St Silouan the Athonite-Humility leads to Perfect Rest in God

"Thou shalt not hate thy brother in thine heart...
and thou shalt love thy neighbour as thyself;
I am the Lord"
Brenton's Septuagint Leviticus 19:17-18, p.154

"Prayer is the best of all activities for the soul. Prayer is the path to God. Through prayer we obtain humility,patience and every good gift...

The Lord showed great pity on me and made me understand that I must weep all my life. Such is the way of the Lord. And so I write now out of pity for those who like me, are puffed up with pride, and therefore suffer. I write that they may learn humility and find rest in God...

Only to the humble does the Lord reveal Himself in the Holy Spirit, and if we do not humble ourselves we shall not see God. Humility is the light in which we may behold the Light which is God - in the words of the Psalmist:
'In thy light shall we see light' Psalm 36:9...

The humility of Christ dwells in the lowly ones - they are  glad to be the least of men. The Lord gave me understanding of this...

Be obedient, submit with a good conscience to those in  authority. Be content with all things, and your mind will be cleansed of vain thoughts. Remember that the Lord sees you, and be fearful lest anywise you offend your brother.
Neither dispraise nor grieve him, even by a glance, an expression on your face, and the Holy Spirit will love you and Himself be your help in all things...

If you have upbraided, or passed judgment on, or  vexed your brother, your peace is lost. If you have been boastful, or have exalted yourself above your fellow,you have lost grace. If you did not drive away forthwith (immediately) that wanton (merciless and capricious)  thought that came to you, your soul will lose love for God and boldness in prayer.

If you are fond of power, or money, you will never know the love of God. If you have followed your own will, then you are vanquished by the enemy and despondency will come upon your soul. If you detest your brother, it means that you have fallen away from God, and an evil spirit has taken possession of you...

The grace of God is not in the man who does not love his enemies...

There are people who desire the destruction, the torment in hell-fire of their enemies, or the enemies of the Church.
They think like this because they have not learnt divine love from the Holy Spirit, for he who has learned the love of God will shed tears for the whole world...

But if you will do good unto your brother, you will
gain quiet for your conscience. If you subdue your own will, your enemies will be driven off and you will receive peace in your soul. 

If you forgive your brother the affronts he puts upon you, and love your enemies, then you will  receive forgiveness for your sins and the Lord will give you to know the love of the Holy Spirit...
And when you have entirely humbled yourself, you will find perfect rest in God.

The Lord reveals His mysteries to the humble soul. But if the soul has not yet learned but is only learning humility, she will be subject to vicissitudes; at times she will find herself in  conflict with intrusive thoughts, and know no rest, while at others she is released from such thoughts, and can contemplate the Lord and perceive His love. Wherefore the  Lord said: 'Learn of me; for I am meek and lowly in heart; and ye shall find rest unto your souls' Matthew 11:29...


Oh Lord. grant me Thy spirit of humility that I lose not Thy grace again, and weep for it as Adam wept for paradise and for God....

Therefore brethren, with all your might preserve the peace of God which is freely given to us, and when any man vexes us, if needs be let us constrain ourselves to love him, and the Lord, seeing our pains, will help us with His grace..."

With St Silouan, let us pray:

"O Lord in Thy manifold mercy bestow on us
a humble spirit, that our souls may find rest in Thee.

Most holy and gracious Mother of God, beseech God
to make us lowly in spirit.

All ye saints who dwell in heaven
and behold the glory of the Lord
and your spirits rejoice -
pray that we also may be with you,
for my soul, too, would fain see the Lord,
and yearns after Him humbly,
knowing herself unworthy of such blessing.

O merciful Lord, by Thy Holy Spirit
teach us Thy humility."

St. Silouan the Athonite in St Silouan the Athonite by
Archimandrite Sophrony, Selections from p.269-p.504,
St Vladimir Seminary Press 1991.

Πως προσκυνούμε τις εικόνες και με ποια σειρά;

Πρώτα ασπαζόμαστε την εικόνα του Χριστού λέγοντας το απολυτίκιο της Κυριακής της ορθοδοξίας:

Την άχραντον Εικόνα σου προσκυνούμεν Αγαθέ Αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας, Σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ Ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, Όθεν ευχαρίστως βοώμεν σοι, Χαράς επλήρωσας τα πάντα. Ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον Κόσμον.

Έπειτα την εικόνα της Παναγίας λέγοντας το τροπάριο:

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς Θεοτόκε, βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, Δείξον ως αεί την δυναστείαν σου, εις σε γαρ ελπίζοντες, Το Χαίρε βοώμέν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο των Ασωμάτων Αρχιστράτηγος.

Μετά την εικόνα του Αγίου που είναι αφιερωμένος ο Ναός π.χ. αν είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο λέμε:

Άγιε Γεώργιε πρέσβευε υπέρ εμού

Και αν ξέρουμε λέμε και το απολυτίκο του Αγίου:

Ακολούθως την εικόνα του Ιωάννου του Πρόδρομου λέγοντας: Βαπτιστά του Χριστού, πάντων ημών μνήσθητι Ίνα ρυσθώμεν των ανομιών ημών. Σοί γάρ εδόθη χάρις πρεσβεύειν υπέρ ημών.

Τέλος την εικόνα των αρχαγγέλων:

Άγιοι Αρχάγγελοι τού Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Και εφόσον (οι άνδρες) πρέπει για κάποιο λόγο να μπούνε στο Ιερό λένε τον στίχο από τον ψαλμό 5:8 του Δαυίδ: «Εγώ δε εν τω πλήθει του ελέους σου εισελεύσομαι εις τον οίκον σου Προσκυνήσω προς ναόν άγιον σου εν φόβω σου.»

lllazaros.blogspot.com

Τι είναι η θεία Πρόνοια και πώς «εκδηλώνεται» στη ζωή μας..

 Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Στη θεία πανυπερτελειότητα όλα είναι γνωστά και πριν ακόμα γίνουν, αλλά και μέχρι το ατελεύτητο τέλος τους. Σε μας φαίνονται άγνωστα και τρεπτά και ακατάληπτα, εξαιτίας των ποικίλων μεταβολών, που προκάλεσε η πτώση του ανθρώπου, μαζί με την απρόσεχτη και ένοχη διαγωγή του. Αν και τα πάντα υπάγονται στη θεία πρόνοια και κηδεμονία, μεταβάλλονται ανάλογα με την πε ρί σταση, το χρόνο, τον τόπο, τα πρόσωπα και την πο λύπλευρη σατανική πανουργία. Κανένας παρά γο ντας δεν μπορεί να παρεμποδίσει ή να ακυρώσει την περιεκτική πρόνοια του Θεού για την κτίση του. Μέ τις δικές μας λανθασμένες ενέργειες μεταβάλ λο νται ανάλογα μόνο οι τρόποι της λειτουργίας των στοιχείων.

Τό θείο θέλημα ή η θεία βουλή, αν το αναφέρουμε κλιμακωτά, εμφανίζεται σε τέσσερις μορφές. Πρώτο είναι η θεία ευδοκία, «τό κατ  ευδοκίαν» θέ λημα, αυτό δηλαδή που ο Θεός κατ  εξοχήν θέ λει. Δεύτερο είναι η οικονομία, «τό κατ  οικονομί αν» θέλημα, κατά το οποίο πατρικά υποχωρεί ο Θε ός, για την αδυναμία μας. ∆ρίτο είναι η παραχώρηση, «τό κατά παραχώρησιν» θέλημα, κατά το οποίο επεμβαίνει ο Θεός και παιδεύει και τέταρτο και πολύκλαυστο είναι η εγκατάλειψη, «τό κατ  ε γκα τάλειψιν» θέλημα, όταν ο άνθρωπος ζεί με αμε τά βλητη σκληρότητα και αναισθησία και προκαλεί την εγκατάλειψή του από το Θεό.

Μέσω του θεοπρεπούς θείου θελήματος εφαρμόζεται και επικρατεί η πανσωστική θεία πρόνοια, αν και η δική μας πτώση διέστρεψε τους λίαν καλούς όρους και τρόπους της ισορροπίας. «∆ίς σοφός και φυλάξει ταύτα και συνήσει τα ελέη του Κυρίου;» (Ψαλμ. 106,43).

O Θεός, επειδή προγνώριζε τα πάντα, μπορού σε να εμποδίσει την περιπέτεια, που συνέβη στον άν­θρωπο, αλλά αυτό θα ήταν κατάργηση της προ σω πικής ελευθερίας του.  επειδή ακριβώς τη σεβόταν, άφησε την εκλογή και την προτίμηση στον ί δι ο. είναι, λοιπόν, υπεύθυνος ο άνθρωπος για την πο λυ­κύμαντη και κοπιαστική ζωή, είτε εξαιτίας του σκο τισμού της διάνοιάς του, είτε εξαιτίας της εμπαθούς του διαστροφής και του παραμερισμού της λο γι κής του διακρίσεως.

Σ  αυτήν την πολυστένακτη κατάντια, που έ φθα σε ο άνθρωπος, αφού φυσικά χωρίστηκε από το Θεό, δεν απουσιάζει και η παγκάκιστη επιβουλή και επίδραση του σατανά, ο οποίος έχει εξουσία στην κοιλάδα του κλαυθμώνος αυτής της παροικίας μας, δικαίωμα που του παραχωρήσαμε εμείς όταν αποδράσαμε από τον Παράδεισο και τον ακολουθήσαμε. Σαν «θεός του αιώνος τούτου» (µ΄ Κορ. 4,4), σύμ φωνα με τον Παύλο, ο βύθιος δράκοντας ουδέποτε παύει να επιβουλεύεται και να αποπλανά τον άνθρωπο με ακατονόμαστες προφάσεις. ειδικά στους καιρούς μας, που το κακό παράδειγμα έγινε νό μος και μεταδίδεται ακαριαία με τα μέσα που υ πάρχουν, χρειάζεται περισσότερη προσοχή και προ σευ χή.

Αρα θεία πρόνοια είναι η πανσωστική και συνε κτι κή διοίκηση και κηδεμονία του Θεού προς τα κτί σματά του, αισθητά και νοητά, παρόντα και μέλ λοντα, στο παρόν και την αιωνιότητα.

Μέσα στη θεία πρόνοια εντάσσεται και η εφαρ μο γή της θείας δικαιοσύνης, που επεμβαίνει, όταν το πα­ράλογο κυριαρχεί στην ανθρώπινη ζωή.  ετσι η θεί α δικαιοσύνη, σαν απόλυτη, το ανακόπτει για το γε­νικότερο συμφέρον του ανθρώπινου προορισμού. Κά θε τι που υπάρχει, είναι από την αρχή της δη μι­ουρ γίας του προορισμένο για κάποιο σκοπό. Αυ τό το θείο σχέδιο δεν μπορεί να μεταβληθεί, για τί ο Θεός «τά πάντα εν σοφία εποίησεν».

Αν όμως η ανθρώπινη αφέλεια και η δαιμονική κακουργία προκαλέσουν την παραβίαση του αρχικού σκοπού, τότε η φιλάνθρωπη του Θεού οικονομία, εξαιτίας της μεταμέλειας του ανθρώπου, μεταβάλλεται ανάλογα με το βαθμό της μετάνοιας και της διορθώσεως του σφάλματος και τη θέση της θείας ευδοκίας παίρνει η θεία οικονομία.

O Θεός, «θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (µ΄ ∆ίτ. 2,4), προορίζει τα πάντα σύμφωνα με το κατ  ευδοκία θέλημά του, που δεν είναι άλλο παρά ο δρόμος της απόλυτης και αλάνθαστης επιτυχίας και μπορεί να μας χαρίσει «υπερεκπερισσού ών αιτούμεθα ή νοούμεν» ( εφ. 3,20). Oταν ο άνθρωπος πλανηθεί ή αμελήσει το καθήκον του, αντί ο Θεός να αλλάξει την απόφασή του, για το έλεος που του χάρισε, και να τον απορρίψει ως φταίχτη, επεμβαίνει με παιδευτικό τρόπο, για να τον οδηγήσει στη διόρθωση· αυτό αποτελεί κατά τους Πατέρες μας τις λεγόμενες «παιδευτικές ή συμβατικές επιφορές». Χωρίς να αλλάζει ο Θεός την πατρική του ιδιότητα, ανέχεται τον παραβάτη, αλλά τον πιέζει σε διόρθωση. ∆ότε εφαρμόζεται το «όν αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν όν παραδέχεται.» (Παρ. 3,12).  H φιλάνθρωπη του Θεού οικονομία ιατρεύει την αρ ρώστια της προδοσίας με αρμόδιους πειρασμούς, α ντί να απορρίψει τον παραβάτη. ∆ά πιο πολλά α πό τα αβυσσαλέα κρίματα του Θεού, μέσω των ο ποί ων διοικείται η παρούσα ζωή ανήκουν, σ  αυτό το είδος των συμβάσεων. «Μακάριος άνθρωπος όν αν παι δεύσης, Κύριε, και εκ του νόμου σου διδάξης αυ τόν» (Ψαλμ. 93,12). Καί πάλι: «πρό του με τα πει νωθήναι εγώ επλημμέλησα» (Ψαλμ. 118,67) και «παιδεύων επαίδευσέ με ο Κύριος και τώ θανά τω ου παρέδωκέ με» (Ψαλμ. 117,18).

H μετά την πτώση ανθρώπινη τρεπτότητα και η διάνοια, που είναι «εγκειμένη επί τα πονηρά εκ νε­ότητος ημών» (Γέν. 8,21), είναι οι κύριες αιτίες της ακαταστασίας, που υπάρχουν στην ανθρώπινη ζωή.  ετσι επειδή δεν πειθόμαστε να παραμένουμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, παραβιάζουμε τα σχέδια της θείας πρόνοιας και αναγκάζουμε το Θεό να επιφέρει τις συμβατικές επιφορές, που είναι επώδυνες, για να συγκρατήσει την ισορροπία. Αυτό αποτελεί το σταυρό που πρέπει όλοι να βαστάσουμε.

Πηγή: Συζητήσεις στον Άθωνα