήν κόλαση· μαζί μέ τά παιδιά τους· πού τά γέννησαν· καί τά πῆραν στόν λαιμό τους.
* * *
Ὅταν ἔχουμε μιά μηλιά, πού κάνει ξινά μῆλα, ποῖον κατηγοροῦμε; Ποῖος φταίει; Τά μῆλα; ἤ ἡ μηλιά; Ἀσφαλῶς ἡ μηλιά φταίει.
Λοιπόν. Γίνετε σεῖς ἡ μηλιά καλό δένδρο, κάνετε σεῖς ἔργα καλά, νά γίνουν καί τά παιδιά σας καλά.
Μᾶς λέγει ἡ ἁγία Γραφή:
Ἀπό τότε πού ἔφτιαξε ὁ Θεός τόν Ἀδάμ, εἶχαν περάσει τρισήμισυ χιλιάδες (3.500) χρόνια. Καί σέ τόσα χρόνια δέν εἶχε πεθάνει παιδί πρίν ἀπό τόν πατέρα του ἀπό φυσικό θάνατο.
Τότε ζοῦσε ἕνας ἄνδρας, πού τόν ἔλεγαν Θάρα. Αὐτός μέ παγίδα τοῦ διαβόλου ἦταν ὁ πρῶτος πού ἔφτιαξε εἴδωλα. Καί ἔβαλε τά παιδιά του νά τά προσκυνᾶνε σάν Θεό (Γεν. 11, 24-32).
Ἀπό τότε ἄρχισαν τά παιδιά νά πεθαίνουν πρίν ἀπό τούς γονεῖς τους.
Ἔτσι τιμώρησε ὁ Θεός τόν Θάρα.
* * *
Κάθε ἁμαρτία πού κάνουν οἱ γονεῖς, εἶναι δηλητήριο στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους. Καί κάνει τά παιδιά ξερόκλαδα.
Τό διαζύγιο εἶναι τσεκούρι στήν ρίζα. Δέν ἀφήνει τίποτε!
Τί φοβερή ἁμαρτία!....

How a turning point in religious life occurs.


It is at such a time that a turning point in religious life may occur. The previous path of life has led to a dead end. One’s inner condition seems abominable, although the young man or girl perhaps cannot yet classify is as being sinful. There is a desire to find a true and lofty meaning of life, since to live without finding such a meaning means to lead a pitiful, colorless, aimless and senseless existence.

At this fateful moment when the young life reaches a turning point, suddenly, by some unknown and mysterious means, a certain light appears in the soul, a certain fresh and joyous feeling, a certain hope that life is not meaningless.

Where does this certainty that life is not meaningless come from? What is life? Up to now the young mind had been inclined towards a mechanic view of the world - life is an aggregate of atoms and forces, and their constant movement and interaction; life is a causal collection of manifestations, whose sum total composes the entire picture of cosmic, earthly and human existence. And suddenly within this huge, boundless and soulless mechanism the young soul begins to perceive the presence of something living, great, wise and beautiful - the presence of God.

From where does this feeling arise?

Many circumstances can contribute to it; the main thing is that the young person’s faith in his own infallibility has been broken, he has deeply felt his inner bankruptcy. He no longer feels support within himself. A need has arisen for another, more powerful support.

The soul stands at a certain crossroads. It finds itself in a state of instability. Former influences and attractions have lost their power over it. New forces have not yet determined themselves within it. At this moment every jolt, no matter how insignificant, can have an extraordinary and decisive influence on one’s entire life.

The sweet religious experiences of one’s childhood, emerging from the soul’s subconscience, the ringing of church bells heard unexpectedly, a religious book coming to hand, a meeting and conversation with a profound believer, a visit to a monastery, the silent and mysterious beauty of nature and many other factors can contribute to a successful exit from the turning point of the soul. The long-forgotten childhood faith will awaken, and will sweetly burn within the soul as a brightly-shining guiding light. Life will suddenly gain meaning, there will be a desire to live and work in the name of the new ideal flaming in the soul. The old materialistic view of the world will have turned out to be insolvent. The new religious world viewpoint will warm the soul and give meaning to life.

Remembering my own youth, I find in it a confirmation that it was precisely along this path, a path of an internal drama lasting many years, that we returned to our lost religious world view and ideal. The religious feeling which awakens in the soul immediately lights up the world and life in a totally different manner. The young soul begins to perceive the beauty and the majesty of the universe, attains a belief in the lofty meaning and purpose of life, the heart opens up to an acceptance of the Gospel. One feels the desire to go to church, to attend services, to go to confession and partake of communion, even though some heretic thoughts often remain. And when these new needs and thoughts begin to manifest themselves in the young soul in place of the chaos through which it had passed, then one can boldly say that such a soul has been saved. There begins a new period of spiritual life, when, having set himself firmly upon the rock of faith acquired through bitter experience rather than reason, a person consciously begins to build his life upon such a foundation.


Protopriest Sergey Chetverikov.