Άμα, μας ξεχνάτε, πέφτουμε χαμηλά...

Πόσο απαραίτητο είναι να προσευχόμαστε και να κάνουμε στην Εκκλησία τα μνημόσυνα για τις ψυχές των κεκοιμημένων, το αποδεικνύουν και τα ακόλουθα δύο περιστατικά. Τα διηγήθηκαν δυο ευσεβείς και καλλιεργημένες προσκυνήτριες από γειτονικό χωριό. Η μία είπε:

“Πάνω στον χρόνο που κοιμήθηκε η μητέρα μου, λησμόνησα την ημέρα που έπρεπε να γίνει το μνημόσυνο. Το βράδυ την είδε στον ύπνο της η κόρη μου ( η εγγονή της ) και της είπε με παράπονο και στενοχωρημένη:

- Πες στην μάνα σου, γιατί με ξέχασε; Ούτε ένα κερί; Εγώ την άφησα στο πόδι μου. Όταν μας ξεχνάτε , πέφτουμε χαμηλά!
Πράγματι, η μητέρα μου φρόντιζε πολύ τα καθήκοντά της έναντι των κεκοιμημένων.

Την άλλη μέρα, όταν άκουσα το μήνυμά της από το στόμα της κόρης μου, αμέσως έβρασα σιτάρι και το πήγα στην Εκκλησία να μνημονευθή”.
Η άλλη κυρία είπε κάτι σχετικό:

“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας. ) . Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.

- Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .

Κι εκείνη απάντησε:

- Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;

Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

“Τι να κάνω θειά; Ψάχνω να βρω δυό σπυριά σιτάρι να φάω!”

Σ’ ένα χωριό της Ρούμελης έφυγε για τον Ουρανό ένας αρκετά νέος άνθρωπος. Όταν ήρθε ο καιρός να γίνει το μνημόσυνο των σαράντα ημερών, για να τιμήσουν, όπως νόμιζαν τον νεκρό, παρήγγειλαν οι συγγενείς τον δίσκο των κολλύβων σ’ ένα καλό ζαχαροπλαστείο της γειτονικής πόλεως. Κι εκεί, για να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους, και τι δεν έβαλαν επάνω στον δίσκο! Ζαχαρένια στολίδια και λουλούδια, ζάχαρες, κρέμες κ.λ.π. Όλα, εκτός από σιτάρι!

Έγινε το μνημόσυνο και το βράδυ μία θεία του κεκοιμημένου τον είδε στον ύπνο της να πετάει με αγανάκτηση επάνω απ’ τον δίσκο όλα αυτά τα περιττά στολίδια.

- Κώστα μου! Του είπε, γιατί πετάς τα στολίδια από τον δίσκο σου;

Τότε εκείνος την κοίταξε αυστηρά και της είπε:

- Τι να κάνω, καημένη θειά; Ψάχνω να βρω δυο σπυριά σιτάρι να φάω!

Ας το λάβουμε υπ’ όψιν μας αυτό, διότι τα κόλλυβα πρέπει να γίνονται με σιτάρι. Ο στολισμός ας είναι λιτός. Ο Κύριος είπε: “ ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει, ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ πολὺν καρπὸν φέρει” (Ιωάν. 12,24 ) .

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα Θαυμαστά γεγονότα»

An Explanation On The Holy Memorial Services

The subject of this paper is, “The Holy Memorial Services”, that is, the intercessions of the Church on behalf of our departed brothers and sisters. We shall attempt a review of the tradition regarding memorial services and the practice of the Church from the beginning until the liturgical practice became established. This reference to history, both in the present instance and in any other issue concerning worship, is made not simply for reasons of historical curiosity, but because there is a really important reason for it: it is in this way that we validate the legitimacy of our liturgical practice, in this case intercessions for the departed, which the Church conducts for the repose of their souls and the consolation of the living.

This is the way in which a traditional Church, as the Orthodox is, thinks, theologizes and acts. Tradition justifies and verifies our practice today. We don’t innovate, but rather we follow the practice we’ve inherited from the Lord Jesus Christ, the Apostles and the Fathers of the Church. We rest upon this with humility and confidence and in its name we continue our spiritual life of worship within the bosom of the Church, invoking the mercy of God and believing that His loving-kindness will overcome the multitude of our sins. We say as much at the kneeling prayers at Vespers on the Sunday of Pentecost, which, fundamentally, are prayers for the dead; “Measure our transgressions against your forgiveness; set the depth of your mercy against the multitude of our wrongdoings” (1st. kneeling prayer).

To the questions from believers and non-believers regarding the efficacy of and benefit that our intercessions on behalf of the departed might have, since “there is no repentance in Hell”, we reply by invoking the centuries-old practice of the Church. The apparently simplistic attitude that: “This is the way we’ve received it”, demonstrates our complete confidence and unwavering and vibrant hope in the mercy of God, as well as our certainty that the action of the Church, which expresses its faith and the truth of the revelation of God in Christ Jesus to the world, is, for all of us, the guarantee that our prayers are in accordance with the will of God and that they are beneficial for the souls of the departed. As to the manner in which this occurs, we leave it to the unsearchable depths of God’s sagacious love. That, roughly, would be our answer on the matter of memorial services, from a liturgical point of view.