Tuesday, 18 November 2014

Danger of Delusion when Practicing the Jesus Prayer

 

Hieromonk Adrian (Pashin). “The Way of a Pilgrim” and Bishop Ignatius (Brianchaninov’s) Teaching on Prayer".


Basing himself on the legacy of St Ignatius of the Caucasus, Alexey Ilyich Osipov, the well-known Professor of the Moscow Theological Academy, reflects on the issues of spiritual practices in Eastern and Western Christian traditions, as well as the place of the book The Way of a Pilgrim in Christian spiritual life.
Hieromonk Adrian (Pashin): Alexey Ilyich, your booklet on the Jesus Prayer was published recently. What prompted you to tackle this exclusively (as it might seem) monastic subject?
Alexey Ilyich Osipov: The thing is that I was invited to give a lecture in Italy, at the famous Bose monastery, where they hold conferences on various topics every year. Representatives of different Churches are invited – not only from the Catholic Church, but from the Orthodox and even the Protestant Churches as well. That was in September 2004. The topic of the conference was prayer and, I think, even the Jesus Prayer, but I don’t remember for sure. How did the theme for my talk come up? The Chancellor of one of the Pontifical Institutes in Rome visited our Academy about twenty years ago. During his talk in the conference hall he said, in particular, that Catholic monastics are currently very interested in Hindu meditation practices and The Way of a Pilgrim, where a quite peculiar teaching on the Jesus Prayer is expounded. That is why I decided to write a talk on the subject of “The Teaching on the Jesus Prayer according to Bishop Ignatius (Brianchaninov) and The Way of a Pilgrim”. I thought that the subject would be of interest both to Catholics and to me because I had read The Way when I was 16 or 17 and it had made a very inspirational impression on me back then. I remember trying to practice the Jesus Prayer for a day or two, using the Pilgrim’s method – I could not do it for much longer; later, when I took up work on my talk, I understood that that had been fortunate. I gave my talk at the conference. The Orthodox showed interest while the Catholic audience received it in silence. However, one of the famous (I am not going to name him) secular scholars from St Petersburg (not a theologian), a regular participant at all the Bose conferences, expressed his displeasure at my talk. The talk was then translated into Italian and published both in Italy and Russia. Such is its background.

Ιησούς Χριστός,όλοι ξέρουμε αυτό το όνομα, όμως πόσοι Τον ξέρουμε;


Οι πιο πολλοί δεν Τον κατάλαβαν, δεν μπόρεσαν να αποδεκτούν την ταπείνωσή Του, την ανεξικακία Του, αυτό που πρόσφερε σε όλους αδιακρίτως. Πολλοί είναι αυτοί που ακόμα Τον αμφισβητούν, Τον κατηγορούν, Τον βλασφημούν μη μπορώντας να εννοήσουν την μεγαλωσύνη Του.
Δεν μπορούν να καταλάβουν το κέρδος διαμέσου της εκούσιας «ήττας», δεν μπορούν να αποδεκτούν ότι καλούνται και οι ίδιοι να χάσουν ώστε να κερδίσουν, να απολέσουν το καλό τους προφίλ και σαν άσημοι να γίνουν τελικά σημαντικοί.

Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί-θεατρίνοι, είμαστε «χριστιανοί των καλλιστείων». 
Μας νοιάζει το προφίλ μας, η εικόνα μας, το κύρος μας, η άποψη της ομήγυρις και όχι η σχέση μας με τον Χριστό, η σχέση μας με τους άλλους.
Ο Χριστός κατάντησε παρείσακτος της ζωής μας, κατάντησε για άλλη μία φορά ο «βλάσφημος διδάσκαλος» που τόλμά να μιλά για κάτι πιο βαθύ από τα ατομικά μας «πνευματικά κατορθώματα». Μας μιλά για κοινωνία αγάπης, για συγχώρεση, για την απώλεια του «εγώ» μας.
Ο Χριστός μας προτρέπει να κάνουμε «τούμπα» την ζωή μας. Να φέρουμε τα πάνω κάτω σε σχέση με αυτά που ο εκκοσμικευμένος μας χριστιανισμός μας καλεί να ζήσουμε.
Κάποιοι ίσως είναι υποψιασμένοι ότι αυτό που ζούν μέσα στην Εκκλησία δεν είναι χριστιανικό, γιατί; Γιατί δεν έχουν χαρά, γιατί ενώ ζούνε μέσα στο Σώμα του Χριστού είναι σαν να ζούνε μέσα στο σώμα της μιζέριας, της σοβαροφάνειας, του καθωσπρεπισμού, της αλαζονείας, του εγωισμού.
Εγκλωβισμένοι μέσα σε μικροπρέπειες, σε «όχι», σε «πρέπει», σε ηθικούς κανόνες τελειοποίησεις της «έξωθεν καλής μαρτυρίας». Δεν είναι εύκολο να αποδεκτείς ότι τόσα χρόνια, αν και ήσουν άνθρωπος της Εκκλησίας, ζούσες χωρίς Χριστό. Δεν είναι εύκολο να αποδεκτεί κανείς ότι ο χριστιανισμός που βίωνε και ίσως ακόμα βιώνει είναι κάποιο κεκαλυμένο ψυχολογικό τρικ για να μεταλλάσσει τις ενοχές του σε τιμωρία-λύτρωση, και τον Χριστό σε έναν υπέρτατο δικαστή της ζωής που μπορεί να εξαγοράσει κάνοντας «τα θελήματά» Του.
Μερικοί από εμάς Τον ψάχνουμε. Ψάχνουμε όχι κάποιο απομινάρει του Χριστού, αλλά Τον ίδιο. Ψάχνουμε για τον Χριστό των Πατέρων της Εκκλησίας και όχι τον Χριστό του ηθικισμού και της μιζέριας.
Τον αναζητούμε όχι γιατί «πρέπει» να Τον βρούμε, αλλά γιατί θέλουμε…
Νιώθεις την ανάγκη να Τον βρεις. Να κοινωνήσεις μαζί Του, να γίνεις οίκος Του, και ο Οίκος του να γίνει Πατρίδα σου…
Μερικοί άλλοι Τον έχουνε βρει. Είναι λίγοι…
Ασήμαντοι για εμάς. Άνθρωποι που δεν τους «πιάνει το μάτι» σου. 
Ζουν σε σπηλιές, σε δρόμους, σε σπίτια, σε ερημιές, σε πόλεις. Ζουν παντού αλλά και πουθενά. 
Ζουν στον κόσμο, για τον κόσμο, έχοντας πεθάνει όμως για τον κόσμο… Ιησούς Χριστός. Ποιος δεν ξέρει αυτό το όνομα; Όλος ο κόσμος!
Ποιος όμως Τον ξέρει;


αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
imverias