Αρχ. Γεώργιος Καψάνης-Ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε!

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης

Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Εις το «Άνθρωπος ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα»
(Ματθ. κα' 33-42, Ευαγγέλιον ΙΒ' Κυριακής του Ματθαίου)

Ο Οικοδεσπότης της Παραβολής είχε φυτεύσει αμπελώνα, τον είχε περιφράξει, είχε αναθέσει την καλλιέργειά του σε γεωργούς και, όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, έστειλε ανθρώπους του για να συλλέξουν τον καρπό.

Ο αμπελών είναι η ανθρωπότης και ο Οικοδεσπότης είναι ο άγιος Θεός. Από την ανθρωπότητα ο Κύριος περίμενε καρπούς. Έστελνε κατά καιρούς τους απεσταλμένους Του να ζητήσουν τους καρπούς από την ανθρωπότητα, αλλά αυτοί που είχαν σφετερισθή τον αμπελώνα, οι κακοί άρχοντες του Ισραήλ και των διαφόρων λαών που μέχρι σήμερα εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αυτοί νόμιζαν και νομίζουν ότι ο αμπέλων είναι δικός τους. Θέλουν να σφετερισθούν τα αγαθά αυτού του αμπελώνος, αυτού του κόσμου, και να τα χρησιμοποιήσουν ιδιοτελώς όχι για το καλό της ανθρωπότητος, όπως ήθελε ο Ιδιοκτήτης του.

Βέβαια η Παραβολή αναφέρεται άμεσα στους άρχοντες του Ισραήλ εκείνης της εποχής, οι οποίοι όχι μόνον απέρριψαν τους Προφήτας, τους απεσταλμένους του Θεού, που ζητούσαν τους καρπούς του αμπελώνος, αλλά στο τέλος απέρριψαν και θανάτωσαν και τον Υιό του Οικοδεσπότου, τον Οποίον έστειλε ο Οικοδεσπότης με την ελπίδα ότι θα συνήρχοντο και θα μετανοούσαν. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν μετενόησαν, αλλά βρήκαν ευκαιρία και είπαν: αυτός είναι ο Υιός, ο κληρονόμος του αμπελώνος, ας τον σκοτώσουμε, να τελειώνουμε μια για πάντα. Έτσι έκαναν το μεγάλο έγκλημα να θανατώσουν τον αθώο Κύριο Ιησού Χριστό.

Αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Και σήμερα και σε κάθε εποχή υπάρχουν εκείνοι οι κακοί ποιμένες, οι κακοί οδηγοί των λαών, οι οποίοι παραμερίζουν τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος, τον Δημιουργό Θεό, και θέλουν να διαφεντεύουν αυτοί την Ιστορία και τον κόσμο. Και κάνουν τόσα εγκλήματα, τόσες αδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Και βλέπουμε ότι και στην Πατρίδα μας δυστυχώς υπάρχει αυτή η προσπάθεια σιγά-σιγά να εξοβελισθή ο Χριστός από την ζωή μας με πολλούς τρόπους, και τελευταία με την απαγόρευσι από το Υπουργείο Παιδείας στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία -όπως γινόταν μέχρι σήμερα- να εξομολογούν τα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Γιατί οι Πνευματικοί δεν εξομολογούσαν όποιον δεν ήθελε, αλλά όποιον ήθελε. Και το θαυμαστό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ήθελαν και ανεπαύοντο και ωφελούντο από την παρουσία των Πνευματικών. Ίσως μερικές φορές κάποιοι Πνευματικοί να μην εφέροντο με την δέουσα διάκρισι. Αλλά αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις. Ο κανών είναι -απ' ό,τι και εμείς γνωρίζουμε- ότι οι Πνευματικοί βοηθούσαν πολύ τα παιδιά στα σχολεία.

Τώρα λοιπόν με πρόσφατη απόφασι του Υπουργείου Παιδείας απηγορεύθη στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία να εξομολογούν τα παιδιά. Με ανακοίνωσί της η Ιερά Σύνοδος είπε ότι το μέτρο δεν στρέφεται κατά της Εκκλησίας αλλά κυρίως κατά των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, ιδιαίτερα σήμερα που βάλλονται από τόσους πειρασμούς, που δέχονται τόσες κακές επιδράσεις, τις οποίες όλοι τις γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα είχαν ανάγκη από την παρουσία ενός Πνευματικού στα σχολεία.

Θα θυμάστε ότι με αφορμή τα γεγονότα που έγιναν τελευταία στην Βέροια προτάθηκε να διορισθούν μόνιμα ψυχολόγοι στα σχολεία. Οι ψυχολόγοι να σώσουν τα παιδιά! Λοιπόν, ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και Πνευματικούς δεν θέλουμε!

Αυτός είναι ένας έμμεσος διωγμός του Χριστού από τα σχολεία, από την παιδεία και από την κοινωνία. Διώχνουμε τον Χριστό, αλλά δεν σκεπτόμαστε ποιες συνέπειες θα έχη η απουσία του Χριστού από την ζωή μας. Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες μόνο στους πολιτικούς. Και εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας κάνουμε λάθη. Αλλά τα λάθη αυτά δεν έπρεπε να τα εκμεταλλεύωνται οι εχθροί της Εκκλησίας, για να βγάλουν τον Χριστό από την ζωή μας και από τα σχολεία.

Ας έχουμε τον νου μας, γιατί μπορεί και εμείς να εξορίζουμε τον Χριστό από την προσωπική μας ζωή. Όχι μόνο το Υπουργείο Παιδείας και δεν ξέρω ποιοι άλλοι Οργανισμοί, αλλά και εμείς οι ίδιοι με τις απροσεξίες μας, με την έλλειψη πίστεως, αγάπης, προσευχής, μετανοίας, διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας και μένουμε έρημοι.

Τi θα γίνη ο κόσμος χωρίς τον Χριστό; Αυτή είναι η αιωνία κόλασις, να ζη ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Χάρη του Χριστού, χωρίς την ειρήνη του Χριστού, χωρίς το Φως του Χριστού, χωρίς την παρηγοριά και την αλήθεια που μόνο ο Χριστός μπορεί να δώση.

Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις ήθελα να επικοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ότι έχετε έλθει πολλοί αδελφοί προσκυνηταί και μάλιστα πολλοί νέοι- και να προβληματισθούμε για το ποια πρέπει να είναι η θέσις του Χριστού στην ζωή μας, στα σχολεία μας, στο έθνος μας, στην κοινωνία μας. Θέλουμε έθνος, σχολεία, κοινωνία, τον εαυτό μας, χωρίς Χριστό ή με τον Χριστό;

Εάν βγάλουμε τον Χριστό, θα υποφέρουμε, δεν θα χαρούμε αληθινά, θα βασανιζόμαστε. Εάν βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, έστω και αν αυτό θέλη κόπο και αγώνα, θα έχουμε αληθινή ειρήνη, την χαρά του Χριστού, την οποία εύχομαι εις πάντας υμάς.

Αμήν.

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Ομιλία στην Τράπεζα της Μονής στις 28.8.2006

Πηγή: "Παρακαταθήκη" ΣΕΠ-ΟΚΤ 2006

A Great Miracle of St. Nektarios in Romania!

"In a small village in Romania no priests existed and the residents went often to the Patriarch and demanded him to fulfill the empty spot. However the Patriarch did not have the means of satisfying the demand for a priest. The villagers went over and over again but their was nothing their Patriarch said that was any different... that he did not have any extra priests or else he would send one to the village.
Meanwhile people died unread (no services), others had relationships and children without marriage vows, the children and adults alike were unbaptized.
Then one day, outside of the Church a car pulled up and stopped and out stepped a priest shouting. The village was astonished.
The villagers went to the church to welcome him and asked him, "How did you come to the village after our Patriarch had said that he doesn't have a priest to send us?"
The priest answered, "Isn't that what you wished for? You wished for a priest? Now one has come."
All the villagers were glad in the presence of the new priest.
The priest began immediately working. He went to all the graves and read the [funeral] prayers. He baptized and married everyone in the village and administered Holy Communion.
One day he invited all the villagers to church and told them, "I must leave now, my mission work is done."
The villagers were saddened and confused by his announcement and asked, "Now that you came, you are leaving?"
However the priest didn't change his mind and proceeded with his decision.
When the villagers realized that their wasn't anything they could do, they thanked him.
After days, the villagers went to Patriarch and they thanked him for sending them a priest and to let him know that they would kindly appreciate it if he could send them another priest soon, but the Patriarch didn't know anything.
He said to them I didn't send a priest because I don't have one, however let me check with the [Chancellor] to see if he had sent a priest to you to serve your needs.
He phoned the [Chancellor] but he too didn't send anyone.
The Patriarch inquired, "What did this priest do for you?"
The villagers answered, "He married us, baptized us, performed funerals for our parents, he did what any other priest would have performed for us."
Then the Patriarch asked if he gave them any papers or logged the mysteries.
"Of course," said the villagers, "he gave us papers and he wrote them in the Church's books."
"Then did anyone see what he wrote? And with what name he signed?"
"All the documents were written in Romanian and we are not well educated and the signature he signed in a language we have not seen before."
The Patriarch requested they go bring the books in order to see who was this clergyman.
When they returned with the book the Patriarch remained speechless. He couldn't believe his eyes.
Indeed all the documents were written in Romanian while his name was written in Greek with the name of his signature,
Nektarios, Bishop of Pentapolis."
(Source: Demetrios Velaoras; English text taken from: http://www.orthodoxmom.com/2009/11/recent-miracle-of-st-nektarios.html; Greek (most-likely original) available here: http://apantaortodoxias.blogspot.com/2009/10/blog-post_8341.html.)

Source-full-of-grace and-truth.blogspot.ca

"Ὁ Θεός δέν πρόκειται νά ἀφήσει τέτοια ἐλεημοσύνη δίχως μετάνοια..."

«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό».

Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα.

Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ό,τι θέλετε!».

Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα.

«Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη... Ξέρω... Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο...». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της.

«Παρακαλώ, συνεχίστε».
«Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε...
Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ' αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον... Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω... Καταλαβαίνετε... δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία... Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά... καταλαβαίνετε...».

Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση.

«Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να 'χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια...».

Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα, Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία.
Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη.

«Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε.

«Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος...».

Τους πλησίασε ένας νεαρός.

«Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή... ξέρεις... λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς...», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω... καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό...».

«Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός.

«Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως... δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη... και να που τώρα δεν προλάβαμε...».

Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε:

«Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε... Προχθές τι βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά»... Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία...

Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση... Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής... Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα... ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας... Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά... Πάντως κοινώνησε...».

Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση...

Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη