Thursday, 24 December 2015

Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος στὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεὲμ...



Νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸςἀ σκητὴς προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσα στὸ ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποὺ πρὶν ἀπὸ περίπου 400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο, ποὺ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ.
 

Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἀσκητήριο του, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος καὶ προσευχόμενος μπροστὰ στὴν ἁγία Φάτνη.
 

Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τὰ νύχια τοῦ θανάτου!
Ἀπόλυτη σιωπὴ ἐπικρατοῦσε μέσα στὴ νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο...

Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκιὰ φωνή:

–Ἱερώνυμε!

Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.

–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...

Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.

–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;

Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:


–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!


–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...


Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:


–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;


Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:


–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!


–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;


–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάν­τησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.

Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄ­­­φησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.


Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...



Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεῦχ. 2057

Saturday, 17 October 2015

Ο Θεός γνωρίζει αλλά δεν προορίζει (Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου)



Είναι ασύλληπτη η γνώση του Θεού απ’ το δικό μας νου. Είναι άπειρη, περιλαμβάνει όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία. Τα γνωρίζει ο Θεός όλα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας.
 
Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρομε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μας γνώριζε καλά. Γι΄αυτό ο Δαβίδ θαυμάζει και φωνάζει: «Κύριε, εδοκίμασάς με και έγνως με …»

Το Πνεύμα το Άγιον εισχωρεί παντού. Γιαυτό εκείνος που εμφορείται υπό του Αγίου Πνεύματος έχει και αυτός τη γνώση του Θεού. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Του τα φανερώνει το Άγιον Πνεύμα. Τίποτα δεν είναι άγνωστο στον Θεό απ’ τις πράξεις μας, αλλά γράφονται όλα. Γράφονται κι όμως δεν γράφονται. Γεννιούνται και υπάρχουn, αλλά δεν γεννιούνται. Αυτό που ξέρετε εσείς τώρα, το ξέρει ο Θεός προ καταβολής κόσμου. Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στην Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως. Ακούστε: «Το μεν ακατέργαστόν μου έγνωσαν οι οφθαλμοί Σου· επί το βιβλίον δε Σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει».

Αυτά τα λόγια κάποιοι τα παρεξηγούν και τα μπερδεύουν. «Αφού ο Θεός τα έχει όλα γραμμένα, έχομε μοίρα, λένε, έχομε τύχη, έχομε πεπρωμένο. Άρα ήταν γραμμένο και πεπρωμένο να κάνεις, για παράδειγμα, φόνο· σε είχε προορίσει γι’ αυτό ο Θεός». Θα μου πεις: «Αν είναι γραμμένο ότι εγώ επρόκειτο να σκοτώσω εσένα, είμαι εγώ υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Αφού και τα «μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει», γιατί να είμαστε υπεύθυνοι οι άνθρωποι; Τώρα πες μου εσύ, που λέεις ότι ο Θεός είναι αγαθός, γιατί το έγραφε και δεν με απέτρεπε να το κάνω;».

Εδώ είναι το μυστήριο. Ο Θεός εν τη παντοδυναμία Του και παγγνωσία Του γνωρίζει τα πάντα, και τα μέλλοντα να συμβούν, αλλά δεν είναι Εκείνος υπαίτιος για το κακό. Ο Θεός προγνωρίζει αλλά δεν προορίζει. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιόν Του. Πως το λέει ο απόστολος Παύλος; «Πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού». Ως παντογνώστης γνωρίζει και το αγαθό και το κακό. Συνεργάζεται με το αγαθό ως φύσει αγαθός και είναι ξένος του κακού. Αφού είναι ξένος του κακού, πώς είναι δυνατόν να μας προορίζει γι’ αυτό; Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα καλά λίαν και έδωσε σε όλα αγαθό άγιο προορισμό.

Το κακό είναι πρόβλημα, το οποίο η θρησκεία μας το εξηγεί μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο, που καλύτερος δεν υπάρχει. Η εξήγηση που του δίνει είναι η εξής:

Το κακό υπάρχει και προέρχεται απ’ τον διάβολο. Μέσα μας έχομε και το κακό πνεύμα και το αγαθό πνεύμα και μάχονται αλλήλους. «Ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά».Μέσα μας δηλαδή γίνεται πάλη μεταξύ καλού και κακού. Σ’ αυτήν όμως την πάλη ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ν’ αποφασίσει τι θα διαλέξει. Άρα δεν είναι ο Θεός που προορίζει κι αποφασίζει αλλά η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

Ο Θεός εν τη παντογνωσία Του γνωρίζει μ’ όλη την ακρίβεια όχι απλώς από πριν αλλά προ καταβολής κόσμου ότι ο τάδε θα κάνει, παραδείγματος χάριν, φόνο, όταν γίνει τριάντα τριών ετών. Αλλά ο άνθρωπος εν τη ελευθερία της βουλήσεώς του – δώρο που του έδωσε ο Θεός και το διαστρέβλωσε – ενεργεί αυτοβούλως.

Δεν είναι ο Θεός ο αίτιος, ούτε μας προορίζει γι’ αυτό το σκοπό. Η παγνωσία Του δεν μας υποχρεώνει. Σέβεται την ελευθερία μας, δεν την καταργεί. Μας αγαπάει, δεν μας κάνει δούλους, μας δίνει αξία. Ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ελευθερία μας, τη σέβεται, μας δίνει το ελεύθερο. Άρα είμαστε υπεύθυνοι, διότι κάνομε αυτό που θέλομε εμείς. Δεν μας αναγκάζει ο Θεός. Είναι προδιαγεγραμμένο και γνωστό στον Θεό ότι θα σκοτώσεις εσύ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι κανονισμένο υπό του Θεού να το κάνεις.
 
Πώς είναι δυνατό ο Θεός, που μας εδημιούργησε από άπειρη αγάπη κι ο ίδιος είναι απόλυτη αγάπη και θέλει μόνο την αγάπη, να θελήσει να σε οδηγήσει στην κακία και στο φόνο; Σου δίνει την ελευθερία και μετά σου την παίρνει; Εσύ ενεργείς ελεύθερα, εσύ αποφασίζεις αυτό που ο Θεός γνωρίζει εκ των προτέρων, χωρίς να σε αναγκάζει, γι’ αυτό και είσαι εσύ υπεύθυνος.

Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά, θέλουν θείο φωτισμό, για να τα κατανοήσει ο άνθρωπος. Είναι μυστήρια. Το αγαθό στη φύση είναι μυστήριο. Δεν είναι ωραίο ένα λουλουδάκι με ποικίλα χρώματα, που σε τραβάει και σε κάνει να το αγαπήσεις; Το πλησιάζεις κι έχει άρωμα τόσο ευγενικό, τόσο λεπτό, που σε κάνει να το αγαπάεις πιο πολύ. Αυτό είναι το αγαθό. Έ ναι, αλλά δεν είναι όμως κι αυτό μυστήριο; Πώς έγιναν αυτά τα χρώματα, πώς έγινε αυτό το άρωμα; Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα πουλιά, για τα ζώα, για τα υδρόβια. Όλα εκφράζουν την αγαθότητα του Θεού.

Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ό,τι πιο ωραίο και καλό. Τον προόρισε να γίνει τέλειος. Του έδωσε, όμως, και την ελευθερία κι έτσι έγκειται και σ’ εκείνον ν’ ακολουθήσει το αγαθό ή το κακό. Από το ένα μέρος η αγάπη του Θεού κι από το άλλο η ελευθερία του ανθρώπου. Αγάπη και ελευθερία μπλέκουν. Ενώνεται το πνεύμα με το Πνεύμα. Αυτή είναι η μυστική ζωή. Όταν το πνεύμα μας ενώνεται με το Πνεύμα του Θεού, τότε κάνομε το αγαθό, γινόμαστε αγαθοί.

Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλει τη βία. Από μας εξαρτάται τι θα κάνομε και πώς θα ζήσομε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχομε τα θεία βιώματα και την ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και στη λύπη. Μέση κατάστασις, μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. Ή το ένα ή το άλλο. Η φύση εκδικείται, μισεί το κενό. Το καθετί μπορεί να είναι έτσι, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το φίλημα επί παραδείγματι μπορεί να είναι άγιο και μπορεί να είναι πονηρό. Αλλ’ αυτό έχει αξία, να ενεργεί ο άνθρωπος ελεύθερα. … Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να ζητάει μόνος του να γίνει καλός, να το επιθυμεί μόνος του και να γίνεται, τρόπον τινα, σαν δικό του το κατόρθωμα, ενώ στην πραγματικότητα προέρχεται απ’ την χάρι του Θεού. Έρχεται πρώτα στο σημείο να το θέλει, να το αγαπάει, να το επιθυμεί και κατόπιν έρχεται η θεία χάρις και το κατορθώνει.

Ο Θεός είναι αγάπη δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχομε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύομε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχομε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσομε.

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Ο Θεός τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.

Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της θείας προνοίας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβομε τις ενέργειές Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιος είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζομε. Τις βουλές του Θεού, δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσομε.

Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπομε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχομε την ταπείνωση, δεν βλέπομε τίποτα. Το αντίθετο όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπομε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, που είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Agiameteora.net

Wednesday, 5 August 2015

Τι σημαίνει: Μαρία – Θεοτόκος – Παναγία



Μαρία
Ασφαλώς δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ” αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και δεν της δόθηκε τυχαία.

«Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού,παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού.

Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και άνθρωπο.
Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων.


Και τρίτον σημαίνει Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία.


Δόθηκε διότι έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας.


…» Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα.
Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις».


(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ερμηνεία της ενάτης ωδής της Παρθένου)

Θεοτόκος

Το κατ” εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Δι αυτό έγινε λόγος σ” όσα αναφέρθηκαν. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός.


«Θεοτόκον ονόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ” Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιορίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε… Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει».

(Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)
 
Παναγία
 
Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ». Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνυμία η Παρθένος;


«Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι αυτήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε” αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας
(P.G. 85 425). Βραδύτερον κατά τον Ζ” αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» (P.G. 97 2108).


Το όνομα πλέον Παναγία υπερίσχυσε, ταυτίστηκε με την ιερά μορφή και προσωπικότητά της. Το πόσο έχει το όνομα Παναγία επικρατήσει στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, φαίνεται κυρίως στις δυσκολίες της ζωής, και μάλιστα σε ξαφνικούς κινδύνους, όπου αυθόρμητα προέρχεται εκ των έσωθεν το όνομα «Παναγία μου».


Σ” αυτές τις περιπτώσεις ούτε μάνα μου, ούτε, ούτε, όλα τότε δεν μετρούν υποχωρούν. Πώς συμβαίνει αυτό σε μικρούς και μεγάλους;


Μήπως οι πολέμιοι οι ολιγόπιστοι οι είρωνες της πίστεως μπορούν να μάς πουν πώς το όνομα της Παναγίας στις φουρτούνες της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκτοπίζει κάθε άλλο προσφιλές όνομα; Ασφαλώς η Παναγία δεν επέβαλε να την επικαλούνται,αυτό είναι θέμα επιλογής και αυθορμήτου ψυχικής ανάγκης των πιστών, που το αλάνθαστο ψυχικό τους κριτήριο, τους πληροφορεί, ότι απ” Εκείνη, θα έλθει η δύναμη η βοήθεια.

Αλλά γιατί; Διότι έχει όλη τη Χάρη του Θεού για παροχή βοηθείας σε ώρες κινδύνου που άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, δεν δύναται να προσφέρουν. Διάχυτο πλέον τούτο ότι η θεία δύναμις παρέχεται μέσω της Παναγίας. Βέβαια, το πότε κανείς λαμβάνει και σ” αυτές τις ώρες του κινδύνου είναι αστάθμητο.

Από το βιβλίο «Σαράντα Εικόνες της Παναγίας»

xristianos.gr

Wednesday, 15 July 2015

Saint Paisios The Athonite-ON OUR TIMES



ON OUR TIMES
St Paisios of the Holy Mount Athos.


Τhe spirit of lukewarmness reigns. There’s no manliness at all. We’ve been spoiled for good. How does God still tolerate us? Today’s generation is the generation of indifference. There are no warriors. The great majority are fit for parades and feasts only.
Godlessness and blasphemy are allowed to appear on television. And the Church is silent and doesn’t excommu¬nicate the blasphemers. And they need to be excommunicated. What are they waiting for? Let’s not wait for someone else to pull the snake out from its hole so that we can live in peace.


They’re silent out of indifference. What’s bad is that even people who’ve got something inside have begun to grow cool, saying: “Can I really do anything to change the situation?” We have to witness our faith with boldness, because if we continue to be silent we’ll have to answer in the end. In these difficult days each must do what’s in their power. Leave what’s out of their power to the will of God. In this way our conscience will be clear.


If we don’t resist, then our ancestors will arise from their graves. They suffered so much for the Fatherland, and we? What are we doing for it? If Christians don’t begin to witness their faith, to resist evil, then the destroyers will become even more insolent. But today’s Christians are no warriors. If the Church keeps silent, to avoid conflict with the government, if the metropolitans are silent, if the monks hold their peace, then who will speak up?


Alukewarm clergy lulls the people to sleep, leaves them in their former condition so they won’t be upset. “Look,” they say, “by all means do not tell them that there will be a war, or the Second Coming, that one must prepare oneself for death. We must not make people alarmed!” And others speak with a false kindness, saying: “We mustn’t expose heretics and their delusions, so as to show our love for them.” Today’s people are water-soluble. There’s no leaven in them.
If I avoid upsetting myself to protect my fleshly comfort then I’m indifferent to holiness! Spiritual meekness is one thing, and softness and indifference are quite another. Some say: “I’m a Christian and therefore I have to be joyful and calm.” But they’re not Christian. They’re simply indifferent. And their joy is only a worldly joy.


The person in whom these worldly seeds are present is not a spiritual person. A spiritual person consists of nothing but pain. In other words, he’s in pain at what’s going on, he’s in pain for people’s condition. And divine comfort is bestowed upon him for his pain.
Our goal is to live an Orthodox life, not just to speak or write Orthodox. If the preacher has no personal ex¬perience then his sermons won’t go to the heart, won’t change people. To think like an Orthodox is easy, but to live an Orthodox life requires effort.
Today God tolerates what’s going on. Tolerates, so that evil people will be un-able to justify themselves. God expects patience, prayer and struggle from us. If you anger when you yourself are of-fended, your anger is unclean. But if someone is offended in the service of holiness, that means the zeal of God is in him. Indignation can be righteous when
it’s indignation for God’s sake. That’s the only justifiable kind of indignation in a person.


It’s unseemly to become angry in one’s own defense. Resisting evildoers is another matter, however, when it’s in defense of serious spiritual matters, when our holy faith, Orthodoxy, is concerned. Then it’s your duty. To think of others, to counter the blasphemers in order to defend one’s neighbor—this is pure, because it is carried out in love.
Evil lies within us. There is no love in us, so we don’t feel all people to be brothers and are tempted by [our knowledge of] their sinful ways. But it’s not right when moral failings become known to all. The injunction of the Gospels to “tell it unto the church” (Mt 18:17) doesn’t mean that everything has to become known to everyone. By exposing the moral failings of our brother we arm the enemies of the Church, give them another pretext to escalate the war against Her. And the faith of the weak is shaken in this way too.


If you want to help the Church, then try to mend your own ways, rather than others’. In straightening yourself out you straighten out a particle of the Church. If everyone were to do that then the Church would be in perfect order. But today’s people attend to everything under the sun, only not to themselves, because it’s easy to teach others, while mending one’s own ways requires effort.

If we expose someone out of love, with pain in our hearts, then a change will occur in his heart whether he understands us or not. But to expose without love, with partiality, only enrages the object of our exposure. Our hostility strikes against his egoism, producing sparks like flint against steel.

If we tolerate our brother out of love, he will feel it. But he also feels our hostility, even if we keep it inside and don’t
express it. Our hostility arouses alarm in him. We must always ask ourselves: “Why do I want to say what I’m about to say? What is motivating me? Do I really care about my neighbor or do I just want to show him how wonderful I am, to show off a bit?” If someone tries to solve ecclesiastical problems al¬legedly out of faith, but really thinking of his own advantage, then how can such a person win God’s blessing?
Sweet words and great truths have value when uttered by righteous lips. They take root only in people of good will and clean conscience.
Truth, when used without judgment, can commit a crime. And he who possesses sincerity without reason commits a twofold evil, first against himself, then against others, because there’s no empathy in his sincerity. 

A Christian must not be a fanatic but have love in his heart for all. He who throws words around carelessly, even true words, does evil.
Veneration is a good thing, and the predisposition for good is also good, but spiritual judgment and breadth are needed to guard against fanaticism, that false companion of reverence.
Wakefulness and sobriety are needed. All that a person does he must do for the sake of God. Christ must be at the source of every movement. Much attention is required, for when we do something with the aim of pleasing others we gain no benefit.

We ascend to the heavens not through earthly striving but by humbling ourselves spiritually. He who goes low goes sure and never falls. Ours is an age of sensationalism and hullabaloo. But the spiritual life is not noisy. Divine enlightenment is required and when it’s not there the person abides in darkness. He may act out of good intentions but create many problems in his confusion, both for the Church and for society. 
There was a time when the Holy Spirit enlightened us and showed us the way. A grand business! Today it finds no reason to descend to us. Difficult years are ahead. The Old Testament Tower of Babel was child’s play compared with our age.

It’s possible that you’ll live through much which is described in the Book of Revelations. Much is coming to the surface, little by little. The situation is horrible. Madness has gone beyond all bounds. Apostasy is upon us, and now the only thing left is for the son of perdition (2 Thess 2:3) to come.

The world has turned into a madhouse. A great confu¬sion will reign, in which each government will begin to do whatever comes into its head. We’ll see how the most unlikely, the most insane, events will happen. The only good thing is that these events will happen in very quick succession.
Ecumenism, common markets (European Union), a one world government, a single made-to-order religion: such is the plan of these devils. The Zionists are already preparing their messiah. For them the false-messiah will be king, will rule here on earth.


A great discord will arise.
In this discord everyone will clamor for a king to save them. At that moment they’ll offer up their man, who’ll say: “I’m the Imam, I’m the fifth Buddha, I’m the Christ whom Christians are awaiting. I’m the one whom the Jehovah’s Witnesses have been waiting for. I’m the Jewish messiah.”
Very difficult times are ahead for the faithful. Great trials await us. Christians will suffer great persecutions. Meanwhile, it’s obvious that people don’t understand that we’re on the verge of the end times, that the seal of the Antichrist is becoming a reality. As if nothing’s happening. That’s why Holy Scripture says that even the chosen will be deceived.


The Zionists want to rule the earth. To achieve their ends they use black magic and satanism. They regard satan-worship as a means to gain the strength they need to carry out their plans. They want to rule the earth using satanic power. God is not something they take into account.
One sign that the fulfillment of prophecy is near will be the destruction of the Mosque of Omar in Jerusalem. They’ll de¬stroy it in order to restore the Temple of Solomon which used to be on the same place. In the end the Jews will pronounce the Antichrist messiah in this rebuilt temple.

The rabbis know that the true Messiah has already come and that they crucified Him. They know this, and yet they are blinded by egoism and fanaticism.

Two thousand years ago it was written in the Book of Revelations that people will be marked with the number “666.” As Holy Scripture says, the ancient Hebrews laid a tax on the peoples they conquered in various wars. The yearly tax was equal to 666 talents of gold. (1 Kgs 10:14: the weight of gold that came to Solomon in one year was six hundred threescore and six talents of gold-, and 2 Chr 9:13: the weight of gold that came to Solomon in one year was six hundred and threescore and six talents of gold). Today, in order to subjugate the whole world they’ll once again introduce the old tax number linked to their glorious past. That is, “666” is the number of mammon.

Everything is going as planned. They put the number a long time ago on credit cards. As a result, he who is not marked with the number “666” will be unable to buy, sell, get a loan,or find work.
Providence tells me that the Antichrist wants to subjugate the world using this system. It will be foisted upon people with the help of the mechanisms which control the world economy, for only those who receive the mark, an image with the number “666,” will be able to take part in economic life.

The mark will be an image which will first be placed on all products, and then people will be compelled to wear it on their hand or forehead. Little by little, after the introduction of ID cards with the three sixes, after the creation of a personal dossier, they’ll use cunning to introduce the mark.
In Brussels a whole palace with three sixes has been built to house a central computer. This computer can keep track of billions of people. And we Orthodox are resisting this because we don’t want the Antichrist and we don’t want dictatorship either.

The most we can suffer is martyrdom.

There will be three and a half hard years. Those who don’t agree with the system will have a rough time. They’ll constantly be trying to imprison them, using any pretext they can find. They won’t torture anyone, but without the mark it will simply be impossible for a person to live. “You’re suffering without the mark,” they’ll say. “And if you had just accepted it you would have had no difficulties.”

For this reason, by learning to live a simple, moderate life here and now you’ll be able to get through those years. By getting a little bit of land, raising a little wheat and some
potatoes, planting some olive trees, and keeping animals of some sort, a goat or chickens, the Christian will be able to feed his family. Stockpiling is of little use: Food doesn’t keep for long before spoiling.
But these oppressions will not last for long: three, three and a half years. 

For the sake of the chosen the days will be hastened. God won’t leave a person without help. Tomorrow thunder will strike, and the brief dictatorship of the Antichrist-satan will come. Then Christ will intervene, will give the whole anti-Christian system a good shaking up. He’ll trample upon evil and turn everything to good use in the end.


-       And if someone receives the mark unknowingly?

It’d be better to say “uncaringly.” How can one be unknowing, when everything is crystal clear? And if a person doesn’t know, then he should become interested and find out. By accepting the mark, even unknowingly, a person loses Divine Grace and gives himself up to demonic influence. When a priest immerses the infant in the baptismal font, the infant receives the Holy Spirit without knowing it, and Divine Grace begins to abide in him.

-       Some people say: “What’s destined by God to be will be. What business is it of ours:
They can say whatever they want, but in reality it’s not like that! Unfortunately, some modern priests diaper their flock like infants, to keep them from getting upset. “What’s going on today isn’t important,” they say. “Don’t be alarmed. All you need is to have faith in your hearts.” Or they scold: “Don’t speak on that topic, about ID cards or the mark of the beast. It will just upset people.” If they were to say instead: “Let’s try to live more spiritually, to be nearer to Christ and not to be afraid of anything. You see, the most we can suffer is martyrdom,” then they’d at least be preparing their flock for the com¬ing tribulations.
Knowing the truth, a person will begin to mull things over and shake himself out of his sleep. What’s going on will begin to cause him pain. He’ll begin to pray and to be on his guard, so as to not fall into that trap.
What do we see now? It’s bad enough that cunning “interpreters of Scripture” are commenting prophecy after their own fashion. They’re representatives of the clergy, but they’re more cowardly than lay people. 


And it would behoove them to exhibit a healthy spiritual unease and help Christians by sowing beneficial concern so they’ll be strengthened in their faith and receive divine consolation.
I’m amazed: Doesn’t what’s happening give them any cause for concern? And why don’t they at least add a question mark to the interpretations they come up with? And if they help the Antichrist and thus lead other souls to perdition?

No, behind the “perfected credit card system,” behind “computerized security," lurks worldwide dictatorship and the yoke of the Antichrist: And he causeth all, both small and great, rich and poor, free and bond, to receive a mark in their right hand or in theirforeheads. And that no man might buy or sell, save he that had the mark, or the name of the beast, or the number of his name. Here is wisdom. Let him that hath understanding count the number of the beast: for it is the number of a man; and his number is six hundred threescore and six. (Rev 13:16-18).

The world has lost control of itself. Honor and self-sacrifice have abandoned people. The taste of sacrificial joy is unknown to to-day’s people, and that’s why they’re so tortured. For only when you co-participate in the pain of another do miracles happen.
If a person doesn’t cultivate in himself the spirit of self- sacrifice then he thinks only of himself and doesn’t receive Divine Grace. The more a person forgets himself, the more God remembers him Those who die heroically don’t really die. And where there’s no heroism nothing worthwhile can be expected.


Our time is like a bubbling and steaming cauldron. One needs temperament, audacity, courage. Take care not to be caught unprepared, if something is to happen. Start getting ready now so that you’ll be able to resist difficulties. Christ Himself tells us: Therefore be ye also ready (Mt 24:44), doesn’t He? Today, living in such complicated times, we have to be not merely ready, but triply ready, at the minimum!
Possibly we may meet not only with sudden death, but with other dangers. So let’s drive away the desire to arrange our lives comfortably! May love of honor and the spirit of self-sacrifice live in us.


I see that something is in the works, that something lies just around the corner, but it’s constantly being put off. Little delays all the time. Who’s creating the delays? God? Another month passes, then another couple of months! 

That’s how it all goes. But since we know what awaits us, let’s develop love in ourselves, to the degree that we can. That’s the main thing: for true brotherly love to exist between us. Kindness, love — that’s strength! Guard the secret as well as you can and don’t indulge in excessive frankness. If “he and I and the bell-ringer” are all in on the secret, then what will come of that?

Death in battle adds greatly to God’s mercy, for a person who dies the death of the brave sacrifices himself to defend others. Those who give up their lives out of pure love in order to defend their neighbor are imitating Christ. These people are supreme heroes. They arouse fear in our enemies. Death herself trembles before them, because they scorn her due to their great love, and attain immortality in this fashion, find¬ing the key to eternity under the gravestone. They enter into eternal blessedness without difficulty.

That’s why I say to you: Cultivate self-sacrifice, brotherly love. May each of you attain a spiritual condition which will allow you to get out of difficult situations. Without a spiritual condition a person loses courage, because he loves himself. He can renounce Christ, betray Him.

You must be ready for death. We believe that nothing is in vain, that our sacrifice has meaning.
Remove your “I” from everything you-do, The person who- leaves his “I” rises above the earth, moves in another atmosphere. As long as he remains inside himself he cannot become a heavenly being.

There is no spiritual life without sacrifice. Try to remember, at least a little bit, that death exists. And since we’ll die in any case, let’s not take care of ourselves too much. Look after your health, but not to the degree where you begin to bow down before your peace and well-being. I’m not asking anyone to throw themselves headlong into dangerous adventures, but you have to have at least a bit of heroism, my brother!..


Feats are committed not by the tall in size but by the audacious, the heartfelt, and the self-sacrificing. There’s no barbarity in spiritual audacity. Such people don’t fire at the enemy, but over his head, forcing him to surrender. A kind man prefers being killed to killing. The harmonious person is prepared for accepting divine powers.
The mean, the cowardly, and the small of spirit, on the other hand, use impudence to hide their fear. They’re afraid of themselves as well as others and shoot without stopping. Courage and audacity are one thing; criminality and malice quite another. In order to succeed at anything one needs a wild streak, in the positive sense. He who lacks this wild streak can become neither a hero nor a saint. The heart must become uncalculating.


In our age audacity has become a rarity. Water, not blood, flows in people’s veins. So if a war were to break out, God forbid, many would simply die of fright while others would lose heart, because they’re used to an easy life. Fear is necessary when it helps a person turn to God. Fear from lack of faith, from lack of trust in God, on the other hand, is ruinous.
Such fear is driven out by audacity. We must remember: The more a person fears, the more he is tempted by the enemy. If a person refuses to strive to become courageous, and doesn’t strive for real love, then when a difficult situation arises he’ll become a laughingstock.


The warrior takes joy in the fact that he’s dying so that others won’t have to. If you dispose yourself this way then nothing will
be frightening. Courage is born from much love, kindness and self-sacrifice. Today people don’t even want to hear about death. However, the person that does not maintain remembrance of death is living outside of reality. Those who fear death and love life’s vanities are in a state of spiritual stagnation. Bold people, who always keep death before them and think about it constantly, on the other hand, cuuquei “vanity and begin to 'live in eternity and heavenly joy while still here on earth.


May he who fights in the war for Faith and Fatherland cross himself and not fear, for God is his helper! God Himself will decide whether he is to die or to live. One needs to trust God, not oneself.
Providence tells me that many events will happen: The Russians will take Turkey and Turkey will disappear from the world map because a third of the Turks will become Christians, another third will die in the war and another third will leave for Mesopotamia.


The Mid-East will become a theater of a war in which the Russians will take place. Much blood will be spilled. The Chinese, with an army of 200 million, will cross the Euphrates and go all the way to Jerusalem. The sign that this event is approaching will be the destruction of the Mosque of Omar, for its destruction will mark the beginning of work by the Jews to rebuild the Temple of Solomon, which was built on the same spot.
There will be a great war between Russians and Europeans, and much blood will be spilled. Greece won’t play a leading role in that war, but they’ll give her Constantinople. Not because the Russians adore the Greeks, but because no better solution will be found. The city will be handed over before the army has a chance to get there.
The Jews, inasmuch as they’ll have great power and the help of the European leadership, will become proud and insolent beyond measure and conduct themselves shamelessly. They’ll try to rule Europe.


They’ll play all sorts of tricks, but the resulting persecutions will lead Christians to unite completely. However, they won’t unite in the way desired by those who are now engaging in various machinations to create a single church united under a single religious leadership. Christians will unite because the unfolding situation will naturally separate the sheep from the goats. Then the prophecy of one flock and one shepherd will actually come to pass.

 
ORTHODOX HERITAGE MAY-JUNE 2015

Tuesday, 30 June 2015

Τα δάκρυα του Αποστόλου

 
 
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Στον Απόστολο Παύλο, «τον υψηλό και τον μέγα...τον σχεδόν ασώματο και τον αιχμάλωτο της αγάπης του Χριστού»1, τον κυβερνήτη της Εκκλησίας2 και τον διορθωτή της οικουμένης3, τον παιδαγωγό και πατέρα, τον σκηνοποιό και ακτήμονα4, όπως τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα σταθεί ο πτωχός και ασήμαντος λόγος μας.

Ποιός ο Απόστολος Παύλος; Τον περιγράφει ο χρυσούς την γλώτταν Ιωάννης:

Είναι εκείνος που έτρεχε όλον τον κόσμο κηρύτοντας.
Είχε ξεπεράσει τις φυσικές του ανάγκες.
Ζούσε σαν να μην είχε σώμα.
Κατατρόπωνε τους δαίμονες.
Ακόμη και τα ρούχα του θεράπευαν.
Την φωνή και τη σκιά του την έτρεμε ο διάβολος.
Ακόμη και τα θηρία τον σεβάστηκαν, κι η αγριεμένη θάλασσα τον φοβήθηκε.
Ήταν πολίτης του Παραδείσου.
Ανέβηκε έως τρίτου ουρανού.
Ήταν το σκεύος της εκλογής.
Ήταν ο νυμφαγωγός της Εκκλησίας.
Έτρεξε στη γη και στη θάλασσα.
Παντού έστησε τα τρόπαια της δικής του ανδρείας.
Ήταν ο παράφορος εραστής του Χριστού, πιο θερμός από τη φωτιά, πιο δυνατός από το σίδηρο, πιο σκληρός από το διαμάντι5.

Μας συγκινεί η μορφή του. Είναι ο Απόστολος της Πατρίδος μας, ο Απόστολος της Ευρώπης που συνεχώς σπαράσσεται και η γη της βάφεται στο αίμα. Αυτήν την ύστατη ώρα αξίζει να σταθούμε σε έναν λόγο του μεγάλου Αποστόλου που αποτυπώνει την αγωνία του και συγχρόνως το κλάμα και τα δάκρυά του στο χαρτί της επιστολής του :

«Πολλοί γαρ περιπατούσιν ους πολλάκις έλεγον ημίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού»6.

1. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Απόστολος χρησιμοποιεί αυτήν τη σωτήρια ποιμαντική. Αφού συμβούλευσε, παρακάλεσε και προέτρεψε, γιατί ήταν πράγματι η «μέριμνα πασών των Εκκλησιών»7, η ευαίσθητη καρδιά του καταφεύγει και στα σωτήρια δάκρυα που σαν πολύτιμοι μαργαρίτες φθάνουν ως ικεσία στον θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης. Τα δάκρυα του Αποστόλου τα συναντούμε, ακόμη, στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων : «διό γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον»8. Και το κλάμα αυτό του Αποστόλου αφορά τους Χριστιανούς εκείνους οι οποίοι διάλεξαν αντί του Σταυρού του Χριστού, για τον Οποίον ο φτερωτός Απόστολος καυχάται («εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»9), τον ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί στην απώλεια της αιωνίου ζωής. Όχι μόνο δεν ήταν συν-κυρηναίοι του Χριστού, όχι μόνο δεν σήκωσαν στους ώμους τους τον Σταυρό, αλλά κατάντησαν και εχθροί Του.

2. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Στην εποχή του Αποστόλου Παύλου ήταν οι ιουδαϊζοντες και οι ψευδάδελφοι· εκείνοι οι οποίοι προτιμούσαν την περιτομή, τον νεκρό πλέον τύπο, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ουσία της σωτηρίας τους. Ήταν εκείνοι, που προτιμούσαν τη ζωή της ανέσεως και όχι τη ζωή του Σταυρού, το φρόνημα του Σταυρού που είναι η άσκηση, η θυσία και η νέκρωση των παθών. Ήταν εκείνοι, που δεν είχαν συνέπεια στη ζωή τους και, αντί να ζουν με σύνεση κάτω από τη σκιά του Σταυρού, χριστολογούσαν μετά πάσης ανέσεως, προκειμένου να ελκύσουν περισσοτέρους οπαδούς. Η καλοπέραση, η άνεση και η κοσμική εξέλιξη ήταν οι επιδιώξεις αυτών των «Χριστιανών», για τους οποίους τρέχουν πύρινα δάκρυα από τα μάτια του Αποστόλου. Γι’αυτούς, αλλά και για τον καθένα μας, ο λόγος του Ιερού Χρυσοστόμου είναι χαρακτηριστικός :
«Ο Δεσπότης σου εσταυρώθη κι εσύ άνεσιν ζητείς; Ο Δεσπότης σου προσηλώθη κι εσύ τρυφάς; Και πού τοσαύτα στρατιώτου γενναίου;»10.

3. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Αν βρισκόταν σήμερα σωματικά ανάμεσά μας αυτός ο στρατηγός της Εκκλησίας και πάλι τα δάκρυά του θα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια του. Δάκρυα :
για εκείνους που καταπατούν και βλασφημούν τον Σταυρό του Χριστού,
για εκείνους που ντρέπονται να κάνουν το σημείο του Σταυρού και δεν αγαπούν την ζωή του Σταυρού,
για εκείνους που δεν συμβαδίζουν με το πολίτευμα του Σταυρού,
για εκείνους που με την πρόσκαιρη δύναμή τους δοκιμάζουν την υπομονή των λαών και καταπιέζουν και τυραννούν το ανθρώπινο πρόσωπο, περιφρονούν και ασεβούν απέναντι στο ανεπανάληπτον της θείας εικόνος του ανθρώπου,
για εκείνους που σαν τον Ιούδα προδίδουν τον Χριστό,
καθώς και για τους πάσης φύσεως αιρετικούς που σαν «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου», λαλούν «διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών»11.
για κείνους που δημιουργούν σχίσματα και διαιρέσεις, που προβάλλουν το πρόσωπό τους και το δήθεν έργο τους παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως σωτήρα κι όχι τον αληθινό Σωτήρα που είναι ο Χριστός. Ο λόγος του Αποστόλου είναι συγκλονιστικός «Εγώ μεν ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού. μεμέρισται Χριστός; μή Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών;»12.

4. «Κλαίων τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού» : Είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι, ενώ τάχθηκαν να είναι ηγέτες του λαού του Θεού, πέρασαν στην οπισθοφυλακή. Έτσι, ενώ έπρεπε να ήταν «πόλις επάνω όρους κειμένη»13, ξέχασαν την αποστολή τους και το άλας, κατά τον λόγο του Χριστού, μωράνθηκε στα χέρια τους. Τους χαρακτηρίζει η νοθεία, το ψέμα, η αναλήθεια, η έλλειψη ακεραιότητος, η απουσία της αγωνιστικότητος, με αποτέλεσμα να έχουν φτάσει στην ανυποληψία, αφού χρεωκόπησαν στις συνειδήσεις των ανθρώπων και έγιναν αναξιόπιστοι.

Είναι εκείνοι, που με την δική τους ιδεολογία και φιλοσοφία, στάθηκαν εχθροί της πίστεως και με το δηλητήριο της αρνήσεως και της συκοφαντίας ποτίζουν τις καρδιές των ανθρώπων και προσπαθούν με τον δόλο και το ψέμα να επιβάλλουν τις απόψεις τους χρησιμοποιώντας άριστα την τέχνη των εντυπώσεων. Είναι τα πρόσωπα αυτά, που έχουν ως σύνθημά τους τη διαγραφή του Θεού από το λεξιλόγιο της ζωής τους και που λένε : «απόστα απ’ εμού, οδούς σου ου βούλομαι ειδέναι»15. Και, ενώ μετά από τόσα χρόνια ζωντανής παρουσίας του Χριστού στον κόσμο και στην ιστορία θα έπρεπε να επικρατεί η αγάπη και η ειρήνη «η υπερέχουσα πάντα νουν», απεναντίας επικρατεί το ψέμα και η αναλήθεια, το μίσος και η λατρεία των ειδώλων και κυρίως η λατρεία του χρήματος.

Για όλους αυτούς αλλά και για όλους εμάς, αλλά και «για την Ευρώπη που έβγαλε τον Σταυρό του Χριστού από την καρδιά της και τον έραψε στην πλάτη της και έκανε το ματωμένο σύμβολο της ελευθερίας αιμοβόρο όπλο τυραννίας, ρήμαξε χώρες και λαούς και αυτήν τη βασιλεύουσα γη»16, κλαίει και θρηνεί ο Απόστολος Παύλος.

Αυτά τα δάκρυα είναι θεραπευτικά, πατρικά και αγαπητικά, όπως τα δάκρυα των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης για τον αποστάτη λαό, όπως η θυσίες του Δικαίου Ιώβ υπέρ των υιών αυτού.

Αυτά τα δάκρυα του Αποστόλου, των Αγίων του χθες και του σήμερα, παρακλητικά προς το Θεό, θα μας σώσουν.

Σήμερα, λοιπόν, που στην πατρίδα μας, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τιμάται η μνήμη του, ο λόγος του είναι και πάλι παρεμβατικός και θεραπευτικός. Είναι ο ίδιος λόγος που απηύθυνε στο δεσμοφύλακα των Φιλίππων : «πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου»17.

Η πίστις στο πρόσωπο του Χριστού θα είναι η σωτηρία μας και η ανατολή μιας καινούριας ζωής, και επίγειας αλλά και κυρίως ουράνιας.
 
Παύλε Απόστολε των Εθνών διδάσκαλε,
Φωτιστά της πατρίδος μας και όλης της Ευρώπης,
Ικέτευε τον Σωτήρα Χριστό για τη σωτηρία του λαού του Θεού
Για τη σωτηρία της πατρίδος μας, την έσχατη αυτή ώρα.

Thursday, 25 June 2015

Ποιός εἶναι «ψυχοπαθής», κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας


Πατερική Θεολογία
Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)
Καθηγητού Πανεπιστημίου
Επιμέλεια – Σχόλια: Μοναχού Δαμασκηνού Αγιορείτου
Μέρος Πρώτον: Στοιχεία Ορθοδόξου ανθρωπολογίας και Θεολογίας
2. Ποιός εἶναι «ψυχοπαθής», κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας


Ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχοπαθής κατά την Πατερική έννοια. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος σχιζοφρενής για να είναι ψυχοπαθής. Ο ορισμός της ψυχοπάθειας από Πατερικής απόψεως είναι ότι ψυχοπάθεια υπάρχει στον άνθρωπο εκείνον που δεν λειτουργεί σωστά η νοερά ενέργεια μέσα του. Όταν δηλαδή ο νους του ανθρώπου είναι γεμάτος από λογισμούς, όχι μόνο κακούς λογισμούς, αλλά και καλούς λογισμούς8.

Όποιος έχει λογισμούς, καλούς ή κακούς μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος από Πατερικής απόψεως είναι ψυχοπαθής. Ας είναι οι λογισμοί αυτοί ηθικοί, ακόμη και ηθικώτατοι, ανήθικοι ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας όποιος δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε κατάστασι φωτισμού με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος είναι ψυχοπαθής. Όχι όμως με την έννοια της Ψυχιατρικής. Ο ψυχοπαθής για τον ψυχίατρο είναι κάτι άλλο. Είναι εκείνος που πάσχει από ψύχωσι, είναι ο σχιζοφρενής. Για την Ορθοδοξία όμως ένας που δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε φωτισμό, είναι νορμάλ ή δεν είναι νορμάλ; Αυτό είναι το θέμα.Ποιος είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος Χριστιανός στην Πατερική παράδοσι; Αν θέλετε να το δήτε αυτό ξεκάθαρα, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Μύρου, η οποία τελείται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως την Μεγάλη Πέμπτη· διαβάστε την ακολουθία των Εγκαινίων των ιερών ναών. Εκεί θα δήτε τι σημαίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, εκεί θα δήτε ποιος είναι ο φωτισμένος.9

Όλες οι ακολουθίες καθώς και η ασκητική παράδοσις της Εκκλησίας αναφέρονται κυρίως σε τρεις πνευματικές καταστάσεις: Στην κάθαρσι από τα πάθη της ψυχής και του σώματος, στον φωτισμό του νου του ανθρώπου από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και στην θέωσι της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου. Κυρίως όμως μιλούν για την κάθαρσι και τον φωτισμό, επειδή οι ακολουθίες της Εκκλησίας είναι εκφράσεις της λογικής λατρείας. Οπότε ο νορμάλ Ορθόδοξος ποιος είναι; Ο βαπτισμένος, αλλά μη κεκαθαρμένος; Ο μη φωτισμένος; Ή ο κεκαθαρμένος και φωτισμένος; Ο τελευταίος φυσικά. Αυτός είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος.

Άρα σε τι διαφέρουν οι νορμάλ Ορθόδοξοι από τους άλλους Ορθοδόξους; Στο δόγμα; Όχι, βέβαια. Πάρτε τους Ορθοδόξους, γενικά. Μεταξύ τους όλοι έχουν το ίδιο δόγμα, την ίδια παράδοσι και την ίδια κοινή λατρεία. Μέσα σε έναν ιερό ναό μπορεί να υπάρχουν π.χ. τριακόσιοι Ορθόδοξοι. Από αυτούς όμως μόνο οι πέντε να είναι σε κατάστασι φωτισμού, ενώ οι άλλοι να μην είναι. Και μάλιστα οι άλλοι να μην έχουν ιδέα του τι είναι κάθαρσις. 10

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Οι νορμάλ Ορθόδοξοι Χριστιανοί μεταξύ αυτών πόσοι είναι; Δυστυχώς μόνο οι πέντε.

Η κάθαρσις όμως και ο φωτισμός είναι συγκεκριμένες καταστάσεις θεραπείας, που μπορούν να εξακριβωθούν από εμπείρους και φωτισμένους πνευματικούς πατέρες. Οπότε έχομε εδώ καθαρά ιατρικά κριτήρια. Ή μήπως δεν είναι καθαρά ιατρικά τα κριτήρια; Εφ' όσον ο νους είναι ένα φυσιολογικό όργανο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου – διότι όχι μόνο οι Έλληνες ή οι Ορθόδοξοι έχουν νουν, αλλά και οι Μουσουλμάνοι και οι Βουδιστές και όλος ο κόσμος -, άρα όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ανάγκη για κάθαρσι και φωτισμό. Η δε θεραπευτική αγωγή είναι μία. Ή υπάρχουν πολλές θεραπευτικές αγωγές γι' αυτό το νόσημα; Και είναι πράγματι νόσημα ή όχι;


Σημειώσεις:

8. Βλ. Ιωάννου Ρωμανίδου: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της», εν Ορθοδοξία – Ελληνισμός, Πορεία στην Τρίτη Χιλιετία, Β' τόμος, έκδοσις Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Άγιον Όρος, 1996, σσ. 67-76.

9. Ο καθηγητής κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης, σε σχόλιό του σχετικό με το περιεχόμενο του βιβλίου του Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου με τίτλο Αναφορά στην Θεολογία του Γέροντος Σωφρονίου (έκδοσις Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2000), το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Σύναξη (τεύχος 85, Ιαν. – Μάρτ. 2003, σσ. 94-98), αναφέρει τα εξής (σ. 98): «... Η αγάπη προς τους εχθρούς αποτελεί το αψευδές κριτήριο της αλήθειας και της καθολικότητας της Εκκλησίας. Στην διδασκαλία του αγίου Σιλουανού και του Γέροντα Σωφρονίου οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε εχθρούς και φίλους (ή, σε καλούς και κακούς), αλλά σε γνωρίσαντας και αγνοούντας τον Θεόν. Όπου αναγνωρίζονται εχθροί, σημαίνει ότι απορρίπτεται μέρος του σώματος της ανθρωπότητας και φαλκιδεύεται η παγκοσμιότητα. Η τήρηση της εντολής της αγάπης προς τους εχθρούς σημαίνει ότι ο άνθρωπος αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, (ότι) γίνεται καθολικός, παγκόσμιος. Και σε εκκλησιολογικό επίπεδο η αγάπη προς τους εχθρούς αποτελεί κριτήριο που βεβαιώνει την καθολικότητα. Αληθινή Εκκλησία είναι εκείνη που διατηρεί ζωντανή την αγάπη προς τους εχθρούς (σ. 350). Η επισήμανση αυτή είναι βαρυσήμαντη και ιδιαίτερα επίκαιρη στην εποχή μας».

10. Η λέξις Δυτικός εδώ νοείται όχι γεωγραφικά, αλλά πολιτισμικά και θρησκευτικά και σημαίνει την Δυτική, Παπική και Προτεσταντική, θρησκευτική και πολιτισμική παράδοσι.

Πηγή- www.impantokratoros.gr