Διανύουμε την περίοδο της λεγόμενης ”κρίσης”.Άλλους συνανθρώπους μας η
”κρίση” αυτή τους άγγιξε λίγο,άλλους πάλι πολύ.Ο καθένας από εμάς
βιώνει τον προσωπικό του αγώνα και τις δυσκολίες του ανάλογα με τις
δυνάμεις και τις αντοχές του.Μπορεί να είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη
περίοδος,αλλά θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι είναι και μια ιδιαίτερη
ευκαιρεία μετάβασης.Μετάβασης από τον υλικό κόσμο,που τα τελευταία
χρόνια είχαμε επιδωθεί λίγο πολύ όλοι μας στο να τον αποκτήσουμε στο
περισσότερο δυνατό από τη μια και από την άλλη στο να τον καταναλώσουμε
στο περισσότερο δυνατό,σε έναν άλλο κόσμο που πολύ λιγότερο,έως
καθόλου,έχει ανάγκη τα υλικά.Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος της Αγάπης.
Αν σταθούμε και αφιερώσουμε ένα λεπτό από τη ζωή μας στο να συλλογισθούμε και να αναλογισθούμε τι κάναμε μέχρι τώρα,έναν μικρό και γρήγορο απολογισμό,θα παρατηρήσουμε ότι πολλές φορές δεν χαμογελάσαμε στον διπλανό μας…
Πολλές φορές δεν είπαμε μια κουβέντα,απλή για εμάς,αλλά σωτήρια για τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν σκεφτήκαμε την κατάσταση του πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν νιώσαμε τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν κοιτάξαμε στα μάτια τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν είδαμε τον πόνο του πλησίον μας…
Πολλές φορές…
Πολλές φορές δεν σκεφτήκαμε ότι ο πλησίον είναι ο/η συντροφός μας,ο πατέρας μας,η μητέρα μας,ο αδελφός μας,η αδελφή μας,ο φίλος ή φίλη μας…
Μπορεί να έχουμε ανάγκη την ύλη,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξεχνούμε την Αγάπη και ότι δεν την έχουμε ανάγκη…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι η πηγή της δύναμής μας…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι η τροφή της ψυχής μας…
Έχουμε ξεχάσει πως χωρίς αυτήν είμαστε σαν σώματα χωρίς ψυχή…
Έχουμε ξεχάσει…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι να αγαπάς…
Δυστυχώς μέσα στην καθημερινότητά μας έχουμε χάσει την πραγματική της έννοια και την έχουμε αντικαταστάσει με κάτι άλλο ξένο και πέρα από αυτό που ουσιαστικά σημαίνει.
Αγάπη είναι σεβασμός…
Αγάπη είναι να βάζω τον διπλανό μου πάνω από τον εαυτό μου…
Αγάπη είναι ζωή…
Αγάπη είναι…
Αγάπη είναι η παρουσία του Θεού στη ζωή μας…
Αγάπη είναι θυσία που δεν την νιώθεις σαν θυσία.Ο Ιερός Αυγουστίνος είχε πει: ”Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις”, και συμπληρώνει πολύ σωστά και εύστοχα η Γερόντισσα Γαβριηλία: ”γιατί αν αγαπάς δεν μπορείς να κάνεις κακό”,
γιατί αν αγαπάς μόνο καλό μπορείς να κάνεις….
γιατί αν αγαπάς ανακουφίζεις τον πονεμένο…
γιατί αν αγαπάς γιατρεύεις τον πάσχοντα…
γιατί αν αγαπάς γίνεσαι σκεύος ζωής…
γιατί αν αγαπάς…
γιατί αν αγαπάς είσαι πραγματικά φύση και θέση ο αληθινός σου εαυτός.
Ας προσέξουμε τα λόγια του Αγίου Γέροντος Παϊσίου:
<<”Οι περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται. Ας υποθέσουμε ότι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός. Θα δείτε, οι περισσότερες από σάς θα σκεφθούν μήπως έχουν ρούχα απλωμένα, να πάνε να τα μαζέψουν. Κακό δεν είναι αυτό, άλλα δεν θα πάνε πιο πέρα. Τα ρούχα και να βραχούν, πάλι θα στεγνώσουν. Αυτοί όμως πού αλωνίζουν τι θα γίνουν; Πονάτε γι’ αυτούς, για να κάνετε καμμιά ευχή; Ή πέφτουν κεραυνοί- ζήτημα πέντε-έξι ψυχές να θυμηθούν τους καημένους τους γεωργούς ή αυτούς πού έχουν θερμοκήπια. Δεν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ό άνθρωπος, δεν βγαίνει από τον εαυτό του, άλλα γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του. Όταν όμως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του· δεν έχει τον Χριστό. Είναι έξω από τον άξονα πού είναι ό Χριστός. Για να φθάσει να σκέφτεται τον άλλον, πρέπει ό νους του πρώτα να είναι στον Χριστό. Τότε σκέφτεται και τον πλησίον και μετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη την φύση. Έχει τον σταθμό του ανοιχτό και, μόλις πάρει το μήνυμα, τρέχει να βοηθήσει. Ά ν ό νους του δεν είναι στον Χριστό, δεν δουλεύει ή καρδιά του, γι’ αυτό δεν αγαπάει ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπο του, πόσο μάλλον την φύση, τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά. Έτσι όπως κινείσθε, πού να φθάσετε στο σημείο να έχετε επικοινωνία με τα ζώα, με τα πουλιά! Αν πέσει κανένα πουλί από την σκεπή, θα το ταΐσετε. Αν δεν πέσει από την σκεπή, δεν σκέφτεσθε να το ταΐσετε. Εγώ βλέπω τα πουλιά· λέω «θέλουν τάϊσμα, τα καημένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ., βάζω και νεράκι να πιούν. Βλέπω άρρωστα κλαδιά στα δένδρα· αμέσως σκέφτομαι να τα κόψω, για να μην κολλήσουν και τα άλλα. Ή χτυπάει μία πόρτα, ένα παράθυρο, πάει εκεί ό νους μου. θα ξεχάσω τον εαυτό μου, αν μού χρειάζεται κάτι, άλλα θα κοιτάξω την πόρτα, το παράθυρο, να μη σπάσει, να μη γίνει καμμιά ζημιά. Παρεμπιπτόντως σκέφτομαι για μένα. Και αν κανείς σκέ[bless and do not curse]φτεται και πονάει για τα δημιουργήματα, πόσο μάλλον θα σκέφτεται τον Δημιουργό τους! Αν δεν κινείται έτσι ό άνθρωπος, πώς να συντονισθεί με τον Θεό;
Έπειτα, και όταν βγαίνετε έξω, ρίξτε καμμιά ματιά γύρω. Μπορεί κάποιος έστω και από απροσεξία ή από κακότητα – εύχομαι κανείς να μην κάνει κακό – κάτι να πετάξει και να βάλει φωτιά· γι’ αυτό ρίξτε μία ματιά. Και αυτό στα πνευματικά ανήκει, γιατί και αυτό το βλέμμα έχει αγάπη. Εγώ βγαίνω έξω από το Καλύβι, ρίχνω μία ματιά προς τα κάτω, μία ματιά προς την σκεπή, να δω μήπως μυρίζει καμένο. Άλλο αν έχεις τέτοια πίστη πώς, αν πιάσει φωτιά και κάνης προσευχή, θα σβήσει ή φωτιά. Διαφορετικά, πρέπει να ενεργήσεις. Ή, όταν ακούω κρότο, προσέχω να δω τι είναι· πυροβόλο; άσκηση κάνουν; φουρνέλλο; Ένα και ένα ό νους μου πηγαίνει εκεί, για να κάνω κομποσχοίνι. Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους, το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.”>>
Κλείνοντας δεν θα μπορούσαμε να πούμε τίποτε άλλο από το να επαναλάβουμε τα λόγια του Αγίου Γέροντα:”Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους, το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.”
Αν σταθούμε και αφιερώσουμε ένα λεπτό από τη ζωή μας στο να συλλογισθούμε και να αναλογισθούμε τι κάναμε μέχρι τώρα,έναν μικρό και γρήγορο απολογισμό,θα παρατηρήσουμε ότι πολλές φορές δεν χαμογελάσαμε στον διπλανό μας…
Πολλές φορές δεν είπαμε μια κουβέντα,απλή για εμάς,αλλά σωτήρια για τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν σκεφτήκαμε την κατάσταση του πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν νιώσαμε τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν κοιτάξαμε στα μάτια τον πλησίον μας…
Πολλές φορές δεν είδαμε τον πόνο του πλησίον μας…
Πολλές φορές…
Πολλές φορές δεν σκεφτήκαμε ότι ο πλησίον είναι ο/η συντροφός μας,ο πατέρας μας,η μητέρα μας,ο αδελφός μας,η αδελφή μας,ο φίλος ή φίλη μας…
Μπορεί να έχουμε ανάγκη την ύλη,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξεχνούμε την Αγάπη και ότι δεν την έχουμε ανάγκη…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι η πηγή της δύναμής μας…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι η τροφή της ψυχής μας…
Έχουμε ξεχάσει πως χωρίς αυτήν είμαστε σαν σώματα χωρίς ψυχή…
Έχουμε ξεχάσει…
Έχουμε ξεχάσει πως είναι να αγαπάς…
Δυστυχώς μέσα στην καθημερινότητά μας έχουμε χάσει την πραγματική της έννοια και την έχουμε αντικαταστάσει με κάτι άλλο ξένο και πέρα από αυτό που ουσιαστικά σημαίνει.
Αγάπη είναι σεβασμός…
Αγάπη είναι να βάζω τον διπλανό μου πάνω από τον εαυτό μου…
Αγάπη είναι ζωή…
Αγάπη είναι…
Αγάπη είναι η παρουσία του Θεού στη ζωή μας…
Αγάπη είναι θυσία που δεν την νιώθεις σαν θυσία.Ο Ιερός Αυγουστίνος είχε πει: ”Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις”, και συμπληρώνει πολύ σωστά και εύστοχα η Γερόντισσα Γαβριηλία: ”γιατί αν αγαπάς δεν μπορείς να κάνεις κακό”,
γιατί αν αγαπάς μόνο καλό μπορείς να κάνεις….
γιατί αν αγαπάς ανακουφίζεις τον πονεμένο…
γιατί αν αγαπάς γιατρεύεις τον πάσχοντα…
γιατί αν αγαπάς γίνεσαι σκεύος ζωής…
γιατί αν αγαπάς…
γιατί αν αγαπάς είσαι πραγματικά φύση και θέση ο αληθινός σου εαυτός.
Ας προσέξουμε τα λόγια του Αγίου Γέροντος Παϊσίου:
<<”Οι περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται. Ας υποθέσουμε ότι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός. Θα δείτε, οι περισσότερες από σάς θα σκεφθούν μήπως έχουν ρούχα απλωμένα, να πάνε να τα μαζέψουν. Κακό δεν είναι αυτό, άλλα δεν θα πάνε πιο πέρα. Τα ρούχα και να βραχούν, πάλι θα στεγνώσουν. Αυτοί όμως πού αλωνίζουν τι θα γίνουν; Πονάτε γι’ αυτούς, για να κάνετε καμμιά ευχή; Ή πέφτουν κεραυνοί- ζήτημα πέντε-έξι ψυχές να θυμηθούν τους καημένους τους γεωργούς ή αυτούς πού έχουν θερμοκήπια. Δεν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ό άνθρωπος, δεν βγαίνει από τον εαυτό του, άλλα γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του. Όταν όμως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του· δεν έχει τον Χριστό. Είναι έξω από τον άξονα πού είναι ό Χριστός. Για να φθάσει να σκέφτεται τον άλλον, πρέπει ό νους του πρώτα να είναι στον Χριστό. Τότε σκέφτεται και τον πλησίον και μετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη την φύση. Έχει τον σταθμό του ανοιχτό και, μόλις πάρει το μήνυμα, τρέχει να βοηθήσει. Ά ν ό νους του δεν είναι στον Χριστό, δεν δουλεύει ή καρδιά του, γι’ αυτό δεν αγαπάει ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπο του, πόσο μάλλον την φύση, τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά. Έτσι όπως κινείσθε, πού να φθάσετε στο σημείο να έχετε επικοινωνία με τα ζώα, με τα πουλιά! Αν πέσει κανένα πουλί από την σκεπή, θα το ταΐσετε. Αν δεν πέσει από την σκεπή, δεν σκέφτεσθε να το ταΐσετε. Εγώ βλέπω τα πουλιά· λέω «θέλουν τάϊσμα, τα καημένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ., βάζω και νεράκι να πιούν. Βλέπω άρρωστα κλαδιά στα δένδρα· αμέσως σκέφτομαι να τα κόψω, για να μην κολλήσουν και τα άλλα. Ή χτυπάει μία πόρτα, ένα παράθυρο, πάει εκεί ό νους μου. θα ξεχάσω τον εαυτό μου, αν μού χρειάζεται κάτι, άλλα θα κοιτάξω την πόρτα, το παράθυρο, να μη σπάσει, να μη γίνει καμμιά ζημιά. Παρεμπιπτόντως σκέφτομαι για μένα. Και αν κανείς σκέ[bless and do not curse]φτεται και πονάει για τα δημιουργήματα, πόσο μάλλον θα σκέφτεται τον Δημιουργό τους! Αν δεν κινείται έτσι ό άνθρωπος, πώς να συντονισθεί με τον Θεό;
Έπειτα, και όταν βγαίνετε έξω, ρίξτε καμμιά ματιά γύρω. Μπορεί κάποιος έστω και από απροσεξία ή από κακότητα – εύχομαι κανείς να μην κάνει κακό – κάτι να πετάξει και να βάλει φωτιά· γι’ αυτό ρίξτε μία ματιά. Και αυτό στα πνευματικά ανήκει, γιατί και αυτό το βλέμμα έχει αγάπη. Εγώ βγαίνω έξω από το Καλύβι, ρίχνω μία ματιά προς τα κάτω, μία ματιά προς την σκεπή, να δω μήπως μυρίζει καμένο. Άλλο αν έχεις τέτοια πίστη πώς, αν πιάσει φωτιά και κάνης προσευχή, θα σβήσει ή φωτιά. Διαφορετικά, πρέπει να ενεργήσεις. Ή, όταν ακούω κρότο, προσέχω να δω τι είναι· πυροβόλο; άσκηση κάνουν; φουρνέλλο; Ένα και ένα ό νους μου πηγαίνει εκεί, για να κάνω κομποσχοίνι. Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους, το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.”>>
Κλείνοντας δεν θα μπορούσαμε να πούμε τίποτε άλλο από το να επαναλάβουμε τα λόγια του Αγίου Γέροντα:”Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους, το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.”
Τσαβδαρίδης Χαράλαμπος
No comments:
Post a Comment