Εκτός Ιησού Χριστού ο άνθρωπος δεν έχει… καμία συγγένεια με το Θεό! (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Μόνον η Εκκλησία διδάσκει και καταδεικνύει ότι πριν δημιουργηθεί ο κόσμος προϋπήρχε ένα σχέδιο για τον κόσμο. Το σχέδιο αυτό υπήρχε στη σοφία, τη βούληση και τη δύναμη του Θεού. Εμείς οι χριστιανοί συμπεριλαμβανόμαστε στο σχέδιο, ως Εκκλησία του Θεού. Σύμφωνα μ’ αυτό ο Θεός μας εξέλεξε προ καταβολής κόσμου για την αγιότητα, τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Ο Θεός μας εξέλεξε εκ των προτέρων και μας υιοθέτησε δι’ Εκείνου. Διά τίνος; Διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ό,τι είμαστε για τον Θεό, είμαστε διά του Ιησού Χριστού. Εκτός Ιησού Χριστού ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δεσμό και καμία σχέση και καμία συγγένεια με τον Θεό! Συνεπώς, η εκλογή και η υιοθεσία μας έγινε διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εκείνος μας εξέλεξε, προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού (Εφεσίους 1,5)- όπως κάποτε είχε εκλέξει τον Ισραήλ ανάμεσα στα έθνη της γης.

Ουδείς ας μην ισχυριστεί πως τάχα αυτή η εκλογή του Θεού καταστρέφει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ούτε ο χριστιανός να έχει αξία, επειδή είναι χριστιανός, ούτε ο ειδωλολάτρης να καταδικάζεται, επειδή είναι ειδωλολάτρης. Όχι, αυτή η ερμηνεία είναι τελείως εσφαλμένη! Διότι κάποτε ο Θεός εξέλεξε τον Ισραήλ και κάποιοι από τον λαό του Ισραήλ χάθηκαν, ενώ άλλοι σώθηκαν. Εξέλεξε επίσης την αγία Εκκλησία Του, καλώντας όλα τα έθνη και τους λαούς σ’ αυτήν. Η σωτηρία αυτών που Εκείνος εξέλεξε δεν εξαρτάται από μόνη την εκλογή του Θεού, αλλά και από τη θέληση και τον αγώνα του ανθρώπου!

Προαιώνιε Θεέ και Δημιουργέ, ο οποίος μας εξέλεξες για τη σωτηρία, προτού καν μας δημιουργήσεις, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Η συγκλονιστική μακροθυμία

  Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει το ακόλουθο παράδειγμα απ’ τη ζωή του όσιου Μελετίου, που δείχνει την απέραντη ευγένεια ψυχής του μεγάλου αυτού ιεράρχη: «Θα ήταν άδικο να παραλείψει κανείς ν’ αναφέρει το περιστατικό που συνέβη, όταν ο Μελέτιος εκδιώχθηκε από την Αντιόχεια για να οδηγηθεί στην εξορία. Όταν ο κυβερνήτης κάθισε στην άμαξα και έβαλε τον άγιο να καθίσει πλάι του, άρχισε να την οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα καθώς περνούσε μέσα από την πλατεία. Οι πολίτες έβγαιναν απ’ όλες τις πλευρές και πετούσαν πέτρες, που έπεφταν βροχηδόν στο κεφάλι του κυβερνήτη, διότι ο λαός δεν μπορούσε εύκολα ν’ αποχωριστεί τον ιεράρχη του και όλοι ήταν προετοιμασμένοι να αποχωριστούν τη ζωή τους μάλλον παρά τον άγιο! Τί έκανε τότε ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος; Βλέποντας τις πέτρες να εκσφενδονίζονται προς το μέρος τους, κάλυψε με το ιμάτιο του τον κυβερνήτη. Με τη συγκλονιστική μακροθυμία του ντρόπιασε τους αντιπάλους του και δίδαξε με ένα έμπρακτο παράδειγμα τους πιστούς για το είδος συγχωρητικότητας που οφείλουμε να δείχνουμε σε όσους μας προσβάλλουν. Τους έδειξε ότι δεν είναι αρκετό να απέχουμε από κάθε κακή ενέργεια εναντίον τους, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει με όλη μας τη δύναμη ν’ απομακρύνουμε κάθε κίνδυνο που τους απειλεί». Σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση του οσίου Μελετίου, ο άγιος Χρυσόστομος λέει τα έξης: «Ήταν πραγματικά μεγίστη απόλαυση να αντικρίζεις το άγιο πρόσωπό του. Όχι μόνον όταν δίδασκε ή κήρυττε, αλλά και όταν απλώς τον κοίταζαν οι άνθρωποι, μετάγγιζε στις ψυχές τους κάθε αρετή».

Για την απελπισία

    Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γράφει για την απελπισία τα εξής: «Όπως ο Κύριος μεριμνά για τη σωτηρία μας, έτσι και ο διάβολος, ο φονιάς των ανθρώπων, προσπαθεί να φέρνει τις ψυχές των ανθρώπων σε απελπισία». Ο προδότης Ιούδας ήταν ολιγόψυχος και άπειρος στην πνευματική πάλη, γι’ αυτό και ο διάβολος, βλέποντάς τον σε κατάσταση απελπισίας, τον χτύπησε πείθοντάς τον να κρεμαστεί. Ο Πέτρος, ο εκλεκτός λίθος, έπεσε σε μεγάλη αμαρτία, αλλά ως έμπειρος στην πνευματικά μάχη δεν απελπίστηκε και δεν έχασε την παρουσία του Πνεύματος. Αντίθετα, έχυσε δάκρυα πικρά, ολόθερμα μέσα από τη ζεστή καρδιά του· ο διάβολος το είδε κι έγινε καπνός· έφυγε απ’ αυτόν σαν να κάηκε στη φωτιά. Αδελφοί μου, ο όσιος Αντίοχος μας διδάσκει ότι αν πέσει επάνω μας απελπισία, δεν πρέπει να ενδώσουμε σ’ αυτήν αλλά, ενδυναμωμένοι και περιβεβλημένοι την αγία πίστη, να πούμε με μεγάλη τόλμη προς το πονηρό πνεύμα «Τί σχέση έχεις εσύ μ’ εμάς, αποστάτη του Θεού, φυγά του ουρανού και σκλάβε του κακού; Είσαι ανίκανος να μας εμπνεύσεις να κάνουμε κάτι, διότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, έχει εξουσία επάνω σ’ εμάς κι επάνω σε όλους. Εσύ, δολοφόνε, φύγε από μας! Ενδυναμωμένοι με τον Ένδοξο Σταυρό Του καταπατούμε το κεφάλι του όφεώς σου».

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως)