ΤΟ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΤΡΙΩΔΙΟ...

 

Συνήθως μέσα στο μήνα Φεβρουάριο αρχίζει στην Εκκλησία μας μια μεγάλη και ιδιαίτερα πνευματική περίοδος που διαρκεί περισσότερο από δύο μήνες και ονομάζεται « ΤΡΙΩΔΙΟ». Η Εκκλησία όλες καθημερινές της Μ .Σαρακοστής καθόρισε στον όρθρο να ψάλλονται κατά βάση τρεις Ωδές. Δηλ. τρείς ομάδες τροπαρίων, γι’ αυτό και η περίοδος αυτή λέγεται Τριώδιο.

            Τα τροπάρια αυτά των τριών Ωδών καθημερινά εκφράζουν σε βάθος όλη τη θεολογία της Εκκλησίας μας. Αναφέρονται στη δημιουργία, στην πτώση και στην ανάπλαση της ανθρώπινης φύσης. Είναι πνευματικά κεντρίσματα που θέλουν με τη θεία λατρεία να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας.

            Πολλοί ξέρουν πως το Τριώδιο συνδέεται με τις απόκριες που είναι ευκαιρία για γλέντια και ξεφαντώματα. Για την Εκκλησία όμως δεν είναι έτσι. Κι’ εμάς μας ενδιαφέρει να ξέρουμε τι είναι το Τριώδιο κατά την Εκκλησία κι’ όχι πως το παίρνει και το εννοεί ο κόσμος, σαν ευκαιρία για ακαταστασία και παρεκτροπές στη ζωή μας. Γιατί αυτό γίνεται σήμερα. Όλος ο κόσμος χοροπηδά στους δρόμους.

            Δεν είναι βέβαια κακό πράγμα αυτό .Οι χαρούμενοι άνθρωποι μπορούν να χορεύουν. Αλλά πολλοί χριστιανοί χορεύουν μασκαρεμένοι στο δρόμο, ξαναφέρνοντας παλιά ειδωλολατρικά έθιμα. Πολλοί νομίζουν ότι όλες οι ασχήμιες που γίνονται στια απόκριες, είναι δικά μας ελληνικά και χριστιανικά έθιμα, που πρέπει να διατηρήσουμε. Όχι, είναι κακή κληρονομιά της ειδωλολατρίας

Οι ασχήμιες που γίνονται στους δρόμους δεν είναι δικά μας ελληνικά και χριστιανικά έθιμα τώρα τις αποκριές. Δεν είναι καλά έθιμα αυτά, να μασκαρεύονται και να εξευτελίζονται οι άνθρωποι στο δρόμο. Κανένας σοβαρός και νοικοκύρης άνθρωπος, όχι δεν μασκαρεύεται, αλλά και δεν βγαίνει στο δρόμο να βλέπει τέτοιες ασχήμιες. Η Εκκλησία δεν τα επαινεί αυτά και δεν τα επιτρέπει. Βέβαια δεν έχει πολιτική δύναμη για να τα απαγορεύσει και να εμποδίσει τις ασχήμιες.

            Έχει όμως λόγο για να τον μεταχειρίζεται ως όπλο, για να πει τι είναι και τι γίνονται τις απόκριες και για να προτρέψει το λαό να απέχει από τέτοιες ασχήμιες. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξεχύνονται στους δρόμους μασκαρεμένοι χορεύοντας και γελώντας, δεν είναι απλώς λαός, αλλά είναι ο λαός του Θεού. Είναι χριστιανοί, παιδιά της Εκκλησίας που το Πάσχα θα προσέλθουν να κοινωνήσουν.

            Το Τριώδιο λοιπόν δεν είναι μια ευκαιρία για να ασωτέψουν οι πιστοί, αλλά καιρός για να ετοιμαστούν σαν φρόνιμοι άνθρωποι, για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα.

            Τα Τριώδιο γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για την πνευματική τους προκοπή και σωτηρία είναι ένα στάδιο πνευματικών αγώνων και αυτό πρέπει να ξέρει και να ενδιαφέρονται οι χριστιανοί, κι ‘όχι τα καρναβάλια που γίνονται στο δρόμο.

            Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολους καιρούς. Δεν μας μένουν ευκαιρίες για μασκαρέματα και καρναβάλια. Εκτός κι αν θέλουμε να το ρίξουμε έξω κι’ ό, τι γίνει ας γίνει. Μα κι αν θέλουμε να γιορτάσουμε με γιορτές στους δρόμους δεν πρέπει να ξεχνάμε τις κρίσιμες ώρες που περνάει η πατρίδα μας.

            Η Εκκλησία πιστεύει, ότι οι ‘Έλληνες χριστιανοί δεν έχουν χάσει την πίστη τους και δεν θέλουν να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία. Γι’ αυτό αυτές τις ημέρες που έρχονται ας ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή για να δοξάζεται το όνομα του Θεού με τη δική μας ζωή και να έχουμε σωτηρία στο Θεό.

            Καλό Τριώδιο .

"OUR INTERCESSORS IN HEAVEN" THE ORTHODOX VENERATION OF SAINTS

During baptism a person receives a name in honor of a saint, who from that time becomes his heavenly protector. Every Orthodox Christian should be acquainted with the life of his heavenly protector and should appeal to him in prayer for help and guidance. Our righteous ancestors always tried to mark the day of commemoration of their saint – their “Namesday” – by partaking of the Holy Mysteries, and celebrated this day with greater ceremony than their birthday.

What is the reason for the Orthodox worship of God’s saints? Do the saints in heaven know of our needs and difficulties, and do they show any interest in us? Do they hear our prayers and do they try to help us? Should we appeal to the saints for help at all, or does it suffice to pray only to God? Members of sects, who have lost the apostolic tradition, do not understand the essence and the purpose of Christ’s Church and, therefore, reject the need to pray to the saints in heaven. We will briefly expound the Orthodox teaching on the subject.

The Orthodox veneration of God’s saints stems from the belief that all of us, both those who are working on their salvation and those who have already achieved salvation, both the living and the reposed, make up a single divine family. The Church is a great society which encompasses both the visible and invisible worlds. It is a huge, universal organization, built on the principal of love, in which each individual must not only take care of himself, but also be concerned with the benefit and salvation of other people. The saints are those people who, more than others, showed love for their neighbors during their life on earth.

We, Orthodox Christians, believe that when a righteous person dies, he does not break off his tie with the Church, but enters its higher, celestial domain – enters the triumphant Church. Having attained the spiritual world, the soul of a righteous person does not cease to think, desire, feel. On the contrary, these qualities of the soul unfold here more fully and perfectly.

Contemporary non-Orthodox Christians, having lost their living tie with the heavenly-earthly Church, have the vaguest and conflicting notions of the other world. Some of them believe that a man’s soul goes to sleep after death and becomes disconnected from everything; others believe that even if a man’s soul continues its activity after death, it no longer has any interest in the world which it has left. Still others believe that one should not pray to the saints in principle, since Christians are in direct communion with God.

What is the teaching of the Holy Scriptures in regard to the righteous ones who have departed from this world and the power of their prayers? In apostolic times the Church was regarded as a single heavenly-earthly spiritual family. Apostle Paul wrote to newly-converted Christians: “But ye are come unto mount Sinai, and unto the city of the living God, the heavenly Jerusalem, and to an innumerable company of angels, to the general assembly and church of the first-born, which are written in heaven, and to God the Judge of all, and to the spirits of just men made perfect” (Hebrews 12:22-23). In other words, you, having become Christian, have merged with a great family and have come into close contact with the heavenly family and the righteous ones therein. Apostle Peter’s words of farewell to the Christians of Asia Minor – “Moreover I will endeavour that ye may be able after my decease to have these things always in remembrance” (2 Peter 1:15) – clearly confirm that he promises to continue to take care of them when he departs for the other, spiritual world.

The ancient practice of appealing to the holy martyrs and saints for help is based on the realization of live contact between the heavenly and the earthly Church and on belief in the power of their prayers.

We know that the most earnest and righteous people were still in their lifetime called by God His friends and were glorified by Him with gifts of the Holy Spirit and with miracles. Thus, Christ said to His apostles at the Mystic Supper: “Ye are My friends!… For whosoever shall do the will of My Father Who is in heaven, the same is My brother, and sister, and mother” (John 15:14; Matt. 12:50). The Holy Scriptures provide many examples of the saints’ spiritual nearness to God and power of intercession before Him. Thus, for example, Abraham asked God to have mercy upon the denizens of Sodom and Gomorrah, and God was ready to fulfill his request if at least ten righteous people could be found in those cities. Another time God refrained from punishing Abimelech, king of Gerar, because of Abraham’s prayers for the latter. The Bible tells us that God spoke with the Prophet Moses face to face, “as a man converses with his friend.” When Miriam, Moses’ sister, sinned and was punished with leprosy, Moses was able to obtain forgiveness for her from the Lord. There are many other examples of the special power of the saints’ prayers.

The saints do not replace God and do not decrease the need to appeal to the Heavenly Father. After all, adult members in a family do not lessen the authority of the parents when they take care of their children together with them. Moreover, nothing gives greater joy to parents than to see older brothers taking care of younger ones. In the same manner our Heavenly Father rejoices when the saints pray for us and try to help us. God’s saints have a stronger faith than we do and are closer to God because of their righteousness. Therefore, let us appeal to them as to our older brothers who intercede for us before the throne of the Almighty.

It is noteworthy that the righteous ones, while still living on earth, saw and knew much of what is inaccessible to general comprehension. Even more so are these gifts inherent to them in the celestial realm, where they have gone after shedding their mortal flesh. During their life on earth, the saints were able to penetrate into the celestial realm by means of their spirit, and some saw hosts of angels, others were worthy enough to contemplate the image of God, still others were raised up to the third heaven and heard mysterious indescribable words there, as, for example, Apostle Paul. Now, residing in heaven, they are even more capable of knowing what takes place on earth and of hearing those who appeal to them, because the saints in heaven are “equal to angels.” From the Lord’s parable of the rich man and Lazarus we learn that Abraham, while being in heaven, could hear the cry of the rich man suffering in hell, despite the “great abyss” which divided them. Abraham’s words: thy brothers have Moses and the prophets, let them heed them, – clearly show that Abraham knew of the life of the Jewish people after his repose, knew of Moses and his law, of the prophets and their writings. The spiritual vision of the righteous ones’ souls in heaven is, undoubtedly, greater than it was on earth. Apostle Paul writes: “For now we see through a glass, darkly, but then face to face; now I know in part, but then shall I know even as also I am known” (1 Cor. 13:12).

The saints’ nearness to the throne of God and the power of their prayers for the faithful living on earth is evident in the book of Revelation, in which Apostle John writes: “And I beheld, and I heard the voice of many angels round about the throne, and the beasts and the elders: and the number of them was ten thousand times ten thousand, and thousands of thousands.” Further on he describes a vision of the righteous ones, praying in heaven for people suffering on earth: “And another angel came and stood at the altar, having a golden censer; and there was given unto him much incense, that he should offer it with the prayers of all saints upon the golden altar which was before the throne. And the smoke of the incense, which came with the prayers of the saints, ascended up before God out of the angel’s hand” (Rev. 5:11; 8:3-4).

Great is the power of prayer! “Pray for each other, so that ye may be healed: the earnest prayer of the righteous can do much,” – instructs us Apostle James. Prayer for others is an expression of love for them; thus, by praying for us, the saints in heaven show their brotherly love and care for us.

In the Gospel and in other New Testament books we find numerous instances which testify to the power of prayer for others. Thus, for example, the Lord healed the son of a courtier in response to the latter’s plea; the entreaty of the woman of Canaan resulted in her daughter being freed from possession by demons; at the request of a father the Lord healed his possessed son, while at the request of friends He forgave and healed a man sick of the palsy, whom the friends had lowered down from the roof on ropes; the faith of the Roman centurion led to the healing of his servant. Moreover, the Lord performed the majority of His miracles from afar, without actually seeing the sick person.

Thus, if the prayers of plain people had such power, then even more powerful are the prayers of saints who stand before the throne of God. “And this is the confidence that we have in Him, that, if we ask any thing according to His will, He heareth us,” – assures us Christ’s beloved disciple (1 John 5:14).

For this reason from ancient times the Church expounded a teaching on the benefit of prayerful appeals to saints. We see this, for example, in ancient liturgies and other written testimonials. In the liturgy of the Apostle James we read: “We especially commemorate the Holy and Glorious Virgin, the blessed Theotokos. Remember Her, Lord God, and by Her pure and holy prayers have mercy upon us and save us.” In commenting on the liturgy of the church of Jerusalem, St. Cyril of Jerusalem remarks: “We also commemorate (at the liturgy) the previously reposed – primarily the patriarchs, prophets, apostles, and martyrs, – in order that by their prayers and intercession God would accept our own appeal.”

The testimonies of the Church Fathers and teachers on the Church’s veneration of the saints are numerous, especially starting with the 4th century. But even from the beginning of the 2nd century there is direct written testimony of early Christians on their faith in the prayers of saints in heaven for their brothers on earth. Witnesses of the martyric end of St. Ignatius the God-bearer (early 2nd century) say: “Returning home in tears, we served an all-night vigil… Afterwards, having slept a bit, some of us saw the blessed Ignatius arising and embracing us, while others also saw him praying for us.” Similar records referring to the martyrs’ prayers and intercession for us can also be found in other narratives dating from this epoch of the persecution of Christians.

Belief in the holiness of a departed person can be confirmed by special testimonials, such as: martyrdom for Christ, a fearless confession of one’s faith, selfless service to the Church, the gift of healing, etc. This is especially true when the Lord affirms the holiness of a departed person through miracles occurring after the latter’s death and upon prayer to him.

Besides the assistance of prayer, the saints help us achieve salvation by the example of their lives. An acquaintance with the lives of the saints enriches a Christian through the spiritual experience of those who had embodied the Gospel in their lives more earnestly than others. We see here so many vivid examples of living faith, courage, patience. Being people just like us, and having overcome most difficult temptations, they encourage us to travel along the path of our life with patience and humility.

Apostle James urged Christians to imitate the patience of the ancient prophets and of Job the Long-suffering, and to acquire the strong faith of people like the prophet Elias. Apostle Peter instructed Christian wives to take an example of modesty and obedience from the righteous Sarah, wife of Abraham. The holy Apostle Paul exhorts Christians to imitate the spiritual labors of ancient saints, beginning with Abel and ending with the Maccabees. At the end of a detailed instruction on this subject he writes: “Wherefore seeing we also are compassed about with so great a cloud of witnesses, let us lay aside every weight, and the sin which doth so easily beset us, and let us run with patience the race that is set before us” (Heb. 12:1).

The Lord says: “Neither do men light a candle, and put it under a bushel, but on a candlestick; and it giveth light unto all that are in the house. Let your light so shine before men, that they may see your good works, and glorify your Father which is in heaven” (Matt. 5:15-16). The saints are the bright stars which show us the way to the Heavenly Realm.

Let us treasure the saints’ nearness to God and let us appeal to them for help, bearing in mind that they love us and are concerned for our salvation. An acquaintance with the lives of the saints is especially important in our times, when the concept of the Christian ideal has become so shallow and distorted among the wide mass of “Christians” of the most different varieties.

Bishop Alexander (Mileant)

Pearls from Saint Isaac the Syrian

 Saint Isaac the Syrian

( Commemorated on January 28)

This Holy Father of the 7th century, was born in the region of Qatar on the western shore of the Persian Gulf. Gifted with a keen intellect, he thirsted also for spiritual knowledge, and, when still quite young, entered a monastery with his brother. He gained considerable renown as a teacher and came to the attention of the Katholikon Giwargis (George), who ordained him bishop of Ninevah, the former capital of Assyria some distance to the north. For reasons not entirely clear, he requested to abdicate after only five months, and went south to the wilderness of Mount Matout, a refuge for anchorites. There he lived as a solitary for many years, in strict asceticism, eating only three loaves a week with some uncooked vegetables. His constant study of the divine writings strained his eyes, and eventually blindness and old age forced him to retire to the monastery of Shabar, where he died and was buried.

       It was already towards the end of his life in the wilderness that, out of love for his neighbor, he felt compelled to share the experience he had gained. The result was a collection of incomparable texts on the spiritual life, from which we have gathered the following pearls. 

• What salt is for any food, humility is for every virtue. To acquire it, a man must always think of himself with contrition, self-belittlement and painful self-judgment. But if we acquire it, it will make us sons of God.
• Let us love silence till the world is made to die in our hearts. Let us always remember death, and in this thought draw near to God in our heart--and the pleasures of this world will have our scorn.
•  Walk before God in simplicity, and not in subtleties of the mind. Simplicity brings faith; but subtle and intricate speculations bring conceit; and conceit brings withdrawal from God.
• As a man whose head is under water cannot inhale pure air, so a man whose thoughts are plunged into the cares of this world cannot absorb the sensations of that new world.
• It is a spiritual gift from God for a man to perceive his sins.
• Ease and idleness are the destruction of the soul and they can injure her more than the demons.
• The purpose of the advent of the Savior, when He gave us His life-giving commandments as purifying remedies in our passionate state, was to cleanse the soul from the damage done by the first transgression and bring it back to its original state. What medicines are for a sick body, that the commandments are for the passionate soul.
• A life of spiritual endeavor is the mother of sanctity; from it is born the first experience of perception of the mysteries of Christ--which is called the first stage of spiritual knowledge.
• To bear a grudge and pray, means to sow seed on the sea and expect a harvest.
• A small but persistent discipline is a great force; for a soft drop tailing persistently, hollows out hard rock.
• The key to Divine gifts is given to the heart by love of neighbor, and, in proportion to the heart's freedom from the bonds of the flesh, the door of knowledge begins to open before it.
• Dispassion does not mean that a man feels no passions, but that he does not accept any of them.
• This life has been given to you for repentance; do not waste it in vain pursuits.

Other texts by Saint Isaac can be found in Early Fathers from the Philokalia, Faber & Faber 1954; The Ascetical Homilfies of Saint Isaac the Syrian, Holy Transfiguration Monastery 1984; and On Ascetical Life, SVS Press 1990.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος-" ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΠΙΣΤΩΝ"...

Παραπονείται, λοιπόν, ο Άγιος για την συμπεριφορά των πιστών μέσα στο ναό, για τις πολλές απουσίες τους, για την αδιαφορία τους: «Σήμερα όλοι σας έχετε μεγάλη χαρά. Μόνον εγώ έχω απέραντη λύπη. Κι αυτό, γιατί όταν αναλογισθώ πώς όταν πέραση η εορτή και αυτό το πλήθος πάλι θα εξαφανισθή. Καίγομαι και λυπούμαι κατάκαρδα. Τόσα παιδιά γέννησε η Εκκλησία και όμως δεν τα βλέπη για να τα απόλαυση σε κάθε σύναξι, αλλά μόνον όταν υπάρχη κάποια μεγάλη εορτή. Πόση αγαλλίασις πνευματική, πόση χαρά, πόση δόξα για τον Θεό, πόση ωφέλεια για τις ψυχές θα υπήρχε, αν σε κάθε σύναξι βλέπαμε να είναι γεμάτη η εκκλησία;

Τι μπορώ, για πες μου, να σε διδάξω για όλα τα αναγκαία της πίστεως, όταν έρχεσαι στην εκκλησία μία ή δύο φορές τον χρόνο; Για την ψυχή, για το σώμα, για την αθανασία, για την Βασιλεία των ουρανών, για την κόλασι, για την γέεννα, για την μακροθυμία τού Θεού, για την συγχώρησι, για την μετάνοια, για το βάπτισμα, για την άφεσι των αμαρτιών, γι’ αυτή την δημιουργία, την ουράνια και την επίγεια, για την φύσι των αγγέλων, για την κακουργία των δαιμόνων, για τα τεχνάσματα του διαβόλου, για τον τρόπο ζωής των Χριστιανών, για τα δόγματα, για την ορθή πίστι, για τις διεφθαρμένες αιρέσεις;» (Λόγος εις το άγιον Βάπτισμα).

Παραπονείται για την αδιαφορία των Χριστιανών για τα πνευματικά. Ερμηνεύων το τού Κυρίου «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν» (Ματθαίου ΣΤ’, 33), αναφέρει: «Προσέξτε, μη ζητείτε, λέγει ο Κύριος, τα τού παρόντος βίου διόλου. Εμείς όμως συνεχώς αυτά ζητούμε. Λέγει να επιζητείτε τα επουράνια. Εμείς όμως ούτε για λίγη ώρα δεν τα επιζητούμε. Ίσα ίσα όση μέριμνα επιδεικνύουμε για τα βιωτικά, τόσην ολιγωρία και αδιαφορία έχουμε για τα πνευματικά. Μάλλον δε η αδιαφορία μας είναι πολύ περισσότερη»(Ομιλία ΚΒ’ εις τον Ματθαίον).

Είχε δε ο ιερός Πατήρ πρόβλημα με το ακροατήριόν του. Άλλοτε συνωθούντο, άλλοτε εξηφανίζοντο.

Κάποια μεγάλη Τεσσαρακοστή συνέβη το εξής: Αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα την ερμηνείαν εις την εξαήμερον τού Μωυσέως, τις εξ δηλαδή ημέρες της δημιουργίας. Ομιλία πρώτη: «Χαίρω και ευφραίνομαι γιατί βλέπω να στολίζεται η Εκκλησία τού Θεού με το πλήθος των παιδιών της. Σάς βλέπω όλους να τρέχετε προς τον ναό με πολλή την χαράν». Έρχεται η Καθαρά Τρίτη: «Είμαι γεμάτος σήμερα με χαρά μεγάλη, βλέποντας τα αγαπημένα σας πρόσωπα». Τα ίδια και την Καθαρά Πέμπτη: «Βλέποντας, αγαπητοί, την μεγάλη σας προθυμία στο να συγκεντρώνεσθε στην σύναξί μας στον ναό, διακατέχομαι από μεγάλη χαρά και δεν παύω να δοξάζω τον φιλάνθρωπο Θεό για την προκοπή σας». Έρχεται όμως και το Σάββατο: «Θέλω να αρχίσω την συνειθισμένη μου διδασκαλία, αλλά διστάζω και υποφέρω. Λίγο φύσηξεν ο διάβολος και ξεχάσατε όλη την προηγούμενη διδασκαλία και την καθημερινή παραίνεσι. Τρέξατε οι πάντες στην σατανική εκείνη πομπή, στον Ιππόδρομο. Βγάλατε από τις ψυχές σας την σύνεσι της αγίας Τεσσαρακοστής και πέσατε στα δίχτυα τού διαβόλου». Κρίμα στα τόσα κηρύγματα.

Συνέβαιναν όμως διάφορα παράξενα πράγματα. Πολλοί από τους ακροατάς νύσταζαν, άλλοι δεν πρόσεχαν ή πρόσεχαν άλλου. «Αλλά ξυπνήστε και αφήστε την βαρυεστημάρα. Σάς κηρύττουμε ερμηνεύοντες την Αγία Γραφή, και σεις αντί να προσέχετε παίρνετε τα μάτια σας από μένα και κοιτάτε προσεκτικά τις λαμπάδες και τον νεωκόρο που τις ανάβει. Δεν βλέπετε τίποτε το παράξενο, ούτε κάτι το παράδοξο. Βλέπετε ένα άνθρωπο που κάνη συνηθισμένα πράγματα. Και όμως στρέφετε προς τα εκεί τα πρόσωπα σας» (Λόγος Δ’ εις την Γένεσιν). Πολλοί βαρυόντουσαν τα συνεχή κηρύγματα. Πήγαιναν στα πρώτα και σιγά-σιγά αραίωναν: «Τι συμβαίνει; Όσο προχωρούν οι εορτές, τόσον και οι συγκεντρώσεις γίνονται αραιότερες. Αλλ’ ας μη βαρυόμαστε εμείς οι παρόντες. Αυτές οι συνάξεις γίνονται αραιότερες ως προς το πλήθος, αλλ’ όχι ως προς την προθυμία. Λιγότερες σε αριθμό, αλλ’ όχι και στον ιερό πόθο» (Ομιλία προς τους εγκαταλείψαντας την σύναξιν της Εκκλησίας).

Οι δε Κωνσταντινουπολίτες ήσαν λίαν ευπαθείς και στις καιρικές συνθήκες. Καταπέλτης ο ιερός Πατήρ: «Τι συμβαίνει λοιπόν; Έπρεπε όλη η Πόλις να είναι εδώ, παρούσα σήμερον. Και όμως ελάχιστοι από τους πιστούς προσήλθαν. Γιατί άραγε; Μήπως αίτιον είναι η λάσπη και η βροχή; Δεν θέλω να το πιστέψω. Δεν είναι η λάσπη αλλ’ η ραθυμία σας και η πεσμένη σας προθυμία. Πώς μπορούν να συγχωρηθούν αυτοί που απουσιάζουν, την στιγμή που αυτοί οι μάρτυρες που ήλθαμε να τιμήσουμε περιφρόνησαν και αυτή την ίδια τους την ζωή; Και είναι δυνατόν να εμποδισθούν από την λάσπη;» (Ομιλία εν τη παλαιά Πέτρα).

Πιστεύει ότι «όπου υπάρχει πλούτος και άρπαγες εκεί ο άνθρωπος είναι λύκος. Όπου υπάρχει πλούτος και θηριωδία εκεί βλέπω λιοντάρι και όχι άνθρωπο»( Λόγος ΣΤ’ εις τον πτωχόν Λάζαρον). Δεν υπάρχει σχεδόν λόγος όπου να μη καταφέρεται κατά της ασπλαχνίας των πλουσίων και της ανάγκης για φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. ΟΙ αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν: «Αεί κολλάσαι τοις πλουσίοις». Και απαντούσε: «Κολλώμαι πλουσίοις ότι κολλώνται πτωχοίς». Αυτός ο άνισος αγών τον ωδήγησε στην εξορία και τον μαρτυρικό θάνατο. Όμως ποτέ δεν υπεχώρησε καίτοι εγνώριζε τι τον περιμένει.

Ας επανέλθουμε όμως στο παράπονο του ιερού Πατρός για την συμπεριφορά των Χριστιανών μέσα στον ναό: «Όταν γίνεται προσευχή, νέοι και γέροντες κάθονται ψυχροί. Ανάξιοι και καθάρματα μάλλον παρά νέοι, καγχάζοντας, συνομιλούντες και κοροϊδεύοντες αλλήλους, καθισμένοι στα γόνατα… Βλέπετε πόση κακία κατέχει την οικουμένη… Βλέπω και άλλους να κουβεντιάζουν όρθιοι, ενώ τελείται η θεία Λειτουργία. Οι δε πιο ανόητοι απ’ αυτούς, όχι μόνον την ώρα της προσευχής αλλά και την ώρα που δέχονται την ευλογίαν του ιερέως. Τι τόλμη, Θεέ μου, πότε θα έλθη η σωτηρία; Πώς θα μπορέσουμε να εξιλεώσουμε τον Θεό; Δεν καταλαβαίνεις ότι συμπροσεύχεσαι με αγγέλους; Με αυτούς συμψάλλεις, με αυτούς υμνείς και στέκεσαι και γελάς; Δεν φοβάσαι τον Θεό;» (Ομιλία ΚΔ΄ εις τας Πράξεις).

Και εντός τού ναού ευρισκόμενοι «ενωτισθώμεν» τα παράπονα τού ιερού Πατρός διά τους μετέχοντας εις την θείαν Ευχαριστίαν. Ερωτά κατά πρώτον: «Ποιους πρέπει να παραδεχθούμε; Αυτούς που κοινωνούν μια φορά τον χρόνο; Αυτούς που κοινωνούν πολλές φορές; Αυτούς που κοινωνούν λίγες; Ούτε τους άπαξ, ούτε τους πολλάκις, ούτε τους ολιγάκις. Αλλά μόνον αυτούς που έχουν καθαρή συνείδησι. Αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά και βίον ανεπίληπτον. Αυτοί μπορούν να προσέρχωνται πάντοτε. Οι άλλοι ούτε μία φορά τον χρόνο. Γιατί παίρνουν κρίμα καταδίκη, κόλασι και τιμωρία» (Ομιλία ΙΖ’ εις την προς Εβραίους). Και αλλού λέγει: «Γνωρίζω ότι πολλοί από σας θα έλθουν να κοινωνήσουν επειδή ήλθε κάποια εορτή. Σας είπα και σας ξαναείπα: δεν πρέπει να εξετάζετε πότε θα έλθη η εορτή για να κοινωνήσετε, αλλά να καθαρίζετε την συνείδησί σας και τότε να εγγίζετε αυτή την ιερά θυσία. Γιατί ο μαγαρισμένος και ο ακάθαρτος, έστω και αν έλθη εορτή δεν δικαιούται να κοινωνήση εκείνη την άγια και φρικτή σάρκα. Ο καθαρός όμως, αυτός πού με ακριβή μετάνοια έχει σφογγίση τα πλημμελήματά του, και κατά την εορτή και πάντοτε μπορεί να συμμετέχη στα θεία Μυστήρια και έτσι να γίνεται άξιος των δωρεών του Θεού. Όμως μερικοί τα περιφρονούν όλα αυτά και ενώ είναι γεμάτοι από μύρια κακά, σαν δουν να έρχεται η εορτή, σαν να τους σπρώχνη κάτι, εγγίζουν τα άχραντα Μυστήρια, τα οποία ενώ είναι τέτοιοι ούτε να δουν δεν επιτρέπεται» (Λόγος εις το άγιον Βάπτισμα).

Για την μετοχή στην θεία Ευχαριστία χρειάζεται επιμελής προετοιμασία: «Σας παρακαλώ, όταν πρόκειται να μετάσχετε στην θεία Κοινωνία, πρέπει πριν από πολλές ημέρες να καθαρίζετε τους εαυτούς σας με μετάνοια, προσευχή, ελεημοσύνη και με απασχόληση στην πνευματική ζωή» (Λόγος ΣΤ’ «Περί Ακατάληπτου»).

Ασχολείται εις πολλάς του ομιλίας με τον τρόπο προσελκύσεως εις την θείαν Κοινωνίαν και παραπονείται εντόνως διά την συμπεριφορά των Χριστιανών: «Υπάρχει ένα αμάρτημα. Ποιο; Το να μη προσέρχεσθε με φρίκη, αλλά κλωτσώντας, χτυπώντας, γεμάτοι θυμό, φωνάζοντας, κοροϊδεύοντας, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, γεμάτοι ταραχή… Στην αγορά να υπάρχη ησυχία και στην εκκλησία κραυγές; Στο πέλαγος γαλήνη και στο λιμάνι τρικυμία; Γιατί θορυβείς; Πες μου, άνθρωπε μου, γιατί βιάζεσαι; Υπάρχει η ανάγκη κάποιων πραγμάτων; Αλλ’ είναι δυνατόν να σκέπτεσαι κάποιες υποθέσεις, κατ’ αυτήν την ώρα; Θυμάσαι ότι ευρίσκεσαι στην γη; Νομίζεις ότι ευρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους; Και δεν είναι το μυαλό σου σκέτη πέτρα, το να νομίζης κατ’ αυτόν τον καιρό ότι πατάς στην γη και ότι δεν συγχορεύεις με τους αγγέλους; Μυστήρια λέγονται και όντως είναι. Όπου δε υπάρχουν μυστήρια εκεί επιβάλλεται σιγή. Με πολλήν λοιπόν σιγή, με πολλή ευταξία, με την πρέπουσα ευλάβεια να προσερχώμεθα σ’ αυτήν την θυσία» (Λόγος εις το άγιον Βάπτισμα).

«Αφήστε λοιπόν, κραυγάζει ο Πατήρ, αφήστε τα φαγητά και τα μαγικά. Αξιοθαύμαστο και μοναδικό φαγητό είναι ο Σταυρός. Αυτός έχει μεγίστην ισχύ. Ευτυχής η ψυχή που επικαλείται το όνομα τού Ιησού Χριστού, που για μας σταυρώθηκε. Αυτό το όνομα να επικαλεσθή και κάθε αρρώστια θα φύγη και κάθε επιβουλή σατανική θα υποχώρηση» (Κατήχησις ΙΒ’). «Δεν γνωρίζεις πόσα κατώρθωσεν ο Σταυρός; Κατέλυσε τον θάνατο, έσβησε την αμαρτία, αχρήστευσε τον Άδη, διέλυσε την δύναμι τού διαβόλου και δεν είναι ικανός και αξιόπιστος να σού δώση την υγεία τού σώματος; Ανέστησε όλη την οικουμένη και συ δεν τον εμπιστεύεσαι;» (Λόγος εις τον Σταυρόν).

Υπάρχουν κάποιες φεμινίστριες της συμφοράς που ανιστορήτως κατηγορούν τους αγίους Πατέρας επί μισογυνισμώ. Απ’ αυτή την συκοφαντία (διότι περί συκοφαντίας πρόκειται) δεν εξαιρείται ο άγιός μας. Τιμά τις αγαθοπροαίρετες, ελέγχει τις ελαφρόμυαλες. Λέγει (και πολύ σωστά): «Μέγαν αγαθόν γυνή, ωσπερούν και κακόν μέγα» (ομιλία Κ’ εις την προς Εβραίους). Με αυτό το «μέγα αγαθόν» ο ιερός Πατήρ είχε στενάς και επωφελείς σχέσεις. Η Ολυμπιάς, η Πενταδία, η Πρόκλη, η Σαλβίνα, ήσαν από αυτές. Δεν είχεν όμως σχέσεις με το «μέγα κακόν». Τις «ανασείστριες και ταραξάνδριες» γυναίκες, την Ευγραφία, την Μάρσα, την Καστρικία. Δεν ανείχετο τον προκλητικόν τρόπον ζωής των. «Γραίδες ούσαι διό τον χρόνον, τι ανηβάν παραβιάζεσθε το σώμα, βροστρύχους επί τού μετώπου φέρουσαι καθαπερ εταιρίδες, υβρίζουσαι και τας λοιπάς ελευθέρας, επί απάτη των συντυγχανόντων και τούτο χήραι;» (Παλλαδίου, Βίος Ι. Χρυσοστόμου κεφ. Δ’ και Η’).

Άλλ’ ας έλθουμε σε κάποια αλλά παράπονα. Ασχάλλει ο άγιος διά τις ιεροκατηγορίες: «Ακονίζουμε την γλώσσα μας κατά των ιερέων» (ομιλία ΠΣΤ’ εις το κατά Ιωάννην). «Εάν αυτοί που κακολογούν τον πατέρα ή την μητέρα τους πρέπει να θανατώνονται (κατά την Παλαιά Διαθήκη), ποιας τιμωρίας θα είναι άξιος αυτός που τολμά να κατηγορήση εκείνον που είναι κατά πολύ αναγκαιότερος και καλύτερος από τους γονείς; Και δεν φοβάται μήπως ανοίξη η γη και τον καταπιή ή μήπως πέσει κεραυνός απ’ τον ουρανό και κατακαύση την κατηγορούσα γλώσσα του;» (Ομιλία εις Πρίσκιλλαν και Ακύλαν). Η χάρις των μυστηρίων δεν εξαρτάται από το ποιόν του τελούντος κληρικού. Ο κληρικός απλώς «την εαυτού δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείρα» (ομιλία ΠΣΤ’ εις το κατά Ιωάννην). Ο ιδιωτικός βίος τού κληρικού δεν παρακωλύει τον αγιασμόν των μυστηρίων. «Και δι’ αναξίων είωθεν ο Θεός ενεργείν» (Ομιλία Η’ εις την Α’ προς Κορινθίους). «Δεν μας χαρίζεται η χάρις τού άγιου Πνεύματος εξ αίτιας της αρετής των ιερέων. Αυτός καθήκον έχει να ανοίγη το στόμα του, το παν είναι έργον Θεού» (ομιλία ΠΣΤ’ εις το κατά Ιωάννην). Και διά να μη παρεξηγηθεί προσθέτει: «Τα λέγω αυτά χωρίς να παραδέχωμαι αυτούς που αναξίως μετέρχονται την ιερωσύνη. Τουναντίον ….

 Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

St. Ignatius (Brianchaninov) Homily on the Sunday of Zacchaeus

For the Son of man is come to seek and to save that which was lost (Lk. 19:10) 

Beloved brethren! These merciful words that we hear today in the Gospel are spoken by God become man about the sinner whom God’s righteous judgment had pronounced lost, but who was sought out by the power and grace of redemption, and numbered by it among the saved.

The sinner, Zacchaeus, was a publican with seniority over other publicans. He possessed significant wealth, as the Gospels relate, hinting about the way he obtained that wealth. “Publicans” were what they called tax collectors. It was tempting money! The sparkle of gold and silver charms the eyes of Adam’s descendants infected with sinfulness, and where money passes from hand to hand, abuse almost inevitably creeps in. Publicans were for the most part prone to extortion. When extortion becomes a passion it allows itself all manner of coercion and oppression against one’s neighbor. Then the passion of deceit and hypocrisy comes to the aid of the passion of extortion. From this combination comes the tendency towards captiousness, latching onto every trifle under the pretext of relentlessly fulfilling the laws, inventing guilt for the guiltless, exerting every effort to create an appearance of justness to conceal this inhuman oppression and cruelty against one’s neighbors. Because of this behavior publicans were horrible to the people, and held in contempt by moral people. Zacchaeus was a chief publican; his abuses were greater than those of his underlings. There is a reason why the Gospels point out that he was rich! He became rich unrighteously—his sin was extortion. His soul’s illness was filthy lucre and the mercilessness and lack of compassion that comes from it. Because of his serious sins and criminal disposition of soul, Zacchaeus was called “lost”. Not people’s light-minded, often mistaken condemnation called him lost—God Himself pronounced this judgment upon him. Zacchaeus had become a hardened sinner; in order to amass wealth through abuses one has to do so persistently and for a long time.

The reason for Zacchaeus’s sinful life consists in what is also the reason for the sinful lives of many today: following generally accepted behavior, and either ignorance or merely superficial knowledge of God’s Law. Publicans were usually drawn in by the vice of greed, and so was Zacchaeus. The majority of the Judean population contemporary to Jesus was preoccupied almost exclusively with earthly well-being, striving mainly for material enrichment and worldly success. At that time, the Law of God was most often studied according to the letter. Temple services were performed mostly to satisfy ritual practice, and good deeds were performed superficially and coldly, mostly for the sake of appearances and effect upon public opinion. Zacchaeus was also content with this. He lived like everyone else. Even now you often hear people say, “I live like everyone else.” This is a vain justification, a deceptive consolation! The word of God announces and commands something quite different. Enter ye in, it says, at the strait gate: for wide is the gate, and broad is the way, that leadeth to destruction, and many there be which go in thereat: Because strait is the gate, and narrow is the way, which leadeth unto life, and few there be that find it (Mt. 7:13–14). The strait gate is the scrupulous, conscientious study of God’s Law in the Scriptures and in life; the narrow way is activity wholly directed by the Gospel commandments.

Zacchaeus led an ordinary life at enmity with God and the world, and arranged for himself what worldly wisdom would call a well-to-do situation, not without importance and glamour, yet spiritually he was a lost sinner, already consigned to eternal languishing in the dungeons of hell, while at the same time the Savior of the world was walking the earth within the territory of the twelve tribes of Israel. Zacchaeus was seized by the desire to see the Lord, and he proved the sincerity of his desire with action. The Lord, the seer of hearts accepted his wish, and deigned to visit Zacchaeus in his home. The sinner was enraptured with joy when he saw the Lord coming to him, and the sins became loathsome to the sinner; from love his heart lost its attachment to the fruits of a sinful life and the corruption of riches. Standing before the Lord, the seer of Hearts, Zacchaeus said, Behold, Lord, the half of my goods I give to the poor; and if I have taken any thing from any man by false accusation, I restore him fourfold (Lk. 19:8). In this promise consists the recognition of his sin, repentance, and correction united with great self-denial. Zacchaeus admits his cupidity and resolves to make amends for oppressing his neighbors by rewarding them abundantly. Zacchaeus admits his greed and resolves to cleanse himself, to sanctify his property and his heart with abundant almsgiving. The Lord is quick to accept Zacchaeus’s repentance. The Lord pronounces concerning that sinner who only minutes before was among the ranks of lost outcasts, This day is salvation come to this house, forsomuch as he also is a son of Abraham (Lk. 19:9). Zacchaeus was a descendant of Abraham according to the flesh; only by God’s judgment and only because of his good deeds does he become an adopted son of Abraham. The word house can be understood as Zacchaeus’s soul, into which salvation has come after his repentance, which cleansed his soul from sin. The Lord’s words can also relate to Zacchaeus’s family, who, at the example of their head and with his same self-denial entered, as it often happens, into true knowledge of God and a God-pleasing life.

All who saw that the Lord visited Zacchaeus’s house murmured with indignation, considering it inappropriate and debasing of the Lord to visit such a sinner as society’s common opinion held Zacchaeus to be. Incomprehensible to fleshly minds was and still is the mystery of redemption, which heals all human sins with equal power and ease, both the little and the great, and wrenches sinners from any destroying abyss, no matter how deep that abyss may be. For such an amazing work, faith in a Redeemer and sincere repentance is demanded of a person. The murmurers murmured because they did not understand; they did not understand because God’s work was wrought before their very eyes—a work that is unfathomable to human reason unenlightened by grace. Explaining the unfathomable, and revealing the boundless power of redemption, the Lord said, the Son of man is come to seek and to save that which was lost. Having taken humanity upon Himself, God, whom man neither sought nor called, came out of His own inexpressible goodness to seek and to save the human race, lost because of its alienation from God. He came to seek and to save every person drawn to destruction by sin, if only that person would not reject God, Who seeks and wishes to save him.

The Holy Gospels can be compared to a mirror. Each of us can see, if we so desire, the state of our soul reflected in them, and find that all-powerful healing offered to us by the all-powerful doctor, God. The God-Son calls Himself the Son of man, because He took on human form and lived among human beings, not differing in appearance from them in any way. This is the result of infinite divine love and inexpressible divine humility. The Son of man—we’ll say in the manner of humans—had the right to forgive all of people’s sins as One Who brought Himself, the all-perfect God, as a redeeming sacrifice for mankind; and as the One Who destroyed all human sins, of both little and great significance, at an immense, immeasurably significant, redeeming price. The judgment of the Son of Man over people, as we see in the Gospels, is completely different from that of ordinary human beings, who judge their neighbors out of their own righteousness—a righteousness rejected of God and corrupted by sin. The Savior has justified all sinners who received redemption through repentance and faith—although other people condemned them; and to the contrary, He has condemned all those who have rejected redemption by rejecting repentance and faith—although people considered them righteous, and deserving of respect and reward.

We have seen today in the Gospel mirror a sinner given to the passion of greed, acting out of this passion by unjust tax collection and a multiplicity of offenses against his neighbor. We have seen this sinner, condemned by people, justified by God for his faith and true repentance. This is a consoling, encouraging scene! And as He faithfully promised, the Savior still abides among us; He still heals our souls wounded by sin. And His Divine ordinance has not passed away: The Son of man is come to seek and to save that which was lost. Amen.

St. Ignatius (Brianchaninov) 

Translation by Nun Cornelia (Rees)

19 / 02 / 2013

Ο φρικτός θάνατος του Σαρακηνού

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

«Γέροντα, πάλι μᾶς ἀφήνεις;» τοῦ εἶπε μέ ἀγαθή διάθεση ὁ νεαρός καλόγερος, θέλοντας νά πειράξει λίγο τόν ἀββᾶ ῎Ιανθο. «Τόσο πολύ δέν μᾶς ἀγαπᾶς πιά καί κάθε λίγο καί λιγάκι μᾶς ἐγκαταλείπεις;» 
Χαμογέλασε πλατιά ὁ ἀββᾶς. Χαιρόταν νά βλέπει τά νεαρά καλογέρια τοῦ μοναστηριοῦ νά τόν πλησιάζουν μέ ἄνετη διάθεση, χωρίς νά κρατοῦν ἀπέναντί του τυπικές ἀποστάσεις. Μπορεῖ νά ἦταν γέροντας στήν ἡλικία, ἀλλά ἡ ὅλη βιοτή του στό μοναστήρι δεκαετίες τώρα ἔκανε τούς πάντες νά τόν θεωροῦν ῾τόν δικό τους ἄνθρωπο᾽. ῎Ισως ἦταν τό γλυκό του χαμόγελο, ἡ συγκαταβατικότητα πού ἐπιδείκνυε σέ ὅλους, ἀκόμη κι ἡ διακριτική σοβαρότητά του, ἡ ὁποία ἐξέπεμπε μία τέτοια συμπάθεια πού ἕλκυε τούς ἄλλους σάν μαγνήτης. 
Ἦταν ἕνα παράδοξο αὐτό πού συνέβαινε μέ τόν ἅγιο αὐτόν ἀββᾶ. ᾽Αφενός παρουσίαζε μία ἀσκητικότητα καί αὐστηρότητα ὡς πρός τόν ἑαυτό του, πού ἔφθανε κάποτε μέχρι σημείου σκληρότητας τέτοιας πού τόν παρακαλοῦσαν ὁρισμένοι μοναχοί νά μετριάσει τήν ἀσκητική του διαγωγή, ἀφετέρου ἡ καρδιά του ἦταν τόσο τρυφερή, ὥστε ὅλοι ἔνιωθαν μαζί του σάν νά τούς ἀγκάλιαζε ἡ ἴδια ἡ μάνα τους. Μά αὐτή εἶναι ἡ λογική τῆς χριστιανικῆς ἄσκησης: ὑποπιάζει κανείς, κατά τόν ἀπόστολο, τό σῶμα του καί τό δουλαγωγεῖ, γιά νά γίνει δόκιμος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Τά ἀνθρώπινα πάθη δέν ἀντιμετωπίζονται μέ τό ῾σεῖς καί τό σᾶς᾽. ᾽Απαιτοῦν δόσιμο αἵματος, προκειμένου νά καθαρίσει τό ἔδαφος ἀπό τά ἀγκάθια τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί νά φυτρώσει τό ὡραιότερο ἄνθος τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη. ῾Η ἀγάπη του λοιπόν καί ἡ εὐγένεια τοῦ χαρακτήρα του εἶχαν σμιλευτεῖ κάτω ἀπό τήν σμίλη τῆς ἀδιάκοπης μέριμνάς του ῾πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ᾽. Σκληρός μέ τόν ἑαυτό του, ἀνεκτικός καί ἀνοικτός μέ τούς ἄλλους. Νά ἡ εἰκόνα τοῦ ἀββᾶ ῎Ιανθου μέσα στό μοναστήρι τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ κοινοβιάρχου στούς ῞Αγιους Τόπους τῆς γῆς αὐτῆς. 

῎Εδωσε τήν εὐχή στόν νεαρό πού τόν ρώτησε κι ἀπάντησε σάν νά ᾽παιρνε σοβαρά τά λόγια του: ῾῾Ο Θεός γνωρίζει πόσο σᾶς ἀγαπῶ, παιδί μου. Κι ἀκριβῶς ἐπειδή σᾶς ἀγαπῶ τόσο, παίρνω εὐλογία κάθε μήνα γιά νά ἀποσυρθῶ μερικές ἡμέρες στήν ἔρημο. Στήν ἡλικία μου εἶναι ἀπαραίτητη αὐτή ἡ ἀπομόνωση, νά μιλήσω μόνος μόνῳ Θεῷ, νά προσευχηθῶ ἀπερίσπαστος γιά σᾶς καί γιά ὅλον τόν κόσμο. Ἡ ἔρημος, παιδί μου, μοιάζει σάν τήν καρδιά στόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. ῞Οπως τό αἷμα περνάει κάθε φορά ἀπό ἐκεῖ, γιά νά φιλτραριστεῖ, νά ἀνανεωθεῖ, νά διοχετευθεῖ μέ καινούργια δύναμη στό σῶμα μας, ἔτσι συμβαίνει καί μ᾽ αὐτήν γιά ἐκεῖνον πού ξέρει νά τήν ἀξιοποιήσει. ῾Η ἔρημος μᾶς ἀνανεώνει καί μᾶς στέλνει καινούργιους πίσω στό μοναστήρι. Θά τό δεῖς κι ἐσύ ἀργότερα, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός σου θά ζητήσει μία τέτοια κίνηση καί θά τό ἐπιβεβαιώσει ὁ ἅγιος ἡγούμενος᾽. 

῾Εὐλόγησον, ἀββᾶ᾽, εἶπε μέ σεμνότητα ὁ καλόγερος, ῾καί νά εὔχεσαι γιά μένα᾽. 

῾Ο ἀββᾶς ῎Ιανθος χωρίς βιασύνη καί μέ μυστική χαρά στήν καρδιά του πῆρε τά χρειαζούμενα γι᾽ αὐτό πού ἔκανε χρόνια τώρα, τήν γιά λίγες μέρες ἀπόσυρσή του, καί μέ τό κατευώδιο τοῦ ἡγουμένου προχώρησε στόν Κουτιλᾶ, τήν ἔρημο πού στίς σπηλιές της δεχόταν τούς ἀναχωρητές, οἱ ὁποῖοι μέ βαθύ ἔρωτα πρός τόν Θεό ἀνέπεμπαν τούς ἀλαλήτους στεναγμούς τῆς καρδιᾶς τους πρός Αὐτόν καί τόν ἀδαμιαῖο θρῆνο τους ὄχι μόνο γιά τίς δικές τους ἁμαρτίες, ἀλλά πολύ περισσότερο γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ σύμπαντος κόσμου. Αὐτό πού ζοῦσε κι ὁ ἀββᾶς ῎Ιανθος τίς ἡμέρες καί τίς νύκτες ἐκεῖνες δέν μποροῦσε νά περιγραφεῖ μέ λόγια. Οἱ ἐπισκέψεις τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ ἦταν μερικές φορές τόσο δυνατές, ὥστε ἐκεῖνες τίς ὧρες νόμιζε πώς ἡ καρδιά του δέν θά ἀντέξει καί θά σπάσει. Τό σύνηθες ὅμως ἦταν νά στέκει γονατιστός ἤ κι ἐντελῶς μπρούμυτα καί μέ δάκρυα στά μάτια νά παρακαλεῖ διαρκῶς τόν Κύριο νά τόν ἐλεήσει. ῾Κύριε ᾽Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με᾽, ῾῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον με᾽ ἐπαναλάμβανε ἀδιάκοπα μέσα στήν καρδιά. 

῎Εφτασε κι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς διαμονῆς του. ῾Η προσευχή του παρατάθηκε ὅλη τήν νύκτα, μέχρις ὅτου ὁ ἥλιος φώτισε μέ τίς ἀκτίνες του τήν ἅγια κατοικία του. ῾Ο Κουτιλᾶς ἔπρεπε γιά μία ἀκόμη φορά – ἤ ἴσως καί τελευταία; σκέφτηκε – νά ἀφεθεῖ πίσω του. ῎Ηδη ἄρχισε πρίν τήν ἀναχώρηση νά τήν νοσταλγεῖ. 

῾Μά, τί ᾽ναι αὐτές οἱ φωνές καί ἡ φασαρία;᾽ ἀναρωτήθηκε ξαφνικά, τεντώνοντας τό αὐτί του νά καταλάβει τί γίνεται. ᾽Ανασηκώθηκε καί βγῆκε ἀπό τήν σπηλιά. ῾Στήν ἔρημο τέτοιες φωνές καί τρανταχτά γέλια;᾽ Δέν ἄργησε νά καταλάβει. Μιά ὁμάδα Σαρακηνῶν ληστῶν, καμιά δεκαριά στόν ἀριθμό, ἀνέβαινε τό βουνό χαχανίζοντας μέ ἀπόλυτη αἴσθηση τῆς κυριαρχίας τοῦ χώρου. Δέν πολυκαταλάβαινε τί ἔλεγαν, ἀλλά φαινόταν ὅτι τά λόγια τους ἦταν λόγια προκλητικά, γιατί τούς ἔκαναν νά τραντάζονται ἀπό τά γέλια. 

Μιά στιγμή ὁ ἕνας τους σταμάτησε ἀπότομα. ῎Αρχισε νά δείχνει ἀγριεμένος μέ τό δάχτυλό του στούς ἄλλους τόν ἀββᾶ πού στεκόταν σέ μικρή σχετικά ἀπόσταση ἀπό αὐτούς στό ἄνοιγμα τῆς σπηλιᾶς. Κάτι εἶπε στούς ἄλλους πού ἀκούστηκε σάν βρισιά κι ἄρχισε νά προχωρεῖ γρήγορα καί ἀπειλητικά πρός τό μέρος του. Ἡ διάθεσή του δέν ἄργησε νά φανεῖ. ᾽Ερχόμενος πρός τόν Γέροντα γύμνωσε τό ξίφος του μέ σκοπό νά τόν σκοτώσει. Λίγα μέτρα καί ὁ ἀββᾶς θά ἦταν ἕνα παρελθόν γιά τόν κόσμο τοῦτο. 

῾Ο ἀββᾶς μεταρσιωμένος ἀπό τήν ὁλονύκτια προσευχή δέν ἔδειξε νά ταράζεται ἰδιαίτερα. ῎Αλλωστε πολύ συχνά παρακαλοῦσε τόν Κύριο νά τόν πάρει ἀπό τήν ζωή αὐτή, γιά νά βρεθεῖ μιά ὥρα ἀρχύτερα κοντά Του. Κι ἄν δέν ἦταν ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του νά τόν συγκρατεῖ, γιατί ἔνιωθε ὅτι δέν εἶχε βάλει κἄν ἀρχή μετανοίας, θά θεωροῦσε τήν ἔξοδό του ὡς τήν μεγαλύτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ. 

῾Ο Γέροντας ῎Ιανθος βλέποντας μέ συμπόνια τήν κατάντια τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ πού ἐρχόταν σάν χάρος νά τοῦ ἀφαιρέσει τήν ζωή, ὕψωσε τό βλέμμα του στόν οὐρανό. ῾Κύριε ᾽Ιησοῦ Χριστέ, γενηθήτω τό θέλημά Σου᾽ εἶπε καί προσπάθησε νά ἀντιμετωπίσει μία φυσική δειλία πού εἶδε νά ἀνεβαίνει στήν καρδιά του. 

῾Κύριε, ἐλέησον!᾽ ἀναφώνησε ὅμως ὄχι μέ δειλία ἀλλά μέ τρόμο αὐτήν τήν φορά. Αὐτό πού συνέβη ξεπερνοῦσε κάθε ὅριο φαντασίας του. Τόν ἔκανε νά παγώσει καί νά μήν μπορεῖ οὔτε νά προσευχηθεῖ, ἀλλ᾽ οὔτε καί νά κουνήσει ἀπό τήν θέση του. Τό ἴδιο κι ἀκόμη περισσότερο συνέβη καί μέ τούς ἄλλους Σαρακηνούς. ῾Ο ἴδιος μέ τοῦ Γέροντα τρόμος ζωγραφίστηκε ἀνάγλυφα στά πρόσωπά τους. Κανένας φακός δέν θά μποροῦσε νά ἀποτυπώσει τό τί διαδραματίστηκε στήν στιγμή. 

Τήν ὥρα πού μέ λίγες δρασκελιές ἀκόμη ὁ δαιμονοκίνητος Σαρακηνός θά ἔσφαζε τόν ἀββᾶ ἄνοιξε εὐθύς ἡ γῆ μπροστά του καί τόν κατάπιε. Τό μόνο πού ἀκούστηκε ἦταν ἕνα φοβερό βουητό τῆς σχισμένης γῆς καί ἡ ἀπελπισμένη καί τρομοκρατημένη κραυγή τοῦ Σαρακηνοῦ. Ἡ ἴδια ἡ γῆ κατάπιε τόν δαίμονα. Μετά τίποτε. 

Γιά ἀρκετή ὥρα δέν κουνιόταν κανείς. Ὁ Γέροντας μέ σταυρωμένα τά χέρια παρακολουθοῦσε καί προσευχόταν. Οἱ Σαρακηνοί σάν νά ᾽χαν πετρώσει στήν θέση τους. Ξαφνικά, σάν νά ἦταν ὅλοι συνεννοημένοι χωρίς καμμία ἄχνα ἔκαναν μεταβολή καί ἐξαφανίστηκαν τρέχοντας. 

Ὁ ἀββᾶς γονάτισε καί μέ δάκρυα ἄρχισε νά δοξολογεῖ τόν Κύριο γιά τήν σωτηρία του. Ὁ Κύριος τοῦ εἶχε παρουσιαστεῖ ὄχι μόνο μέ τήν γλυκύτητα τῆς χάρης Του τίς ὧρες τῆς προσευχῆς, ἀλλά μέ τρόπο τώρα ἐντελῶς φυσικό καί ὁρατό. Τά πόδια του σάν νά πῆραν φτερά καί κατάπιαν γρήγορα τήν ἀπόσταση μέχρι τό μοναστήρι. Τό ῾δόξα Σοι ὁ Θεός᾽ ἔγινε ἔκτοτε ἡ διαρκής ἐπωδός τῆς ζωῆς τοῦ ἴδιου ἀλλά καί ὅλου τοῦ μοναστηριοῦ. Στό πρόσωπο τοῦ ῎Ιανθου οἱ καλόγεροι εἶδαν τήν ζωντανή παρουσία τοῦ Θεοῦ τους. ῾Ζῇ Κύριος ὁ Θεός᾽ ἔλεγαν καί ξανάλεγαν χωρίς σταματημό. 

Πηγή: agios-dimitrios

The Teacup story....

There was a couple who took a trip to England to shop in a beautiful antique store to celebrate their 25th wedding anniversary. They both liked antiques and pottery, and especially teacups. Spotting an exceptional cup, they asked “May we see that? We’ve never seen a cup quite so beautiful.”
As the lady handed it to them, suddenly the teacup spoke, “You don’t understand. I have not always been a teacup. There was a time when I was just a lump of red clay. My master took me and rolled me, pounded and patted me over and over and I yelled out, ‘Don’t do that. I don’t like it! Let me alone.’ But he only smiled, and gently said, ‘Not yet!’” “Then WHAM! I was placed on a spinning wheel and suddenly I was spun around and around and around. ‘Stop it! I’m getting so dizzy! I’m going to be sick,’ I screamed. But the master only nodded and said, quietly, ‘Not yet.’”
“He spun me and poked and prodded and bent me out of shape to suit himself and then… Then he put me in the oven. I never felt such heat. I yelled and knocked and pounded at the door. Help! Get me out of here! I could see him through the opening and I could read his lips as he shook his head from side to side, ‘Not yet.’”
“When I thought I couldn’t bear it another minute, the door opened. He carefully took me out and put me on the shelf, and I began to cool. Oh, that felt so good! Ah, this is much better, I thought. But, after I cooled he picked me up and he brushed and painted me all over. The fumes were horrible. I thought I would gag. ‘Oh, please, Stop it, Stop it!’ I cried. He only shook his head and said. ‘Not yet!’”
“Then suddenly he put me back into the oven. Only it was not like the first one. This was twice as hot and I just knew I would suffocate. I begged. I pleaded. I screamed. I cried. I was convinced I would never make it. I was ready to give up. Just then the door opened and he took me out and again placed me on the shelf, where I cooled and waited ——- and waited, wondering “What’s he going to do to me next?” An hour later he handed me a mirror and said ‘Look at yourself.’ “And I did. I said, ‘That’s not me, that couldn’t be me. It’s beautiful. I’m beautiful!’”
Quietly he spoke: ‘I want you to remember,’ then he said, “I know it hurt to be rolled and pounded and patted, but had I just left you alone, you’d have dried up. I know it made you dizzy to spin around on the wheel, but if I had stopped, you would have crumbled. I know it hurt and it was hot and disagreeable in the oven, but if I hadn’t put you there, you would have cracked. I know the fumes were bad when I brushed and painted you all over, but if I hadn’t done that, you never would have hardened. You would not have had any color in your life. If I hadn’t put you back in that second oven, you wouldn’t have survived for long because the hardness would not have held. Now you are a finished product. Now you are what I had in mind when I first began with you.”


The moral of this story is this: God knows what He’s doing for each of us. He is the potter, and we are His clay. He will mold us and make us, and expose us to just enough pressures of just the right kinds that we may be made into a flawless piece of work to fulfill His good, pleasing and perfect will.
So when life seems hard, and you are being pounded and patted and pushed almost beyond endurance; when your world seems to be spinning out of control; when you feel like you are in a fiery furnace of trials; when life seems to “stink”, try this….
Brew a cup of your favorite tea in your prettiest teacup, sit down and think on this story and then, have a little talk with the Potter.


– Author Unknown

«Κύριε, ἐλέησον»

Ἡ ἀπάντησις τοῦ λαοῦ σέ κάθε δέησι τῆς Μεγάλης Συναπτῆς εἶναι: «Κύριε, ἐλέησον».

 Τό «Κύριε, ἐλέησον» εἶναι ἡ πιό σύντομη προσευχή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πιό συμπυκνωμένη, ἡ πιό περιεκτική. Τά λέει ὅλα. Τό «Κύριε, ἐλέησον» κάνει θαύματα.

Στό βιβλίο πού λέγεται «ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ», στό ὁποῖο περιέχονται οἱ προφορικές διδασκαλίες, παραδόσεις καί ἀποφάσεις τῶν Ἀποστόλων πάνω σέ θέματα τῆς Ἐκκλησίας, τονίζεται ἰδιαιτέρως ὅτι τό «Κύριε, ἐλέησον» πρέπει στή Θεία Λειτουργία νά τό λένε ὅλα τά παιδάκια μαζί (1). Δέν ἐννοεῖται Θεία Λειτουργία χωρίς παιδιά! Δέν εἴμεθα προτεστάντες οὔτε παπικοί! Μήπως τά παιδιά δέν εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν ἤμουν μικρός, μεταξύ 1930 – 40, μπροστά στόν σολέα ἔβαζαν οἱ μητέρες καί ἐκάθονταν δεξιά ὅλα τά ἀγοράκια καί ἀριστερά ὅλα τά κοριτσάκια, πού τά διέκρινε τάξις καί ἡσυχία, καί πίσω ἀκολουθοῦσε ὁ λάος, χωριστά βέβαια οἱ γυναῖκες καί οἱ ἄνδρες.

Ἡ ἐντολή, λοιπόν, τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν γιά τό «Κύριε, ἐλέησον», πού πρέπει νά λέγεται καί ἀπό τά παιδιά, μᾶς δείχνει καθαρά ποιό εἶναι τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι πνεῦμα παιδικῆς ἀπλότητος καί ἁγνότητος, πού δείχνει ἀκόμα πόσο πολύ ζημιώνεται ὄχι μόνο ἡ λατρευτική ἀτμόσφαιρα τοῦ Ναοῦ, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ Θεία Λατρεία ἀπό τήν ἀπουσία τῶν παιδιῶν.Ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶναι μιά τελετή, ἤ μιά δεξίωσις ἤ μιά συναυλία σέ μιά προτεσταντική αἴθουσα, ἀλλά Ἱερουργία, Μυστήριο, Θυσία, Θαῦμα, στήν ὁποία πρέπει ὅλοι νά συμμετέχουμε, ὅλα τά μέλη, ὡς τό μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὀφείλουν μαζί μέ τό λαό – κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές – ὅλα τά παιδιά, πού εἶναι στή Θεία Λειτουργία, νά λένε τό «Κύριε, ἐλέησον», διότι «βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἰς αὐτά μένει»(2).
Στίς δεήσεις τοῦ Λειτουργοῦ Ἱερέως, ὁ λαός, διά τῶν παιδιῶν, ἀπαντᾶ «Κύριε ἐλέησον». Ζητοῦμε ἔλεος, νά μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός, διά τῶν παιδιῶν. Γιατί; Ἐπειδή δέν ἀντέχουμε ἐμεῖς οἱ μεγάλοι στή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, διότι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, γι᾿ αὐτό, διά μέσου τῶν ἀθώων παιδιῶν, ἐκλιπαροῦμε γιά ἔλεος καί φιλανθρωπία τόν Σωτῆρα Χριστό. Δέν γνωρίζω ποιό δυτικό εὐσεβιστικό ρεῦμα ἐπεκράτησε μετά τό 1948 (περίπου) καί βγάλαμε τά μικρά παιδιά μας ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό τό λάθος τό πληρώνουμε.

Ἐπανερχόμεθα στήν μεγάλη Συναπτή. Σ᾿ αὐτήν ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τή Θεία Λειτουργία ὁ ἱερεύς καλεῖ τούς πιστούς νά δεηθοῦν γιά τίς πολλές καί ποικίλες ἀνάγκες, πού ἔχουν στή ζωή τους. Οἱ πιστοί ὅμως ζητοῦν μόνο ἔλεος.

– Ἐν εἰρήνη τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν (ὁ ἱερεύς).

– Κύριε, ἐλέησον (ὁ λαός).

– Ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης…, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

– Κύριε, ἐλέησον.

– Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου…

– Κύριε, ἐλέησον.

– Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου…

– Κύριε, ἐλέησον.

– Ὑπέρ πλεόντων, ὁδιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων, ἱπταμένων, ὀχλουμένων ὑπό τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων…

–Κύριε, ἐλέησον.

Κάνουμε χιλιάδες αἰτήσεις. Ἡ ἀπάντησις εἶναι » ἔλεος! «, » Ἔλεος! «, » Ἔλεος! » διότι, τό νά ζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι σάν νά ζητοῦμε τή Βασιλεία Του, πού ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς τήν ὑποσχέθηκε. Ὅποιος ζητεῖ τή Βασιλεία Του, τά ἔχει ὅλα. » Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ…, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν (3). Ὅλεςοἱ ἀνάγκες σας θά ἱκανοποιηθοῦν. Μέ τά ἔργα μας, λοιπόν, καί μέ τή ζωή μας, ἔμπρακτα δηλαδή, νά ζητοῦμε πρῶτα τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δύναμις τῆς Θείας Βασιλείας. Ἔχοντας τό θεῖον ἔλεος τά ἔχουμε ὅλα, ὅσα χρειαζόμεθα γιά τή σωτηρία μας. Ἡ Θεία Λειτουργία πρός τά ἐκεῖ μᾶς ὁδηγεῖ· πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. εἶναι ἡ ἴδια ἡ «Εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ὁ Θεός ἀκούει κι ἀπαντᾶ στό ἕνα «Κύριε, ἐλέησον», ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα καί τήν ἁπλότητα, πού ἔχουμε μέσα μας. Χίλια «Κύριε, ἐλέησον» νά φωνάξης, ἐφ᾿ ὅσον κάνης τό κακό καί παραμένης ἀμετανόητος στήν πρᾶξι τῆς ἁμαρτίας, δέν θά πιάσουν ποτέ τόπο.

 Τό «Κύριε ἐλέησον» κάνει θαύματα, ὅταν εἴμεθα καθαροί. Τό συναντᾶμε ἄλλωστε πολλές φορές στό Εὐαγγέλειο:

    » Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, υἱός Δαυίδ «, φώναζαν οἱ δυό τυφλοί, οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν στήν ἄκρη τοῦ δρόμου, καί εὐθύς ἀμέσως ἀνέβλεψαν (4).

    » Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς…», φώναξαν οἱ δέκα λεπροί ἀπ᾿ τήν ἄκρη τῆς πόλεως καί «ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν » (5).

    » Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται » ἐκλιπαροῦσε γιά τό γυιό του ὁ δύστυχος πατέρας, καί ὁ Κύριος ἔκανε τό θαῦμα Του(6).

     

Στή  θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, ὅταν ἔπιασε φουρτούνα, οἱ Μαθητές φοβήθηκαν ἀπό τό ὕψος τῶν κυμάτων καί τρομαγμένοι ξύπνησαν τόν Κύριο, λέγοντας: «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, – ἐλέησον ἡμᾶς – ἀπολλύμεθα» (7). Κι ὁ Κύριος σηκώθηκε, ἐπετίμησε τούς ἀνέμους καί τήν ἀγριεμένη θάλασσα καί τό θαῦμα ἔγινε!

    Τί φώναζε ἡ Χαναναία πίσω ἀπό τόν Χριστό; Τί ἐκλιπαροῦσε; » Ἐλέησόν με, Κύριε υἱέ Δαυίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται…» Καί ἀφοῦ ὁ Κύριος δοκίμασε τήν πίστι της, γιά νά παραδειγματιστοῦν οἱ ἐπερχόμενες γενεές μέχρι καί σήμερα, ἔκανε τό θαῦμα καί εἶπε: » Ὥ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις» (8).
    Ἀπό αὐτό τό «Κύριε, ἐλέησον» ξεκινᾶ καί ἡ θεολογία τῆς Νοερᾶς Καρδιακῆς Προσευχῆς.

 Κάποτε μιά ψυχή μοῦ διηγήθηκε αὐτό πού τῆς συνέβη κατά τή διάρκεια νυκτερινῆς προσευχῆς. Προσηύχετο μέ κομποσχοίνι στό Ὄνομα τοῦ Ίησοῦ Χριστοῦ, » Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με… Ἰησοῦ μου, ἔλεος…» Ἔκανε αὐτή τήν προσευχή μιά ὥρα, δύο ὥρες, τρεῖς, τέσσερες… πολλή προσευχή. Σκυμμένη, βυθισμένη μέσα στό «χῶρο» τῆς καρδιᾶς της.

Κάποια στιγμή, μέσα στήν ἡσυχία, καί σέ μιά κατάστασι πού δέν μπορεῖ νά ὁριση ἡ ψυχή, ἐμφανίσθηκε μπροστά της, μπροστά στήν προσευχόμενη ψυχή, τήν εὐρισκόμενη ἐν ἐκστάσει, ὁ διάβολος ὁλόκληρος! Ὁ διάβολος ἔπεσε στά γόνατα καί τῆς εἶπε:

– Σέ παρακαλῶ… ( Ὁ διάβολος νά παρακαλῆ!!! Ὁ διάβολος, πού εἶναι ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἡμῶν τῶν χριστιανῶν, τῶν δειλῶν καί ὀλιγοπίστων… ὁ διάβολος νά γονατίζη καί νά παρακαλῆ!) σέ παρακαλῶ μή λές! Μή τό λές αὐτό τό Ὄνομα (τοῦ Χριστοῦ δηλαδή) κι ἐγώ θά σοῦ χαρίσω ὅλον τόν κόσμο!

Τῆς εἶπε: «Μήν προσκυνᾶς τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου, κι ἐγώ θά σοῦ χαρίσω ὅλον τόν κόσμο. Θά σοῦ δώσω ὅση δόξα θέλεις, ἐξουσία καί δύναμι.» Καί ἐπειδή ἐπρόκειτο γιά νεαρό ἄτομο, πρόσθεσε: «Καί ἔρωτες πολλοί θά σέρνωνται στά πόδια σου, μόνο μή λές αὐτό τό Ὄνομα!» (9).

Τό «Κύριε, ἐλέησον» στή Θεία Λειτουργία μᾶς δείχνει τρία πράγματα:

Πρῶτον: ὅτι ἡ ἱερουργία γίνεται ὄχι μόνο ἀπό τόν Ἱερέα Λειτουργό ἀλλά καί ἀπό τήν ὑποχρεωτική παρουσία τοῦ λαοῦ καί ἰδιαιτέρως τῶν ἀγαθῶν, ἀθώων παιδιῶν.

Δεύτερον: μέ τίς δυό αὐτές λέξεις «Κύριε, ἐλέησον», ὁμολογοῦμε πώς, ὅσα ἀγαθά μᾶς χρειάζονται (οὐράνια καί ἐπίγεια,), τά παίρνομε δωρεάν ἀπό τό Θεόν.

Καί τρίτον: ὅτι, γιά νά σωθοῦμε, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τό θεῖον ἔλεος. Χωρίς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, σωτηρία δέν ὑπάρχει.

«φωνῇ μου πρός Κύριον ἐκέκραξα, καί ἐπήκουσέ μου
ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ»

(Ψαλμ. 3:5)

 
Τή μεγάλη ἀπόφασι ἀνάμεσα στόν Θεό καί στόν ἄνθρωπο πού ἁμαρτάνει, τήν γεφυρώνει ἀποκλειστικά καί μόνο τό θεῖο ἔλεος. Οὔτε τά ἔργα μας, οὔτε οἱ δῆθεν ἀρετές μας καί οἱ νηστεῖες μας, οὔτε οἰ ἀγρυπνίες μας, οὔτε οἱ δῆθεν ἀρετές μας καί οἱ νηστεῖες μας, οἱ ἐλεημοσύνες μας μᾶς σώζουν! Χρειάζονται, ἀλλά δέν μᾶς σώζουν. Τίποτε ἄλλο δέν «ὑποχρεώνει» τόν ἐν Τριάδι Θεό νά μᾶς σώση, νά κατεβαίνη ἀπό τόν οὐρανό ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά γίνεται ἄνθρωπος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, νά πάσχη, νά σταυρώνεται, νά πεθαίνη, γιά νά ἀνατηθῆ ἐν δόξῃ, παρά μόνο τό πανάγιον ἔλεός Του!

Γι᾿ αὐτό, ἡ ἀδιάκοπη καί ἡ συνεχής ἐπίκλησις στή Θεία Λειτουργία μικρῶν καί μεγάλων, ἡ πιό σύντομη δέησις, ἡ πιό δραστική παράκλησις καί ἡ πιό θερμή ἱκεσία καί προσευχή εἶναι τό «Κύριε, ἐλέησον». Μ᾿ αὐτές τίς λέξεις ἐκφράζεται ἡ ἀλήθινή καί σωστή θέσις μας ἀπέναντι στό Θεό καί σ᾿ ὅλο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.

 
Τό 1979 στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Κωνσταντίνου Πειραιῶς, ἔγινε Θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Λειτουργοῦσε ἕνας ἱερεύς μέ τό διάκονο τοῦ Ναοῦ. Στό τέλος, εἶπαν τό «Δι᾿ εὐχῶν», μοίρασαν τό Ἀντίδωρο, ἔφυγε ὅλος ὁ κόσμος. Ὁ ἱερεύς, ὥσπου νά καταλύση, νά διπλώση τά ἄμφια κλπ, ἄργησε λίγο, καθώς καί ὁ διάκονος. Τελικά βγῆκαν ἀπό τόν Ναό. Τούς περίμενε ἔξω, στήν πόρτα, ὅλο ἀγωνία μιά γνωστή τους εὐσεβής χριστιανή.

–Τίο κάνεις ἐδῶ, τί περιμένεις; τή ρώτησε ὁ ἱερεύς.

– Περιμένω νά βγῆ ὁ Δεσπότης, πού λειτούργησε μαζί σας, γιά νά πάρω τήν εὐχή του. Τό θέλω πολύ. Ποῦ εἶναι; Μά, παπᾶ μου, ἔλαμπε ὁλόκληρος! Ἄστραφτε!

Κοκκάλωσε ὁ ἱερεύς! Ἀλλά εὐτυχῶς μέ εὐστροφία ἐκείνη τήν ὥρα τῆς ἀπάντησε:

–Ὥ, ἔχει ὥρα, καημένη, πού ἔφυγε ἀπ᾿ τήν πλαϊνή πόρτα τοῦ Ἱεροῦ!

Καί ἡ γυναίκα φεύγοντας σταυροκοπιόταν συνέχεια κι ἔλεγε: «Κύριε, ἐλέησον!
«Κύριε, ἐλέησον! «Κύριε, ἐλέησον! Μά τί  Δεσπότης ἦταν αὐτός! (10).

Ἄς ζητοῦμε ἔλεος ἀπό τόν Θεό, ἀνεξαρτήτως ὡρῶν καί στιγμῶν, γιά τόν ἑαυτό μας, γιά τούς δικούς μας καί τά παιδιά μας, γιά τούς συγγενεῖς καί τούς φίλους, γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς. Διότι μόνο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά σώση κι ἐμᾶς καί τούς ἄλλους καί τήν Πατρίδα μας.

 «Κύριε, ἐλέησον! «Κύριε, ἐλέησον! «Κύριε, ἐλέησον»

 Καί μή ξεχνᾶτε νά ζητᾶτε ἔλεος καί γιά μένα.

   

 1.  Ι. Μ. Σερβίων καί Κοζάνης, «Λόγος οἰκοδομῆς, ἡ Θεία Λειτουργία», Κοζάνη 1982, σελ. 26.

2.  ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, βιβλίο Η, ΒΕΠΕΣ τ. 2, σελ. 150.

3.  Ματθ. 6:33.

4.  Ματθ. 20:30.

5.  Λουκ. 17:, 13 – 14.

6. Ματθ. 17:15.

7. Ματθ. 8:25.

8. Ματθ. 15:22 -28.

9. Ἀπό τίς προσωπικές μου σημειώσεις.

10. Ἀπό τίς προσωπικές μου σημειώσεις.

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

Ἀπό τό βιβλίο: «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ»

Ποιούς πολεμάει περισσότερο ὁ διάβολος;

Ὅλους τους ἀνθρώπους τούς πολεμάει ὁ διάβολος, γιατί ὅλους θέλει νά τούς κολάσει. Ἀλλά περισσότερο πολεμάει τούς ἐνάρετους, αὐτούς πού ἀγωνίζονται μέ πόθο «τόν καλό ἀγώνα τῆς πίστεως» (βλ. Ἅ΄ Τιμ. ς΄ 12), αὐτούς πού ἔχουν καρπούς πνευματικούς. Ὅπως τά παιδιά πετοῦν πέτρες στίς καρυδιές πού ἔχουν καρύδια, ἔτσι καί ὁ διάβολος πετροβολάει αὐτούς πού ἔχουν καρπούς πνευματικούς. Κι ὅπως ὁ κλέφτης πηγαίνει νά κλέψει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν θησαυροί ὑλικοί, ἔτσι κι ὁ διάβολος πηγαίνει νά κλέψει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν θησαυροί πνευματικοί.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει ὅτι «ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται ὅπου καλάμη, καί χόρτος, καί ξύλον· ἀλλ’ ὅπου κεῖται χρυσός, ἤ ἄργυρος, ἤ μαργαρίτης». Δέν πηγαίνει νά συλήσει ἀχυροκαλύβες ἤ ξύλινες παράγκες. Διότι ἐκεῖ δέν ὑπάρχουν πράγματα ἀξίας. Πηγαίνει στά πλουσιόσπιτα, πού ἔχουν χρήματα πολλά, ἀσημικά, χρυσαφικά ἤ ἄλλα πράγματα μεγάλης ἀξίας. Πηγαίνει στίς τράπεζες καί τίς χρηματαποστολές, ἐκεῖ πού θά γεμίσει σάκο ὁλόκληρο. Ἔτσι κι ὁ διάβολος «οὐκ εἰσέρχεται ὅπου πόρνος, ἤ βέβηλος, ἤ ἅρπαξ, ἤ πλεονέκτης» (ΕΠΕ 33, 406). Δέν πηγαίνει νά πολεμήσει ἀνήθικους ἤ βέβηλους ἤ ἅρπαγες ἤ πλεονέκτες.Αὐτούς τούς ἔχει δεμένους μέ τό πάθος καί τούς ξεγελάει εὐκολότερα. Περισσότερη δουλειά ἔχει νά κάνει, ὅταν πηγαίνει νά πολεμήσει ἀγωνιστές μοναχούς, πού βαδίζουν μέ συνέπεια τήν ὁδό τοῦ ἁγιασμοῦ, ἤ συνειδητοποιημένους χριστιανούς πού ἀγωνίζονται μέ πόθο.

Σέ ἄλλη ὁμιλία τοῦ ὁ χρυσορρήμων Πατήρ παρατηρεῖ ὅτι οἱ πειρατές δέν ἐπιτίθενται στά πλοῖα πού μεταφέρουν ἄμμο, διότι ἡ ἄμμος εἶναι φθηνό ὑλικό καί τόσο βαρύ, πού κανείς δέν κάνει τόν κόπο νά τή μεταφέρει στήν πλάτη. Οἱ πειρατές ἐπιτίθενται στά πλοῖα πού μεταφέρουν ἀμύθητους θησαυρούς ἤ ἐμπορεύματα μεγάλης ἀξίας. Ἔτσι κι ὁ διάβολος ἐπιτίθεται στούς πιστούς πού ἔχουν ἀρετή καί ἁγιότητα (Ὁμιλία εἰς τόν Ἰώβ).

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή πληροφορούμαστε ὅτι ὁ διάβολος ἔβαλε τά λαγωνικά του καί κυνηγοῦσε νά σκοτώσει τόν πύρινο προφήτη Ἠλία!
·         Ἔκλεισε στή φυλακή καί ἀποκεφάλισε τόν κήρυκα τῆς μετανοίας, τόν τίμιο Πρόδρομο!
·         Ἔριξε τά πεπυρωμένα βέλη του στόν σώφρονα καί πάγκαλο Ἰωσήφ, πού ἦταν διαμάντι πνευματικό, τύπος τοῦ Χριστοῦ!
·         Πολέμησε τόν πολυάθλο Ἰώβ, πού ἦταν ἀκέραιος ἄνθρωπος, δίκαιος, θεοφοβούμενος καί ἔφευγε μακριά ἀπό κάθε κακό καί πονηρό πράγμα!
·         Εἶναι τόσο ἀδίστακτος πειραστής, πού πῆγε νά πειράξει στήν ἔρημο ἀκόμη καί τόν Κύριό μας!
Πῶς ἐπιτίθεται στίς δικές μας ζωές;
Τά ἴδια κάνει καί στόν καθένα ἀπό μᾶς ὁ μισάνθρωπος!
         Ἄν βλέπει ὅτι βαδίζουμε στήν εὐθεία ὁδό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, προσπαθεῖ νά μᾶς κάνει νά παρεκκλίνουμε!
·         Ἄν βλέπει ὅτι δίνουμε μαρτυρία γιά τόν Χριστό, ἐπιχειρεῖ νά μᾶς φιμώσει.
·         Ἄν βλέπει ὅτι κάνουμε τό καλό, παρεμβάλλει ἐμπόδια γιά νά μᾶς ἀνακόψει.
·         Ἄν βλέπει ὅτι προσευχόμαστε μέ θέρμη, φέρνει χασμουρητό καί ὑπνηλία, γιά νά σταματήσουμε νά προσευχόμαστε.
Παρακολουθεῖ πῶς λατρεύουμε τόν ἅγιο Θεό! Ἄν βλέπει ὅτι ἡ σκέψη μᾶς φεύγει πολύ μακριά ἤ γεμίζει ἀπό τόν θόρυβο τῶν βιοτικῶν φροντίδων, μένει πολύ εὐχαριστημένος ὁ διάβολος. Ἄν ὅμως συμμετέχουμε συνειδητά στή θεία Λατρεία, ἀρχίζει νά μᾶς πολεμάει. Μᾶς φέρνει ἀναμνήσεις ἀπό τά παιδικά μας χρόνια, ἐργασίες πού ἀφήσαμε σέ ἐκκρεμότητα, ἐπείγοντα τηλεφωνήματα πού ἔπρεπε νά κάνουμε καί δέν τά κάναμε, καί τά ὅμοια. Κι ἄν δέν τά καταφέρει νά στρέψει ἀλλοῦ τα ἐνδιαφέροντά μας, καλεῖ καί ἄλλους δαίμονες νά τόν βοηθήσουν.
Παρακολουθεῖ πῶς μελετοῦμε τό ἱερό Εὐαγγέλιο! Ἐάν βλέπει ὅτι δέν προσηλώνεται ἡ σκέψη μας στά νοήματα τοῦ θείου λόγου, δέν ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα ὁ διάβολος. Γιατί γνωρίζει ὅτι αὐτά πού διαβάζουμε, μετά ἀπό λίγη ὥρα θά τά ξεχάσουμε. Ἄν ὅμως εἴμαστε ἀγαθή γῆ πού μέ λαχτάρα ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, πού μέ εὐλάβεια τόν μελετοῦμε ἡμέρα καί νύχτα, πού τόν κρύβουμε σάν θησαυρό βαθιά στήν καρδιά μας καί τόν ἔχουμε ὁδηγό στή ζωή μας, κάνει τά ἀδύνατα δυνατά γιά νά διακόψουμε τή μελέτη τοῦ θείου λόγου καί νά ἀσχοληθοῦμε μέ κάτι ἄλλο.
Ἀπό τά ὅσα γράφονται ἐννοοῦμε πόσο πανοῦργος ἐχθρός εἶναι ὁ ἀντίδικος, πόσο ἀπατηλά στρατηγήματα ἐπινοεῖ γιά νά μᾶς πλανήσει, μέ πόσο μεγάλη μανία ἐργάζεται τό καταχθόνιο ἔργο του καί μέ τί τέχνη ἁρπάζει κάθε εὐκαιρία πού παρουσιάζεται, γιά νά μᾶς ὑποσκελίσει!
Νά μήν τόν φοβόμαστε
Ἀλλά οἱ πιστοί χριστιανοί νά μήν τόν φοβόμαστε, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἠμίν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμω» (Ἅ΄ Ἰω. δ΄ 4).
·         Νά μάθουμε νά διακρίνουμε τίς παγίδες του καί νά λαμβάνουμε ἐγκαίρως τά μέτρα μας, «ἴνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ· οὐ γάρ αὐτοῦ τα νοήματα ἁγνοοῦμεν», γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Κορ. β΄ 11).
·         Κι ἀκόμη νά ταπεινοφρονοῦμε, διότι τήν ταπείνωση δέν τήν ἀντέχει ὁ διάβολος. Μόλις ταπεινωθοῦμε, φεύγει ἀπό κοντά μας.
·         Τέλος, νά μήν ὑποχωροῦμε ἀπό τήν ἔπαλξή μας, ὅση κι ἄν εἶναι ἡ πολεμική πού ἀσκεῖ ἐναντίον μᾶς ὁ σατανᾶς. «Ἄοκνος ψυχή ἐξήγειρε καθ’ ἐαυτῆς δαίμονας. Πληθυνθέντων δέ πολέμων, ἐπληθύνθησαν στέφανοι», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.
Ὁ ἀγωνιστής τοῦ καλοῦ ἀγώνα ἐξεγείρει ἐναντίον τοῦ τούς δαίμονες. Ἀλλά ὅσο πιό πολύ αὐτοί τόν πολεμοῦν, τόσο περισσότερο τόν δοξάζει ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος!

Πηγη: Χριστιανική Φοιτητική Δράση