Η ΤΡΙΧΑ...

Ένας άνθρωπος είχε ωραία και πλούσια μαλλιά. Κάθε πρωί τα χτένιζε με προσοχή και τα καμάρωνε! Όμως, κάποια στιγμή τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν! Όχι βέβαια όλα μαζί! Λίγες τρίχες κάθε φορά.

Με αποτέλεσμα: Όλο και λιγόστευαν. Έτσι μετά από λίγο καιρό, άρχισε να φαίνεται η φαλάκρα του. Και τέλος τα μαλλιά του έπεσαν όλα! Και ο άνθρωπός μας έμεινε με μία μόνο τρίχα στο κεφάλι του. Και για
να παρηγορείται, αυτήν την μία τρίχα, κάθε πρωί την «χτένιζε» με θρησκευτική ευλάβεια!
Μια ημέρα όμως... έγινε το κακό! Μόλις έβγαλε το καπέλο του, τι να δει! Η μοναδική τρίχα της κεφαλής του είχε μείνει μέσα. Κολλημένη στο καπέλο! Κούνησε το κεφάλι του πικραμένος. 
Και είπε:Τι έπαθα! Έμεινα φαλακρός!
Θα απορείτε. Μα δεν έβλεπε την φαλάκρα του τόσον καιρό;
Την έβλεπε. Αλλά του άρεσε να έχει μαλλιά. Και έτσι καλλιεργούσε μέσα του την ψευδαίσθηση ότι έχει μαλλιά. Έστω και αν αυτά τα μαλλιά ήσαν μία μόνο τρίχα!
Ίσως γελάμε εις βάρος του. Αλλά γιατί; Μήπως το ίδιο δεν κάνουν και οι σημερινοί άνθρωποι; 
Αδιαφορούν οι γονείς για την Χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους. Και λοιπόν; Όταν οι νεαροί βλαστοί τους στα δεκαοκτώ τους χρόνια γίνουν ναρκομανείς, υψώνουν οι γονείς φωνή απογνώσεως:
-Γιατί Θεέ μου; Όλα πήγαιναν καλά. Το παιδί μεγάλωνε φυσιολογικά! Πήγαινε όπου ήθελε. Διασκέδαζε όπως ήθελε.
Αλήθεια όμως. «Πήγαιναν όλα καλά»; Η απλώς αυτοί αγαπώντας το παιδί τους έμοιαζαν με τον γέρο, που καλό χτένιζε τις λίγες τρίχες πρώτα και την μία και μοναδική στο τέλος, δίνοντας κουράγιο
και παρηγοριά στον εαυτό του, ότι είχε μαλλιά;
Δυστυχώς, τα μάτια μας ανοίγουν μόνο όταν το κακό προχωρεί τόσο που δεν μας επιτρέπει πια, να τα κλείνουμε και να βλέπουμε νοερά ψεύτικους κόσμους όμορφους!
Και λοιπόν;
Λοιπόν χρειαζόμαστε κατεπειγόντως «επέμβαση» στο μυαλό! Για διόρθωση. Και θεραπεία. Πως θα γίνει;
Να, ο άνθρωπος προχωράει πάντοτε σιγά-σιγά. Από τα μικρά πάει στα μεγάλα. 

Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά ένα δεκαπεντάχρονο παλληκάρι ο Ιωάννης από την Μονεμβασία. Βρέθηκε με τη μάνα του αιχμάλωτος σ’ ένα Τούρκο. Και βάλθηκε ο αγάς να τον τουρκέψει. Και όταν έφθασε
η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, ο Τούρκος δεν του έδινε νηστίσιμα φαγητά, για να χαλάσει ο νέος την νηστεία της Παναγίας. Και να αρχίσει να γίνεται πλαδαρή η συνείδησή του. Αλλά ο Ιωάννης δεν
υποχώρησε δεν κάμφθηκε. Έμεινε δύο και τρεις μέρες νηστικός. Η μητέρα του έλεγε:
-Φάγε, παιδάκι μου! Να μην πεθάνεις. Ο Θεός συγχωρεί! Αφού δεν το κάνεις με την θέλησή σου. Άφησε προσωρινά την νηστεία. Είναι μικρό πράγμα. Την πίστη να μην χάσουμε. Αυτή είναι το μεγάλο!
-Τι λες μάνα! Αν δεν κρατούμε τα μικρά, πως θα κρατήσουμε τα μεγάλα;
Μπορείς να μην θαυμάσεις την σοφία του μικρού Ιωάννη;
Μπορείς να μην λυπηθείς, για εκείνους που έχουν τετραπλάσια τα χρόνια του, αλλά ούτε το μισό μυαλό του;
Μετά από λίγο ο αγάς θανάτωσε τον Ιωάννη (21 Οκτωβρίου 1773). Και έτσι έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας του Χριστού. Μεγάλος ενώπιον Θεού και ανθρώπων.