π. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ-ΜΑΘΕ Ν' ΑΓΑΠΑΣ

Difference Between Grace and Delusion: Grace is Light

Saint Seraphim of Sarov. "On Acquisition of the Holy Spirit".

"And I must further explain, your Godliness, the difference between the operations of the Holy Spirit Who dwells mystically in the hearts of those who believe in our Lord God and Savior Jesus Christ and the operations of the darkness of sin which at the suggestion and instigation of the devil, acts predatorily in us. The Spirit of God reminds us of the words of our Lord Jesus Christ and always acts triumphantly with Him, gladdening our hearts and guiding our steps into the way of peace, while the false, diabolical spirit reasons in the opposite way to Christ, and its actions in us are rebellious, stubborn, and full of the lust of the flesh, the lust of the eyes and the pride of life.

"And whoever lives and believes in Me will never die" (John 11:26). He who has the grace of the Holy Spirit in reward for right faith in Christ, even if on account of human frailty his soul were to die for some sin or other, yet he will not die for ever, but he will be raised by the grace of our Lord Jesus Christ "Who takes away the sin of the world" (John 1:29), and freely gives grace upon grace. Of this grace, which was manifested to the whole world and to our human race by the God-man, it is said in the Gospel: "In Him was life, and the life was the light of men" (John 1:4); and further: "And the light shines in the darkness; and the darkness has never swallowed it" (John 1:5). This means that the grace of the Holy Spirit which is granted at baptism in the name of the Father and the Son and the Holy Spirit, in spite of man's fall into sin, in spite of the darkness surrounding our soul, nevertheless shines in our hearts with the divine light (which has existed from time immemorial) of the inestimable merits of Christ. In the event of a sinner's impenitence this light of Christ cries to the Father: "Abba, Father! Be not angry with this impenitence to the end (of his life)." Then, at the sinners conversion to the way of repentance, it effaces completely all trace of past sin and clothes the former sinner once more in a robe of incorruption spun from the grace of the Holy Spirit. The acquisition of this is the aim of the Christian life, which I have been explaining to your Godliness.

"I will tell you something else, so that you may understand more clearly what is meant by the grace of God, how to recognize it and how its action is manifested particularly in those who are enlightened by it. The grace of the Holy Spirit is the light which enlightens man. The whole of Sacred Scripture speaks about this. Thus our Holy Father David said: "Thy law is a lamp to my feet, and a light to my paths" (Ps. 118[119]:105), and "Unless Thy law had been my meditation, I should have died in my humiliation" (Ps. 118[119]:92). In other words, the grace of the Holy Spirit which is expressed in the Law, by the words of the Lord's commandments, is my lamp and light. If this grace of the Holy Spirit (which I try to acquire so carefully and zealously that I meditate on Thy just judgments seven times a day) did not enlighten me amidst the darkness of the cares which are inseparable from the high calling of my royal rank, whence should I get a spark of light to illumine my way on the path of life, which is darkened by the ill-will of my enemies?

"In fact the Lord has frequently demonstrated before many witnesses how the grace of the Holy Spirit acts on people whom He has sanctified and illumined by His great inspirations. Remember Moses after his talk with God on Mount Sinai. He so shone with an extraordinary light that people were unable to look at him. He was even forced to wear a veil when he appeared in public. Remember the Transfiguration of the Lord on Mount Tabor. A great light encircled Him, "and His raiment became shining, exceedingly white like snow" (Mk. 9:3), and His disciples fell on their faces from fear. But when Moses and Elijah appeared to Him in that light, a cloud overshadowed them in order to hide the radiance of the light of the divine grace which blinded the eyes of the disciples. Thus the grace of the All-Holy Spirit of God appears in an ineffable light to all to whom God reveals its action."

Saint John Climacus- About False Dispassion

 

Saint John Climacus. "The Ladder of Divine Ascent". Step 26. 

Demons and passions quit the soul entirely or for some length of time. No one can deny that. However, the reasons for such a departure are known to very few.

Some of the faithful and even of the unfaithful have found themselves in the position of being bereft of all passions except one, and that one proved so overwhelming an evil that it took the place of all the others and was so devastating that it could lead to damnation.

The material of the passions is done away with when consumed by divine fire. It is uprooted, and all evil urges retire from the soul unless the man attracts them back again by his worldly habits and by his laziness.

Demons leave us alone so as to make us careless, then pounce on our miserable souls. And those beasts have another trick, of which I am aware; namely, to depart when the soul has become thoroughly imbued with the habits of evil, when it has turned into its оwn betrayer and enemy. It is rather like what happens to infants weaned from the mother's breast, who suck their fingers because the habit has taken hold of them.

There is a fifth kind of dispassion. It comes from great simplicity and from admirable innocence. "To such is help rightly given by the God Who saves the upright of heart" (Ps. 7:11) and Who rids them of ill evil without their perceiving it. They are like infants who when undressed have no realization of the fact that they are naked.

 

π. Ανδρέας Κονάνος-Κύριε άκουσε την προσευχή μου..

Πῶς πρέπει νὰ μετανοοῦμε..

Τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ

 

Σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔχασες τὴν ἀρετή, σ᾿ αὐτὰ νὰ τὴν ἀποκτήσεις καὶ πάλι. Χρωστᾷς χρυσάφι στὸ Θεό; Δὲν δέχεται νὰ τοῦ δώσεις μαργαριτάρι. Ἔχασες, γιὰ παράδειγμα, τὴν ἁγνεία σου; Ὁ Θεὸς δὲν δέχεται ἀπὸ σένα ἐλεημοσύνη, ὅσο ἐπιμένεις στὴν πορνεία. Σοῦ ζητάει τὸν ἐξαγνισμὸ τοῦ σώματος, ἐπειδὴ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ ἀθέτησες, νικημένος ἀπὸ τὸ φθόνο τοῦ διαβόλου. Τί κι ἂν πολεμᾷς τὸν ὕπνο ἀγρυπνώντας; Τί κι ἂν καταγίνεσαι μὲ τὴ νηστεία;Καθόλου δὲν θὰ σὲ ὠφελήσουν αὐτὰ ἐνάντια σ᾿ ἐκεῖνο τὸ πάθος. Γιατὶ κάθε ἀρρώστια, εἴτε ψυχικὴ εἴτε σωματική, μὲ τὰ δικά της καὶ κατάλληλα φάρμακα θεραπεύεται.

Ὅποιος πέφτει στὴν ἁμαρτία γιὰ δεύτερη φορά, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κατοπινῆς μετάνοιας, αὐτὸς πορεύεται μὲ πανουργία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τὸν βρίσκει ἀπροσδόκητα ὁ θάνατος. Κι ἔτσι δὲν φτάνει στὸν καιρὸ πού, σύμφωνα μὲ τὴν ἐλπίδα του, θὰ μετανοοῦσε.

Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε τὴ μετάνοια γιὰ τὸ μέλλον. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχει διόρθωση.

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

 

Ἂν κάποιος πέσει σὲ μία ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα του, εὔκολα θὰ ξαναπιαστεῖ στὸ ἴδιο δίχτυ.

Ὅταν ἀποφεύγεις τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὴν ἰσχυρίζεσαι πὼς θὰ μετανοήσεις μὲ ἄλλες ἀρετές, γιατὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κακοπάθειας ἀπὸ τὴ φύση τους ὑποδουλώνουν στὴν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ μὲ εὔλογες προφάσεις.

Τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ

 

Ἀδελφοί, ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι καιρὸς γιὰ μετάνοια. Μακάριος λοιπὸν εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔπεσε καθόλου στὰ δίχτυα τοῦ ἐχθροῦ. Μακάριος εἶναι γιὰ μένα κι ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε στὰ δίχτυα του, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ τὰ σκίσει καὶ νὰ τοῦ ξεφύγει ὅσο βρίσκεται στὴν παροῦσα ζωή. Αὐτός, ζώντας ἀκόμα σωματικά, μπόρεσε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ νὰ σωθεῖ, ὅπως ξεγλιστράει τὸ ψάρι ἀπὸ τὸ δίχτυ. Γιατὶ τὸ ψάρι, καὶ νὰ πιαστεῖ, ἂν σκίσει τὸ δίχτυ καὶ ὁρμήσει πρὸς τὸ βυθό, ὅσο βέβαια εἶναι ἀκόμα στὸ νερό, σῴζεται. Ἂν ὅμως τὸ τραβήξουν στὴ στεριά, τότε πιὰ δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἑαυτό του.

 Ἔτσι κι ἐμεῖς. Ὅσο εἴμαστε σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, ἔχουμε πάρει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σπάσουμε μόνοι μας τὶς ἁλυσίδες τῶν θελημάτων τοῦ ἐχθροῦ, νὰ πετάξουμε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας μὲ τὴ μετάνοια καὶ νὰ σωθοῦμε, κερδίζοντας τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἂν ὅμως μᾶς προφτάσει τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο πρόσταγμα, ἂν ἡ ψυχὴ χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὸ σῶμα μπεῖ στὸν τάφο, τότε δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας – ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ψάρι, ποὺ τὸ τράβηξαν ἀπ᾿ τὸ νερὸ καὶ τὸ ἔκλεισαν μέσα σὲ δοχεῖο.

Ἀδελφέ, μὴν πεῖς, «Σήμερα ἁμαρτάνω καὶ αὔριο μετανοῶ», γιατὶ δὲν ἔχεις σιγουριά. Στὸν Κύριο ἀνήκει ἡ φροντίδα γιὰ τὸ αὔριο.

Πρίν τόν γάμο

Ένας χριστιανός νέος αγαπάει μια κοπέλα και αρχίζει να την βλέπει συχνά.
Επειδή όμως ο νέος αυτός θέλει να κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού, δηλαδή δεν θέλει να έχει σαρκικές σχέσεις με κοπέλες πριν απο τον γάμο του, είναι αποφασισμένος να μην προχωρήσει σε σαρκικές σχέσεις με την κοπέλα του, πρίν απο τον γάμο τους.
Το πονηρό πνεύμα όμως, του υποβάλλει τον εξής λογισμό : ” εάν δεν φθάσεις σε ολοκληρωμένες σχέσεις με την κοπέλα σου, δεν θα της δείξεις οτι πραγματικά την αγαπάς. Εάν δεν της δοθείς ολοκληρωτικά, και εκείνη σε σένα, δεν θα αποδείξετε ο ένας στον άλλο οτι αγαπιέστε αληθινά.”
Ποιά θα πρέπει τωρα να είναι η απάντηση και η στάση του χριστιανού νέου στην πρόκληση και υποβολή αυτού του λογισμού;Εδω θα συμβεί ένα εκ των δύο: ή ο νέος θα αψηφήσει και θα περιφρονήση την εντολή του Θεού και θα πεισθεί στην προτροπή του πονηρού πνεύματος, οτι δηλαδή μόνο με την ολοκλήρωση των σαρκικών σχέσεων επιτυγχάνεται και αποδεικνύεται η γνήσια αγάπη σε δυο νέους πριν απο τον γάμο, ( χωρίς δηλαδή να είναι απαραίτητη η τέλεση του μυστηρίου του γάμου πρίν αυτές συντελεσθούν ), ή ο νέος αυτός, μένοντας σταθερός στην τήρηση της εντολής του Θεού, δεν αμαρτάνει πρίν απο τον γάμο του, και δεν προχωρεί σε σαρκικές σχέσεις με την κοπέλα του.
Στην πρώτη περίπτωση ο νέος θα υποστεί “πτώση”, στην δεύτερη όχι. Στην δεύτερη περίπτωση, ο νέος δεν θα χάσει την υγεία και την χαρά της ψυχής του, που προέρχεται απο την Χάρη του Θεού, ούτε την δυνατότητα να αγαπήσει αληθινά.
Στην πρώτη περίπτωση, ο νέος θα χάσει την χαρά της ψυχής του που προέρχεται απο την Χάρη του Θεού, και θα έχει μόνο την φυσική χαρά. Επειδή όμως θα αμαρτάνει,η Χάρη του Θεού που έχει απο το Άγιο Βάπτισμα, θα υποχωρεί συνεχώς, θα συστέλλεται μέσα του, χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται, λόγω της απειρίας του. Η υποχώρηση της χάριτος όμως, σταδιακά θα υποκατασταθεί απο δαιμονική ενέργεια, επειδή το σαρκικό πάθος θα αρχίσει να εδραιώνεται, και επειδή με την διάπραξη της σαρκικής αμαρτίας ο πειρασμός αρχίζει να αποκτά δικαιώματα επάνω στον άνθρωπο. Έτσι ο άπειρος νέος θα αρχίσει να χάνει και την φυσική του χαρά. Θα συμβεί όμως και κατι άλλο. Θα καταστρέψει τον έρωτα, επειδή η πρόοδος στον έρωτα και αυτή εξαρτάται απο την Χάρη του Θεού, απομακρύνοντας έτσι τον εαυτό του όλο και περισσότερο απο την επίτευξη της αληθινής, της γνήσιας αγάπης.
Στην γνήσια αγάπη αυτός ο νέος μπορεί να φτάσει μόνο μετά απο μετάνοια και εδραίωση της σχέσεως του με τον Θεό. Αυτό γίνεται δια της μετανοίας, της εργασίας των εντολών του Θεού και της συμμετοχής στην μυστηριακή ζωή της εκκλησίας.
Βιβλίο: “Σχέσεις ανδρόγυνου πριν και μετά τον γάμο” – Δαμασκηνού Μοναχού Αγιορείτου.
 Πηγή: orthodoxigynaika.blogspot.gr