Tuesday, 25 March 2014

Fasting is Important for Every Christian


Fasting, neither above nor below your ability, will help you in your vigil. One should not ponder divine matters on a full stomach, say the ascetics. For the well-fed, even the most superficial secrets of the Trinity lie hidden. Christ Himself set the example with His long fast; when He drove out the devil, He had fasted for forty days. Are we better than He? "Behold, angels came and ministered unto him (Matthew 4:11)." They are waiting to minister to you, too.
Fasting tempers loquacity, says St. John Climacus. it is an outlet for compassion and a guard upon obedience; it destroys evil thoughts and roots out the insensibility of the heart. Fasting is a gate to paradise; when the stomach is constricted, the heart is humbled. He who fasts prays with a sober mind, but the mind of the intemperate person is filled with impure fancies and thoughts.

Fasting is an expression of love and devotion, in which one sacrifices earthly satisfaction to attain the heavenly. Altogether too much of one's thoughts are taken up with care for sustenance and the enticements of the palate; one wishes to be free from them. Thus fasting is a step on the road of emancipation and an indispensable support in the struggle against selfish desires. Together with prayer, fasting is one of humanity's greatest gifts, carefully cherished by those who once have participated in it.

During fasting, thankfulness grows toward him who has given humanity the possibility of fasting. Fasting opens the entrance to a territory that you have scarcely glimpsed; the expressions of life and all the events around you and within you get a new illumination, the hastening hours a new, wide-eyed and rich purpose. The vigil of groping thought is replaced by a vigil of clarity; troublesome searching is changed to quiet acceptance in gratitude and humility. Seemingly large, perplexing problems open their centers like the ripe calyces of flowers; with prayer, fasting and vigil in union, we may knock on the door we wish to see opened.

Here we find the reason that fasting is often used as a measuring-stick by the Holy Fathers; he who fasts much is he who loves much, and he who has loved much is forgiven much (Luke 7:47). He who fasts much also receives much.

The Holy Fathers recommend "moderate" fasting; one ought not to allow the body to be weakened too much, for then the soul, too, is harmed. Nor ought one to undertake fasting too suddenly; everything demands practice, and each one should look to his own nature and occupation. To choose among different kinds of food is to be condemned; all food is God-given, but it is advisable to avoid such kinds as add to the body's weight and appetite; strong spices, meat, spirituous drinks and such foods as are solely for the palate's enjoyment. For the rest, one may eat what is cheap and most easily available, they say. But by "moderate" they mean one meal a day, and that one light enough not to fill the stomach to satiety. 

from "Way of the Ascetics," by Tito Colliander (New York: Harper & Row, 1982, pp. 75-77)

«Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός.!…»


Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια! Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.
Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της,που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.
… Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912—2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου. Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν. Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.
Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:
—Αυτή, αγίασε! Και, ξέρεις τον λόγο; Γιατί, ποτέ στην ζωή της, δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός! Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…


[«Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης — Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου», μέρος α', κεφ. 3ο, §5, σελ. 100, εκδ. (α') Π.Κυριακίδη, Αθήνα Νοέμβριος 2008.]