SOMETIMES EVEN THE DEVIL TELLS THE TRUTH

A certain hermit once had a conversation with the devil. During the course of the conversation the devil revealed certain truths which are very beneficial for all Christian’s to keep in mind.

They will hopefully assist us to better comprehend how precious the Mystery of Holy Communion is, especially when partaken of with a clean and pure heart.

The devil once appeared to a certain hermit. The hermit mustered up the courage and asked the devil:

‘What things are you most scared of?’

The devil answered:

‘There are some things that are dreadful and unbearable to us.’

‘Which are they?’ The Elder asked once again.

‘The first and foremost dreadful thing is Baptism, with which we lose dominion and right over you. Then there is the wood, (he means the Holy Cross and the sign of the cross) whose mark torments us, pushes us away and makes us disappear…’

‘However, the most dreadful of all is that which you eat, your Communion…. 

It is more dreadful than the fire of hell...more dreadful than the hell we live in. ‘Those’, the devil continued ‘who are clean and worthily partake of Holy Communion, not only can we not approach them but we also fear to even look upon.’

And he immediately added:

‘Even though these things persecute and destroy us, we are nonetheless grateful towards people, especially those Christians who are careless; whose own passions willfully pull themselves away from God’s power, energy and Divine Grace of the Mysteries. Subsequently, these Christians, of their own accord, provide us with the right to captivate their hearts and prevent them from ever repenting.’

Experiences During the Divine Liturgy

USELESS KNOWLEDGE AND IDLE CURIOSITY

 Saint Nicodemos The Hagiorite

 Just as it is necessary to guard the mind from ignorance, so is it equally necessary to protect it from the opposite, namely from too much knowledge and curiosity. For if we fill it with a quantity of information, ideas and thoughts, not excluding such as are vain, unsuitable and harmful, we deprive it of force, so that it is no longer able to understand clearly what is useful for our true self-correction and perfection. Therefore, in relation to the knowledge of earthly things, which is not indispensable, even if it is permissible, your attitude should be as of one already dead. Always collect your mind within yourself, with all the concentration you can, and keep it free of thoughts about all worldly things.

Let tales of the past and news of the present pass you by, and let all the changes in the world and its kingdoms, be for you as though they did not exist at all. If anyone brings you such news, disregard it and turn it away from your heart and imagination. Listen to what St. Basil says: "Let listening to worldly news be bitter food for you, and let the words of saintly men be as combs filled with honey.” Listen also to the words of David: "The proud have digged pits for me, which are not after thy law" (Psalm 109:85). Love to hear only of spiritual and heavenly things and to study them, and wish to know nothing in the world except our Lord "Jesus Christ, and Him crucified" (I Corinthians 2:2), save His life and death and what He demands of you. Acting thus, you will act in a way pleasing to God, Who has for His chosen and beloved those who love Him and try to do His will.

All other inquiry and investigation is the offspring and food of self-love and pride. They are the nets and shackles of the devil; he sees the strength and firmness of will of those who pay attention to spiritual life, and strives to conquer their minds by means of such curiosity, in order to gain possession of their mind and will. For this purpose, he suggests to them thoughts that are lofty, subtle and wondrous, especially to those who are sharp-witted and quick to make lofty speculations. Attracted by the pleasure of possessing and examining such lofty thoughts, they forget to watch over their purity of heart and to pay attention to a humble opinion of themselves and to true self-mortification; and so they are enmeshed in the bonds of pride and conceit; they make an idol of their own mind and thus, little by little, without realizing it, they fall into the thought that they no longer need any advice or admonition from others, since they are accustomed in all cases to hasten to the idol of their own understanding and judgment.

This is a very dangerous thing and not easily cured; pride of mind is much worse than pride of will. For pride of will, being visible to the mind, can sometimes be easily cured by forcing it to submit to the yoke of what is good. But when the mind is firmly grounded in the self-relying thought that its own judgments are better than all others, who can cure it in the end? Can it ever obey anyone, if it feels certain that the judgments of others are not as good as its own? When this eye of the soul -- mind -- with whose help man could see and correct pride of will, is itself blinded by pride and remains uncured, who will cure the will? Then every thing within is so disorganized that there is neither place nor person for applying a healing poultice. This is why you must hasten to oppose this pernicious pride of mind, before it penetrates into the marrow of your bones. Resist it, curb the quickness of your mind and humbly subject your opinion to the opinions of others. Be a fool for the love of God, if you wish to be wiser than Solomon. "If any man among you seems to be wise in this world, let him become a fool, that he may be wise." (I Corinthians 3:18)

"Unseen Warfare," by St. Nicodemos of the Holy Mountain, revised by St. Theophan the Recluse

Saint Makarios The Great -On Heart and Mind

    Saint Makarios the Great

When those who are rich in the Holy Spirit, really having the heavenly wealth and the fellowship of the Spirit in themselves, speak to any the word of truth…it is out of their own wealth and their own treasure, which they possess within themselves when they speak, and out of this that they gladden the souls of the hearers of the spiritual discourse…But one who is poor, and does not posses the wealth of Christ in his soul…even if he wishes to speak a word of truth and to gladden some of his hearers, yet not possessing within himself the Word of God in power and reality but only repeating from memory and borrowing words from various parts of the book of Scripture, or what he has heard from spiritual men, and relating and teaching this -see, he seems to gladden others…but after he has gone through it, each word goes back to the source from which it was taken, and he himself remains once more naked and poor…For this reason we should seek first from God with pain of heart and in faith, that he would grant us to find this wealth, the true treasure of Christ in our hearts, in the power and effectual working of the Spirit. In this way, first finding in ourselves the Lord to be our profit and salvation and eternal life, we may then profit others also, according to our strength and opportunity, drawing upon Christ, the treasure within.” (Spiritual Homilies of Saint Marcius the Great – Translated by Fr. Seraphim Rose)

Awakening the Sinner from the Sleep of Sin.

        Saint Theophan The Recluse

The awakening of the sinner is that act of divine grace in his heart, the consequence of which he, as one awakened from sleep, sees his sinfulness, senses the danger of his situation, begins to fear for himself and to care about deliverance from his misfortune and salvation. Previously, he was like a blind man, unfeeling and uncaring with regard to salvation; now he sees, senses and cares.

However, this is still not change. It is only the opportunity for change and the call for it. Grace is only telling the sinner at this point, "See what you have gotten into; look then, take measures for salvation." It merely removes him from his customary bonds and sets him beyond them, thereby giving him the opportunity to choose a completely new life and find his place in it. If he takes advantage of this, it is to his benefit; if he does not, he will be cast again into the very same sleep and the very same abyss of destruction.

This divine grace is achieved by exposing to the consciousness and feeling the insignificance and shame of that to which a person is devoted and values so highly. Just as the word of God pierces even to the dividing asunder of soul and spirit, and of the joints and marrow (Heb. 4:12), so does grace pierce to the division of the heart and sin, and breaks down their unlawful alliance and relationship. We saw how the sinner with his entire being falls into a realm where there are principles, ideas, opinions, rules, customs, pleasures and ways that are completely incompatible with the true spiritual life for which man is intended.

Once he has fallen into this place, he is not there in isolation or detachment. Instead, he is permeated by everything, mingles with everything. He is completely immersed in it. Thus, it is only natural that he not knows or thinks about its incompatibility with spiritual life, and he has no kind of sympathy toward spiritual life. The spiritual realm is completely closed off to him. It is obvious from this that the door to conversion may be opened only under the condition that the spiritual way of life be revealed to the sinner's consciousness in its full light, and not merely revealed, but that it touch the heart; that the sinful way of life be discredited, rejected, and destroyed. This also takes place in the presence of consciousness and feeling. Only then can the care arise to abandon the old ways and begin the new. All this is accomplished in the single act of the sinner's arousal by grace.

In its course of action, the arousing divine grace is always connected not only with the bonds in which the sinner is held, but also with the overall condition of the sinner. In this latter regard, one must above all keep in mind the difference in the way the action of grace appears when it acts on those who have never been aroused, and when it acts on those who have previously experienced such arousal. For someone who has never experienced spiritual awakening before, it is given to him freely, like some all-encompassing, preliminary or summoning grace. Nothing is required from the person beforehand, because he has a completely different orientation.

However, grace is not freely given to the person who has already experienced spiritual arousal, who knows and senses what life in Christ is, and who has fallen into sin again. He must give something himself first. He must still be worthy and beseech. It is not enough merely to wish; he must work on himself in order to attract spiritual arousal by grace. Such a person, in recollecting his previous sojourn in the virtuous Christian way, often desires it again, but has no power over himself. He would like to turn over a new leaf, but is unable to gain self-mastery and conquer himself. He has abandoned himself to helpless despair because he previously abandoned the gift and reproached and trodden underfoot the Son of God...and hath done despite unto the Spirit of Grace (Heb. 10:29). Now he is allowed to perceive that this power of grace is so great that it will not be granted immediately. Seek and labor, and learn to appreciate how difficult it is to acquire.

Such a person is in a somewhat agonizing condition: He thirsts but is not given drink, hungers but is not fed, seeks but does not find, exerts himself but does not receive. Sometimes a person is left in this condition for a very long time, to the point where he feels divine reproach, as if God has forgotten him, turned away and betrayed His promise. He feels like the earth which drinketh in the rain that cometh oft upon it...but...which beareth thorns and briers (Heb. 6:7-8). But this slow touching of grace to the heart of the seeker is only a trial. He goes through the period of trial, and thanks to his labors and agonizing search, the spirit of arousal once again descends on him as it descends on others as a gift. This course of action of salvific grace shows us two things: First, the special actions of divine grace in arousing the sinner; second, the usual way of acquiring the gift of arousing grace.

An Excerpt from The Book "The Path to Salvation"A Manual of Spiritual Transformation. By St. Theophan The Recluse .

ΑΓ.ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ-Ο Μετεωρισμός στην Προσευχή

Καθώς προσεύχεσαι, προσπάθησε να κρατάς το νου και την προσοχή σου μέσα στην καρδιά, πουθενά άλλου. Το ότι ο νους, ύστερ’ από λίγη ώρα προσευχής, φεύγει από την καρδιά, χάνει τη μνήμη του Θεού και μετεωρίζεται, δηλαδή περιπλανιέται και ρεμβάζει, φανερώνει αδυναμία αυτοσυγκεντρώσεως και υποσυνείδητη αδιαφορία για την προσευχή. Η ψυχή κατά βάθος δεν εκτιμά την άξια της προσευχής και δεν την αισθάνεται τόσο ως ανάγκη όσο ως καθήκον. Βιάζεται, λοιπόν, ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν το συντομότερο, κάνοντας την όπως-όπως.

Να προσεύχεσαι με φόβο Θεού, επικεντρώνοντας την προσοχή σου στις έννοιες των λέξεων. Η ευχή του Ιησού και άλλες σύντομες προσευχές γεννούν στην καρδιά αισθήματα θεία, με τα οποία δεσμεύεται η προσοχή, παραμένοντας στη μνήμη του Κυρίου.

Να θυμάσαι, πάντως, ότι στην τελείωση και τη σωτηρία δεν φτάνει κανείς μόνο με την προσευχή, αλλά και με την παράλληλη καλλιέργεια όλων των αρετών. Όσο προοδεύουμε στην πνευματική ζωή, όσο δηλαδή μειώνονται τα πάθη μας και αυξάνονται οι αρετές μας, τόσο προοδεύουμε και στην προσευχή. Οι βασικότερες αρετές είναι: ο φόβος του Θεού, η αγνεία, η ταπείνωση, η μετάνοια, η υπομονή, η αγάπη. Όταν αυτές εμφανιστούν, ακολουθούν όλες οι άλλες και μαζί τους η προσευχή.

«Να φροντίσω περισσότερο για τη συνεπή εκτέλεση του καθημερινού προσευχητικού μου κανόνα ή για την προσοχή στην προσευχή;»

Η προσευχή δίχως προσοχή δεν είναι προσευχή. Γι’ αυτήν, επομένως, πρέπει να φροντίζεις περισσότερο. Συνάμα, όμως, να είσαι συνεπής και στην εκτέλεση του καθημερινού σου κανόνα. Να συμμετέχεις, επίσης, και στη λατρεία της Εκκλησίας μας. Να πηγαίνεις στο ναό συχνά, σε κάθε ακολουθία, αν τούτο είναι δυνατό, και να συμπροσεύχεσαι ευλαβικά με τους άλλους πιστούς.

Διάβασε στη «Φιλοκαλία» το απόσπασμα από το βίο του όσιου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη, που έλαβε από την Yπεραγία Θεοτόκο το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής. Μιμήσου την πίστη και την αρετή του, για να γίνεις κι εσύ άξιος αύτης της μεγάλης δωρεάς. Δίχως αγώνα, τίποτα δεν θα κατορθώσεις.

Εθισμός στην προσευχή

Έχετε τη συναίσθηση και βασανίζεστε από το λογισμό πως η συμμετοχή σας στη λατρευτική σύναξη ήταν όχι καλή, όχι ουσιαστική. Ο νους σας τριγύριζε εδώ κι εκεί και την καρδιά σας αναστάτωναν άπρεπα αισθήματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις να μετανοείτε αμέσως, να καταδικάζετε τον εαυτό σας και να βάζετε αρχή διορθώσεως. Άλλωστε, το τέλος της ακολουθίας δεν είναι τέλος και της προσευχής. Να εθίσετε, λοιπόν, το νου και την καρδιά σας σε διαρκή κατάσταση προσευχής. Αυτό μπορεί να συντελεστεί με την αδιάλειπτη ευλαβική μνήμη του Θεού και με την παράδοση του εαυτού σας στο θέλημα Του. Έτσι, όταν θ’ αφήνετε την ακολουθία, δεν θ’ αφήνετε την προσευχή. Μόνο θ’ αλλάζετε μια μορφή προσευχής με άλλη.

Να προσεύχεστε χρησιμοποιώντας τα λειτουργικά βιβλία, αλλά ν’ αρχίσετε σιγά-σιγά ν’ απευθύνετε και τα δικά σας λόγια στον Κύριο, λόγια που θ’ ανταποκρίνονται τόσο στις ψυχικές όσο και στις σωματικές ανάγκες σας.

Καμιά φορά η ψυχή μας επιθυμεί να στραφεί στον Κύριο χωρίς συγκεκριμένη ανάγκη. Η επιθυμία αυτή οφείλεται απλά σε μια, ας την πω έτσι, δίψα του Θεού. Σ’ όποιο βαθμό και μ’ όποια μορφή κι αν εμφανιστεί μέσα σας, δεν πρέπει να την αφήνετε ανικανοποίητη. Την ίδια κιόλας ώρα ν’ αφοσιώνεστε στην προσευχή, όπου κι αν είστε, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο.

Όσο πιο εγκάρδια ανταποκρίνεστε στο θείο τούτο κάλεσμα, όσο πιο θερμά ικανοποιείτε τον άγιο τούτο πόθο, τόσο πιο συχνά θα εμφανίζεται, τόσο πιο πολύ θα διαρκεί, τόσο πιο βαθιά θα ριζώνει.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Έκδ. ε΄, σ. 49-52)

Η νίκη της καλοσύνης και της υπομονής

Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:

-Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά.

Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη.

Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα!

-Τότε γιατί με παντρεύτηκες;

-Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν.

-Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι;

-Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει.

-Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο.

-Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο.

Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος!

Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια.

-Εργάζεστε;

-Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες’ στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του;

-Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια;

-Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ.

-Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει;

-Δεν ξέρω.

-Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε;

-Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη! Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει.

-Πώς το άντεχες αυτό;

-Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής.

-Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή.

Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα:

-Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν;

-Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν;

-Πώς;

-Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου.

Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ό,τι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά… ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα.

Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς.

-Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες;

-Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι’ αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη.

-Είμαι όλη αφτιά! Ακούω.

-Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ’ αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω.

Εδώ γέλασε.

-Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα.

-Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα!

-Τι έλεγε η κασέτα;

-Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν.

-Τι έκανε;

-Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες… Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε:

«Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ’ έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ’ έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ’ αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ’ αγαπώ».

Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος.

Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή… Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ!»

Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος… Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια.

Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.

Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!

Γ.Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης – H Oρθόδοξη Θεία Λειτουργία

 Πως αρχίζει η Θ. Λειτουργία και γιατί;Πώς αρχίζει η λειτουργία; «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν». Γιατί αρχίζει έτσι ο ιερεύς; Τι θέλει να πη; Μπροστά μας ανοίγει ο Χριστός ένα εξαίσιο θέαμα. Μπροστά μας παρουσιάζει μια ουράνια οπτασία. Μπροστά μας ο Χριστός ανοίγει την βασιλείαν του. Όπως πηγαίνεις σε ένα κατάστημα και σου ανοίγει ο έμπορος το τόπι του υφάσματος και το βλέπεις, το πιάνεις, δοκιμάζεις την αντοχή του, βλέπεις την ομορφιά του και λες αυτό θα αγοράσω, έτσι κάνει εκείνην την ώρα ο Χριστός.

Μπροστά στα μάτια μας ανοίγει την βασιλείαν του, να την δούμε, να την νοιώσωμε, να την χορτάσωμε και να πούμε: Αυτήν διαλέγω και εγώ για την ζωή μου. Άραγε το νοιώθει η ψυχή μας αυτό;Ο ιερεύς το καταλαβαίνει την ώρα εκείνην εις το θυσιαστήριον. Κτυπά δυνατά η καρδιά του, πάει να τυφλωθή, όπως τυφλώθηκε ο Παύλος στον δρόμο προς την Δαμασκόν, όταν είδε τον Χριστόν. (Πράξ. 9,3-9). 

Τα μάτια του τα πνευματικά βλέπουν το εκθαμβωτικό φως του Θεού. Γι’ αυτό γεμάτος έκστασι ξεσπά• «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η δόξα σου στην βασιλεία σου, Χριστέ μου, γεμίζει τα πάντα. Έχετε δει, όταν στολίζουν την νύφη για να την φωτογραφήσουν, πώς το μεγάλο πέπλο της πιάνει όλο το δωμάτιο και τα κράσπεδα του ιματίου της καλύπτουν το δάπεδο, για να δείξουν την δόξαν της και την ομορφιά της; Έτσι ακριβώς η Εκκλησία του Χριστού την ώρα εκείνην απλώνεται εις όλον τον χώρο μπροστά στα μάτια μας.Ποια είναι αυτή η ευλογημένη, η δοξασμένη, η τιμημένη, η ανώτερη από κάθε άλλο βασιλεία; Είναι η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού• είναι ο παράδεισος, εις τον οποίον μας έβαλε ο Χριστός• είναι η αγία μας Εκκλησία. Βασιλεύς είναι ο τρισήλιος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Υπηρέται του βασιλέως είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, θρόνοι, αρχαί, εξουσίαι, κυριότητες, δυνάμεις, τα πολυόμματα χερουβίμ και τα εξαπτέρυγα σεραφίμ.

 Στρατηγοί του βασιλέως είναι οι άγιοι. Βασίλισσα είναι η Κυρία Θεοτόκος. Στρατιώτες πιστοί είναι οι χριστιανοί, όσοι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον Χριστόν ό,τι και αν τους κοστίση, όλοι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να φέρουν το τιμημένο όνομά του, όλοι εκείνοι που αποτελούν την Εκκλησίαν του.

Όλοι λοιπόν, ο Χριστός, οι άγιοι, η Θεοτόκος, οι άγγελοι, οι πιστοί όλων των αιώνων κατά την ώρα της λειτουργίας είναι μαζί μας.Επομένως, όταν λέγη ο ιερεύς «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός», ξεχνάει τον εαυτόν του, το σπίτι του. Ξεχνάει τον κόσμο, όλα εκείνα που βλέπει, και προσηλώνει την καρδιά του και την σκέψι του σε εκείνα που καταλαβαίνει, τα μυστικά, τα αόρατα, που του παρουσιάζει μπροστά του ο Χριστός. Γι’ αυτό ακριβώς, νοιώθοντας την δόξαν του Χριστού, του ουρανίου βασιλέως, με γόνατα που τρέμουν, με ψυχή που πάει να λυγίση κάτω από το βάρος της ευθύνης, με μάτια που διεισδύουν εις τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, τρεμάμενος λέγει• «Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις»• σε εσένα, Χριστέ μου, που είσαι τόσο δοξασμένος, που δορυφορείσαι από τόσους αγίους και αγγέλους, σε εσένα αρμόζει η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις. Μπροστά μας λοιπόν ολόκληρη η Εκκλησία. Μπροστά μας παρών αληθινά, ουσιαστικά, μυστικά ο Χριστός! «Ου εισιν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα» (Ματθ. 18, 20), εκεί ανάμεσά τους είμαι και εγώ, λέγει ο Χριστός. Αυτό γίνεται την ώρα της λειτουργίας.

 ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ο Σιμωνοπετρίτης