Άγ.Νικόδημος ο Αγιορείτης-ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΜΑΘΗ, ΠΩΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΕΣΦΑΛΕ

Του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Γι’ αυτό, αδελφοί μου Χριστιανοί, μη σκανδαλίζεσθε αμέσως, μόλις ακούσετε κανένα λόγο που δεν σας αρέσει. Ούτε και να ταράζεσθε, όταν δήτε κανένα πράγμα, το οποίο εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως είναι άπρε­πο.

Όχι, αλλά κάνετε υπομονή και σκεφθήτε καλά, μήπως ο λόγος εκείνος είναι ωφέλιμος και καλός και εκείνος που τον λέει έχει σκοπό και διάθεσι να σας ωφελήση και να σας διορθώση· εσείς όμως από το πάθος που έχετε σκανδαλίζεσθε και, πιστεύοντας στις υποψίες σας, νομίζετε ότι είναι σκληρός ο λόγος εκείνος και ονομάζετε αυτόν που τον λέει σκανδαλοποιό και φιλοτάραχο.
Όμοια και όταν δήτε και μάθετε πως, ας υποθέσουμε, ένας άδελφός σας έκανε κακό, μη σκανδαλίζεσθε και ταράζεσθε και αρχίζετε αμέσως τις κατηγορίες, αλλά να εξετάζετε πρώτα, αν είναι αληθινό εκείνο που μάθα­τε. Διότι όχι μόνο η ακοή του ανθρώπου ψεύδεται και κάνει λάθη, αλλά πολλές φορές και τα ίδια του τα μάτια τον απατούν και του δείχνουν αλ­λο αντί άλλου· το κουπί το δείχνουν τσακισμένο μέσα στο νερό, και την γη, που είναι ακίνητη την δείχνουν ότι κινείται, όταν βρίσκεται σε καρά­βι.

Γι’ αυτό ο θεοφόρος Μάξιμος παραγγέλλει τα εξής· «Να μην ανέχεσαι τις υπόνοιές σου η και άλλων ανθρώπων για σκάνδαλα σε βάρος ωρισμένων άλλων. Διότι εκείνοι που παραδέχονται σκάνδαλα, που συμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο η με την διάθεσι της ψυχής η χωρίς αυτήν, δεν γνωρίζουν την οδό της ειρήνης, που οδηγεί με την άγάπη τους εραστές της στην γνώσι του Θεού».

Αφού δε βεβαιωθήτε πως το κακό εκείνο και η αμαρτία, που έκανε ο αδελφός, είναι αληθινό, τότε πρέπει να θυμηθήτε την εντολή του Θεού, που λέει· «Μην κρίνετε, για να μην κριθήτε» ( Ματθ. 7,1). Έχετε χρέος δηλαδή να μη κατακρίνετε τον αδελφό εκείνο ως αμαρτωλό και φταίχτη, αλλά να πήτε εκείνο το λόγο, που είπε ένας Αββάς· «Σήμερα έσφαλε εκείνος ο αδελφός και αύριο σφάλλω εγώ. Εκείνος έκα­νε μικρό σφάλμα, εγώ όμως κάνω μεγάλα σφάλματα».

Αλλά και αν είναι Πατριάρχης η Αρχιερέας η ιερέας η μοναχός η κα­ποιος άλλος μεγάλος και αξιωματούχος, αυτός που διέπραξε εκείνη την αμαρτία, μη σκανδαλισθήτε ούτε αυτό να γίνη εμπόδιο στον ευθύ δρόμο της αρετής και γκρεμισθήτε στην ίδια αμαρτία για το κακό παράδειγμα εκείνου, αλλά σκεφθήτε ως φρόνιμοι και συνετοί άνθρωποι και πείτε· «Τι σημασία έχει, που είναι Πατριάρχης και Αρχιερέας και ιερέας και μοναχός; Τι σημασία έχει που είναι Άρχοντας και Συγκλητικός και Βασιλιάς; και αυτός άνθρωπος είναι και τα ίδια πάθη, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, έχει και αυτός.

Επομένως, ως άνθρωπος είναι ομοιοπαθής και έχει την ίδια φύσι, για­τι να είναι παράξενο που νικήθηκε από το πάθος και έσφαλε; Μήπως ει­ναι άγγελος η άϋλος η μήπως το αξίωμα και το επάγγελμα, που έχει, τον έκανε ανώτερο από την ανθρώπινη φύσι; Όχι. Λοιπόν, γιατί να σκανδαλισθώ εγώ και να ταραχθώ; Γιατί να παρακινηθώ και εγώ να αμαρτήσω, επειδή αμάρτησε εκείνος; η γιατί να παρακινηθώ να τον κατηγορήσω;

Πρέπει μάλιστα να τον σκεπάσω, όσο μπορώ και να καλύψω την αμαρτία του: α΄) για να μην ακούη και ο άλλος Χριστιανός και σκανδαλίζεται και αμαρτάνει, β΄) για να μη την ακούσουν και οι Εθνικοί και οι Αιρετικοί και χαροϋν και κατηγορήσουν την Ορθόδοξη πίστι μας και βλασφημήσουν τον Χριστό, όπως και ο Δαβίδ παρήγγειλε στους Εβραίους να μη γνωστοποιήσουν τον φόνο του Σαούλ και του Ιωνάθαν, για να μην τον ακούσουν οι αλλόφυλοι και χαρούν· «Μη το αναγγείλετε στην Γεθ και μη το διαλαλήσετε στους δρόμους της Ασκάλωνος, για να μη χα­ρούν οι θυγατέρες των απερίτμητων» (Β΄ Βασ. 1,20). γ΄) Διότι, αν εγώ σκεπάσω το αμάρτημα του αδελφού μου και ο Θεός θα σκεπάση και τα δικά μου αμαρτήματα, όπως έλεγε και ο Αββάς Ποιμήν· «Εάν καλύψουμε του αδελφού το αμάρτημα, θα καλύψη ο Θεός και τα δικά μας». Καί δ΄) γιατί εκείνος, που δεν φανερώνει, αλλά σκεπάζει τα σφάλματα των πνευματικών του Πατέρων, που είναι οι Πατριάρχες και οι Αρχιερείς και ιερείς και Πνευματικοί ιεροδιδάσκαλοι, αυτός μοιάζει με τους δύο εκείνους καλούς γυιούς του Νώε, τον Σημ και τον Ιάφεθ, οι οποίοι δεν θέλη­σαν να φανερώσουν στους άλλους, αλλά ούτε να δούν μόνοι τους την γύμνωσι του πατέρα τους του Νώε και τον σκέπασαν με ρούχα πηγαίνοντας πίσω - πίσω, για να μη την δούν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι·

«Τότε ο Σημ και ο Ιάφεθ αφού πήραν έναν μανδύα τον έβαλαν στον ώμο τους και με τα πρόσωπα γυρισμένα αλλού πήγαν πισωπατώντας και δεν είδαν την γύμνωσι του πατέρα τους» ( Γεν. 9,23). Γι’ αυτό, όπως αυτοί πήραν την ευλογία από τον σαρκικό τους πατέρα Νώε· «Ευλογημένος να είναι ο Κυ­ριος ο Θεός του Σημ... να αυξήση ο Θεός τον λαό του Ιάφεθ» (Γεν. 9,26), έτσι και εκείνος, που σκεπάζει τα σφάλματα των πνευματικών του Πατέ­ρων, παίρνει ευλογία άπό αυτούς και από τον ίδιο τον Θεό. Αντίθετα πα­λι, όποιος φανερώνει και διαπομπεύει και θεατρίζει στους άλλους τα σφάλματα των πνευματικών του Πατέρων, αυτός είναι ίδιος με τον Χαμ, τον διεστραμμένο εκείνο γυιό του Νώε, ο οποίος όχι μόνο στάθηκε και είδε την γύμνωσι του πατέρα του Νώε, αλλά την φανέρωσε και στους αλ­λους αδελφούς· γι’ αυτό πήρε και την κατάρα από τον πατέρα του να είναι δούλος στους αδελφούς του· αυτή την κατάρα κληρονομεί πνευματικά και εκείνος, που θεατρίζει το σφάλμα των πνευματικών του Πατέρων.

Τι λέω; Όχι μόνο κατάρα παίρνει αυτός που διαπομπεύει τα σφάλματα των πνευματικών του Πατέρων, αλλά και άξιος θανάτου είναι. Διότι, αν εκείνος, που βρίζει και κακολογεί τον σαρκικό του πατέρα, είναι άξιος θανάτου, όπως ορίζει ο Θεός· «Όποιος κακολογεί τον πατέρα η την μητέ­ρα του είναι άξιος θανάτου» (Έξοδ. 21,17), πόσο περισσότερο είναι α­ξιος θανάτου αυτός που κατηγορεί και θεατρίζει τους πνευματικούς του πατέρες; Διότι όσο ανώτερο είναι το πνεύμα από την φύσι και η ψυχή α­πο το σώμα, τόσο και οι πνευματικοί Πατέρες είναι ανώτεροι από τους φυσικούς και σαρκικούς Πατέρες. Καί αν ο Θεός απαγορεύη να κατηγορή κάποιος τους πολιτικούς άρχοντες του λαού, διότι λέει· «Δεν θα κατηγορήσης τον άρχοντα του λαού σου» (Έξοδ. 22 28), πόσο περισσότερο άπαγορεύει να κατηγορή κανείς τους εκκλησιαστικούς άρχοντες του λαού, όπως είναι οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς, οι ιερείς και όλοι οι πνευματικοί ποιμένες και δάσκαλοι; Λέει και ο άγιος Μάξιμος· «Μην άνέχεσαι να άκούς κακόλογα εναντίον του πνευαμτικού σου πατέρα, ούτε να κάνης περισσότερο πρόθυμο εκείνον που ομιλεί προσβλητικά γι’ αυτόν, για να μη οργισθή ο Κύριος για τα έργα σου και σε εξαφανίση από την γη των ζώντων» (κεφ. νθ΄ της α΄ εκατοντάδος περί Αγάπης).

*Από το βιβλίο: Χρηστοήθεια των χριστιανών

π. Ανδρέας Κονάνος-"Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός"

Αξίζεις. Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του. Επειδή ο Θεός σ' αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σου μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου. Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ' όλη τη γη. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου. Ο Χριστός σ' αγαπάει και σου δίνει σημασία. Θέλει να σε δυναμώσει.

Πώς θα γίνει αυτό; Με τα σκαμπανεβάσματα. Τη μιά στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις. Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει. Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Του μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς. Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους. Γιατί; Για να τους κάνει πιο δυνατούς. Τους άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη. Να πιστεύουν, ν' αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο. Να νιώθουν ότι κρατούν Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.

Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε. Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ' ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του. Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος. Τότε, Εκείνος σου λέει: "Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός", "Μα δεν έχω πυξίδα. Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα", "Αφέσου και θα βγει κάτι καλό".

 Από το βιβλίο « Δυνάμωσε την ψυχή σου» - του π. Ανδρέα Κονάνου