Ἡ θεία Εὐχαριστία

Εἰς τό ὄνομα τοῦ πατρός καί τοῦ Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Ὅταν ὁ Κύριος συνέστησε τόν Μυστικό Δεῖπνο, αὐτό τό μυστήριο τῆς πίστης μας πού ἀποκαλοῦμε Θ.Λειτουργία, ἤ Θ. Εὐχαριστία, συγκέντρωσε γύρω Του τούς Μαθητές Του, καί αὐτούς πού ἀργότερα θά πίστευαν μέχρι θανάτου, καί ἐκεῖνον πού ἦταν ἤδη ἕτοιμος νά προδώσει τόν διδάσκαλο. Καί τόν ἀντιμετώπισε μαζί μέ τούς ἄλλους, μέ τήν ὑπέροχη θεϊκή ἀγάπη, γιατί τό νὰ εἶσαι ἀποδεκτός στό τραπέζι ἑνός ἀνθρώπου, σημαίνει ὅτι αὐτός, ὁ οἰκοδεσπότης, θεωρεῖ ἴσους του, συντρόφους μέ τήν παλιά ἔννοια τῆς λέξης, αὐτούς πού ἰσότιμα θα κόψουν τόν ἄρτο μαζί του, θα μοιραστοῦν τήν οὐσία τῆς ζωῆς. Ἴσοι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἴσοι με τόν Θεό, μέσα ἀπ’ τήν ἀγάπη Του γιά μᾶς- αὐτή εἶναι μιά ὄψη τοῦ ἐκπληκτικοῦ γεγονότος πού λέγεται Μυστικός Δεῖπνος.Ἀλλά ἔχουμε δώσει ἐπίσης κι ἕνα ἄλλο ὄνομα, τήν ὀνομάζουμε Θ. Εὐχαριστία, ἀπό μιά Ἑλληνική λέξη πού σημαίνει ταὐτόχρονα καί “δῶρο” καὶ “εὐχαριστία” . Πράγματι, μποροῦμε νά δοῦμε τήν κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ σάν τό μεγαλύτερο δῶρο πού ὁ Κύριος μᾶς δωρίζει, συντροφιά καί ἰσοτιμία, νὰ γίνουμε συνεργάτες τοῦ Θεοῦ. Καί μὲ τήν ἀπίστευτη κι ἀνεξιχνίαστη ἐνέργεια καί δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι αὐτό τό ψωμί (ἄρτος), δεν εἶναι πλέον μόνο ψωμί κι αὐτό τό κρασί, δεν εἶναι μόνο κρασί, ἀλλά ἔχουν πράγματι μεταβληθεῖ σέ σῶμα καί αἷμα τοῦ Δωρεοδότη, γινόμαστε ἀρχικά καί ὅλο καί περισσότερο μέτοχοι τῆς θείας φύσεως, Υἱοί μὲ υἱοθεσία, Θεοί μέ μετοχή, ἔτσι ὥστε μαζί με τόν Ἕναν πού εἶναι ὁ Σαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ, γινόμαστε ἡ ἀπόλυτη ἀποκάλυψη τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως καί ἡ πλήρης ἀποκάλυψη τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὁ πλήρης Χριστός γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Ἀντίοχείας ὁμιλεῖ. Καί πέρα ἀπ’ αὐτό, ψηλότερα, βαθύτερα κι ἀπ’ αὐτό, σ’ αὐτή τήν κοινωνία τῆς φύσης καί τῆς ζωῆς μὲ τόν μόνο γεννηθέντα Υἱό τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν Ἅγ. Εἰρηναῖο τῆς Λυών, γινόμαστε πράγματι σέ σχέση με τόν Θεό, τά μόνα γεννημένα παιδιά του.


Αὐτό εἶναι τό δῶρο, ἀλλά ποιά εἶναι ἡ εὐχαριστία; Τί μποροῦμε νά προσφέρουμε στόν Κύριο; Τὸ ψωμί καί τὸ κρασί, ἀνήκουν σ’ ἐκεῖνον· τίς ζωές μας; Δέν εἶναι δικές Του; Μᾶς κάλεσε νά βγοῦμε ἀπ” τό μηδέν. Μᾶς ἔφερε στήν ὕπαρξη, μᾶς προίκισε μ’ ὅλα αὐτά πού ἔχουμε. Τί λοιπόν μποροῦμε νά δώσουμε, πού εἶναι πράγματι δικό μας; Ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέει ὅτι ὁ Θεός ἔχει κάνει τά πάντα, ἄφησε μόνο ἕνα: Δέν ὑποχρεώνει οὔτε τό μικρότερο πλάσμα Του νά τόν ἀγαπᾶ, γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία. Αὐτό εἶναι τό μόνο δῶρο πού μποροῦμε να τοῦ προσφέρουμε: Τό δῶρο μιᾶς πιστῆς καρδιᾶς.


Ἀλλά γιατί τό μυστικὸ Δεῖπνο ὀνομάστηκε εὐχαριστία, πιό πολύ ἀπό κάθε ὑπηρεσία μας, κάθε ἄλλη πράξη μας; Αὐτή εἶναι καί τό ἐρώτημα τοῦ Ψαλμωδοῦ, πού ἀναρρωτιόταν αἰῶνες πρίν ὁ Χριστός ἐμφανιστεῖ καί ἀποκαλύψει τήν θεία ἀγάπη Του, κι ἡ ἀπάντηση εἶναι τόσο ἀπρόσμενη, ὅσο κι ἀληθινή. Λέει: “Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν.;” κι ἀπαντᾶ “ποτήριον Σωτηρίου λείψομαι….καί τό ὄνομα Κυρίου ἐπικαλέσομαι….ψαλῶ..εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου..” Ἡ ὑπέρτατη πράξη εὐχαριστίας δεν εἶναι νά ἀνταποδώσεις, γιατί αὐτός πού παίρνει καί ἀνταποδίδει, ξαναπληρώνει τό δῶρο κι εἶναι μὲ κάποιο τρόπο σάν νά τό καταστρέφει: καί τά δύο στὴν πραγματικότητα εἶναι ἴσα, καί τά δυό ἔχουν δοθεῖ, καί τά δυό βρίσκονται στό τέλος μιᾶς ἁλυσίδας, ἀλλά αὐτή ἡ ἀμοιβαιότητα καταστρέφει τήν χαρά στὸ τέλος. Ἄν τό εὐχηθοῦμε, ἄν εἴμαστε ἱκανοί νά πάρουμε, νά πάρουμε μ’ ὅλη μας τήν καρδιά, κι ὕστερα νὰ ἐκφράσουμε μὲ εἰλικρίνεια καὶ μ’ ὅλη μας τὴν πίστη, τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ δωρεοδότη εἶναι τέλεια κι αὐτό γιατί τὸ δεχτήκαμε μ’ ὅλη τὴν καρδιά, μὲ ἁπλότητα, αὐτό εἶναι πού δίνει τὴν χαρά στὸν δωρητή πού δίνει μ’ ὅλη του τὴν καρδιά.


Αὐτό ἰσχύει καί στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις· ἀνταποδίδουμε ἕνα δῶρο μόνο γιά νὰ νοιώσουμε ἐλεύθεροι ἀπό μιὰ χάρη, μιὰ συγκεκριμένη δέσμευση στὴν ὁποία βρισκόμαστε ὅταν παίρνουμε ἀπό κάποιον ὁ ὁποῖος δὲν μᾶς ἀγαπᾶ ἀρκετά ὥστε νὰ δίνει μ’ ὅλη του τὴν καρδιά, καὶ τὸν ὁποῖο δὲν ἀγαπᾶμε ἀρκετά ὥστε νὰ τὸ πάρουμε μ’ ὅλη μας τὴν καρδιά. Κι αὐτό εἶναι ὁ λόγος πού ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τῆς Ἐκκλησίας, το μεγαλύτερο δῶρο στὴ γῆ: ὅσοι πιστεύουν στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μ’ ὅλη τους τὴν καρδιά, χωρίς κάποια σκέψη ν’ ἀνταποδώσουν τὸ δῶρο, αὐτοί χαίρονται στὴν ἀγάπη πού ἐκφράζεται, παίρνοντας ἀπ’ τὸν Θεό ὄχι μόνο αὐτά πού μᾶς δωρίζει, ἀλλά καὶ τὴν ὑπόσταση Του, τὴν μετοχή στὴν ζωή Του, τὴν φύση Του, τὴν αἰωνιότητά Του, τήν θεία ἀγάπη Του. Μόνο ἄν εἴμαστε ἱκανοί νὰ δεχτοῦμε μὲ ἀπόλυτη εὐγνωμοσύνη, καὶ ἀπόλυτη χαρά, μπορεῖ « ἡ μετοχή μας στὴν Θ. Εὐχαριστία νά εἶναι ἀληθινή, μόνο τότε ἡ Θ. Εὐχαριστία θὰ γίνει γιὰ μᾶς ἡ ἀπόλυτη πράξη εὐγνωμοσύνης. Ἀλλά ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι δύσκολη γιατί ἀπαιτεῖ ἀφ’ ἑνός μιὰ καρδιά πού ἀγαπᾶ καί χαίρεται ὅταν δέχεται καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ πίστη στὴν ἀγάπη αὐτοῦ πού δίνει, ἐμπιστοσύνη ὅτι αὐτό τὸ δῶρο, δὲν δείχνει ταπείνωση, δὲν εἶναι μιὰ πράξη δουλείας. Κι εἶναι γι’ αὐτό πού πρέπει να καλλιεργούμαστε κάθε μέρα στὴν ἱκανότητά μας ν’ ἀγαπᾶμε καὶ ν’ ἀγαπιόμαστε, στὴν ἱκανότητά μας νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες καὶ νά εὐφραινόμαστε, καὶ μόνο τότε θὰ γίνει τό Μυστικό Δεῖπνο τοῦ Κυρίου τὸ τέλειο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἡ τέλεια ἀπάντηση στὸν κόσμο.
Ἀμήν.

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

agiazoni.gr