Wednesday, 30 April 2014

“When our dear Lord refuses to grand us something we persistently request of Him….”. One of Father(Saint) Porphyrios teachings

 Saint Porphyrios

Our Dear Lord Jesus will satisfy the requests of the members of His holy church, when He deems that the outcome will only be for our own good. Therefore we should not be demanding, and similarly, we should not be impatient. We should ask politely and with perfect abandon. We will receive if, and when, HE knows, this is to our own true and eternal advantage.
“When the Lord does not give us something we persistently request of Him, then one of two things may be happening. He does not wish to give us something which is not for our own good, or we are unable to see when, and especially how, we should be asking. And these are not mutually exclusive; that is, both may be happening.
Regarding the first case, no one may discover the Lord’s wishes. And this is because no one is able to know the Mind of God. That is why I shall refrain from making a comment.
Regarding the second case, however, I could say a lot. First and foremost, when we are asking something from God we should refrain from digging our heels in and retort… “I must absolutely have this right now..”. Because this response is not just absurd; but also constitutes a great disrespect towards our Maker. Who are you, or, if you prefer, who am I, that I can demand things of the Lord? And not only that, but I am also prepared to tell Him exactly when He is supposed to satisfy these demands.
-But.., dear grandpa.., I have not demanded anything, and I haven’t set any time limits either. This you are already aware of, very well. And I am only asking because my problem has now become age-old…

….An Image of the Trinity

                          
  Introduction
 
 
The Sacrament of Marriage does not unite a man and a woman. Rather, it is the Church’s recognition of a union that God has already begun to work in their lives. As long as the union remains within the reality of this world, it will be subject to sin, pain, and death.  But, through the sacrament, the union enters at the same time into a new reality: that of God’s Kingdom. In Christ, marriage is restored to its initial perfection and in the sacrament, this union is made open to the possibility of what God intended marriage to be from the beginning: an eternal life of joy in union with Him.
Thus, marriage goes beyond a legal contract. There is no exchange of vows – the two have freely and coequally committed to one another and consented to God’s presence in their union. There is no phrase “’til death do us part”. If marriage is brought into the Kingdom of God, death, as a separation, is powerless over it. Christ has destroyed death by His Cross and Resurrection; therefore, the union of man and woman in Christ is eternal.

The Exchange of the Rings 
 
The Orthodox Sacrament of Marriage actually consists of two parts: The Exchange of Rings and The Crowning.
This first part of the wedding service can be equated with the ‘civil service’. It takes place in the vestibule (entry) of the church; that area seen by the Church as the closest to the ‘outside’ world.  In this service the Church first prays for the couple.  Here the Church recognizes and blesses a union which has begun “in the world” yet awaits fulfillment in the world to come. After being blessed by the priest, the rings are placed on the right hand, the hand with which promises and/or oaths are traditionally made and the hand with which the presence of God is recognized through the sign of the Cross.  The rings, of course, are the symbol of betrothal, agreement, authority, and stewardship from the most ancient times.  The exchange of the rings gives expression to the fact that in marriage the spouses will constantly be complementing each other.  Each will be enriched by the union. The exchange of rings represents a pledge to share and exchange both their physical and spiritual goods, a pledge of eternal love and devotion.

The Procession 
 
After the Exchange of the rings the priest leads the couple in procession into the middle of the church. The priest chants Psalm 128, “Blessed is everyone who fears the Lord, who walks in His ways…” This psalm is one of the “Psalms of Ascent” sung by Jewish pilgrims on the way to the Jerusalem Temple. This point in the service most clearly reveals the “action” of the sacrament. The couple brings themselves, each other, their lives, and all that fills their lives, to the altar as an offering to God. As the couple enters into the midst of the Church, their relationship enters into the new reality of God’s Kingdom.

Declaration of Intent and Lighting of Candles 
 
Having processed into the church, the couple must individually proclaim, before the assembly, that they have come freely, without constraints or prior commitment, to be joined by God as husband and wife.
The bride and groom are then handed candles which are held throughout the service.  The candles represent the couple’s faith and willingness to follow the Light of Truth, Jesus Christ, and that they will have their way through life lighted by the teachings of the Church.


            

The Crowning 
 
After prayers are offered on their behalf, the groom and bride are crowned by the priest “In the Name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit”.  These crowns have two meanings.  First, they reveal that the man and woman, in their union with Christ, participate in His Kingship.  Second, as in the ancient Church, crowns are a symbol of martyrdom.  The word “martyr” means witness. The common life of the bride and groom is to bear witness to the Presence of Christ in their lives and in the world. Martyrdom is usually associated with death.  So the reality of God’s Kingdom in the life of the husband and wife will necessarily take the form of dying to one’s self, to one’s will, and the giving of one’s life totally to the other, and through the other, to Christ.

The Epistle 
 
The epistle is taken from St. Paul’s letter to the Ephesians (5:20-33). It presents the cornerstone of the Christian vision of marriage: the love of man and woman parallels the love of Christ and the Church. As Christ gives Himself totally to and for His Church, so the husband is to give himself totally to and for his wife. As the Church, in turn, is subject to Christ, so the wife subjects herself to her husband. Thus the two become one in a life of mutual love and mutual subjection to each other in Christ.

The Gospel 
 
The gospel, from John (2:1-11), is the familiar account of the Wedding Feast at Cana where Christ turns the water into wine. A person must drink water simply to survive.  Wine, on the other hand, is more than just a drink that quenches thirst and continues life.  Wine is associated with joy, with celebration, with life as being more than mere survival.  By His presence at this wedding He changes the union of man and woman into something new.  Marriage becomes more than a mere human institution, existing for whatever purpose a society assigns it.  It becomes, like the Church Herself, a sign that God’s Kingdom has already begun in our midst.

 The Common Cup and the Dance of Isaiah 
 
After more prayers, a common cup of wine is blessed and shared by the couple as a sign of their common life together, a sharing of joys and sorrows, successes and failures, hopes and fears.
This is followed by the triple procession around the center table: the Dance of Isaiah. The hymns return once more to the theme of martyrdom and union with Christ. These are the hymns that, since ancient times, the Church has used to emphasize God’s blessings.  They are the same ones sung at ordinations into clergy orders and signify that this couple has been set apart from the mundane world to live a life in Christ.
Throughout the service things are done in threes in remembrance of the Trinity.  Man is made in the image and likeness of God. Marriage is intended by God to be an image of the Trinity.  It is the union of three persons, not two.  Man and woman are one with each other and one with the person of Jesus Christ.

Removal of the Crowns 
 
At the end of the service, the crowns are removed and the priest prays that God will receive these crowns into His Kingdom. The reality of the Kingdom into which the bride and groom have entered is not completely fulfilled, but only begun. Husband and wife must receive God’s Kingdom and make it both a present reality and a challenge and goal of their common life.  Completion and fulfillment will come when Christ returns in power and glory to complete the establishment of His Kingdom in this world by filling all things with Himself.

The Greeting of the Couple 
 
At the end of the service, the couple stands at the foot of the altar. From the beginning, at the back of the church, they have now progressed to the forefront. Only the eternal Kingdom of Jesus Christ, as signified by the Altar, remains ahead of them. Their final act is to turn and face the assembled Church. Through this sacrament, they have become an icon of the Church and icon of Christ and the assembly comes up to congratulate them and share in their joy.

Source:Pravmir.com

Η απίστευτη ιστορία του Dobri Dobrev..

 Γέροντας Ντόμπρη (Dobri Dobrev) 

Ο 99χρονος άντρας έχασε την ακοή του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο…
Ντυμένος στα χειροποίητα ρούχα του, περπατάει 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα, από το σπίτι του στο χωριό μέχρι την πόλη της Σόφιας. Εκεί περνάει τη μέρα του “ζητιανεύοντας”.
Αν και γνωστός, εδώ και πολλά χρόνια, για τις ευχαριστίες του σ’ όλους τους ανθρώπους που του δίνουν λεφτά, πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι δώρισε κάθε δεκάρα που είχε μαζέψει -πάνω από 40,000 ευρώ- υπέρ αποκατάστασης Βουλγαρικών μοναστηριών και εκκλησιών, καθώς και για εξόφληση λογαριασμών ορφανοτροφείων. Ζει με την κρατική σύνταξη των 80 ευρώ.


Ο Γέροντας Ντόμπρη (Dobri Dobrev) συμπληρώνει τα 99 του χρόνια φέτος και συνεχίζει μεγαλόψυχα να μοιράζει στους ανθρώπους γύρω του την μοναδική του περιουσία, την καλοσύνη και την ανθρωπιά. Ακόμη και στην προχωρημένη αυτή ηλικία, ίσως τον συναντήσετε στους δρόμους της πρωτεύουσας να αναζητά γενναιόδωρους ανθρώπους να τον βοηθήσουν στο θεάρεστό του έργο.
Ο Γέροντας Ντόμπρη εδώ και δεκαετίες συγκεντρώνει χρήματα για την αναπαλαίωση χριστιανικών ναών σε ολόκληρη την Βουλγαρία. Απτόητος από το κρύο και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αδιαφορώντας αν θα μείνει νηστικός… Ακτινοβολεί καλοσύνη, έτοιμος να φιλήσει το παιδικό χεράκι, που θα ρίξει στον ‘κουμπαρά’ του ένα κέρμα, έτοιμος να συζητήσει για την Θεία Χάρη με τούς περαστικούς. Ο Γέροντας Ντόμπρη ωστόσο δεν είναι ζητιάνος! Δεν ζητάει από του περαστικούς να τον βοηθήσουν να επιβιώσει, αποζητά, αντιθέτως, να σώσει τις ψυχές τους. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ζητιάνο, άνθρωπο, που έχει απαρνηθεί τις υλικές του ανάγκες και συγκεντρώνει χρήματα για το θεάρεστό του σκοπό.
Να δωρίσεις χρήματα για έναν Ναό σημαίνει να δωρίσεις ελπίδα, πίστη, αξίες στις επόμενες γενιές, να τους προετοιμάσεις να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι! Σε αυτό το μέλλον ελπίζει ο Γέροντας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους δημοσιογράφους!
Αντιλαμβάνεται πόσο εγωιστικά σκέφτεται η σημερινή κοινωνία, σέβεται τους συνανθρώπους του, δεν το βάζει κάτω και ευελπιστεί να αποτελέσει παράδειγμα για τους ανθρώπους, που θα ακολουθήσουν τον δρόμο του!
Με τα αυθεντικά του σκισμένα ρούχα και παπούτσια, τα μακριά του άσπρα μαλλιά και γένια, ο Γέροντας φαντάζει για πολλούς, οδοιπόρος από το παρελθόν. Σαν να έρχεται να μας θυμίσει εποχές που η πίστη, η καλοσύνη, η αγάπη αποτελούσαν βασικές, αληθινές αξίες.
Ο Γέροντας Ντόμπρη είναι οδοιπόρος…ακούραστος, γεμάτος ενέργεια, ταξιδεύει από την γενέτειρά του σε ολόκληρη την χώρα, εκπληρώνοντας την θεάρεστη αποστολή του, την διατήρηση της εκκλησιαστικής, πνευματικής κληρονομιάς. ‘Οντας νεότερος, ο Γέροντας ήταν σε θέση να διανύσει πεζός την απόσταση Μπάηλοβο – Σόφια , περισσότερα από 25 χιλιόμετρα. Τα γερασμένα, ταλαιπωρημένα του άκρα δεν τον κρατούν πλέον και χρησιμοποιεί λεωφορείο.
Η τωρινή κατοικία του Γέροντα βρίσκεται δίπλα στο σπίτι-μουσείο του συντοπίτη του Ελίν Πελίν. Ο «Άγιος» από το Μπάηλοβο, εδώ και χρόνια είναι αληθινός ασκητής και έχει παραχωρήσει τις ανέσεις του σπιτιού του στους συγγενείς και διαδόχους του. Ο ίδιος κατοικεί σε ένα δωματιάκι-παράπηγμα στην αυλή της εκκλησίας Άγιος Κύριλλος και Μεθόδιος. Παρόλο που διαθέτει κρεβάτι, προτιμά να κοιμάται στο πάτωμα, αρνούμενος πεισματικά τις ανέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Στο τραπέζι του σεμνού του δωματίου, ένα κομμάτι ψωμί και μια ντομάτα, του αρκούν για την ημέρα που έρχεται…

 Πηγή-imverias.blogspot.ca

Ταπείνωση: Το Κλειδί της πόρτας του Ουρανού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
 
Λοιπόν, ἀδελφέ, ἂν ἀγαπᾷς τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθης σ᾿ αὐτὴν ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ταπεινώσεως (γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλη εἴσοδος σ᾿ αὐτὴν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ταπείνωσι). 
Γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς ὅμως τὴν ταπείνωσι, πρέπει νὰ ἀγωνισθῇς καὶ νὰ κοπιάσης (καὶ ἰδιαιτέρως στὴν ἀρχή) στὸ νὰ ἀγκαλιάσης ὅλες τὶς θλίψεις καὶ ἐναντιότητες ὡς ἀγαπητές σου ἀδελφές, στὸ νὰ ἀποφεύγῃς κάθε δόξα καὶ τιμή, ἐπιθυμώντας νὰ καταφρονῆσαι ἀπὸ τὸν καθένα καὶ νὰ μὴν ὑπάρχη κανένας ποὺ νὰ σὲ ὑπερασπίζεται καὶ νὰ σὲ παρηγορῆ, παρὰ μόνον ὁ Θεός σου. 
Βεβαίωσε καὶ στήριξε τὸ λογισμὸ αὐτὸ στὴν καρδιά σου, ὅτι δηλαδὴ μόνον ὁ Θεός σου εἶναι τὸ καλό σου, τὸ μόνο σου καταφύγιο, καὶ ὅτι ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα εἶναι γιὰ σένα τέτοια ἀγκάθια, τὰ ὁποῖα, ἂν τὰ βάλῃς στὴν καρδιά σου, θὰ σὲ ζημιώσουν μὲ τὸν θάνατο. Ἂν σὲ ντροπιάση κάποιος, δὲν πρέπει νὰ λυπηθῇς, ἀλλὰ νὰ ὑποφέρῃς μὲ χαρὰ τὴν ντροπή, ὄντας βέβαιος ὅτι τότε ὁ Θεὸς εἶναι μαζί σου. Καὶ μὴ ζητᾶς ἄλλη τιμή, οὔτε τίποτε ἄλλο νὰ γυρεύῃς, παρὰ νὰ ὑποφέρῃς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ προξενεῖ μεγαλύτερη δόξα.
Ἀγωνίζου νὰ χαίρεσαι ὅταν κάποιος σὲ βρίσῃ ἢ σὲ ἐλέγξῃ ἢ σὲ καταφρονήσῃ, διότι κάτω ἀπὸ αὐτὴ τὴ σκόνι καὶ τὴν ἀτιμία βρίσκεται κρυμμένος μεγάλος θησαυρός. Καὶ ἂν τὸν δεχθῇς μὲ τὴν θέλησί σου, γρήγορα θὰ γίνῃς πλούσιος, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζῃ οὔτε ἐκεῖνος ποὺ σοῦ προξενεῖ αὐτὸ τὸ χάρισμα, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ σὲ ἀτιμάζει. Μὴ ζητήσῃς ποτὲ νὰ σὲ ἀγαπᾷ κάποιος στὴ ζωὴ αὐτή, οὔτε νὰ σὲ τιμᾶ, γιὰ νὰ μπορέσῃς νὰ ἀφήνεσαι νὰ ὑποφέρῃς μαζὶ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ καὶ κανένας νὰ μὴ σὲ ἐμποδίζῃ ἀπὸ αὐτό. Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό, σὰν ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ ποὺ ἔχεις. Μὴν ἀκολουθῇς τὴν θέλησί σου, οὔτε τὸν νοῦ σου, οὔτε τὴν γνώμη σου, ἂν θέλῃς νὰ μὴ χαθῇς.
Γι᾿ αὐτὸ πάντοτε νὰ κρατᾷς τὰ ὅπλα, γιὰ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Καὶ ὅταν ἡ θέλησίς σου θέλῃ νὰ κλίνῃ σὲ κάποιο πρᾶγμα, ἔστω καὶ ἅγιο, ἀπόμονωσέ την πρῶτα καὶ ἀπογύμνωσέ την καὶ τοποθέτησέ την μόνη της μπροστὰ στὸν Θεό σου, παρακαλώντας νὰ γίνῃ τὸ δικό του θέλημα καὶ ὄχι τὸ δικό σου. Καὶ αὐτὸ μὲ ἐγκάρδιες ἐπιθυμίες, χωρὶς καμμία ἀνάμιξι φιλαυτίας, γνωρίζοντας ὅτι δὲν ἔχεις τίποτε ποὺ νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, οὔτε μπορεῖς νὰ κάνῃς τίποτε.
Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ φέρνουν μαζί τους μορφὴ ἁγιότητος καὶ ζήλου ποὺ δὲν ἔχει διάκρισι, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγει σχετικὰ ὁ Θεός: «Νὰ προσέχετε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες ποὺ ἔρχονται πρὸς ἐσᾶς μὲ ἐνδυμασία προβάτου, ἐνῷ ἀπὸ μέσα εἶναι λύκοι ἁρπακτικοί. Ἀπὸ τοὺς καρπούς τους θὰ τοὺς ἀναγνωρίσετε» (Ματθ. 7,15). Καὶ οἱ καρποί τους εἶναι ἡ ὅποια ἀνησυχία καὶ ἐνόχλησι ποὺ ἀφήνουν στὴν ψυχή. Γιατὶ ὅλα αὐτὰ σὲ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ταπείνωσι καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία, μὲ ὅποιο χρῶμα καὶ σχῆμα κι ἂν εἶναι. Αὐτὰ εἶναι οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ ὁποῖοι ὄντας ντυμένοι μὲ σχῆμα προβάτου, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑπόκρισι τοῦ ζήλου, χωρὶς διάκρισι, γιὰ νὰ ὠφελήσουν τὸν πλησίον, εἶναι πράγματι λύκοι ἁρπακτικοί, ποὺ ἁρπάζουν τὴν ταπείνωσί σου καὶ ἐκείνην τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἡσυχία, ποὺ εἶναι τόσο ἀπαραίτητα σὲ ὅποιον θέλει νὰ ἔχῃ σίγουρη πρόοδο πνευματική.
Καὶ ὅσο ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ ἔχει ἐξωτερικὰ περισσότερη ἐπιφάνεια καὶ χρῶμα ἁγιότητος, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ τὸ ἐξετάζῃς, καὶ αὐτό, ὅπως λέχθηκε, πρέπει νὰ γίνεται, μὲ πολλὴ ἠρεμία καὶ ἐσωτερικὴ ἡσυχία. Ἂν ὅμως καμμία φορὰ κάτι σοῦ λείψῃ ἀπὸ αὐτά, μὴ συγχυσθῇς, ἀλλὰ ταπεινώσου μπροστὰ στὸν Θεό σου καὶ γνώρισε τὴν ἀδυναμία σου καὶ στὸ ἑξῆς νὰ γνωρίζῃς καλά, γιατὶ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτρέπῃ ὁ Θεὸς ἴσως γιὰ νὰ ταπεινώσῃ κάποια σου ὑπερηφάνεια, ποὺ βρίσκεται κρυμμένη μέσα σου καὶ δὲν τὸ γνωρίζεις.
Ἂν πάλι αἰσθανθῇς καμμιὰ φορὰ νὰ κεντᾶται ἡ ψυχή σου ἀπὸ κάποιο δυνατὸ καὶ φαρμακερὸ ἀγκάθι, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιο πάθος καὶ λογισμό, μὴν ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ δεῖξε μεγαλύτερη προσοχή, γιὰ νὰ μὴν περάση στὰ σπλάγχνα σου. Γύρισε πίσω τὴν καρδιά σου καὶ μὲ εὐχαρίστησι βάλε τὴν θέλησί σου μέσα στὸν τόπο τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἡσυχίας, φυλάττοντας καθαρὴ τὴν ψυχή σου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο θὰ βρίσκῃς πάντοτε στὰ σπλάγχνα σου καὶ στὴν καρδιά σου γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς γνώμης σου, ὄντας βέβαιος ὅτι τὸ κάθε τί συμβαίνει γιὰ νὰ σὲ δοκιμάσῃ, γιὰ νὰ μπορῇς νὰ καταλάβης τὸ συμφέρον σου καὶ γιὰ νὰ εἶσαι ἄξιος του στεφάνου τῆς δικαιοσύνης, ποὺ σοῦ εἶναι ἑτοιμασμένος ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ.
 
 πηγή:orthodox fathers