The Jesus Prayer Method by Archimandrite Sophrony

I propose to devote this chapter to setting out as briefly as possible the more important aspects of the Jesus Prayer and the commonsense views regarding this great culture of the heart that I met with on the Holy Mountain.


Year after year monks repeat the prayer with their lips, without trying by any artificial means to join mind and heart. Their attention is concentrated on harmonizing their life with the commandments of Christ. According to ancient tradition mind unites with heart through Divine action when the monk continues in the ascetic feat of obedience and abstinence; when the mind, the heart and the very body of the 'old man' to a sufficient degree are freed from the dominion over them of sin; when the body becomes worthy to be 'the temple of the Holy Spirit' (cf. Rom. 6. 11-14). However, both early and present-day teachers occasionally permit recourse to a technical method of bringing the mind down into the heart.

To do this, the monk, having suitably settled his body, pronounces the prayer with his head inclined on his chest, breathing in at the words 'Lord Jesus Christ, (Son of God)' and breathing out to the words 'have mercy upon me (a sinner)'. During inhalation the attention at first follows the movement of the air breathed in as far as the upper part of the heart. In this manner concentration can soon be preserved without wandering, and the mind stands side by side with the heart, or even enters within it.

This method eventually enables the mind to see, not the physical heart but that which is happening within it-the feelings that creep in and the mental images that approach from without. With this experience, the monk acquires the ability to feel his heart, and to continue with his attention centered in the heart without further recourse to any psychosomatic technique.

True Prayer Comes Through Faith and Repentance
This procedure can assist the beginner to understand where his inner attention should be stayed during prayer and, as a rule, at all other times, too. Nevertheless, true prayer is not to be achieved thus. True prayer comes exclusively through faith and repentance accepted as the only foundation. The danger of psychotechnics is that not a few attribute too great significance to method qua method.

In order to avoid such deformation the beginner should follow another practice which, though considerably slower, is incomparably better and more wholesome to fix the attention on the Name of Christ and on the words of the prayer. When contrition for sin reaches a certain level the mind naturally heeds the heart.

The Complete Formula

The complete formula of the Jesus Prayer runs like this: Lord, Jesus Christ, Son of God, have mercy upon me, a sinner, and it is this set form that is recommended. In the first half of the prayer we profess Christ-God made flesh for our salvation. In the second we affirm our fallen state, our sinfulness, our redemption. The conjunction of dogmatic confession with repentance makes the content of the prayer more comprehensive.

Stages of Development

It is possible to establish a certain sequence in the development of this prayer.

First, it is a verbal matter: we say the prayer with our lips while trying to concentrate our attention on the Name and the words.

Next, we no longer move our lips but pronounce the Name of Jesus Christ, and what follows after, in our minds, mentally.

In the third stage mind and heart combine to act together: the attention of the mind is centered in the heart and the prayer said there.

Fourthly, the prayer becomes self-propelling. This happens when the prayer is confirmed in the heart and, with no especial effort on our part, continues there, where the mind is concentrated.

Finally, the prayer, so full of blessing, starts to act like a gentle flame within us, as inspiration from on High, rejoicing the heart with a sensation of divine love and delighting the mind in spiritual contemplation. This last state is sometimes accompanied by a vision of Light.

Go step by step

A gradual ascent into prayer is the most trustworthy. The beginner who would embark on the struggle is usually recommended to start with the first step, verbal prayer, until body, tongue, brain and heart assimilate it. The time that this takes varies. The more earnest the repentance, the shorter the road.

The practice of mental prayer may for a while be associated with the hesychastic method-in other words, it may take the form of rhythmic or a-rhythmic articulation of the prayer as described above, by breathing in during the first half and breathing out during the second part. This can be genuinely helpful if one does not lose sight of the fact that every invocation of the Name of Christ must be inseparably coupled with a consciousness of Christ Himself. The Name must not be detached from the Person of God, lest prayer be reduced to a technical exercise and so contravene the commandment, 'Thou shalt not take the name of the Lord thy God in vain' (EX. 20.7; Deut. 5.11).

Attention of Mind gained

When the attention of the mind is fixed in the heart it is possible to control what happens in the heart, and the battle against the passions assumes a rational character. The enemy is recognized and can be driven off by the power of the Name of Christ. With this ascetic feat the heart becomes so highly sensitive, so discerning, that eventually when praying for anyone the heart can tell almost at once the state of the person prayed for. Thus the transition takes place from mental prayer to prayer of the mind and heart, which may be followed by the gift of prayer that proceeds of itself.

Do Not Hurry

We try to stand before God with the whole of our being. Invocation of the Name of God the Savior, uttered in the fear of God, together with a constant effort to live in accordance with the commandments,, little by little leads to a blessed fusion of all our powers. We must never seek to hurry in our ascetic striving. It. is essential to discard any idea of achieving the maximum in the shortest possible time. God does not force us but neither can we compel Him to anything whatsoever. Results obtained by artificial means do not last long and, more importantly, do not unite our spirit with the Spirit of the Living God.

It's a Long Path

In the atmosphere of the world today prayer requires super human courage. The whole ensemble of natural energies is in opposition. To hold on to prayer without distraction signals victory on every level of existence. The way is long and thorny but there comes a moment when a heavenly ray pierces the dark obscurity, to make an opening through which can be glimpsed the source of the eternal Divine Light. The Jesus Prayer assumes a meta-cosmic dimension. St John the Divine asserts that in the world to come our deification will achieve plenitude since 'we shall see Him as He is'. 'And every man that hath this hope in him purifieth himself, even as he is pure ... Whosoever abideth in him sinneth not: whosoever sinneth hath not seen him, neither known him' (cf. 1John 3.2,3,6). In order in Christ's Name to receive forgiveness of sins and the promise of the Father we must strive to dwell on His Name 'until we be endued with power from on high' (cf. Luke24-49).

In advising against being carried away by artificial practices such as transcendental meditation I am but repeating the age-old message of the Church, as expressed by St Paul: 'Exercise thyself rather unto godliness. For bodily exercise profiteth little: but godliness is profitable unto all things, having promise of the life that now is, and of that which is to come. This is a faithful saying and worthy of all acceptation. For therefore we both labor and suffer reproach, because we trust in the living God, who is the Savior of all men' (1Tim. 4.7-10)

It's Not Like Transcendental Meditation

The way of the fathers requires firm faith and long patience", whereas our contemporaries want to seize every spiritual gift, including even direct contemplation of the Absolute God, by force and speedily, and will often draw a parallel between prayer in the Name of Jesus and yoga or transcendental meditation and the like. I must stress the danger of such errors-the danger of looking upon prayer as one of the simplest and easiest 'technical' means leading to immediate unity with God. It is imperative to draw a very definite line between the Jesus Prayer and every other ascetic theory.

He is deluded who endeavors to divest himself mentally of all that is transitory and relative in order to cross some invisible threshold, to realize his eternal origin, his identity with the Source of all that exists; in order to return and merge with Him, the Nameless transpersonal Absolute. Such exercises have enabled many to rise to supra-rational contemplation of being; to experience a certain mystical trepidation; to know the state of silence of the mind, when mind goes beyond the boundaries of time and space.

In such-like states man may feel the peacefulness of being withdrawn from the continually changing phenomena of the visible world; may even have a certain experience of eternity. But the God of Truth, the Living God, is not in all this. It is man's own beauty, created in the image of God, that is contemplated and seen as Divinity, whereas he himself still continues within the confines of his creatureliness. This is a vastly important concern.

The tragedy of the matter lies in the fact that man sees a mirage which, in his longing for eternal life, he mistakes for a genuine oasis. This impersonal form of ascetics leads finally to an assertion of divine principle in the very nature of man. Man is then drawn to the idea of self-deification-the cause of the original fall. The man who is blinded by the imaginary majesty of what he contemplates has in fact set his foot on the path to self-destruction. He has discarded the revelation of a Personal God.

He finds the principle of the Person-Hypostasis a limiting one, unworthy of the Absolute. He tries to strip himself of like limitations and return to the state which he imagines has belonged to him since before his coming into this world. This movement into the depths of his own being is nothing else but attraction towards the non-being from which we were called by the will of the Creator.

Knowledge of Personal God

The true Creator disclosed Himself to us as a Personal Absolute. The whole of our Christian life is based on knowledge of God, the First and the Last, Whose Name is I AM. Our prayer must always be personal, face to Face. He created us to be joined in His Divine Being, without destroying our personal character. It is this form of immortality that was promised to us by Christ. Like St Paul we would not 'be unclothed, but clothed upon, that mortality might be swallowed up of life'. For this did God create us and 'hath given unto us the earnest of the Spirit' (2 Cor. 5.4,5).

Personal immortality is achieved through victory over the world - a mighty task. The Lord said, 'Be of good cheer; I have overcome the world' (John 10. 3 3), and we know that the victory was not an easy one. 'Beware of false prophets ... Enter ye in at the strait gate: for wide is the gate, and broad is the way, that leadeth to destruction, and many there be which go in thereat: Because strait is the gate, and narrow is the way, which leadeth unto life, and few there be that find it' (Matt. 7.13-115).

Wherein lies destruction? In that people depart from the Living God.

To believe in Christ one must have either the simplicity of little children - 'Except ye be converted and become as little children, ye shall not enter into the kingdom of heaven' (Matt. 18.3)-or else, like St Paul, be fools for Christ's sake. 'We are fools for Christ's sake ... we are weak ... we are despised ... we are made as the filth of the world, and are the offscouring of all things unto this day' (1 Cor. 4. 10, 13). However, 'other foundation can no man lay than that is laid, which is Jesus Christ' (1 Cor. 3 .11). ‘Wherefore I beseech you, be ye followers of me' (1 Cor. 4. 16). In the Christian experience cosmic consciousness comes from prayer like Christ's Gethsemane prayer, not as the result of abstract philosophical cogitations.

When the Very God reveals Himself in a vision of Uncreated Light, man naturally loses every desire to merge into a transpersonal Absolute. Knowledge which is imbued with life (as opposed to abstract knowledge) can in no wise be confined to the intellect: there must be a real union with the act of Being. This is achieved through love: 'Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart ... and with all thy mind' (Matt. 22.37). The commandment bids us love. Therefore love is not something given to us: it must be acquired by an effort made of our own free will. The injunction is addressed first to the heart as the spiritual center of the individual. Mind is only one of the energies of the human 1. Love begins in the heart, and the mind is confronted with a new interior event and contemplates Being in the Light of Divine love.

A Difficult Task

There is no ascetic feat more difficult, more painful, than the effort to draw close to God, Who is Love (cf. i John 4.8, 16). Our inner climate varies almost from day to day: now we are troubled because we do not understand what is happening about us; now inspired by a new flash of knowledge. The Name Jesus speaks to us of the extreme manifestation of the Father's love for us (cf.John 3.16). In proportion as the image of Christ becomes ever more sacred to us, and His word is perceived as creative energy, so a marvelous peace floods the soul while a luminous aura envelops heart and head. Our attention may hold steady. Sometimes we continue thus, as if it were a perfectly normal state to be in, not recognizing that it is a gift from on High. For the most part we only realize this union of mind with heart when it is interrupted.

In the Man Christ Jesus 'dwelleth all the fullness of the Godhead bodily' (Col. 2.9). in Him there is not only God but the whole human race. When we pronounce the Name Jesus Christ we place ourselves before the plenitude both of Divine Being and created being. We long to make His life our life; to have Him take His abode in us. In this lies the meaning of deification. But Adam's natural longing for deification at the very outset took a wrong turning which led to a terrible deviation. His spiritual vision was insufficiently established in Truth.

Our life can become holy in all respects only when true knowledge of its metaphysical basis is coupled with perfect love towards God and our fellow-men. When we firmly believe that we are the creation of God the Primordial Being, it will be obvious that there is no possible deification for us outside the Trinity. If we recognize that in its ontology all human nature is one, then for the sake of the unity of this nature we shall strive to make love for our neighbor part of our being.

Our most dire enemy is pride. Its power is immense. Pride saps our every aspiration, vitiates our every endeavor. Most of us fall prey to its insinuations. The proud man wants to dominate, to impose his own will on others; and so conflict arises between brethren. The pyramid of inequality is contrary to revelation concerning the Holy Trinity in Whom there is no greater, no lesser; where each Person possesses absolute plenitude of Divine Being.

The Kingdom of Christ is founded on the principle that whosoever would be first should be the servant of all (cf. Mark 9.3 5). The man who humbles himself shall be raised up, and vice versa: he who exalts himself shall be brought low. In our struggle for prayer we shall cleanse our minds and hearts from any urge to prevail over our brother. Lust for power is death to the soul. People are lured by the grandeur of power but they forget that 'that which is highly esteemed among men is an abomination in the sight of God' (Matt. 16.15).

Pride incites us to criticize, even scorn our weaker brethren; but the Lord warned us to 'take heed that we despise not one of these little ones' (cf. Matt. i8.io). If we give in to pride all our practice of the Jesus Prayer will be but profanation of His Name. 'He that saith he abideth in Him ought himself also to walk, even as He walked' (1 John2.6). He who verily loves Christ will devote his whole strength to obeying His word. I stress this because it is our actual method for learning to pray. This, and not any psychosomatic techniques, is the right way.

Not a Christian Yoga

I have lingered on the dogmatic justification for the Jesus Prayer largely because in the last decade or so the practice of this prayer has been distorted into a so-called 'Christian yoga' and mistaken for 'transcendental meditation'. Every culture, not only every religious culture, is concerned with ascetic exercises. If a certain similarity either in their practice or their outward manifestations, or even their mystical formulation, can be discerned, that does not at all imply that they are alike fundamentally. Outwardly similar situations can be vastly different in inner content.

When we contemplate Divine wisdom in the beauty of the created world, we are at the same time attracted still more strongly by the imperishable beauty of Divine Being as revealed to us by Christ. The Gospel for us is Divine Self-Revelation. In our yearning to make the Gospel word the substance of our whole being we free ourselves by the power of God from the domination of passions. Jesus is the one and only Savior in the true sense of the word. Christian prayer is effected by the constant invocation of His Name: Lord Jesus Christ, Son of the Living God, have mercy upon us and upon Thy world.

Though prayer in the Name of Jesus in its ultimate realization unites man with Christ fully, the human hypostasis is not obliterated, is not lost in Divine Being like a drop of water in the ocean. 'I am the light of the world ... I am the truth and the life' (John 8.12; 14.6). For the Christian-Being, Truth,'Life are not 'what' but 'who'. Where there is no personal form of being, there is no living form either. Where in general there is no life, neither is there good or evil; light or darkness. 'Without him was not any thing made that was made. In him was life' (John 1:3).

When contemplation of Uncreated Light is allied to invocation of the Name of Christ, the significance of this Name as 'the kingdom of God come with power' (Mark 9.1) is made particularly clear, and the spirit of man hears the voice of the Father: 'This is my beloved Son' (Mark 9.7). Christ in Himself showed us the Father: 'he that hath seen me hath seen the Father' (John 14:9). Now we know the Father in the same measure as we have known the Son. 'I and my Father are one' (John 10.30). And the Father bears witness to His Son. We therefore pray, 90 Son of God, save us and Thy world.'

To acquire prayer is to acquire eternity. When the body lies dying, the cry 'Jesus Christ' becomes the garment of the soul; when the brain no longer functions and other prayers are difficult to remember, in the light of the divine knowledge that proceeds from the Name our spirit will rise into life incorruptible.

From His LIfe is Mine by Archimandrite Sophrony, trans. Rosemary Edmonds,St. Valdimir Seminary Press, pp112-120

Μεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Σαρανταλείτουργα,Δανιήλ Κατουνακιώτης (Ἱερομόναχος, (1846-1929)

(Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:)

  Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ. Ἀφοῦ ὁ πατέρας μου ἔφθασε εἰς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ἐγνώρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἐκάλεσε ἕνα σεβάσμιο ἱερέα, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριον, ἄνθρωπον πολὺ ἁπλὸν καὶ ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴ εὐλάβεια εἶπε· «ἐγὼ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, καὶ παρακαλῶ ὁδήγησέ με σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τί ὀφείλω νὰ πράξω;» ὁ δὲ ἱερεὺς γνωρίζοντας τὴν θεάρεστον ζωὴν τοῦ πατέρα μου καὶ ὅτι ἦταν σὲ ὅλα ἕτοιμος, διότι εἶχαν προηγηθῆ τὰ πραγματικὰ ἐφόδια, δηλαδὴ ἐξομολόγησις, εὐχέλαιο, συχνὲς ἱερὲς μεταλήψεις, ἐπειδὴ ἕνεκα ποὺ διετέλεσε πολλὲς ἡμέρες ἄρρωστος μεταλάμβανε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὑπέδειξε ἕνα ἀκόμη νὰ κάμη· «ἐὰν ἦταν εὔκολο νὰ δώσης ἐντολὴ νὰ σοῦ κάμουν μετὰ τὸν Θάνατό σου ἕνα τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομά σου, τὸ ὁποῖο νὰ ἐκτέλεση κάποιος ἱερεὺς μακρὰν τῆς πόλεως» ἐγὼ δὲ ἂν καὶ ἄπορος ἔδωσα ὕποσχεσι, ὅτι μὲ πολὺ προθυμία θὰ ἐκτελέσω αὐτό, ἀρκεῖ μόνον νὰ λάβω τὴν εὐχή του, τὴν ὁποία καὶ ἐπῆρα. Αὐτὰ ἀφοῦ ἄκουσε καὶ εὐχαριστηθεὶς ὁ πατέρας μου μὲ προσκάλεσε μὲ πολλὴ συγκίνησι καὶ δάκρυα, καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ τὸν κάμω μετὰ τὸν θάνατό του ἕνα 40λείτουργον. Μετὰ ἀπὸ διάστημα δυὸ ὡρῶν ἀπέθανε ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου καὶ ἀμέσως προσκάλεσα τὸν ἱερέα Δημήτριον, χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ὑποβάλλει τὸ ζήτημα τοῦ 40λείτουργου εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ λέγω εἰς αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν κάμω ἕνα τακτικὸ 40λείτουργο ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐπειδὴ ἡ αἰδεσιμότης σου ἡσυχάζεις εἰς τὸν ἔξω τῆς πόλεως ναΐσκο τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων, δι᾿ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ λάβης τὸν κόπον καὶ νὰ φροντίσης τὴν ἐκτέλεσι αὐτοῦ καὶ ἐγὼ θὰ πληρώσω τὸν κόπον σου καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἔξοδα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἱερεὺς ὅταν ἄκουσε αὐτὰ μοῦ ἀπάντησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, ἔχω δώσει σήμερα στὸν πατέρα σου τὴν γνώμη αὐτή, καὶ ὀφείλω ὅσο ζῶ νὰ τὸν μνημονεύω πάντοτε. Ἐγὼ δὲ γνωρίσας τὴν πολλὴ εὐλάβεια τοῦ ἱερέως καὶ τὴν ἐκτίμησι τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν πατέρα μου ἐπέμενα παρακαλώντας καὶ ἔτσι τὸν ἔπεισα νὰ δεχθῆ τὴν πρότασί μου, καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, πρὸς τὴν πρεσβυτέρα καὶ τὶς κόρες του καὶ λέγει πρὸς αὐτὲς «ἐγὼ ἐπειδὴ θὰ κάνω τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομα τοῦ καλοῦ ἐκείνου εὐεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ 40 ἡμέρες νὰ μὴ μὲ περιμένετε ἐδῶ, διότι θὰ ἡσυχάζω συνέχεια εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ἐξακολουθῶ τακτικώτατα τὸ 40λείτουργο», καὶ ἔτσι ἐπῆγε καὶ ἄρχισε μὲ εὐλάβεια καὶ προθυμία τὸ 40λείτουργον. Ἔγιναν 39 Θεῖες Λειτουργίες καλῶς, τὴν παραμονὴ δὲ τῆς τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικὰ παρουσιάστηκε σφοδρὸς πονόδοντος στὸν ἱερέα καὶ ἀναγκάστηκε τὴν νύκτα νὰ ἔλθη μὲ πόνους στὸ σπίτι του, καὶ προσκάλεσε ἡ πρεσβυτέρα τὸν κουρέα καὶ τοῦ ἔβγαλε τὸ σάπιο δόντι καὶ ἔτσι ἔγλυτωσε ἀπὸ τοὺς πόνους. Λόγω ὅμως ποὺ ἔτρεχε αἷμα ἀπεφάσισε νὰ συμπλήρωση τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία τὴν ἑπομένη. Ὁ Γεώργιος ὅμως μὴ γνωρίζοντας τὴν πάθησι τοῦ ἱερέως τὴν παραμονὴν ἐκείνη ἑτοίμασε, μὲ δάνειο, τὸ ὀφειλόμενον ποσόν, γιὰ τὸν κόπον τοῦ ἱερέως μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ἐπιδώση τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ὅμως ἐκείνου τοῦ Σαββάτου, ἐσηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ. Προσευχόμενος δὲ μὲ πολλὴ κατάνυξι καὶ ἀφοῦ κουράστηκα ἐκάθησα στὸ κρεββάτι καὶ ἄρχισα νὰ ἐνθυμοῦμαι τὶς ἀρετὲς τοῦ πατέρα μου καὶ τὶς παρεκτροπὲς καὶ παιδικές μου παρακοὲς ποὺ εἶχα κάνει κατὰ καιρούς, καὶ συνάμα ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου, ἄραγε ὠφελεῖ τὸ 40λείτουργον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου ἢ χάριν μικρῆς ἀνακουφίσεως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αὐτὸ ἔχει συστήσει; Αὐτὰ σκεπτόμενος μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα, καὶ ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μοῦ φάνηκε ὅτι κοιμήθηκα λίγο, καὶ ἀμέσως βρέθηκα σὲ μιὰ πεδιάδα ὡραιότατη, τῆς ὁποίας ἡ ὀμορφιὰ ἦταν ἀπερίγραπτος, μὴ ἔχουσα σύγκρισι μὲ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου. Ἐνῶ εὑρισκόμουν ἐκεῖ μοῦ ἐπῆλθε φόβος πολύς, ποὺ ὑπαγορευόταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου, ἐπειδὴ ἐγνώρισα τὸν ἑαυτό μου ἀκατάλληλον διὰ τὴν ἐκεῖ ἀπόλαυσι. Καὶ ἐνῶ διατελοῦσα κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀμηχανία, μὲ ἦλθε θάρρος καὶ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου, μιὰ καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἠθέλησε νὰ μὲ φέρη ἐδῶ ἴσως ἡ ἀγαθότητά Του μὲ ἐλεήση καὶ στὴν συνέχεια μετανοήσω, διότι ὅπως βλέπω εὑρίσκομαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα μου. Αὐτὰ συζητώντας μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ παρηγορηθείς, εἶδα μικρὸ φῶς διαυγέστατο, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο, εἶδα μὲ ἀνέκφραστη ἔκπληξι τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη ὡραιότητα τοῦ ἀπέραντου δάσους, ποὺ ἀπόπνεε ἄρρητη εὐωδία. Ὢ ποία μακαριότης ἀναμένει ἐκείνους ποῦ ζοῦν ἐνάρετα εἰς τὸν κόσμον; Ἀναθεωρώντας δὲ μὲ μεγάλη ἔκπληξι καὶ χαρὰ τὴν ὑπερκόσμια ἐκείνη ὡραιότητα εἶδα ἕνα ὡραιότατο παλάτι… ὅταν δὲ πλησίασα κοντὰ βλέπω μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση τὸν πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο καὶ γεμάτον ὅλο φῶς, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο μπροστὰ σὲ ἐκείνη τὴν πόρτα τοῦ παλατιοῦ, καὶ ἀφοῦ μὲ ἀτένισε μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ τὴν γνωστή του ἐπιείκεια καὶ πραότητα, μοῦ εἶπε: «πῶς ἦλθες ἐδῶ παιδί μου;» ἐγὼ δὲ τὸν ἀπήντησα, «καὶ ἐγὼ, πατέρα μου, ἀπορῶ, διότι ὅπως βλέπω δὲν εἶμαι ἄξιος διὰ τὸν τόπο. Ἀλλὰ πές μου, πατέρα μου, πῶς εὑρίσκεσαι ἐδῶ καὶ σὲ ποιὸν ἀνήκει τὸ παλάτι αὐτό;». Ἐκεῖνος δὲ μὲ πολλὴ φαιδρότητα μοῦ εἶπε: «Ἡ ἄκρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἀγαθότης διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχα, ὅπως εἶναι γνωστόν, μεγίστην εὐλάβειαν, μὲ ἠξίωσε νὰ καταταχθῶ εἰς τὸ μέρος αὐτό. Εἰς αὐτὸ δὲ τὸ παλάτι ἤθελον εἴσελθη σήμερον, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ οἰκοδόμος αὐτοῦ ἔβγαλε σήμερον τὸ δόντι του καὶ δὲν ἐτελείωσαν αἱ 40ντα ἡμέραι τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, δι᾿ αὐτὸ αὔριο θὰ εἰσέλθω». Ὅταν εἶδα καὶ ἄκουσα αὐτὰ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἐξύπνησα μὲ ἔκπληξι καὶ γεμάτος δάκρυα ἐθαύμαζα δι᾿ ὅλα ὅσα εἶδα. Ὅλη ἐκείνη τὴν νύκτα ἔμεινα ἄυπνος εὐχαριστῶν καὶ δοξολογῶν τὸν Πανάγαθον Θεόν… Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπῆγα εἰς τὸν ἱερέα Δημήτριον καὶ τὸν εὑρῆκα νὰ κάθεται, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μὲ ἐδέχθηκε μὲ χαρὰ μοῦ εἶπε· «νὰ καὶ ἐγὼ πρὸ ὀλίγου ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν λειτουργία, τελειώσας εὐτυχῶς τὸ 40λείτουργον». Αὐτὸ δὲ εἶπε διὰ νὰ μὴ μὲ λυπήση, διότι ἐμποδίστηκε μία ἡμέρα ἡ λειτουργία, τὴν ὁποίαν βέβαια ἤθελε πρόσθεση τὴν ἑπομένη. Τότε ἐγὼ ἄρχισα νὰ διηγοῦμαι εἰς τὸν ἱερέα τὰ ὅσα εἶδα μὲ λεπτομέρεια καὶ πολλὴ συγκίνησι, καὶ ὅταν ἔφθασα εἰς τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ δοντιοῦ καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τελειωθῆ ἡ οἰκοδομὴ καὶ θὰ εἰσέλθη ὁ πατέρας μου εἰς τὸ παλάτι, τότε ὁ ἱερεὺς κατεληφθεὶς ἀπὸ θαυμασμὸ ἐβόησε· «ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, εἶμαι ὁ οἰκοδόμος ἐκεῖνος»… Αὐτὰ ὁ πατὴρ Δανιὴλ τὰ ἐβεβαίωσε καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα Δημήτριον τὸν ὁποῖον ἐπεσκέφθη, ὁ ὁποῖος π. Δημήτριος μὲ παρεκάλεσε ὅπως γράψω ἀκριβῶς τὴν ὠφελιμωτάτην αὐτὴν διήγησιν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χῶραν ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος.

agiazoni

Beware of Teaching Children Pride...

Most of us parents are very proud of our children.  We are continually reinforcing their accomplishments with praise and telling them how wonderful they are.  But is this healthy for them?  This is a question that surely will draw much discussion and differing viewpoints.
Here is what Elder Paisios has to say,

 

Many parents, thinking they dearly love their children, end up destroying them without realizing it.  For example, a mother, who excessively loves her daughter, tells her while holding her in her arms: "I have the best child in the world."  Therefore, from a very young age (when a child is unable to realize it and react against it) the child acquires a haughty mind-set and believes she is a nice person.  As a result, she is unable to sense the lack of God's presence and his benevolent power in her life and of course, cannot learn to ask for Him.  Consequently, she develops a self-confidence as stiff as marble, which often never goes away, since, as the time goes by, it becomes very difficult to get rid of it.

The challenge of a parent is to help their child develop a healthy self-esteem which includes humility, while teaching them that all comes from God.  Truly, we are all God's children and everything we have and can do comes from Him.  It is important to remember to thank Him for the gifts He gives us and our ability to develop and apply them.  Pride develops when we think our accomplishments are all our doing or that we are inherently better than others.

How about the extreme emphasis on sports and it competitiveness?  A recent survey showed that those who participate in the major sports of baseball, basketball or football are more likely to cheat in school.  These activities which emphasize personal accomplishment independent of God can lead our children away from God making it more difficult for them in later life to repent and come closer to God.

We as parents have an awesome responsibly.  First we have to develop humility ourselves.

Elder Paisios says,

 

Parents must look after their spiritual life, because apart from themselves, they are also responsible for their children.  Of course, they have the excuse of having inherited their negative traits from their own parents; they have no excuse, however, for not trying to get rid of them, once they become aware of their existence.

Work continually on your own relationship with God and you will continually become a better parent.

 

Source

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος-Πῶς ἐνεργεῖ ἡ χάρη. Ἡ ἐλεύθερη ἀποδοχή της ἀπό τόν ἄνθρωπο.

  Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

ΘΥΜΑΣΑΙ, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω ,όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι. Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους.
Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» ( Ματθ. 13:33 ) . Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του , αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως. Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα. Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα , μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.
Θα κάνω άλλη μια παρομοίωση, για να εξηγήσω το πώς η χάρη, όταν της δίνονται περιθώρια να ενεργήσει, αφού διαποτίσει σύνολη τη φύση μας, γίνεται και εξωτερικά ορατή σε όλους όσοι είναι ικανοί να τη δουν. Η χάρη, λοιπόν, μοιάζει με τη φωτιά, που διεισδύει στο σίδερο. Δεν είναι μόνο μέσα στο σίδερο, μα και στο εξωτερικό του. Την πύρινη δύναμή της τη βλέπει ο καθένας. Έτσι συμβαίνει και με τη χάρη, όταν εισχωρήσει στη φύση μας. Γίνεται αντιληπτή απ’ όλους. Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μ’ έναν θεοχαρίτωτο άνθρωπο, αισθάνονται ότι αυτός έχει μιαν ασυνήθιστη δύναμη, που εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Όταν αρχίζει να μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, λάμπει σαν τον μεσημεριάτικο ήλιο, και τα λόγια του πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, διαμορφώνοντας μέσα του με αυθεντία ανάλογα συναισθήματα και διαθέσεις. Μα κι όταν ακόμα δεν μιλάει, εκπέμπει μια θερμότητα, που επηρεάζει τα πάντα γύρω του, και μια παράξενη δύναμη, που επενεργεί στις ψυχές και τους εμπνέει προθυμία για πνευματικό αγώνα.
Παίρνουμε τη χάρη του Θεού στη νηπιακή μας ηλικία με το άγιο Βάπτισμα. Από την ώρα εκείνη η χάρη αρχίζει να ενεργεί μέσα μας, με την προοπτική και την ελπίδα ότι, μετά την ενηλικίωση και ωρίμανσή μας, θα αναλάβουμε αυτοθέλητα και πρόθυμα τον αγώνα για τη σωτηρία μας.
Όταν οι γονείς είναι ευσεβείς και ανατρέφουν τα παιδιά τους , όπως λέει ο απόστολος, «δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» ( Εφ. 6:4 ) , τότε η θεία χάρη γεννάει την ειρήνη στις παιδικές ψυχές . Έτσι τα παιδιά γίνονται ευγενικά, ταπεινά, υπάκουα, καλότροπα, θεοφοβούμενα. Παραδείγματα μπορεί να δει κανείς παντού . Θα έλεγα πως κι εσύ είσαι ένα τέτοιο παιδί , αν δεν φοβόμουνα ότι θα το έπαιρνες επάνω σου, μολονότι κανένα χάρισμά σου δεν οφείλεται σε δικές σου προσπάθειες. Υπάρχουν στην ψυχή σου πολλά καλά στοιχεία, αλλά τα έχεις πάρει από άλλους˙ είναι δώρα είτε του Θεού είτε των ανθρώπων, και συγκεκριμένα των γονιών σου, που σου τα κληροδότησαν ή σου τα έδωσαν με την ανατροφή. Μπροστά σου βρίσκεται τώρα ένα καθήκον: Ν’ αγαπήσεις όλα αυτά τα καλά στοιχεία, να τα κλείσεις στην καρδιά σου, κι έπειτα να τα αυξήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις. Είναι αλήθεια ότι πατάς σε γερά θεμέλια και ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Τίποτα, όμως, απ’ όσα έχεις δεν είναι καρπός της ελεύθερης βουλήσεώς σου και αποτέλεσμα υπεύθυνων αποφάσεών σου. Και αν δεν αρχίσεις τώρα να καταβάλλεις τις δικές σου προσπάθειες για τη σταθεροποίηση των καλών στοιχείων της ψυχής σου, θα τα χάσεις όλα με τις πρώτες δυσάρεστες περιστάσεις. Ναι, θα σε εγκαταλείψουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια γλυκειά – ή μήπως πικρή;- ανάμνηση.
Θυμάσαι τι ένιωσες , όταν βυθίστηκες στη δίνη της κοσμικής ζωής; Πώς ταλαιπωρήθηκες τότε; Πώς η λύπη πλημμύρισε την καρδιά σου; Ότι καλό έχεις μέσα σου, το πήρες από τη χάρη του Θεού και από την οικογένειά σου. Γιατί, λοιπόν, οι εμπειρίες σου από την κοσμική ζωή σε στενοχώρησαν; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να νιώσει κάποια συμπάθεια για τη ζωή αυτή. Μολονότι δεν το ομολόγησες, είναι αυταπόδεικτο από τη λύπη που σε ταλαιπώρησε αργότερα .Αν δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν θα υπήρχε και ταλαιπωρία. Σου έγραψα ότι, αν κάποια αδήριτη ανάγκη σε ρίξει ξανά στην ίδια δίνη, μην αφήσεις την καρδιά σου να προσκολληθεί σε κάτι απ’ όσα βλέπεις ή ακούς εκεί. Αν η καρδιά σου δεν προσκολληθεί σε τίποτα, δεν θα ξαναδοκιμάσεις λύπη. Δεν ξέρω αν τώρα βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτή τη δίνη. Κι αν βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν τηρείς τη συμβουλή μου. Κάνε ό,τι νομίζεις. Είσαι αυτεξούσια. Όπου να ‘ναι , άλλωστε, ενηλικιώνεσαι.
Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να σου πω ειλικρινά και ξεκάθαρα ότι έχεις τρεις επιλογές: Είτε να γίνεις άνθρωπος πνευματικός και θεοχαρίτωτος, είτε να γίνεις άνθρωπος κοσμικός, κενός, ματαιόσχολος και εμπαθής όσο όλοι σχεδόν οι άλλοι, είτε ,τέλος να γίνεις άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στην πνευματική και την κοσμική ζωή. Ελπίζω και εύχομαι να γίνεις άνθρωπος πνευματικός. Και θα γίνεις, αν το θελήσεις. Άνθρωπος κενός και ματαιόσχολος, άνθρωπος κοσμικός και άπιστος δεν νομίζω ότι θα γίνεις ποτέ, γιατί σε γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν μπορώ, ωστόσο, ν’ αποκλείσω την πιθανότητα της τρίτης περιπτώσεως. Είναι πιθανό να μη γίνεις ούτε εντελώς πνευματική μα ούτε και εντελώς κοσμική, ούτε χριστιανή μα ούτε και άπιστη. Αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν φυλάξεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής. Πρόσεξε! Μιλάω για έλξη και όχι για συμμετοχή στην κοσμική ζωή. Γιατί η συμμετοχή, όπως λες κι εσύ, μερικές φορές είναι αναπόφευκτη. Αν λοιπόν, δεν φυλάξεις την καρδιά σου απ’ αυτή την έλξη, θα γεννηθεί μέσα σου μια συμπάθεια για την κοσμικότητα, συμπάθεια που δεν θα σε αποκόψει εντελώς από τις χριστιανικές αρχές σου, αλλά θα σου εμπνεύσει κάποια ψυχρότητα απέναντί τους. Θα διατηρήσεις τις αρχές σου, ή μάλλον μερικές απ’ αυτές, αλλά μόνο από συνήθεια. Έτσι ουσιαστικά δεν θα βρίσκεσαι ούτε στον κοσμικό χώρο, ούτε στον αληθινά πνευματικό˙ δεν θα είσαι ούτε κοσμικός ούτε πνευματικός άνθρωπος.
Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο ήταν και για τον άγγελο της Εκκλησίας της Λαοδικείας, που καταδικάστηκε από τον Κύριο στην Αποκάλυψη: «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα είτε κρύος είτε ζεστός! Επειδή ,όμως , δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» ( Αποκ. 3:15-16 ). Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στον Θεό και σ’ όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία. Αν δεν είσαι ούτε ψυχρή απέναντι στην κοσμικότητα ούτε θερμή απέναντι στα θεία, αλλά χλιαρή και κρυερή απέναντι σε όλα, ο Θεός θα σε αποδοκιμάσει και θα σε απορρίψει.
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Να διαλέξεις με την καρδιά σου την άγια και θεάρεστη πνευματική ζωή, τώρα μάλιστα που ενηλικιώνεσαι. Θα τη διαλέξεις; Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φωτίσει!

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5.html

Elder Cleopa of Romania-On the Second Coming of Christ

 Elder Cleopas Ilie

On the Second Coming of Christ. Chapter 15 from The Truth of Our Faith by Elder Cleopa of Romania.


Inquirer: Father, what can you tell us about the exact date of the Second Coming of Christ?

Elder Cleopa: Christs true Church provides us with a number of apt testimonies which show that God did not entrust this date to anyone, neither to angels, nor to men, nor even to His own Son as man.

Listen to the divine words of Scripture on the subject:

But of that day and hour knoweth no man, no, not the angels of heaven, but my Father only. But as the days of Noe were, so shall also the coming of the Son of man be. For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark, and knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be ... Watch therefore: for ye know not what hour your Lord doth come. But know this, that if the good man of the house had known in what watch the thief would come, he would have watched, and would not have suffered his house to be broken up. Therefore be ye also ready: for in such an hour as ye think not the Son of man cometh ... (Mat. 24:36-51)

If neither the angels in heaven nor the Son of Man Himself as man know the appointed time, how is it possible for it to be known among men? From the words of the Saviour it is understood only that we must be ever vigilant and mindful of our salvation, ever ready for the coming of the Lord, for we know neither the day nor the hour of His coming, nor even the hour of our own end in this life. His appearance will be unexpected, as the Lord forewarned us when he said, Watch therefore, for ye know neither the day nor the hour wherein the Son of Man cometh. (Mat. 25:13)

Inquirer: It is true that at first the Apostles didnt know the exact date of the Second Coming of the Saviour (Mat. 24:36), however, from the time they were strengthened from on high at the descent of the Holy Spirit they were made aware of all. For, as the Saviour foretold, by the Holy Spirit all the mysteries were revealed: I have yet many things to say unto you, but ye cannot bear them now. Howbeit when he, the Spirit of truth, is come, he will guide you into all truth: for He shall not speak of Himself; but whatsoever He shall hear, that shall He speak: and He will shew you things to come (Jn. 16:12-13). From the time of the descent of the Holy Spirit at Pentecost the Apostles, as well as all faithful Christians, with the illumination and wisdom given them by the Holy Spirit, were made able to know all truth. In other words, they became aware of the entirety of the divine plan for the history of the world and its end, and thus were able to determine through Holy Scripture the events of the future, such as the date of the Second Coming. Isnt such a determination possible?

Elder Cleopa: William Miller calculated that, according to Scripture between the first of March 1843 and the first of March 1844 the Second Coming of Christ would take place. He had announced this date from as early as 1833 in the brochure Prophecy from Holy Scripture of the Second Coming of the Lord in the year 1843. Another prophet, Joseph Chimes, had proposed in the journals The Voice of Midnight (1842) and The Bell of Danger that the Lord would come in the year 1843.

The closest disciple of Miller, a Mr. Snow, decided to add to the prophecy of Miller another seven months and ten days, predetermining the date of the Second Coming of the Lord as the tenth of October 1844. He was also put to ridicule along with his teacher. Those who believed their pronouncements spent their fortunes, handing out all they had and buying white garments and candles in order to go out and meet the Lord. Its possible that the shop windows were even filled then with white garments for those travelling to heaven on the tenth of October 1844. Yet, this day passed like all others. The so-called prophets became the recipients of every kind of shame, derision and mockery from those deluded people who had scattered their fortunes trusting in the false prophecies.

From these pitiful experiences we must at least come to understand that the promise of our Saviour Jesus Christ concerning the revelation of the future by the Holy Spirit did not refer to the date of the Second Coming, as it appeared to many, but rather to prophecies pertaining to various events and signs due to come to pass in the Church. For, indeed, there have been revelations through the Holy Spirit, as we see, for example, in the Book of Revelation and other books of Holy Scripture. These revelations contain a variety of eschatological teachings (on the appearance of the Antichrist, of the false prophets, the unleashing of the persecutions of Christians), as well as the indispensable wisdom of the Apostles which enabled them to present the divine teachings when they were led to give a defence before their accusers (Mat. 10:19-20). These are the future events of which the Saviour speaks in the text that you read.


Inquirer: The Apostle Paul writes: But ye, brethren, are not in darkness, that that day should overtake you as a thief. Ye are all the children of light, and the children of the day: we are not of the night, nor of darkness (1 Thess. 5:4-5). From these words it follows that Christians can and should know the exact date of the Second Coming in order to be ready to accept it.

Elder Cleopa: Why have you read from only verses four and five of chapter five from First Thessalonians, leaving out verses one and two which serve to interpret verses four and five? Listen to what the Apostle Paul says there: But of the times and the seasons, brethren, ye have no need that I write unto you. For yourselves know perfectly that the day of the Lord so cometh as a thief in the night (1 Thess. 5:1-2). This is the truth to which the Christs Church has remained faithful. The true Church teaches, equally with the Apostle Paul, that the day of the Lord will come as a thief in the night and that no one knows the day nor the hour in which the Son of Man will come.

It is possible only for the approach of the Second Coming to be known by the signs which must come before:

~ The preaching of the Gospel throughout the world. (Mat. 24:15)

~ The turn of the Jews to Christianity after the preaching of the Gospel in the entire world. (Rom. 11:25-34)

~ The appearance of the Antichrist, also called the man of iniquity or the beast, together with his representatives, pseudo-Christs, false prophets, and every type of false wonder worked by the power of Satan in order to deceive the people. The Antichrist will sit in the place of God acting as if he were God and as an unrelenting beast he will pursue with all rage and furore the chosen servants of God. (1 Jn. 2:18; 2 Thess. 2:3-11; Rev. 13:1-8, 20:1-10; Mat. 24:9)

~ The multiplication of wickedness and the growing cold of love between men, hatred and betrayal of one another. (Mat. 24:10-12)

~ A torrent of bloodshed, wars and rumours of wars between nations, people and states. (Mat. 24:6-7)

~ The appearance of calamities such as mass starvation, sicknesses etc. (Mat. 24:7-9)

~ The appearance of certain signs in the world such as the darkening of the sun and moon, the falling of stars from the sky, the passing away of heaven and earth.

~ The appearance in the heavens of the sign of the Son of Man, the True Cross, because this is the sign of victory of our Lord and no other sign so alerts us of His imminent arrival as does His Cross.

The Lord explains these signs thus: Now learn a parable of the fig tree; When his branch is yet tender, and putteth forth leaves, ye know that summer is nigh: So likewise ye, when ye shall see all these things, know that it is near, even at the doors (Mat. 24:32-33) Therefore, concerning the signs that will precede the Second Coming of the Lord, we have explanations and confirmation from the Saviour Himself, while of the exact date of His coming neither the angels nor even the Son of Man Himself, as man, are informed, but the Father alone knows.


Ch. 15 from The Truth of Our Faith: A Discourse from Holy Scripture on the Teachings of True Christianity, by Elder Cleopa of Romania (Greece: Uncut Mountain Press, 2000).

ΟΙ ΨΑΛΜΟΙ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Ο μακαρισμός γέροντας Παίσιος έλεγε για τους ψαλμούς: "Ευλογημένη ψυχή, τίποτε δεν είναι αδύνατο στο Θεό. Ζήτα του με ευγένεια αυτό που θέλεις. Εάν δυσκολεύεσαι, διάβασε τους ψαλμούς του Δαβίδ. Θα δης εκείνος με τι τρόπο ζητούσε από το Θεό και ελάμβανε αυτό που ποθούσε". "
Όσοι απομακρύνονται από το Χριστό, στερούνται τον θείο φωτισμό, γιατί άφησαν το προσήλιο σαν τους ανοήτους και πηγαίνουν στο ανήλιο....
Η χρήση του Ψαλτηρίου σύμφωνα με τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, εξηγεί σε ποιες περιπτώσεις ενδείκνυται ο κάθε ψαλμός.

  ΨΑΛΜΟΙ

1.     Όταν φυτεύουν δένδρα ή αμπέλι, για να καρποφορήσουν
2.     Για να δώσει φώτιση ο Θεός σ’ αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.
3.    Για να φύγει η κακία από ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους  τους.
4.     Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ευαίσθητους ανθρώπους, που αρρώστησαν από μελαγχολία από τη συμπεριφορά των σκληρόκαρδων ανθρώπων.
5.     Για να θεραπεύσει ο Θεός τα πληγωμένα, χτυπημένα μάτια από κακό άνθρωπο.
6.     Για να ελευθερώσει ο Θεός τον μαγεμένο άνθρωπο.
7.     Γι’ αυτούς που έπαθαν από φοβία από τις φοβέρες και τις απειλές των κακών ανθρώπων.
8.     Γι’ αυτούς που έπαθαν κακό από δαίμονες ή από πονηρούς ανθρώπους.
9.     Για να πάψουν να σε φοβερίζουν οι δαίμονες στον ύπνο ή με τις φαντασίες την ημέρα.
10.   Για τα σκληρόκαρδα ανδρόγυνα που μαλώνουν και χωρίζουν. ( Όταν βασανίζει άδικα ο σκληρός ή η σκληρή τον ευαίσθητο).
11.   Για τους τρελούς που έχουν και κακότητα και κάνουν κακό στους ανθρώπους.
12.   Γι’ αυτούς που πάσχουν από το συκώτι.
13.   Γι’ φοβερό δαιμόνιο, συνέχεια 3 Χ 3 ημέρες.
14.   Για ν’ αλλάξουν γνώμη οι ληστές και να επιστρέψουν άπρακτοι και μετανοημένοι.
15.   Για να βρεθεί το κλειδί, όταν χαθεί.
16.   Για μεγάλη συκοφαντία, 3 φορές την ημέρα επί 3 ημέρες.
17.   Όταν γίνεται σεισμός ή θεομηνία, κατακλυσμός και κεραυνοί.
18.   Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στην γέννα τους. 19.   Γι’ ανδρόγυνα που δεν γεννούν λόγω αναπηρίας, για να τους θεραπεύσει ο Θεός, για να μην χωρίσουν.
20.   Για να μαλακώσει ο Θεός τις καρδιές των πλουσίων να κάνουν ελεημοσύνες στους φτωχούς.
21.   Για να εμποδίσει ο Θεός την πυρκαϊά, για να μην γίνει κακό.
22.   Για να ημερέψει ο Θεός τα άτακτα και ανυπάκουα παιδιά, που θλίβουν τους γονείς τους.
23.   Για να ανοίξει η πόρτα, όταν χαθεί το κλειδί.
24.   Σε ανθρώπους που φθονεί πολύ ο πειρασμός και τους φέρνει συνέχεια αναποδιές στην ζωή τους, για να γογγύζουν.
25.   Όταν ζητάει κανείς κάτι καλό από τον Θεό, για να του το δώσει, χωρίς να τον βλάψει.
26.   Για να προστατέψει ο Θεός τους χωρικούς από τα εχθρικά στρατεύματα, να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους και λεηλασίες στις αγροικίες.
27.   Για να θεραπεύσει ο Θεός τους νευρασθενής και τους νευρόπονους.
28.   Γι’ αυτούς που τους πειράζει η θάλασσα και φοβούνται στην πολλή φουρτούνα.
29.   Γι’ αυτούς που κινδυνεύουν μακριά, μέσα σε βάρβαρους και άπιστους λαούς, για να τους φυλάξει ο Θεός και να φωτίσει κι εκείνους να ημερέψουν, και να γνωρίσουν το Θεό.
30.   Για να δώσει ο Θεός αφθονία σπαρτών και καρπών στα δέντρα, όταν ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός.
31.   Για να βρουν οι οδοιπόροι τον δρόμο, όταν χαθούν και ταλαιπωρούνται.
32.   Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια στους αδικοφυλακισμένους, για να ελευθερωθούν.
33.   Σε ψυχορραγούντες, όταν βασανίζονται από τους δαίμονες την ώρα του θανάτου, ή σε εχθρικά στρατεύματα, όταν απειλούν και παραβιάζουν τα σύνορα, για να κάνουν κακό.
34.   Για να ελευθερώσει ο Θεός τους καλοκάγαθους ανθρώπους από τις παγίδες των πονηρών ανθρώπων, που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους του Θεού.
35.   Για να εξαλειφθεί τελείως η έχθρα μετά από τα μαλώματα ή παρεξηγήσεις.
36.   Για βαριά πληγωμένους ανθρώπους από κακοποιούς εγκληματίες.
37.   Όταν πονάνε οι σιαγόνες από σάπια δόντια. 38.   Για να βρουν εργασία οι εγκαταλελειμμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι, για να μη θλίβονται.
39.   Για να επανέλθει αγάπη μεταξύ αφεντικού και υπαλλήλων, όταν δημιουργούνται προστριβές.
40.   Για να ελευθερωθούν οι μητέρες στην γέννα, από πρόωρο τοκετό.
41.   Σε νέους που αρρωσταίνουν από έρωτα, όταν τραυματίζεται το ένα πρόσωπο και θλίβεται.
42.   Για να ελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι από τις φυλακές του εχθρικού έθνους.
43.   Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια στα παρεξηγημένα ανδρόγυνα, για να συμφιλιωθούν.
44.   Για τους ανθρώπους που πάσχουν από την καρδιά ή από τα νεφρά.
45.   Για τους νέους, που εμποδίζει ο εχθρός, από φθόνο, να δημιουργήσουν οικογένεια (να παντρευτούν).
46.   Για να ειρηνεύσει ο υπηρέτης ή ο δούλος, όταν φύγει πληγωμένος από το αφεντικό του και να βρει δουλειά.
47.   Όταν γίνονται μεγάλες καταστροφές και ληστείες από βαρβαρικές συμμορίες – πειρατών -. (Να διαβάζεται συνέχεια επί 40 ημέρες).
48.   Γι’ αυτούς που κάνουν επικίνδυνη δουλειά.
49.   Για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό οι απομακρυσμένοι άνθρωποι, για να σωθούν.
50.   Όταν εξ αμαρτιών μας έρθει παιδαγωγική οργή Θεού (επιδημία αρρώστιας και θανατικό στους ανθρώπους ή στα ζώα).
51.   Για να μετανοήσουν οι σκληρόκαρδοι άρχοντες και να γίνουν ευσπλαχνικοί, για να μη βασανίζουν τον λαό.
52.   Για να ευλογήσει ο Θεός τα δίχτυα, να γεμίζουν ψάρια.
53.   Για να φωτίσει ο Θεός τους πλούσιους, που έχουν αγορασμένους δούλους, να τους ελευθερώσουν.
54.   Για να αποκατασταθεί η υπόληψη της δυσφημισμένης οικογένειας που είχε συκοφαντηθεί.
55.   Σε ευαίσθητους, που έχουν πληγωθεί ψυχικά από τους συνανθρώπους τους.
56.   Γι’ ανθρώπους που υποφέρουν από πονοκέφαλο, από πολλή στενοχώρια.
57.   Για να έλθουν ευνοϊκά τα πράγματα σ’ εκείνους που ενεργούν για το καλό, να εμποδίσει ο Θεός κάθε πονηρή ενέργεια δαιμόνων ή φθονερών ανθρώπων.
58.   Για τους βουβούς, να δώσει ο Θεός λαλιά.
59.   Για να φανερώσει ο Θεός την αλήθεια, όταν συκοφαντείται σύνολο ανθρώπων.
60.   Γι’ αυτούς που δυσκολεύονται στην εργασία, είτε από τεμπελιά είτε από δειλία.
61.   Για να απαλλάξει ο Θεός από δοκιμασίες τον ολιγόψυχο άνθρωπο, που δεν έχει υπομονή και γογγύζει.
62.   Για να καρπίσουν τα χωράφια και τα δέντρα, όταν στερούνται από νερό.
63.   Όταν δαγκωθεί ο άνθρωπος από λύκο ή σκύλο λυσσασμένο (τους έδινε και από το διαβασμένο νερό, για να πιουν).
64.   Για να έχουν οι έμποροι ευλογία, για να μην φλυαρούν και αδικούν τους απλούς ανθρώπους.
65.   Για να μην φέρει αναποδιές ο πονηρός στα σπίτια και θλίβει τις οικογένειες.
66.   Για να ευλογηθούν τα πουλερικά (ορνιθοτροφεία).
67.   Για να ελευθερωθούν οι μητέρες, που δυσκολεύονται να αποβάλλουν, όταν παθαίνουν κακό.
68.   Όταν γίνονται θεομηνίες και πλημμυρίζουν τα ποτάμια και παρασύρουν σπίτια και ανθρώπους.
69.   Σε ευαίσθητους ανθρώπους που θλίβονται για το παραμικρό και έρχονται σε απόγνωση, να τους ενισχύει ο Θεός.
70.    Για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους, που γίνονται βαρετοί από φθόνο του διαβόλου και έρχονται σε απόγνωση, για να βρουν έλεος από τον Θεό και περίθαλψη.
71.   Για να ευλογήσει ο Θεός τα αγαθά της νέας εσοδείας, που μετέφεραν στα σπίτια τους οι γεωργοί.
72.   Για να μετανοήσουν οι κακοποιοί άνθρωποι.
73.   Για να προφυλάξει ο Θεός τους χωρικούς που εργάζονται στα χωράφια τους, όταν οι εχθροί έχουν περικυκλωμένο το χωριό.
74.   Για να ημερέψει το βάρβαρο αφεντικό, να μην βασανίζει τους συνανθρώπους του, τους υπαλλήλους.
75.   Σε μητέρα που φοβάται στη γέννα της, για να την ενθαρρύνει και να την προστατέψει ο Θεός.
76.   Όταν δεν υπάρχει κατανόηση μεταξύ γονέων και παιδιών, να τους φωτίσει ο Θεός, για να ακούνε τα παιδιά τους γονείς και οι γονείς να δείχνουν αγάπη.
77.   Για να φωτίσει ο Θεός τους δανειστές, να μην πιέζουν τους συνανθρώπους τους για το χρέος τους, και να είναι ευσπλαχνικοί.
78.   Για να προφυλάξει ο Θεός τα χωριά από ληστείες και καταστροφές των εχθρικών στρατευμάτων.
79.   Για να θεραπεύσει ο Θεός τον άνθρωπο, όταν πρήζεται το πρόσωπό του και πονάει όλο το κεφάλι του.
80.   Για να οικονομήσει ο Θεός τους φτωχούς, που στερούνται και στενοχωριούνται από την ανέχεια και θλίβονται.
81.   Για να αγοράσουν οι άνθρωποι τα προϊόντα των γεωργών, για να μην στενοχωριούνται και θλίβονται οι χωρικοί.
82.   Για να εμποδίσει ο Θεός τους κακούς ανθρώπους, που θέλουν να κάνουν δολοφονίες.
83.   Για να διατηρηθούν από τον Θεό όλα τα υπάρχοντα του σπιτιού καλά, τα ζώα και τα προϊόντα των παραγωγών.
84.   Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί από τους ληστές και έπαθαν και από φοβία.
85.   Για να σώσει ο Θεός τον κόσμο, όταν πέφτει χολέρα στους ανθρώπους και πεθαίνουν.
86.   Για να παρατείνει ο Θεός την ζωή στους οικογενειάρχες, που έχουν ακόμη υποχρεώσεις οικογενειακές.
87.   Για να προστατεύσει ο Θεός όλους τους απροστάτευτους ανθρώπους, που ταλαιπωρούνται από σκληρούς συνανθρώπους.
88.   Για να δυναμώσει ο Θεός τους φιλάσθενους και αδύνατους ανθρώπους, για να μπορούν να εργάζονται χωρίς να κουράζονται και να θλίβονται.
89.   Για να βρέξει ο Θεός, όταν υπάρχει ανομβρία ή όταν στερέψουν τα πηγάδια, για να βγάλουν νερό.
90.   Για να εξαφανιστεί ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται σε άνθρωπο και τον τρομάζει.
91.   Για να δώσει ο Θεός σύνεση στους ανθρώπους, για να προκόπτουν πνευματικά. 92.   Για να προφυλάξει ο Θεός το πλοίο, όταν κινδυνεύει από μεγάλη φουρτούνα στη θάλασσα (έριχνε δε και αγιασμένο νερό στα τέσσερα σημεία του πλοίου).
93.   Για να φωτίσει ο Θεός τους άτακτους ανθρώπους, που δημιουργούν θέματα στο έθνος και αναστατώνουν τον λαό και τον ταλαιπωρούν με ακαταστασίες και φαγωμάρες.
94.   Για να μην πλησιάσουν μάγια στα ανδρόγυνα και δημιουργούνται θέματα και προστριβές.
95.   Για να δώσει ο Θεός την ακοή στους κουφούς.
96.   Για να φύγουν τα μάγια από τους ανθρώπους.
97.   Για να δώσει ο Θεός παρηγοριά στους στενοχωρημένους ανθρώπους, για να μη θλίβονται.
98.   Για να ευλογήσει και να χαριτώσει ο Θεός τους νέους που θέλουν να αφιερωθούν στον Θεό.
99.   Για να ευλογήσει και να εκπληρώσει ο Θεός τους θείους πόθους των ανθρώπων.
100. Για να δίνει ο Θεός χαρίσματα στους καλοκάγαθους ανθρώπους.
101. Για να ευλογήσει ο Θεός τους ανθρώπους, που φέρουν αξιώματα, για να βοηθούν τον κόσμο με καλοσύνη και κατανόηση.
102. Για να έλθουν τα έμμηνα, όταν καθυστερούν.
103. Για να ευλογήσει ο Θεός τα υπάρχοντα των ανθρώπων, για να μην στερούνται και θλίβονται, αλλά να δοξάσουν τον Θεό.
104. Για να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους.
105. Για να δώσει φώτιση ο Θεός στους ανθρώπους να μην ξεκλίνουν από την οδό της σωτηρίας. 106. Για να λύσει ο Θεός την στείρωση των γυναικών.
107. Για να ταπεινώσει ο Θεός τους εχθρούς, για να αλλάξουν τις κακές των διαθέσεις.
108. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους σεληνιασμένους ή για να ελεήσει τους ψευδομάρτυρες, να μετανοήσουν.
109. Για να έχουν σεβασμό οι νεότεροι στους μεγαλύτερους.
110. Για να μετανοήσουν οι άδικοι κριτές και να κρίνουν δίκαια τον λαό του Θεού.
111. Για να προφυλάξει ο Θεός τους στρατιώτες, όταν πηγαίνουν στον πόλεμο.
112. Για να δώσει ο Θεός ευλογίες στη φτωχή χήρα, να πληρώσει τα χρέη της και ν’ απαλλαχτεί από τη φυλακή.
113. Για να θεραπεύσει ο Θεός τα καθυστερημένα διανοητικά και μογγόλαλα παιδιά.
114. Για να δίνει ο Θεός ευλογίες και παρηγοριά στα δυστυχισμένα, φτωχά παιδάκια, για να μην περιφρονούνται από τα παιδιά των πλουσίων και θλίβονται.
115. Για να θεραπεύσει ο Θεός το φοβερό πάθος του ψεύδους.
116. Για να διατηρούν αγάπη και ομόνοια οι οικογένειες και να δοξολογούν το Θεό.
117. Για να ταπεινώσει ο Θεός τους βαρβάρους, όταν κυκλώνουν το χωριό και το απειλούν, και να ανατρέψει τις κακές διαθέσεις τους.
118. Για να πατάξει ο Θεός τους βαρβάρους, και να ταπεινώσει την δράση τους, όταν σφάζουν αθώα γυναικόπαιδα.
119. Για να δίνει υπομονή και ανεκτικότητα ο Θεός στους ανθρώπους, που είναι αναγκασμένοι να παρευρίσκονται με δόλιους και άδικους ανθρώπους.
120. Για να προστατεύσει ο Θεός τους σκλάβους από τα εχθρικά χέρια, να μην τους κακοποιήσουν μέχρι να ελευθερωθούν.
121. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους, που πάσχουν από βασκανία.
122  Για να δώσει ο Θεός το φως στους τυφλούς και να θεραπεύσει τα πονεμένα μάτια.
123. Για να φυλάξει ο Θεός τους ανθρώπους από τα φίδια, να μην τους δαγκώσουν.
124. Για να προφυλάξει ο Θεός τα κτήματα των δικαίων ανθρώπων από τους κακούς ανθρώπους.
125. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους, που πάσχουν από συνεχείς πονοκεφάλους.
126. Για να ειρηνεύσει ο Θεός την οικογένεια, όταν μαλώνουν.
127. Για να μην πλησιάσει η κακία του εχθρού ποτέ στα σπίτια και να επικρατήσει η ειρήνη και η ευλογία του Θεού στην οικογένεια.
128. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους που πάσχουν από ημικρανία, πονοκεφάλους και να ελεήσει τους σκληρόκαρδους και αδιάκριτους ανθρώπους, που στενοχωρούν τους ευαίσθητους.
129. Για να δώσει ο Θεός θάρρος και ελπίδα στους αρχάριους, για να μη δυσκολεύονται στη δουλειά τους. 130 Για να δώσει ο Θεός μετάνοια και παρηγοριά με ελπίδα στους ανθρώπους, για να σωθούν.
131. Για να λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο, όταν εξ αμαρτιών μας γίνονται συνεχείς πόλεμοι.
132. Για να φυλάξει ο Θεός τα έθνη να συμφιλιωθούν και να ειρηνεύουν οι άνθρωποι.
133. Για να φυλάξει ο Θεός τους ανθρώπους από κάθε κίνδυνο.
134. Για να συγκεντρώνονται οι άνθρωποι την ώρα της προσευχής και να ενώνεται ο νους τους με το Θεό.
135. Για να προστατέψει ο Θεός τους πρόσφυγες, όταν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φεύγουν, για να σωθούν απ’ τους βαρβάρους.
136. Για να σταθεροποιήσει ο Θεός τον άνθρωπο, που έχει άστατο χαρακτήρα.
137. Για να φωτίζει ο Θεός τους άρχοντες του τόπου, για να βρίσκουν κατανόηση οι άνθρωποι στα αιτήματά τους. 138. Για να πάψει ο διάβολος να πειράζει τους ευαίσθητους ανθρώπους με βλάσφημους λογισμούς.
139. Για να ημερέψει ο Θεός τον δύστροπο οικογενειάρχη, που ταλαιπωρεί ολόκληρη την οικογένεια.
140 .Για να ημερέψει Θεός τον βάρβαρο άρχοντα του τόπου, που βασανίζει τους συνανθρώπους του.
141. Για να ημερέψει ο Θεός τον επαναστάτη, που κάνει κακό · και Κούρδης εάν είναι, γίνεται αρνί.
142. Για να προστατέψει ο Θεός την μητέρα στον καιρό της εγκυμοσύνης, να μην αποβάλει.
143. Για να καταπραΰνει ο Θεός τον αναστατωμένο λαό, να μην γίνει εμφύλιος πόλεμος.
144. Για να ευλογήσει ο Θεός τις εργασίες των ανθρώπων, για να είναι ευάρεστες στον Θεό.
145. Για να σταματήσει ο Θεός τις αιμορραγίες των ανθρώπων.
146. Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ανθρώπους, που έχουν κτυπηθεί και πληγωθεί στις σιαγόνες από κακούς ανθρώπους.
147 .Για να ημερέψει ο Θεός τα άγρια ζώα του βουνού, για να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους και ζημιές στα σπαρτά.
148 .Για να κάνει καιρό ευνοϊκό ο Θεός, για να έχουν αφθονία εισοδημάτων οι άνθρωποι και να δοξάζουν τον Θεό.
Τέλος του οσίου Αρσενίου 149. Από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία στον Θεό για τις μεγάλες του καλοσύνες και για την πολλή του αγάπη, που δεν έχει όρια, και μας ανέχεται (Του Γέροντα).
150. Για να δώσει ο Θεός χαρά και παρηγοριά στους θλιμμένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στην ξενιτιά και στους κεκοιμημένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στην πιο μακρινή ξενιτιά. Αμήν. 

Πηγή- talantoblog.blogspot.gr/

Καλοί άνθρωποι υπάρχουν παντού. Όμως, Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Ορθοδοξία μας.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι… Άγιοι. Θέλουν όμως να γίνουν!! Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν… ελατ­τώματα ή κακίες. Προσπαθούν όμως να τα αποβάλουν!! Πράγματα που δεν τα κάνουν οι «άλλοι», οι εχθροί της εκκλησίας. Δεν ισχυρίζο­μαι ότι δε γίνονται σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας, αλλά και πού δε γίνονται; Δε γίνονται στα πολιτικά κόμματα; δε γίνονται στις εται­ρείες; δε γίνονται στις ποδοσφαιρικές ομάδες; στους συλλόγους; Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι γίνονται και θα γίνονται τέτοια πράγματα. 

Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι οι εφημερίδες, η Τ.V., μιλούν μόνο για τα άσχημα της εκκλησίας που πολλές φορές τα εξογκώνουν και άλλες τόσες τα κατασκευάζουν από το τίποτα. Γιατί αυτή η άδικη συμπεριφορά; Γιατί επιμένουν συνειδητά σ” αυτή την μερική, άρα ψεύ­τικη εικόνα;

Υπάρχουν γεροντάδες που έχουν γίνει γνωστοί στα πέρατα του κό­σμου, στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ κάποια εφημερίδα ν” ασχοληθεί μα­ζί τους ή να τους αναφέρει το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση. Υπάρχουν γεροντάδες που για χάρη τους έρχονται άνθρωποι από την Αμερική, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από όλα τα μέρη του κόσμου να τους δουν, να συζητήσουν, να βοηθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι χιλιά­δες, που διηγούνται τα θαύματα και τις ευεργεσίες, που οι ίδιοι προσωπικά απόλαυσαν απ” αυτούς, και με παρρησία διηγούνται τα περιστατι­κά με λεπτομέρειες, καταθέτοντας με ευγνωμοσύνη την προσωπική τους μαρτυρία.

 Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιοι γεροντάδες, τέτοιοι Άγιοι δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η συνω­μοσία της σιωπής των ισχυρών αυτής της γης, γύρω από την ορθοδο­ξία και τους Αγίους της διαλύεται σαν καπνός από τη δύναμη του Θεού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Πάντοτε η εκκλησία επολεμείτο είτε φανε­ρά είτε ύπουλα. Πάντοτε η εκκλησία θριάμβευε στο τέλος. Έτσι συμ­βαίνει εδώ και 2.000 χρόνια. Έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον.

Γιατί έτσι προέγραψε τη θριαμβευτική πορεία της μέσα στους αιώνες, ο γλυκύτατος Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. «επί ταύτη τη πέτρα, οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ’18).

Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρ­χουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες. Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.

 Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην ορθοδοξία. 

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»
του Διονυσίου Φαρασιώτου

Πηγή:imverias

Saint Makarios of Egypt- Concerning the truth and excellency of the soul, and how it is tempted by Satan and obtains deliverance

HOMILY 14: 

 1. DO NOT slightly regard the noetic nature of the soul. The immortal soul is a vessel of great price. Observe how great the heaven is and the earth; and yet God took not any great complacency in them, but in thee only. Behold thy own worth and high descent, that the Lord should come on an embassy -- and that not by angels, but in his own person, with the purpose to recall thee that hadst been lost; and to restore to thee the original formation of Adam in his purity. For man was Lord of all, from heaven above to the depths beneath, and pure from sin, [the image] and likeness of God. But through the transgression he is fallen, and wounded, and dead.

2. Question: Is natural concupiscence rooted out by the coming of the Holy Spirit?

 Answer: Sin is rooted out, and man receives the original formation of Adam in his purity. Through the power of the Spirit, he comes up to the first Adam; yea, is made greater than him.

3. Question: Is Satan let loose to a certain degree, or does he make war as he pleases? 

 Answer: If he were permitted to war at pleasure he would put an end to all. If the silversmith and the goldsmith put on fire by rule, for if there is more than enough, the gold and silver is lost; and if man has skill enough to proportion his burdens to his beast, suitable to the strength they have to carry, how much more does God, who knows the capacities of men, loosen the reins of the adverse power in different degrees? In the same proportion, therefore, as any one is able to receive and sustain the fight -- so far is Satan let loose upon him.

4. Question: Does Satan ever be still, and is man freed from the war; or, has he war as long as he lives?  

Answer: Satan at no time sleeps. As long as anyone lives in this world and wears flesh, he finds war. But, when the fiery darts of the wicked one shall be quenched, what then is there that hurts the man? Since he has the King to befriend him, one that gives an helping hand, he receives no manner of damage. For when a man has passed through all degrees and is become the King's friend, can he after that be liable to injury from any one?

5. Christians are clothed with the Spirit, and are at rest. Though war arises from without, they are inwardly fortified with the power of the Lord, and are no more concerned for Satan. Just so, when he tempted our Lord in the wilderness for forty days, what real hurt was it, that he could outwardly approach his body? For within was God. In like manner Christians, though outwardly they are tempted, yet inwardly are they filled with the divine nature, and so nothing is injured. These degrees, if any man attain to them, he is come to the perfect love of Christ and to the fullness of the Godhead. But he that is not so, still inwardly retains the war. He is one hour refreshed in prayer, and another in a state of affliction. For so is the will of the Lord: because such a one is as yet but an infant, he trains him up to the battle; and there spring up in him both light and darkness, and rest and affliction; and that, whatever gifts he has (for many of the brethren have had the gifts of healing, revelation and prophecy), however, not having attained to perfect charity, the war came upon them and they fell. Indeed, if any one comes to perfect love, he is for ever after bound and captivated by grace. But if any one make but small advances towards this, he is still in bondage to fear, and to war, and to falling. 

Translation edited by the Revd D.R. Jennings, with corrections and additional editorial work by the Monachos.net Library Project.

Πόσο κοστίζει ένα θαύμα;

Ἕνα κοριτσάκι, πῆρε τὸν κουμπαρά του κι ἄδειασε τὸ περιεχόμενο. Μέτρησε τρεῖς φορὲς τὰ κέρματά του, γιὰ νὰ μὴν κάνει κανένα λάθος. Ἦταν ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς. Πῆρε τὰ κέρματα καὶ πῆγε στὸ φαρμακεῖο τῆς γειτονιᾶς. .Ὁ φαρμακοποιός, ἐκείνη τὴν στιγμή, μιλοῦσε μὲ ἕνα καλοντυμένο κύριο καὶ δὲν πρόσεξε τὴν μικρή. Τὸ κοριτσάκι ἔκανε κάποιο θόρυβο μὲ τὰ πόδια του, ἀλλὰ τίποτε. Τότε πῆρε ἕνα ἀπὸ τὰ κέρματά της καὶ τὸ χτύπησε πάνω στὸ γραφεῖο του.
- “Τί θέλεις;” τὴν ρωτᾶ κάπως ἐκνευρισμένος ἐκεῖνος. “Δεν βλέπεις, ὅτι μιλῶ μὲ τὸν ἀδελφό μου, ποὺ ἔχω χρόνια νὰ τὸν δῶ”.
. Τότε ἡ μικρή τοῦ εἶπε:
- “Θέλω νὰ σοῦ μιλήσω γιὰ τὸν ἀδελφό μου, ποὺ εἶναι πολὺ ἄρρωστος, καὶ θέλω νὰ ἀγοράσω ἕνα θαῦμα!” – “Συγγνώμη”, τῆς ἀπάντησε αὐτός,” ἀλλὰ δὲν πουλᾶμε θαύματα”. – “Ξέρετε, εἶπε τὸ κοριτσάκι, ὁ ἀδελφός μου ἔχει κάτι στὸ κεφάλι του, ποὺ μεγαλώνει, κι ὁ μπαμπάς μου λέει ὅτι μόνο ἕνα θαῦμα θὰ μᾶς σώσει. Λοιπόν, ποσὸ κάνει ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσω. Ἔχω χρήματα…” . . Ὁ ἀδελφὸς τοῦ φαρμακοποιοῦ, ποὺ παρακολουθοῦσε μὲ ἐνδιαφέρον τὴν συζήτηση, ρώτησε τὴν μικρὴ τί εἴδους θαῦμα χρειαζόταν ὁ ἀδελφός της.
- “Δὲν ξέρω”, τοῦ ἀπάντησε μὲ μάτια βουρκωμένα. “Ἐκεῖνο ποὺ ξέρω εἶναι, ὅτι χρειάζεται ἐγχείρηση καὶ ὁ μπαμπὰς δὲν ἔχει τὰ χρήματα. Γι’ αὐτό, θέλω νὰ πληρώσω ἐγώ, μὲ τὰ δικά μου χρήματα”.
. Στὴν ἐρώτηση τοῦ καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτὰ ἔχει, ἡ μικρὴ τοῦ ἀπάντησε: «Ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς, κι ἂν χρειασθοῦν καὶ ἄλλα θὰ τὰ βρῶ».
-“Τί συμπτωση”, χαμογέλασε ὁ καλοντυμένος κύριος. “Εἶναι τὸ ἀκριβὲς ἀντίτιμο γιὰ ἕνα θαῦμα, γιὰ ἕνα μικρὸ ἀδελφό. Ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς!”
. Πῆρε τὰ λεπτά, ἔπιασε τὴν μικρὴ ἀπ’ τὸ χεράκι, καὶ τῆς εἶπε: «Πᾶμε μαζὶ στὸ σπίτι σου γιὰ νὰ δῶ τὸν ἀδελφό σου καὶ τοὺς γονεῖς σου καὶ νὰ κάνουμε τὸ θαῦμα».
. Ὁ καλοντυμένος κύριος ἦταν ὁ Κάρτον Ἄρσμποργκ, ὁ γνωστὸς νευροχειρουργός. Ἡ ἐγχείρηση ἔγινε μὲ ἐπιτυχία καὶ ὁ μικρὸς ἀδελφὸς ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του ὑγιής.
- “Η ἐγχείρηση ἦταν ἕνα ἀληθινὸ θαῦμα”, ψιθύρισε ἡ μαμά. “Ἀπορῶ πόσο θὰ κόστισε”. Ἡ μικρούλα χαμογέλασε. Ἤξερε ἀκριβῶς πόσο κοστίζει ἕνα θαῦμα: «ἕνα δολάριο καὶ 11 σέντς, σὺν τὴν πίστη ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ…».

Metropolitan Anthony of Sourozh "Carry one another's burdens"

Metropolitan Anthony of Sourozh

Saint Paul's Epistle to the Romans XV: l-7
July 14, 1991

How beautiful and seemingly simple are the last words of to-day's Epistle: 'Carry one another's burdens, and so you will fulfill the Law of Christ'. But how much they claim from us! Linking it with Christ means that we must be prepared to carry the burden of each person, of everyone, whether it is a friend or a foe, whether the burden seems to be great and honourable, or whether it is humiliating to us as it is defiling to the other person.

Christ became man and took upon Himself all the weight not only of our creaturely condition, but of the condition of the fallen world. He took upon Himself the weight, the crushing weight of the lives of everyone who came to Him; not only of the sick and the needy, not only of those who were clean and persecuted, but of those who were wallowing in filth, those who were evil, as it seemed to others, at the very core of their being. But through the darkness that blinded people He saw the light at the core, He saw that the divine image was imprinted at the very heart of every person, and it was to this image He addressed Himself; it was this life eternal that was dormant in each that He awoke through a touch, through a word, by His presence.

And so, when we hear the words of Paul that we should carry one another's burdens, it is against this background of Christ's readiness never to reject anyone, never to see in anyone a person for whom there was no hope left, that we must turn to our neighbour. When the burdens we have to carry are noble and tragic it seems to us easy to do so; it is easy to be full of compassion, of sympathy for the persecuted, to be full of sympathy and compassion for those who are in desperate material need, for those who are in agony of mind, who suffer in all possible ways. It is easy to have a moment of compassion for those who are sick in body; but how difficult it is to have a steady sense of compassion for those who are sick for a very long time and who claim our attention week after week, year after year, at times for decades. And even more so for people who are mentally disturbed and who need our attention still more, who need us to stand by them, carry them indeed on our shoulders; how many of us are capable of this?

But there is another way in which we have to carry one another's burdens; the examples which I gave were burdens that afflicted others and burdens we were only to share, and to share for moments. It is only for a few hours that we visit the sick; it is only for a short while that we carry the burdens of those who are in agony of mind and in distress, because having been with them, stood by them, expressed all the genuine concern which was ours, we will walk out and put down this burden while the other will continue to carry it.

How much more difficult it is when the burden is laid upon ourselves, and this burden is not one that ennobles us in our own eyes or in the eyes of others, but is simply pure ugly suffering and distress: the dislike of others for us, the hatred of others, slander and calumny, and the various many, many ways in which our neighbour can make our lives almost unbearable. How difficult it is then to think of them not just as the cause of all that destroys our lives, but as people who are blind, who are unaware of what they are doing. We pray in the litanies by saying that we ask God to be merciful to those who hate and wrong us, who devise and do evil against us!

How often it is that people devise nothing, mean nothing, but are totally thoughtless. At that moment how difficult it becomes to see this person as someone whom we must take upon ourselves, with all the consequences of it and bring this person before God; to bring before God ugliness, meanness, thoughtlessness, unintentional cruelty - bring it before God and say: 'Forgive, Lord! They do not know what they are doing'… These words that are so beautiful and so inspiring. Carry one another's burdens aid so you will have fulfilled the Law of Christ, claim from us a generosity, a steadiness and courage and a likeness to Christ which is far beyond what we are prepared to offer most of the time to most of the people, even to the people whom we love, whose burdens we are prepared to carry for a moment and then leave the burden on them.

Let us reflect on every person who is of our acquaintance, beginning with the closest ones, who have claims on us, or who burden us by their very existence, or the way they behave. And then, let us look farther and learn to accept the burden and carry it as Christ did - up to death upon the Cross. Amen.

* All texts are copyright: Estate of Metropolitan Anthony of Sourozh

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος -“Πώς μπορώ να διατηρήσω τη νήψη μέσα στις φροντίδες;

Μ’ ό,τι κι αν ασχολείστε, κάντε το εγκάρδια, προσεκτικά, συστηματικά, χωρίς βιασύνη. Σας αναθέτουν κάποια εργασία; Δεχθείτε την όπως αν σας την είχε αναθέσει ο ίδιος ο Θεός και εκτελέστε την σαν έργο δικό Του. Έτσι η σκέψη σας θα είναι κοντά στο Θεό. Αγωνιστείτε γι’ αυτό, κι Εκείνος θα σας βοηθήσει.
Οι βιοτικές μέριμνες σας πνίγουν τόσο, ώστε δεν ευκαιρείτε ούτε να προσευχηθείτε. Του εχθρού κατόρθωμα είναι τούτο. Το σπίτι, τα ενδύματα, η τροφή και πολλά άλλα πράγματα είναι απαραίτητα για την καλή διαβίωση του ανθρώπου. Χρειάζεται, λοιπόν, να φροντίζουμε για την απόκτησή τους. Αυτό δεν είναι εφάμαρτο. Έτσι θέλησε ο Θεός να ρυθμίσει τη ζωή μας. Ο πανούργος διάβολος, όμως, καθώς πασχίζει ακατάπαυστα να μεταποιεί καθετί καλό σε κακό, διαστρέφει την εύλογη, μετρημένη και υγιή φροντίδα σε άλογη, συνεχή και αγχώδη μέριμνα, που σκοτίζει το νου και στενοχωρεί τη καρδιά. Αυτή η κατάσταση καταντά, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε ψυχική ασθένεια, στη θεραπεία της οποίας στοχεύουν οι νουθεσίες του Κυρίου για την εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια: «Μη μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ή τί πίωμεν ή τί περιβαλώμεθα;… οίδε γάρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων… μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής» (Ματθ. 6: 31-34).
Αυτό δεν σημαίνει να μην κάνουμε τίποτε, αλλά, φροντίζοντας για ό,τι είναι αναγκαίο, να μη φορτωνόμαστε με περιττές μέριμνες, που συνεπάγονται κόπο σωματικό και ψυχικό.
Το εφάμαρτο στοιχείο της πολυμεριμνίας είναι τούτο, ότι επιδιώκει εγωιστικά την αυτάρκεια. Όλα θέλει να τα κάνει μόνη της, όλα θέλει να τα κατορθώσει χωρίς το Θεό. Στηρίζοντας κάθε ελπίδα στον εαυτό της, στις ικανότητές της και στα όποια υλικά μέσα διαθέτει, αγνοεί ή και περιφρονεί τη θεία πρόνοια. Ως κύριο σκοπό της ζωής έχει την απόκτηση εγκόσμιων αγαθών. Και την ίδια την επίγεια ζωή τη θεωρεί ως αυτοσκοπό. Για τη μελλοντική και αιώνια ζωή αδιαφορεί.
Βλέπετε, τί θεομάχο πνεύμα βρίσκεται μέσα στην πολυμεριμνία! Παλέψτε, λοιπόν, μ’ αυτό το κακό! Αντισταθείτε στον εχθρό, όπως αν σας παρακινούσε να διαπράξετε φόνο!
“Πώς ν’ αγωνιστώ;”, θα με ρωτήσετε. Αρχίστε και θα μάθετε… Αρχίστε πρώτα-πρώτα από την προσευχή. Απαλλάξτε την από κάθε βιοτική μέριμνα. Το ίδιο να κάνετε στη συνέχεια και μ’ όλες τις άλλες πράξεις και ασχολίες σας. Ο τρόπος είναι απλός: Την ώρα της προσευχής, μόλις εμφανίζεται στο νου σας κάποιος λογισμός, να τον διώχνετε χωρίς καθυστέρηση. Κι αν πάλι έρχεται, πάλι να τον διώχνετε. Έτσι να κάνετε συνέχεια και ακούραστα. Μην επιτρέπετε στις μέριμνες να σταθούν ούτε για μια στιγμή στο νου σας, όταν προσεύχεστε. Αυτός είναι ο αγώνας! Και θα δείτε καρπούς. Φτάνει να επιμείνετε.

Ποιά είναι τα μάταια έργα;
Θέλατε να ετοιμαστείτε για τη θεία Κοινωνία, αλλά δεν τα καταφέρατε ν’ αποφύγετε τους περισπασμούς.
Πολλοί είναι εκείνοι, λέτε, που έρχονται και ζητούν να τους εξυπηρετήσετε. Η εξυπηρέτηση των συνανθρώπων, πάντως, δεν είναι έργο μάταιο. Είναι έργο Θεού. Μόνο να το κάνετε πάντα για την αγάπη Εκείνου και του πλησίον, για τίποτ’ άλλο.
Τα βάρη της οικογένειας πέφτουν κι αυτά στους ώμους σας. Όμως, ούτε οι οικογενειακές υποθέσεις είναι μάταια έργα, φτάνει ν’ ασχολείστε μ’ αυτές ευσυνείδητα, δίχως να παραβαίνετε τον θείο νόμο.
Μάταια έργα είναι εκείνα που αποσκοπούν στην ικανοποίηση των παθών, τα εφάμαρτα, καθώς επίσης τα άχρηστα και ανώφελα. Ξεχωριστέ, λοιπόν, στη ζωή σας τις μάταιες από τις μη μάταιες ενασχολήσεις. Οι δεύτερες πάντα μπορούν να γίνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κάτι περισσότερο: Μπορούν να γίνονται για τη δόξα του Θεού.

Απαλλαγή απ’ όλα τα γήινα. Είναι δυνατή;
Η απαλλαγή απ’ όλα τα πράγματα και όλες τις εξαρτήσεις του κόσμου τούτου, η απαλλαγή δηλαδή από καθετί γήινο, είναι πρακτικά αδύνατη σε τούτη τη ζωή, τουλάχιστο για τους περισσότερους ανθρώπους. Αποτελεί κατόρθωμα μόνο των μοναχών, και μάλιστα των ερημιτών. Όλοι, όμως, είναι δυνατόν, όπως φαίνεται από την επί του Όρους ομιλία του Κυρίου, ν’ απαλλάξουν τη καρδιά τους από την εμπαθή προσκόλληση στα γήινα. Εσείς, λοιπόν, έχετε πλούτο. Αν δεν στηρίζετε τις ελπίδες σας σ’ αυτόν, αν είστε έτοιμος να τον στερηθείτε αγόγγυστα όποτε θελήσει ο Κύριος, αν αδιάκοπα και πρόθυμα βοηθάτε όσους έχουν ανάγκη, βρίσκεστε στο σωστό δρόμο.

Προσαρμογή στις συνθήκες της ζωής.
Ως προς τη ροή των πραγμάτων στη ζωή μας, ας το πάρουμε απόφαση ότι δεν είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. Ας έχουμε, λοιπόν, τη σοφία της προσαρμογής στις όποιες συνθήκες παραχωρεί ο Θεός. Μόνο έτσι θα είμαστε ειρηνικοί σε κάθε περίσταση.
Τώρα, λοιπόν, που αντιμετωπίζετε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, δεν έχετε παρά να κάνετε πρώτα-πρώτα υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν μπορούμε να ζήσουμε. Δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο που να μην υπέμεινε κάτι. Να το θυμάστε πάντα και να το επαναλαμβάνετε μέσα σας: Και όσοι φαίνονται τρισευτυχισμένοι, ακόμα κι αυτοί υπομένουν, καμιά φορά μάλιστα βάρη δυσβάσταχτα. Γιατί, λοιπόν, να μην υπομένω κι εγώ;
Παράλληλα ψάξτε να βρείτε κάποιες απασχολήσεις, που θα σας προξενούν ψυχική ανάπαυση και ικανοποίηση. “Με τί ν’ ασχοληθώ;”, θα με ρωτήσετε. Με οτιδήποτε, φτάνει να έχετε πάντα δουλειά. Και όταν δεν έχετε δουλειά, να διαβάζετε καλά βιβλία. Ν’ αγαπήσετε, επίσης, τη φύση. Σε κάθε εποχή, η φύση έχει τις ομορφιές της. Να τις βρίσκετε και να τις απολαμβάνετε. Σ’ αυτό κρύβεται ξεχωριστή σοφία. Θέλετε να είστε σοφή; Κάντε το!
Θα μπορούσατε ακόμα να γίνετε ένας “καλός άγγελος” για όλο το χωριό: Όπου υπάρχει φτώχεια, αρρώστια, συμφορά, εκεί να τρέχετε πρόθυμα, βοηθώντας όσο και όπως μπορείτε τους συνανθρώπους σας. Αυτή η απασχόληση δίνει στη ψυχή μεγάλη παρηγοριά. Έκτος κι αν είστε μια σκληρή εγωίστρια. Αν, όμως, είστε τέτοια, τότε μην περιμένετε ποτέ ευτυχία, έστω κι αν αποκτήσετε όλο το χρυσάφι του κόσμου. Τον εγωισμό, αυτόν τον κακοποιό, πρέπει να τον θανατώσουμε. Κι αν δεν τον θανατώσετε εσείς, μόνη σας, τότε θα το κάνει ο Κύριος, στέλνοντας το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Και θα το κάνει όχι από σκληρότητα, μα από αγάπη. Γιατί θέλει να μπείτε στη βασιλεία των ουρανών, όπου μόνο οι ταπεινοί χωράνε.

(Αγ.Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής», εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)