Saturday, 15 March 2014

Three Ways of Approaching the Lord (2nd Sunday of Lent)


In today’s Gospel, the paralytic arose immediately, took his bed upon his shoulders and walked past everyone. And everyone was amazed and glorified God saying: “We’ve never seen the like”.

Let’s look at the marvelous powers the Lord reveals for us in this miracle:

He reads people’s hearts, discovering faith in some and malice in others.

He forgives the soul its sins and makes it healthy, purified of the source of sickness and disability.

He restores health to the sick and paralyzed body by the power of His word.

How wonderful, how dreadful and how breathtaking and life-giving is the presence of the living Lord!

Let’s dwell for a moment on this presence of the living Lord. The most important thing on the path of salvation is that we should approach the presence of the Lord with faith, we should feel it. Sometimes the Lord comes and reveals Himself to us. Thus he went to Martha and Mary in Bethany; he appeared suddenly to Saint Paul on the road to Damascus; to other apostles at the Sea of Galilee and on the road to Emmaus; in the house where he entered, “the doors being shut”; to Mary Magdalene in the garden; and to many saints in dreams or visions. Sometimes the apostles presented other people to the Lord, as when Andrew brought Peter or Philip brought Nathaniel. The successors to the apostles and missionaries brought thousands to Christ and on other occasions one believer would bring someone else. And then there were people who tried hard to approach the Lord through their own efforts, such as the four who opened the roof of the house in order to get their paralyzed friend to Him.

These are the three ways by which people can present themselves before the Lord. What we have to do is to try hard and strive to get ourselves to Him, so that He can help us to approach Him and can illumine us. We have to apply these three ways backwards. This means that, with faith and endeavor, we first have to get ourselves before him. Then we can follow the call and the commandments of the Holy Apostolic Church, the Church of the Fathers and the Teachers. And finally, when we have fulfilled the first two conditions, we have to wait with faith and hope for God to present Himself to us and for His presence to illumine us, strengthen us, heal us and save us.

The measure of the efforts we have to make to open the path that leads us into the presence of God is apparent from the example of these four men. They had no hesitation in climbing up onto the roof of the house in order to lower their sick friend down into the presence of the Lord. They weren’t held back by shame or fear. The example of their great endeavors is like that of the widow who urgently and insistently demanded of the unjust judge that he pass judgement and protect her from her adversary (see Luke 18, 1-5). This means that we must observe the Lord’s command and cry day and night until He hears us. “Knock and it will be opened to you”, He said (Matth. 7, 7). This is the explanation of Christ’s words: “the kingdom of heaven has suffered violence and the violent take it by force” (Matth. 11, 12).

The Lord requires that all the faithful should make every effort, should exhaust their strength, to labour as long as the day lasts, to pray without ceasing, to ask, to knock, to fast and to do immeasurable works of charity. All of that so that the Kingdom of Heaven- the great, dread and life-giving presence of God- should be opened unto us. “But be vigilant at all times, praying that you may have strength … to stand before the Son of Man” (Luke 21, 36). You must have alertness and vigilance in your hearts, so that you don’t become attached to earthly things. Be watchful in your thoughts, so that they don’t lead you way from God.

Be careful with your works, so that you increase your talents; don’t let them wither or disappear altogether. Be ever vigilant so that death doesn’t find you with all your sins upon you, unprepared and unrepentant. This is our Orthodox faith: active, prayerful, watchful. It is taken up with tears and struggles. No other faith demands such efforts from the faithful, so that they may find the strength to stand before the Son of God. Our Lord and Saviour requires this endeavour from the faithful. The Church repeats His commandments from one age to the next, from generation to generation, presenting the example to us of the vast numbers of people who have striven to observe the law of Christ and have been given the strength to acquire glory and inexpressible power, both in heaven and on earth.

Saint Nikolaï Velimirović, Homilies II (1925).

Source-Pemptousia.com

Ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλία τοῦ Ἰησοῦ



Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ - Νουθεσίες σέ πνευματικά του τέκνα


  Τό ἀκοίμητο μάτι τοῦ Θεοῦ σάν καθρέπτης μᾶς παρακολουθεῖ μέ φοβερή ἀκρίβεια σέ κάθε στιγμή χρόνου καί καταγράφει, στό δικό του κομπιοῦτερ τό θεϊκό, ὄλες τίς σκέψεις, τά νοήματα καί τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς.

Αὐτήν τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ (κατά φύσι), πόσο θά μᾶς ὠφελοῦσε (χάριτι Θεοῦ) ἄν τήν ζούσαμε! Ἄν τήν φιλοσοφούσαμε!
 Ἄν τήν νοιώθαμε μέσα στήν ψυχή μας! Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, σάν φῶς νοητό, θά φώτιζε τά μονοπάτια τῆς ζωῆς, νά τά ξεπεράσουμε ἀκίνδυνα ἕως νά φθάσουμε στή χρυσή πόλη τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ...

Λοιπόν, παιδιά μου, ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλίαν τοῦ Ἰησοῦ μας καί βγεῖτε στήν μάχη μέ Ἀρχιστράτηγο τόν Κύριον μας Ἰησοῦ καί οἱ Ἀγγελικές δυνάμεις ἀοράτως θά μᾶς ἐνισχύουν καί θά μᾶς γεμίζουν μέ θάρρος καί ἀνδρεία...


Πνευματικά ἐφόδια σωτηρίας καί ἡμερολόγιο τοῦ 2011
Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΙΝΕΙ 17 ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ


1. Μη φοβάστε, να είστε σταθεροί μαζί μου. Αυτό με κάνει να νοιώθω περισσόερη σιγουριά.
2. Μη με παραχαϊδεύετε!!!. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνετε οτιδήποτε σας ζητώ, σας δοκιμάζω μονάχα για να δώ!!!
3. Μη με κάνετε να νοιώθω μικρότερος απ' ότι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμιά φορά τον "σπουδαίο".
4. Μη μου κάνετε παρατηρήσεις μπροστά σε κόσμο, αν μπορείτε. Θα προσέξω περισσότερο αυτό που θα μου πείτε αν μου μιλήσετε ήρεμα μια στιγμή που θα είμαστε μόνοι μας.
5. Μη μου δημιουργείτε το συναίσθημα πως τα λάθη είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει να αναγνωρίζω.
6. Μη με προστατεύετε από τις συνέπειες των πράξεών μου. Χρειάζεται καμιά φορά να πάθω.
7. Μη δίνετε μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμιά φορά δημιουργούνται ίσα ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα.
8. Μη μου κάνετε συνεχώς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θα χρειαστεί να προστατεύσω τον εαυτό μου κάνοντας τον κουφό.
9. Μη μου δίνετε επιπόλαιες υποσχέσεις. Νοιώθω πολύ περιφρονημένος όταν δεν τις κρατάτε.
10. Μην υποτιμάτε την τιμιότητά μου. Συχνά οι απειλές σας με σπρώχνουν στην ψευτιά.
11. Μην πέφτετε σε αντιφάσεις. Με μπερδεύετε έτσι αφάνταστα και με κάνετε να χάνω την πίστη μου σε σας.
12. Μη με αγνοείτε όταν σας κάνω ερωτήσεις, γιατί θα ανακαλύψετε πως θ' αρχίσω να παίρνω τις πληροφορίες μου από άλλες πηγές.
13. Μην προσπαθείτε να με κάνετε να πιστέψω πως είστε τέλειοι ή αλάνθαστοι. Είναι μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα όταν ανακαλύπτω πως δεν είστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
14. Μη διανοηθείτε ποτέ πως θα πέσει η υπόληψή σας αν μου ζητήσετε συγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση ενός λάθους σας μου δημιουργεί πολύ θερμά αισθήματα απέναντί σας.
15. Μην ξεχνάτε πως μ' αρέσει να πειραματίζομαι. Χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω. Σας παρακαλώ παραδεχτείτε το.
16. Μην ξεχνάτε πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θα πρέπει να σας είναι δύσκολο να κρατήσετε το ίδιο βήμα με μένα, αλλά προσπαθήστε σας παρακαλώ.
17. Μην ξεχνάτε πως δεν θα μπορέσω να αναπτυχθώ χωρίς πολλή κατανόηση και αγάπη. Αυτό όμως δε χρειάζεται να το πω, έτσι δεν είναi;