Monday, 16 June 2014

Saint Gregory Palamas-On the Sunday of All Saints


“Truly “God is glorious in his saints” (Ps. 68:35 Lxx). Let us call to mind the martyrs’ superhuman struggles, how in the weakness of their flesh they put to shame the evil one’s strength, disregarding pain and wounds as they struggled bodily against fire, sword, all different kinds of deadly tortures, patiently resisting while their flesh was cut, their joints dislocated and their bones crushed, and keeping the confession of faith in Christ in its integrity, complete, unharmed and unshaken. As a result there were bestowed on them the incontrovertible wisdom of the Spirit and the power to work miracles. Let us consider the patience of holy men and women, how they willingly endured long periods of fasting, vigil and various other physical hardships as though they were not in the body, battling to the end against evil passions and all sorts of sin, in the invincible inner warfare against principalities, powers and spiritual wickedness (Eph. 6:12). They wore away their outer selves and made them useless, but their inner man was renewed and deified by Him from whom they also received gifts of healing and mighty works. When we think on these matters and understand that they surpass human nature, we are filled with wonder and glorify God who gave them such grace and power. For even if their intentions were good and noble, without God’s strength they could not have gone beyond the bounds of their nature and driven away the bodiless enemy while clothed in their bodies.
“That is why, when the psalmist and prophet declared, “God is glorious in his saints”, he went on to say, “he giveth strength and power unto his people” (Ps. 68:35 Lxx). Carefully consider the force of these prophetic words. Whereas God, according to the psalmist, gives all his people strength and power – for He shows no partiality (cf. Acts 10:34) – He is glorified only in His saints. The sun pours down its rays abundantly upon all alike, but they are visible only to those with open eyes. Those with clear-sighted, pure eyes benefit from the pure light of the sun, not those whose vision is dimmed because illness, mist or something similar has afflicted their eyes. In the same way, God richly bestows His help on all, for He is the ever-flowing, enlightening and saving fount of mercy and goodness. But not everyone takes advantage of His grace and power to practise and perfect virtue or show forth miracles, only those with a good intent, who demonstrate their love and faith towards God by good works (cf. Jas. 2:20-26), who turn away completely from everything base, hold fast to God’s commandments and lift up the eyes of their understanding to Christ the Sun of righteousness (Mal. 4:2). He not only invisibly holds out a helping hand from above to those who struggle, but we also hear Him speaking to us and urging us on in today’s Gospel. “Whosoever therefore shall confess me before men”, He says, “him will I confess also before my Father which is in heaven” (Matt. 10:32).
“Notice that we cannot boldly proclaim our faith in Christ and confess Him without His strength and assistance. Nor will our Lord Jesus Christ speak out on our behalf in the age to come, recommend us to the heavenly Father and make us His kin, unless we give Him reason to do so. To make this clear, He does not say, “Whosoever shall confess me before men”, but “Whosoever shall make his confession in Me” (Matt. 10:32), that is to say, whoever is able, in Christ and with His help, to declare his faith with boldness…”

Source- diakonima.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ – ΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΟΙ ;


Όποιος στηρίζεται στην γνώση του και ανατρέπει την γνώμη του άλλου με επιπολαιότητα, όποιος επίσης είναι πρόθυμος να απαντήσει, να δικαιολογηθεί και να δικαιολογήσει, ή έχει θέλημα που είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή του, αυτός απολαμβάνει ως καρπό την έχθρα. Δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανένα.
Έχετε παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι; Όσοι διακονούν, όσοι είναι πέρα για πέρα ήρεμοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν την γνώμη του άλλου, την επιθυμία του, την σκέψη, την ενέργεια του, το αμάρτημα του, το πάθος του, την ευγένεια του, την αγένεια του, που η ευαισθησία τους είναι στραμμένη προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους.
Αντιθέτως, αυτοί που θέλουν να υπερασπίζουν τον εαυτό τους, που θέλουν να έχουν θέση, γνώμη, σκέψη, να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα, να επιβάλλουν την γνώμη τους – άκουσε με, λένε, και μετά κάνε ότι θέλεις – γίνονται αντιπαθητικοί. Γιατί να σε ακούσω, βρε αδελφέ; Εγώ αυτό θέλω να κάνω. Βέβαια, από ταπείνωση ή εξυπνάδα – το ίδιο είναι – θα σε ακούσω, αλλά εσύ έχασες.
Όποιος αφήνει ανέγγιχτους τους άλλους από την παρουσία του, όποιος τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν ότι θέλουν και η μόνη σχέση του μαζί τους είναι η σχέσης της διακονίας, της υπηρεσίας, του εσχάτου ανθρώπου, ο απλός, ο ταπεινός, ο ανεπιτήδευτος, αυτός είναι πάντοτε ο αγαπημένος. Όσοι ζητούν, απαιτούν, παρακαλούν, αυτούς, από μακριά τους βλέπεις και τους αποφεύγεις.
Όλα αυτά δεν έχουν θέση σε μια ψυχή η οποία αγνίζει αυτή και την ευτρεπίζει για το Θεόν. Όποιος δεν προσέχει και υποστηρίζει το θέλημα Του, την γνώση Του, αυτός κερδίζει την έχθρα, δεν τον αγαπάει κανείς. Όλοι σαν να δαιμονίζονται, έχουν απέναντι του ένα ένστικτο αντιδράσεως και θέλουν να του πουν όχι. Βέβαια, αυτός τα βάζει με τους άλλους. Προφανώς όμως ο ίδιος είναι υπαίτιος και άξιος της μοίρας του, του στρώματος το οποίο στρώνει. Αυτός εκ του πνεύματος ου δύναται είναι του φέροντος λύπην εν τη καρδία, δεν είναι δυνατόν να ενεργείται από το Άγιον Πνεύμα, το οποίο φέρνει συντριβή στην καρδιά.