Ερμηνεία των Δέκα Εντολών. Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

1.  Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού.
Ένας Κύριος είναι ο Κύριος ο Θεός σου, Αυτός που φανερώνεται (με τρία πρόσωπα, δηλ.) σαν Πατέρας και σαν Υιός και σαν Άγιο Πνεύμα. Σαν Πατέρας μεν αγέννητος, σαν Υιός δε γεννητός (μεν, αλλά και αυτό πάλι) χωρίς αρχή, και πέρα από τον χρόνο, και χωρίς να πάθει καμμία
αλλοίωση, σαν Λόγος (του Θεού Πατρός).
Αυτός δε ονομάζεται Χριστός, γιατί έχρισε (δηλ. αγίασε) με το να αναλάβει ο ίδιος το δικό μας (ανθρώπινο) είδος. Και σαν Άγιο Πνεύμα, που και Αυτό προέρχεται από τον Πατέρα, όχι γιατί γεννήθηκε απ΄ Αυτόν, αλλά γιατί Αυτός Το στέλνει. Αυτός μόνο είναι Θεός.
Και μάλιστα ο αληθινός Θεός, ο ένας Κύριος, που εμφανίζεται με τρεις υποστάσεις. (Είναι ένας και μοναδικός ο Θεός αυτός, που) δεν διαιρείται κατά την φύση, τη θέληση, την σκέψη, την δύναμη και την ενέργεια, και όλα γενικώς τα γνωρίσματα της Θεότητας.
Αυτόν (λοιπόν τον ένα και αληθινό Θεό) μόνο θα (πρέπει να) λατρεύσεις με όλη την δύναμη που έχει ο νους σου, και με όλο το πλάτος της καρδιάς σου και με όλη την πληρότητα της δυνάμεώς σου.
Και όλα όσα (ο Θεός σου) λέει και εντέλλεται, (θα πρέπει) να είναι πάντοτε νωπά μέσα στην καρδιά σου, ώστε να εφαρμόζεις και να εντρυφάς μέσα σε αυτά και να ομιλείς με βάση αυτά (σε όλες τις περιστάσεις της ζωής σου, δηλαδή) και όταν κάθεσαι (κάπου και δεν μετακινείσαι), και όταν βαδίζεις (για να πας από το ένα μέρος στο άλλο), και όταν είσαι πεσμένος στο κρεβάτι, κι όταν είσαι όρθιος.
Και (θα πρέπει ακόμα) να ενθυμείσαι πάντοτε (δηλαδή αδιαλείπτως και χωρίς διακοπή) τον Κύριο το Θεό σου και Αυτόν μόνο να φοβάσαι (με τον Άγιο φόβο του Θεού), και να μην λησμονήσεις ποτέ ούτε Αυτόν ούτε τις εντολές Του.
Γιατί (μόνο) έτσι και ο Θεός θα σου δώσει την δύναμη (που είναι απαραίτητη) για να εφαρμόζεις (στην ζωή σου) το (άγιο) θέλημά Του.
Γιατί (ο Θεός, που δεν έχει κανενός την ανάγκη) τίποτε άλλο δεν σου ζητεί παρά μόνον να Τον φοβάσαι και να Τον αγαπάς (γιατί Αυτός ακριβώς ο φόβος του Θεού συμβαδίζει με την αγάπη προς Αυτόν) και να ακολουθείς τον δρόμο Του που Αυτός θέλει (πράγμα που είναι η φυσική συνέπεια των άλλων).
Αυτός θα είναι το καύχημά σου και Αυτός θα είναι ο Θεός σου. (Πρόσεξε) μήπως ακούγοντας τίποτα σχετικό με την (ηθική) απάθεια των αγγέλων και με την ιδιότητά τους να είναι αόρατοι, η για την μεγάλη (κι εκπληκτική) πονηρία του (διαβόλου, που) εκπέσοντος από το ύψος το αγγελικό, και για την (μεγάλη του) επινοητικότητα και εξυπνάδα και ευστροφία για κάθε πλάνη, εξ΄ αιτίας όλων αυτών
αποδόσεις σε κάποιο από αυτά (τα πνεύματα-αγαθά η πονηρά) τιμή που ανήκει στον Θεό. (Πρόσεξε) μήπως ατενίζοντας το μεγάλο μέγεθος του ουρανού και την ποικιλία της κινήσεως των ουράνιων σωμάτων, την λαμπρότητα του ήλιου, το γλυκό φως της σελήνης, την όμορφη διαύγεια των άλλων αστέρων, τη χρησιμότητα του αέρα (και την αναγκαιότητά του) για την αναπνοή, και της θαλάσσης η της γης τις ανεξάντλητες προσφορές, και (συνηπαρμένος από τα φαινόμενα τούτα τα λαμπρά) θεοποιήσεις κανένα από αυτά τα κτίσματα.
Γιατί όλα αυτά είναι κατά τρόπο δουλικό ταγμένα στον μόνο Θεό και δημιουργήματα δικά Του, που έλαβαν οντότητα από την κατάσταση της ανυπαρξίας που ήσαν, με μόνο τον λόγο του Θεού. Γιατί (όπως λέγει η Γραφή) Αυτός (ο Θεός) απλώς είπε και έγιναν (όλα όσα βλέπουμε και δεν βλέπουμε), Αυτός διέταξε και εδημιουργήθησαν.
Αυτόν λοιπόν τον Κύριο και δημιουργό της κτήσεως πρέπει να τιμήσεις (με λατρεία) σαν μόνο Θεό και με την αγάπη να ενωθείς μαζί Του, και μέρα και νύκτα από Αυτόν να ζητάς συγχώρεση για τα θεληματικά σου και αθέλητα παραπτώματα.
Γιατί Αυτός ( ο μεγαλοδύναμος Κύριος) είναι (ταυτόχρονα) γεμάτος αγάπη και φιλανθρωπία και μακροθυμία και πολύ έλεος, και κάνει αιώνια το καλό ( το αγαθό)...

The Icon that Saved a Life!

This icon of the “Kazan” Mother of God with the words partially worn away in Latin letters, “Eta ikona budet hranit was wsu schizn,” adorns the Church of the Joy of All Who Sorrow in St. Petersburg. One of the church’s parishioners told its amazing story.

One day, an old woman came into the church and waved her arms when she saw the Kazan icon of the Mother of God.

“Where did that icon come from? I gave it to a German soldier!” She exclaimed in amazement. I recognize it by a characteristic dent in the frame.” I explained that this icon was given to the church by the German Consulate in our city. The woman broke into tears, said that her name was Vera, and told the story of how her Orthodox family icon ended up in Germany.

“I fled my native village, which ended up in the center of the battles. I wanted to leave with my sister and three children earlier, but mama fell seriously ill, and wouldn’t have survived the journey. ‘I will come later,’ I promised my sister, sending her with the children to a place near Ryazan, where our aunt lived in a collective farm village. Mama died a month later, but before her death was able to bless me with the family icon of the “Kazan” Mother of God. My reposed grandfather in his time had blessed my mother before her wedding, and mama blessed Sasha and me with it fifteen years ago, even though my husband was in the Komsomol. Now the icon lay in my threadbare refugee bag. I myself sat down under the awning of one of the station freight houses, watching the crazy dance of whirling snow. I couldn’t think about anything; I only tried to shove my fingers into the narrow sleeves of a light overcoat. Cold and hunger—that was all I could feel. Now a train rumbled up to the station, the doors of the cars opened, and the Fritzes stood in ranks handing long boxes along to each other. ‘They’ve brought weapons,’ the indifferent thought crossed my mind. But then suddenly I felt a painful stab: “It’s going to the front! Where my Sasha is fighting! They will shoot at him with those rifles, and at other Russian soldiers… Oh, the cursed ones!’

“It is strange, but the German patrols paid no attention to me, a lonely woman, emaciated with hunger. I don’t even remember when I had eaten last. I had long ago traded my watch, wedding ring, and mama’s earrings for food. I ran my hand over the brass frame behind the frosty cloth of the bag. ‘O Intercessor, Most Holy Mother of God!’ I whispered with my frozen lips. ‘Save and guard my little ones, my sister Nadya. Save and guard my husband, slave of God, soldier Alexander.’

“’Vat? Somzing wrong?’ came the words just above my ear. I raised my head. Next to the bench stood a German soldier. I could feel sympathy in his words, and answered, “It’s bad.” The German sat down next to me. He set his bulging knapsack on the ground, fished around in it for a bit, then held out his hand. ‘Nimmt!’ There was a square piece of bread on which a slice of lard lay all pink. I took the gift and devoured it. The German pulled out a thermos, poured some steaming tea into the lid, and said, ‘Heiss! Gut!’ Probably he was part of the watch here at the station. He looked about twenty years old, blue-eyed. His face was guileless. Probably his hair was light colored, like my son’s, Andreika’s, only you couldn’t see it under his cap.

“The German pointed to the train engine, then at me, and comically furrowing his brow, apparently trying to find the word, asked, ‘Far?’ “Far! Now I won’t make it there!’ I immediately started telling him that I had hoped to go to my aunt’s but was now left without anything. Ending my story I said, ‘I have children there. Kinder. Understand? I traced with my hands, from high to low. The lad nodded, ‘Oh, ja, Kinder!’ ‘But I won’t reach them. I’ll just freeze.’ I wasn’t even aware that I was crying. The German again reached into his knapsack and pulled out a weighty package. ‘Here. Take.” He opened the package and touched its contents, then licked his finger and said, ‘Gut!’ There was salt in the package. Salt… which was then worth more than gold. For salt you could get bread, milk, well, anything… There was no less than three kilograms in the package. And here he was just handing it over to me, a completely unknown Russian woman. Seeing the shock on my face, the lad smiled and said something I didn’t understand. Then he rose, screwed the lid onto his thermos, put it back in the knapsack, waved his hand, and left.

“’Stop!’ I ran after the soldier. “Was ist es? ‘This icon will guard you all your life,’ I said with firm assurance. He didn’t understand. Again I said, ‘This icon will guard you all your life!’ The lad pulled a chemical pencil out of his pocket, wetted it with spittle, and turning over the board asked me to say it again. As I repeated it slowly, syllable by syllable, he wrote it down on the back of the icon in Latin letters: ‘Eta ikona budet hranit was wsu schizn’. We never met again… But I was able to trade the salt for warm clothes, felt boots, and bread, and I reached Ryazan. In ’45 my husband, Sasha, returned from the war.”

After listening attentively to the agitated woman, I joyfully told her that what we had heard from the representatives at the German consulate who had given the Kazan icon to our church. That German soldier went through the entire war. His comrades died before his eyes; once a truck that he was riding in exploded, but he was able to jump out of it only a moment before the explosion. The rest perished. At the end of the war, a shell hit their dugout, which he had abandoned just a twinkling before. The unseen power of the Russian icon had surely saved him. He now understood and reevaluated very much his life, and his soul opened up to prayer. He returned home, married, and raised his children. He placed the icon in a beautiful glass case in a place of honor in his home, and prayed before it all his life. When he grew old, he commanded his oldest son to take the icon to the Russian consulate after his death. “This icon lived in Russia and should return there. Let them take it to Leningrad, the city that withstood the blockade, dying from cold and hunger, but not surrendering.”

That is how in the mid 1990’s, to one of the newly-reopened churches of St. Petersburg, where the rector at the time was Archpriest Alexander Chistyakov, came the small icon of the “Kazan” Mother of God with a strange inscription in Latin letters on the back. 

Irina Blinova
Translation by OrthoChristian.com

04 / 11 / 2014

Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

Ἕνα φωτεινό παράδειγμα ἡρωϊκοῦ φρονήματος στήν τήρηση τῆς νηστείας βρίσκουμε στό μικρό βιβλίο «ΙΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ» (σελ. 75-76):

«Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τόν ἔλεγαν Μιχάλη Ζιάκα. Τό 1948-49 ἦταν στρατιώτης. Καί βρισκόταν στίς ἐπιχειρήσεις τοῦ Γράμμου.

Ἐκεῖ ὁ λόχος του εἶχε μείνει μιά ἑβδομάδα ὁλόκληρη χωρίς ἀνεφοδιασμό. Ὑπόφεραν πολύ τά παιδιά ἀπό πεῖνα, ἀσιτία καί ἐξάντληση. Μά κάποτε ἔφθασαν καί τά τρόφιμα. Ψωμί καλό, κουραμάνα· καί κρέας μαγειρεμένο, ἕτοιμο. Μπῆκαν στήν σειρά, ἕνας-ἕνας, καί ἔπαιρναν πρῶτα τήν κουραμάνα καί μετά τό κρέας στήν καραβάνα!

Ἦρθε καί ἡ σειρά τοῦ Μιχάλη νά πάρει τό φαγητό. Πλησιάζει στό διανομέα καί τοῦ λέει:

-Μπορεῖς νά μοῦ δώσεις ἀντί γιά κρέας λίγες ἐλιές;

-Τί; Ἐλιές; Γιατί ἐλιές; Ἀφοῦ ἔχει κρέας!

Ἀπάντησε ὁ Μιχάλης.

-Νά φάω κρέας, νά μαγαρίσω τήν Παρασκευή;

Κάθεται λοιπόν ὁ Μιχάλης ἀνάμεσα σέ ἄλλους στρατιῶτες. Ἐκεῖνοι τρῶνε κρέας. Ὁ Μιχάλης ἐλιές. Καί τόν κοροϊδεύουν. Γιατί ἔκαμε τόν σταυρό του. Γιατί εἶναι κουτός. Γιατί, ἐνῶ μπορεῖ νά φάει κρέας -καί μάλιστα μετά τέτοια πεῖνα-, τρώει ἐλιές! Λένε πολλά. Ὁ Μιχάλης σιωπᾶ.

Ξαφνικά ὅμως, ἐνῶ ἔτρωγε καί συνέχιζαν νά τόν κοροϊδεύουν, πέφτει λίγα μέτρα πιό πέρα μιά ὀβίδα! Σηκώθηκε σύννεφο ἡ σκόνη στόν ἀέρα! Ἔτρεξαν ἄλλοι στρατιῶτες νά ἰδοῦν, τί εἶχε συμβῆ. Καί εὑρῆκαν τούς δύο στρατιῶτες νεκρούς. Καί τόν Μιχάλη νά σηκώνεται ἀπό χάμω καί νά τινάζει τά ροῦχα του ἀπό τά χώματα!

* * *

Πέρασαν χρόνια. Ὁ Μιχάλης Ζιάκας εἶναι ἕνας φτωχός τσοπάνης στό χωριό του. Ζεῖ, ὅπως πάντα, μέ εὐσέβεια.

Μιά Παρασκευή, παρέα μέ ἄλλους φτωχούς τσοπάνηδες, κάθησαν νά φᾶνε. Ἔβγαλε ἀπό τό σακκούλι του λίγο ψωμί καί ἔτρωγε. Καί ἀπό τό παγούρι του ἔπινε λίγο νερό νά μαλακώνει τό ψωμί στό στόμα του.

Ἕνας ἀπό τούς τσοπάνηδες προσφέρθηκε τότε νά τοῦ δώσει λίγο τυρί γιά προσφάϊ. Τοῦ λέει ὁ Μιχάλης:

-Δέν μαγάρισα τήν Παρασκευή, μιά ἑβδομάδα νηστικός στόν Γράμμο, καί θά τήν μαγαρίσω τώρα;

Καί διηγήθηκε τήν ἱστορία.

* * *

Θέλει συζήτηση, ὅτι τόν Μιχάλη τόν ἔσωσε ὁ Χριστός, ἐπειδή σεβάστηκε τήν ἡμέρα πού σταυρώθηκε γιά μᾶς;

Ὤ Χριστέ μου, πόσο εὔκολα μαγαρίζουν μερικοί τήν ψυχή τους!

Μακάρι τέτοια παραδείγματα νά μᾶς ἐμπνέουν ἦθος καί φρόνημα...

THE ATHEIST STUDENT WHO VISITED MOUNT ATHOS...

Several years ago I was approached by a young student. With great reluctance, but with the intensity of a demanding seeker, who said he was an atheist, yet would love to believe, but could not. For years he tried and searched, but to no avail.



He spoke with professors and the educated, but his thirst for something serious was not satisfied. He heard of me and decided to share with me his existential need. He asked me for scientific proof for the existence of God.



"Do you know integrals or differential equations?" I asked.

 "Unfortunately no", he replied. "I am a Philosopher."

 "Too bad! Because I knew one such proof", I said, obviously joking.



He felt uncomfortable and was quiet for a bit.



"Look", I said, "I'm sorry I hurt you a bit. But God is not an equation or a mathematical proof. If it were so, then all the educated would believe in Him. You should know, there are other ways to approach God. Have you ever been to Mount Athos? Have you ever met an ascetic?"

 "No, Father, but I'm thinking of going, having heard so much. If you tell me, I can go even tomorrow. Do you know anyone educated to go and meet with?"

"What do you prefer? Someone educated that can make you dizzy, or a saint who can wake you up?"

 "I prefer the educated. I fear saints."

 "Faith is a matter of the heart. Why don't you try a saint. What is your name?" I asked.

 "Gabriel", he answered.



 I sent him to an ascetic. I described for him the way to access him and gave him the necessary instructions. I even sketched for him a map.



"You will go," I said, "and ask him the same thing. I am an atheist, you will tell him, and I want to believe. I want a proof of the existence of God."

 "I am afraid, embarrassed", he told me.

 "Why are you embarrassed and afraid of the saint but not embarrassed and afraid of me?" I asked.



After a few days he went and found the ascetic conversing with a young man in his yard. On the opposite side four others were sitting on some logs waiting. Among them Gabriel found a tentative seat. No more than ten minutes later the Elder finished his conversation with the young man.



"How's it going, guys?" he asked. "Have you taken a loukoumaki? Did you drink some water?"

 "We thank you, Elder", they replied, with conventional secular nobility.

 "Come here," he said addressing Gabriel, distinguishing him from the others. "I will take the water, and you take the box with loukoumia, and come closer so I can tell you a secret: It is fine for someone to be an atheist, but to have the name of an angel and be an atheist? This is the first time I have seen such a thing."



Our friend nearly suffered a heart attack after this revealing surprise. How did he know his name? Who revealed to him his problem? What, finally, did the Elder want to tell him?



 "Father, can I speak with you for a bit?" he asked, barely able to mumble.

 "Look, now it is getting dark. Take the loukoumi, drink some water, and go to the most nearby monastery to spend the night."

"My Father, I want to speak with you, is it not possible?"

 "What will we say, my lad? For what reason did you come?"

"To this question I felt my breathing open immediately," he told me. "My heart was flooded with faith. My inside world was heated. My doubts were solved without any logical argument, without any discussion, without the existence of a clear answer. All the 'if's, why's and but's' were automatically destroyed, and all that remained was 'how' and 'what from this time forward'."



What the educated could not give his thoughts, was given to him with the gentle hint of a saint, who was a graduate of only the fourth grade of elementary school. The saints have much discernment. They make a surgery on you, and you feel no pain. They do a transplant without opening your stomach. They raise you to inaccessible peaks without ladders or worldly logic. They plant faith in your heart, without tiring your mind.

By Metropolitan Nicholas of Mesogaias and Lavreotiki

Ζωολατρεία : μιά σύγχρονη μορφή χυδαίας Ειδωλολατρείας…

Θυμούνται το χωριό τους καί θέλουν νά έχουν τα ζώα δίπλα τους. 

Τα φυλακίζουν στά μπαλκόνια ξεσηκώνοντας μετά θύελλα οργής στούς συγκάτοικούς τους από τα γαυγίσματά τους…

Εικόνες τού σύγχρονου ανθρώπου πού θέλει όλο τον κόσμο δικό του…

«….Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διαπιστώσει την τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου, η οποία οφείλεται κατά κύριο στην πρωτοφανή πνευματική του κατάπτωση. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια τραγική ύπαρξη, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του και το αληθινό νόημα της ζωής του, διότι αποστασιοποιήθηκε από το Θεό, την πηγή της ζωής και του αγιασμού.

Έγινε αποδέκτης των αντίθεων αρχών του άθεου ευρωπαϊκού «διαφωτισμού» και εμβολιάστηκε με το πνευματικό δηλητήριο του διδάγματός του περί του «θανάτου του Θεού». Στη θέση του «πεθαμένου Θεού» αναγκάστηκε να τοποθετήσει είδωλα, προκειμένου να γεμίσει το χαώδες υπαρξιακό του κενό. Έτσι κατάντησε να είναι ειδωλολάτρης και μάλιστα λάτρης της πιο χυδαίας μορφής ειδωλολατρίας. Είναι βεβαιωμένο πως η απουσία του Θεού υποκαθίσταται νομοτελειακά με την παρουσία ειδώλων!

Μια από τις πάμπολλες μορφές της ειδωλολατρίας του συγχρόνου ανθρώπου είναι και το αηδές φαινόμενο της ζωολατρίας…

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο αποκαθήλωσαν τα θρησκευτικά οικιακά τους σεβάσματα και στη θέση τους έβαλαν τα κατοικίδια, ανάγοντάς τα σε αντικείμενα λατρείας. Υποβίβασαν τον άνθρωπο από αξία και ανήγαγαν τα ζώα σε υπεραξίες!

Πριν όμως εξετάσουμε το φαινόμενο αυτό, με τις πολύμορφες πτυχές του, είναι απαραίτητο να δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τη θέση της Εκκλησίας μας απέναντι στα ζώα και γενικά την υλική κτίση.

Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη: όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έμψυχα και άψυχα, είναι δημιουργήματα του Θεού εκ του μηδενός. Τα ζώα είναι και αυτά θαυμαστά ποιήματα του Θεού, αποτέλεσμα της άμετρης αγάπης Του.

Πλάστηκαν να είναι η χαρά και η εξυπηρέτηση του ανθρώπου, του κορυφαίου δημιουργήματός Του.

Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και να απελευθερώσει τη θεία δημιουργία από την ολέθρια επήρεια του κακού. Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε να γεννηθεί σε στάβλο, ανάμεσα σε ζώα, τα οποία ήταν καθαρότερα από την ηθική μπόχα των ανθρώπων της εποχής Του, και ότι οι πρώτοι προσκυνητές του ήταν βοσκοί.

Η ιερότητα της κτίσεως αποτελεί επίσης κορυφαίο κεφάλαιο στη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Ιδιαίτερα στα ασκητικά κείμενα και τις υπέροχες διηγήσεις των αγίων ασκητών διαπιστώνουμε τη θαυμαστή αρμονική συνύπαρξη των γερόντων και γεροντισσών με τα ζώα και μάλιστα τα πιο άγρια και αιμοβόρα.

Υπάρχουν πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας προστάτες των ζώων, όπως ο άγιος Μάμας. Είναι χαρακτηριστική η συμβίωση του γέροντα των ημερών μας Παϊσίου με ένα φιδάκι, το οποίο φρόντιζε και εκείνο του ανταπέδιδε την ευγνωμοσύνη του!

Οι άγιοι Πατέρες ήταν φιλόζωοι, αλλά όχι ζωολάτρες.

Δεν συνέχεαν την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ζώα. Ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή και είναι ποιημένος, ως εικόνα Θεού, με την προοπτική να γίνει κατά χάριν θεός, ενώ το ζώο είναι μεν έμβιο, όμως δεν έχει αθάνατη ψυχή. Προορισμός του είναι η δοξολογία του Θεού και η εξυπηρέτηση του ανθρώπου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τίποτε από αυτά, διότι παραμένει πνευματικά σκοτισμένος, όπως και οι προπάτορές μας, που μετά την πτώση τους και

μέσα στη σκοτοδίνη τους, «ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ.1,25).

Δεν είναι τυχαίο πως στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες (αλλά και στις σύγχρονες, π.χ. Ινδουιστές), συναντούμε λατρείες ζώων. Οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Κέλτες και όλοι οι λαοί της αρχαιότητας είχαν θεοποιήσει ορισμένα ζώα, στα οποία απέδιδαν λατρεία! Με την επικράτηση όμως του χριστιανικού κηρύγματος, η χυδαία αυτή μορφή ειδωλολατρίας υποχώρησε και εξαφανίστηκε, μέχρι που αναβίωσε στα χρόνια του «διαφωτισμού» στη Δύση η λατρεία της φύσεως και μαζί της η λατρεία των ζώων.

Η σύγχρονη ζωολατρία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Στο όνομα της αρχής των «διαφωτιστών» για τα «δικαιώματα των ζώων» καλλιεργήθηκε μια απίστευτη αγάπη για μια μερίδα ζώων, των κατοικίδιων, ώστε στις μέρες μας να έχει πάρει χαρακτήρα επιδημικής μόδας! Δε νοείται οικογένεια «του καλού κόσμου» να μην έχει στο σπίτι κατοικίδια.

Η μειονεξία όσον δε μπορούν για κάποιος λόγους να έχουν κατοικίδιο είναι εμφανής και το κόμπλεξ τους έκδηλο. Αναφέρεται πως σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και ιδιαίτερα στην Αγγλία η ζωολατρία έχει πάρει παροιμιώδεις διαστάσεις. Οι φιλοζωικές οργανώσεις υπερτερούν σε αριθμό και δραστηριότητα από τις φιλανθρωπικές οργανώσεις!

Τα κοινοβούλια ενέταξαν στις νομοθετικές τους δραστηριότητες την ψήφιση σειρά νόμων για τα δικαιώματα των ζώων, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι τυραννικοί για τους ανθρώπους.

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ζώα πλουσίων φιλόζωων έγιναν αποδέκτες αμύθητων κληρονομιών!

Οι κλινικές των ζώων συναγωνίζονται αυτές των ανθρώπων. Η φαρμακευτική και ιατρική περίθαλψη των κατοικίδιων ξεπερνά συχνά αυτή των μελών της οικογένειας. Το ίδιο και η διατροφή τους, με τα ξεχωριστά εκλεκτά εδέσματα, τα οποία θα ζήλευαν τα πεινασμένα παιδιά του τρίτου κόσμου.

Τα ινστιτούτα καλλωπισμού των κατοικίδιων συναγωνίζονται τα κομμωτήρια και τα κέντρα καλλωπισμού των γυναικών, ενώ τα καλλυντικά τους και τα λοιπά «αξεσουάρ» ανεβάζουν τον προϋπολογισμό σε δυσθεώρητα ύψη! Λανσάρεται μόδα ενδυμασίας σκύλων με εναλλαγή «μοντέλων». Ξενοδοχεία για ζώα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Το ίδιο και νεκροταφεία για κατοικίδια, των οποίων το κόστος της «κηδείας» τους ξεπερνά κατά πολύ το κόστος κηδείας των ανθρώπων! Η Αγγλικανική λεγόμενη «εκκλησία» έχει καθιερώσει και ειδική «λειτουργία» στους ναούς της για τα κατοικίδια!

Υπάρχουν και ακόμη χειρότερα. Διοργανώνονται συχνά καλλιστεία σκύλων και γατών, για την ανάδειξη «σταρ» ζώων, σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία ! Είδαμε επίσης και το εξής παράδοξο: σκύλοι να ντύνονται παράνυφοι στους γάμους των «κυρίων» τους!

Κι’ ακόμα: δημοσιεύτηκαν εικόνες από ζευγάρωμα σκυλιών, με τη σκύλα ντυμένη νύφη και το σκύλο γαμπρό!

Και το πιο χυδαίο και αποτρόπαιο: λειτουργούν (τουλάχιστον στο εξωτερικό) πορνεία για κατοικίδια, αποφέροντας τεράστια κέρδη στους ιδιότυπους προαγωγούς ζώων!

Η ζωολατρία όμως έχει και σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις. Η εικόνα στα πάρκα των άλλων μεγάλων πόλεων είναι αλγεινή. Η μπόχα από τις ακαθαρσίες των σκύλων είναι ανυπόφορη. Οι πινακίδες απαγόρευσης των σκύλων στους χώρους αναψυχής και παιχνιδιού για τα παιδιά δεν συγκινούν τους «φιλόζωους».

Σοβαροί άνθρωποι και οικογενειάρχες διστάζουν να βγουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους στα πάρκα, τα οποία έχουν πια ως αποκλειστική χρήση την αφόδευση και το παιχνίδι των σκύλων.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις επιθέσεων σε ανυποψίαστους περιπατητές, ακόμα και σε μικρά παιδιά, αγρίων επιθετικών σκυλιών. Αναφέρονται κατά καιρούς κατακρεουργήσεις, ακόμη και θάνατοι ανθρώπων! Οι δρόμοι τέλος είναι γεμάτοι από περιττώματα σκύλων, ώστε να χρειάζεται δεξιοτεχνία να βαδίσει κανείς!

Οι νόμοι για τα κατοικίδια έδωσαν το δικαίωμα να στεγάζονται και στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά σοβαρότατες προστριβές μεταξύ των ενοίκων εξαιτίας των γαυγισμάτων όλες τις ώρες τους εικοσιτετραώρου και της ρύπανσης.

Είναι θλιβερό το φαινόμενο να ακούει κάποιος στις πολυκατοικίες γαυγίσματα σκύλων, νιαουρίσματα γάτων και να μην ακούγονται πια γέλια και κλάματα παιδιών, λόγο της εφιαλτικής υπογεννητικότητας που μαστίζει όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο και φυσικά τη χώρα μας!

Είναι αλγεινή η εικόνα να γυρίζουν γυναίκες (και άντρες) στους δρόμους με σκυλιά στην αγκαλιά, αντί να κρατούν χαριτωμένα παιδιά! Στα μπαλκόνια δεν απλώνονται πια παιδικά ρουχαλάκια, αλλά «ζιπουνάκια» για σκυλιά και γάτες! Δεν είναι τυχαίο πως οι «ζωόφιλοι» προσδιορίζουν το φύλο του ζώου τους με το χαρακτηρισμό: «αγόρι» – «κορίτσι», φανερώνοντας περίτρανα την ολέθρια τάση να πάρουν τα κατοικίδια τη θέση των παιδιών στις σύγχρονες οικογένειες!

Το φαινόμενο «ζωοφιλία» κρύβει αναμφίβολα και υποκρισία. Τα αισθήματα λατρείας των «ζωόφιλων» προς τα ζώα εξαντλούνται στα κατοικίδια. Έτσι λ.χ. για να καλοπερνούν τα κατοικίδια σφαγιάζονται χιλιάδες άλλα ζώα, για να καταλήξουν ως εκλεκτό έδεσμα στο πιάτο τους!

Γι’ αυτά τα ζώα δεν ακούγεται καμιά διαμαρτυρία! Νομίζουν οι «φιλόζωοι» ότι αγαπούν τα ζώα και δεν συναισθάνονται ότι τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα υποφέρουν φυλακισμένα στα διαμερίσματα – κλουβιά των μεγαλουπόλεων. Τα αναγκάζουν να κάνουν τις φυσικές τους ανάγκες όταν αυτοί το αποφασίσουν!

Ποιο ζώο στη φύση είναι αναγκασμένο να αναστέλλει τις φυσικές του ανάγκες; Για την «τέρψη» ή τη «συντροφιά» του «φιλόζωου» υποφέρει το ζώο, αποδεικνύοντας ότι η «φιλοζωία» έχει καθαρά εγωιστικά κίνητρα!

Όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί για την ανυπόφορη κατάσταση στους δρόμους και τα πάρκα από τη μπόχα που αφήνουν πίσω τους οι «φιλόζωοι» ή για την επιθετικότητα των άγριων σκύλων, στιγματίζεται ως «εχθρός των ζώων», «απολίτιστος» και «βάρβαρος»!

Όμως ελάχιστοι άνθρωποι είναι συνειδητοί εχθροί των ζώων. Αγαπάμε όλα τα ζώα, και όχι μόνο τα κατοικίδια, και τα προστατεύουμε, διότι είναι ποιήματα του Θεού και απαραίτητα στη ζωή μας (διατροφή, εργασία, φιλία).

Η μόνη διαφορά μας με τους «φιλόζωους» είναι ότι δεν τα λατρεύουμε και έχουμε τη συναίσθηση της ποιοτικής απόστασης που μας χωρίζει από αυτά.

Ο γράφων όλα αυτά κατάγεται από κτηνοτροφική οικογένεια. Γεννήθηκα κυριολεκτικά ανάμεσα στα ζώα και το πρώτο μου επάγγελμα ήταν του κτηνοτρόφου. Αγαπώ τα ζώα, τα συμπαθώ, τα φροντίζω, δε θέλω να υποφέρουν, αλλά δεν τα λατρεύω, δεν τα εξισώνω με τους ανθρώπους, οι οποίοι, μόνο αυτοί, είναι εικόνες Θεού.

Το φαινόμενο «ζωολατρία», εντάσσεται σαφέστατα στο γενικότερο σύστημα κατάπτωσης τους συγχρόνου κόσμου. Εμφανίστηκε, όπως αναφέραμε, για να γεμίσει το τρομερό υπαρξιακό κενό του σημερινού ανθρώπου, ως μια ψευδαίσθηση καλλιέργειας αξιών.

Αποκομμένος ακούσια ή εκούσια από την αρμονική κοινωνική συμβίωση των ανθρωπίνων προσώπων, και ως εκ τούτου βιώνοντας φρικτή μοναξιά, αναζητεί υποκατάστατα «κοινωνίας», την οποία νομίζει ότι βρίσκει στα ζώα.

Αλλά τα ζώα, όσο και να υπερτονισθεί η αξία τους, παραμένουν ζώα, εντελώς διάφορα της ανθρώπινης φύσης και η οποιαδήποτε εσωτερική «ικανοποίηση» που παίρνουμε από αυτά, έχει παροδικό και επιφανειακό χαρακτήρα. Μόνιμη και πραγματική χαρά δίνει μόνο ο Χριστός και η κοινωνία αγάπης των αναγεννημένων ανθρωπίνων προσώπων.

Αποδέκτης της αγάπης μας θα πρέπει να είναι πρωτίστως τα ανθρώπινα πρόσωπα, οι ενδεείς, τα αδέλφια μας εν Χριστώ, και το περίσσευμα της ας εκτείνεται στα άλλα όντα. Ό, τι περισσεύει από την προσφορά της αγάπης μας στους συνανθρώπους μας ας τη χαρίζουμε στα ζώα, αλλά μόνο το περίσσευμα της! Αυτή η αρχή θα πρέπει να κανονίζει τη σχέση μας με τον κόσμο των ζώων!

του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

agioritikovima.gr

The Stranger Sitting on the Television...

The following story is told by John Chrysopoulou, an architect from Alexandroupoli:

I’m married to Evanthia Siontopoulou, and we have three children. A few years ago when my son Christos was three and a half years old, he was watching his mother burn incense in the home. He followed her around the whole house with a wooden rattle which looked like a censer, while she censed [the house], repeating, “Lord have mercy.”

One day, while playing his censing game as he usually did, he neglected to “burn” incense in the corner of the living room where the TV was. My wife noticed this and asked why he didn’t cense the whole living room.

Christos replied, quite naturally, that the stranger sitting on the TV would not allow him to burn incense there.

“But what stranger?” my wife asked.

“Him, dear mother, who sits on the TV, don’t you see [him]?“

Christos saw, with the pure eyes of his soul the devil on the TV, who inhibited even Christos’ make-believe incense.

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετανοίας.(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

 Απόσπασμα από το βιβλίο «Άσκηση” του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

 

Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύουμε αναφέρονται επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.

Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετούν την  η σ υ χ ί α.  Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σε όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και από αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατοῡντα καί ζητοῡντα νά μάς καταπιή» (“ Πέτρ. ε” 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής από τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό,  απ΄όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.

Δεύτερη πράξη θεωρείται η  ν η σ τ ε ί α.  Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής – η γαστριμαργία – ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη.  Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετανοίας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας; Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νηστεύει – και μάλιστα παρατεταμένα – ποιος θα προφασιστεί αδυναμία ή άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκρατείας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλογων ορέξεων.

Την  α γ ρ υ π ν ί α, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες. Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ικανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, διακρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκηση απαιτεί. Η αγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυπνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητική εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα εφ΄όσον «νοῡς ορᾶ καί νοῦς ακούει» και εκλέγει και εκτελεί.

Τέταρτη και πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την  π ρ ο σ ε υ χ ή  και την ψ α λ μ ω δ ί α. Πράγματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δύο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντική αυτή παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της «κατά μόνας» προς το Θεό συνομιλίας. Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς «τόν δυνάμενον σῴζειν» Χριστό, το Θεό μας. Η  ψ α λ μ ω δ ί α χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών. Με την υμνολογία επιτελείται εορταστικότερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσιμο από το λαό.

Έκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την  α ν ά γ ν ω σ η  και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή. Ο λόγος τους Κυρίου μας «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου» αυτό σημαίνει: Να μάθει και να κατανοήσει τις εντολές μου το θέλημά  μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός «ἐστιν ό ἀγαπῶν με». Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικότερα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλείπεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρμογή του. «Ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός» (Ψαλμ α” 2). Μια από τις σπουδαιότερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του «ὠρυομένου ὡς λέοντος» εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να «μή ἀγνοώμεν τά νοήματα αὐτοῦ» (πρβλ Β” Πετρ. α” 21). Επειδή οι φίλοι και δούλοι του Θεού «οὐκ ἰδίῳ θελήματι ἀλλά Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενοι ἐλάλησαν καί ἔγραψαν» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμου που ασίγαστα διεξάγουμε.

Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την  ε π ε ρ ώ τ η σ η  τ ω ν  ε μ π ε ί ρ ω ν για κάθε λόγο και πράξη. Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει ή αυταρέσκεια και η απειρία. «Τοῖς ταπεινοῖς» δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του. Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε «μήτε θαρρεῖν, μήτε ἀπογιγνώσκειν» απ” όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα.

 

 

Ο άνθρωπος “σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία”

Το μυστήριο του θανάτου, της ταφής, της διατήρησης της προσωπικότητάς μας στον τάφο και της τελικής ανάστασης δεν το περιγράφουν οι Πατέρες με ελληνιστικές εικόνες, αλλά με την εικόνα της σποράς του Απ. Παύλου: «Όπως ο σπόρος που πετιέται στη γη, δε χανόμαστε όταν πεθαίνουμε, αλλά έχοντας φυτευθεί ανασταινόμαστε». Δεν χανόμαστε στον τάφο, όπως δεν χάνεται το σιτάρι όταν φυτεύεται στη γη. Η διάλυση του ανθρώπου μέσα στη γη είναι, με τη δύναμη του Θεού, κάτι σαν την διάλυση του φυτεμένου σπόρου. Δεν εξαφανίζεται, μεταμορφώνεται. Φυτεύεται μέσα στο σύμπαν η εικόνα του Θεού για να φέρει μαζί της και το σύμπαν στην αφθαρσία. Κάθε μνήμα είναι κι ένα μόσχευμα αφθαρσίας. Είναι μεγάλη η ιερότητα των κοιμητηρίων. Οι ορθόδοξοι δεν επιχειρούν να εξηγήσουν το μυστήριο του Άδη. Λέγουν μόνο, «ψυχαί δικαίων εν χειρί Θεού». Αυτό το χέρι του Θεού το ξέρουν ως παντοδύναμο. Δεν χρειάζονται καμία άλλη εξήγηση για την επιβίωση της προσωπικότητας μέσα στον τάφο. Όμως αυτή την επιβίωση την ξέρουν σαν κάτι το πρόσκαιρο και το ελλιπές. Την ονομάζουν «κοίμηση», παρομοιάζοντάς την με τον ύπνο μία κατάσταση αποκομμένη από τον κόσμο και τις αισθήσεις, ώσπου ο άνθρωπος στερημένος από όλα βρίσκεται με τον εαυτό του και με τον θεό- αν βέβαια τον Θεό τον έχει αφήσει να κατοικήσει μέσα του όσο ζούσε. Κι επειδή ο Θεός είναι παντού και ακούει τις προσευχές των ανθρώπων, δια του Θεού ακούνε και οι Άγιοι και ανταποκρίνονται στις προσευχές μας. Η «κοίμηση» δεν είναι η αιώνια ζωή που προσδοκούμε, αλλά μόνο κατάσταση αναμονής της ζωής αυτής, αναμονή αναστάσεως. Ο θάνατος δεν είναι απελευθέρωση αλλά καταστροφή. Σωτηρία είναι η πρώτη και η δεύτερη Ανάσταση. Η Ανάσταση της ελεύθερης βούλησης ανήκει σ’ εκείνους που ελεύθερα ποθούν τη Ζωή. Η Ανάσταση της φύσης όμως, η αφθαρτοποίηση της σάρκας, είναι για όλους, για όλη την κτίση. Είναι προϋπόθεση της αιώνιας Ζωής και Βασιλείας. «Καινήν γη και καινούς ουρανούς προσδοκώμεν». Η γενική Ανάσταση είναι καίριο άρθρο της πίστεως μας. Και είναι τόσο σοβαρό το ζήτημα ώστε οι Πατέρες λέγουν ότι όσους δεν έχουν την ορθόδοξη περί ανθρώπου και θανάτου αντίληψη, αλλά την περί ψυχής ειδωλολατρική, να μη τους δεχόμαστε σαν χριστιανούς. « Οι και λέγουσι μη είναι νεκρών Ανάστασιν, αλλ’ άμα το αποθανείν τας ψυχάς αυτών αναλαμβάνεσθαι εις ουρανόν, μη υπολαμβάνετε αυτούς χριστιανούς».

 diakonima

Metropolitan Hierotheos Vlachos- The freedom of the saints

 

An excerpt from the book "THE PERSON IN THE ORTHODOX TRADITION" by Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos

What has been said is needed in order for us to understand the limits of human freedom and also to understand how freedom, independence functions in the saints. As we shall see in what follows, the saint's independent will, precisely because he is favoured with divine grace, always moves naturally towards the good. When I speak of a saint I mean the deified person who partakes of God's deifying energy.

The Apostle Paul offers this witness: "It is no longer I who live, but Christ lives in me" (Gal. 2,11). He has the certainty that Christ lives in him, and so elsewhere too he says: "Imitate me, just as I also imitate Christ" (1 Cor. 11,1). St. Gregory Palamas, bearer of the same Revelation, interpreting this teaching of the Apostle, says: "Do you see clearly that grace is uncreated? Not only is such grace uncreated, but also the result of this sort of energy of God is uncreated; and the great Paul, no longer living the temporal life but the divine and eternal life of the indwelling word, came to be without beginning and without end by grace". And a little further on: "Paul was a created being until he lived the life which had come about by God's command; then he no longer lived this life but a life which had become indwelt by God, become uncreated by grace: and wholly possessing only the living and acting word of God".

In the Apostle's words and in the interpretation by St. Gregory Palamas, champion of the theologians, it is clear that a man who has been united with Christ, who has attained illumination and deification, by grace becomes uncreated and without beginning, because he has the living Christ within him. 

Η Νεομάρτυς Νίνα Κουζνέτσοβα (†1938)

 «Το μυστήριο τούτο μέγα εστί»· ο τρόπος που ο άνθρωπος επιλέγει την πνευματική του πορεία, πως ανακαλύπτει η ψυχή τους δρόμους προς τα ποτάμια με ζωντανό νερό, που εκβάλλουν στην αιώνια ζωή, και πως αφού γευτεί τα καθαρά νάματα, δεν επιθυμεί πλέον να επιστρέψει στις απατηλές χαρές αυτού του κόσμου. Μόνο εδώ, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δίπλα στο Σταυρό του Χριστού, κάτω από τη Σκέπη της Θεομήτορος, η ψυχή αποκτά την αληθινή ειρήνη, την πραγματική επίγνωση όλων των αξιών και αρετών, όταν αυτή μπορεί να κρίνει όλο τον κόσμο, χωρίς να τον κατακρίνει. «Ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· μωρία γαρ αυτώ εστί, και ου δύναται γνώναι, ότι πνευματικώς ανακρίνεται. Ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται» (Α΄ Κορ. 2, 14-15).

Η βόρεια Ρωσία δεν κατακτήθηκε και δεν εδραιώθηκε με την ανδρεία των μαχητών της, αλλά με την ευλογημένη δύναμη των αθλητών της πίστεως, μοναχών και ασκητών. Μαζί με τους μοναχούς· αθλητές σε αυτή τη γη έλαμψαν οι άμεμπτοι (ευλογημένοι) άγιοι ιερείς, όπως ο Λεωνίντ Ουστνεντούμσκιϊ, τα λείψανα του οποίου επαναπαύονται (φυλάσσονται) στην πόλη Λάλσκ, καθώς και οι κοσμικοί αθλητές της πίστεως, όπως ο άγιος Προκόπιϊ στο Βελίκιϊ Ουστιούγκ. Η πραγματική και η αληθινή ιστορία της Ρωσίας είναι η ιστορία των πνευματικών αθλητών της, χωρίς των οποίων η ιστορία της θα ήταν δίχως περιεχόμενο – ασήμαντη και κενή, όμοια με ένα ξέφραχτο αμπέλι από όπου περνάνε διάφοροι λαοί, που στερούνται τη δική τους ιστορία.

Στον 20ο αιώνα οι περισσότεροι μάρτυρες, προτού να στεφτούν με τα στεφάνια των μαρτύρων, ήταν μεγάλοι αθλητές της πίστεως, άλλοι νηστευτές, άλλοι σαλοί διά τον Χριστόν, άλλοι πλανόβιοι, και άλλοι διακρίνονταν με τα έργα της ελεημοσύνης.

Η μάρτυς Νίνα γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1887 στο χωριό Λαλσκ -είναι πόλη και ανήκει στην περιφέρεια Κίροβσκαγια (Βιάτσκαγια)- της περιοχής Ουστιούγκ του νομού Βολογκόντσκ, από μια ευσεβή οικογένεια ενός αστυφύλακα του Αλεξέϊ Κουζνετσόβ και της συζύγου του Άννας.

Δες τον Ουρανό και δες το Πατρικό σου

 

Ζωηρά σύννεφα. Το φως του ήλιου κινείται υπέροχα ανάμεσά τους. Προσπαθεί να φτάσει στα μάτια μας. Να μας δώσει χρώμα και ενθυμίσεις μιας χαρούμενης νιότης που ίσως δεν ζήσαμε. Προσπαθεί να αγγίξει την καρδιά μας, να την απομακρύνει από την βουή της φθοράς.

Μέσα στην καθημερινή πορεία των ανθρώπων οι στιγμές σιωπής είναι λίγες. Πραγματικής σιωπής. Στιγμές όπου η καρδιά και ο νους κάνουν για λίγο στασίδι μερικά σύννεφα, λίγα άστρα, έναν ουρανό. Και εκεί μέσα στην τελεία σιωπή ο άνθρωπος καλεί τον Λόγο και καλείται απ’ Αυτόν.
Λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο η ποίηση. Όχι σαν λογοτεχνικό είδος, αλλά ως τρόπος ζωής, ως οντολογικό ιδίωμα, ως αναγκαία τροφή του είναι του.
Λείπει από τον χριστιανό ο ουρανός. Όλοι σχεδόν αιχμαλωτιζόμαστε στις πεζές συνήθειες της καταναλωτικής κοινωνίας μας.  Δουλειά, έσοδα, κατανάλωση, έξοδα, φαγητό, ύπνος, ανούσιες κοινωνικότητες και πάλι από την αρχή.
Λείπει σήμερα από τον κόσμο η όραση του κάλλους. Λείπει ο έρωτας, όχι της σάρκας, αλλά του προσώπου, της ψυχής. Κολλάμε σε υποκατάστατα του ωραίου, σε απομιμήσεις απολιθωμένων προτύπων, σε ηδονές που γίνονται οδύνες.
Πολλές φορές νομίζεις ότι οι άνθρωποι ζουν για να πεθάνουν. Ζούνε χωρίς να υποψιαστούν το κάλεσμα της Ζωής. Νομίζεις ότι η φαντασία των κλειστών ματιών είναι η λύση για τα αδιέξοδα που φαίνονται μπροστά μας.
Τα λίγα χρόνια που ζούμε μέσα στην φθορά μπορούν να μεταβληθούν σε προγεύσεις αιωνιότητος. Αρκεί να μην βγάλουμε απ’ την ζωή μας την χαρά και την πληρότητα  που προκαλεί και διατηρεί η παρουσία της Χάρης του Θεού.
Όταν η εισπνοή της προσευχή μας γίνει λιμάνι Πνοή Ζωής τότε ξαναζωντανεύει μέσα μας η δυναμική του «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».
Ο άνθρωπος πορεύεται προς τον Θεό ζώντας μέσα στην κτίση με πτώσεις και αναστάσεις, με την χαρμολύπη του τέλους που είναι αρχή, με το δάκρυ μιας επίγειας ευτυχίας που δεν είναι αιώνια, με την ταπείνωση μιας αποτυχίας η οποία γίνετε η φρόνηση και σύνεση. Ο άνθρωπος πορεύεται δια της ζωής στην Ζωή, αρκεί να μην ποθήσει περισσότερο την ευγένεια απ' την αγάπη, αρκεί να μην ποθήσει περισσότερο την εγωιστική σιωπή από την τεταπεινωμένη "συγνώμη", αρκεί να γίνει αγκαλιά για τους πάσχοντες, αρκεί να κάνει σάβανο την μετάνοια και νεκρικό προσκέφαλο την αυταπάρνηση.
Ας πλησιάσουμε θαρραλέα στην πόρτα του Ουρανού. Ας ζήσουμε την καθημερινότητα με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού που ανακαλύπτει την μεγαλοσύνη του κόσμου. Κι ας πονέσουμε, ας ματώσουμε...έτσι θα μεγαλώσουμε.
Ας ανοίξουμε τα φτερά της ελπίδος κι ας πετάξουμε μακρυά από τα ανώφελα και μάταια. Ας μην είμαστε πλέον τα γκρίζα μάτια που κοιτούν σαν άψυχο μηχάνημα το κόσμο. Ας γίνουμε χρώμα του κόσμου τούτου, ας γίνουμε καθρέπτες του Κάλλους.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και την διάθεση που έχει για να ζήσει, να αγαπήσει, να συγχωρέσει, να ασκηθεί, να καθαρθεί, να θεωθεί…
Όταν δεις τον ουρανό μην μένεις σ’ αυτό που θα δεις, δες αυτό που κρύβει.
Δες το Πατρικό σου…και γύρνα σ’ αυτό.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

The Life and Passion of the Holy Great-martyr Saint Catherine, the Wise Virgin(Nov 25)

THE TWENTY-FIFTH DAY
OF THE MONTH OF NOVEMBER
The Life and Passion of the
Holy Great-martyr Catherine,
the Wise Virgin
From The Great Collection of the Lives of the Saints, Volume 3: November,
compiled by St. Demetrius of Rostov

During the reign of the impious Emperor Maxentius, there lived in the city of Alexandria a maiden named Catherine. She was of royal lineage, very beautiful and tall, and had reached the age of eighteen. She was also most learned, having studied all the writings of the Hellenes, and had acquainted herself with the authors of antiquity: Homer, Virgil, Aristotle, Plato, and others. It was not, however, only the philosophers that she had read: she knew well the books of the physicians Asclepius, Hippocrates, and Galen. Moreover, she had entirely mastered the arts of rhetoric and dialectic and knew many languages, so that all were amazed at her learning. Numerous rich men of noble birth came to ask her hand of her mother, who held the Christian faith secretly because of the great persecution raised up against the faithful at that time by Maxentius. Catherine’s mother and relatives often counselled the maiden to marry so that the royal inheritance passed down from her father would not fall into the hands of strangers and thus be lost to her family, but the wise Catherine loved virginity greatly and did not wish to be married. She answered those who urged her, "If you wish me to enter into wedlock, find me a youth who possesses the four things which I have (as you well know) in greater measure than all other maidens, not one that is inferior to me and unworthy of my hand. Look about for a young man who is of noble lineage, wealthy, handsome, and learned; if he is lacking in one of these things, he is not worthy of me."

Unable to find such a youth, Catherine’s relatives said, "Although the sons of emperors and great princes are highborn and wealthier than she, not one is as handsome or as wise."

Said Catherine, "1 do not desire a bridegroom who is uneducated."

The Nativity Fast

We have now gone through almost two weeks of the Nativity Lent, my dear friends. This fast, beginning on November 28th(Nov 15,New Calendar), lasts for six weeks - almost as long as the Great Lent. 
However, the Nativity Lent has a different and entirely unique character. Lent in our minds is usually associated with penitence, sorrow, weeping over one’s sins, cleansing the soul in preparation for the forthcoming great event or sacrament. In Christmas Lent, all concepts concerning lent - except for the last one, that is, purification of the soul, - are eclipsed by two dominant characteristics. These are - humbleness and internal joy.

Why does the Church urge us to use this lenten period to bring our souls into a state of complete humility? Because the coming holiday, although so joyous and so great, is completely enveloped in the spirit of humility. The Apostle Paul explains to us that in this holiday “God on high descended upon earth, in order to elevate us into heaven.” But in order to achieve this, the Lord “diminished Himself, taking on the image of a servant, and was likened to man.” We are all servants of God, that is, we have all been created, and in order to become like man, the Lord had to diminish, lessen, exhaust, in other words - humble His Divinity. And all of this the Lord did for us, in order to save us from death and the power of the devil, so that man - the crown of God’s creation - would not perish. In like manner we, too, should honor and thank our Creator and Saviour. We should diminish our pride, lessen our self-extolment, exhaust our selfishness, and only then - through total humility - will we find that ascending road into heaven, into the Heavenly Realm, which the Lord has opened for us in His descent to earth.

Το Καρότο, το Αυγό και το Τσάι...

«Σου έχω πει την ιστορία την παλιά με το τσάι, το καρότο και τ’ αυγό;»
Η Έλλη γνέφει «όχι».

 

«Άκου, λοιπόν!» αρχίζει ο παππούς. «Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά. Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό. Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει. “Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος. “Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα. “Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει. “Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα.«Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια. Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί. Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά. Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.»»

 

Πηγή: Από το βιβλίο «Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας»

 

xristianos.gr

Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν…παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Ποιά εἶναι τά «καλά και συμφέροντα»;

Τα συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών. Τα καλά και συμφέροντα πού ζητούμε από τον Κύριο, δεν είναι εκείνα που οι κοσμικοί άνθρωποι ονομάζουν «καλά και συμφέροντα». Διότι «για τούς πιστούς είναι άλλος ο χαρακτήρας των συμφερόντων, όχι αυτός πού νομίζει ο πολύς κόσμος». Ο χριστιανός γνωρίζει ότι υπάρχει ψυχή και άλλη ζωή, και βλέπει τα πάντα με το πρίσμα της αιωνιότητος. Ωστόσο, επειδή οι χριστιανοί πολλές φορές δεν γνωρίζουμε το συμφέρον τής ψυχής μας, παρακαλούμε τον Χριστό να μας δίνη ό,τι Εκείνος κρίνει ως συμφέρον. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος:…

«Δεν γνωρίζεις εσύ εκείνα που σε συμφέρουν, όπως τα γνωρίζει ό Θεός πολύ καλά. Πολλές φορές ζητάς βλαβερά και επικίνδυνα πράγματα, ο Θεός όμως που ενδιαφέρεται περισσότερο για την σωτηρία σου δεν προσέχει την αίτηση, αλλά σε κάθε περίπτωση φροντίζει για το συμφέρον σου». Έτσι ο πιστός δεν θλίβεται εάν δεν λάβει εκείνο που ζήτησε, διότι πιστεύει ότι ο Κύριος είναι ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονόμων και το συμφέρον πάσιν απονέμων. Και είτε λάβει απάντηση στο αίτημα του είτε όχι, ευχαριστεί και δοξολογεί την αγάπη Του. Εάν δεν λαμβάνουμε από τον Θεό ό,τι ζητούμε, είναι επειδή ζητούμε λίθο και όχι τον Αρτο της ζωής. «Ας είναι πνευματικά όλα τα αιτήματα σου, και θα λάβεις οπωσδήποτε», τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος. Ο ίδιος ο Κύριος μας προτρέπει να μην ζητούμε ασήμαντα πράγματα, διότι, όπως μας διαβεβαίωσε, ενός έστι χρεία. Κι εμείς στην θεία Λειτουργία ζητούμε από τον θεό τον ουράνιο Αρτο, τον Χριστό. Αυτός είναι το Έν το οποίο μας συμφέρει: Μας φέρει όλους μαζί κοντά στον ουράνιο Πατέρα.

 
 Ιερομονάχου Γρηγορίου, «Η Θ.Λειτουργία», Αγιο Όρος, 2006