Elder Ephraim of Arizona-On Confession and Spiritual Accounting

 Chapter Three

1. This confession of yours gave my soul much joy, because God and the angels, who were awaiting it, rejoiced. You succeeded in putting the devil to shame, who greatly rejoices when someone hides his thoughts from his spiritual father. When a snake leaves its lair, it rushes to hide somewhere because it feels as if it will be struck—the same thing happens with a diabolical thought, which is like a poisonous snake. When such a thought leaves a person’s mouth, it disperses and disappears, because confession is humility, and since Satan cannot even bear the smell of humility, how could he possibly remain after a humble, sincere confession? My child, I wish you a good beginning and cautious progress. Don’t be ashamed before me. Don’t see me as a man, but as a representative of God. Tell me everything, even if you have a bad thought about me, because I am experienced with demonic influences, and I know how the devil fights man. I know that spiritual children have simple hearts and that if evil thoughts come to them, it is due to the devil’s malice and the spiritual child’s ego, who is permitted to fall and have such thoughts against his Elder, so that the spiritual child may be humbled more. Therefore, don’t worry. I will always rejoice when you speak freely and sincerely to me, for without frank confession, there will be no spiritual progress.

 2. My child, have no worries. I have taken up your burden. I only beg you to be at peace. Your words may be just on paper, but I feel the power, the meaning, and the essence of what you write; I enter into the spirit of your words. I entreat you to be at peace from now on. You are forgiven everything with the confession you made. Satan perceived your character and torments you, but without anything serious having occurred. Everything you write (that is, the thoughts that torture you ) is a trick of the evil one to make you despair, be distressed, and so forth. Throw everything that happened to you into the depths of the sea. Map out a new course in your life. If you keep thinking the same way, know that you will become the laughing-stock of the demons. I beg you, just be obedient to me. After your confession, everything has been forgiven, so let bygones be bygones. Don’t scratch a wound that made you suffer so much. Don’t be deceived by the thought that it is your fault. If you hadn’t taken him to the doctors, etc., then such thoughts would rightfully fight you. Whereas, as things are now, you have fulfilled your duty. God wanted to take him, for a reason that only His infinite wisdom knows, while you are thinking you killed him! Be careful with this thought, or else it might lurk in your heart. It is a ruse of the devil to harm you, as he knows how. This skilled trickster has drowned in the depths of hell countless multitudes with despair. When something happens and the devil sees that a person is upset by it, his trick is to pile on a multitude of supposedly legitimate thoughts in order to lead the poor person to a great storm and drown him. (As the saying goes, a fox loves a scuffle ). And when the storm passes, he sees that he was in danger of drowning in just a spoonful of water.

 3. Humble yourself, and from now on confess, for confession contains most holy humility, without which no one is saved.
The devil greatly rejoices when he manages to persuade a person to hide diabolical thoughts.
This is because he will achieve his premeditated, soul-destroying goal.

4. I have written to you about the conscience, that we must be careful not to do something that will make it reproach and condemn us. Bear in mind that God sees everything and that nothing is hidden from His eyes. So how could I tell lies before God? Don’t you know that lies are from the devil, and that by not being careful, it becomes a practice, then a habit, and then a passion, and don’t you know that liars will not inherit the Kingdom of God? (cf. Rev. 21:8 ). Fear God. God is not pleased with material offerings when we neglect attending to our inner heart. But it is necessary to do these also without leaving the others undone. (cf. Mt 23:23 ). Attend to your conscience, for we do not know the hour of our death. And if we do not repay our creditor (our conscience, that is ) everything we owe him, he will accuse us vehemently, without holding back. Then—alas!—our mouth will be silenced, not having any answer to give.

 5. Every night, review how you passed the day, and in the morning review how the night passed, so that you know how your soul’s accounts are doing. If you see a loss, try to regain it through caution and forcefulness. If you see a profit, glorify God, your invisible helper. Do not let your conscience prick you for long, but quickly give it whatever it wants, lest it take you to the judge and the prison (cf. Mt. 5:25 ). Does your conscience want you to attend to your prayer rule* and regain prayer? Give it these things, and behold, you are delivered from going to the judge. Do not weaken the saving voice of your conscience by disregarding it, because later you will regret it to no avail.

*Prayer rule (κανών )
Α prayer rule consists of the prayers and metanoias** which one does daily, under the guidance of one’s spiritual father.
** Metanoia (μετάνοια )
Ιn its primary sense, «μετάνοια» (pronounced «meh-tah΄-nee-ah» ) means repentance, literally, “a change of mind”. However, it can also mean the specific act of making the sign of the cross, followed by a bow either down to the ground or to the waist. It is a gesture of reverence, worship, respect, or repentance. A typical prayer rule includes a number of metanoias done while saying the Jesus prayer. Some translators use the word “prostration” for this term.

6. See to it that you are sincere in your deeds as well as in your words, and especially in confession. For God searches out the hearts and reins (Ps. 7:9 ), and nothing remains obscure in the sight of His sleepless eye. Fear God; God is not mocked (Gal. 6:7 ); He is not fooled. He chastises severely when He does not see sincerity; so be careful. When you are disobedient and commit a secret sin, counteract it by openly revealing it in confession. Do not let your ego overcome you and make you hide the truth and remain uncorrected and passionate. Correct everything now if you want to see good days of dispassion* and peace.

*Dispassion (απάθεια )
Dispassion is achieved when all three aspects of the soul (i.e., the intelligent, appetitive, and incensive aspects ) are directed towards God. It is the transfiguration of the passionate aspect of the soul (i.e., the aspect of the soul which is more vulnerable to passion, namely, the appetitive and incensive aspects ), rather than its mortification. Thus dispassion in this context does not signify a stoic indifference, but rather, a transfiguration and sanctification of the powers of the soul and eventually of the body also.

Taken from "Counsels from The Holy Mountain"by Elder Ephraim of Arizona(Philotheou Mt.Athos)

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ-«Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται»

 

Θυμάστε ασφαλώς αυτό που λέει ο Απ. Παύλος στη δεύτερη επιστολή του στους Κορινθίους (12:9): «η δύναμίς μου εν ασθένεια τελειούται». Η ασθένεια «εδώ δεν είναι η αδυναμία που δείχνουμε όταν αμαρτάνουμε και ξεχνάμε το Θεό. Αλλά είναι η συναίσθηση της αδυ­ναμίας μας που μας κάνει να παραδίνουμε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά και ειλικρινά στα χέρια του Θεού. Ε­μείς όμως προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί και εμποδί­ζουμε το Θεό να φανερώσει τη δύναμη Του.

Σίγουρα θα θυμάστε πως διδαχτήκατε να γράφετε ό­ταν είσαστε μικροί. Η μητέρα σας πήρε ένα μολύβι και το έβαλε ανάμεσα στα δάχτυλα σας. Πήρε έπειτα το χέρι σας μέσα στο δικό της και άρχισε να το μετακινεί πάνω στο χαρτί. Επειδή δεν ξέρατε καθόλου τι επρόκειτο να κάνει, αφήνατε το χέρι σας εντελώς ελεύθερο μέσα στο δικό της. Ακριβώς αυτό εννοώ όταν λέω πως η δύναμη του Θεού φανερώνεται μέσα στην αδυναμία μας.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη βάρκα με πανιά. Τα πανιά είναι ευαίσθητα στον αέρα και τα χρησιμο­ποιούν για να κινήσουν τη βάρκα, ακριβώς γιατί είναι ευαίσθητα και παρασύρονται εύκολα. Αν, αντί για πανιά, εσείς βάλετε μια γερή σανίδα, δεν θα κάνετε τίποτε, η βάρκα δεν πρόκειται να κινηθεί. Είναι το λεπτό και ευαί­σθητο πανί που δέχεται τον αέρα και κινεί τη βάρκα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με ένα σιδερένιο και ένα χειρουργικό γάντι.

Πόσο γερό και δυνατό είναι το σιδερένιο γάντι! Και πόσο λεπτό και μαλακό είναι ένα χειρουργικό, που όμως σε επιδέξια χέρια μπορεί να κάνει θαύματα ακριβώς ε­πειδή είναι τόσο λεπτό καί ευαίσθητο!

Έτσι, λοιπόν, ε­κείνο που ο Θεός συνέχεια προσπαθεί να μας διδάξει είναι να αντικαταστήσουμε την υποτυπώδη ή ελάχιστη δύ­ναμη, που νομίζουμε πως έχουμε και μας δημιουργεί πνευματική σύγχυση, με την πλήρη παράδοση, την εγκα­τάλειψη στα χέρια του Θεού.

Θα σας πω ένα παράδειγμα πάνω σ” αυτό.

Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ένας φίλος μου σκοτώ­θηκε στις μάχες για την απελευθέρωση του Παρισιού. Είχε δυο παιδιά, τα όποια δεν με πολυαγαπούσαν. Ζή­λευαν επειδή με συνέδεε τόση φιλία με τον πατέρα τους.

Όταν όμως εκείνος πέθανε στράφηκαν και οι δύο προς έμενα, ακριβώς γιατί ήμουνα ο φίλος του πατέρα τους.

Μια μέρα, το ένα από τα παιδιά, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, ήρθε να με δει στο ιατρείο μου, (ήμουνα γιατρός πριν γίνω ιερέας).

Πρόσεξε ότι πάνω στο γρα­φείο μου, εκτός από τα ιατρικά εργαλεία, είχα και ένα Ευαγγέλιο.

Με όλη τη σιγουριά της νεαρής ηλικίας της μου είπε:

«Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς ένας άνθρωπος, που υποτίθεται ότι είναι μορφωμένος, μπορεί να πιστεύ­ει σε τέτοια ανόητα πράγματα».

Τότε τη ρώτησα: «Εσύ το διάβασες αυτό το βιβλίο;»

«Όχι» μου απάντησε.

«Μην ξεχνάς», της είπα «πως μόνο οι ανόητοι άνθρωποι κρίνουν πράγματα που δεν τα ξέρουν».

Ύστερα από αυ­τή την κουβέντα μας διάβασε το Ευαγγέλιο και ενδια­φέρθηκε τόσο πολύ ώστε άλλαξε όλη της η ζωή. Άρχισε να προσεύχεται και ο Θεός της χάρισε την εμπειρία της Παρουσίας Του, και μ” αυτή έζησε για αρκετό καιρό. Αργότερα αρρώστησε από μια αθεράπευτη αρρώστια και μου έγραψε ένα γράμμα, όταν είχα γίνει πια ιερέας και βρισκόμουνα στην Αγγλία. Έγραφε λοιπόν:

«από τότε που το σώμα μου άρχισε να αδυνατίζει και νά εξασθενί­ζει μέχρι θανάτου, το πνεύμα μου ζωντάνεψε, έγινε ζω­ηρότερο απ” ό,τι ήταν πριν και νιώθω τη θεία Παρουσία πολύ εύκολα και πολύ χαρούμενα».

Της απάντησα: «Μην περιμένεις αυτό να διαρκέσει πάρα πολύ. Όταν οι δυνά­μεις σου σε εγκαταλείψουν ακόμα περισσότερο, δεν θά μπορείς εύκολα να στραφείς προς το Θεό και θα νομί­σεις πως δεν μπορείς πια να Τον προσεγγίσεις».

Ύστε­ρα από λίγο καιρό μου ξανάγραψε: «Ναι, τώρα έχω αδυ­νατίσει τόσο, ώστε δεν μπορώ να κάνω την προσπάθεια να κινηθώ προς το Θεό. Δεν μπορώ ακόμη και να Τον α­ναζητήσω ενεργά και ο Θεός, νομίζω, έχει απομακρυν­θεί».

Της απάντησα: «Τώρα κάνε κάτι άλλο. Προσπάθησε να μάθεις την ταπείνωση. Την ταπείνωση με τη βαθιά, πραγματική έννοια της λέξης».

Η λέξη ταπείνωση (humility) στην Αγγλική γλώσσα προέρχεται από τη Λατινική λέξη «humus» που θα πει εύ­φορη γή.

Για μένα, ταπείνωση δεν είναι αυτό που, συνή­θως, εννοούμε σήμερα: δηλαδή ο αφελής τρόπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι είμαστε οι χειρότεροι όλων και προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι, αυτοί οι α­φύσικοι τρόποι συμπεριφοράς μας, μαρτυρούν πως ξέ­ρουμε τον εαυτό μας και αυτό που είμαστε.

Για μένα, ταπείνωση είναι να είμαστε όπως η γή, το χώμα που πατά­με.

Η γή βρίσκεται πάντα, στη θέση της και είμαστε σί­γουροι γι’ αυτό, το παίρνουμε σαν δεδομένο. Δεν την υ­πολογίζουμε, την πατάμε όλοι μας, ρίχνουμε πάνω της ό­λα τα άχρηστα, τα σκουπίδια. Η γή βρίσκεται πάντα εκεί, σιωπηλή, δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε τι που πετάμε. Και κατά κάποιο θαυμαστό τρόπο, αναδημιουργεί τα σκουπί­δια και κάνει από τα άχρηστα ένα καινούργιο πλούτο πα­ρά την αποσύνθεση τους.

Μεταμορφώνει την ίδια την α­ποσύνθεση σε δύναμη ζωής, δίνει νέες δυνατότητες δημιουργίας. Είναι εκτεθειμένη στο λαμπρό ήλιο και στη βροχή· έτοιμη να δεχτεί κάθε σπόρο που θα σπείρουμε και ικανή να ανταποδώσει τριακονταπλάσια, εξηκονταπλάσια ή και εκατονταπλάσια από κάθε σπόρο που δέχεται. Είπα, λοιπόν, στην κοπέλλα αυτή: «Μάθε να είσαι έτσι μπροστά στο Θεό: εγκαταλειμμένη, παραδομένη, έτοιμη να δεχτείς το καθετί από τους ανθρώπους, το καθετί από το Θεό». Και στ” αλήθεια αυτή η κοπέλλα, υπέφερε πά­ρα πολλά, από τους ανθρώπους. Μέσα σε έξι μήνες ο σύ­ζυγος της κουράστηκε να έχει μια σύζυγο που να αργο­πεθαίνει και την εγκατέλειψε. Έτσι το άχρηστο πετά­χτηκε χωρίς τύψεις…. Αλλά τότε ο Θεός ανέτειλε τον ή­λιο Του και χάρισε τη βροχή Του, γιατί μετά από λίγο καιρό μου έγραψε: «Πλησιάζω στο τέλος. Δεν μπορώ πια νά κινηθώ προς το Θεό, αλλά τώρα είναι Έκείνος που έρχεται σε μένα».

Αυτή δεν είναι μόνο μια ιστορία για να διευκρινίσω ό­σα έχω πει, αλλά είναι αυτό ακριβώς το θέμα μας: αυτή είναι η αδυναμία στην όποια ο Θεός φανερώνει τη δύνα­μη Του. Αυτή είναι η κατάσταση μέσα στην οποία η α­πουσία του Θεού μπορεί να μετατραπεί σε Παρουσία Του.

Δεν μπορούμε να αιχμαλωτίσουμε το Θεό. Αλλά όταν σταθούμε σαν τον Τελώνη ή σαν την κοπέλλα αυτή, πέρα από την περιοχή του «δικαίου» στην πραγματικότητα της ευσπλαχνίας και του ελέους, θα μπορέσουμε να συναντήσουμε το Θεό….

 

 

1.Αρχιεπίσκοπος Anthony Bloom, «Μάθε να προσεύχεσαι», εκδ. «Η Έλαφος» σ.38-42