Wednesday, 23 July 2014

On Bows and Prostrations...


From apostolic times, Christians have been guided by general rules so that the worship of God should be ordered fittingly and reverently, and our acting in concert in church is a confession of our unanimity of Faith, and so naturally there are directions about the making of prostrations. Having said this, two things must be borne in mind. First, although in general we act in concert, within Orthodox worship there is no strait jacketting. Not everyone in church behaves in exactly the same manner. On a given day, one person might prostrate more than another, or be moved to do so at slightly different points in the service. Secondly, we must remember that some are old or infirm, and may not be able to make prostrations; we should not judge them if we see them"merely bowing" on a prostration day.
There are canonical and liturgical directions which deal with this subject. The full prostration is seen as a penitential act or an act of the deepest reverence, and therefore on days when the Church is celebrating festively they are in general not enjoined in church.

The twentieth canon of the First Ecumenical Council specifically forbids kneeling, and thus prostrations, on every Sunday (it being the feast of the Resurrection) and on the days of Pentecost, the fifty days between Pascha and Pentecost-Trinity Sunday.

In the Great Fast, prostrations are enjoined by the rubrics in the services, particularly in association with the Prayer of Saint Ephraim and the lenten verses. However, even during this penitential period of the year, no prostrations are enjoined on Saturdays or Sundays. Perhaps as a parallel to the lenten practice, it is general in most parishes not to make full prostrations on Saturdays.

Great Feasts are also joyous occasions and thus it it customary not to make prostrations or to kneel down at their celebration. In this regard there seem to be a number of diverse practices. One never prostrates on the day of a Great Feast or on the leave-taking of that feast.* In some churches we refrain from prostrating on the second day of the feast, if there is a synaxis, as there is for instance for Sts Joachim and Anna on the day after the Nativity of the Virgin. It is also customary not to make prostrations throughout the whole period of some of the greatest feasts, Nativity, Theophany, and Pentecost itself (in this instance, the week-long feast itself, rather than the fifty days which end on Pentecost-Trinity Sunday, although we do kneel, of course, for the Kneeling Prayers on Trinity Sunday Vespers, for the first time since Pascha).

In addition to this, rubrics direct that we cease from prostrations on certain forefeasts. Thus, on 20 December, we are directed that although the Nativity Fast continues, in the forefeast of the Nativity we cease from prostrations. (This means, in effect, that we make no prostrations between 20 December and the leave-taking of Theophany, 14 January.) Also, by a direction appointed on Holy and Great Wednesday, the Prayer of St Ephraim is read at the end of the Liturgy of the Presanctified Gifts, and thereafter, even though it is not yet Pascha, we do not make prostrations again, except before the Winding Sheet (epitaphios, plashchanitsa), because we have already entered into the festal period.

We have noted that in the last days of Passion Week we prostrate before the Winding Sheet, although we are not otherwise making prostrations in church. A similar exception is made on those occasions when the Cross is brought out for the veneration of the faithful: on the Great Feast of the Exaltation of the Cross on 14 September, on the Sunday of the Veneration of the Cross in mid-lent, and, if it should fall at a weekend, on the feast of the Procession of the Cross on 1 August.
We should also bear in mind that the liturgical day (although not the fasting day) begins with Vespers, or more precisely, with the entrance and/or prokimenon at Vespers, and thus we do not make prostrations on a Saturday evening after the Vespers entrance, although we do do so on Sunday evening Vespers, it being a service for Monday.

Lastly and importantly, one must bear in mind that there are certain local practices and variations with regard to prostrations, as also with regard to much else within Orthodoxy. If a practice is not clean contrary to the teaching of the Ecumenical Church and thus a malpractice, there is much to be said for following the practice of the church you are in or visiting. "When in Rome..." If you are in some doubt as to what to do, a good idea is to follow the lead of the celebrant or the senior person present; in doing this you will at least be showing them respect and will be humbling yourself.
 (The Shepherd, December 1990) 

 At the Divine Liturgy we make    prostrations: 
 
  • at the beginning of "It is meet and right to worship Father, Son and..."
  • at the end of the prayer, "We praise Thee, we bless..."
  • at the end of the prayer, "It is truly meet to bless thee, the Theotokos" (or whatever hymn is used in its place)
  • at the beginning of the Lord's Prayer
  • when the Holy Gifts are brought out for communion
  • when, afterwards, the priest, holding the Gifts, says "Always, now and ever..." (except for those who have communed, who should simply bow) Note: Although prostrations are not enjoined for Saturdays, it is a common practice to make prostrations on that day during the Divine Liturgy at the points indicated above.

Πιο εύκολα πας στον Παράδεισο, παρά στην κόλαση...


Γέρων Νίκων
Εάν ζήσεις όπως προτείνει ο Χριστός θα μάθεις πράγματα που με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα τα μάθεις. Όλος ο Χριστιανισμός ήταν κόντρα στην λογική του κόσμου.
Η πίστη μας δεν μαθαίνεται με διαβάσματα και ακούσματα. Στην πράξη, με την εφαρμογή θα διαπιστώσουμε εάν είναι αλήθεια. Την πίστη μας είναι ζωή και την μαθαίνουμε ζώντας! Μετά από 2000 χρόνια θα πιστεύουμε μόνο; Εάν δεν ζούμε τον Θεό, δεν τον ξέρουμε.
Ο διάβολος μας βοηθά να κάνουμε ελεημοσύνη, να νηστεύουμε, να παρθενεύουμε, να χτίζουμε Εκκλησίες γιατί ξέρει ότι μπορεί να μας ρίξει στην υπερηφάνια. Μόνο δύο πράγματα δεν θα σε αφήσει να κάνεις ο διάβολος: να πεις Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και να πας να εξομολογηθείς. Τα λόγια είναι φτώχεια, με τη ζωή μας θα μιλήσουμε για τον Χριστό.
Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε το πρόβλημά μας και το πρόβλημα των άλλων. Επειδή είναι δύσκολο να διορθώσουμε τον εαυτό μας προτιμούμε να διορθώνουμε τον άλλον. «Δεν θα υπήρχαν ειδωλολάτρες εάν εμείς είμασταν χριστιανοί». (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Λόγοι άνευ βίου σιωπούν. Βίος άνευ λόγου βοά. Ζήσε με το σώμα σωστά για να ακολουθήσει η ψυχή. Πιο εύκολα πας στον Παράδεισο, παρά στην κόλαση. Για να πας στην κόλαση πρέπει να ιδρώσεις!
Όποια είναι η ζωή σου, αυτή θα είναι και η φιλοσοφία σου και όχι το ανάποδο.
Έχουμε πάψει να είμαστε απλοί. Ένας άνθρωπος έχει 1000 θελήματα. 1000 άγγελοι έχουν ένα θέλημα, πως να αρέσουν στον Θεό. Δεν υπάρχει αμαρτία που δεν την έχουμε αποδεχτεί πρώτα στο μυαλό μας.
Στην κόλαση δεν θα πάμε γιατί είμαστε αμαρτωλοί, αλλά γιατί δεν μετανοούμε και δεν πάμε να εξομολογηθούμε.
Είμαστε τεμπελάκηδες και ζητάμε ο Θεός να κάνει τη δουλειά μας! Πρέπει ο άνθρωπος να κάνει αυτό που αναλογεί στις δικές του δυνάμεις και μετά ο Θεός θα κάνει το θαύμα του. Δε μπορούμε εμείς να διαλέξουμε τους σταυρούς μας, άλλοι μας τους ετοιμάζουν… Την ώρα του καρφιού θα φανεί πόσο χριστιανοί είμαστε. Η έλλειψη υπομονής δείχνει έλλειψη αγάπης, υπερβολικό εγωισμό κι υπερηφάνια. Η αγιότητα δεν είναι κολλητική.
Το διαδίκτυο και η τεχνολογία είναι πολύ καλή κι ευλογημένη. Λίγο την χρησιμοποιούμε, έχουμε αργήσει θα έπρεπε να έχουμε κάνει πολύ περισσότερα. Είμαστε πολύ καθυστερημένοι από την αμαρτία μας. Ποτέ οι χριστιανοί δεν είχαν τόσα όπλα να πολεμήσουν και να αμυνθούν. Το διαδίκτυο είναι θησαυροφυλάκιο και αποχωρητήριο. Από εμάς εξαρτάται που θα πάμε.
Δεν χρειαζόμαστε γαλαξίες καινούργιους, καθρέφτες χρειαζόμαστε για να δούμε τα ελαττώματά μας. Με το πρόσχημα της αγάπης θέλουμε να επιβάλλουμε τις σωστές απόψεις μας στους άλλους για να φανεί η ανωτερότητά μας. Η αγάπη είναι το αγαπημένο ρούχο του διαβόλου… Αγαπά τα πάντα εκτός από τον Χριστό. Για να κυριαρχήσει το κακό, αρκεί να μην κάνουν τίποτα οι καλοί. Πρέπει να είμαστε αγωνιστές και να στηρίζει ο ένας τον άλλον. Μάθε από τον Ιούδα!